1. Και για αρχή τα βασικά: μετά τα τρία σερί MVPs μη Αμερικάνων (Giannis και Jokic) ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο τίτλος σε US παίκτη ή θα έρθει και πάλι στα Βαλκάνια (Luka);
Γιάννης Χάτσιος: Αν και ο τρίτος διαδοχικός μη Αμερικάνος MVP έχει πολύ δυνατούς υποψηφίους, καθώς εκτός από τον Doncic υπάρχει και ο Joel Embiid, ο οποίος καταπώς φαίνεται θα πρέπει να τραβήξει κουπί και φέτος, προσωπικά θα στείλω τον τίτλο πίσω στην Αμερική (που οκ, και οι άλλοι φορολογική δήλωση στις Η.Π.Α. υποβάλλουν, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί). Υπάρχει άλλος ένας superstar που θα πάρει στις πλάτες του την ομάδα του μέχρι να ξαναβρεθεί με τον παλιό συνοδοιπόρο του, κι αυτός είναι ο Steph Curry. O MVP του 2015 και 2016 πέρσι πραγματοποίησε μια ανήκουστη σεζόν στα 33 του, όχι μόνο σκοράροντας περισσότερο από ποτέ, αλλά διατηρώντας την αποτελεσματικότητα του κοντά στο καλάθι και φτάνοντας στη γραμμή περισσότερο από ποτέ -αμφότερες ενδείξεις πως βρίσκεται ακόμα στο αθλητικό peak του παρά την ηλικία του. Αν οι Warriors είναι ψηλά, υπάρχει μπόλικο αφήγημα περί επιστροφής της δυναστείας για να τροφοδοτήσει την υποψηφιότητά του.
Gus Χρυσοχού: Θα απαντήσω με μια ερώτηση: Γιατί όχι back2back MVP στον Σέρβο Αρτίστα; Ο Jamal Murray θα λείπει για καιρό και ως εκ τούτου όλο το βάρος θα πέσει και πάλι πάνω στον Nikola Jokic. Μπορεί ο Michael Porter Jr. να αρχίζει να δείχνει ψήγματα superstar (και πληρώθηκε μάλιστα πρόσφατα αντίστοιχα), ωστόσο τα πάντα θα περάσουν -και πάλι- από τα χέρια του “Joker”. Ο ίδιος είναι ικανός να “γράψει’ τα περσινά νούμερα και αν συμβεί κάτι τέτοιο θα θέσει και πάλι ισχυρή υποψηφιότητα για το βραβείο του καλύτερου παίκτη. Ωστόσο, μην πω ψέματα, θα ήθελα να δω τον Luka Doncic να κατακτά το εν λόγω βραβείο.
Δημήτρης Βούρδας: Πιστεύω και εγώ πάρα πολύ στον Steph Curry. Πέρσι ήταν απολαυστικός και έφτασε μια ομάδα με ελάχιστο ταλέντο, ένα σουτ μακριά από τα playoffs. Με την επιστροφή του Klay Thompson και την, έστω και μικρή, αναβάθμιση του πάγκου, ο Curry θα έχει την ευκαιρία να πάρει φέτος το MVP που ψιλοδικαιούταν πέρσι. Αλλιώς ναι ξέρω’γω, Luka. Γιολο.
Δημήτρης Χ.: Αν οι Mavs ήταν λίγο πιο δυνατοί ώστε να διεκδικήσουν τουλάχιστον την τέταρτη θέση, πιστεύω πως το MVP θα πήγαινε στον Luka, αναλαμβάνοντας επίσημα -και δίκαια- τον ρόλο του αγαπημένου παιδιού μάλλον σε ολόκληρη τη λίγκα. Κάτι τέτοιο πιστεύω πως δε θα συμβεί και επειδή περιμένω τους Bucks να μπουν με momentum πρωταθλητή και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να είναι ο γνωστός οργιαστικός εαυτός του, κερδίζοντας στην πορεία την πρώτη θέση στην ανατολική περιφέρεια, το βραβείο γράφει ξανά Giannis.
Pete Seizis: Με τους Νets να θέλουν να πάρουν εκδίκηση για το περσινό φιάσκο, με τον Durant να είναι υγιής, ήρθε η ώρα να δείξει ότι είναι ο alpha dog της Λίγκας.
