Ο πρώτος γύρος της Ευρωλίγκα έκλεισε με τη Ρεάλ στην κορυφή, την Μπολόνια αναπάντεχα δεύτερη και από εκεί και κάτω ένα συρφετό από διεκδικήτριες ομάδες, εκ των οποίων σε σταθερά ανοδική τροχιά βρίσκονται η Φενέρ και ο Παναθηναϊκός. Οι πιο σημαντικές νίκες της 17ης αγωνιστικής ανήκουν στους παίκτες τους Σάρας και σε εκείνους του Μπάνκι, εκτός έδρας αμφότερες. Σταθερότητα για Μακάμπι και Μονακό και μερική ανάκαμψη για τον Ολυμπιακό, με τον οποίον ελάχιστα θα ασχοληθούμε σήμερα. Στο χορό των play in μπαίνουν επίσης δυναμικά οι Μιλάνο και Μπάγερν, η τελευταία μετά από νικηφόρο ματς-θρίλερ επί της Βαλένθια. Για πάμε.

Η πρώτη πεντάδα

1. 9 ασίστ, 4 κλεψίματα, + 21 στο plus minus και ... καμμία προσπάθεια για τρίποντο. Είναι αυτός ο Τόμας Γουόκαπ που θέλουμε; Όχι ακριβώς, θα τολμήσω να πω, παρά την ρομποτική του παρουσία στο Βερολίνο. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον Γουόκαπ να ισορροπεί ανάμεσα σε σκορ, δημιουργία και άμυνα, ώστε όταν υπάρχουν απέναντι ισχυρότεροι αντίπαλοι, να τον έχουν διαρκώς μέσα στο κεφάλι τους. Αν σας φαίνονται υψηλές οι απαιτήσεις, είναι επειδή σε αυτές ακριβώς ανταποκρίνονται οι κορυφαίοι all around point guards της διοργάνωσης κατά καιρούς. Σε κάθε περίπτωση, το ξεμπούκωμα των ερυθρόλευκων επιτέλους ήρθε και μάλιστα μέσα από υψηλή συχνότητα συνεργασιών. Αν κάνουν το δύο στα δύο την πρώτη εβδομάδα του 2024, τότε θα μιλάμε διαφορετικά για τις προοπτικές τους. Προς το παρόν, οι νίκες στις έδρες των ουραγών, προσφέρουν ένα μικρό χώρο για ελπίδα.

2. Το τουρκικό ντέρμπι (Εφές - Φενέρ 84-89) καταλαμβάνει διάφορα κομμάτια του εορταστικού "ριμπάουντ" σήμερα. Ας ξεκινήσουμε από την εμφάνιση-κουμπιούτερ (sic) του Νικ Καλάθη, που έβγαλε 8 ασίστ για μόλις ένα λάθος σε περίπου 26 λεπτά συμμετοχής. Κάθε μοίρασμα και κάθε έμπνευση του Νικ ήταν του υψηλότερου δυνατού επιπέδου. Όταν μάλιστα η Εφές προς το τέλος τού έδωσε την απόσταση, ώστε να μαρκάρει τους υπόλοιπους στην crunch time, εκείνος δεν δίστασε να πάρει τα σουτ και να πετύχει εν τέλει τα δύο κρισιμότερα τρίποντα του αγώνα, φτάνοντας τους 17 πόντους. Ας τα θυμηθούμε.

3. Ο "ηρωας κατά παραγγελία" της Μπολόνια, Ίφε Λούντμπεργκ, ξαναχτύπησε στο Βελιγράδι, πετυχαίνοντας το πιο κρίσιμο καλάθι του ντέρμπι Παρτίζαν-Μπολόνια (75-77) και σκοράροντας 16 οικονομικούς πόντους σε 20 λεπτά συμμετοχής και συνεισφέροντας επίσης τρεις ασίστ και δύο κλεψίματα. Ο χρόνος συμμετοχής του γενικά παραμένει χαμηλός (16 λεπτά μέσο όρο), αλλά ο ρόλος του πολύτιμος. Αξίζει να αναφέρουμε πάντως, πως η Μπολόνια ήταν (μαζί με τον Ολυμπιακό) η ομάδα με τον υψηλότερο δείκτη στις τελικές πάσες - 20 για 26 καλάθια - και πως είχε τρομερή διαύγεια στην κυκλοφορία της μπάλας, ξεκινώντας συχνά από το μις ματς του Ντάνστον στο low post και κατευθύοντας κατόπι τη μπάλα άψογα σε ελεύθερες προσπάθειες γύρω από τη ρακέτα. Κάθε προσπάθεια της Παρτίζαν να ανατρέψει το σκορ, σκόνταφτε πάνω σε ένα καλάθι-μαχαιριά.

