Μια ακόμα βραδιά draft ολοκληρώθηκε με λίγες εκπλήξεις, αλλά πολύ ενδιαφέρον. Ο Ayton κλείδωσε τη πρώτη θέση που τον κρατάει στην Αριζόνα. Ο Doncic “σώθηκε” από Kings, Hawks και Grizzlies και προσγειώθηκε στο Dallas. Ο Trae Young, που νόμιζε ότι γλίτωσε από το να προσπαθεί να κουβαλήσει ρούκουνες όπως στην Οκλαχόμα, θα ξεκινήσει τη καριέρα του στην Ατλάντα. Bad luck . Οι Bucks πήραν τον MOP του Final 4 της March Madness. Ο Porter, που θεωρούνταν πέρυσι το αναμενόμενο no.1, έπεσε στο 14ο πικ και στους Nuggets, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί πολύ καλό νέο και για τους δύο, αν το πρόβλημα στη μέση αποτελεί οριστικά παρελθόν.
Στην Ευρώπη, λίγο πολύ κάθε φαν της Ευρωλίγκα ανυπομονούσε για τη θέση που θα επιλεγόταν ο Doncic . Πολλοί τον περίμεναν στο νούμερο 1, αλλά τελικά επιλέχθηκε 3ος (ή 5ος ) και πήγε στη παρέα του Seth Curry και ενός Γερμανού Power Forward. Με μεγάλη μου έκπληξη παρατηρώ ότι πολύς κόσμος ξαφνιάστηκε με αυτή την εξέλιξη και την προτίμηση στον Ayton. Πριν ξεκινήσουμε να αναλύσουμε οτιδήποτε και φυσικά να συζητήσουμε για το μέλλον των Suns και των Mavericks, πρέπει να αναλογιστούμε δυο βασικούς κανόνες κάθε draft. Όλοι φοβούνται να πικάρουν ψηλό στις πρώτες θέσεις, γιατί τα παραδείγματα από busts και injury prones είναι ατελείωτα, και επίσης όλοι φοβούνται ακόμα περισσότερο να πάρουν Ευρωπαίο τόσο ψηλά (θα τα δούμε ακόμα παρακάτω). Με αυτή την δεύτερη πτυχή θα ασχοληθούμε σήμερα.
Busts made in Europe
(Γιάννης) Αν αναλογιστεί κανείς ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των Αμερικανών πολιτών πιστεύει ότι η Αυστραλία δεν είναι νησί και πως η Ευρώπη είναι ένα μέρος εξωτικό, μην περιμένετε και πολλά για το πώς αντιδρούν ακόμη και εν έτη 2018, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των socialmedia όπου –υποτίθεται - όλος ο κόσμος έχει έρθει πιο κοντά. Για τους Αμερικανούς, και δη τους φιλάθλους των ομάδων του ΝΒΑ, οτιδήποτε ευρωπαϊκό λοιπόν σημαίνει κάτι το εντελώς ξένο. Το μυστηριώδες, το γεμάτο εκπλήξεις που δεν μπορείς να το προβλέψεις. Θα πείτε τώρα πως είναι δυνατόν αυτό να επηρέαζει τις επιλογές μιας ομάδας στο ντραφτ; Τις επηρεάζει και πολύ μάλιστα. Εδώ πριν τέσσερα χρόνια αυτοί των Νικς αποδοκίμαζαν την επιλογή του Θανάση Αντετοκούνμπο. Όχι lotterypick ή επιλογή πρώτου γύρου, αλλά στο Νο51! Πως μετά να «αντιμετωπίσουν» το άκουσμα δυσκολων στην προφορά ονομάτων ή παικτών από χώρες όπως η… Λετονία, η Γεωργία και η Τσεχία;