Νίκος Ραδικόπουλος: Ο κρυπτονίτης του Luka είναι ο Kidd και το πόσο μπορεί να ρίξει το καράβι των Mavs στα βράχια. Αλλιώς εύλογα ο Luka θεωρείται το φαβορί. Ωστόσο, όσο και αν -απόλυτα λογικά- αναρωτιέται ο Gus γιατί όχι πάλι Jokic, εγώ θα το πάω ένα βήμα παραπάνω (ή παραπίσω, θέμα οπτικής είναι) και θα πω γιατί όχι πάλι ο Giannis; Ερχόμενος από μια εξαιρετική post season και μία σειρά από επικές εμφανίσεις στους Τελικούς, όντας μάλιστα μόλις 26, δηλαδή στα ξεκινήματα του peak του και δη ως ο πιο ολοκληρωμένος 2-way παίκτης αυτή την στιγμή στη Λίγκα (και λιγότερα εύθραυστος από τους έτερους δύο, Embiid και Davis), δεν βλέπω κανέναν λόγο γιατί να μην πάρει αυτός το τρίτο του MVP.
Leon T.: Οι Nets ακόμα και χωρίς τον Irving θα είναι μια από τις καλύτερες ομάδες της Λίγκας και ο Durant ο ηγέτης τους όπως είπε και ο Pete. Επίσης δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο KD θα τελειώσει την καριέρας του με μόνο ένα MVP. Μάλλον ήρθε η ώρα για το δεύτερο λοιπόν..
2. Ακόμα και αν δεν είναι ο MVP της σεζόν, ποιος θα είναι για εσάς ο παίκτης που θα κερδίσει την προσοχή σας και τα ξενύχτια σας παραπάνω;
Γιάννης Χάτσιος: Πιστός στο μοτίβο που θέλει τους νεαρούς guards να βάζουν το παιχνίδι τους σε καλούπια μετά από τρία-τέσσερα χρόνια στη Λίγκα, ο Donovan Mitchell έγινε ένας πραγματικός superstar θυσιάζοντας έστω λίγο από τον ηλεκτρισμό που συνόδευε κάθε εφόρμησή του προς το καλάθι, ελέγχοντας λίγο περισσότερο το ρίσκο που τις συνόδευε. Για τον Ja Morant, αντίθετα, έχω την αίσθηση πως αυτή παρορμητικότητα και ο αυτοσχεδιασμός είναι ακριβώς η κινητήρια δύναμη του και από την preseason ακόμα δείχνει πως δεν σκοπεύει να την τιθασεύσει άμεσα. Για όσο διαρκέσει λοιπόν, τα highlights του Ja δεν χάνονται.
Gus Χρυσοχού: Μπορεί να είναι μόλις η δεύτερη χρονιά τους στη Λϊγκα, αλλά η παρουσία του LaMelo Ball στους Hornets θα είναι και πάλι ένας καλός λόγος για ξενύχτια. Αποτελεί από τις περιπτώσεις point guards που από πολύ νωρίς δείχνει το dominance του σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού του. Αν δε, καταφέρει να βελτιώσει και το σουτ του, τότε θα μιλάμε για μια περίπτωση παίκτη που θα θέτει κάθε χρόνο υποψηφιότητα για το βραβείο του MVP. Χρειάζεται και άλλος λόγος για να ξενυχτήσεις;
Δημήτρης Χ.: Με το βλέμμα στον Jayson Tatum. Πιστεύω πως οι Celtics φέτος θα είναι πιο λειτουργικοί και ο Tatum στα 23 έχει αποκτήσει μία φοβερή πληρότητα που του επιτρέπει να είναι ο ξεκάθαρος πρωταγωνιστής. Θα τραβήξει το σκορ, θα πάρει τις επιλογές στα κρίσιμα σημεία, είναι και ωραίο νεανικό δίδυμο με τον Jaylen Brown, το league pass φέτος έχει παραπάνω Βοστώνη.
Δημήτρης Βούρδας: Εκτός από τους δύο Jays της Βοστώνης που μόλις απάντησε ο έτερος Δημήτρης, περιμένω να δω πολλά (με αντίστροφη σειρά αναμονής) από τον Lonzo Ball στο Chicago, τον Trae Young στην Atlanta και φυσικά, τον πιο θεαματικό παίκτη της Λίγκας, τον απίθανο Ja Morant στο Memphis, ή όπου παίζουν οι Grizzlies κάθε βράδυ.
Pete Seizis: Ε, εντάξει τώρα. Τι ρωτάμε; Χέζει η αρκούδα στο δάσος; Αγνή Σλοβένικη Κάβλα.
