Η αλήθεια είναι πως αυτό το ένστικτο έχει εκπαιδευτεί από τους, ας πούμε, προκατόχους του Morant. Σε άλλους γκαρντ με πολλά στοιχεία αντίστοιχα αυτών που έκαναν τον 22χρονο σταρ των Grizzlies να μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως ένας από τους δύο ή τρεις πιο θεαματικούς παίκτες στο παγκόσμιο μπάσκετ. Ο τραυματισμός του Derrick Rose, που τον άφησε σχεδόν τέσσερα χρόνια μακριά από το μπάσκετ, τα ιατρικά προβλήματα του John Wall, που ακόμη δεν έχει επανέλθει σε ανταγωνιστικό επίπεδο και βλέπει την καριέρα του να ολοκληρώνεται προτού προλάβει να φτάσει στο peak της και η κάθετη πτώση του Russell Westbrook μετά από αρκετά χρόνια κυριαρχίας στο παρκέ, είναι διαρκείς υπενθυμίσεις ότι το στυλ αυτών των παικτών είναι μεν εντυπωσιακό, αλλά πολλές φορές είναι παράταιρο με την εξέλιξη του μπάσκετ. Σύμφωνα με την βιολογία, οι τραυματισμοί είναι θεωρητικά αναπόφευκτοι, ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει τόσο ανελέητο πάνω-κάτω σε διάρκεια 100 αγώνων τον χρόνο, για τόσα συνεχόμενα έτη.

Κι όμως αυτό δεν δείχνει να πτοεί τον ηγέτη της ομάδας του Μέμφις. Όπως και τις προηγούμενες σεζόν, έτσι και φέτος, στα πρώτα τρία ματς απέναντι σε Κλίβελαντ και τις δύο ομάδες του Λος Άντζελες, ο Morant είναι απολαυστικός τόσο στο μάτι, όσο και στην απόδοση. Η ταχύτητα του τον κάνει ασταμάτητο στο transition και όταν δει αποδιοργανωμένη την αντίπαλη άμυνα, την οποία μπορεί να διαλύσει σε κλάσματα του δευτερολέπτου, είτε τελειώνοντας τις φάσεις, είτε πασάροντας στους συμπαίκτες του. Κι αν το πρώτο το έχει αποδείξει πολλές φορές, το δεύτερο παραμένει ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του παιχνιδιού του. Δείτε δύο πάσες από τον αγώνα με τους Lakers:

Και οι δύο φάσεις είναι θεωρητικά κερδισμένες από την άμυνα, καθώς θεωρητικά ο αντίπαλος της έχει πέσει σε τείχος και βρίσκεται ανάμεσα σε χέρια και κορμιά που του κλείνουν τον δρόμο προς το καλάθι. Ενώ όμως βρίσκεται στον αέρα, η ικανότητα του να προσαρμόζει τόσο γρήγορα τον κορμό του, να αλλάζει την πορεία της μπάλας στα χέρια του και να βρίσκει τους συμπαίκτες του, χωρίς καν να τους βλέπει, είναι σε κάθε περίπτωση φαντασμαγορική. 

Και σύμφωνοι, θα κάνει λάθη, θα παρασυρθεί από τον ρυθμό και θα βρεθεί να κυνηγάει την μπάλα που φεύγει μπροστά του αρκετά συχνά, όμως μέχρι στιγμής αυτό δεν φαίνεται ούτε να τον απασχολεί, ούτε να τον προβληματίζει ιδιαίτερα. Κυρίως γιατί αυτά τα αισθήματα δεν τα έχει ούτε ο προπονητής του. Οι Grizzlies στα πρώτα τρία ματς, γράφουν εντυπωσιακά νούμερα με θαυμαστή ευστοχία και παραδόξως αρκετή ποικιλία στο σκοράρισμα, παρά το σχετικά μικρό τους ρόστερ. Ο Morant είναι ο ηγέτης της μέχρι στιγμής καλύτερης επίθεσης στη λίγκα και όσο κι αν είναι νωρίς, η εικόνα αυτή δύσκολα θα αλλάξει δραματικά κι ακόμη πιο δύσκολα θα πέσει κάτω από ας πούμε την πρώτη δεκάδα, ειδικά όσο η απόδοση του καλύτερου παίκτη της ομάδας συνεχίζει να παίζει έτσι.

