Κάπως έτσι, η ισορροπία που πετυχαίνουν οι ομάδες σε αυτό το συνεχές είναι που δίνει πλεονεκτήματα -και διαφοροποιεί τον παρονομαστή βάσει του οποίου κρίνονται. Συνεπώς, ακόμα και ομάδες που είχαν αντίστοιχη ή παραπλήσια στάση σε δεδομένη χρονική στιγμή, όπως το χθεσινό trade deadline, έχουν εντελώς διαφορετική αξιολόγηση, λόγω της διαφορετικής μεγάλης εικόνας τους.
Οι Knicks και οι Mavericks
Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της χθεσινής ημέρας, οι ομάδες που ‘’βελτιώθηκαν ουσιαστικότερα” ήταν αναμφισβήτητα οι Knicks και οι Mavericks. Δύο ομάδες όμως που μόνο στην στατική εικόνα της χθεσινής ημέρας μπορούν να μπουν στο ίδιο κάδρο.
Τούτο καθώς οι μεν Knicks, από την αλλαγή διοίκησης και την ανάληψη του front office από τον Leon Rose (του μανατζερικού γραφείου της CAA), κάνουν μικρά -αλλά σταθερά και ιδίως πολλά- βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Από την πρόσληψη του coach Thibs (πελάτη του γραφείο του Rose), που παρά τις όποιες -σημαντικές- ενστάσεις για τις playoffs επιδόσεις του, είναι ένας winning coach σε επίπεδο regular, που μεταλαμπαδεύει αυτή την νοοτροπία άμεσα στους παίκτες του, αλλά και διοικητικά, καθώς κάθε κίνηση που λαμβάνει χώρα την τελευταία τριετία, ψηλώνει και από λίγο τόσο τις αγωνιστικές δυνατότητες του οργανισμού, όσο και αποκαθιστά το status του, ως ένα top-3 franchise της Λίγκας και δη στη μεγαλύτερη αγορά του κόσμου.
Προς την ίδια κατεύθυνση λοιπόν ήταν και οι χθεσινές κινήσεις, αφού με τον κορμό Thibs-Brunson-Randle στη θέση του, τους βασικούς υποστηρικτικούς πυλώνες επίσης ήδη δίπλα τους (OG Anunoby, Mitchell Robinson, Hartenstein, Josh Hart, DiVincenzo και Achiuwa), αυτό που χρειαζόταν η ομάδα ήταν βάθος και έξτρα σουτ: η επιστροφή του Burks και η έλευση του Bojan Bogdanovic κάλυψαν και τις δύο σχετικές ανάγκες. Το ρόστερ πλέον έχει εξαιρετική δομή και βάθος, ξεκάθαρους ρόλους και εργαλεία, και είναι σε θέση να κάνει το νομοτελειακό επόμενο βήμα: να διεκδικήσει την παρουσία του στους Τελικούς. Αρχικά της Ανατολής, αλλά, γιατί όχι, και τους Μεγάλους;
Ακόμα και αν δεν το καταφέρει φέτος, το franchise έχει πλέον σαν απόθεμα όλα τα μελλοντικά draft picks του, πλέον ακόμα τεσσάρων (από Dallas, Washington, Detroit και Milwaukee) για να αποκτήσει κάτι ακόμα καλύτερο από τα υπάρχοντα. Και κυρίως, έχει την αύρα πως η διοίκηση θα το καταφέρει.
Στο ίδιο κάδρο με τους Knicks θα μπαίνουν οι Mavericks ανεξαρτήτως της χθεσινής μέρας, λόγω Brunson. Έχοντας αποτύχει παταγωδώς να αποτιμήσουν την αγωνιστική (και χρηματική συνεπακολούθως) αξία του παίκτη που οι ίδιοι ντράφταραν και είδαν να αποδίδει με τα χρώματά τους στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο (Playoffs), οι Mavericks έχουν μπει σε μια τροχιά κατάρτισης ενός όσο πιο άμεσου και όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερου disaster recovery plan. Η παρουσία του Luka άλλωστε -αλλά και ο φόβος απώλειάς του- αυτό επιτάσσει. Ωστόσο, η Διοίκηση των Mavs μοιάζει περισσότερο με πλήρωμα πλοίου που πασχίζει να μπαλώσει την μια τρύπα μετά την άλλη, τρύπες που η ίδια έχει προηγουμένως ανοίξει. Χρωστώντας ακόμα ένα πρώτο pick στους -crossroads again- Knicks από το trade Porzingis (top-10 protected 2024), έχοντας δώσει έναν σκασμό assets για να καλυφθεί το κενό του Brunson που μόνοι τους δημιούργησαν, έδωσαν το καλοκαίρι unprotected swap right για το πρώτο pick του 2030 στους Spurs για να έρθει ο Grant Williams, ενώ χθες παραχώρησαν το pick τους για το 2028 ώστε να τον διώξουν, μετατρέποντάς τον σε P.J. Washington. Παράλληλα, έδωσαν ένα swap right του 2028 στους Thunder ως αντάλλαγμα για ένα πρώτο pick το 2024 (το δεύτερο καλύτερο μεταξύ των Jazz, Thunder και Clippers) από αυτούς, με σκοπό να το δώσουν στους Wizards για τον Gafford, μαζί με τον Holmes.