4. Πρώτο μεγάλο παιχνίδι από τον Νάιτζελ-Χέιζ Ντέιβις υπό το "καθεστώς Σάρας", με 24 πόντους, 4/5 τρίποντα και 6 ριμπάουντ. Παρά το γεγονός ότι στην crunch time πρωταγωνιστής ήταν ο Καλάθης, ο Χέιζ-Ντέιβις αποτέλεσε τη διαρκή απειλή για τη μέτρια άμυνα των παικτών του Τσαν. Ποιος ξέρει, τώρα που ο Γιασικεβίτσιους βρήκε τον Αμερικάνο ήδη εγκαθιδρυμένο πρωταγωνιστή, ίσως τον εκτιμήσει και παραπάνω από ό,τι στη Μπαρτσελόνα. Έτσι κι αλλιώς μοιάζει αναντικατάστατος, πάλι 36 λεπτά αγωνίστηκε.

5. Super finisher o Τζος Νίμπο στο Κάουνας, με 22 πόντους, 8/11 σουτ και τέσσερα επιθετικά ριμπάουντ. Ειδικά στην τρίτη περίοδο, που καθόρισε τις ισορροπίες του άνετου 70-78 της Μακάμπι, ο σέντερ των Ισραηλινών ήταν εκπληκτικός μέσα από το πικ εν ρολ, κινούμενος στους ελεύθερους χώρους σαν αίλουρος. Σε αυτό το διάστημα ανανέωσε δυο επιθέσεις, οι οποίες πρόσφεραν στην ομάδα του πέντε έξτρα πόντους, τρεις εκ των οποίων από δική του ασίστ. Το ματς ήταν ντέρμπι μέχρι εκείνο το σημείο, μετά τελείωσε συνοπτικά, καθώς η Ζαλγκίρις δεν μπορούσε να ακολουθήσει στο punch to punch των αντιπάλων της - και δεν είναι η πρώτη φορά.

X factor

Με 2/2 τρίποντα στα τελευταία 3-4 λεπτά, τα μοναδικά του στο ματς, ο Βλάντιμιρ Λούτσιτς έδωσε την έξτρα ώθηση στην ισορροπημένη Μπάγερν, προκειμένου να ξεπεράσει τον πορτοκαλί σκόπελο της Βαλένθια. Έπαιξαν όμορφο μπάσκετ και οι δύο ομάδες στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά στην τελική ευθεία οι Βαυαροί είχαν μεγαλύτερο εύρος επιλογών, προερχόμενο από τις διορατικές αποφάσεις του Λεάντρο Μπολμάρο. Να! μίστερ Γουόκαπ, κάτι τέτοιο εννοώ.

Πίσω στον Λούτσιτς, πρόκειται σίγουρα για τεράστια πολυτέλεια για τον Λάσο η επιστροφή του. Δεν περιμένω να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε, αλλά ίσως ως ένας "διαρκής παράγοντας Χ" να είναι ακόμη πιο χρήσιμος στο σύνολο. Για να αποδώσουμε και τα του Μπράνκοβιτς τω Μπράνκοβιτς πάντως, να πούμε ότι είχε περίφημες αμυντικές ενέργειες στην τέταρτη περίοδο και πολύ καλή συνολική παρουσία εν γένει, με 11 πόντους, 8 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 1 τάπα. Καιρός ήταν για τον 23χρονο γίγαντα των 2.17, περιμένουμε πολλά περισσότερα.

