Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου 2020 10:34

We got playoffs - 4: AD for the win!

Aπό :
We got playoffs - 4: AD for the win!

Στην Ανατολή βλέπουμε σκάκι παγκόσμιου επιπέδου, την στιγμή που στη Δύση ο τσαντισμένος LeBron ξεσπάει διαλύοντας το ευχάριστο παραμύθι της φετινής postseason, τους Denver Nuggets. Τα πεπραγμένα των πρώτων παιχνιδιών των τελικών περιφερειών του «Μαγικού Κόσμου» καταγράφουν οι Νίκος Ραδικόπουλος και Gus Χρυσοχού.

In Spo We Trust

Αν υπάρχουν πέντε εξαιρετικοί προπονητές στο NBA, o Erik Spoelstra ανήκει σε αυτούς. Και η αλήθεια είναι πως νιώθουμε πως δεν μιλάμε αρκετά για τον “Spo”. Για έναν προπονητή που πέρασε τα πρώτα χρόνια της προπονητικής του καριέρας με το entourage του LeBron, του Wade και του Bosh και του κόλλησε η ρετσινιά “έλα μωρέ, κι εγώ αν είχα αυτούς τους τρεις θα έπαιρνα το πρωτάθλημα”. Όμως, βιαζόμαστε πολύ πιο συχνά από όσο θα έπρεπε και, πέρα από την προπονητική αξία κάποιου, ξεχνάμε ό,τι έχει να κάνει με τη διαχείριση προσωπικοτήτων, κάτι στο οποίο ο Spo είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός. Η αξία του ως προπονητής είχε φανεί στα back2back πρωταθλήματα των Heat, ωστόσο η επιβεβαίωση της θέσης “o Spoelstra είναι εξαιρετικός προπονητής” φάνηκε με τη φυγή του LeBron και την επί της ουσίας διάλυσης των Big Three.
Πολλοί υποστήριξαν πως οι Heat θα έπεφταν στην αφάνεια. Φευ. Οι μαεστρικές κινήσεις του “νονού” Pat Riley μέσα στα χρόνια, μεταξύ των οποίων ήταν και η απόφαση να χρίσει ως διάδοχό του τον Spoelstra, έφεραν τους Heat εδώ που βρίσκονται σήμερα: ξανά σε τελικούς περιφέρειας, στον προθάλαμο δηλαδή των Τελικών, χωρίς να έχουν κάποιον “αστέρα” επιπέδου LeBron αυτή τη φορά.

Ο Jimmy Butler ομως, που ηγείται αυτής της version των Heat, είναι ένα χάρμα ιδέσθαι στα χέρια του Spoelstra. Στα μάτια μας, η καλή διαχείριση του Butler από τον “Spo”, είναι ένα κλικ πιο δύσκολη από εκείνη του LeBron και ο λόγος είναι απλός: Ο Butler πέρασε τον περισσότερο καιρό από τότε που έφυγε από τους Bulls ως ένας uncoachable παίκτης. “μια κατά φαντασία πριμαντόνα, που στην ουσία ανήκει στο δεύτερο ράφι, που όμως προσπαθεί να κάνει ό,τι θέλει”, όπως έλεγαν οι επικριτές του.

Και ναι, μάλλον ο Butler δεν είναι top-10 παίκτης στο σημερινό ΝΒΑ, η παρουσία του όμως στο Miami, όπου βάζει την ομάδα πάνω απ’όλα, αποδεικνύει πως όπως κάθε παίκτης, έτσι και ο ίδιος έχει τα κουμπιά του. Ο Spoelstra όχι μόνο τα βρήκε, αλλά μοιάζει να πρόσθεσε και μερικά plugins για να πάρει την καλύτερη δυνατή version του παίκτη του. Σε μια ομάδα γεμάτη σουτέρ που παίρνουν πολλές προσπάθειες, τα επιθετικά ταλέντα του “Jimmy Buckets” δεν περιορίζονται από αυτό. Ίσα-ίσα, αν κάτι αναδεικνύεται από την συνύπαρξη του Butler με σουτέρ, είναι ο all-around εαυτός του. Και αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό, στο κομμάτι της εμπιστοσύνης που έχει αναπτύξει προς τον προπονητή του, κάτι το οποίο δεν το βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια (καλησπέρα στη Philadelphia).

