Προτού περάσουμε στις κατηγορίες, αξίζει μία ειδική μνεία στην θλιβερή αντιμετώπιση της Ευρωλίγκας στον χαμό του Στέφαν Γέλοβατς. Μετά από τρεις εβδομάδες, η μόνη αναφορά της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής διοργάνωσης σε θάνατο ενός εν ενεργεία μπασκετμπολίστα, που έχει αγωνιστεί τόσο στην Ευρωλίγκα, όσο και στο Γιούροκαπ, είναι ένα ποστ συλλυπητηρίων με πιξελιασμένη φωτογραφία που έγινε στα γρήγορα, ενώ η έλλειψη οποιασδήποτε εκδήλωσης τιμής πριν από τους αγώνες παραμένει θεόρατη, ειδικά εάν σκεφτεί κανείς ότι πριν από λίγα χρόνια έγινε κάτι αντίστοιχο με τον θάνατο του Τάιλερ Χάνεϊκατ. Τέλος πάντων, ας προχωρήσουμε:

Η πρώτη πεντάδα

1. Σπουδαία εβδομάδα για τον υπέροχο Γάλλο γκαρντ της Φενέρμπαχτσέ, ο οποίος αφού συνέτριψε κάθε άμυνα της Μακάμπι με 21 πόντους και 5 ασίστ, επέστρεψε 48 ώρες αργότερα, κάνοντας την κορυφαία αμυντική εμφάνιση της καριέρας του, κλέβοντας 6(!) φορές την μπάλα στον αγώνα με την Μπασκόνια. Παράλληλα προσέφερε και μερικές στιγμές μαγείας στο γήπεδο, δείτε:

2. Επιτέλους ανάσταση κι ας έρχονται Χριστούγεννα για τον Τζόρνταν Λόιντ, που σοβαρεύτηκε αρκετά στην περιοδεία της Ζενίτ στη νότια Γαλλία και το Μονακό, σε ένα πολύ σημαντικό 2/2 για την ομάδα του κόουτς Πασκουάλ, που επέστρεψε μετά από καιρό στα πολύ καλά αποτελέσματα. Ο Λόιντ είχε 17+20 πόντους, ενώ στο πρώτο ματς απέναντι στη Βιλερμπάν έκανε μία σπουδαία all-around εμφάνιση με 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ και παραδόξως μόλις ένα λάθος. Τα ψιλοέσπασε βέβαια, αλλά τα έβαλε στο τέλος, οπότε ναι. Μπράβο του.

3. Σε περίοδο μεγάλης φόρμας ο χαρισματικός φόργουορντ της Ούνιξ Καζάν, Μάριο Χεζόνια, ήταν αυτός που συνεισέφερε στην μάλλον μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της ομάδας, η οποία κέρδισε με 21 πόντους την ΤΣΣΚΑ μέσα στη Μόσχα, σημειώνοντας το παραδόξως μόλις πρώτο ντάμπλ ντάμπλ της καριέρας του στην Ευρωλίγκα. Μετά το 18-10 της Τετάρτης, ο Χεζόνια είχε άλλους είκοσι πόντους απέναντι στη μαχητική Ζαλγκίρις, οδηγώντας την συμπαθέστατη ομάδα του Περάσοβιτς στην τετράδα της Ευρωλίγκας. Ποιος να το έλεγε

4. Σε μία εβδομάδα συνέχισης των τρομερών εμφανίσεων του Ολυμπιακού στο (σχεδόν) απόρθητο ΣΕΦ, ο Σάσα Βεζένκοφ ήταν αυτός που ξεχώρισε ελάχιστα παραπάνω στο πολύ φορμαρισμένο σύνολο του κόουτς Μπι. Ο Βεζένκοφ είχε συνολικά 29 πόντους και πολύ καλή παρουσία τόσο επιθετικά, όσο κι αμυντικά και συνεχίζει να εξελίσσεται σε έναν από τους πιο πλήρεις φόργουορντ στη διοργάνωση, ακόμη κι αν το θεωρητικά δυνατό του όπλο, το μακρινό σουτ, παραμένει ασταθές. Σαν σε συνέχεια της ομάδας του, ο Βούλγαρος παραμένει εξαιρετικός και χωρίς να έχει σταθερή απειλή από μακριά και γενικά εντυπωσιακός στο μάτι και σε στιγμές ασυναγώνιστος. Εδώ σταματάω γιατί έχει και ντέρμπι την επόμενη εβδομάδα και κάπου ώπα. Θα σας τα πουν οι ειδικοί για τον Ολυμπιακό παρακάτω, ελπίζω δηλαδή, γιατί ο ένας έβλεπε ντοκιμαντέρ για πατάτες κι ο άλλος ανέβαζε ποστ για ιταλικές προφορές.