Το play

Οι όποιες αλλαγές έχει επιφέρει ο Σάρας στη Φενέρ (4-0 επί των ημερών του) αφορούν περισσότερο κάποια plays, παρά τα πρόσωπα - με εξαίρεση την μερική αναβάθμιση του Σανλί. Προσπαθεί να βγάλει μεγαλύτερη ποικιλία από το ρόστερ, κάτι που προσωπικά δεν το κρίνω ούτε για καλό, ούτε για κακό. Και ο Ιτούδης μια χαρά την είχε στήσει την ομάδα, απλώς η υπομονή των διοικούντων εξαντλήθηκε υπερβολικά γρήγορα. Τέλος πάντων, όταν τα plays του Λιθουανού πετυχαίνουν, είναι το κάτι άλλο. Εδώ ο Γκούντουριτς αναδεικνύεται ως δημιουργός μέσα από ένα iverson cut, το οποίο ακολουθείται από side spain pick n roll. Η ορολογία δεν έχει σημασία, απλά δείτε τη χορογραφία και απολαύστε τη.

H πάσα του Μάρκο, ομολογουμένως, είναι συναρπαστική. Με το ένα χέρι, στην κίνηση, ψιλοραβερσέ. Επίσης, έχει θεωρώ κάμποση σημασία, ότι στο κλειστό αυτό παιχνίδι η Φενέρ κατάφερε να βάλει τα κρίσιμα καλάθια μέσα από το passing game, με διαφορετικούς εκτελεστές και ελάχιστο - αν όχι καθόλου - isolation. 89 πόντοι, 72% στα δίποντα, σχεδόν 39% στα τρίποντα.

Η τακτική

Στα τακτικά νέα της αγωνιστικής, αξίζει κυρίως να αναφέρουμε την συνδυασμένη απόδοση των ψηλών της Μιλάνο, Φόιγκτμαν, Μέλι, Πόιθρες και Χάινς, η οποία ήταν σαρωτική. Χωρίς περίεργες αλχημείες άλλων αγώνων, ο Μεσίνα πήγε με τους δύο "χαμηλούς" σέντερ στη θέση 5 και ελεύθερωσε τους χώρους για τον Γερμανό και τον Ιταλό, που έκαναν πραγματικό πάρτι, με 19 και 21 πόντους αντίστοιχα. Στην άλλη άκρη του γηπέδου, η τετράδα απορρύθμισε πλήρως τη Μπασκόνια, με switches ή γρήγορα show, κρατώντας το σύνολο του Ιβάνοβιτς εγκλωβισμένο στον χαμηλό ρυθμό και τη δύναμη. Μια λίγο πιο προσεκτική ματιά δε, αποκαλύπτει και τον παίκτη-κλειδί της ιταλικής άμυνας, που ακούει στο όνομα Ντέβον Χολ. 31 λεπτά συμμετοχής, χωρίς ούτε έναν πόντο, παρόλα αυτά ο προπονητής τον κρατούσε μέσα διαρκώς, διότι (ελλείψει και του Σιλντς) πρόσφερε ισσοροπία στις περιστροφές και ένα στιβαρό κορμί στα ματς απ. 76-67 το τελικό αποτέλεσμα, ακριβώς με τον τρόπο της Μιλάνο.

Το avatar

Για να μη βάλω όλη τη Μπαρτσελόνα, επιλέγω τον Νίκο Λαπροβίτολα, των 1/6 τριπόντων και της μόλις μίας τελικής πάσας σε 24 λεπτά συμμετοχής. Από άμυνα; Επίσης τίποτα, όπως άλλωστε και όλη η ομάδα, η οποία έχει δεχτεί 80+ πόντους από επτά εκ των οκτώ τελευταίων αντιπάλων της, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Κάτι συμβαίνει εκεί... Ο Λάπρο, πάντως, είχε για πρώτη φορά φέτος τόσο μικρή επιρροή, η οποία προήλθε από την μελετημένη άμυνα του Μάικ Τζέιμς και της περιφέρειας της Μονακό εν γένει. Οι Μονεγάσκοι αναδεικνύονται ως η καλύτερη ομάδα της αγωνιστικής. Πάμε λίγο στον Άλεξ Μήτσιου για τον Παναθηναϊκό και επανερχόμαστε.