Νίκος Ραδικόπουλος: Εντάξει, είναι σαφές πως η νέα γενιά έχει έρθει και ετοιμάζεται να τα σαρώσει όλα. Luka, Ja, LaMelo, είναι πράγματι παίκτες για να ξενυχτήσεις. Ωστόσο, διάολε, εγώ περιμένω αυτό το βήμα παραπάνω από τον Anthony Davis. Για μένα είναι η σημαντικότερη μεταβλητή της Λίγκας στα ξεκινήματα της σεζόν. Με τον Davis του Bubble, τον απόλυτο 2-way παίκτη, που διαθέτει τα πάντα, οι Lakers δεν σταματιούνται από κανέναν. Κανέναν όμως. Με τον Davis που ένα παίζει, δύο δεν παίζει, στην άμυνα παίζει και δεν παίζει και στην επίθεση σουτάρει από τα 4,5 μέτρα και έξω, οι Lakers δεν πάνε πουθενά.
Πέραν αυτού, σαφώς και η απάντησή μου περιλαμβάνει τον Klay Thompson. Μετά από δύο χρόνια, ο Klay αποτελεί τον έτερο καθοριστικό παράγοντα για την εικόνα της Λίγκας συνολικά. Και τούτο καθώς με τον Thompson στον 80% του, οι Warriors είναι αυτόματα διεκδικητές του Τίτλου, ενώ με έναν Klay που αδυνατεί να βρει τα πατήματά του, η μοίρα τους δεν ξέρω πόσο διαφορετική θα είναι από την περσινή (σε ό,τι κατάσταση και αν είναι ξανά ο Curry).
Leon T.: Οι Grizzlies είναι η ομάδα που απολαμβάνω να βλέπω περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Επειδή η απάντηση Morant είναι πολύ προφανής (το είπαν και οι Χάτσιος και Δημήτρης) θα ήθελα να σταθω στον Jaren Jackson. Έναν από τους δύο καλύτερους ψηλούς σουτέρ (ο ΚΑΤ είναι ο άλλος) έχει δείξει πολλές εκλάμψεις τα προηγούμενα χρόνια ενός παίκτη που είναι ασταμάτητος στην άμυνα και με πολύ καλές κινήσεις με πρόσωπο στο καλάθι στην επίθεση. Οι τραυματισμοί, και γενικότερα η έλλειψη συνέπειας, ήταν το πρόβλημα μέχρι τώρα, αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να τον δούμε να ξεπερνάει κι αυτόν τον σκόπελο.
3. Να μείνουμε λίγο ακόμα στα των θετικών εντυπώσεων, ποιος θεωρείτε πως θα κάνει φέτος το “άλμα” και θα είναι ο Most Improved της χρονιάς;
Γιάννης Χάτσιος: Η αλήθεια είναι πως δεν βλέπω πολλές περιπτώσεις παικτών με αυτή την προοπτική, τουλάχιστον με τα κριτήρια που θέτω στη συζήτηση. Για μένα δεν έχει μεγάλο νόημα η επιλογή παικτών που δεν έχουν τουλάχιστον μια τριετία στη λίγκα -εκτός από τις περιπτώσεις που είχαν σημαντικό ρόλο εξ αρχής. Σε αυτό το κλίμα λοιπόν, η χαμένη περσινή χρονιά του Jaren Jackson Jr. ίσως έχει ξεθωριάσει λίγο την ανάμνηση του πόσο καλός παίκτης είναι, και μια υγιής σεζόν όπου θα κάνει ό,τι έκανε προ διετίας, απλά λίγο καλύτερα πιστεύω πως είναι αρκετή για να του δώσει το βραβείο.
Gus Χρυσοχού: Πείτε με γραφικό, πείτε με τρελό, αλλά για κάποιο λόγο τα λεφτά μου φέτος είναι στον Kyle Kuzma. Η Washington μοιάζει να είναι ιδανικό σκηνικό για να τον νεαρό forward να απελευθερώσει το ταλέντο του, μιας και πέρα από τον Bradley Beal, δεν υπάρχει ένας δεύτερος παίκτης που ξεκάθαρα μπορεί να πάρει τον ρόλο του Ρόμπιν -αν υποθέσουμε πως ο Beal είναι ο Μπάτμαν. Με έναν κορμό που είναι γεμάτος ρολίστες, ο Kuzma έχει την ευκαιρία να φτάσει στα προ διετίας νούμερα που είχε στους Lakers και -γιατί όχι- να θέσει υποψηφιότητα για το βραβείο MIP.
