Η ανακοίνωση του Βασίλη Σπανούλη από τη διοίκηση των Μονεγάσκων είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κινήσεις στη φετινή διοργάνωση της Ευρωλίγκα.  Μετά τη διετία στην ομάδα του Περιστερίου, όπου έφτασε μάλιστα έως το Final-4 του FIBA Champions League τη σεζόν 2023/24, κατά την οποία ανακηρύχθηκε και κορυφαίος προπονητής, περίμενα ότι θα εξαργύρωνε την πολύ επιτυχημένη παρουσία του με το να βρεθεί στον πάγκο κάποιας ομάδας επιπέδου Eurocup, ή μιας στα πιο χαμηλά στρώματα της Euroleague, αν όχι το περασμένο καλοκαίρι, τότε στο αντίστοιχο του 2025. Και αυτό διότι η Μονακό είναι από τις ομάδες που κάθε χρόνο στοχεύουν ψηλά, και δη στην παρουσία τους στην τελική φάση της διοργάνωσης και ίσως κοιτούσαν κάποιον πιο "μπαρουτοκαπνισμένο" προπονητή.

Ο Γυμναστικός Σύλλογος Περιστερίου βρίσκεται από το καλοκαίρι στον αστερισμό του Βασίλη Σπανούλη, καθώς η ομάδα των Δυτικών προαστίων αποτελεί τον πρώτο προπονητικό σταθμό της νέας καριέρας του τεράστιου αυτού Έλληνα καλαθοσφαιριστή. Η σύμπλευση έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον και για τις δύο πλευρές. Αρχικά, για τον «κοστουμάτο» πλέον Σπανούλη, που είχε την τύχη να αγωνιστεί ως παίχτης υπό τις οδηγίες των κορυφαίων Σέρβων προπονητών Ντούσαν Ίβκοβιτς, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, καθώς και αντίστοιχων Ελλήνων όπως οι Γιώργος Μπαρτζώκας, Γιάννης Σφαιρόπουλος και Παναγιώτης Γιαννάκης. Από την άλλη, ολόκληρος ο οργανισμός του Περιστερίου φιλοδοξεί μετά από πάρα πολλά χρόνια να βρεθεί στα υψηλότερα στρώματα του Ελληνικού πρωταθλήματος και να επανέλθει ως μία υπολογίσιμη ομάδα στο εγχώριο μπάσκετ και όχι μόνο.

Το βράδυ της Δευτέρας οι περισσότεροι μπασκετικοί συντονίστηκαν για να δουν το επίσημο αντίο του Βασίλη Σπανούλη στο μπάσκετ και τον Ολυμπιακό. Για να πω την αλήθεια δεν το παρακολούθησα ολόκληρο, δεν είμαι μεγάλος φαν τέτοιων events. Όχι πως κακώς έγινε, κάθε άλλο μάλιστα. Η ομάδα τίμησε τον παίκτη όπως έπρεπε, ο κόσμος της -αλλά και οι φίλαθλοι συνολικότερα- είχε την ευκαιρία να τον δει ξανά να μιλά για το μπάσκετ, να χαιρετά με δικά του λόγια. Πήραμε και τις ατάκες μας, από το ‘’Νιώθω πολύ γεμάτος που αποχωρώ, τελείωσα όρθιος το μπάσκετ’’ μέχρι το ‘’χωρίς Νίκο δεν υπάρχει Σπανούλης, χωρίς Σπανούλη δεν υπάρχει Γιάννης’’ του Γιάννη Αντετοκούνμπο, τα φωτογραφικά κλικ έπιασαν στιγμές για συλλογή, όλοι χαρούμενοι.

Θα μπορούσε κάποιος/κάποια να πει πως βλέπει μπάσκετ στην εποχή του Σπανούλη. Δεν ξεκινά απαραίτητα από ένα χρονικό σημείο, αλλά αν θα έπρεπε ντε και καλά να βάλουμε ένα στίγμα εκκίνησης, αυτό θα ήταν ... δύο. Πρώτα (χρονικά) η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου με την εθινική στην Πολωνία το 2009 και δύο χρόνια αργότερα η αποψίλωση του ρόστερ του Ολυμπιακού και η σπορά της νέας ομάδας γύρω από εκείνον.

Ντρίμπλα - μαστίγιο (The Whip ή El Latigo, στα ισπανικά) ονομάζεται στην Ευρώπη. Είναι η περίφημη Shammgod Crossover, όπως την αποκαλούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια κίνηση που έχει συμπεριλάβει στις signature moves του ο Βασίλης Σπανούλης τα τελευταία χρόνια. Μια θεαματική ενέργεια, η οποία καθιερώθηκε κι έγινε αγαπητή στο κοινό από τον Dejan Bodiroga. Πρωτεργάτες της θεωρoύνται οι Dragan Kicanovic και Danko Cvjetićanin. Στην Αμερική, ο άνθρωπος που της "έδωσε ζωή", κάνοντας την να εκπέμπει... worldwide, είναι ο God Shammgod. Πως οι παραπάνω κατάφεραν να μεταφέρουν στους τηλεοπτικούς δέκτες και στα μεγάλα κλειστά γήπεδα μια κίνηση που συνηθιζόταν κυρίως στις... αλάνες;

Φωτό από τα ΝΕΑ, tanea.gr

Eίχαμε βγει χθες με τον Πέτρο που λέτε, αγαπητοί φανζ, και ήταν έξαλλος. "Την έχει ψωνίσει τελείως ο δικός σου;" με ρώτησε. "Είναι δυνατόν να πηγαίνει σε meeting ανανέωσης με t-shirt που γράφει πάνω 'greatest on Earth'; Ποιος νομίζει ότι είναι; Ο Ολυμπιακός δεν τον χρειάζεται και τόσο πλέον".