Δίπλα στον αφηνιασμένο Butler, υπάρχει ο Adebayo που δείχνει ψήγματα All-NBA παίκτη, ο Dragic που περνάει την περίοδο “ωριμάζει σαν το καλό κρασί” της καριέρας του, οι “Vanilia Brothers”, Robinson και Herro, που παίζουν λες και βρίσκονται 10 χρόνια στη Λίγκα, ο Crowder που στα χέρια του Spoelstra μοιάζει όλο και περισσότερο στον “ελβετικό σουγιά” που χαιρόμασταν να βλέπουμε στους Celtics και φυσικά ο Iguodala που φέρνει την αύρα του πρωταθλητή, όντας ο glue guy που κρίνεται ως απαραίτητος για να διεκδικεί μια ομάδα μια θέση στην κορυφή.

Η αρμονική συνύπαρξη του Butler με τους συμπαίκτες του έχει να κάνει εν πολλοίς με τον Spoelstra. Ο Butler βρίσκεται -επιτέλους για τον ίδιο- σε ένα περιβάλλον που είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και που αλληλοσυμπληρώνεται ιδανικά με το υπόλοιπο ρόστερ και αυτό φέρνει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του “Spo”. Η επιτυχία των Heat οφείλεται στον Butler, στον Adebayo, στον Dragic, στον Riley. Ωστόσο, δεν πρέπει να αφήνουμε εκτός εξίσωσης τον Spoelstra. Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί δουλέψει (και να δουλέψει καλά) αν μια ομάδα δεν διαθέτει έναν εξαιρετικό προπονητή που ξέρει τι κάνει.

But here comes Brad

Το ευτύχημα βέβαια για εμάς τους θεατές είναι πως απέναντι σε αυτόν τον Spoelstra βρίσκεται μια έτερη αλεπού των πάγκων, που για κάθε τρικ του πρώτου έχει μια δυνητική απάντηση. Και ακριβώς μια τέτοια παρουσίασε στο τρίτο ματς της σειράς, έχοντας μετατρέψει την ένταση των αποδυτηρίων της ομάδας του μετά το τέλος του Game-2 σε ενέργεια, που κατάπιε με το καλημέρα τους Heat στο Game-3. Έχοντας διαβάσει πια τη ζώνη του Spoelstra, δεν άφησε την ομάδα του να σουτάρει από μακριά, μα επιτέθηκε απευθείας στο ζωγραφιστό και τον Adebayo. Οι Celtics έστησαν ένα ολονύχτιο πάρτι στη ρακέτα των Heat σκοράροντας 28 παραπάνω πόντους από τους αντιπάλους τους μέσα από τη ρακέτα (50-22), την στιγμή που στις δύο προηγούμενες αναμετρήσεις οι Heat φάνταζαν κυρίαρχοι του ζωγραφιστού, με +22 και +2 στα πρώτα παιχνίδια της σειράς.

Με τον τρόπο αυτό κατάφεραν να σπάσουν τις ζώνες του Spoelstra πηγαίνοντας διαρκώς ανάμεσα στις γραμμές αυτών. Και όσο καταπληκτικοί και αν ήταν οι “διόσκουροι”, Tatum και Brown, ήταν η επιστροφή του Hayward που έπαιξε καταλυτικό ρόλο σχετικά. Συγκεκριμένα, ο Hayward έδωσε το βάθος, την ποιότητα, αλλά και το playmaking που έλειπε από τα second units των Cs, βοηθώντας το ρολάρισμα της μπάλας στην επίθεση και διεισδύοντας αποτελεσματικά ανάμεσα στις γραμμές των ζωνών του Spoelstra. Καταλύτης επίσης και ο Smart, που έπεσε σαν λυσσασμένο σκυλί πάνω στον “FIBA-Dragic”, αναγκάζοντάς τον στη χειρότερη εμφάνισή του στη φετινή postseason και σε μόλις δύο εύστοχα σουτ εντός παιδιάς.