Ο Παναθηναϊκός (γράφει ο Alex Mitsiou)

Μεστή η εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Σρβένα, κλείνοντας τον πρώτο γύρο στο 10-7, τρεις νίκες πάνω από το 0.500 και γλυκοκοιτάζοντας το πλεονέκτημα έδρας. Αντικειμενικά μιλώντας, ο πρώτος γύρος του Παναθηναϊκού δε θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ καλύτερα από αυτό. Μόλις δύο σημεία σας έχω αυτή την εβδομάδα, γιατί είμαι σε διαδικασία επαγγελματικού επαναπροσδιορισμού και ταυτόχρονα το χω ρίξει στα τρίγωνα Θεσσαλονίκης.

1) Ο Κώστας Σλούκας τώρα πια έχει εγκατασταθεί στις συνειδήσεις συμπαικτών και κόσμου ως αρχηγός του Παναθηναϊκου, leading by example. Στους τελευταίους τέσσερις αγώνες έγραψε 14 πόντους ανά ματς, 7 ασίστ για 2 λάθη, και 50% εντός παιδιάς, κλείνοντας το 2023 on a high note. Η διαφορά με τις αρχές της σεζόν είναι το πώς ο Σλούκας περιμένει υπομονετικά το παιχνίδι να γυρίσει σε αυτόν, χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες και καταστάσεις, ενώ ως ενορχηστρωτής λειτουργεί μαεστρικά, ανεξαρτήτως αν η φάση ξεκίνησε ή κατέληξε σε αυτόν. Όμως ακόμα κι αν η πράσινη σκυτάλη περνάει από πολλά χέρια, πλέον έχει γίνει σαφές ότι ο Σλούκας θα κλείνει τις κούρσες. Η απαίτηση αυτή δεν πηγάζει από σταριλίκι και καπρίτσιο, αλλά από την ηρεμία και την ποιότητα των αποφάσεων του στο παρκέ. Δείτε λίγο τι εννοω.

Οι Ναν και Γκραντ πιέζουν στην πρώτη δράση, τραβώντας τα αμυντικά πυρά, κι έτσι ο Σλούκας έχει την πολυτέλεια να κινείται μακριά τους, κάτι που τον ωφελεί διπλά. Πρώτον διαβάζει καλύτερα τα κενά της άμυνας και τα χτυπάει κατευθείαν όταν η μπάλα φτάσει σε αυτόν, ενώ και το shot selection του έχει βελτιωθεί πολύ. Δεύτερον, γλιτώνει το ξύλο, εξοικονομώντας ενέργεια και ψυχικά αποθέματα τα οποία φυλάει για το κλείσιμο.

2) Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού φέτος είναι οι λύσεις στο 5, κάτι που μοιραία έχει στοιχίσει στον τομέα των ριμπάουντ. Παρόλα αυτά στα τελευταία τέσσερα ματς, ο Παναθηναϊκός είναι 7ος στο REB%, και 4ος στο κομμάτι των δεύτερων ευκαιριών. Για μια ομάδα με 1.4 πόντους ανά κατοχή (μόνο Ρεάλ και Παρτιζάν οριακά πιο πάνω), το να ανανεώνει επιθέσεις είναι... ευλογία - που θα έγραφαν και τα περισσότερα σάιτ. Αυτή η συνολική βελτίωση εντοπίζεται σε δύο ονόματα, αυτά των Κώστα Αντετοκούνμπο και Χουάντσο Ερνανγκόμεθ.