Προφανώς και η χθεσινή νύχτα τους βρήκε αρκετά βελτιωμένους, με μια ιδιαίτερα πλήρη και ανταγωνιστική δεκάδα από εδώ και πέρα, αλλά ταυτόχρονα και με μία καμένη γη μπροστά τους. Κατάσταση που νομοτελειακά, μα σε ένα, μα σε τρία χρόνια, θα τους κοστίσει τον ίδιο τον Luka. Και ενώ είναι οι Mavericks που είχαν παρουσία σε τελικούς περιφέρειας προ διετίας, αυτή πλέον δείχνει περισσότερο αποτέλεσμα ενός συνδυασμού τύχης και μαγείας (call me “Luka”) παρά στοχευμένου και ορθά εκτελεσμένου πλάνου. Για αυτό και σήμερα φαντάζει τρομερά δύσκολη η εκ νέου παρουσία τους εκεί, παρά τις ενισχύσεις.
Οι Lakers και οι Bulls
Δύο ομάδες που δεν έκαναν το παραμικρό, και σήκωσαν πολλή συζήτηση ως προς αυτό ήταν τα “ιστορικά σωματεία” των Lakers και των Bulls. Οι μεν πρώτοι, υπό τη διαρκή πίεση του LeBron, του μεγαλύτερου δασκάλου της τακτικής στραγγίσματος του μέλλοντος του εκάστοτε franchise, που αγωνίζεται για το ελιξίριο της -αγωνιστικής- ζωής του στο παρόν, χθες του είπαν, για πρώτη φορά, ένα πολύ βροντερό “όχι”. Και αυτό παρότι ο LeBron είναι εν δυνάμει free agent το καλοκαίρι -έχει player option στο συμβόλαιό του. Ωστόσο, έχοντας δει την ομάδα να πηγαίνει με την τρέχουσα σύνθεσή της ως τους περσινούς τελικούς Δύσης (με μόνη αλλαγή τον Gabe Vincent αντί του Schroeder, συν ωστόσο τις προσθήκες Prince και Wood), αλλά ποτέ υγιή και σε πλήρη σύνθεση έκτοτε, και ιδίως, έχοντας δώσει όλο το μέλλον πλην του πρώτου pick τους του 2029 για την κατάρτιση αυτού ακριβώς του roster, είπαν -ορθώς- πως καλό είναι να περιμένουν.
Πρώτον, γιατί με τα τέσσερα “τέρατα” που έχει τώρα η Δύση (Clippers, Nuggets, Thunder, Wolves), δεν υπήρχε η πρόταση στο τραπέζι που θα τους έδινε την ώθηση να τα προσπεράσουν, ώστε να αξίζει η θυσία κι άλλου μέλλοντος για αυτόν τον σκοπό, και κυρίως, γιατί έχουν τόσο την salary-ακή δομή, όσο και τα assets (τρια διαθέσιμα πρώτα picks το καλοκαίρι), ώστε να κυνηγήσουν κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον -στην καλύτερη απλά “μετριοκαλό”- Dejounte Murray. Μόνο λάθος της χθεσινής στάσης τους είναι πως δεν έδιωξαν ένα συμβόλαιο, για να πέσουν κάτω από το tax (ήταν μόλις $ 1,265 εκατ. πάνω από το όριο) ώστε να αποφύγουν να είναι tax repeaters, και να έχουν μεγαλύτερη οικονομική ευελιξία στο μέλλον. Το ότι μάλλον θα πάρουν τον ελεύθερο πια Dinwiddie, φαντάζομαι συμφωνούμε, πως δεν θα παίξει σημαντικό ρόλο σε κάτι.
Κλείνοντας για τους Lakers, η κίνηση που πλέον ξεκάθαρα μπορούμε να πούμε πως καθόρισε το παρόν και το μέλλον τους, κλείνοντας κάθε πόρτα ουσιαστικής και συνεπούς διεκδίκησης του Τίτλου από το δίδυμο LeBron-AD ήταν η απόκτηση του Westbrook. Εκεί θυσιάστηκε τόσο μέλλον, με τη μορφή του draft capital, όσο και πολυτιμότατοι ρολίστες, οι οποίοι και πλαισίωναν εξαιρετικά το συγκεκριμένο δίδυμο και είχαν την εμπειρία του Πρωταθλητισμού (Kuzma, KCP) που ποτέ στη συνέχεια δεν μπόρεσαν να αντικατασταθούν. Το μάθημα του “ούτε οι προπονητές, ούτε οι superstars δεν πρέπει να έχουν ρόλο ή ευθύνη GM”, το πήραν -και- οι Lakers με τον πλέον επώδυνο τρόπο.
Οι Bulls από την άλλη πλευρά, δεν νομίζω πως έχουν πάρει και κάνα ιδιαίτερο μάθημα. Αν δηλαδή κάποιος μου έλεγε πως ο Karnisovas “δεν υπάρχει, ηθοποιός είναι” και τα διοικητικά ηνία εξακολουθούν και τα κρατάνε οι GarPax νομίζω θα τον πίστευα! Δεν είναι μόνο το γεγονός πως δεν έχουν κάνει κανένα απολυτως trade εδώ και τρία χρόνια, είναι πως αρνούνται να αποδεχθούν ότι η τρέχουσα σύνθεση της ομάδας τους δεν οδηγεί πουθενά, και δεν έχουν λόγο να την κρατούν ανέπαφη.