Τέλος, εξαιρετική ήταν η ομαδική αμυντική προσπάθεια των Celtics, όπου φαίνεται πως στοχοπροσηλωμένα επιδιώκει να απενεργοποιήσει το μοίρασμα του παιχνιδιού των Heat από τα χέρια του Adebayo, τον οποίον περιόρισαν στη μία μόλις assist (την στιγμή που είχε εννιά στο πρώτο παιχνίδι και τέσσερις στο δεύτερο), ανακόπτοντας σημαντικά τα hands offs του με τους sharp shooters της ομάδας του και δίνοντάς του την επιλογή του σκοραρίσματος εναλλακτικά, με τον Jaylen Brown να είναι εξαιρετικός σε ρόλο super small center. Χαρακτηριστικό της κατά πολύ αποτελεσματικότερης άμυνας των Cs στο Game-3, ήταν πως για πρώτη φορά κέρδισαν αυτοί τη μάχη των κλεψιμάτων, με τα καρφώματα των παικτών τους στον αιφνιδιασμό να είναι σχεδόν η συνηθέστερη εικόνα στις οθόνες μας.

Κάπως έτσι οι Κέλτες αποσυντόνισαν πλήρως τους Heat σε άμυνα και επίθεση και έκαναν για τρεισίμησι 12λεπτα βόλτα στα θεματικά πάρκα της Disney, με τους Heat να κρατιούνται στο παιχνίδι αποκλειστικά με τα -συνήθη πια- Herro-ικά. Οι 17 πόντοι του Butler ήταν μαγική εικόνα σε σχέση με τη συνεισφορά του στο παρκέ, ο Nunn ήταν άοσμος, άχρωμος, αόρατος, ο Olynyk χωρίς ουσιαστική συνεισφορά, ενώ για δεύτερο σερί παιχνίδι ο Iggy δεν πάτησε παρκέ στο δεύτερο ημίχρονο, με όλα αυτά να δείχνουν στον Spo πως μάλλον πρέπει να σφίξει κάπως το rotation από τους 9-10 παίκτες σε δυο λιγότερους.

Μα ακόμα και έτσι, οι Celtics δεν απέφυγαν το σβήσιμο της μηχανής στο τέλος, τη μόνιμη ασθένεια αυτής της ομάδας, και έτσι ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να είναι εντελώς διαδικαστικό έγινε για τρίτη συνεχόμενη φορά διεκδικήσιμο από τους Heat. Ας όψονται ωστόσο τα 15 σερί άστοχα τρίποντα των τελευταίων από τα μέσα της τρίτης περιόδου ως τα μέσα της τέταρτης, που δεν τους επέτρεψαν να προβούν σε τρίτη συναπτή ληστεία αγώνα μέσα από τα χέρια των αντιπάλων τους.

Η σειρά διακόπτεται για τρεις μέρες, χρόνο πολύτιμο για την αναδιοργάνωση και των δύο ομάδων, αλλά και για να ξεπρηστεί ο αστράγαλος του, καταλυτικού για τη συνέχεια της σειράς, Hayward. Περιμένουμε την απάντηση του coach Spo στα όσα ο Stevens παρουσίασε σε αυτό το παιχνίδι, και -μεταξύ μας- ευτυχώς που κέρδισαν οι Celtics και θα πάει μακριά η σειρά, γιατί από ένα ενδεχόμενο 3-0 των Heat, όσο ανώτεροι και αν έχουν παρουσιαστεί ως τώρα οι Βοστωνέζοι, επιστροφή δεν θα υπήρχε.