Με τον Μπαλτσερόφσκι να δείχνει πως θα αργήσει πολύ να βρει τα πατήματα του, ο Αταμάν δικαιολογημένα κι αναπόφευκτα στράφηκε στον Έλληνα διεθνή ως δεύτερη λύση κι αυτός δείχνει να τον δικαιώνει. Ενέργεια, παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, επαφή με τα ριμπάουντ και μάλιστα σε σκόρπια λεπτά. Μακάρι να μην είναι μια τάση, αλλά να διαρκέσει η φόρμα του Κωστακούνμπο, γιατί ο Λεσόρ έχει ήδη ανάψει λαμπάκια κι όχι χριστουγεννιάτικα. Όσο για τον Χουάντσο, έχει ίσως τις κορυφαίες τοποθετήσεις στο πράσινο ρόστερ όσον αφορά τα ριμπάουντ κι αυτό τον κράτα σε επαφή με τη μπάλα και τον παλμό της επίθεσης. Δείχνει πιο ενεργητικός εν συγκρίσει με τον Οκτώβρη, αλλά με τέτοιο συμβόλαιο απαιτούνται περισσότερα από έναν ελίτ ριμπάουντερ και καλό αμυντικό. Ας κάνουμε λίγο υπομονή ακόμα και ας περάσουμε ξανά στον Γιώργο.

Καϊμάκι παγωτό.

Έλα αρκετά με τον Σλούκα σας...

Λοιπόν, σε ό,τι έχω ιερό ορκίζομαι, το καλύτερο καϊμάκι-παγωτό της Αθήνας φτιαχνόταν επί χρόνια στο ζαχαροπλαστείο «Άλσος» στο Παγκράτι, στην πλατεία Πλαστήρα. Η σειρά των δύο λέξεων έχει σημασία. Πρώτα καϊμάκι, μετά παγωτό, με γαλακτερή, μεταξωτή υφή και βαθιά γεύση, που διαχεόταν σε όλο το εύρος του ουρανίσκου, μέχρι τα μάγουλα και το πίσω μέρος της γλώσσας. Δεν το ξεχνάω μέχρι σήμερα.

Υπεύθυνος για αυτό το θαύμα ήταν ο «κυρ-Γιάννης ο ζαχαροπλάστης». Δεν τον άκουσα ποτέ με διαφορετικό όνομα, για αυτό και τα εισαγωγικά. Το «Άλσος» ανήκε σε εκείνον και την κυρία Μαλάμω, τη σύζυγο του, πρόσφυγες και οι δύο εκ Κωνσταντινούπολης, δηλαδή εκ της πόλης όπου καϊμάκι και παγωτό αποτελούν δύο όρους παντελώς ασύμβατους. Εξού και το καϊμάκι-παγωτό που σας περιγράφω με τόση ζέση, από εκεί και πέρα φάτε ό,τι σκατά μου θέλετε.

Τη δεκαετία του ’80, έχοντας ένα σεβαστό εισόδημα από το ζαχαροπλαστείο, ο κυρ-Γιάννης (ο ζαχαροπλάστης) αποφάσισε να φτιάξει μία μόνιμη κατοικία εκτός Αθηνών, στον Νέο Βουτζά. Το οικόπεδο τού το υπέδειξε ο παππούς μου, εκείνη την εποχή ήταν πάμφθηνα. Ο παππούς μου, επίσης, ως μηχανικός, ανέλαβε να επιβλέψει την κατασκευή του διώροφου σπιτιού, που θα χτιζόταν σε απόσταση περίπου 500 μέτρων από το δικό μας, το οποίο αντίστοιχα είχε ολοκληρωθεί προσφάτως, από το οικογενειακό κομπόδεμα δύο οικογενειών.

Οι οικονομίες μας αποτελούνταν από ό,τι είχε διασωθεί από τους διωγμούς του ’65 και ό,τι είχε κατακτηθεί στην 20ετία που ακολούθησε. Βασικά, για πολλά από τα αντίστοιχα σπίτια Κωνσταντινουπολιτών χρησιμοποιήθηκαν χρήματα «εν τη ενώσει», όχι μόνο οικογενειών, αλλά και γενεών. Θυμάμαι τον φίλο μου τον Παναγιώτη να μου εξηγεί, σε μία εκδρομή μας στη χώρα των Βάσκων, ότι οι αγροικίες εκεί ήταν τεράστιες, όχι γιατί ανήκαν σε πλουσίους, αλλά διότι προορίζονταν στο να στεγάζουν πολλά άτομα, το οποία συνεισέφεραν από κοινού στα έξοδα.

