Ύπουλα πάντως, η ομάδα που ανεβαίνει σταδιακά και μεθοδικά, δεν είναι άλλη από την Παρτίζαν. Ναι μεν έχασε εύκολα από τη Ρεάλ, αλλά το διπλό της επί της Βαλένθια ήρθε καπάκι μετά από το προηγούμενο στη Λιθουανία και όλα δείχνουν πως το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Σε περίπτωση που δεν βλέπετε αυλάκι, έχει ένα εδώ έξω.

Η Μακάμπι επιμένει, ο Τεόντοσιτς μάγεψε, η Εφές οπισθοχωρεί και η Μπασκόνια στις καλές τις ημέρες εντυπωσιάζει, ως συνηθίζει. Πάμε στις κατηγορίες μας, γιατί έχουμε και ψώνια σήμερα.

Η πρώτη πεντάδα (Giorgos B.)

1. To απόλυτο masterclass από τον (σχεδόν 36χρονο) Μίλος Τεόντοσιτς, που διέλυσε την άμυνα της Μακάμπι με 27 πόντους, 6/9 τρίποντα και 14 ασίστ! Καταπληκτικά σουτ, καταπληκτικές αποφάσεις, μέχρι και καταπληκτικά drive είχε το ρεπερτόριο, ανάμεσα από δυο και τρεις αντιπάλους. Πλήρως αναβαθμισμένος επί Σφαιρόπουλου, ο Μίλος κατέχει αδιαμφισβήτητα τη μπαγκέτα των επιθέσεων του Αστέρα και όταν λέω μπαγκέτα δεν εννοώ το ψωμί φυσικά. Και το χωμί να κατείχε δηλαδή, θα το γέμιζε με συνδυασμούς φρέσκων υλικών, φτιάχνοντας ένα νοστιμότατο σάντουιτς. Ενιγουέι, φαίνεται πως σε βραδιές που η επίθεση ρολάρει, ο κόουτς δεν θα κάτσει να πολυσκεφτεί τις όποιες αμυντικές αδυναμίες του παιχταρά του και νομίζω πως κάνει σωστά, υπό την έννοια πως υπάρχουν διάφορα ανασταλτικά όπλα στη φαρέτρα του. Από εκεί και πέρα, μου αρέσουν πολύ κάποια plays που δεν απαιτούν από τον Μίλος pull up τρίποντα, παρά τον βρίσκουν σε θέση στατικού σουτέρ. Πάμε να τα δούμε.

Eίναι πολύ σημαντικό για την επιθετική αποτελεσματικότητα των Σέρβων να βγάζουν τρία-τέσσερα τέτοια σουτ ανά ματς για τον Τεόντοσιτς, διότι με αυτό τον τρόπο η άμυνα σκέφτεται διαρκώς πολλά ενδεχόμενα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ανταπεξέλθεις στην ποικιλία. Για να το κλείσουμε, επιτυχημένη αυτή η εβδομάδα για τον Αστέρα, που υπέστη την πιο αναμενόμενη ήττα της φετινής Ευρωλίγκα και σημείωσε μία πολύτιμη "εκτός έδρας" νίκη.

2. Mία στις δύο εκτός έδρας νίκες για τους Βάσκους του Ιβάνοβιτς, που έπαιξαν καλά και στα δύο παιχνίδια, φυσικά καλύτερα σε εκείνο με την Εφές, στο οποίο χάθηκαν ξαφνικά από τον ορίζοντα των Τούρκων, μετά το 68-68 του 35'. Πρωταγωνιστής στη νίκη τους ο εκπληκτικός, αλήθεια εκπληκτικός όμως, Κόντι-Μίλερ Μακιντάιρ, που έπαιξε κρίσιμες άμυνες στον Λάρκιν, μοίρασε τέλεια την επίθεση και καθόρισε τον ρυθμό ιδανικά, παίρνοντας εκείνος τα περισσότερα αμυντικά ριμπάουντ από όλους. Ο απολογισμός του ήταν εντυπωσιακότερος και από εκείνον του Φαλ με τη Βιλερμπάν. 14-9-10, παρά ένα ριμπάουντ triple double. Τα είχε πάει μια χαρά και απέναντι στη Μακάμπι με 10-3-8. Προσέξτε τώρα: Στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια, ο point της Μπασκόνια έχει κατά σειρά 12, 13, 8 και 10 ασίστ. Ξεκίνησε μουδιασμένα τη σεζόν, αλλά πλέον αποτελεί τον πιο under the radar πρωταγωνιστή της διοργάνωσης. Αν σούταρε με έστω ένα 32-33% στα τρίποντα (τώρα έχει 24%), θα μιλούσαμε ίσως για επίδραση ισάξια της περσινής του Τόμπσον. Well done.