Δημήτρης Βούρδας: Καλά όλα αυτά, αλλά έχετε δει ότι οι τέσσερις τελευταίοι παίκτες που πήραν το βραβείο, σιγά-σιγά γίνονται κάθε χρονιά και χειρότεροι. Μετά τον Antetokounmpo το 2017, τον τίτλο πήραν οι Victor Oladipo, Pascal Siakam και Brandon Ingram. Well, καλή τύχη Julius Randle.
Εγώ θα πω Lonzo Ball γιατί του πάει πάρα πολύ το Chicago και το στυλ που θα παίξει έχοντας δίπλα του τους Lavine, Vucevic, Pat Williams και το iso του DeRozan. Αλλιώς ξέρω γω, τον Jordan Poole;
Δημήτρης Χ.: Αποφεύγοντας την κλασική παγίδα να πάει το βραβείο του Most Improved σε δευτεροετή παίκτη, που είναι πολύ πιθανό να ανεβάσει νούμερα ξεπερνώντας το rookie wall, πάω και εγώ μαζί με τον Χάτσιο με τον Jaren Jackson Jr. Το Memphis προχώρησε χωρίς εκείνον πέρυσι -και τα πήγε μία χαρά- και η επιστροφή του έρχεται στο κατάλληλο σημείο, εκεί που και ο ίδιος θα βρει ένα σύνολο να τρέχει, δίνοντάς του την ευκαιρία να ξεχωρίσει ως ένας από τους πιο ταλαντούχους ψηλούς της γενιάς του, πλάι στον Ja Morant. Η εικόνα που θα σχηματιστεί είναι πως ‘’γύρισε και ανέβηκαν ακόμη περισσότερο, έκανε τη διαφορά’’, ό,τι πρέπει για να πάρεις ένα βραβείο ανερχόμενου σταρ.
Pete Seizis: O Michael o Porter o Junior. Λείπει ο Murray, από του χρόνου μπαίνει σε συμβόλαιο 200 εκατομμυρίων, νομίζω ήρθε η ώρα να «εκτοξευτούν» τα νούμερά του.
Νίκος Ραδικόπουλος: Εγώ πάλι θα πάω με την περσινή επιλογή μου, τον Ο.G. Anunoby. Θα ρίξω στην Tamba και στον covid την αποτυχία της πρόβλεψης πέρσι και θα πιστέψω πως με την επιστροφή της ομάδας στον Καναδά, την αποχώρηση και του Lowry, ο ρόλος του θα είναι και μεγαλύτερος και καθοριστικότερος. Το γεγονός πως παίζει για τον καλύτερο προπονητή της Λίγκας (Nick Nurse) και σε έναν οργανισμό που έχει αποδείξει πως ξέρει να εξελίσσει τους παίκτες του, με κάνουν αισιόδοξο για το αγωνιστικό φετινό άλμα του.
Leon T.: Για να μην πω και εδώ “Jaren Jackson”, θα πάω στη δεύτερη επιλογή τον Jordan Poole. Τρομερή αυτοπεποίθηση από το φιναλε της περσινής σεζόν και ήδη από τα πρώτα φιλικά δείχνει ότι θα είναι πρόβλημα για τις αντίπαλες άμυνες.
4. Από την draft class ποιος είναι ο παίκτης που θεωρείτε πως θα ξεχωρίσει παραπάνω, κερδίζοντας το βραβείο του rookie of the year; Θα είναι αυτός ο καλύτερος της draft class και σε βάθος χρόνου;
Γιάννης Χάτσιος: Τα τρία καλύτερα guard prospects του draft βρίσκονται όλα σε ομάδες που θα τους δώσουν όσες μπάλες λαχταράει η καρδούλα τους. Ο Suggs μου φαίνεται πως μπορεί να κερδίσει στο νήμα τον Cade Cunningham που ίσως χρειαστεί να μοιραστεί κάποιες μπάλες στο Detroit αρχικά, αλλά νομίζω πως ο τελευταίος με το πακέτο που διαθέτει δύσκολα δεν θα είναι ο καλύτερος παίκτης αυτής της draft class. Εύφημος μνεία και στον Josh Primo που έψησε τον Popovich να ντραφτάρει τον δισέγγονό του.
