Αυτό εδώ δεν είναι ένα κείμενο για την θέση 4 του Ολυμπιακού. Αν ήταν έτσι, θα ήταν ένα κουραστικό κείμενο. Αντίθετα, πρόκειται κυρίως για την κατανόηση μίας πλάνης, εκείνης που λέει ότι ένας παίκτης πρέπει ντε και καλά να μαθαίνει το μπάσκετ σε μία θέση, άσχετα αν η μορφή του αθλήματος απαιτεί πλέον να παίζει σε περισσότερες. Προφανώς, εδώ υπάρχει μία αντίθεση. Εάν το σύγχρονο μπάσκετ προϋποθέτει την εναλλαγή ρόλων και θέσεων, και αν ο ένας προπονητής χρησιμοποιεί έναν παίκτη κατά το δοκούν, πώς γίνεται να πιστεύουμε ότι ο οποιοσδήποτε νεαρος φόργουορντ δεν οφείλει ο ίδιος να προετοιμαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, ειδικά εάν τα σωματικά του προσόντα είναι τα κατάλληλα; Οχι, ο Ιωάννης Παπαπέτρου ή ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δεν πρόκειται να χαθούν,  να μπερδευτούν ή να καταστραφούν αν παίζουν σε δύο θέσεις. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι να γίνουν καλύτεροι παίκτες και να ωφελήσουν περισσότερο τις ομάδες τους.

(Θα έχετε διαβάσει τόσα ήδη για τους ερυθρόλευκους δεξιά και αριστερά, που ίσως αυτό το κείμενο δεν έχει πια και τόσο νόημα. Ας μην επεκταθούμε και πάρα πολύ συνεπώς. )

Μετά από μία αποτυχημένη ευρωπαϊκή σεζόν, ο Ολυμπιακός θελει να επανέλθει δυναμικά στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, προσθέτοντας φαινομενικά κάποια στοιχεία που πέρυσι του έλειψαν. Το πλάνο πάντως δεν δείχνει τόσο διαφορετικό από το ξεκίνημα της περιόδου '15-16 , με την προσθήκη του Ερικ Γκριν να είναι η μοναδική αληθινή διαφορά. Οι Πειραιώτες δεν είχαν γκαρντ με έφεση στο σκορ, και τώρα έχουν. Κατά τα λοιπά, ο Γιανγκ ήταν εδώ και πέρυσι, ενώ ο Μπιρτς αποτελεί ευθεία αντικατάσταση του Χάντερ. Επίσης, ο Παπανικολάου προσφέρει κυρίως βάθος και άμυνα, χωρίς να αλλάζει από μόνος του τις τακτικές ισορροπίες. Κι όμως, ίσως αυτά από μόνα τους αποδειχθούν αρκετά αν υπάρχει υγεία και , το σημαντικότερο, αν ο Ολυμπιακός παρουσιάσει μία διαφορετική προσέγγιση στο παιχνίδι του, με έμφαση στο μοίρασμα του παιχνιδιού, στην ποικιλία και την ταχύτητα.

(φωτό από aek24hours.gr)

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είμαστε δημοσιογράφοι να ξέρουμε, και εγώ δεν είμαι κάτι το σπουδαίο. Ούτε αυτό το σάιτ είναι, υπό την εξής έννοια. Πόσοι λέτε θα διαβάσουν αυτό το κείμενο; Πες θα είναι χίλιοι άνθρωποι και περίπου 6-7 χιλιάδες θα ρίξουν μια ματιά μέσα στο μήνα, σιγά πια και το νούμερο, σιγά και τι έγινε. Οταν ειδικά πρόκειται περί των οργανωτικών ή διοικητικών του ελληνικού πρωταθλήματος, επό εδώ μπορεί να μιλήσει κανείς μόνο ως φίλαθλος, που τυγχάνει να του αρέσει πολύ το μπάσκετ. Για εμένα, το παιχνίδι είναι πάνω από όλα, πάνω από τους αθλητές και σίγουρα πολύ πάνω από τους συλλόγους. Σας τα γράφω αυτά, απλώς για να καταλάβετε την οπτική μου στο ζήτημα που ακολουθεί.

Στη λίστα με τους τρελούς του αθλήματος μάθαμε από μικροί να βάζουμε ένα συγκεκριμένο είδος παικτών: αυτούς που σουτάρουν τρίποντα στον αιφνιδιασμό. Εστω και προσωρινά, ένας πολύ καλός παίκτης που επιχειρούσε κάτι τέτοιο ήταν σαν να παλάβωσε. Οι μεταδόσεις μέχρι και σήμερα μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι ένα μακρινό σουτ στο επιθετικό transition είναι εκτός λογικής, και πως είναι πολύ προτιμότερο να πηγαίνει μία ομάδα σε ένα γρήγορο λέι απ.

Ένα από τα πράγματα τα οποία είναι αφορμή για να γίνει μπάχαλο μια μπασκετική συζήτηση είναι το ζήτημα της θέσης 4 του Ολυμπιακού. Εδώ στο Basketball Guru αυτό το θέμα φέρνει νούμερα και ανεβαίνουμε, συνεπώς αξίζει τον κόπο άλλο ένα κείμενο. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε και διαφήμιση, ενώ όσο να ναι και το κοινό αγωνιά για κάτι που θα καθορίσει εν πολλοίς την πορεία της ομάδας. Βέβαια, αυτή είναι άποψη του κοινού ή καλύτερα μία κοινή άποψη. Διότι αν μου κάνετε την ερώτηση "δάσκαλε, χρειάζεται ο Ολυμπιακός ξένο παίκτη πίσω από τον Πρίντεζη;" , θα σας πω "πολύ που χέστηκα". Είναι άλλοι οι παράγοντες που είναι σημαντικότεροι στη δημιουργία μια καλής ομάδας μπάσκετ, και όχι το αν πίσω από έναν παίκτη 25 λεπτών θα έρχονται δυο εξελίξιμοι νεαροί που στο μέλλον μπορούν σίγουρα να γίνουν δύο πολύ καλοί παίκτες. Και εν πάσει περιπτώσει ο Ολυμπιακός έχει παρει την απόφαση του, συνεπώς είναι και λίγο βαρετό να φιλονικούν τα παλικάρια στο ίντερνετ για κάτι που δεν αλλάζει. Κατά τη γνώμη μου, αυτό στο οποίο αξίζει να στραφεί το ενδιαφέρον μας είναι στο τι ακριβώς θα κληθούν να κάνουν οι δύο φόργουορντ τη χρονιά που έρχεται, και αν μπορούν να το καταφέρουν.