5. Πλάκα κάνω με τον Πλάις, απλά περισσεύουν τα γκαρντ κι η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε κάποια τρομερή εμφάνιση από κάποιον σέντερ στις δύο αγωνιστικές που ολοκληρώθηκαν. Βέβαια, ο Πλάις ήταν αρκετά καλός και στους δύο αγώνες (15+15 πόντοι), όμως όλο το παιχνίδι έγινε από το χαρισματικό δίδυμο των γκαρντ της Εφές, με τον Μίσιτς να εξολοθρεύει την Μπασκόνια και τον Λάρκιν να ρίχνει στα τάρταρα την Μακάμπι, η οποία καταρρέει όσο γρήγορα ανέβηκε στις πρώτες θέσεις στο ξεκίνημα της σεζόν. Τέλος πάντων, καλός ήταν ο Πλάις, ό,τι μπορούσε έκανε.

Το avatar

Μιας και πιάσαμε την Μακάμπι και το αρνητικό σερί των έξι σερί ηττών που τρέχει στην Ευρωλίγκα (ενώ έχει χάσει και δύο από τα τρία τελευταία ματς στο πρωτάθλημα του Ισραήλ), η εικόνα της φάνηκε ακόμη χειρότερη αυτήν την εβδομάδα, καθώς ο Σκότι Γουίλμπεκιν είχε συνολικά 7/26 σουτ και δέκα λάθη στα δύο αυτά ματς, ενώ ο Τζέιλεν Ρέινολντς είχε 3/10 σουτ, οκτώ πόντους και περισσότερα λάθη από ριμπάουντ! Γενικότερα, η ομάδα του λαού παραπαίει και όλα δείχνουν ότι οι αλλαγές είναι πολύ κοντά. Κι ευτυχώς ίσως, γιατί η θέση της Μακάμπι στα πρώτα ματς ήταν αφύσικα καλή με την αγωνιστική της εικόνα και τα τελευταία αποτελέσματα μάλλον αντικατοπτρίζουν καλύτερα τον τρόπο παιχνιδιού της.

Ο X-Factor

Με τις απουσίες στην περιφέρεια να είναι πλέον πολλές (Καλάθης, Χίγκινς, Αμπρίνες κι εσχάτως Χέιζ), η Μπαρτσελόνα συνεχίζει την περισσότερη τρεχάλα και τα πολλά μακρινά σουτ, όμως αυτήν την εβδομάδα είχε δύο ταξίδια μέσα σε αντίστοιχα πολύ δύσκολες έδρες, σε Βελιγράδι κι Αθήνα. Με σχετικά αντίθετες διαδρομές στα δύο ματς, η Μπαρτσελόνα είχε ένα ισχνό προβάδισμα στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου κι εκεί ανέλαβε ο Νίκολα Μίροτιτς. Στην Χάλα Πιονίρ παίζοντας ως 5, κατατρόπωσε τον Μίτροβιτς στις δύο πιο κρίσιμες φάσεις του αγώνα, ενώ στο ΟΑΚΑ αγωνιζόμενος ως 3 κλείδωσε τη θέση του στη ρακέτα, εκμεταλλευόμενος το μέγεθός του και πήρε δύο συνεχόμενα γκολ-φάουλ για να διατηρήσει τη διαφορά της ομάδας του. Και στα δύο ματς επίσης, πέτυχε τις βολές που κλείδωσαν τη νίκη. Κάπως έτσι η Μπαρτσελόνα πέρασε από δύο εκτός έδρας παιχνίδια στα οποία έχουν ήδη πέσει αρκετοί αντίπαλοί της, διατήρησε με άνεση την πρώτη θέση και παρά τις απουσίες, έχει οκτώ σερί νίκες. 

Το ματς

Θα βάλω μία νέα κατηγορία, γιατί το θέαμα που παρουσιάστηκε στο Μιλάνο ήταν περισσότερο μία πρόγευση από πλέι-οφ ή φάιναλ φορ, παρά από 16η αγωνιστικής της κανονικής περιόδου. Ρεάλ κι Αρμάνι έμοιαζαν σε στιγμές να παλεύουν σε ρινγκ ή σε οκτάγωνο, παρά σε γήπεδο μπάσκετ και το αποτέλεσμα ήταν, παρά την αρκετή βία, καθηλωτικό. Τέσσερις τεχνικές ποινές, 45 συνολικά φάουλ, διαδοχικά άθλια σφυρίγματα, πολλές μελανιές, κάθε είδους σπρωξίματα και δυστυχώς ένας σοβαρός τραυματισμός στο χέρι για τον Σαβόν Σιλντς, συμπλήρωσαν την εικόνα ενός παιχνιδιού που θύμισε ότι το μπάσκετ μερικές φορές είναι τρία ή τέσσερα διαφορετικά αθλήματα μαζί. Στα καθαρά μπασκετικά, η Ρεάλ ήταν ανώτερη, με προεξάρχοντες τον ατσαλάκωτο Φαμπιέν Κοζέρ και το κτήνος που λέγεται Γκερσόν Γιαμπουσέλε, όμως η έλλειψη ενός καθαρού οργανωτή με την απουσία του Ερτέλ και την γενική ανυπαρξία του Γκος, έδινε τροφή στην Αρμάνι να επιστρέψει στο ματς. Η τελική ανατροπή ήταν κοντά, αλλά ο Ντιλέινι βρήκε σίδερο και η Ρεάλ παρέμεινε δεύτερη, σε μία μάχη που μάλλον θα έχει και συνέχεια.

