Αν μπορούσα να συνοψίσω την άποψη μου σε μία πρόταση αυτή είναι η ακόλουθη. Κέρδισε η καλύτερη ομάδα, με τη καλύτερη στόχευση μέσα στο παιχνίδι αλλά και με το λιγότερο εμμονικό μπάσκετ. Γιατί ακόμα και όταν στο πρώτο ημίχρονο οι Καβς είχαν 1/11 τρίποντα, τα περισσότερα είχαν βγεί από ξεκάθαρη στόχευση στα μις ματς της αντίπαλης άμυνας, και πάσες στο κατάλληλο timing στον ελεύθερο παίκτη. Μπορεί να μην ήταν εύστοχα αλλά ήταν καλές επιλογές και ήταν βέβαιο πως από κάποια στιγμή και μετά θα έβρισκαν και στόχο, καθώς μία ομάδα που σούταρε απίστευτα από την περιφέρεια μέχρι και τους τελικούς δεν θα μπορούσε να μη σουτάρει έστω με ένα αξιοπρεπές ποσοστό στους τελικούς.

Από την άλλη είδαμε μία ομάδα να παίζει εμμονικό μπάσκετ από την περιφέρεια και όχι με σωστό τρόπο. Oλοι περιμένανε να βγει από τα σκριν είτε ο Κάρι είτε ο Τόμπσον για να σουτάρουν, χωρίς καμμία λογική από τα 8 και 9 μέτρα. Οι Ουοριορς βρήκανε λύσεις μόνο όταν εκμεταλλεύτηκαν το κεντρικό πικ εν ρολ. Τα σκριν γίνονταν μεταξύ των γκαρντ, και μετά το πικ, όταν γινόταν το short roll, με την άμυνα των Καβς να κλείνει πάνω στον αποδέκτη της πάσας δημιουργούταν κατάσταση 4 εναντίων 3 στην άμυνα των Καβς. Με μία split out πάσα οι γηπεδούχοι έβρισκαν το ελεύθερο σουτ από την περιφέρεια με την άμυνα των Καβαλίερς να επιλέγει να ρισκάρει ξεκάθαρα τα σουτ από τους Γκριν, Μπάρνς και Ιγκουοντάλα.

Αν εξαιρέσουμε αυτό το συγκεκριμένο play που έδωσε αρκετούς πόντους, αλλά και τις μπούκες του Γκριν από την περιφέρεια, που χτύπαγε ακόμα και πιο ευέλικτους από αυτόν αντιπάλους, όπως τον Λεμπρόν και τον Τζέφερσον, οι Ουόριορς δεν είχαν να επιδείξουν κάτι άλλο. Προσπάθησαν να χτυπήσουν στα αμυντικά μις ματς τον Ίρβινγκ, αλλά δεν το έκαναν ούτε σωστά, ούτε με συχνότητα, κάτι που έκαναν ειδικά στους δύο πρώτους αγώνες.

Από την άλλη οι Καβς παρότι ήταν τρομερά άστοχοι, βρέθηκαν μόλις με 7 πόντους πίσω στο ημίχρονο ευστοχώντας ουσιαστικά μόλις μέσα από τη ρακέτα.

Όπως βλέπουμε και στον πίνακα του πρώτου ημιχρόνου οι Καβς είχαν μόλις 2 εύστοχα σουτ έξω από το ζωγραφιστό σε 19 προσπάθειες, με τις περισσότερες από αυτές να είναι καλές επιλογές. Γενικά είχαν διάθεση να διαβάσουν και να χτυπήσουν κάθε μις ματς και αυτό το έκαναν πολύ καλά με μεγαλύτερη συνέπεια στο δεύτερο ημίχρονο, ειδικά όταν χτύπαγαν σε όλα τα σκριν με τον παίκτη που μάρκαρε ο Εζέλι, με αποτέλεσμα μετά την αλλαγή να σουτάρουν πάνω στις αργές αμυντικές του αντιδράσεις. Γενικά το διάστημα που οι Ουόριορς έπαιζαν με σέντερ τον Εζέλι και τον Βαρεζάο, έχαναν και σε άμυνα και σε επίθεση, και στην οικονομία ενός τόσο κλειστού αγώνα, αυτός ήταν μάλλον και ο κυριότερος λόγος για την απώλεια του πρωταθλήματος.

