Πρώτα απ’ όλα, εκμεταλλεύονται την ευκαιρία. Καβαλάνε το κύμα. Next man-up ρε παιδί μου. Οκ, αφήνω τις γραφικότητες κι εξηγώ: Οι τραυματισμοί των Markelle Fultz και Wendell Carter Jr, αλλά και η (σωστή) επιμονή του coach Mosley να χρησιμοποιεί τον Μo Wagner αποκλειστικά με το 2nd unit, έχει φέρει στο παρκέ για συνεχόμενα παιχνίδια στο αρχικό σχήμα τους Goga Bitadze και Anthony Black. Ο πρώτος έχει ένα κορμί πιο ευέλικτο απ’ όσο ο περισσότερος κόσμος έχει στο μυαλό του, ο δεύτερος είναι ένας rookie guard ύψους 2,01μ, που αυτή τη στιγμή έχει ως απόλυτα ζητούμενα να ενώνει τις τελείες στην επίθεση, χωρίς να παίρνει προσπάθειες από τους πρωταγωνιστές του ρόστερ (spoiler alert: το κάνει) και να προσφέρει έξτρα πίεση πάνω στην μπάλα αμυντικά. Μαζί με τους Suggs, Franz Wagner και Banchero, το αποτέλεσμα είναι κάπως έτσι:
Αφού ευχαριστήσω τον Jackson Frank, αυτή τη σπουδαία τουιτερική και μπασκετικο-αναλυτική μορφή, που έχει κόψει κι επιμεληθεί το παραπάνω βίντεο και δε χρειάστηκε να δουλέψω δευτερόλεπτο γι’ αυτό, πάμε να δούμε μικρά σημεία στην άμυνα των Magic. Πρώτα απ’ όλα τα προφανή. Μέγεθος σε όλες τις θέσεις. Χέρια να πετάγονται παντού, deflections, πίεση με τα κορμιά για να περιοριστούν τα περιττά ρήγματα. Η πεντάδα του Orlando μοιάζει, αν το θελήσει, να μπορεί να πιαστεί χέρι χέρι και να κλείσει όλο το πλάτος του παρκέ. Σε δεύτερο επίπεδο, ο Anthony Black. Στις περισσότερες κατοχές μαρκάρει τον αντίπαλο περιφερειακό, στο συγκεκριμένο παράδειγμα τον Schroder των Raptors, χρησιμοποιώντας το μέγεθός του αλλά και την ταχύτητά του στα πόδια -νέο παιδί άλλωστε, αλίμονο. Ύπουλα ωστόσο θα ενεργοποιήσει και τα ένστικτά του για να αρνηθεί πάσες, ή να βγει γρήγορα σε κάποια βοήθεια που θα κόψει τον ρυθμό της αντίπαλης επίθεσης (όπως πχ στην πάσα προς τον Poeltl στο πρώτο play) και μαζί με τον Suggs, θα οδηγήσουν τα περισσότερα drives και τις δράσεις μετά από σκριν πάνω στον Goga. Κι εκεί μιλά ξανά το μέγεθος, αλλά και το timing του Γεωργιανού center, που κλείνει γρήγορα και αλλοιώνει αρκετές προσπάθειες γύρω από το καλάθι. Εκεί ανάμεσα, μοιράζει και τα μπλοκ σαν κορόμηλα - 4 με τους Pacers, 5 με τους Raptors. Ναι, δεν είναι αμυντικό δείγμα ασφαλείας οι τάπες (αλλιώς ο Whiteside θα ήταν ο κορυφαίος όλων) όμως δείχνουν μία τάση, και είναι και διασκεδαστικές ομολογουμένως.
Ειδική αναφορά στον Jalen Suggs, o οποίος μοιάζει να έχει ξεχάσει τον διακόπτη του on/off μόνιμα στην πρώτη επιλογή στο αναμμένο. Απύθμενη ενέργεια, συνεχής κίνηση και αυτό το μοτίβο βγαίνει και στην άμυνα, όπου κυνηγά συνεχώς το σπάσιμο των σκριν για να βγει ξανά πιεστικά πάνω στον αντίπαλο περιφερειακό και να ακουμπήσει κορμί με κορμί ώστε να πάρει πλεονέκτημα. Κι εκείνος ψηλό guard (1,96μ) δίνει τη δυνατότητα στους Magic να αμύνονται με συνέπεια στις αλλαγές και να μη νιώθουν τα mismatches να τους διαλύουν. Δείτε στο βίντεο παραπάνω, τη φάση στο 56-69. Οι Raptors, που φέτος προσπαθούν να τρέξουν πολύ περισσότερο για να καλύψουν την απουσία ποιοτικού περιφερειακού σουτ, ακουμπάνε στα πρώτα δευτερόλεπτα την μπάλα στον OG Anunoby. O Suggs απορροφά το ποστάρισμα, βάζει πίεση στον (μέτριο) χειρισμό του αντιπάλου forward, τελικά του κλέβει και την μπάλα. Για την αναλογία, να σας πω ότι έχω δει τον OG να μαρκάρει επιτυχημένα με τον όγκο και τη δύναμή του, σέντερ όπως ο Embiid. Ίσως λοιπόν αντιλαμβάνεστε τι έξτρα δυναμική προσφέρει ο Suggs, σ’ ένα ήδη μακρύ και δυναμικό σύνολο. Οι Jrue Holiday και Marcus Smart, καθηγητές του είδους, χειροκροτούν περήφανοι από τις οθόνες τους.