Κλείνοντας για τη συγκεκριμένη σειρά προς ώρας, αξίζει να σημειωθεί πως στους τελικούς ανατολής τόσο πέρσι, στο Bucks – Raptors, όσο και πρόπερσι, στο Celtics – Cavaliers, ο ηττημένος της σειράς είχε βρεθεί προηγούμενος με 2-0. Για να δούμε αν θα τριτώσει…

…διότι ο Anthony Davis…

Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε ένα αφιονισμένο LeBron, σε Jordan-mode “and that made it personal”, μετά τις δηλώσεις του αναφορικά με τη ψηφοφορία για τον MVP, όπου είχε λάβει μόλις 16 πρώτες ψήφους. Και πράγματι ο King πέτυχε τους 12 πρώτους πόντους των Lakers και 20 από τους 26 του στο πρώτο ημίχρονο. Ωστόσο, αν κάτι έχουμε τονίσει αρκετές φορές μέσα στη σεζόν από τη σελίδα του Guru, είναι πως το ταβάνι των φετινών Lakers δεν το καθορίζει ο LBJ αλλά ο Anthony Davis. Ο LeBron όσο wrecking ball κι αν παραμένει στα 36 του, ο παίκτης των Lakers που δεν έχει αντίπαλο σε καμία από τις δύο πλευρές του παρκέ είναι ο AD. Ο Davis στα 27, στο ξεκίνημα του peak του, επιβεβαιώνει φέτος όλες εκείνες τις προσδοκίες που υπήρχαν γύρω από αυτόν από την πρώτη φορά που πάτησε παρκέ NBA. Έχοντας βρει στο πρόσωπο του LeBron τον μέντορα που χρειαζόταν και στο “Big Market” του L.A. (κατά δήλωσή του) το stage για να επανασυσταθεί στον μπασκετικό κόσμο, έχει πάρει τους Lakers από το -τεράστιο- χεράκι του και όποτε κολλάνε είναι αυτός που σπρώχνει το κάρο μακριά από τις όποιες κακοτοπιές.

Αυτό ακριβώς συνέβη και τα ξημερώματα της Δευτέρας. Mε τον LeBron να περιφέρεται ωσάν μεθυσμένος στο τέλος το αγώνα, με τους συνήθεις come-back-Nuggets, 2020 Bubble Edition να κάνουν την εμφάνισή τους στο αγαπημένο τους τέταρτο 12λεπτο, με τον Σέρβο Αρτίστα να παίρνει την σκυτάλη από τον Murray (που ήταν στο +16 στο plus/minus όσο ήταν στο παρκέ, το οποίο σημαίνει πως στα τέσσερα λεπτά που έκατσε στον πάγκο οι Nuggets ήταν στο -18, πράγμα αδιανόητο!) και να γυρίζει διαφορά οκτώ πόντων τρία λεπτά πριν τη λήξη με 11 σερί δικούς του πόντους, ο Davis όχι μόνο έβαλε 22 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά μεταξύ αυτών είχε και το νικητήριο τρίποντο του αγώνα, σε μια φάση που οι Lakers κουτούλαγαν, μην έχοντας κανείς μας ιδέα τι ακριβώς θέλουν να κάνουν, και με την τύχη να τους δίνει ξανά και ξανά δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες.

Σε κάθε περίπτωση, οι LAL έδειξαν πως το να έχεις δύο superstars στην ομάδα είναι ακριβώς για να μπορεί ο ένας να βάλει 20 στο πρώτο και ο άλλος 22 στο δεύτερο (αγαπητοί μου Kawhi Leonard και Paul George…).
Να γράψουμε κάπου εδώ πως τα περί “Kobe”, “Mamba Mentality”, “we ain’t losing in these Mamba jerseys” αρχίζουν να ξεπερνάνε τα όρια της καλοπροαίρετης γραφικότητας, ωστόσο είναι αναπόσπαστο μέρος του φετινού αφηγήματος των LAL και θα πρέπει όλοι/ες μας να ζήσουμε με αυτό.

Τώρα, σε ανάλυση για τα λάθη των Nuggets στην τελευταία φάση, τόσο του coach Malone με την παρουσία του Plumlee στο παρκέ όσο και την επιβεβαίωση αυτού ακριβώς του λάθους του από τον ίδιο τον Plumlee, που μόνος του αποφάσισε να κάνει switch στον LeBron χωρίς να υπάρχει screen που να το επιβάλει, δεν θα μπούμε. Γιατί; Γιατί α) δεν θα αφήσουμε τον Mason φούκιν’ Plumlee να μειώσει μία τόσο όμορφη ιστορία, β) ακριβώς επειδή είναι ο Mason φουκιν’ Plumlee.