Με τον Ball ακόμα τραυματία, με τον LaVine ξεκάθαρα πια κακό fit με όλους και όλα στον οργανισμό, με τον coach Donovan να εξακολουθεί να έχει δείξει μόλις μια καλή σειρά Playoffs (και αυτή όταν ήταν στους Thunder και δη το μακρινό πια 2016 κόντρα στους Spurs), με τον DeRozan ελεύθερο το καλοκαίρι, με τον Vucevic πρόσφατα ανανεωμένο αλλά χωρίς ουσιαστική συνεισφορά, με τον Drummond αναγεννημένο αξιακά, αλλά σαφώς περισσεύοντα στην τρέχουσα έκδοση της ομάδας και τον Caruso χρήσιμο για κάθε διεκδικητή (ό,τι ακριβώς δεν είναι οι Bulls δηλαδή), δεν έχει καμία λογική να συνεχίζουν εμμονικά να παλεύουν για την ένατη θέση. Ναι, είναι η ομάδα που κόβει τα περισσότερα εισιτήρια (και) φέτος στη Λίγκα και ναι, ο πρώτος γύρος των Playoffs, ιδίως μέσω εντός έδρας Play-ins, θα τους προσφέρει κάποια έξτρα έσοδα. Αλλά αν αυτός είναι σχεδιασμός ομάδας NBA, εγώ είμαι ο αστροφυσικός που θα κατασκευάσει το πρώτο στελεχωμένο διαστημόπλοιο που θα προσγειωθεί στον Άρη.
Οι “μέλι-μέλι κι από τηγανίτα τίποτα”
Σε αυτή την κατηγορία πρώτα και κύρια ανήκουν οι Warriors. Έχοντας περάσει κάνα τρίμηνο που κάθε podcast και κείμενο της άλλης πλευράς του Ατλαντικού (και καθρευτικά στη συνέχεια και στη χώρα μας) έφτιαχνε κάθε πιθανό και απίθανο συνδυασμό των συμβολαίων του Chris Paul, του Klay, του Draymond και του Wiggins μαζί με τους πιτσιρικάδες Kuminga και Moody, πλέον μελλοντικών picks, για να φέρει πίσω “assets” άμεσης καλύτερης απόδοσης δίπλα στον Curry, οι Warriors, και το από το 2023 front office τους με τους Dunleavy και (υιού) Lacob, αποφάσισαν πως μάλλον θα πάνε σε cost saving κινήσεις και τον κορμό που τους εκτόξευσε στην κορυφή της Λίγκας, αγωνιστικά και οικονομικά, μέχρι τέλους. Έτσι, διατήρησαν το συμβόλαιο του CP3 ως αναπληρωματικού point guard, διατήρησαν την “αγία τριάδα” των Curry-Klay-Green στη θέση τους, έδωσαν χρόνο στο νέο δίδυμο Wiggins-Kuminga που έχει αρχίσει να αποδίδει και απλά έκοψαν τον Cory Joseph, για την ακρίβεια έδωσαν $ 5,7 εκατ. στην Indiana για να τον πάρει, ώστε να γλιτώσουν $ 12 εκατ. σε φόρους.
Νομίζω πως η απόφαση αυτή δείχνει προς την κατεύθυνση πως το καλοκαίρι θα κόψουν και το συμβόλαιο του Chris Paul, μη δίνοντας συνέχεια στην όποια διεκδίκηση μεγαλείων στα τελευταία χρόνια του τεράστιου Curry.
Έτερη ομάδα που ακουγόταν κάθε μα κάθε ημέρα, οι Atlanta Hawks. Ζητούσαν δύο πρώτα picks και να μην πάρουν δολάριο σε μισθούς πίσω για την επόμενη σεζόν για να δώσουν τον Dejounte Murray, και -απόλυτα εύλογα- έμειναν με τον Dejounte Murray. Το -ακόμα δεν έχει χρονίσει- front office των Landry Fields, Kyle Korver και -υιού του team owner- Ressler, έχει πάρει μεν την απόφαση να αλλάξει κατεύθυνση, συνειδητοποιώντας πως δεν είναι άμεσα διεκδικητές και πως ούτε μπορούν να γίνουν με την τρέχουσα δομή του roster, κινδυνεύει δε να μετατρέψει τον Murray στον νέο Collins και αφού τον έχει κρεμασμένο στην αγορά για 1,5 χρόνο, να καταλήξει να τον δώσει για ελάχιστα. Επίσης, οι Hawks είχαν την ευκαιρία να δώσουν συμβόλαια παικτών που δεν τους ταιριάζουν για το μέλλον που σχεδιάζουν, και να τανκάρουν, έχοντας για τελευταία χρονιά το pick τους στη διάθεσή τους, μιας και τα επόμενα τα έχουν δώσει στους Spurs. Δεν το έκαναν, γεγονός που καθιστά τις αποφάσεις της ερχόμενης offseason τις πιο κρίσιμες της σύγχρονης ιστορίας τους, αναφορικά με την έξοδο από τη μετριότητα. Είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω.
Τρίτη ομάδα της παρέας, οι Blazers, που έχοντας εδώ και μήνες στη βιτρίνα Grant, Brogdon, αλλά και τον τραυματία Rob Williams, αλλά και -κάτω από το ράφι του πωλητή- τον Anfernee Simons, για όποιον έλεγε το καλό το παρασύνθημα, επίσης δεν έκαναν τίποτα. Και εδώ το front office είναι σχετικά καινούριο, καθώς ακόμα δεν έχει κλείσει διετία ο Cronin ως GM, ωστόσο έχει δώσει σαφή κατεύθυνση πως είναι σε φάση ανοικοδόμησης και αναζήτησης νιάτων. Δεν συνέχισαν τη διαδρομή που έχουν χαράξει, ψάχνοντας ενδεχομένως για υψηλότερα ανταλλάγματα πριν το draft.