Έτσι φτιάξαμε και εμείς το δικό μας. Συμμετείχε ο πατέρας μου, ο θείος μου, οι γονείς του πατέρα μου, οι γονείς της μητέρας μου, οι προγιαγιάδες και οι προπαππούδες, ο καθένας και η καθεμιά με τον τρόπο του και τον τρόπο της, με τη θέλησή τους ή και χωρίς, εφόσον είχαν αποδημήσει μονίμως. Κάτω από τη στέγη του σπιτιού συμβιώσαμε για 20 χρόνια οκτώ άτομα, άλλες φορές και παραπάνω, ανάλογα με το relationship status του θείου μου τέλος πάντων.

Το σπίτι του κυρ-Γιάννη τώρα, παρουσίαζε κάποιες ιδιαιτερότητες, όσον αφορά κυρίως τη διαδικασία. Πρώτον, σχεδιάστηκε από έναν άλλο θείο μου, αρχιτέκτονα, που δεν πήρε αμοιβή, προκειμένου να ισοφαρίσει μία εξυπηρέτηση του παππού μου. Δεύτερον, ήταν κάπως μικρότερο, πράγμα που σήμαινε ότι χρειάζονταν λιγότεροι μάστορες. Και τρίτον, εκ των προηγούμενων εκπορευόμενο, κατασκευάστηκε εν τέλει κατά το ήμισυ από τον ίδιο τον κυρ-Γιάννη, που εκτός από τη ζαχαροπλαστική κατείχε ανεπισήμως και τις τέχνες της σοβατοποιίας, της ξυλουργικής και της ηλεκτρολογίας. Κοινώς, έπιαναν τα χέρια του και επίσης το «’Αλσος», όσο αιθέριο καϊμάκι-παγωτό κι αν παρήγαγε, δεν απέδιδε δα και το εμβαδό του σε χρυσάφι.

Συνοπτικά, συνεπώς, το σχήμα ήταν το εξής: Ένα φτηνό οικόπεδο, ένας μηχανικός από την ίδια γειτονιά της Πόλης με τον ίδιο διωγμό στην πλάτη, ένας αρχιτέκτονας εργαζόμενος αμισθί, οι μισοί εργάτες και ο κυρ-Γιάννης σε ρόλο τεχνοδομικού Ράμπο. Αν νομίζετε ότι προέκυψε κάποιο πρόβλημα, πλανάσθε φίλες και φίλοι αναγνώστριες και αναγνώστες. Τέτοιοι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους σε διαρκή κίνηση, ισορροπώντας επιδέξια μεταξύ του «κατεπείγοντος» και της εξίσου πρωτεύουσας ανάγκης για αριστεία. Όταν πρωτοπάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα έπρεπε να δράσουν γρήγορα, έπρεπε να προνοούν διαρκώς, να τρέχουν αενάως και οι κόποι τους να καρπίζουν χυμωδώς. Άρα, το σπίτι ήταν έτοιμο απολύτως στην ώρα του και μετά ο κυρ-Γιάννης κόντεψε να βυθιστεί στην πλήξη. Πάω στοίχημα πως αν βρισκόταν τότε κάποιος και του πρότεινε να χτίσει άλλο ένα, θα το έκανε ευχαρίστως.

Πριν τα καταλάβω όλα στη σωστή τους διάσταση, βέβαια, τη συμπεριφορά του ζαχαροπλάστη περισσότερο την ερμήνευα ως έλλειψη μέτρου. Μαζευόμασταν τότε για ποδόσφαιρο σε μία αλάνα μπροστά από την οικοδομή και τον παρατηρούσα σχεδόν με αποστροφή να ανεβοκατεβαίνει σκαλωσιές ασταμάτητα και να τσιρίζει δεξιά και αριστερά σε όποιον δεν ακολουθούσε τις οδηγίες του. Φαινόταν τόσο αχρείαστο το ξόδεμα της ίδιας ενέργειας για κάθε ελάχιστη παρατήρηση, για κάθε ένα μικρό τούβλο, για κάθε μισό, περιττό χοροπήδημα πάνω από χαμηλά εμπόδια.