H φάση

O Νίκολα Κάλινιτς είναι ο μόνος λόγος για να βλέπει κανείς τους αγώνες του Ερυθρού Αστέρα, καθώς το σερβικό πολυεργαλείο είναι ένας από τους πολυτιμότερους παίκτες της διοργάνωσης, καταφέρνοντας να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Εδώ, ο Τσίρμπες θυμάται ότι βγάζει εισόδημα ως μπασκετμπολίστας και σερβίρει στον Κάλινιτς που καρφώνει εντυπωσιακά. Γενικά μέτρια εβδομάδα από πλευράς θεάματος πάντως, τέλος πάντων, δείτε: 

Τι θα γινόταν αν…

… η Ευρωλίγκα είχε ομάδες με πολλαπλά κρούσματα κορονοϊού; Έλα ντε. Η αλήθεια είναι ότι παραδόξως καμία από τις 18 δεν έχει εμφανίσει συρροή κρουσμάτων, αρκετά για να αναβληθεί κάποιο ματς. Η Ρεάλ έχασε τον προπονητή της και τον βασικό της πλέι μέικερ, αλλά οκ, γενικά όχι κάτι τραγικό. Φυσικά αυτό αποτελεί μάλλον θέμα χρόνου, οπότε καλό θα ήταν να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για όταν συμβεί το αναπόφευκτο. Τα περσινά έξαλλα με τα 20-0 μάλλον δεν θα γίνουν, όμως βλέποντας τι γίνεται στο ΝΒΑ, στόχος των πρωταθλημάτων είναι να ολοκληρωθούν οι αγώνες ως έχουν, με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες. Με το πρόγραμμα να είναι αρκετά στενό, ενόψει και του καλοκαιριού, που έχει και παράθυρα της FIBA και Ευρωμπάσκετ, τα περιθώρια για αναβολές αγώνων είναι μικρά και οι παίκτες δεν είναι και τόσοι πολλοί, όσο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Θα έχει ενδιαφέρον σε κάθε περίπτωση.

Ο Παναθηναϊκός

Γενικά βελτιωμένη η ομαδική εικόνα των Πρασίνων, που είχαν όμως μόλις από ένα καλό ημίχρονο στο Μιλάνο απέναντι στην Αρμάνι και στο ΟΑΚΑ απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Η πικρία, ειδικά μετά το ματς με τους Καταλανούς, όπου ο Παναθηναϊκός έκανε μάλλον την καλύτερη φετινή του εμφάνιση, είναι μάλλον μεγάλη, αλλά σε έναν βαθμό κι αχρείαστη πλέον. Απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους, η έλλειψη ποιότητας είναι πολύ μεγάλη κι εμφανής, επιτρέποντας στους προπονητές των άλλων ομάδων να στοχεύσουν ακριβώς εκεί που θέλουν να χτυπήσουν το σύνολο του Παναθηναϊκού. Οι τραυματισμοί που έχουν χτυπήσει κάπως άσχημα τα βασικά μέλη της ομάδας, όπως ο Νέντοβιτς, ο Παπαπέτρου αλλά κι ο Γουάιτ, κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δυσβάσταχτα για την ευρωπαϊκή εικόνα της ομάδας, η οποία την έχει στην προτελευταία θέση της κατάταξης. 

Φυσικά, δεν θα ήταν ακραίο να σκεφτεί κανείς ότι ο Παναθηναϊκός έχει αφήσει στην άκρη τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, ήδη προτού συμπληρωθεί καν ο πρώτος γύρος, όμως με εξαίρεση το ντέρμπι που ακολουθεί, η Ευρωλίγκα αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ψήσει, χωρίς ιδιαίτερο βάρος πάνω τους, τους νεότερους παίκτες της ομάδας. Με λίγα λόγια, μία ευκαιρία για τραστ δε πρόσες, όποια κι αν είναι αυτή η ρημάδα η πρόσες τέλος πάντων, νομίζω αρκεί. 

O Ολυμπιακός (Giorgos B.)