Αυτό διαβάζεται κι ανάποδα βέβαια. Με ένα σχετικά λειψό, νεανικό, αλλά παράλληλα κι άκρως ταλαντούχο ρόστερ στο πλευρό του, ο Morant έχει συμπαίκτες που μπορούν να σκοράρουν μέσα στη ρακέτα, να ανοίξουν χώρους με το αρκετά καλό σουτ που έχουν και παρότι είναι λίγοι, είναι αρκετοί ώστε να στηρίξουν έναν από τους καλύτερους point guards αυτή τη στιγμή στο ΝΒΑ.

Εκεί που ίσως χρειάζεται περισσότερη προσοχή είναι η άλλη πλευρά του παρκέ. Μαζί με την καλύτερη επίθεση, το Μέμφις έχει ταυτόχρονα και την χειρότερη άμυνα σε αυτά τα τρία παιχνίδια και κατατάσσεται πιο χαμηλά κι από ομάδες που δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να παίξουν άμυνα, όπως οι Thunder, οι Magic και οι Kings. Παρά την παρουσία αρκετών αθλητικών κορμιών και μεγέθους στην ρακέτα, οι Grizzlies δέχονται πολλούς πόντους στις γρήγορες επιθέσεις των αντιπάλων τους (χειρότεροι στην λίγκα) και είναι πολύ ευάλωτοι μέσα στη ρακέτα (τρίτοι χειρότεροι στη λίγκα). Το μικρό δείγμα δεν λέει πολλά, γιατί παρότι τόσο οι Cavaliers, όσο κι οι Lakers έχουν πολύ ψηλά σχήματα, η χειρότερη αμυντική επίδοση της ομάδας σημειώθηκε απέναντι στους Clippers, όπου παρά τις ελλείψεις, ο Paul George ήταν πραγματικά ασταμάτητος και ο Reggie Jackson με τον Eric Bledsoe(!) δημιούργησαν έντονους πονοκεφάλους στην άμυνα των Grizzlies.

H μεγάλη εικόνα βρίσκει την ομάδα του Taylor Jenkins σε συνεχόμενη ανοδική πορεία και βάσει της περσινής σεζόν, θα είναι μία από τις ομάδες που θα διεκδικήσουν την πρόκριση στα playoffs, ακόμη και μέσω των play-in, όπως έγινε πέρσι, όταν οι Grizzlies έκλεισαν τη χρονιά, αποκλείοντας δύο από τις σημαντικότερες ομάδες αυτού του αιώνα (Spurs, Warriors) σε μονά ματς και βγάζοντας το λάδι των πολύ ποιοτικότερων και πληρέστερων Jazz στον πρώτο γύρο. Παρότι ο ανταγωνισμός στην χαοτική δυτική περιφέρεια μοιάζει να γίνεται ολοένα και πιο κλειστός, με κάθε χρόνο που περνάει, η παρουσία της ομάδας του Morant στους κρίσιμους αγώνες που ξεκινούν τον Απρίλιο μοιάζει πολύ πιθανή. Κι από μόνο του, αυτό είναι ένα σπουδαίο αποτέλεσμα για μία ομάδα που πριν τρεις σεζόν, υπέστη μία τόσο μεγάλη καθίζηση, που είχε σαν αποτέλεσμα μέσα σε 10 μήνες να έχουν φύγει, με εξαίρεση τον συμπαθέστατο Kyle Anderson, όλοι οι υπόλοιποι παίκτες της.

Προσωπικά πάντως, δεν με ενδιαφέρει το πού θα τερματίσουν οι Grizzlies στο φετινό πρωτάθλημα, όσο κι αν θα με χαροποιήσει μία πιθανή επιτυχία τους, ούτε έχω κάποια ιδιαίτερη ανησυχία για το πώς θα εξελιχθούν οι νέοι παίκτες της ομάδας της. Αυτή την στιγμή, κάθε αγώνας τους είναι μία νυχτερινή μυσταγωγία απόλαυσης, όπου ο φόβος για πιθανό τραυματισμό του Morant ακολουθείται από την έκπληξη ή τον ενθουσιασμό για την εκτέλεση ενός απίθανου αεροπλανικού με την μπάλα, που καταλήγει, άμεσα ή έμμεσα στο καλάθι. Πέρα από την μεγάλη εικόνα, που σίγουρα πρέπει να παίξει ρόλο στο παρόν και κυρίως στο μέλλον του franchise, οι Grizzlies είναι η πιο θεαματική ομάδα στο ξεκίνημα αυτού του πρωταθλήματος κι αξίζει να θαυμαστεί όπως της αρμόζει. Γιατί υπάρχει άλλωστε κι η ρημάδα η βιολογία.