Ο παππούς μου ήταν ο μόνος που άκουγε, πάλι καλά. Τον σεβόταν τόσο πολύ, που μία φορά το μήνα περνούσε από το σπίτι μας και μας έφερνε, τι άλλο, καϊμάκι παγωτό. Επιχειρούσα να ξεφύγω από αυτό τον μικροκαμωμένο δαίμονα μονίμως, αλλά δεν τα κατάφερνα πάντα. Όταν με έβλεπε, μου χάιδευε το κεφάλι σαν να έσπρωχνε πινέζα στον τοίχο και αντί να μου μιλάει, μου φώναζε με μανία ακριβώς στη μέση του ακουστικού μου πεδίου: «Γιωργάκη πώς ψηλώνεις έτσι γρήγορα! Πόσο γερός έχεις γίνει. Θα γίνεις παλαιστής, σαν τον παππού σου» (σ.σ. τον άλλον).

Η φωνή του ακουγόταν λες και είχε καταπιεί φυσαρμόνικα. Η μητέρα μου, κυνική εκ φύσεως και πάντα εύστοχη στις λίγες προτάσεις που αποφάσιζε διαχρονικά να αρθρώνει, έβαζε τον καφέ στο μπρίκι με την ανακοίνωση της άφιξής του, πολύ πριν χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας. Σέρβιρε τους δύο ημι-γέροντες γρήγορα σε ένα ενδιάμεσο χολ μεταξύ δύο διαμερισμάτων του πατρικού μου και με τραβούσε πίσω αστραπιαία, με πρόσχημα τα διαβάσματα. Το «γεια σου κυρ-Γιάννη» σήμαινε ταυτόχρονα «καλησπέρα» και «αντίο», μοναδικό χάρισμα.

Ο άνθρωπος όμως ήταν αξιοπρεπής. Η επίσκεψη κρατούσε όσο ο καφές, ποτέ παραπάνω, ενώ το καϊμάκι κρατούσε το λιγότερο μια εβδομάδα, στην ποσότητα που το έφερνε.

Γνωρίζω πως στα τέλη του ’80, όταν η κατοικία ολοκληρώθηκε, ο κυρ-Γιάννης ήταν 60 χρονών. Μετακόμισε άμεσα εκεί μαζί με την κυρία Μαλάμω, χωρίς όμως να έχουν ακολουθήσει τα παιδιά τους. Το «Άλσος» έκλεισε περίπου 20 χρόνια αργότερα, στα τέλη των 00s και από τότε ο ακάματος ζαχαροπλάστης επέστρεψε στην Αθήνα μόνιμα, κρατώντας το σπίτι στον Νέο Βουτζά αποκλειστικά ως εξοχικό. Μετά από ακόμη 10 χρόνια, το οίκημα απέκτησε πολύ παραπάνω ζωή, αλλά τα πρόσωπα που περνούσαν τις πόρτες του δεν τα γνώριζα και δεν ασχολήθηκα να τα μάθω. Κι εγώ, άλλωστε, είχα πάει και είχα έρθει σε σπουδές, στρατό, ερωτικές μεταναστεύσεις. Δεν θα με περίμενε ένα ξεκούδουνο σπίτι για να προχωρήσει, όσα γκολ κι να είχα σώσει γύρω από τα θεμέλια.

Το μυστήριο των ενοίκων λύθηκε πρόσφατα και φυσικά δεν ήταν καθόλου «μυστήριο». Τώρα μένει εκεί ο Θωμάς, ο γιος του, που δεν θα ήξερα καν πώς μοιάζει, αν δεν τον είχε προσλάβει ως οδηγό ο πατέρας μου.

Για την ακρίβεια, δεν τον έχει προσλάβει ακριβώς. Ο Θωμάς είναι ταξιτζής και έχουν έρθει σε μία συμφωνία εδώ και επτά μήνες, ώστε να τον πηγαινοφέρνει στη δουλειά, τέσσερις φορές την εβδομάδα. Ο πατέρας μου, δεινός μαραθωνοδρόμος στα 81 του, είχε πέρυσι ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, που άναψε με τη σειρά του κάθε πιθανό και απίθανο λαμπάκι σχετικά με την ικανότητά του να οδηγεί. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην περνάει από το γραφείο όμως, συνεπώς η λύση ενός γείτονα, ιδιοκτήτη ταξί, από οικογένεια με την οποία διατηρούσαμε μακροχρόνιες σχέσεις, έμοιαζε ενδεδειγμένη. Πλέον, οι δυο τους τα λένε καθημερινά, μοιράζονται τις σκέψεις τους για την επικαιρότητα, ως είθισται, και φυσικά ανατρέχουν σε σκονισμένα σεντούκια με την πρώτη ευκαιρία.