3. Πάλι γκαρντ στη θέση 3, αλλά δικαιολογημένα. Μετά την ήττα-τραύμα από τον Παναθηναϊκό, η Μονακό πήγε στο Μόναχο κατα πώς φαίνεται αποφασισμένη να μην ξαναμπλέξει. Πήρε τον έλεγχο του αγώνα από νωρίς και δεν τον απώλεσε σχεδόν ποτέ, στηριζόμενη στον (και πάλι) καταπληκτικό Μάικ Τζέιμς. 28 πόντοι, 9/14 και τρεις ασίστ, αφού δεν χρειάστηκαν περισσότερες. Η Μπάγερν δεν μπήκε ποτέ στο συγκεκριμένο ματς, παρότι δυο μέρες πριν παρουσιάστηκε απόλυτα συγκεντρωμένη και έλεγξε εκείνη πλήρως την αναμέτρηση με την Εφές, στην οποία είχε 14/29 τρίποντα. Τέτοια ποσοστά είναι πιο δύσκολα απέναντι στους Μονεγάσκους, που έχουν τρομερή αμυντική δύναμη στην περιφέρεια και οδήγησαν τους Βαυαρούς σε 18 λάθη.

4.  Η σταθερά του 2/2 της Φενέρ (παρά κάποιες ανορθογραφίες) ήταν για αυτή την εβδομάδα ο Τζόναθαν Μότλεϊ. 16 πόντοι, 5 ριμπάουντ στο θρίλερ με τους Μακσβίτηδες, 14 και 6 στον υγιεινό περίπατο με τους Τιμάνηδες. O Mότλεϊ είναι σίγουρα "παίκτης Σάρας", ο ρυθμός μπορεί να ξεκινάει και να σταματάει στα χέρια του. Τώρα, έχει αλλάξει κάτι δραματικά ο Λιθουανός κόουτς σε σχέση με τον Ιτούδη; Σχεδόν τίποτα θα έλεγα, αν εξαιρέσουμε τους πανηγυρισμούς του Σανλί και δύο κακές εμφανίσεις του Χέιζ-Ντέιβις. Τις τρεις νίκες που έχει κάνει η Φενέρ επί θητείας του, πιθανότατα θα τις έκανε και με τον Ιτούδη, που τολμώ να πω πως έχασε τζάμπα τη θέση του.

5. Ο Γιαν Βέσελι λίγο έλειψε να μετατρέψει μόνος του την τραγωδία της Τρίτης με την Άλμπα σε ρομαντική κομεντί με happy ending. Δεν τα κατάφερε, αλλά δύο μέρες μετά ήταν και πάλι κορυφαίος των Καταλανών, στην εκτός έδρας επικράτηση επί της παραπαίουσας Ζαλγκίρις. Τα νούμερα μπορεί να μη δείχνουν εντυπωσιακά (15, 6/7, 5 ριμπάουντ), αλλά οι μόλις 7 πόντοι των Λιθουανών στην τέταρτη περίοδο οφείλονται πρωτίστως στη δική του επίδραση. Επίσης, προσοχή και σε κάτι ακόμη. Ο Βέσελι, αγωνιζόμενος για 25 λεπτά, κατέγραψε στο +/- ένα ωραιότατο +12, το υψηλότερο για τη Μπάρσα στο παιχνίδι. Ο έτερος σέντερ, Γουίλι, που αγωνίστηκε για 10 λεπτά, είχε -8, που ήταν αντίστοιχα και η χαμηλότερη επίδοση. Κάτι γίνεται εκεί φίλες και φίλοι, ένα μοτίβο...