Στις ομάδες που δεν πολυκινήθηκαν, ενώ προσωπικά θεωρούσα πως θα έπρεπε, βάζω και τους Pelicans. Όντας σταθερά τα τελευταία χρόνια σε ανοδική πορεία, έχουν καλές μονάδες και καλό σύνολο, αλλά κοιτώντας το προσεκτικά νιώθεις μόνιμα πως μπορούν και καλύτερα, τόσο σε κάθε θέση, όσο και ως σύνολο. Από τα trades των Davis και Holiday έχουν έναν σκασμό picks ακομα στη διάθεσή τους, αλλά πλέον σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι περιμένουν για να πάρουν το ρίσκο για το κάτι παραπάνω. Ενώ και οι Kings όλα δείχνουν πως και φέτος θα αποκλειστούν στον πρώτο γύρο μιας και οι Barnes, Huerter και Davion Mitchell δεν αναβαθμίστηκαν.
Προσδοκία για μεγαλύτερη κινητικότητα, χωρίς ωστόσο να έχουν κανενός είδους χρονική πίεση πάνω τους, είχα και για τους Rockets. Δείχνουν να έχουν βρει ρυθμό και ταυτότητα, έχουν βελτιωτικές κινήσεις να κάνουν (Jalen Green, Nets’ picks), ωστόσο βρίσκονται πολύ ψηλά στη σελίδα που ξεκίνησαν το καλοκαίρι για να τους κατατάξει κανείς στα ερωτηματικά της χθεσινής ημέρας. Είχαν φροντίσει άλλωστε, να αποκτήσουν τον αναπληρωματικό ψηλό της επόμενης μέρας του, στο πρόσωπο του Steven Adams, μόλις λίγες μέρες πριν.
Οι “what are they smoking?”
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, το ρίσκο για το κάτι παραπάνω δεν είναι νομοτελειακά καλό. Αρκεί να ρωτήσετε τους Pistons. Οι Pistons αποτελούν το ακραίο παράδειγμα κακής διαχείρισης και της καθοδικής σπείρας που σε βάζει κάθε κακή απόφαση που ακολουθείται από μια -επίσης- κακή απόφαση, περιορισμού των συνεπειών της προηγούμενης.
Τα παραδείγματα, για να αρκεστούμε στα χθεσινά τους, είναι πολλά και εύκολα: πέρσι ζητούσαν δύο πρώτα picks για τον Bojan Bogdanovic. Πήραν δύο δεύτερα και τον Grimes για να τον δώσουν πακέτο με τον Burks. Ντράφταραν τον Killian Hayes στο #7 του draft 2020 (μπροστά από τον Haliburton, μιλώντας για point guards του συγκεκριμένου draft), έκτοτε ντράφταραν άλλα δύο PGs, τους Ivey και Cunningham. Έδωσαν $ 78 εκατ. συμβόλαιο στον Monty Williams το καλοκαίρι, και στη συνέχεια έπρεπε να του πουν “ξέρεις, ο Ivey είναι καλός, αλλά θέλει την μπάλα στα χέρια του”. Όταν αυτός εξακολουθούσε να βάζει τον Hayes περισσότερο, επειδή έχει τεράστια αποζημίωση για να τον απολύσουν (ως μάλλον θα έπρεπε με το φετινό χάλι που παρουσιάζει) άφησαν ελεύθερο τον Hayes. Ξερά, ελεύθερο. Μιλάμε για τρομακτικό asset management. Να πω κάτι παραπάνω, δεν έχω, τα είπε όλα ο Δάσκαλος Deeks:
It is both my job and my main hobby to try and understand NBA roster construction, what teams do, what they could do, what they should do, and how it is all done.
— Mark Deeks (@MarkDeeksNBA) February 8, 2024
With this in mind, I'd just like to say that I have no idea what the Pistons are doing.
Για να μην γίνουμε ωστόσο απόλυτα ισοπεδωτικοί, ας τους δώσουμε το credit, πως μέσα στην τρέλα και την παλαβωμάρα τους, το ότι έχουν έναν νεανικό κορμό αποτελούμενο από τους Cade, Ivey, Sasser, Ausar, Grimes, Duren, Stewart και Fontecchio, θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για κάτι πάρα πολύ καλό. Στα χέρια ενός λογικού front office και προπονητή όμως.
Λίγο παραπάνω γεωγραφικά, αλλά στην ίδια κατηγορία αυτή την περίοδο και οι Raptors, με δύο απόλυτα αντιφατικές κινήσεις. Από τη μία απέκτησαν τους Olynyk και Agbaji από τους Jazz, δίνοντας ένα late first round pick 2024 ως αντάλλαγμα, από την άλλη έδωσαν τον δεύτερο (Schroeder) και τρίτο (Lewis) point guards τους σε trades, και αυτόν που πήραν πίσω, τον Dinwiddie, τον άφησαν ελεύθερο, με επίσημη δικαιολογία “να μην του πληρώσουν το $1,5 εκατ. bonus συμμετοχών που είχε το συμβόλαιό του”. Ντόινγκ!
Παράλληλα, διατηρώντας στο roster τους τον Bruce Brown, έναν πολύ χρήσιμο παίκτη-εργαλείο για κάθε διεκδικητή, δεν έχουν καταφέρει να δώσουν σαφή απάντηση στο ερώτημα αν πάνε για κάτι φέτος και τι είναι αυτό; Ο Olynyk τους βοηθάει να πάνε καλύτερα, ο Bruce Brown το ίδιο, η απουσία δεύτερου point guard, πίσω από τον Quickley καθόλου.