Αν υπάρχει πλέον επιστροφή στη σειρά; Δύσκολα να πει κανείς «απίθανο» κόντρα στους φετινούς απέθαντους Nuggets, αλλά το να καταφέρουν να κερδίσουν τέσσερα από τα επόμενα πέντε παιχνίδια κόντρα στους φετινούς Lakers και αυτόν τον Anthony Davis, φαντάζει σήμερα εφάμιλλο της Δευτέρας Παρουσίας. Από την άλλη θα μας πείτε, 2020 και Μητσοτάκη έχουμε… Αυτό το come back, οι ακρίδες και ο μετεωρίτης έχει μείνει για να τερματιστεί η πίστα, οπότε “why not?!”

MVP και All-NBA teams

Τις μέρες που μεσολάβησαν από το προηγούμενο WGP ως το παρόν, είχαμε τις ανακοινώσεις τόσο των τριών All NBA Teams, όσο και του MVP της regular σεζόν 2019-20. Η ψηφοφορία για αμφότερες τις βραβεύσεις λάμβανε υπόψιν τα πεπραγμένα της Λίγκας ως τη διακοπή του Μαρτίου και όχι ό,τι έλαβε στη συνέχεια χώρα στο Bubble της Disney World.

Σε πρώτο επίπεδο οφείλουμε να τονίσουμε την τεράστια επιτυχία του Giannis Antetokounmpo, να χριστεί για δεύτερη συνεχή φορά ο καλύτερος παίκτης της σεζόν. Με αυτή την κατάκτηση του MVP, o Giannis έγινε μόλις ο 16ος παίκτης στην Ιστορία με πάνω από ένα MVP και ο 12ος που καταφέρνει back to back κατακτήσεις (πιο πρόσφατοι σχετικά οι Curry, LeBron, Nash και Duncan). Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ο Giannis έγραψε το μυθικό 31,86 στο PER (Player Efficiency Rating) για τη χρονιά που ολοκληρώθηκε, το καλύτερο που έχει ποτέ καταγραφεί στο NBA. Επιπλέον, δεν μπορούμε να αφήσουμε εκτός κουβέντας το γεγονός πως ο Giannis είναι μόλις ο τρίτος παίκτης στην ιστορία που καταφέρνει να αναδειχθεί MVP και αμυντικός της χρονιάς, μετά τους Jordan και Olajuwon, o δεύτερος μαζί με τον Jordan που τα συνδυάζει αυτά τα δύο βραβεία με αποκλεισμό από το δεύτερο γύρο των Playoffs με 4-1 (ο MJ είχε την ίδια τριπλέτα με τον Giannis, DoPY, MVP, 1-4 και σπίτι στον δεύτερο γύρο των Playoffs του 1988 από τους Bad Boys Pistons). Εκλεκτή παρέα, αν μη τι άλλο.

Ωστόσο, με την κατάκτηση και αυτού του βραβείου και την είσοδό του στην elite των elite ως προς τη regular, τα κριτήρια αξιολόγησης του Giannis αλλάζουν. Πλέον, για να καταφέρει να εισέλθει ως ο δέκατος στην ομάδα των παικτών με τρεις και πάνω κατακτήσεις (Kareem έξι, Russell και MJ πέντε, Wilt και LBJ τέσσερα, Bird, Magic, Doctor-J, Moses Malone τρία) απαραίτητο διαβατήριο είναι το Πρωτάθλημα. Χωρίς αυτό, όσο εντυπωσιακά και αν είναι τα κατορθώματά του σε regulars, θα επέλθει η “Harden-οποίηση”: «μεγάλε να σε δούμε να τα κάνεις και όταν καίει το τόπι πρώτα και μετά τα ξαναλέμε». Αυτό, φαίνεται να είναι κάτι που το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος και η πρώτες του δηλώσεις μετά την ανακοίνωση της βράβευσής του σε αυτό ακριβώς αναφερόντουσαν: στην κατάκτηση του Larry O’Brien Trophy.

Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με το αν ο LeBron ενοχλήθηκε που πήρε μόλις 16 από τις 101 ψήφους για το συγκεκριμένο βραβείο. Καλώς ή κακώς της κανονικής περιόδου MVP -τουλάχιστον μέχρι το σημείο που σταμάτησε η σεζόν- αναντίρρητα ήταν ο Giannis. Τώρα αν χρειάζεται κίνητρο για να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής στα playoffs ο King, αυτό είναι δικό του -και όχι δικό μας- θέμα.

Περνώντας ωστόσο και στις All-NBA Teams, εκεί είχαμε κάποια ουσιαστικά θεματάκια:

Και αν συμφωνούμε όλοι για την πρώτη πεντάδα μέσες-άκρες, η παρουσία του Westbrook στην τρίτη πεντάδα, όσο καλοί και αν ήταν οι Γενάρης, Φλεβάρης και μισός Μάρτης του, είναι από προκλητική ως αστεία. Όπως αστεία είναι η όλη διαδικασία του ίδιου του NBA που αφήνει εκτός τον -δικαιωματικά από κάθε άποψη μέλος αυτής- Middleton. Συγκεκριμένα, ο Middleton, που μπορούσε να ψηφιστεί τόσο ως guard, όσο και ως forward, συγκέντρωσε περισσότερους ψήφους από Westbrook και Simmons, ωστόσο, αφού είχε λάβει περισσότερες ψήφους ως forwards, λογίστηκε ως τέτοιος και στη θέση των guards μπήκαν οι δύο προαναφερόμενοι.

Η όλη φάση γίνεται ακόμα πιο σουρεαλιστική, αν αναλογιστεί κανείς πως στις δύο all rookie teams δεν υπάρχει center ούτε για δείγμα. Αντίθετα, στις All-NBA, παίκτης που το άξιζε μένει εκτός λόγω του περιορισμού των θέσεων! Με τις συγκεκριμένες ψηφοφορίες να μετράνε στα ποσά που οι παίκτες μπορούν να λάβουν από τις ομάδες τους, είτε ως bonus, είτε ως μεγαλύτερα max συμβόλαια, η όλη διαδικασία, τόσο ποιοι ψηφίζουν, όσο και με ποιους όρους ψηφίζουν, θα περίμενε να είναι κατά πολύ καλύτερα οργανωμένη.

Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια

Από εντυπωσιασμό

Τα δύο “Bam”:

1/ O Bam-Bam:         

2/ το “μπαμ και κάτω”:

Και από τα γέλια

Ο Duncan Robinson έδωσε συνέντευξη στη Rachel Nichols πριν το τρίτο παιχνίδι με τους Celtics κάνοντας τη γυμναστική του σαν να μην τρέχει τίποτα…

Η γωνιά του Geek

➢ The Bubble Effect, aka “H απουσία ταξιδιών και η καλύτερη ξεκούραση των παικτών ως συνέπεια: Ως το 2010 το ποσοστό των εντός έδρας νικών των ομάδων του NBA ήταν στο 60%, ενώ την τελευταία 10ετία έχει μειωθεί λίγο, στο 58,5%. Στα Playoffs, το ποσοστό των νικών των εντός έδρας ομάδων από το 1984 (16 teams playoffs) είναι στο 65%. Φέτος στο Orlando αυτό έχει πέσει μόλις στο: 45% (32/71)

➢ Μάλιστα, η πιο ακραία σχετικά περίπτωση σχετικά είναι οι Celtics. Από τα 14 παιχνίδια που έχει δώσει ως τώρα στα playoffs η ομάδα της Βοστώνης, νικητής βγήκε ο τυπικά γηπεδούχος μόλις στα δύο πρώτα της σειράς κόντρα στους Sixers. Τα επόμενα 12 βρήκαν ως νικητές τους “φιλοξενούμενους”. 