Gus Χρυσοχού: Γνωρίζοντας πως οι περισσότεροι θα πάνε με τον Cunningham, κάτι που είναι απολύτως λογικό, έτσι για την ποικιλία της συζήτησης θα πάω με τον Evan Mobley. Η όλη του παρουσία φέρνει σε έναν Chris Bosh (στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον) και όλοι θυμόμαστε τι είδους καριέρα έκανε ο πρώην παίκτης των Raptors και των Heat.
Δημήτρης Βούρδας: Δεν έχω ιδέα για τους φετινούς rookies, ήταν από τις χρονιές που δεν ασχολήθηκα καθόλου. Λίγο από την preseason, o Suggs μου φάνηκε λίγο πιο έτοιμος για το ΝΒΑ αλλά το ταλέντο του Cunningham είναι εμφανέστατα τεράστιο. Οπότε ναι, αυτές είναι οι απαντήσεις μου.
Δημήτρης Χ.: O Cade Cunningham είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις #1 που το τεράστιο potential συνδυάζεται με παιχνίδι έτοιμο για το ΝΒΑ. Ο guard του Detroit μπορεί να κάνει τα πάντα πάνω στο παρκέ σε πολύ καλό βαθμό ήδη, οι Pistons θα του δώσουν την μπάλα στα χέρια και το σύνολό τους δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, οπότε εκείνος και νούμερα θα γράψει και θα εκμεταλλευτεί το hype που προσφέρει η πρώτη επιλογή σ’ ένα ντραφτ, σα να ξεκινάς μία κούρσα τρεξίματος από πιο ευνοϊκή θέση. Όσον αφορά τον καλύτερο της draft class σε βάθος χρόνου, προσωπικά θα περιμένω καιρό για να καταλήξω. Cunningham, Green, Mobley, Barnes και Suggs είναι εξαιρετικές περιπτώσεις παικτών, κάθε ένας μπορεί να διεκδικήσει αυτόν τον τίτλο επάξια και μάλλον θα παίξει ρόλο και η επιτυχία της ομάδας του καθενός την επόμενη πενταετία.
Pete Seizis: Oι τρεις πρώτοι του φετινού draft αναμένεται από νωρίς να πάρουν αρκετές αρμοδιότητες στις ομάδες τους. Θα πάω όμως με τον Jalen Suggs καθώς είναι σε μία ομάδα χωρίς «σούπερ» συμπαίκτη και θα έχει αυξημένες αρμοδιότητες. Σε βάθος χρόνου θα πω ο Cade Cunningham.
Νίκος Ραδικόπουλος: Επειδή στο συγκεκριμένο βραβείο δεν μετράει τόσο η ομαδική επίδοση, όσο η ατομική, άπειρες μπάλες στα χέρια του θα έχει ο Green στο Houston (αν πάντα δεν πλακωθούν με τον Kevin Porter στη μοιρασιά), οπότε υπάρχει πιθανότητα αυτός ο δεινός σκόρερ να βγάλει νούμερα με τα οποία δεν θα μπορούν να συγκριθούν των υπολοίπων rookies.
Leon T.: Η φετινή φουρνιά είναι μια από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, τόσο για το ταλέντο στην κορυφή του draft, όσο και για το βάθος. Ο Cunningham πιστεύω είναι σε μια κατηγορία μόνος του και θα είναι ROY αλλά και ο καλύτερος παίκτης της φουρνιάς στο μέλλον. Κατά τα αλλά, δυο παικτες που μακροπρόθεσμα θα έχουν μεγάλη καριέρας στο ΝΒΑ και που ίσως δεν ακούγονται τόσο είναι οι Hyland και Jared Butler. Περισσότερα όμως για τους rookies και sophomores στο επόμενο “The Prodigy Report”.
5. Η άμυνα ξέρουμε πως είναι πάντα ομαδική, αλλά αφού υπάρχει και για αυτήν ατομικό βραβείο, ποιος είναι ο παίκτης που πιστεύετε θα έχει τη σημαντικότερη συνεισφορά στο αμυντικό πλάνο της ομάδας του;
Γιάννης Χάτσιος: Άλλος ένας Warrior εδώ για μένα, καθώς ο Draymond Green στα 31 του δεν είναι τόσο μεγάλος όσο ίσως μας έχει αποτυπωθεί στη μνήμη. Νικητής του συγκεκριμένου βραβείου το 2017 με το μυαλό του να παραμένει η ταχύτερη αναλυτική μηχανή των παρκέ (μετά ενδεχομένως του LeBron), φέτος φαίνεται πως θα πρέπει να ξαναβρεί την ένταση εκείνης της χρονιάς, κaι αυτό γιατί είναι ο μοναδικός ψηλός των Warriors που δεν οδηγεί σε αυτανάφλεξη στο πινακάκι του Steve Kerr με το που πατάει στο εσωτερικό του παραλληλογράμμου του αγωνιστικού χώρου.