Οι ομάδες κάνουν επιλογές. Ακολουθούν μία συγκεκριμένη στρατηγική και από κει και έπειτα ασπάζονται την άποψη του καθενός σε περίπτωση που οι αποφάσεις τους αποδειχτούν λανθασμένες.

Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να πορευτεί με το υπάρχον υλικό του. Δύο παίκτες αποχώρισαν από τους βασικούς του την περσινή περίοδο, δύο αποκτήθηκαν. Το… απωθημένο του «τεσσαριού» παρέμεινε απωθημένο και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γνωρίζει πρώτος απ’ όλους πως οι Παπαπέτρου και Αγραβάνης θα σηκώσουν το βάρος της… αντικατάστασης του Γιώργου Πρίντεζη.

Η περσινή χρονιά μπορεί να ήταν μια χρονιά που θέλουμε να ξεχάσουμε γιατί δεν μας προσέφερε και πολλά, αλλά θέτει τη βάση της συζήτησης και για τον Ολυμπιακό του 2016-17. Ο μεγάλος πόθος, η -όπως φαίνεται διαχρονική- καψούρα του Ολυμπιακού φιλάθλου να πάρει power porward φαινομενικά πάει περίπατο για δεύτερη συνεχή χρονιά. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η μεταγραφή στο “4” είναι σαν τον Ζε Ρομπέρτο του μπάσκετ. Έρχεται… μέχρι να μην έρθει!

Αυτές είναι πάντα δύσκολες μέρες για εμάς τους bloggers του μπάσκετ. Τα θέματα που προκύπτουν είναι κυρίως δημοσιογραφικής φύσεως , και το ρίχνει κανείς στα αφιερώματα, τα οποία όμως θέλουν χρόνο και έρευνα. Δεν μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε και πολλά, και βασικά ο,τι βγάλαμε, βγάλαμε. Το άλλο πρόβλημα είναι πως πρόσβαση στα summer league δεν έχουμε και ιδιαίτερη, ενώ τα όσα συμβαίνουν εκεί σπάνια μεταφράζονται σε συμπεράσματα τα οποία έχουν ισχύ μέσα στη σεζόν. Επίσης, για τις μικρές εθνικές είναι δύσκολο να ενδιαφερθεί κανείς, όχι γιατί δεν είναι ενδιαφέρον να βλέπει τα φυντάνια, αλλά κυρίως διότι το μπάσκετ σε αυτές τις ηλικίες δεν πολυβλέπεται (μεταξύ μας, αλλά έτσι είναι). Και όσο να ναι, εμείς την πλάκα μας κάνουμε, δεν πρόκειται να περάσουμε και ένα σωρό ώρες μπροστά στην τηλεόραση ή στα κουμπιούτερ για ψύλλου πήδημα.

Πιστός σε μία παράδοση που δεν άρχισε, αλλά σίγουρα έκανε "μόδα", ο Ολυμπιακός προχώρησε στην απόκτηση ενός ακόμη αθλητικού σέντερ, του 23άχρονου Καναδού Κεμ Μπιρτς , ύψους 2,06 από την Ουσάκ Σπορτίφ. Ο Μπιρτς πιάνει λιμάνι σχεδόν πέντε χρόνια μετά τον Κάιλ Χάινς, και αφού στο μεταξύ την θέση του έχουν καλύψει οι Ντόρσει, Ντάνστον και Χάντερ κατά σειρά απόκτησης. Και οι τέσσερις mobile (ή και undersized) ψηλοί των ερυθρόλευκων, όπως και το νέο τους απόκτημα, μοιράζονται φυσικά κάποια χαρακτηριστικά, όπως είναι φυσιολογικό να συμβαίνει με ανάλογης κοπής ψηλούς. Επίσης όμως, και οι τέσσερις, έχουν τις μικρές διαφορές τους, και αυτές έχουν τη σημασία τους. Ο Χάινς για παραδειγμα ήταν (και είναι) ο καλύτερος όλων στην switch άμυνα και στο να ακολουθήσει κάποιον κοντύτερο αντίπαλο στα πόδια, καθώς ο έλεγχος του κορμιού του είναι εκπληκτικός. Ο Μπιρτς είναι μάλλον ο καλύτερος μπλοκέρ.

O Σταύρος Παναγιωτίδης είναι αναγνώστης του BG.

Ως σήμερα, η καλύτερη σειρά τελικών στο μπάσκετ ήταν αυτή του 90-'91. Το τελευταίο πρωτάθλημα του μεγάλου Αρη. Το τελευταίου του Θεού, Νίκου Γκάλη.
Με ένα σύστημα όπου μετρούσαν και οι αγώνες της κανονικής περιόδου (ο... Βασιλακόπουλος ναι, ήταν από τότε στα κουμάντα, άλλαζε κάθε τόσο το σύστημα διεξαγωγής) και την κούπα την σήκωνε όποιος έφτανε πρώτος στις τέσσερις νίκες.