➢ O LeBron στην ως τώρα καριέρα του έχει αντιμετωπίσει όλες τις ανατολικές ομάδες στα playoffs, εκτός των δύο που έχει παίξει, τους Heat και τους Cavs. Και τις έχει κερδίσει όλες εκτός των Magic (τελικοί Ανατολής 2009). Από δυτικές έχει αντιμετωπίσει Spurs, Mavericks, Thunder, Warriors, Blazers, Rockets και τώρα Nuggets, και με τον αστερίσκο του τι θα γίνει στην τρέχουσα σειρά, έχει κερδίσει κάθε άλλη ομάδα πλην των Mavs (Τελικοί 2010). Κοντολογίς, έχει αντιμετωπίσει σε postseason τις 20 (με τους Nuggets) από τις 30 ομάδες της Λίγκας σε playoffs και έχει 18/20 απέναντι σε αυτές. 

➢ Η επόμενη γενιά (super?)stars είναι ήδη εδώ:

➢ Emmy award στην κατηγορία “Outstanding Documentary” κέρδισε το “Last Dance”, το μεγαλύτερης διάρκειας διαφημιστικό spot στην ιστορία των sports (ναι, είμαι hater, deal with it). Of course it did…

Άντε και στα δικά μας, με το “No Heroes”!

Ups & Downs      

⬆ Η οργανωτική και αγωνιστική επιτυχία του Bubble. Βλέπουμε από τα καλύτερα playoffs που μπορούμε να θυμηθούμε. 

⬆  Η κόντρα Spoelstra – Stevens, το δίδυμο LeBron – Davis, το δίδυμο Σέρβου Αρτίστα – Jamal Murray. Basketball στο ανώτατο επίπεδο. 

⬆ Το back to back MVP του Giannis. Ό,τι κάνει τα εγχώρια φασιστάκια να σκούζουν είναι ευτύχημα. 

⬇ Το ότι ακόμα υπάρχουν φασιστάκια, εγχώρια και διεθνή.

⬇ Ξανά και ξανά: οι Clippers. Επειδή και τις τρεις φορές που τους έβαλα εδώ στα “downs” μες στη σεζόν, στη φάση “τα παλικάρια δεν παίζουν τίποτα και δεν θα είναι εύκολο να ανάψουν ξαφνικά -καινούρια ομάδα γαρ- ‘τον μοχλό’ στα playoffs” το editing team του Guru με προέτρεπε (το κομψότερο του “με κωλοχέριαζε”) να χαλαρώσω μαζί τους. 

⬇ Οι Knicks. Και για όσους/ες απορούν “καλέ που τους θυμήθηκες τους Knicks;!” ή “γιατί πάλι ξαφνικά εδώ οι Knicks;”, η απάντηση είναι απλή: επειδή κατάφεραν ένα ταλέντο όπως ο R.J. Barrett, #3 στο περσινό draft, να το αφήσουν εκτός All Rookie Teams. Άξιζε να είναι; Προφανώς και όχι όπως έπαιξε. Αλλά για το πώς έπαιξε, μάλλον δεν είναι ευθύνη του ίδιου. Για αυτό ακριβώς: οι Knicks.

Αλλαγή Σελίδας για τους Kings

Χρόνια είχαμε να δούμε μια διοικητική ανακοίνωση για τους Kings και να νιώσουμε αισιοδοξία στο άκουσμά της. Αυτό το πρωτόγνωρο για αυτούς συναίσθημα μάς δημιουργήθηκε στο άκουσμα της πρόσληψης του Monte McNair για τη θέση του νέου General Manager της ομάδας. Να φανταστεί κανείς πως η χαρά μας σχετικά είχε αρχίσει να προκαλείται και μόνο από το άκουσμα πως ακολούθησαν μια φυσιολογική διαδικασία πρόσληψης, επιλέγοντας έξι υποψηφίους (τους είχαμε παρουσιάσει σε προηγούμενο WGP), τους οποίους συνεντευξίασαν, πρόκριναν τρεις, τους οποίους ξανασυνεντευξίασαν, πριν επιλέξουν τελικά τον McNair!