X factor (Alex Mitsiou)

Μιας που είχαμε μπόλικο υλίκό αυτή την εβδομάδα, οι καθιερωμένες ενότητες θα έχουν από δύο πρωταγωνιστές. Την Τρίτη η Μπαρτσελόνα πήγε στα αποδυτήρια του ημιχρόνου με ένα ισχνό +3, το οποίο ήθελε να κεφαλαιοποιήσει για να φύγει νικήτρια από το Βερολίνο, αλλά υπολόγισε χωρίς τους ξενοδόχους. Στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου είδε την Άλμπα να μπαίνει έτοιμη για τσαμπουκά με αιχμή του δόρατος τον Νεοζηλανδό Γιάνι Βέτσελ. Ο 27χρονος φόργουορντ σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά τέλειωσε ισάριθμες φάσεις κοντά στο καλάθι με περίσσεια ορμή, και έστειλε τον Τζαμπάρι Πάρκερ στο εφηβικό, να μάθει πως αμύνονται στο pick n roll. Η Άλμπα πήρε κεφάλι και στο σκορ και στην ψυχολογία και τα κράτησε ως το τέλος. Κάνει κάτι τέτοιες ζημιές κάθε χρόνο η Άλμπα, είναι λίγες και όποιοι την πατήσουν την πάτησαν.

Πάμε παρακάτω. Ένα κάρο μαλακίες έγιναν στο τελευταίο δεκάλεπτο του προχθεσινού Βαλένθια-Μπολόνια, κυρίως από τους Ιταλούς, που πουλούσαν τη μπάλα σαν μετοχές που φλόπαραν. Παρά τα όσα λάθη όμως, η Βαλένθια δεν θα έπαιρνε το W αν δεν ήταν παρών ο Μπράντον Ντέιβις, που σκόραρε 6 συνεχόμενους πόντους στο τελευταίο τετράλεπτο, όταν όλοι οι υπόλοιποι έδειχναν σκασμένοι και μπουκωμένοι. Πέρα από τη διαφορά δύο κατοχών που έδωσε στην ομάδα του, ο Ντέιβις έπαιξε και σπουδαίες άμυνες με 4 φάουλ στην πλάτη. Μάλιστα οι δύο τελευταίοι από τους προαναφερθέντες έξι πόντους ήταν μια ομορφιά σκέτη. Πάμε να τους δούμε.

Tα avatar (επίσης Alex Mitsiou)

Αρκεί μία μόνο απόφαση για να μπεις στα Avatars της αγωνιστικής; Αν είσαι ο Έλι Οκόμπο φτάνει και περισσεύει. Τι κι αν έγραψε 15//4/3; Τι κι αν έβαλε μπροστά την ομάδα του με καλάθι και φάουλ 2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος; Πρώτα χάνει απροκάλυπτα τη βολή που θα τους πήγαινε στο +3, δίνοντας κατοχή στον Παναθηναϊκό και τη δυνατότητα να κερδίσει, κι έπειτα μαρκάρει τον αέρα στην φάση που ο Γκριγκόνις ολοκλήρωσε το ριφιφί. Αλλά ακόμα κι να το χανε ο Λιθουανός ο Οκόμπο του έχει κάνει φάουλ στο σουτ. Κλασική περίπτωση ηλίθιου που το παίζει έξυπνος ο Γάλλος.

Πριν μία εβδομάδα πρωτοστάτησε στην πεντάδα της αγωνιστικής, αυτό το Σάββατο όμως ο Πί Τζέι Ντοζίερ βρίσκεται στο Amber Alert της στήλης. Κι αυτό γιατί κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης ο Αμερικανός ήταν αλλού για αλλού, με μόλις 13 λεπτά συμμετοχής κι από αυτά τα μισά ήταν όταν το αποτέλεσμα είχε κριθεί. Ο Ματέο έλιωσε το screen n roll των Μούσα, Ταβάρες στην πρώτη περίοδο, με τον ψηλό της Ρεάλ να διώχνει τη μπάλα στα φτερά μετά από short roll και την κατάρρευση της άμυνας πάνω του. Σαν αποτέλεσμα ο Ντοζίερ είτε έτρεχε πανικόβλητος να καλύψει, είτε δεν είχε ιδέα που ήταν η μπάλα. Στον αντίποδα, η Ρεάλ κατάφερε να έχει ένα κορμί κολλημένο πάνω στον Πάντερ σχεδόν σε όλο το ματς, με αποτέλεσμα ο Ντοζίερ να τελέσει χρέη εκτελεστή με αρκετά σκοτωμένα σουτ. Ε οκ, τα έκανε μαντάρα. Θα το ξεπεράσει σύντομα.

