Κάπως έτσι, η παρακολούθηση ενός αγώνα συνοδεύεται με 5-6 ιστορίες που γυρνάνε γύρω από την λίγκα, συνοδευόμενες από τα κλασικά μοτίβα μίας σεζόν. Το ξεπέταγμα νέων σταρ, όπως ο Ταϊρίς Χαλιμπέρτον και τα ιστορικά κατορθώματα του Λεμπρόν, του Γιάννη και των λοιπών λαμπρών αστέρων φέρνουν θαυμασμό, εκτοξεύουν το engagement και διαμορφώνουν απόψεις για κάθε πιθανό σενάριο που μπορεί να ακολουθήσει. Μέσα σε όλα αυτά τα ξενύχτια ή τα πρωινά ξυπνήματα και τον ορυμαγδό πληροφορίας που χτυπάει μέσω των οθονών, υπάρχουν συγκεκριμένες σταθερές που εκτυλίσσονται στη διάρκεια του ενάμιση μήνα της κανονικής διάρκειας. Σταθερές δύο παικτών που περνούν απαρατήρητοι ή έστω δεν παίρνουν την προσοχή που τους αναλογεί, αλλά βελτιώνουν κατακόρυφα τα πρωινά μας.

Η εκτόξευση

Οι Σικάγο Μπουλς είναι μία μέτρια ομάδα μπάσκετ. Έχουν εννέα νίκες σε 25 αγώνες, είναι η μία από τις δύο ομάδες που έχει χάσει από τους φετινούς Πίστονς και βρίσκονται κάτω από τη βάση σε σχεδόν κάθε στατιστική κατηγορία, συνδυάζοντας μία κακή άμυνα με μία στατική επίθεση, που δίνει μεγάλο βάρος στην καλή μέρα των δύο σταρ της, δηλαδή των Ντερόζαν και Λαβίν. Χώροι ιδιαίτεροι δεν υπάρχουν και ακόμη και πολλά υποσχόμενοι ρολίστες κάθονται στις γωνίες και περιμένουν να τους αφήσουν κάποια μπάλα.

Μέσα σε αυτό το χάος, συν τον τραυματισμό του Λαβίν, ξεπρόβαλε ένας από τους πιο εντυπωσιακά εξελισσόμενους γκαρντ της φετινής σεζόν. Ο Κόμπι Γουάιτ ξετίναξε από πάνω του την μετριότητα των δύο τελευταίων ετών και πλέον παίζει σαν να μπορεί να πάρει πάνω του την επίθεση, τουλάχιστον, της ομάδας του. Οι αριθμοί το απεικονίζουν απόλυτα. Καλύτερα νούμερα σε όλα, με τρανταχτό παράδειγμα το μακρινό σουτ, όπου σουτάρει με 43,2% φέτος, ενώ στα τελευταία δέκα ματς, που οι Μπουλς εξισορρόπησαν τέσσερις σερί ήττες με τέσσερις σερί νίκες, ο Γουάιτ έπαιρνε σχεδόν δέκα τρίποντα ανά αγώνα κι ευστοχούσε σε πάνω από τα μισά (53,2).

Εκτός από την ευστοχία του, που μπορεί να αποτυπωθεί κι ως ένα, έστω και διαρκές, ξέσπασμα ενός παίκτη που είχε πολύ καλά νούμερα και στο κολέγιο, τα οποία δεν αποτύπωσε στα πρώτα του χρόνια στην λίγκα, ο Γουάιτ έχει να καυχιέται για την πολύ καλύτερη παραγωγή της ομάδας, όταν εκείνος βρίσκεται στο παρκέ. Η μπάλα κολλάει λιγότερο όταν περνάει στα χέρια του και οι Μπουλς μοιάζουν, έστω και για αυτές τις μεμονωμένες επιθέσεις, ως μία κανονική, σύγχρονη ομάδα. Δείτε παρακάτω, μία επίθεση που ο Γουάιτ έχει την πρώτη και την τελευταία πάσα κι εν συνεχεία ένα compilation από πάσες μετά από σκριν του Βούτσεβιτς, καμία εκ των οποίων δεν καταλήγει στον Μαυροβούνιο:

Η ηρεμία

Σε αντίθεση με τους Μπουλς, οι Ορλάντο Μάτζικ είναι μία εξαιρετική ομάδα μπάσκετ. Έχουν ξεκάθαρους ρόλους, πράγμα δύσκολο για μία ομάδα ΝΒΑ κι ειδικά για μία ομάδα με την τρίτη μικρότερη μέση ηλικία στη λίγκα (24,2 έτη), πίσω μόνο από τους Σπερς (23,5) και τους υπέροχους Θάντερ (23,8). Οι Μάτζικ μπήκαν φέτος με το γκάζι πατημένο στο πάτωμα και με την βελτίωση των αστέρων τους έχουν φέρει μία επανάσταση στη λίγκα, καθώς απειλούν ακόμη και με πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ, έχοντας κερδίσει (δις) την Βοστώνη, το Ντένβερ, το Μιλγουόκι και τους Λέικερς. Το πρόγραμμα είναι σχετικά εύκολο, βάσει της τωρινής εικόνας των αντιπάλων, αλλά ακόμη κι έτσι, το 16-7 είναι ένα ρεκόρ που σίγουρα δεν ήταν εύκολα προβλέψιμο πριν την έναρξη της σεζόν.

Το δίδυμο Βάγκνερ-Μπανκέρο είναι τρομερά ισορροπημένο και αποτελεί μία συνεχή διπλή απειλή, ο πάγκος γεμίζει με ρολίστες κάθε είδους, που προσαρμόζεται στον αντίπαλο και υπάρχουν στιγμές που όλα μοιάζουν να δουλεύουν για να κάνει το κομμάτι του ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης του ρόστερ και να δώσει (σε κάθε ματς, καθώς έχει παίξει σε όλα) τη δική του παράσταση. Στα 36 του ο Τζο Ίνγκλς, προερχόμενος από δύο σοβαρούς τραυματισμούς στα γόνατα, συνεχίζει τα όσα έκανε στα καλά του χρόνια στην Γιούτα και αποτελεί από μόνος του έναν έξτρα, πολύ σοβαρό λόγο για να δει κανείς τους αγώνες ή έστω τα highlights των αγώνων των Μάτζικ.

Πίσω μόνο από τον διεστραμμένο υπεραμυντικό Τζόναθαν Άιζακ, που σε στιγμές μοιάζει να μαρκάρει και τους πέντε παίκτες της αντίπαλης ομάδας ταυτόχρονα, οι Μάτζικ έχουν τα καλύτερα νούμερα τους, όταν ο Αυστραλός βρίσκεται στο παρκέ, ειδικά στην επίθεση. Κι όλα αυτά, χωρίς ο ίδιος να κάνει νούμερα, ίσα ίσα, μερικά από αυτά, όπως στα ριμπάουντ ή τα κλεψίματα είναι τα χειρότερα της καριέρας του. Ταυτόχρονα όμως κι ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά τις χαμένες ευκαιρίες της Γιούτα, ο Ίνγκλς αρκείται να κάνει αυτά στα οποία είναι καλός. Να πέσει το βίντεο ή αλλιώς μία ραψωδία για το πώς να πείσεις όλο το γήπεδο ότι δεν θα σουτάρεις, μέχρι να στείλεις τη μπάλα στο διχτάκι:

Μπόνους για αποχαιρετισμό, ένα μεν χαμένο σουτ, αλλά ίσως η πρώτη crossover τρίπλα όπου η μπάλα δεν ακουμπάει το παρκέ: