Προτού περάσουμε στις κατηγορίες μας, αξίζει μία ειδική αναφορά στην βαθμολογία μετά από το πέρας του πρώτου τρίτου της σεζόν. Η μάχη της οκτάδας αναμένεται πολύ κλειστή, καθώς οι διαφορές από την τρίτη θέση μέχρι την δωδέκατη θέση είναι στις τρεις νίκες, κάτι που σημαίνει ότι με σχεδόν 20 αγωνιστικές να απομένουν η τελική κατάταξη θα κριθεί πολύ αργά. Βάσει πολύπλοκων μαθηματικών υπολογισμών (τις εκτός έδρας νίκες των ομάδων μέχρι τώρα) η πρόκριση αναμένεται να κριθεί στις 17 ή 18 νίκες, αριθμός μικρότερος από τον περσινό. Τέλος πάντων μη σας ζαλίζω, δεν έχει γίνει τίποτα ακόμη, μόλις τέσσερις ομάδες έχουν κερδίσει πάνω από τρεις αγώνες εκτός έδρας και 14 από τις 18 έχουν θετικό ρεκόρ στην έδρα τους, πρακτικά όλοι μπορούν να χάσουν παντού.

Η πρώτη πεντάδα

1. Τρομερά πράγματα από το χαρισματικό δίδυμο της Εφές στο φινάλε του ντέρμπι με την Φενερμπαχτσέ, το οποίο κρίθηκε υπερ της πρωταθλήτριας Ευρώπης με μία σπουδαία ανατροπή εκτός έδρας. Ο Λάρκιν κράτησε ζωντανή την ομάδα του μετά το πολύ καλό διάστημα της Φενέρ, ενώ ο Μίτσιτς ζεστάθηκε στο τέλος του αγώνα και με συνεχόμενα τρίποντα έφερε κοντά το σύνολο του Αταμάν. Οι δυό τους συνδυάστηκαν άψογα και στο τέλος του αγώνα, με το ματς στην κόψη του ξυραφιού και πήραν τη νίκη, έχοντας μαζί 39 πόντους και 10 ασίστ. Η Εφές έκανε, σχεδόν όπως αναμέναμε όλοι, την τέταρτη συνεχόμενη νίκη της και πλέον επιστρέφει για τα καλά στην κατάσταση που ήταν - ας πούμε στο αντίστοιχο διάστημα της περσινής σεζόν.

2. Απίθανη εμφάνιση από τους παίκτες του Ολυμπιακού στο Μιλάνο, οι οποίοι κυριάρχησαν απέναντι στην Αρμάνι και έγραψαν ένα σπουδαίο διπλό σε μία έδρα που ήταν ακατάβλητη μέχρι χθες. Το πρώτο ημίχρονο ήταν επιβλητικό, με τους παίκτες του κόουτς Μπαρτζώκα να κάνουν πάρτι από την περιφέρεια, ευστοχώντας σε 12 από τα 16 τρίποντα που επιχείρησαν. Οι επιδόσεις αυτές έφεραν τον αριθμό ρεκόρ των 60 πόντων στο ημίχρονο, επίδοση που είναι η καλύτερη στην ιστορία του συλλόγου και μία από τις καλύτερες εκτός έδρας στην εικοσαετή ιστορία της διοργάνωσης. Περισσότερα για τον Ολυμπιακό σε λίγο.

3. Μετά την ισοπέδωση στο Φάληρο, η Μακάμπι συνέχισε να απογοητεύει, χάνοντας με -σχεδόν- κάτω τα χέρια από την Άλμπα, η οποία μάλιστα δεν είχε καν σε καλή μέρα τον Λιούκ Σίκμα. Αντίθετα, οι παίκτες της γερμανικής ομάδας έκαναν ακόμη μία από εκείνες τις «Άλμπα» εμφανίσεις, βάζοντας φαινομενικά τα πάντα από μακριά. Ως συνήθως σε τέτοια ματς, πρωταγωνιστής ήταν ο Μάρκους Έρικσον. Ο Σουηδός είχε 19 πόντους με 5/8 τρίποντα, άνοιξε την άμυνα των Ισραηλινών, η οποία επέτρεψε στους συμπαίκτες του να βάλουν άλλα δέκα τρίποντα και την Άλμπα να πάρει μία νίκη για την οποία δεν ανησύχησε πρακτικά καθόλου σε όλη τη διάρκεια του ματς.