Οι Καβς ήταν και αρκετά συγκεντρωμένοι αμυντικά, ειδικά όταν στην πεντάδα βρισκόταν ο Τρίσταν Τόμπσον που έπαιξε θαυμάσια στις άμυνες αλλαγών, ακόμα και πάνω στον Κάρι. Τις περίπου 10 φορές που τον βρήκε μπροστά του κατάφερε να ευστοχήσει μόλις σε ένα σουτ και τις περισσότερες δεν μπόρεσε να πάρει καν την μπάλα. Τρομερή ήταν και η άμυνα του Λεμπρόν τόσο σαν rim protector στις βοήθειες, αλλά και σε σημαντικά hustle plays με τις σπουδαίες τοποθετήσεις του.

Ο MVP των τελικών στο επιθετικό κομμάτι δεν ήταν τόσο εύστοχος όπως στα δύο προηγούμενα παιχνίδια, αλλά με την σπουδαία αμυντική αλλά και δημιουργική δουλειά του κάλυψε την όχι και τόσο καλή εκτελεστική του βραδιά. Όπως και να το κάνουμε αυτός είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής καθώς στο comeback της ομάδας του και στις τρεις συνεχόμενες νίκες ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής με νούμερα που σοκάρουν και προκαλούν ίλιγγο. 36.3 πόντους, 11.7 ριμπάουντ, 9.7 ασσίστ και σχεδόν 50% στα σουτ εντός παιδιάς είναι νούμερα ασύλληπτα που μόνο ένας τεράστιος ηγέτης μπορεί να πετύχει.

Τρομερή βραδιά και από τον Ίρβινγκ που με το τρανζίσιον παιχνίδι του αλλά και το μεγάλο τρίποντο στο τελευταίο λεπτό έγειραν την πλάστιγγα προς την μεριά των Καβς και έδωσαν το έναυσμα για πανηγυρισμούς στην πόλη του Κλίβελαντ, μετά από 52 ολόκληρα χρόνια.

Οι Ουόριορς έχασαν δίκαια, καθώς σε όλη τη σειρά οι αντιδράσεις τους όταν δεν έμπαιναν τα σουτ ήταν τραγικές και πολύ σπασμωδικές. Πιο χαρακτηριστική φάσεις είναι αυτή του Κάρι πριν το τρίποντο του Ίρβινγκ, όταν πήρε ένα τρελό σουτ που κατέληξε σε τούβλο. Αλλά και μετά το εύστοχο σουτ του Ίρβινγκ, ενώ είχε απέναντι του Κέβιν Λόβ μετά τις αλλαγές και ενώ τον πέρασε στα πόδια, αντί να πάει για εύκολο δίποντο γυρνούσε πίσω για να σουτάρει τρίποντο. Τα 41 τρίποντα είναι πολλά, πάρα πολλά για ένα έβδομο παιχνίδι, και ακόμα και αν αυτά σε οδήγησαν μέσα στη χρονιά, όταν τα γάλατα σφίγγουν πραγματικά, τότε πρέπει να πας σε πιο σίγουρες λύσεις.

Εν κατακλείδι, όπως και να έχει τον τίτλο τον κέρδισε η καλύτερη ομάδα, ακόμα και αν της πήρε δύο παιχνίδια για να μπορέσει να μπει πραγματικά στη σειρά.

ΥΓ. Έχει ανοίξει κουβέντα για το αν ο Λεμπρόν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Όσοι προλάβαμε τον Τζόρνταν ξέρουμε ότι η προσωπικότητα και το επιθετικό ταλέντο του Air ήταν κάτι το ασύλληπτο, το ανεπανάληπτο. Ο Λεμπρόν είναι ένας πλήρης παίκτης και η θέση του είναι μέσα στο Τοπ 5 των κορυφαίων όλων των εποχών.

ΥΓ2. Το μπάσκετ που είδαμε στους τελικούς ήταν πολύ κατώτερο ποιοτικά συγκριτικά με το μπασκετικό ταλέντο των ομάδων. Για μένα οι παραστάσεις των Σπερς το 2014 απέναντι στους Χιτ ήταν και είναι η πιο μαγική παράσταση που έχουν δει τα μάτια μου μέσα στις 4 γραμμές του παρκέ.

ΥΓ3. Άραγε αν έμενε ο Μπλατ η κατάληξη θα ήταν η ίδια…?