Να τους δώσουμε ωστόσο ένα εύσημο, μιας και οι φετινές τους κινήσεις, μας χάρισαν μάλλον το καλύτερο τουί της βραδιάς:
Αθλέτικ Μπιλμπάο ετοιμάζεται να κάνει τους Ράπτορς ο μάγος Ουζίρι. https://t.co/g8puLt27FH
— Dimitris Karamanis (@DimKaramanis) February 8, 2024
Τέλος, σε αυτή την κατηγορία βάζω εγώ και τους Spurs, που έχοντας τον Wemby να βγάζει μάτια, αλλά και έναν σκασμό picks στην κατοχή τους, είναι πια ενοχλητική η αναμονή τους στο να στήσουν μία κανονική ομάδα που θα μπορεί να μεγιστοποιήσει το μοναδικό ταλέντο του Γάλλου. Οκ, έστειλαν τον McDermott στην Indiana για να ανοίξουν μια θέση στο ρόστερ και κατά πάσα πιθανότητα σε αυτή να υποδεχτούν τον -επίσης Γάλλο- Killian Hayes που άφησαν ελεύθερο οι Pistons, ωστόσο το ζητούμενο για τον Wemby δεν είναι να του κάνει κάποιος παρέα τον ελεύθερο χρόνο του νομίζω.
Oι Διεκδικητές
Αν φτάσαμε τόσο κάτω στο κείμενο για να μιλήσουμε για “τις καλές ομάδες της Λίγκας” είναι επειδή έχει γίνει σαφές τα τελευταία χρόνια πως, παρά την ενδιαφέρουσα ίντριγκα που προσφέρει για όλους εμάς τους ΝΒΑολογούντες η trade deadline, αν ένας οργανισμός θέλει να θεωρείται σοβαρός διεκδικητής , τη συγκεκριμένη μέρα απλά βελτιώνει την 9η και 10η θέση του roster. Δεν κάνει ολική ανοικοδόμηση. Ακριβώς με αυτό το σκεπτικό κινήθηκαν όλες οι ομάδες που διεκδικούν το φετινό Πρωτάθλημα.
Οι, Celtics πρόσθεσαν έναν τριτο-τέταρτο ψηλό στο rotation τους, για να μην χρειάζεται καν να φοράει τα αθλητικά του στα back-to-backs o Horford, τον Xavier Tillman δηλαδή από τους Grizzlies. Ταυτόχρονα τράβηξαν κι ένα λαχείο, με τον Springer από τους Sixers -μη βρήκαν κιόλας σ’ εκείνον έναν ακόμα παίκτη στο κεντρικό rotation τους εδώ που τα λέμε.
Οι Bucks αναβάθμισαν τον αναπληρωματικό τους point guard, με τον Beverley στη θέση του Cam Payne, και έπεσαν και $ 8,6 εκατ. σε φορολογικές υποχρεώσεις με το διώξιμο του συμβολαίου του Robin Lopez (χωρίς ωστόσο να είμαι μεγάλος θιασώτης των πιθανοτήτων τους για φέτος έτσι όπως τα έχουν κάνει…). Oι Wolves κάλυψαν ακριβώς την ίδια τρύπα, με τον αγαπημένο αναπληματικό του GM Connelly, από τις Nuggets' days τους, Monte Morris, να έρχεται για να δώσει ανάσες στον Conley από το Detroit.
Οι Clippers είχαν φροντίσει να ψηλώσουν το ταβάνι τους από νωρίς στη σεζόν με την απόκτηση του James Harden, ενώ νωρίς είχαν κάνει και τα μερεμέτια τους, με την απόκτηση Theis.
Οι Sixers, που είναι σε αυτή την άχαρη αναμονή να μην ξέρουν αν, και σε τι κατάσταση, θα επιστρέψει στα παρκέ φέτος ο Embiid, έκαναν κινήσεις που και βελτιώνουν το παρόν τους, με την απόκτηση του Hield από τους Pacers, έναντι των Korkmaz, Marcus Morris και Danuel House, και θα καλύψουν τη θέση του αναπληρωματικού point guard, όπως όλα δείχνουν, με τον Kyle Lowry, που αναμένεται να μείνει ελεύθερος από τους Hornets. Mε αυτό τον τρόπο “στήνονται” καλύτερα για φέτος, σε περίπτωση που επιστρέψει ο Embiid, χωρίς να χάνουν σε τίποτα ως προς το cap space που έχει κυκλώσει ως την απόλυτη επιθυμία ο GM Morey για την offseason του 2024.
Οι Suns έδωσαν και τρίτο swap right σε μελλοντικά pick τους για να βελτιώσουν λίγο το βάθος τους, μιας και οι αποκτηθέντες σε minimum contracts το καλοκαίρι παίκτες -ποιος να το φανταζόταν…- έπαιζαν σαν minimum contract παίκτες και όχι ως τέταρτοι, πέμπτοι και έκτοι σε rotation διεκδικητή, κάτι που είχαν ανάγκη μετά την top heavy τριάδα που έστησαν. Οι Royce O’Neal και David Roddy αποτελούν μάλλον μια αναβάθμιση σε σχέση με τους Metu, Bates-Diop και Watanabe που αποχώρησαν, ωστόσο το ταβάνι του conference εξακολουθεί να φαντάζει ψηλότερο από τις τρέχουσες δυνατότητές τους.