Αν ένα πράγμα έγινε φανερό χθες βράδυ είναι πως ο Βασίλης Σπανούλης είναι μάλλον ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού και φετος. Όχι κάποιο ιδιαίτερα επιστημονικό συμπερασμα, αλλά πέρα για πέρα αληθινό, υπό την έννοια πως υπάρχουν στο μπάσκετ κάποιες άυλες παράμετροι (στα αγγλικά ο όρος είναι intangibles) , οι οποίες μπορούν να επιδράσουν σε ένα σύνολο με τρόπο απρόβλεπτο. Όταν π.χ. ο συμπαίκτης βλέπει τον μεγάλο σταρ να προσπαθεί ασταμάτητα και να μπαίνει σε κάθε φάση λες και έρχεται το τέλος του - μπασκετικού - κόσμου, είναι πιθανόν να σκεφτεί "α, μήπως να το πάρω κι εγώ κάπως αλλιώς"; Συμβαίνει συχνά ο καλύτερος παίκτης να αποτελεί έμπνευση και για τους υπόλοιπους και να τους παίρνει από το χέρι, κι ας λένε τα νούμερα ότι π.χ. ο Ολυμπιακός ίσως να μην αυξάνει την συνολική του ευστοχία με τον αρχηγό μέσα ή ίσως να μπάζει στην άμυνα. Δεν έχω κοιτάξει πώς έχουν εξελιχθεί πρόσφατα, δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα την δεδομένη στιγμή. Είναι φανερό , άλλωστε, στα τελευταία δύο παιχνίδια με ΑΕΚ και Βαλένθια, ότι διάφοροι παίκτες έχουν πάει πίσω στον τομέα της προσήλωσης στην κατοχή.

(To παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε χθες στον ιστότοπο Red Point Guard, ενός καλού φίλου. Γίνεται ωραία δουλειά εκεί από τον Νίκο και το υπόλοιπο τιμ, χωρίς κορώνες και οπαδικές υπερβολές.)

O Σπανούλης γύρισε και όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό ο Ολυμπιακός δεν τον πολυχρειάστηκε για να κερδίσει την Ρεάλ, ειδικά στην παράταση. Η ομάδα ήταν τότε στο 8-2 χωρίς εκείνον, η Ρεάλ είναι μέτρια μέσα στην απύθμενη γκαντεμιά της, συνεπώς η παρολίγον αυτοκτονία λογικά αποφεύχθηκε και επίσης λογικά στην αποφυγή συνέβαλαν άλλοι. Λίγες μέρες αργότερα, ο Ολυμπιακός αποδεκατισμένος έχασε από την ΑΕΚ και επίσης φυσιολογικά ο Σπανούλης δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για αυτό, ειδικά από την στιγμή που σε κάποιες φάσεις παραείχε την μπάλα στα χέρια. Στο τρίτο κατά σειρά δυνατό παιχνίδι, εκείνο στην Βαμβέργη, οι ερυθρόλευκοι σκάλωσαν στην επίμονη αναζήτηση των μις ματς στο χαμηλό ποστ και στο τέλος του ζήτησαν να βάλει σκοτωμένα τρίποντα. Δεν είναι εύκολο μετά από μακρά απουσία να πάρεις την ομάδα κατευθείαν στις πλάτες σου.

(φωτογραφία απο τον ιστότοπο sport24.gr)

Οκ, αυτό θα είναι δύσκολο.

Ο Ολυμπιακός ήταν πέρυσι γαμώ τις ομάδες. Έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα, χωρίς να παίζει ελκυστικά, αλλά παίζοντας άκρως αποτελεσματικά. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, είχε αρχίσει την χρονιά αλλιώς, σε υψηλό τέμπο και σουτάροντας παραπάνω τρίποντα, τα οποία δεν πολυέμπαιναν. Αργότερα, και καθώς οι τραυματισμοί συσσωρεύονταν, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γύρισε στην αγαπημένη του συνταγή, απολύτως θεμιτά. Η ομάδα έφτασε μέχρι το τέλος γιατί έπαιζε αμυνάρα και γιατί Σπανούλης και Πρίντεζης υποστήριξαν απόλυτα το επιθετικό πλάνο, που τους ήθελε σχεδόν αποκλειστικούς πρωταγωνιστές.

Κάποια στιγμή στα γνωστά μίζερα χρόνια της εφηβείας, ξεφυλλίζοντας ένα «Τρίποντο», έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα για τον Grant Hill. Βλέπετε, τότε, το σωτήριο έτος 1998, παρουσιάζονταν ένας προς ένας οι παίκτες που θα στελέχωναν την τέταρτη εκδοχή της Dream Team/Team USA, που θα αγωνιζόταν στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας . Τελικά, η ομάδα δεν αγωνίστηκε ποτέ λόγω του lockout που είχε ήδη αποφασιστεί, οπότε στην Αθήνα κατέβηκε ένα συνοθύλευμα κολεγιόπαιδων τύπου Brad Miller και τίμιων βετεράνων που αγωνίζονταν στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Wendell Alexis της Άλμπα Βερολίνου και Michael Hawkins του Ολυμπιακού.