4. Η Μπάγερν ήταν έτοιμη να πάρει ένα απροσδόκητο διπλό στη Μόσχα και να πανηγυρίσει την τρίτη της συνεχόμενη νίκη, που θα της έδινε μία επιπλέον ώθηση στην προσπάθεια της να ανακάμψει από το άθλιο ξεκίνημά της. Όμως, ο Γουιλ Κλάιμπερν είχε άλλη άποψη. Ο υπερπαίκτης της ΤΣΣΚΑ είναι από τους λίγους παίκτες στην Ευρώπη που μπορεί να αλλάξει μοναχός του το αποτέλεσμα ενός αγώνα και το πέτυχε κόντρα στην αναιμική άμυνα του Ντεσόν Τόμας, χωρίς να αλλάξει ούτε μία πάσα στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Το κόλπο έπιασε, ο Κλαίμπερν έβαλε τους 10 τελευταίους πόντους της ομάδας του, το ματς γύρισε και ο λατρεμένος κόουτς Τρινκιέρι τα έβαλε με την τύχη του και την αστοχία του Λούτσιτς, που δεν μπόρεσε να κάνει το θαύμα για τρίτο σερί αγώνα.

5. Επιτέλους μία σοβαρή εμφάνιση για τον Παπαγιάννη, ο οποίος έκρυψε τα στεφάνια στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα του Παναυηναϊκού με την Ζενίτ. Επικρατώντας πλήρως απέναντι σε μία γεμάτη γραμμή ψηλών, ο Παπαγιάννης ήταν επιβλητικός με 18 πόντους, 13 ριμπάουντ και τέσσερις τάπες, επιτρέποντας στους πράσινους να επιστρέψουν στις νίκες. Περισσότερα για τον Παναθηναϊκό και τον Παπαγιάννη σε λίγο επίσης.

Το Avatar

Ή αλλιώς ας μιλήσουμε για τον Γουέιντ Μπόλντουιν. Επικά καταστροφικό ματς για τον Αμερικάνο γκαρντ της Μπασκόνια απέναντι στην όχι τόσο αθλητική περιφερειακή γραμμή της Ρεάλ. Ρεσιτάλ κακών επιλογών με συνεχόμενα τούβλα σε σουτ από τα 4-5 μέτρα, πολλά, μα πάρα πολλά άσχημα λάθη (επτά συνολικά) και στο τέλος μία εικόνα παραίτησης σε ένα ματς που οι Μαδριλένοι εκμεταλλεύτηκαν την ανυπαρξία δεύτερου κανονικού οργανωτή των αντιπάλων τους και τους πάτησαν στον λαιμό, κερδίζοντας με 60-88.

Ο Μπόλντουιν μετά από ένα διάστημα βελτίωσης, επέστρεψε σε εμφανίσεις σαν αυτήν της Πέμπτης και το ερώτημα πλανάται, γιατί παίζει τόσο άσχημα. Το ρόστερ θεωρητικά του ταιριάζει, καθώς αποτελείται από αθλητικούς πλάγιους και αρκετά καλό σουτ, με εκείνον να καλείται να κάνει τη διαφορά, περίπου όπως έκανε πέρσι στην Μπάγερν. Όμως ενώ ο ίδιος μπορεί να παίζει καλά, η ομάδα δεν τον ακολουθεί και προς έκπληξη όλων, όταν αυτός είναι χάλια, η Μπασκόνια καταρρέει. Αυτό μοιάζει να είναι αποτέλεσμα των άθλιων επιλογών του, καθώς σουτάρει χάλια έξω από το ζωγραφιστό και ηγείται της Ευρωλίγκας στην χειρότερη δυνατή στατιστική κατηγορία, τα λάθη. Υπάρχει γυρισμός; Μάλλον όχι, εφόσον κι ο ίδιος μοιάζει εκτός ομάδας πια. Κρίμα, αλλά όταν πας από τον Τρινκιέρι στον Ιβάνοβιτς, ε συμβαίνει.

Ο X-Factor

Μετά από ένα ακόμη οργιαστικό ξεκίνημα του Ολυμπιακού, η Αρμάνι επέστρεψε στο παιχνίδι απαντώντας σχεδόν με το ίδιο νόμισμα. Μακρινά σουτ, προστασία της ρακέτας, πίεση στην μπάλα και με αυτά κατάφερε να ισοφαρίσει στους 33 πόντους, σε μία ίσως επαναλαμβανόμενη εικόνα των παιχνιδιών των Πειραιωτών. Όμως σε αντίθεση με τα προηγούμενα εκτός (κι εντός) έδρας ματς, η διαφορά αυξήθηκε με τη δεύτερη πεντάδα των ερυθρολεύκων. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Δύο πολύ καλές άμυνες, ένα κερδισμένο φάουλ στο τρίποντο κι ακόμη δύο εύστοχα μακρινά σουτ, έστειλαν τις δύο ομάδες στο ημίχρονο με τον Ολυμπιακό να έχει μία σημαντική διαφορά 15 πόντων. Με το πέσιμο του ρυθμού, η Αρμάνι έκανε μερικές απόπειρες επιστροφής, όμως στο τέλος και πάλι ο Έλληνας γκαρντ έκλεψε την παράσταση, μην επιτρέποντας στους παίκτες του Μεσίνα να ελπίζουν ακόμη και στα πιο ακραία σενάρια επιστροφής, τελειώνοντας τον αγώνα με ακόμη τρία μακρινά σουτ. Ίσως, μάλλον, δηλαδή σίγουρα η κορυφαία εμφάνιση του Λαρεντζάκη στην καριέρα του κι η απόδειξη της διαρκούς βελτίωσής του.

Η τακτική

Κάτι γίνεται στη Βαρκελώνη. Ο τραυματισμός του Νικ Καλάθη φαίνεται να άλλαξε κάπως τα σχέδια του προπονητή του. Καθώς ο Έλληνας πλέι μέικερ θα χάσει ενάμιση μήνα, ίσως και παραπάνω, αφού το ιατρικό επιτελείο έκανε μία εβδομάδα μόνο για να δει ότι είχε σπάσει το πόδι του, τα σχέδια φάνηκαν να διαφοροποιούνται αυτήν την εβδομάδα. Η μπάλα δεν πήγαινε συνεχώς στο ποστ για να κάνουν παιχνίδι οι ψηλοί, αντίθετα μοιράστηκε στα γκαρντ με περισσότερα ντράιβ και κινήσεις μακριά από την μπάλα στο «πικ εν ρολ», ώστε να βγουν ελεύθερα σουτ. Σε μία συνέχεια του αγώνα με την Βιλερμπάν, οι παίκτες της Μπαρτσελόνα σούταραν πάλι πολλά τρίποντα, έβαλαν περισσότερα από τα μισά (14/26) και γενικά δεν είχαν πρόβλημα να πάρουν μία ακόμη νίκη, χωρίς τον Καλάθη, αλλά και τον Χίγκινς.

Απέναντι στην Ζαλγκίρις; Ναι, απέναντι στη Ζαλγκίρις, η οποία στους τελευταίους αγώνες έβγαλε το λάδι της Ρεάλ και πήρε τις πρώτες της νίκες στη σεζόν. Το άνοιγμα του παρκέ και του ρυθμού φαίνεται να ευνοεί και μονάδες, οι οποίες ήταν παροπλισμένες εσχάτως, όπως ο Λαπροβίτολα κι ο Γιοκουμπάιτις, οι οποίοι είχαν μαζί 15 ασίστ, ενώ δεν δείχνει να περιορίζεται καθόλου το παιχνίδι του Μίροτιτς. Γενικά καλά νέα για την Μπαρτσελόνα, με τον Γιασικεβίτσιους να αρχίζει, έστω κι αναγκαστικά, να εμπιστεύεται περισσότερο το ταλέντο των παικτών του, παρά το πλεονέκτημα που τους δίνει το μέγεθός τους. Μένει να συνεχιστεί όταν επιστρέψουν οι δύο βασικοί περιφερειακοί της ομάδας και το σημαντικότερο, όταν δυσκολέψουν τα ματς.

Το φινάλε - η φάση

Το πολύ μακρινό 2016, μάλλον κανείς δεν θα περίμενε πως δύο γαλλικές ομάδες, που ίσως και να μάχονται για την είσοδο στα πλέι-οφ, θα έδιναν ένα από τα πιο παλαβά φινάλε στην ιστορία της διοργάνωσης. Μετά από 38 λεπτά που βρήκαν τις Μονακό και Βιλερμπάν ισόπαλες, ένα τρομερό καλάθι του Μάικ Τζέιμς συνοδευόμενο από φάουλ, έδωσε ένα προβάδισμα στην γηπεδούχο. Η Βιλερμπάν απάντησε με ένα καλάθι του Καχούντι, προτού μία σπουδαία άμυνα στην επόμενη φάση, της δώσει το προβάδισμα με λέι-απ του Τζόουνς.

Ακολούθησε ένα ορυμαγδός λάθος αποφάσεων, καθώς μία πολύ κακή επιλογή του Τζέιμς, κατέληξε μέσω καραμπόλας στον Γουίλ Τόμας που έβαλε πάλι την ομάδα του μπροστά, με εννέα δευτερόλεπτα να απομένουν.
Μετά το τάιμ άουτ, οι παίκτες του Πάρκερ τα έκαναν μούσκεμα, ο Πάρις Λι έκλεψε και πήρε το φάουλ και πήγε στις βολές. Αστοχώντας στην πρώτη, το πλάνο του σκηνοθέτη πήγε στον πάγκο της Μονακό. Καμία αντίδραση, με κάτι λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα να απομένουν. Ο Λι ευστόχησε στη βολή, ο πάγκος της Βιλερμπάν πήρε το τελευταίο δικό του τάιμ άουτ και οι ομάδες επέστρεψαν στο παρκέ με τον Χάουαρντ να καλείται να επαναφέρει την μπάλα.

Για να καταλήξουμε εδώ:

Ασύλληπτο φινάλε στο Μονακό, με τον William Howard να βάζει ένα αδιανόητο σουτ από τη σέντρα και να καθορίζει ένα παλαβό εγχώριο ντέρμπι για την Βιλερμπάν. pic.twitter.com/LLjpeoUUb5

— Bballguru (@wiseballgurus) November 26, 2021

Ο Ολυμπιακός

Γιατί ο Ολυμπιακός είναι σε θέση να παρουσιάσει δύο τόσο διαφορετικές εικόνες, μέσα μόλις σε τέσσερις, εργάσιμες κιόλας, ημέρες; Η εύκολη απάντηση έχει να κάνει με την ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας για τα δύο παιχνίδια, καθώς είναι διαφορετικές οι απαιτήσεις ενός ντέρμπι, από έναν εκτός έδρας αγώνα σε μία αήττητη έδρα της Ευρωλίγκας. Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμη κι αυτή η εύθραυστη ψυχολογία αποτελεί ένα γνώρισμα της ομάδας που αξίζει να εξεταστεί, καθώς οι προσδοκίες ανεβαίνουν ή πέφτουν, ανάλογα και με την εξέλιξη της σεζόν ή ακόμη και με τον αντίπαλο.