Με άλλα λόγια, οι Magic πήραν κάτι που έμοιαζε με αδυναμία, τη απουσία δηλαδή των Fultz και Wendell Carter (που είναι και καλύτεροι επιθετικά από τους δύο αντικαταστάτες τους, ειδικά σε προσωπικό παιχνίδι) και τη μετέτρεψαν σε αμυντική δυναμική. Η πεντάδα με τους Suggs / Black / Wagner / Banchero / Bitadze έχει πλέον παίξει στις περισσότερες κατοχές μαζί απ’ οποιαδήποτε άλλη στο σύνολο του Orlando (191) και δέχεται μόλις 102,6 πόντους ανά 100 κατοχές, σύμφωνα με το Cleaning the Glass. Οι αντίπαλοι παίρνουν μικρό από το διαθέσιμο ποσοστό ριμπάουντ (22,2%) και οδηγούνται σε πολλά λάθη με βάση το μοτίβο που εξετάσαμε παραπάνω, της έξτρα πίεσης απ’ όλους δηλαδή (19,4 TOV%). Το σημαντικότερο σημείο για μένα είναι πως ο Mosley, που από την αρχή της σεζόν έχει πάρει θετικά λόγια από όποιον συνάδελφό του αντιμετώπισε την ομάδα που παρουσιάζει στο παρκέ, διάβασε σωστά το δωμάτιο και κράτησε το μοτίβο του πρώτου unit σε παρόμοια στάνταρ με πριν, με τη χρήση του Bitadze, παρ’ ότι στο χαρτί ήταν ‘’ο τρίτος σέντερ’’. Εκείνος τον δικαίωσε, και τα ξημερώματα πέρασε ίσως την πιο δύσκολη πίστα. Αντίπαλος οι Nuggets, με Jokic στο παρκέ, σε clutch λεπτά.
Έκοψε τη δράση για τον Jokic, οδήγησε επιτυχώς τον Reggie Jackson πάνω στον Banchero, βγήκε on time πάνω στον Aaron Gordon, λήξη χρόνου. Μπράβο ρε συ Goga, να αποθεώσουμε λίγο και τον παίκτη. Οι Magic άντεξαν και πήραν το παιχνίδι, πέμπτη σερί νίκη όπως είπαμε, και πλέον κοιτάζουν μπροστά, ως μία πραγματική ομάδα που διεκδικεί τα playoffs. Εκεί πάνω, υπάρχουν ίσως σημεία που χρειάζονται βελτίωση -και όπως καταλαβαίνετε, έχουν να κάνουν με την άλλη πλευρά του παρκέ, όπου το Orlando έχει την 20η επίθεση σε παραγωγικότητα στη λίγκα.
Για αρχή, ποια είναι τα θετικά σημεία; Πρώτα απ’ όλα, η επιστροφή του σκόρερ Banchero σε τοπ επίπεδο. Σκοράρει περίπου 22 πόντους ανα παιχνίδι μέσα στον Νοέμβριο, με σημαντικές ευστοχίες (49,7 fg%, 46% από το τρίποντο). Το παιχνίδι του είναι ball dominant, θέλει δηλαδή την μπάλα στα χέρια του για να δημιουργήσει σκορ, ευτυχώς όμως αυτό ταιριάζει άψογα με τη δυναμική του Franz Wagner, ο οποίος είναι ένας από τους καλύτερους forwards στο να διαβάζει την (απο)συγκέντρωση των αντίπαλων αμυντικών μακριά από την μπάλα, χτυπώντας τους με κοψίματα προς το καλάθι, ή με κινήσεις που του φέρνουν εύκολα περιφερειακά σουτ. Δεν κάνει φυσικά μόνο αυτό και δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από το πρόσφατο παιχνίδι με τους Nuggets, εκεί όπου έβαλε την μπάλα στο παρκέ με θάρρος, διάλεγε σωστά τα σκριν και τα σημεία που θα επιτεθεί, ξεχαρβαλώνοντας μία άμυνα που έστελνε επάνω του, τους Aaron Gordon και Michael Porter Jr. Όχι κι άσχημα.