Τη μόνη σημαντική προσθήκη την έκαναν οι Thunder, χωρίς να αποκτήσουν έναν χαλκέντερο ψηλό, που ο περισσότερος κόσμος περίμενε πως θα ψάξουν, ώστε να προστατέψουν στα Playoffs τον “τσιλιβίθρα” Chet από τα θηρία της Δύσης (Jokic, Gobert, Davis). Αντίθετα, με κόστος ουσιαστικό μόνο τον Micic, που ωστόσο ποτέ δεν είχε βρει ουσιαστικό ρόλο στο, αποδοτικότατο, τρέχον rotation τους, απέκτησαν τον βετεράνο Gordon Hayward. Ένας έμπειρος και χρήσιμος forward, χωρίς πολλές απαιτήσεις στον νέο του ρόλο, αφού ήδη οι Thunder διαθέτουν πρώτο (SGA), δεύτερο (J-Dub) αλλά και τρίτο (Chet) βιολί, που ωστόσο μπορεί να βοηθήσει με τα χαρακτηριστικά του (και σουτ και slasher και μακρύ κορμί). Τα “πιτσιρίκια” της Oklahoma στην προσπάθεια της υπέρβασης, λοιπόν, από φέτος. Παράλληλα, η απόκτησή του, σε expiring το καλοκαίρι συμβόλαιο, τους ανοίγει δυνητικά ένα max slot σε περίπτωση που δεν τον κρατήσουν, κάτι δεν είχαν (άμεσα) τη δυνατότητα.
Οι Cavaliers, αν πρέπει να τους βάλουμε σε αυτή την κατηγορία, και να ήθελαν να κινηθούν, δεν είχαν περιθώρια, έχοντας δώσει όλο το μέλλον τους στους Jazz για τον Mitchell. Και τα μέσα Φλεβάρη δεν είναι ριζικές αλλαγές (επιπέδου Mobley), οπότε πάνε και αυτοί ως έχουν μέχρι τέλους φέτος.
Α, και οι Nuggets. Οι Nuggets απλά περιμένουν να ξεκινήσουν τα Playoffs, να σταματήσει να βαριέται ο Σέρβος Αρτίστας και να τα ξανασαρώσει όλα. Κοινώς, δεν έκαναν τίποτα απολύτως, συνεπείς στις δηλώσεις του GM Booth τον περσινό Σεπτέμβρη, για στόχευση ψηλώματος του πάγκου “from within” (ήτοι ό,τι έχουν draftάρει).
Οι “παίζουν το long game”
Ξεκινάμε την συγκεκριμένη κατηγορία με τον απόλυτο άρχοντα αυτής, τον Danny Ainge και τους Utah Jazz, που για δεύτερη συνεχή χρονιά έχουν μια πολύ καλοκουρδισμένη ομάδα η οποία διεκδικεί Play-ins παίζοντας ωραίο μπάσκετ, ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό για τον “όλα ή τίποτα” Ainge. Κάπως έτσι, δύο picks δεύτερου γύρου, το ένα εξ αυτών top-35, ήταν αρκετά για να στείλουν τον Fontecchio στο Detroit και ένα pick στο #25 με #28 τους Olynyk και -τις μη εκπληρωμένες προσδοκίες από- τον Agbaji, στον Καναδά. Η ομάδα έχει τα βασικά συστατικά γύρω από τα οποία στήνει (Markkanen, Kessler, George), αλλά οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται στις (υψηλές) προσδοκίες της διοίκησης, του αναρτάται η ταμπέλα “προς πώληση” και με την κατάλληλη (υπερ)αξία αποχωρεί.
Στην ίδια κατηγορία και οι Brooklyn Nets. Οι οποίοι Nets φαίνεται να έχουν κυκλωμένη τη σεζόν 2025-26, μιας και αυτό δείχνει η τρέχουσα δομή των συμβολαίων τους. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται και η ανταλλαγή του Dinwiddie με τον Schroeder, μιας και ο Γερμανός έχει ως τότε συμβόλαιο, και παρέχει καλύτερο cost control για τη θέση του βασικού point guard. Έδωσαν και τον Royce O’Neal βέβαια, σε πολύ χαμηλότερη τιμή από ό,τι θα μπορούσαν πέρσι (δεν πήραν pick α’ γύρου πίσω, ενώ είχαν δώσει για να τον αποκτήσουν), ωστόσο φαίνεται να πιστεύουν στην σταθερά Bridges και να είναι διατεθειμένοι να χτίσουν γύρω από αυτόν long term, παρά τις πιέσεις που δέχτηκαν για την παραχώρησή του.
Ενδιαφέρον παρουσίασε η μέρα και για τους Hornets, που υπό το νέο τους ιδιοκτησιακό καθεστώς, και χωρίς ωστόσο να έχουν διώξει τον GM Kupchak που κληρονόμησαν από τη διοίκηση Jordan, κινήθηκαν λογικά και με βλέμμα στο μέλλον. Συγκεκριμένα, απέκτησαν έναν αξιόπιστο point guard πίσω/δίπλα από τον ευπαθή Ball, στο πρόσωπο του Micic, μην πω και δύο, μιας και ο Tre Mann είναι αξιολογότατος για αναπληρωματικός σε αυτό το επίπεδο. Έδωσαν τον P.J. Washington, λαμβάνοντας πίσω τον Grant Williams στο ναδίρ της αγωνιστικής του αξίας, λαμβάνοντας μάλιστα και ένα pick πρώτου γύρου μαζί με αυτόν. Είχαν λάβει ένα ακόμα για τον Rozier από τους Heat προ ημερών, ενώ έλαβαν και δύο δεύτερου γύρου για τον Hayward. Στο συγκεκριμένο trade “επαναπάτρισαν” τον γηγενή (Seth) Curry, ενώ η παρουσία του (ό,τι έχει απομείνει από αυτόν αγωνιστικά) σε συνδυασμό με την έλευση του Bertans (ό,τι έχει απομείνει αγωνιστικά και από αυτόν) τους παρέχει αξιόπιστο σουτ από μακριά, που τους έλειπε οικτρά. Γενικά, το ότι κινήθηκαν επιτέλους με ορίζοντα μέλλοντος και όχι με μπαλώματα, μόνο ως ένα πολύ θετικό πρώτο βήμα μπορεί να αξιολογηθεί.
Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση και με το ίδιο περίπου πλάνο κινήθηκαν και οι Wizards. Δεν βρήκαν τα πρώτα picks που θα ήθελαν για τους Tyus Jones και Kyle Kuzma, κατάφεραν ωστόσο να το βρουν για τον Gafford. Μετά από χρόνια παραμονής στα μπασκετικό καθαρτήριο της απόλυτης μετριότητας, έχουν ξεκινήσει μια εντυπωσιακή βουτιά προς τα κάτω, ελπίζοντας να μαζέψουν γρήγορα τα assets που θα τους ανεβάσουν πολύ ψηλότερα από την χρόνια κατάσταση που βολόδερναν.
Το "long game" φαίνεται πως παίζουν και οι Magic, που παρά τις φήμες που τους ήθελαν να ψάχνουν αναβάθμιση στη θέση των Carter, Fultz και Harris, επέλεξαν τον δρόμο της ωρίμανσης για το νεανικό -και αποδοτικό- ρόστερ τους, μην εκβιάζοντας από φέτος επιτάγχυνση.
Τέλος, σε αυτή την κατηγορία θα βάλω και τους Pacers, χωρίς να μπορώ να πω πως μου άρεσε η χτεσινή τους ημέρα. Έχοντας πια τον κορμό Haliburton και Siakam, πλαισιωμένους με Mathurin και Turner, περίμενα να κινηθούν για περαιτέρω άμεση βελτίωση. Αντ’ αυτού, έδωσαν καλύτερο παίκτη από ό,τι πήραν πίσω, τον Hield, και στη συνέχεια κινήθηκαν για salaryακές διευκολύνσεις έναντι picks και μετρητών. Χωρίς να μπορώ να καταλάβω τον λόγο της καθυστέρησης ψηλώματος του ταβανιού τους. Στα θετικά τους, πως μου χάρισαν μια στιγμή δυνατού γέλιου. Και τούτο γιατί τα αγαπημένα μου τουίτς είναι από τους “ψαγμένους” που έχουν νήματα να ενώσουν και να βγάλουν θεωρίες για τα πάντα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η απόκτηση του Joseph από τους Warriors:
Not to overplay the How-does-Haliburton-feel-about-this? storyline, but Haliburton was tight with Joseph in Sacramento and went to Joseph's wedding this summer. https://t.co/UoemkMJRqr
— Dustin Dopirak (@DustinDopirak) February 8, 2024
Ε, οι Pacers τον άφησαν ελεύθερο λίγα λεπτά αργότερα.
H 2023 CBA
Πηγαίνοντας τώρα στην μεγάλη εικόνα της Λίγκας, στην πρώτη trade deadline υπό την 2023 CBA τα πράγματα κινήθηκαν μάλλον αναμενόμενα. Ο πέλεκυς για τους overspenders είναι σε ισχύ, με αποτέλεσμα άλλα front offices από διστακτικότητα και άλλα από ρεαλισμό να είναι πιο συντηρητικά από ό,τι τόσα χρόνια είχαμε συνηθίσει.
Το δικό μου σχόλιο σχετικά, είναι πως, όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τη Λίγκα, κάθε δολάριο στα μικρά συμβόλαια έχει πλέον μεγαλύτερη αξία. Στην οικονομική ανάλυση της απόδοσης προς δολάριο, ακόμα και τα minimum contracts, όταν δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα αποτελούν πια τροχοπέδη, καθώς περιορίζουν τη δυνατότητα απόκτησης καλών συμβολαίων, ή τα κάνουν οικονομικά δυσβάσταχτα, λόγω των πολύ υψηλότερων νέων φορολογικών ποινών. Χαρακτηριστική εικόνα σχετικά είναι των πάμπολλων front offices που χτες έκοβαν συμβόλαια δικών τους επιλογών, παραδεχόμενοι αποτυχίες σε ίδιες επιλογές, καταστάσεις που μέχρι πρόσφατα πολύ σπάνια -ως καθόλου, δεν- βλέπαμε. Η γρήγορη ανταλλαγή του Grant Williams, το κόψιμο του Killian Hayes, η ανταλλαγή του Roddy, τα minimum συμβόλαια των Suns που διώχτηταν, ήταν όλα τους αποφάσεις των ίδιων διοικήσεων που είχαν κάνει και τις αρχικές επιλογές.