Βέβαια, σε αυτό έχουν συμβάλει και κάποιες επιλογές των GM των ομάδων, ιδιαίτερα στην προηγούμενη δεκαετία, επιλογές που δεν θα έκανε ούτε… έφορος (όπως τους λέγαμε παλιά) σε ομάδα της Β Κατηγορίας των τοπικών του Πειραιά. Και αναφέρομαι αποκλειστικά σε επιλογές στο ντραφτ παικτών που δεν είχαν την παραμικρή επαφή με τις ΗΠΑ ή το αμερικανικό μπάσκετ (μέσω NCAA, γιατί ούτως ή άλλως αυτούς τους θεωρούν «δικούς τους» όσον, αφορά στη μπασκετική ανατροφή) και επιλέχθηκαν κατευθείαν από τις ευρωπαϊκές ομάδες στις οποίες έπαιζαν. Ποιος θα ξεχάσει τον –παλαιστή πλέον - Ντάρκο Μίλιτσιτς ή τον «αέρινο» Νικολόσζ Τσκιτισβίλι, που δεν ήταν καν διεθνής όταν επιλέχθηκε από τους Ντένβερ Νάγκετς. Τι θυμηθήκαμε τώρα, ε; Για να μάθουν και οι νεότεροι λοιπόν, ιδού τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά busts επιλογών (lotterypick) στο ντραφτ του ΝΒΑ, με τυχαία σειρά…
Γιαν Βέσελι (Νο6 το 2011, επιλογή του Έρνι Γκράνφελντ)
Ο Τσέχος ψηλός που στέφθηκε ήδη πρωταθλητής Ευρώπης με τη Φενέρμπαχτσε από το ΝΒΑ ήταν περαστικός και στην Ουάσιγκτον ακόμη το συζητάνε για το πόσο πατάτα αποδείχθηκε η επιλογή του. Το πιο εντυπωσιακό highlightτης καριέρας του στο ΝΒΑ (εκτός από τις άστοχες βολές, αφού δεν… χωνεύεται το 40,8% καριέρας σε τέσσερις σεζόν) ήταν αν μη τι άλλο το παθιασμένο φιλί στο στόμα στην τότε (2011) συντροφο του, Εύα Κοντούσκουβα, που είχε γίνει viral. Από μπάσκετ στη ρούκι του σεζόν; Ας το αφήσουμε καλύτερα (31% στις βολές, 2,5 πόντοι σε 12 λεπτά συμμετοχής).
Νικολοσζ Τσκιτισβιλι (Νο 5 το 2002, επιλογή του Κίκι Βαντεβέγκε)
Το γεγονός ότι ο «Τσκίτα» έπαιξε 172 ματς στο ΝΒΑ δεν τιμά καθόλου το ΝΒΑ. Βλέπετε αυτοί οι 2,9 πόντοι με 29,3% εντός πεδιάς και τα 1,8 ριμπάουντ (δεν τολμάω καν να αναφέρω analytics στατιστικά…) που προσέφερε, τον κατατάσσουν στις πρώτες θέσεις της λίστας με τις μεγαλύτερες βλακείες στην ιστορία του ντραφτ. Δράστες της επιλογής του Γεωργιανού οι Ντένβερ Νάγκετς (Κίκι Βαντεβέγκε ακόμη σε ψάχνουν…) που μετά τον φόρτωσαν σε άλλες ομάδες (Ουόριορς, Γουλβς, Σανς) πριν πάρει τον δρόμο της επιστροφής για την Ευρώπη, όπου πέρασε και από τα μέρη μας (Πανιώνιος 2009). Σημειώστε, δε, ότι ακόμη παίζει (ή έτσι λέει τέλος πάντων) σε μία ομάδα στον Λίβανο ονόματι Βίβλος! Βοήθειά μας…
Όσοι αντέξετε δείτε την εκπομπή από το reality της γεωργιανής τηλεόρασης «Το άλλο μου μισό», αφιερωμένο στον Τσκίτα και το σπίτι του στην Τιφλίδα, για να καταλάβετε που πήγαν τα χρήματα που έβγαλε από το ΝΒΑ.