Με ένα ξεκίνημα στο 8-4 και με την έδρα του καθαρή, αυτή τη στιγμή, τα ψυχολογικά θέματα βέβαια δεν μοιάζουν πολύ σοβαρός λόγος για να χάνουν το κεφάλι τους οι παίκτες ή/και ο προπονητής της ομάδας, όποια κι αν είναι η σπουδαιότητα του αγώνα. Για την ώρα, οι εναλλαγές ίσως να είναι απλά ένα αποτέλεσμα της ημέρας παικτών που δεν είχαν ποτέ την ιδεατή σταθερότητα στο παιχνίδι τους (Ντόρσει, Γουόκαπ, Μάρτιν) ή έρχονται με συμπληρωματικούς ρόλους από τον πάγκο, ανάλογα με τον αντίπαλο (Λαρεντζάκης, Ζαν Σαρλ). Θα δείξει, μου έχουν πει να μην πολυασχολούμαι με τον Ολυμπιακό κιόλας.

... και σωστά. (Giorgos B.)

Γενικώς, καλό είναι να μην ασχολούνται, πέραν από τον Δημήτρη που είναι βαμμένος πράσινος, ούτε κάποιοι Ολυμπιακοί με τον Ολυμπιακό. Τα διαφορετικά αποτελέσματα των ερυθρόλευκων αυτές τις μέρες, έφτασαν διάφορους στο σημείο να μιλούν για "παράνοια", "ψυχασθένεια" και άλλες τέτοιες γραφικότητες, τύπου "αυτοί θα μας τρελάνουν, αλλά εμείς τους αγαπάμε" κλπ κλπ.

Όλα αυτά φυσικά προέρχονται από το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχασε από τον Παναθηναϊκό. Αν έχανε π.χ. από τη Μακάμπι και μετά κέρδιζε στο Μιλάνο, θα ήταν απλώς μία κακή βραδιά μίας ωραίας ομάδας, που συγκεντρώθηκε εκ νέου στο στόχο και επανήλθε στις καλές εμφανίσεις. Η συγκεκριμένη ερμηνεία θα ήταν ολόσωστη, διότι πολύ απλά ο Ολυμπιακός φέτος (και μέχρι στιγμής) καταθέτει διαρκώς διαπιστευτήρια ενός συμπαγούς συνόλου, που ακόμη και στις ήττες παρουσιάζεται άκρως ανταγωνιστικό. Άλλωστε, τα τέσσερα αρνητικά αποτελέσματα εκτός έδρας, δεν ήρθαν με αντίπαλο τον Κόροιβο - και φυσικά δεν έχω τίποτα με τον Κόροιβο και τα λοιπά. Ήρθαν με αντιπάλους της Μπάρσα, ΤΣΣΚΑ, Εφές και την εξαιρετική Ζενίτ του 8-4. Για όποιους/όποιες έβλεπαν, η εκτός έδρας νίκη ήταν απλώς θέμα χρόνου και με το που βρέθηκε ντεφορμέ αντίπαλος (ή μια ομάδα του Μεσίνα εν πάση περιπτώσει), οι ερυθρόλευκοι τα έκαναν λίμπα. Τώρα πηγαίνουν στο Καζάν χωρίς άγχος, για να αντιμετωπίσουν ένα σύνολο που έχει εξαιρετικό ρυθμό, άκρατο ενθουσιασμό, αλλά και τις παθογένειες των νεόκοπων συνόλων ή των ομάδων-Περάσοβιτς. Αν κάτι στραβώσει γερά στην Ούνιξ, δεν υπάρχει για εκείνην επιστροφή. Πόσο πιθανό είναι; Όσο το 35-8 απέναντι στη Μακάμπι και το 20-8 απέναντι στη Μιλάνο.