Ο Παναθηναϊκός (Δημήτρης Βούρδας)

Αναζητώντας το κάτι παραπάνω από δυο νίκες στις έδρες των τελευταίων, ο Παναθηναϊκός βρήκε στους νότιους πρόποδες των Άλπεων ακόμη δύο διπλά, από αυτά που ο οργανισμός θυμόταν με νοσταλγία και σπάνιζαν ακόμη και στις πιο ποιοτικές του ημέρες, τότε που διεκδικούσε προκρίσεις κι έκανε μεγαλεπήβολα όνειρα. Κι αν στο Μονακό χρειάστηκε να κάνει μια ανατροπή με τη βοήθεια παικτών τόσο δικών του, όσο και των αντιπάλων, για να φτάσει στο σουτ της χρονιάς από τον Γκριγκόνις, στο Μιλάνο κέρδισε με τρόπο που πετυχαίνει σπάνια, χωρίς να χάσει, παρά μόνο σε στιγμές, τον έλεγχο του αγώνα και βγάζοντας σιγουριά στο τέλος, παρά τα όσα ανάποδα του συνέβαιναν (τραυματισμός Λεσόρ, κακή βραδιά Μήτογλου).

Η κοινή συνισταμένη των δύο εμφανίσεων, πέρα από την όποια προπονητική επιρροή που βγήκε στο παρκέ, διαθέτει σε βασικό σημείο μέσα της την παρουσία του Κέντρικ Ναν, ο οποίος ανέλαβε τις περισσότερες κρίσιμες επιθέσεις των τελευταίων λεπτών και σκόραρε ή δημιούργησε. Δείχνοντας πλέον προσαρμοσμένος κι απέναντι σε δύο από τις πιο σκληροτράχηλες ευρωπαϊκές άμυνες, ο Αμερικανός γκαρντ είχε στις τελευταίες περιόδους των δύο αγώνων, συνολικά είκοσι πόντους και πέντε ασίστ. Υπήρξαν φυσικά περιπτώσεις που όλη η επίθεση τον κοιτούσε να εκτελεί και ίσως κάποιες φορές ένα ή δύο επιθετικά ξεσπάσματα να μην αρκούν, αλλά να χρειάζεται μια πιο ολοκληρωμένη εμφάνιση σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, όμως η παρουσία του ως ένας από τους πιο χαρισματικούς παίκτες της Ευρωλίγκα, επισφραγίστηκε και με το παραπάνω.

Φυσικά δεν αρκεί μόνος του ο Ναν. Στο διήμερο της φωτιάς ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να έχει μια ιδεατή συνεργασία του νέου του αστέρα με τα υπόλοιπα γκαρντ της ομάδας και κυρίως με τον βασικό του πυλώνα δημιουργίας, τον Κώστα Σλούκα. Και στα δύο παιχνίδια ο Έλληνας γκαρντ άφησε το παιχνίδι να έρθει σε εκείνον και σταμάτησε να προσπαθεί υπερβολικά να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο άμεσα τις αναμετρήσεις. Η διαφορά σε σχέση με την κατρακύλα των τελευταίων επιθέσεων απέναντι στην Παρτιζάν και την Εφές ήταν αυτό ακριβώς, που άλλαξε και τελικά έφερε την διπλή επιτυχία αυτής της εβδομάδας. Η βελτίωση ήταν εμφανής και δεν περιορίστηκε μόνο στον Σλούκα, αλλά και στους υπόλοιπους περιφερειακούς, ανεξάρτητα από την μέχρι τώρα σταθερότητα τους (Γκραντ) ή όχι (Βιλντόζα).