Έτσι, όπως αντιλαμβάνεστε, μαθαίνουμε και τα νέα του κυρ-Γιάννη του ζαχαροπλάστη, που τελικά ζει μόνος σε ένα ρετιρέ στο Βύρωνα, ακριβώς από πάνω από το διαμέρισμα της κόρης του (της αδερφής του Θωμά δηλαδή). Ποιος ξέρει, μπορεί να έχτισε την πολυκατοικία μόνος του, κατά τα χρόνια της πλήξης.

Δεν θα με ένοιαζε και ούτε θα το γνώριζα, εάν προχθές, καθώς μετέφερα τους γονείς μου προς ένα οικογενειακό, χριστουγεννιάτικο τραπέζι, δεν είχε χτυπήσει το κινητό του πατέρα μου, που καθόταν στο πίσω κάθισμα - η μητέρα μου δεν ρωτάει κανέναν πριν καθίσει μπροστά και πολύ καλά κάνει.

- Εμπρός

Η φυσαρμόνικα ακούστηκε πεντακάθαρα, παρότι η συσκευή δεν βρισκόταν σε ανοιχτή ακρόαση.

- Γεια σου κύριε Μίμη, χρόνια πολλά και καλά!
- Κυρ-Γιάννη! Τι κάνεις ρε θηρίο;
- Eδώ, πήρα να σε ευχαριστήσω για το Θωμά και για να σας ευχηθώ.
- Σώπα μωρέ κυρ-Γιάννη. Πώς είσαι;
- Πολύ καλά κύριε Μίμη, τα εγγόνια μεγάλωσαν, θα πάμε τώρα στην Κική σε τραπέζι. Εσύ τρέχεις;
- Χα χα ναι. Έτρεξα φέτος 25 χιλιόμετρα στον Μαραθώνιο, αλλά τα παιδιά δεν με άφησαν να πάω παραπέρα.

Μετά ξεκίνησαν να λένε για το ρετιρέ στο Βύρωνα και κάτι άλλα, που προκαλούσαν στη μητέρα μου χασμουρητά, μέχρι που κάποιες από τις επόμενες νότες ήχησαν ελαφρώς τρομακτικές.

- Ξέρεις κύριε Μίμη, αν ο Θωμάς δεν μπορεί κάποια μέρα, έρχομαι κι εγώ να σε πάρω. Μόλις ανανέωσα το δίπλωμα.

«Ω γαμώ το μπελά σου, σκεβρωμένε διάβολε της Ταζμανίας», σκέφτηκα. «Θα πάρεις ανθρώπους στο λαιμό σου».

- Ανανέωσες το δίπλωμα; Πόσο χρονών έφτασες ρε κυρ-Γιάννη; ρώτησε ο πατέρας με ευθυμία.
- 93. Όλοι με κοιτάνε στο δρόμο. Μάλλον επειδή οδηγώ τη Μερσεντές.
- Μόρφω ακούς; Πάρε τον κυρ-Γιάννη να σου πει.

Επιτέλους! Είχε έρθει η σειρά της.

- Έλα κυρ-Γιάννη, τι έκανες λέει;
- Ανανέωσα το δίπλωμα κυρία Μόρφω.
- Α… Δεν πειράζει. Αρκεί που είσαι καλά.

--------------------------------------------------------------------

Για την Πρωτοχρονιά φίλες και φίλοι, μία ετικέτα που θα ταιριάξει με τα πάντα, εφόσον δεν φάτε θαλασσινά φυσικά. Anarch, Hetero wines, ξινόμαυρο με cabernet, πολύ σπέσιαλ.

Να είστε πάντα καλά, ευχαριστούμε για όλα. Ευτυχισμένο το 2024! Τα λέμε στις 2 Ιανουαρίου.