Οκ, δεν είναι όλα καλώς καμωμένα στον Ολυμπιακό. Το rotation δεν έχει δεύτερο τριάρι και παραέχει κρατημένους τους Πρίντεζη και Μακίσικ σε alternative ρόλους. Ειδικά για τον πρώτο, η συγκεκριμένη συνθήκη είναι κάπως αταίριαστη. Όχι γιατί παίζει σαν Τιμ Ντάνκαν, αλλά διότι ο τρόπος που αγωνίζεται δίνει κάτι αληθινά διαφορετικό και αναγκαίο: Παιχνίδι στο ποστ και κράτημα του ρυθμού, όταν οι άλλοι παρασύρονται. Από εκεί και πέρα όμως, ο Ολυμπιακός ούτε "σχιζοφρενής" είναι, ούτε "διχασμένος", ούτε "θα μας τρελάνει όλους". Είναι μία ομάδα που παίζει σταθερά καλά, καθόλη τη διάρκεια της σεζόν μέχρι τώρα. Αφήστε που λίγη προσοχή με τις λέξεις δεν βλάπτει. Πίσω στον Δημήτρη να σας πει για την ομάδα του.

To play

Μετά από ένα παλαβό σουτ του Νέντοβιτς και μία σπουδαία άμυνα, ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία να αυξήσει τη διαφορά στους τέσσερις, με λίγα δευτερόλεπτα να απομένουν για τη λήξη του ματς με την Ζενίτ. Στην κρίσιμη επίθεση πήγαν όλα λάθος, όπως πήγαιναν στις περισσότερες, αν όχι όλες, τις κατοχές των πρασίνων στην τελευταία περίοδο. Η μπάλα κατέληξε εκτός από την βασική γραμμή, με 0,9” να απομένουν για την λήξη της επίθεσης, αναγκάζοντας τον προπονητή του Παναθηναϊκού να παίρνει το τελευταίο του τάιμ άουτ.

Αυτό που βγήκε από το πινακάκι, μάλλον δηλαδή δεν ήμασταν κι από πάνω, μεταφράστηκε σε ένα σπουδαίο καλάθι και πρακτικά στην κατάκτηση της νίκης. Προτού προχωρήσουμε στο δια ταύτα, η φάση είναι αυτή: 

Το πόιντ είναι ότι επιτέλους οι σημαντικοί παίκτες του Παναθηναϊκού, δηλαδή οι παίκτες που βρίσκονται μέσα στο παρκέ σε φάσεις σαν κι αυτή, να αρχίσουν να παίζουν σταθερά καλά. Μέχρι στιγμής, οι Νέντοβιτς, Παπαγιάννης, Σαντ Ρος, Μέικον και κυρίως ο Παπαπέτρου, συνδυάζουν εμφανίσεις που βγάζουν μάτια με παρουσίες που όντως θέλουν να σε κάνουν να βγάλεις τα μάτια σου. Οι γενικές ελλείψεις που υπάρχουν, μπορούν να αποτελέσουν μία άκρως σοβαρή και ικανή δικαιολογία για τα αποτελέσματα της ομάδας και κυρίως τις ήττες της. Όμως, σε αγώνες όπως αυτοί της περασμένης εβδομάδας, αρχής γενομένης από τον αγώνα με την Μπάγερν, γίνεται αντιληπτό, ότι ο Παναθηναϊκός δεν αντέχει να έχει αυτούς τους παίκτες σε συνεχόμενα κακά βράδια, καθώς τους περιμένει να κάνουν αυτά που χρειάζεται για να είναι ανταγωνιστικός κι όχι να καταφεύγει σε αλχημείες, προκειμένου να ταιριάξουν τα επιμέρους σχήματα που εμφανίζονται στο παρκέ.

Η παραπάνω φάση αποτελεί ένα παράδειγμα, όπου και οι πέντε λειτουργούν άψογα στο παρκέ, τραβώντας ο καθένας την προσοχή της άμυνας για να καταλήξει η μπάλα στο καλάθι με τον τρόπο ακριβώς που θέλει να αποφύγει ο αντίπαλος. Παράλληλα αποτελεί και ένα σημάδι για τον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσει το σύνολο στο μέλλον. Οι πράσινοι ενδιαφέρονται μάλλον περισσότερο για την Ελλάδα, όμως το ταμείο στην Ευρώπη χρειάζεται να είναι καλύτερο από το τωρινό 3-9 και η βελτίωση που φανερώθηκε στους τρεις τελευταίους αγώνες πρέπει να συνεχιστεί.