Gus Χρυσοχού: Αφήνω ένα μικρό ενδεχόμενο για τον Joel Embiid στη συζήτηση, εφόσον ο ίδιος παραμείνει υγιής. Αν δεν συμβεί αυτό, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι διαφορετικό από την περίπτωση του Rudy Gobert και πάλι, που αν το κατακτήσει θα πιάσει του Mutombo και Ben Wallace στις τέσσερις κατακτήσεις, στην κορυφή της σχετικής λίστας.
Δημήτρης Βούρδας: Ελπίζω φέτος να είναι η χρονιά της δικαίωσης των αδιανόητων αμυντικών, Mikal Bridges και Lu Dort, οι οποίοι πραγματικά περνάνε χειροπέδες σε 2-3 παίκτες ταυτόχρονα όταν είναι στο γήπεδο. Αλλά στο ΝΒΑ είναι φλώροι και θα το δώσουν πάλι στον Rudy Gobert, ξεχνώντας ότι τον διέσυρε πέρσι στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της σεζον, ένας παίκτης που μας είπαν ότι λέγεται Terance Mann.
Δημήτρης Χ.: Ναι εντάξει, “ο Rudy Gobert είναι top αμυντικός, κάθε χρόνο φαβορί να το πάρει, επηρεάζει όλη την αντίπαλη επίθεση και λοιπά-και λοιπά…”. Πάμε με κάτι διαφορετικό, μέχρι ο top αμυντικός στο ΝΒΑ να κρίνει και κάτι στα σημαντικά παιχνίδια. Άδικο βέβαια, γιατί το βραβείο έχει να κάνει με τη regular και όχι με τα playoffs, αλλά πιστεύω δε θα παρεξηγηθεί. Αν πάλι μας διαβάζει, γεια σου Rudy, να βοηθήσουμε κάπως τον Mitchell να παίξει έναν τελικό περιφέρειας;
Ξέφυγα. Η επιλογή μου για το βραβείο αμυντικού της χρονιάς είναι ο Mikal Bridges. Οι Suns αναμένονται ξανά ψηλά στην κατάταξη και με δυνατή άμυνα, ο νεαρός wing είναι εκείνος που δένει τα περισσότερα σχήματα αναλαμβάνοντας τον καλύτερο σκόρερ του αντιπάλου, πολλές φορές θα παίξει και πάνω στον χειριστή μετά τις αλλαγές και θα του κρύψει τον ήλιο, τα μακριά του άκρα δίνουν την επιλογή στους Suns να τον χρησιμοποιούν σε διάφορα σημεία. Αν το Phoenix κάνει ξανά τη διαφορά, ο Bridges θα είναι από το ξεκίνημα κομβικός και κυρίως στο πίσω μέρος του παρκέ.
Pete Seizis: Δεν καταλαβαίνω γιατί το κουράζετε αλήθεια: “Ιl s’appelle Rudy Gobert” και είναι ο καλύτερος αμυντικός στο ΝΒΑ. Η επιρροή του στην άμυνα είναι τρομακτική όπως φαίνεται και από τα ποσοστά που σουτάρουν οι αντίπαλοι όταν τους μαρκάρει.
Νίκος Ραδικόπουλος: H Ιστορία χρωστάει -τουλάχιστον- ένα ακόμα “DPoY” βραβείο στον Draymond Green. Ωστόσο, συνεχίζοντας από προηγούμενη απάντησή μου, φέτος πρέπει να είναι η χρονιά που ο Anthony Davis θα απαντήσει σε κάθε ερώτηση που έχει τεθεί αναφορικά με τις ικανότητές του και το potential του. Και αυτά είναι για Defensive Player of the Year.
Leon T.: Ίσως ο Gobert να είναι και πάλι ο πυλώνας της καλύτερης άμυνας στο ΝΒΑ, αλλά ο Draymond Green είναι ο πιο versatile αμυντικός αφού μπορεί να μαρκάρει στην μπάλα, να δίνει βοήθειες, να κάνει τον λίμπερο και τον τερματοφύλακα άμα χρειαστεί. Ήρθε η ώρα για το δεύτερο βραβείο του.