Ταυτόχρονα, παρατηρήθηκε και μια δυστακτικότητα, λόγω της αλλαγής της αξίας των picks πρώτου γύρου, σε συνδυασμό με το στοκάρισμα πλήθους τέτοιων σε τρεις κατά βάση ομάδες, τους Thunder, Jazz και Pelicans. Με την νέα CBA να κάνει κάθε δολάριο “ακριβότερο”/σημαντικότερο κατά μία έννοια, όπως προαναφέρθηκε, τα picks πρώτου γύρου αποτελούν το απόλυτο cost control, παρότι και η αξία/τιμή/συμβόλαια αυτών κινούνται απόλυτα παράλληλα (ως συνδεδεμένα ποσοστά) με την αύξηση ή μείωση του cap. Ωστόσο, με το ταλέντο πια να ξεχειλίζει σε όλον τον κόσμο και τις μεθόδους εκγύμνασης και αξιοποίησής του, πιο εξελιγμένες από ποτέ, βλέπουμε 19χρονους και 20χρονους να αποδίδουν στο υψηλότερο επίπεδο, καλύτερα από ποτέ προηγουμένως. Το γεγονός πως μπορεί να υπάρξει τέτοια απόδοση σε rookie συμβόλαια, και πως υπάρχει άπλετο ταλέντο ακόμα και στα εκτός lottery draft picks, αυξάνει αυτόματα την αξία κάθε pick, καθώς το ύψος των συμβολαίων τους, σε αντίθεση με την αξία των παικτών που δεσμεύουν με αυτά, δεν ξεπερνάει ποτέ την MLE. Επιπρόσθετα, ο παραλογισμός με τον οποίον αυτά ανταλλάσσονταν το 2022, τα έχει περιορίσει στα χέρια λίγων ομάδων, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ακόμα περισσότερο η αξία τους, μιας και κάθε ομάδα που δεν διαθέτει πλέον πολλά τέτοια, όπως οι Lakers, οι Cavaliers, οι Wolves, διστάζουν πολύ περισσότερο να τα δώσουν σε μη εξασφαλισμένης αποτελεσματικότητας deals.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του συνδυασμού των δύο καταστάσεων είναι το μη trade Dejounte Murray στους Lakers. Ζητώντας δύο picks πρώτου γύρου (που οι Lakers δεν μπορούσαν να δώσουν) ή ένα pick και ένα swap, υnprotected αμφότερα (που μπορούσαν) συν κανένα δολλάριο πέραν του 2024, οι Hawks έθεταν μια τιμή που ήταν παράλογη, όχι για τους Lakers, μα ακόμα και για τους Pelicans να δώσουν. Και τούτο καθώς, με τη βαρύτητα κάθε μη max συμβολαίου σημαντικότερη από ποτέ, αυτά δεν μπορούν να ξοδεύονται για παίκτη που δεν είναι καν το top-15 της θέσης του, και δη με δύο πρώτα picks πακέτο. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να καταθέσω και την γνώμη μου, που σε αντίθεση με τους capologists της απέναντι όχθης, εγώ θεωρώ πως τα μεσαία συμβόλαια θα πιεστούν ως θα περιοριστούν σε ελάχιστα τα επόμενα χρόνια. Με την έτερη διαφωνία μου να είναι στο τι θεωρείται "μεσαίο συμβαίλαιο". Προσωπικά θεωρώ λάθος να χαρακτηρίζονται ως μεσαία τα συμβόλαια περί την Mid Level Exception, που κινείται στο 10% του cap. Μεσαία θεωρώ είναι αυτά που κυμαίνονται ανάμεσα στην ΜLE και τα max, ήτοι της τάξης του 20% με 25% του cap, σε αξίες σεζόν 2023-24, στα $ 25 εκατ. με $32 εκατ.ανάμεσα. Αφήνοντας αυτό το κομμάτι για εκτενέστερη ανάλυση στο σχετικό κείμενο της 2023 CBA -που από το καλοκαίρι χρωστάω, στο site πάνω και κύρια…-, έτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα της συγκεκριμένης θέσης αποτελεί η αποδέσμευση του Dinwiddie.
Δεν ήταν παράλογο συνεπώς, που δεν είχαμε τελικά την ξέφρενη trade deadline προηγούμενων σεζόν. Σε μια ανάλυση (στο Dunc'd On) έλεγαν πως θα απαιτούνταν 31 picks πρώτου γύρου για να γίνουν τα trades που το Χ και τα podcasts συζήτηγαν τον τελευταίο μήνα. Κάτι τέτοιο, στην νέα διαμορφωμένη κατάσταση, ήταν αδύνατο.
Ακόμα και έτσι πάντως, είχαμε πάνω από 20 trades την τελευταία εβδομάδα, με 25 ομάδες να εμπλέκονται με όποιον τρόπο (κύρια ή συμπληρωματικά) σε αυτά. Οι μόνες ομάδες που απείχαν εντελώς της διαδικασίας ήταν οι Hawks, Bulls, Cavaliers, Lakers και Magic.
Τέλος, να σημειώσουμε πως τα έτερα απτά αποτελέσματα της εφαρμογής της νέας CBA, είναι η μη δυνατότητα από τις ομάδες που είναι πάνω από το πρώτο apron να υπογράψουν παίκτης που έμειναν ελεύθεροι, αλλά είχαν συμβόλαιο πάνω από την MLE ($ 12,4 εκατ.). Για αυτόν τον λόγο, οι Celtics, Suns, Warriors, Clippers, Heat, Bucks και Nuggets είναι εκτός διεκδίκησης του Dinwiddie και οι Sixers πάλευαν να πέσουν σε salary για να μπορούν να υπογράψουν τον Lowry.
Κλείνοντας, να γράψουμε κι εμείς το αυτονόητο, πως καλό θα ήταν κάποια στιγμή η Λίγκα να σκεφτεί να μην έχει παιχνίδια την συγκεκριμένη ημερομηνία. Με τους παίκτες είτε στα κινητά τους (για να δουν αν φεύγουν), είτε με τις βαλίτσες τους (αν τελικά φεύγουν) στο χέρι, καταλήγουμε να έχουμε παιχνίδια όπως το χτεσινοβραδινό Mavs - Knicks που αγωνίζονται οι μισοί από τους προβλεπόμενους, γιατί οι υπόλοιποι ταξιδεύουν.
Σε κάθε περίπτωση, και με αυτή την ημερομηνία-ορόσημο για τη Λίγκα όμως πλέον πίσω μας, έχουμε δύο μήνες να δούμε πως θα παρουσιαστούν οι ομάδες μετά από τις κινήσεις που έκαναν (ή θα κάνουν στην buyout market) ως τα μέσα Απρίλη, όταν και ξεκινούν “τα καλά”.