Οι αρχές του εξαιρετικού Ολυμπιακού είναι φανερές διά γυμνού οφθαλμού. Άμυνα (με σπάσιμο των σκριν ως πρώτο στόχο), ριμπάουντ και σουτ σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο. Αν δεν πετύχει αυτό, τότε σωστή μεταφορά της μπάλας της ρακέτας, κυρίως μέσα από το πικ εν ρολ και κατόπι passing game, μέχρι να βρεθεί το καλό σουτ. Ακούγεται και σαν πλάνο άλλων ομάδων εννοείται, απλά οι ερυθρόλευκοι μέχρι στιγμής το εκτελούν στην εντέλεια, ειδικά σε ό,τι αφορά τις πάσες. Φεύγουν σαν βολίδες και η κατοχή πολύ σπάνια σταματάει στα χέρια οποιουδήποτε.

Πέρα από αυτά όμως, προσωπικά θεωρώ πως το μεγάλο προτέρημα της φετινής ομάδας είναι οι η κατανομή των ρόλων. Όσο να ναι, όταν έγιναν οι καλοκαιρινές μεταγραφές, προέκυψαν και τα εύλογα ερωτήματα: Θα βάλει ο Ντόρσεϊ μυαλό ή θα πυροβολεί απερίσκεπτα; Θα έχει ο Γουόκαπ τα ίδια καθήκοντα που είχε στη Ζαλγκίρις ή (παρόντος Σλούκα) θα αφοσιωθεί περισσότερο στην άμυνα; Ο Πρίντεζης θα είναι οκ με ακόμη μικρότερο χρόνο, χωρίς τον Σπανούλη (συν)ηγέτη; Ποιος θα αναλάβει να παίζει στη θέση τρία, όταν ο Παπανικολάου πηγαίνει στον πάγκο;

Aπαντήσεις: O Nτόρσεϊ δεν έχει ξεφύγει σχεδόν ποτέ, πέραν από 1-2 σερί σε 1-2 ματς. Σουτάρει πιο αποτελεσματικά από ό,τι στη Μακάμπι και δεν δυσανασχετεί, αν ο Μπαρτζώκας τελειώνει τα ματς με Σλούκα και Γουόκαπ. Ο Γουόκαπ, by the way, παίζει σαν ... Χάκετ και καλύτερα. Ο Πρίντεζης είναι μια χαρά, ο Λαρεντζάκης έχει κάνει το step up και ο Μακίσικ αποτελεί ρεζέρβα πολυτελείας. Δηλαδή, πόσο πιο ορθότερα θα μπορούσαν να είχαν κατανεμηθεί οι αρμοδιότητες στον Ολυμπιακό, ώστε όλοι σχεδόν να παίζουν εντός των ορίων τους; Οι παίκτες φαίνεται να το απολαμβάνουν και, μη νομίζετε, η εμφανής προσπάθεια που καταβάλουν στην άμυνα και στο hustle, προέρχεται εν πολλοίς και από αυτό ακριβώς το κλίμα "δικαιοσύνης". Επόμενη πρόκληση; Η αντίδραση σε μία ενδεχόμενη κοιλιά δύο ή τριών αγώνων.

Τώρα, ο Δημήτρης τα έγραψε σωστά. Χθες αφοσιώθηκα κυρίως σε ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τις ... πατάτες. Στο Netflix στριμάρει αυτές τις μέρες το "The Trader", ένα 20λεπτο διαμάντι για έναν πλανόδιο έμπορο στη Γεωργία, που ανταλάσσει μεταχειρισμένα ρούχα, παιχνίδια και άλλα διακοσμητικά μπιχλιμπίδια με πατάτες, σταματώντας από χωριό σε χωριό. Η σκηνοθεσία είναι της Τάμτα Γκαμπριχίτζε και η ταινία έχει πάρει βραβεία στα φεστιβάλ του Σάντανς και των Hot Docs στον Καναδά. Ειλικρινά, μακάρι να κρατούσε περισσότερο, είναι το μοναδικό παράπονό μου από αυτό το μικρού μήκους αριστούργημα. Τα κάδρα συνδυάζουν ωμότητα και ισορροπία, χωρίς να μοιάζουν επιτηδευμένα ούτε στο ελάχιστο, τα πρόσωπα λένε την ιστορία τους μέσα από ελάχιστες σεκάνς, χωρίς να τους αφαιρείται τίποτα από την πληρότητα των χαρακτήρων τους. Μοντάζ για σεμινάριο και κινηματογράφιση-"τροφή στο μάτι" της γεωργιανής επαρχίας. Θα ήθελα να πάω χθες, ίσως το καταφέρω αργότερα. Αν έχετε λίγο χρόνο, αφιερώστε τον στον τρομερό αυτό "έμπορο", όσο προλαβαίνετε, γιατί ο αλγόριθμος θα τον καταπιεί στο τσάτρα πάτρα.