Η παρακολούθηση του ΝΒΑ είναι μία πολύ δύσκολη απόφαση για τους Ευρωπαίους. Σιγά το νέο, οι ώρες είναι ακραίες και η καθημερινότητα των παιχνιδιών καθιστά αδύνατη και την διάδραση κατά την διάρκεια των αγώνων που γίνονται στα αμερικάνικα γήπεδα. Τελευταία το ρεπερτόριο έχει διευρυνθεί ακόμη περισσότερο. Προστέθηκε ένας νέος θεσμός μέσα στη σεζόν, υπάρχουν διαμάχες μέσα κι έξω από το παρκέ, παίκτες κατηγορούνται από αδικήματα, μέχρι κακουργηματικές πράξεις και ο Ντρέιμοντ Γκριν βρίσκει νέους αντιπάλους και νέα μέρη του σώματος με τα οποία μπορεί να χτυπήσει. Η φάση έχει ξεφύγει.

‘’Την άμυνα του Orlando, δεν έχει όμως κανένας’’. Οκ, δεν είναι απόλυτη πραγματικότητα αυτό. Οι Magic δέχονται 107,5 πόντους ανα 100 κατοχές, όσους και οι Celtics, ελάχιστα περισσότερους από τη θαυμαστή Minnesota. Δε θα μπορούσα όμως ν’ αφήσω την ευκαιρία για ένα μικρό jingle που θυμίζει γνωστή διαφήμιση για μαλακτικό, επειδή τα νούμερα παρουσιάζουν μία μικρή διαφορά. Σε κάθε περίπτωση οι Magic, μέσω της άμυνάς τους, έχουν φτάσει τις 5 σερί νίκες κι ένα ρεκόρ 10-5. Πλέον είναι δεύτερη στην Ανατολή. Πώς το πετυχαίνουν; 

13 Ιανουαρίου 2009, τοποθεσία Sacramento. Οι Orlando Magic σπάνε το ρεκόρ του ΝΒΑ με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα σε έναν αγώνα: 23. Ένα ρεκόρ που θα χρειαζόταν να περάσουν εφτά χρόνια, ώσπου έρθουν οι Rockets και το καταρρίψουν με 24 το 2016. Με σημερινούς στατιστικούς όρους το 23 μπορεί να μην μοιάζει κάτι το εξωφρενικό, αλλά για το 2009 ήταν η λαμπρή εξαίρεση. Για τη φετινή σεζόν μόνο, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν υπάρξει ήδη 21 φορές που μια ομάδα ευστόχησε σε 23 τουλάχιστον τρίποντα. Από το 1979 μέχρι το 2009 μόνο μία είχε πάνω από 20. Αρκετά όμως με το context.

To φετινό draft του ΝΒΑ θεωρείτο ως ένα εκ των πιο «φτωχών» των τελευταίων χρόνων, χωρίς να έχει τη μεγάλη δεξαμενή ταλέντου παλαιότερων, ή παίχτες που να χαρακτηριστούν ως «μονόκεροι» -ίσως τέτοιος να είναι βέβαια ο Chet Holmgren. Σίγουρα επίσης, πέρασε χωρίς τη φρενίτιδα που έχει ήδη προκαλέσει η παρουσία του Victor Wembanyama. Ήταν ενα draft στο οποίο οι τέσσερις εκ των πέντε πρώτων επιλογών ήταν παίχτες που αγωνίζονται ως «bigs» , με μόνο guard τον Jaden Ivey των Pistons. Έτσι, στο νούμερο ένα βρέθηκε ο ιταλικής καταγωγής forward Paolo Banchero, μετά τη μονοετή θητεία του στο Duke, η οποία συνέπεσε μάλιστα με την τελευταία χρονιά του σπουδαίου Mike Krzyzewski στους πάγκους, προτού αποσυρθεί. Μαζί έφτασαν ως τον τελικό του κολεγιακού πρωταθλήματος, όπου ηττήθηκαν από τους Tar Heels του North Carolina. 

Βρισκόμαστε στη σεζόν 2015-2016. Οι Orlando Magic ξεκινούν με ένα ρόστερ που συμπεριλαμβάνει τους Tobias Harris, Victor Oladipo, Elfrid Payton, Nikola Vucevic, Aaron Gordon, Evan Fournier, Mario Hezonja (η επιλογή τους στο draft το καλοκαίρι του ‘15, με το πέμπτο pick). Είναι νέοι, έχουν μπόλικο ταλέντο, υπάρχει ελπίδα πως το franchise θα αρχίσει να πατάει στα πόδια του. Στο Orlando δεν έχουν συνέλθει ακόμη από την Dwight Howard era, στην οποία είχαν μία συμμετοχή σε τελικούς το 2009 (όπου ηττήθηκαν με 4-1 από τους Lakers του Kobe) και μία δυνατή ομάδα συνολικά, μία περίοδος όμως που έληξε άδοξα με τη φυγή του Howard το καλοκαίρι του ‘12. Για τη σεζόν που έρχεται κανείς δεν περιμένει είσοδο στα playoffs προφανώς (τα projections είχαν τους Magic στις 32-33 νίκες), αλλά μία ομάδα νεανική και διασκεδαστική, που παράλληλα θα δείξει και μία ‘’ερχόμαστε!!’’ προοπτική.

Παρακολουθώντας συστηματικά το Ορλάντο φέτος, έγινα μάρτυρας της σχεδόν αναγκαστικής αγωνιστικής "ανάστασης" ενός παίκτη που πάντα γούσταρα, ίσως γιατί είμαι Παναθηναϊκός ή ίσως γιατί απλά είναι παιχταράς. Αυτός δεν είναι φυσικά άλλος από τον Μάριο Χεζόνια. Ο νεαρός Κροάτης εγκατέλειψε την Ευρώπη τρία χρόνια νωρίτερα και φέτος έμοιαζε πιο κοντά από ποτέ σε μία ενδεχόμενη επιστροφή του σε αυτήν. Μέχρι πρόσφατα... Ας ρίξουμε μία ματιά στα έργα και τις ημέρες του, μπλεγμένα με τα φαντιασιακά μας. Δηλαδή "μου".