Από πρωταγωνιστές λοιπόν είμαστε καλά. Για μένα, είμαστε καλά και από ένα αναπληρωματικό δίδυμο. Γιατί η σωστή προσέγγιση του Mosley με τον starter Bitadze, δίνει στις δεύτερες πεντάδες τον Mo Wagner, κι εκείνος με τη σειρά του δίνει περίπου 12 υπερ-απαραίτητους πόντους στο σύνολο. Ο Γερμανός ψηλός έχει πολύ καλή επαφή με το καλάθι, σούπερ συμπαθητικό χειρισμό για το ύψος του, πετυχαίνει και λίγο πιο ασυγκέντρωτους αντιπάλους και την κάνει τη ζημιά του. Μαζί του φυσικά o Cole Anthony, η πρόταση των Magic για 6th man of the year. Μπαίνει, παίρνει την μπάλα στα χέρια και ψάχνει διαρκώς ν’ απειλήσει, σκοράρει 13,5 πόντους σε 25’ μ.ό. συμμετοχής και καλό σας βράδυ. Στα λεπτά που μοιράζονται οι δυο τους, με τον Jonathan Isaac σαν αμυντική άγκυρα προστασίας, τον Gary Harris σαν απλωμένο σουτέρ και είτε τον Joe Ingles (που όπως λέει και ο φίλος μου ο Βούρδας, κάνει ankle breaker σηκώνοντας μόνο το ένα πόδι από το έδαφος και χωρίς να φύγει η μπάλα από τα χέρια του) είτε τον Franz Wagner (που έχει μία αγάπη να πασάρει στον αδερφό του Mo, απόλυτα κατανοητά) οι Magic έχουν κέρδος επιθετικά, με την πρώτη πεντάδα μάλιστα (με τους Harris και Ingles δηλαδή) να είναι στους 120,4 πόντους ανά 100 κατοχές.
Οπότε, τι διορθώνουμε; Το ρημάδι το τρέξιμο ρε παιδιά. Οι Magic τρέχουν μόλις 14,8% των κατοχών τους μέσα από το transition, σε μία επίθεση μάλιστα που ναι μεν είναι στην κορυφή της λίγκας όσων αφορά τις προσπάθειες κοντά στο καλάθι, αλλά είναι κωμικά χαμηλά σε περιφερειακές εκτελέσεις -είτε σε ποσότητα είτε σε ποιότητα, όπου εκτελούν με 34,3% συνολικά και 33,6% από τις γωνίες. Ουφ! Να βελτιωθούν μαγικά οι εκτελεστές του ρόστερ, δύσκολο. Σίγουρα δε θα δώσει λύση σε αυτό, η επιστροφή των Carter Jr (32% ποσοστό καριέρας) και Fultz. Ο τελευταίος ο κακομοίρης αυτό έχει σαν ελάττωμα άλλωστε από τις ημέρες του στους Sixers, πώς οι τραυματισμοί του τον οδήγησαν σ’ ένα ‘’broken’’ σουτ.
Μία τέτοια άμυνα συνολική άμυνα ωστόσο, που έχει στοχεύσει στο να οδηγεί τον αντίπαλο σε λάθη και κακές επιλογές, πρέπει να πατήσει το γκάζι λίγο περισσότερο στον αιφνιδιασμό. Ο Suggs δεν απειλεί ο ίδιος απαραίτητα, αλλά μπορεί να τρέξει ως χειριστής μία επίθεση που θα φέρνει γρήγορες εκτελέσεις σε Banchero, Wagner και Harris (50% από το τρίποντο φέτος σε 4 προσπάθειες ανα αγώνα, ήρεμα αδερφέ μου). Σαν μενταλιτέ επίσης, συνεχίζοντας το μοτίβο των Smart και Holiday του κόσμου τούτου, έχει μοναδικό στόχο να κερδίζει παιχνίδια η ομάδα του, μ’ εκείνον στον κατάλληλο ρόλο. Να πασάρει στους Wagner και Banchero δηλαδή, είτε για τα γρήγορα ποσταρίσματα του Paolo, είτε τα τρίποντα που φεύγουν από τα χέρια του Wagner. Επιπλέον σημαντικό σημείο, πόσο καλά μπορούν να τρέξουν το γήπεδο οι ψηλοί του ρόστερ, και ο Isaac να τελειώσει φάσεις πάνω από το στεφάνι.
Ο Cole Anthony με τη σειρά του, ο χειριστής του δεύτερου unit που όμως κλείνει και αρκετά παιχνίδια, θέλει απλά το ελεύθερο στην εκτέλεση. Ναι, δεν είναι πάντα καλό αυτό, μπορεί να προκαλέσει χάος. Για την ώρα ωστόσο, το προκαλεί θετικά.
Τέλος πάντων, fun times στο Orlando φέτος. Τόσο καλά περνάνε, που έστησαν γεύμα για το Thanksgiving την ώρα της συνέντευξης μετά το ματς. Κάθε μέρα μια γιορτή σα να λέμε. Να απολαύσουν τη σημερινή ημέρα, αλλά και το γεγονός ότι είναι μία από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες στη λίγκα αυτή τη στιγμή, και να συνεχίσουν από εκεί που το άφησαν. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νεαρά σύνολα στο ΝΒΑ, με μία απίστευτα συγκεντρωμένη άμυνα, που απλά χρειάζεται ν’ ανοίξει λίγο τη βαλβίδα του γκαζιού. Νέα παιδιά είστε, τρέξτε.