Για τους Kings και τον ιδιοκτήτη της ομάδας Ranadive όλα τα παραπάνω ήταν πρωτόγνωρα πράγματα και καταστάσεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πως τον πρώτο του GM, τον Pete D’Alessandro, τον είχε προσλάβει αφού είχε επιλέξει ο ίδιος πρώτα προπονητή, ενώ τον επόμενο, τον Divac, τον είχε αρχικά ως πρέσβη του οργανισμού, πριν του δώσει τη θέση του GM και εκείνος προβεί στην περίφημη εισαγωγική του δήλωση «δεν ξέρω το salary cap, αλλά θα διαβάσω να το μάθω».

Ωστόσο, αυτό που εν τέλει μέτρησε στη φετινή διαδικασία επιλογής ήταν αρχικά πως αυτή την έτρεχε ο Joe Dumars, σύμβουλος του Ranadive και προσωρινός GM μετά την απομάκρυνση του Divac, αλλά μάλλον και το γεγονός πως ο Ινδός owner είναι χρόνια δηλωμένος θαυμαστής του μοντέλου των Rockets και του εκεί GM Daryl Morey.

Κάπως έτσι δεν θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση πως επιλέχθηκε ο assistant GM του τελευταίου. Ο McNair είναι παιδί του front office των Rockets, καθώς είναι ο μόνος οργανισμός για τον οποίο έχει εργαστεί. Όντας απόφοιτος του Princeton στον τομέα της computer science το 2006, ξεκίνησε να εργάζεται στους Rockets από το 2007. Προάχθηκε σε Director of Basketball Operations το 2013, θέση που διατήρησε ως το 2016, όταν και προήχθη ξανά, σε Vice President of Basketball Operations, πριν γίνει το δεξί χέρι του Morey και Assistant GM το 2018.

Το task που αναλαμβάνει ο McNair είναι ένα από τα δυσκολότερα της Λίγκας: να ξανακάνει τους Kings μία σοβαρή ομάδα. Αυτό βέβαια θέτει από μόνο του χαμηλά μάλλον τον πήχη. Προσωπικά θεωρώ το υλικό της ομάδας αρκετά καλό, ωστόσο υπάρχουν αρκετές νάρκες που ο προκάτοχός του τού έχει κληροδοτήσει. Από την απόρριψη της option του Giles που μένει ελεύθερος στην φετινή off season, ως τις ανανεώσεις του Bogdanovic (φέτος), του Fox (eligible φέτος για από του χρόνου ισχύ), ως το κακό συμβόλαιο του μονοδιάστατου Buddy Hield, ως το δυσθεώρητο βάρος που o Bagley σε κάθε εμφάνισή του δείχνει να κουβαλάει, σαν η επιλογή πάνω από την Αγνή Σλοβένικη Καύλα. Ωστόσο, όλοι οι προαναφερθέντες (όπως και ο Holmes, o Bjelica, o Barnes) είναι αξιολογότατοι παίκτες NBA, και όχι κάποιο roster-ναυάγιο επιπέδου Hornets. Μένει λοιπόν να φανεί πώς θα αξιοποιήσει αυτές τις αξίες που παραλαμβάνει, με τα όποια προβλήματά τους ή τα μετριοκακά συμβόλαιά τους (εδώ κατηγοριοποιείται και ο Barnes για παράδειγμα), όπως και το τι θα κάνει με τον προπονητή, Luke Walton, ο οποίος επίσης δεν έλαμψε κατά την πρώτη του σεζόν στον πάγκο της ομάδας. Αν ήταν θέμα ικανότητας, διοίκησης ή υλικού, μάλλον θα κριθεί κατά την επόμενη σεζόν, μιας και η αντικατάστασή του δεν φαντάζει στις πρώτες προτεραιότητες. Άι να δούμε, τι θα καταφέρει λοιπόν ο McNair σε δαύτο το πολυταλαιπωρημένο franchise.

Διαβάσαμε, μας άρεσαν και σας προτείνουμε

Κατηγορία We got game
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « We Got Game - 2: Σαν παρατεταμένη pre-season We Got Game, ep. 11: L.A. Highs & N.Y. Lows. »
επιστροφή στην κορυφή

 

 

 PODCASTS

Basketballguru.gr 2018 All righs reserved.      Designed and Developed by Web Rely