Η εικόνα προδιαθέτει για ακόμη μεγαλύτερη βελτίωση, καθώς θα αρχίσουν να μπαίνουν σιγά-σιγά κι άλλες σταθερές, όπως ο Χουάντσο και φυσικά πρέπει να ενσωματωθεί σε ένα συγκεκριμένο rotation τουλάχιστον ένας από τους δύο αναπληρωματικούς σέντερ, αλλά και να ανταποκριθεί πλέον η ομάδα στις αρκετές υψηλότερες προσδοκίες, κάτι που ο οργανισμός έχει αρκετά χρόνια να το έχει στις πλάτες του. Εάν αυτό συμβεί, τότε το σουτ του Γκριγκόνις το βράδυ της Τετάρτης θα είναι μια τομή στον χρόνο, που θα χωρίζει τις δύο εποχές της ομάδας. Αυτή είναι μια ευκαιρία που εμφανίζεται σπάνια και χρειάζεται να αξιοποιηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα. Η επόμενη σελίδα είναι πλέον λευκή, δεν έχει βαρίδια και υποχρεώσεις, έχει μόνο απαιτήσεις και όνειρα. Επιτέλους.

Η φάση

Μιας και είμαστε εδώ, η πιο εμβληματική στιγμή της εβδομάδας, δεν είναι άλλη από αυτή που μόλις περιγράφηκε - το σουτ του Γκριγκόνις. Έχει σημασία, πάντως, ότι στη συγκεκριμένη φάση κανείς δεν έμεινε στάσιμος, κίνηση υπήρχε. Επίσης, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αταμάν, η εισαγωγική πάσα πέτυχε τον στόχο της, που εξ αρχής ήταν ο Μήτογλου. Αν δεν είχαν προηγουμένως κουνηθεί όλοι οι υπόλοιποι, δεν θα δημιουργούνταν οι έξοχες συνθήκες για τη συνεργασία των δυο. Τους αξίζουν συγχαρητήρια για το καθαρό μυαλό (ο μεν) και για την άψογη εκτέλεση (ο δε).

O Ολυμπιακός (Δημήτρης Χ.)

Αχ αυτά τα τέταρτα δεκάλεπτα…Το 22-12 της τελευταίας περιόδου απέναντι στην Μπολόνια, στέρησε στον Ολυμπιακό ένα πολύ σημαντικό διπλό, που θα έσβηνε κάπως την απώλεια από το εντός έδρας παιχνίδι με τη Βαλένθια, αλλά και την ευκαιρία να καμαρώνει για πράγματα που πέτυχε στα προηγούμενα τρία δεκάλεπτα.

Πρώτον, το -σχετικά- μεγαλύτερο άνοιγμα του γκαζιού, με όλο το ρόστερ (πλην Μήτρου Λονγκ) διαθέσιμο. Ο Ολυμπιακός έτρεξε λίγο περισσότερο, σ’ ένα παιχνίδι που βοηθά και η φετινή έκδοση της Μπολόνια ασφαλώς, έφτιαξε ποιοτικές επιθέσεις ακουμπώντας (και) πάνω στους Φαλ και Μιλουτίνοφ (22 πόντοι και 3 ασίστ αθροιστικά), έβγαλε αρκετά γωνιακά τρίποντα, ακόμη κι αν δεν μπόρεσε να ευστοχήσει σε πολλά. Γενικώς μεγαλύτερη διάθεση και σπιρτάδα. Δεύτερον, το ίδιο το ροτέισον. Περισσότερα σχήματα και ποικιλία, το δίδυμο Μιλουτίνοφ - Πετρούσεφ, που άνοιξε τον χώρο και για τους δύο Σέρβους στα σημεία που τους βολεύουν, και έφερε έξτρα δυναμική σε ριμπάουντ, οι Μπραζντέικις και ΜακΚίσικ πίσω από Παπανικολάου και Λαρεντζάκη, λύσεις σημαντικές. 40 πόντοι στο ημίχρονο, που θα μπορούσαν να είναι και περισσότεροι.