Ντάρκο Μίλιτσιτς (Νο2, το 2003, επιλογή από τον Τζο Ντούμαρς)
Η υπέρτατη αυτή θεούκλα είναι το απόλυτο είδωλο των ντραφτ. Πάλαι ποτέ παίκτης της Ζέλεζνικ, αντιπάλου του Άρη σε εκείνο το φάιναλ-φορ του FIBA Champions Cup 15 χρόνια πριν. Πάλαι ποτέ διεθνής Σέρβος που
για πάρτη του οι Πίστονς είχαν «σκάσει» τότε πάνω από 2 μύρια δολάρια στη Ζέλεζνικ για να μη χάσουν το… κελεπούρι. Ίσως να θαμπώθηκαν από το χρυσόξανθο μαλλί που είχε τότε. Κι όμως μαζί του κατέκτησαν ένα ολοκληρο πρωτάθλημα το 2004 (τα ακούτε εσείς οι hatters;) πριν τον δώσουν για να γυρίσει τις ΗΠΑ (Ορλάντο, Μέμφις, Νιου Γιορκ, Μινεσότα, Μπόστον). Που κατέληξε η επιλογή του Νο2 (πάνω από Καρμέλο, Μπος, Ουέιντ…) ;. Να συμμετέχει σε αγώνες κατς και σε πανηγύρια ανά τη σερβική ύπεθρο κερνώντας μπύρα τις φιγούρες των συνεργατών του Άξονα στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο Σέρβων στρατηγών Nikola Kalabic και Momcilo Dujic. Δικό σας…
Φραν Βάσκεζ (Νο11 το 2005, επιλογή από τον Ότις Σμιθ)
Δεκατρία χρόνια αργότερα η επιλογή του Ισπανού ψηλού μνημονεύεται ως –μακράν- η χειρότερη στην ιστορία των Ορλάντο Μάτζικ. Οι οποίοι ένα χρόνο πριν (2004) είχαν πάρει στο Νο1 τον Superman (πως είπατε;) Ντουάιτ Χάουαρντ και οι οπαδοί τους είχαν ενθουσιαστεί στην ιδέα των twin towers με τον άχαρο Ισπανό. Τον σήκωσαν στο Νο11 στο άθλιο (πλην Κρις Πολ) είναι η αλήθεια ντραφτ του 2005 και δεν τον είδαν ποτέ ξανά στα μέρη τους με εξαίρεση τη βραδιά του ντραφτ.
Γιάροσλαβ Κορόλεβ (Νο12 το 2005, επιλογή από τον Έλτζιν Μπέιλορ)
Για τον 5ο της λίστας η αλήθεια είναι ότι το θέσαμε σε ψηφοφορία ανάμεσά μας στο #bguru. Οι υποψήφιοι πολλοί. Τι Βιτάλι Ποταπένκο και Ταρίκ Αμπντούλ Ουαχάντ (και οι… τρεις μαζι) ή αλλιώς Ολιβιέ Σαν Ζαν. Τι Ζερόμ Μουαζό και Αλεξάντερ Ραντόγεβιτς. Τα «εγκλήματα» των GM του ΝΒΑ δεν έχουν τελειωμό. Τελικά κέρδισε στο νήμα ο Ρώσος Γιάροσλαβ Κορόλεβ ο οποίος, ειλικρινά, δεν ξέρουμε πως στο διάολο επιλέχθηκε από τους Κλίπερς το 2005. Ίσως είχαν σημαδέψει κι αυτοί τον Βάσκεζ και τα έχασαν μη έχοντας χρόνο να σκεφτούν κάτι καλύτερο. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Ο Ρώσος (που όπως και ο Τσκιτισβίλι πέρασε το 2014 από τον Πανιώνιο πριν ανακοινώσει ότι σταματάει το μπάσκετ το 2016 στα 29 του…) έπαιξε 34 ματς στο ΝΒΑ και μετά από μία τέτοια γιομάτη καριέρα είχε κάθε δικαίωμα να πρωταγωνιστεί ως κομπάρσος στο Chariots of Fire σε βίντεο σαν και αυτό.
Και οι Suns;
(Δημήτρης) Έχοντας δει λοιπόν όλα αυτά και με το Hype μας για το Draft να έχει φτάσει στο πάτωμα ας θυμηθούμε το αρχικό μας ερώτημα. Τη σκέψη τόσων Ευρωπαίων “Γιατί Ayton και όχι τον Doncic;”. Είναι τόσο παράξενη η απόφαση των ιθυνόντων των Suns; Φυσικά και όχι. Ο φόβος των Αμερικάνων για τα Ευρωπαικά prospects δεν στηρίζεται μόνο στα παραπάνω busts. Υπάρχει γενικότερα η δικαιολογημένη αίσθηση ότι το επίπεδο στην Ευρωπη είναι ιδιαίτερα χαμηλό, οπότε και τα νούμερα του Doncic εδώ δεν έχουν την ίδια αξία. Όμως τα κριτήρια που ώθησαν την ομάδα της Αριζόνα στην επιλογή αυτή ήταν επίσης αγωνιστικά.
Οι Suns διαθέτουν αυτή τη στιγμή έναν από τους καλύτερους scorer στη Λίγκα στην ιδανική ηλικία (Booker) και έναν υπεραθλητικό forward (Jackson), που έδειξε στο τέλος της σεζον ότι μπορεί να προσφέρει πολλά, ειδικά αν βελτιώσει το τρίποντο του. Εύκολα μπορεί κανείς λοιπόν να διακρίνει, πως ήταν αισθητή η απουσία ενός κυρίαρχου ψηλού. Υπάρχει φυσικά και ο αντίλογος. “Δεν χρειάζεται δηλαδή έναν οργανωτής που θα εκμεταλευτεί το ταλέντο του Booker και θα το αναδείξει ακόμα παραπάνω;” . Φυσικά, όμως κατά την ταπεινή μου γνώμη ο Doncic είναι ένας παίχτης που λειτουργεί καλά και δημιουργεί κυριως ως εκτελεστής Pick and Roll στην παρούσα φάση. Έχουν έναν τέτοιο ψηλό να υποστηρίξει αυτό το είδος παιχνιδιού οι Suns και να ταιριάξει με τον Σλοβένο; Σίγουρα όχι.
Ο Ayton αποτελεί ένα τέρας της φύσης, για το οποίο όμως δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως έλαμπε στο Κολεγιακό, απλώς επειδή υπερείχε σωματικά. Αρκεί κανείς να θυμηθεί ότι o F/C του Πανεπιστημίου της Αριζόνα αγωνιζόταν σαν 4αρι και μάλιστα “κατηγορήθηκε” ελαφρώς για το γεγονός ότι προτιμούσε το mid-range παιχνίδι, από το να πηγαίνει κοντά στο καλάθι, που ήταν θεωρητικά η δύναμη του. Στη σύγχρονη πραγματικότητα του ΝΒΑ ωστόσο, η ύπαρξη ενός center με τέτοια φυσικά προσόντα και τέτοιο face up παιχνίδι, έστω και στη μέση απόσταση, αποτελεί ονείρωξη. Για να πείσουμε όμως και τον πιο άπιστο, ας σκεφτούμε την πιθανη στελέχωση της ομάδας του Κοκόσκοφ αν επιλεγόταν το Wonder-Boy από τη Σλοβενία. Μία πολύ πιθανή πεντάδα θα ήταν αυτή με Doncic-Booker, Jackson, Chriss και Chandler. Εκτός από το προφανές “χαντάκωμα” της απόκτησης του Payton, η πεντάδα μοιάζει αρκετά δυσλειτουργική. Κακό spacing, μικρή διάθεση για άμυνα στο back court και απουσία ενός καλού pick and roll ψηλού. Σημαίνει αυτό οτι ο Doncic ήταν άτυχος στη διαδικασία του Draft ; Όχι βέβαια. Αυτά θα τα πούμε όμως πιο αναλυτικά, στο κείμενο του Πάνου που έρχεται.
Bonus material για ... τολμηρούς.
Οσοι διαβάσατε μέχρι τέλους, πρέπει να ανταμοιφθείτε. Ο Darko Milicic, μετά την ήττα των «όρθοντοξ μπράδερς» από την Εθνική μας το 2007 στη Γρανάδα για το Ευρωμπάσκετ, είχε κάνει αυτό