Φτάσαμε ωστόσο στο ίδιο αποτέλεσμα. Ο κόουτς Μπαρτζώκας πάρκαρε τον θολωμένο Γουόκαπ στα μισά της τρίτης περιόδου και η δημιουργικότητα του Γκος (7 ασίστ) κράτησε τη διαφορά στο +8, όμως όχι για πολύ. Λίγο τα συνεχόμενα φάουλ που έκοψαν τον ρυθμό, λίγο η κακή εκτελεστική βραδιά από την περιφέρεια (αλλά και του Πίτερς, που είχε 0/4 τρίποντα) έφεραν το παιχνίδι στο όριο, και ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο ίδιο έργο θεατής.

22-12. Προσωπικά, το ‘12’ με ενοχλεί περισσότερο. Όπως και στο παιχνίδι με τη Ρεάλ, ή με τη Μονακό, ίσως αν σκεφτούμε να βρούμε κι άλλα, οι ερυθρόλευκοι (νιώθω πως) θυσιάζουν πολύ την επιθετική απειλή τους για το δίπολο ‘’καλή άμυνα - λίγα λάθη’’. Προφανώς δεν επιδιώκουν να στηρίζονται μόνο σε ξεσπάσματα τύπου Λαρεντζάκη και με την αντίπαλη άμυνα να μετακινείται ελάχιστα, όμως με προαποφασισμένο, όπως φαίνεται, οι τελικές επιλογές να πηγαίνουν στον Τόμας Γουόκαπ και όχι στον Γουίλιαμς-Γκος, είναι μάλλον φρόνιμο να υπάρχει στο παρκέ μεγαλύτερη διαθέσιμη απειλή. Ο Κάνααν σουτάρει με 50% τρίποντο, σόρι κιόλας δηλαδή. Το νιώθει και η αντίπαλη άμυνα αυτό. Και μπάι δε γουέι, παίζει μια χαρά άμυνα και ο ίδιος.

Παρόμοια εικόνα και απέναντι στη Βιλερμπάν, όσον αφορά τα αρχικά. Σχήματα με περισσότερες επιλογές, Πετρούσεφ είτε με Φαλ είτε με Σίκμα και ο Γκος (11 πόντους, 7 ασίστ) να τρέχει ποιοτικά την 2nd unit, αλλά και με το σύνολο να τρέχει περισσότερο και να φτιάχνει αρκετά ελεύθερα τρίποντα. Εκεί βοήθησε εκτελεστικά και ο -υγιής πλέον- ΜακΚίσικ. Ναι, και στα δύο. Δύο γρήγορα τρίποντα που ανάγκασαν την άμυνα να τον υπολογίζει και μετά τρανζίσιον, αλλά και άνεμος στο πρώτο βήμα, φτάνοντας τους 13 πόντους. Πίτερς ξανά στις εργοστασιακές, Κάνααν με το γνωστό θάρρος στην εκτέλεση για 19 πόντους, με τρίποντα στον αιφνιδιασμό που είναι κέρδος. Ακόμη κι αν δεν μπουν όλα, ο Ολυμπιακός ανοίγει τις κατοχές του. Και οκ, είναι και όμορφα στο μάτι.

Συνολικά ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ένα ξέσπασμα. Η δυναμική της Βιλερμπάν πρόσφερε την ευκαιρία, και παρ’ ότι οι συνθήκες (και κάποια παλαβά σουτ του Λι…και κάποια άτσαλα σφυρίγματα) πήγαν να κρατήσουν το ματς κοντά, ο Ολυμπιακός κέρδισε με 73-85. Στο τέλος της ημέρας, δεν χάνεις απ’ αυτή τη φανέλα, είναι και αισθητικό το ζήτημα. Επίσης δεν χάνεις με τον Φαλ να μοιράζει 7 ασίστ σε 33’, βλέποντας πλέον τις πάσες που απελευθερώνουν την επίθεση του Ολυμπιακού ακόμη περισσότερο.

Το 8-8 ρεκόρ δεν είναι ιδανικό, θα αποτελέσει σύντομα όμως ανάμνηση, αν το σύνολο του Μπαρτζώκα επιμείνει στο πρόσφατο μοτίβο. Πιο γρήγορες επιλογές και περισσότεροι πρωταγωνιστές. Το καλό είναι άλλωστε πως η τετράδα παραμένει μία νίκη μακριά.