Η πρώτη πεντάδα

1. Αν υπήρχε μία λίστα παικτών, οι οποίοι στο καλό τους βράδυ ανεβαίνουν ένα επίπεδο συγκριτικά με την νορμάλ προσφορά τους, στην κορυφή αυτής θα βρισκόταν μάλλον ο Σκότι Γουίλμπεκιν. Η στελέχωση της Μακάμπι φέτος είναι πιο ορθολογική, με την παρουσία των Έβανς, Νάναλι να τον απελευθερώνει. Εκτελεστικά και δημιουργικά μοιάζει πιο συγκεντρωμένος, χωρίς να χρειάζεται να υπερβάλλει εαυτόν σε αρκετά παιχνίδια.

Απέναντι στη Μονακό πάντως αρκούσε ένα απλό κεντρικό σκριν ψηλά, ώστε ο γκαρντ της Μακάμπι να διαλύσει την άμυνα των Μονεγάσκων με κάθε πιθανό τρόπο. Μόλις ξέφευγε από τον προσωπικό του αντίπαλο (ειδικά τον άμοιρο Πάρις Λι, που πραγματικά πάλευε στα σκριν) ο Γουίλμπεκιν είτε εκτελούσε άμεσα από την περιφέρεια, είτε εξαφάνιζε στα πόδια τον αντίπαλο ψηλό, διαβάζοντας μάλιστα πολύ καλά τις στιγμές που η Μονακό έκλεινε πάνω του και μπορούσε να πασάρει στις γωνίες για τρίποντο, ή πάνω από το στεφάνι για τους Ρέινολντς και Ζίζιτς.

37 πόντοι (με 7/10 δίποντα, 6/12 τρίποντα και 5/6 βολές), 8 ασίστ και μόλις ένα λάθος, για πλειμέικερ που ως τώρα έχει αναλογία ασίστ-λαθών στο 2/1. Εδώ όλα πήγαν αρμονικά, 37 PIR για το μεγαλύτερο προσωπικό σόου αυτής της διπλής αγωνιστικής.

2. Back-to-back ματσάρες από τον Ροντρίγκ Μπομπουά για την Εφές, που με το 2/2 (εντός έδρας) αυτής της εβδομάδας, επιστρέφει για τα καλά στη διεκδίκηση της οκτάδας. Αρχικά, το άψογο εκτελεστικό βράδυ εναντίον του Ολυμπιακού. Ο Γάλλος γκαρντ έχει μετατραπεί σε εξαιρετικό off-ball σκόρερ, γεγονός βολικό όταν στο ρόστερ υπάρχουν οι Μίτσιτς και Λάρκιν, με σωστό timing στις τοποθετήσεις και γρήγορο release, που του δίνουν πλήρως ποιοτικά σουτ από την περιφέρεια. Κάπως έτσι, αέρινα, διέλυσε την άμυνα των ερυθρόλευκων, με 29 πόντους που περιλάμβαναν 3/4 δίποντα, 7/10 τρίποντα (δύο ακόμη και έπιανε νούμερα Στεφ Κάρι) και 2/3 βολές. Εξίσου επιδραστικός ήταν και στον αμυντικό του ρόλο, όπου ιδιαίτερα στο πρώτο δεκάλεπτο πίεσε πολύ τον Ντόρσι, τον έκοψε μάλιστα δύο φορές και γενικότερα απενεργοποίησε πλήρως τον καλύτερο περιφερειακό σκόρερ των ερυθρολεύκων.

Με την Μονακό είδαμε ένα ελαφρώς διαφορετικό έργο. Πήρε περισσότερο την μπάλα στα χέρια, έφτιαξε για τον εαυτό του μετά από ντρίμπλα, ενώ δημιούργησε αρκετά και για τους συμπαίκτες του. Το ημίχρονο τον είχε βρει ήδη με 15 πόντους (από τους 17 συνολικά) και 5 ασίστ, με την Εφές να προηγείται για 18 μετά από είκοσι λεπτά. Η Μονακό πίεσε, αλλά ουσιαστικά δεν επέστρεψε στο παιχνίδι, ο Μπομπουά έκλεισε τον αγώνα με ένα άνετο 17-7-3 και 24 στο σύστημα αξιολόγησης.

3. Γίνεται ένας αθλητής να επηρεάσει τις δύο νίκες της ομάδας του, παρ’ ότι ο ίδιος βρίσκεται σε εκ διαμέτρου αντίθετες βραδιές; Σίγουρα, ειδικά αν μιλάμε για τον Βλάντιμιρ Λούτσιτς.

Στον αγώνα με την Φενέρμπαχτσε βρέθηκε στη γνωστή του ρομποτική κατάσταση, χωρίς πολλές περιττές εκτελέσεις και με εύκολους πόντους κοντά στο καλάθι, ως συμπλήρωμα στην περιφερειακή απειλή που πάντα προσφέρει. 22 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 2 κλεψίματα, με κομβική παρουσία στο δεύτερο ημίχρονο, όπου σκόραρε στις 6 από τις 8 προσπάθειες που πήρε (4/4 μάλιστα στην τρίτη περίοδο, μόνο με σουτ από τρίποντο ή στο ζωγραφιστό).

Συνολικά κακός εναντίον του Παναθηναϊκού, αλλά με δύο μεγάλα τρίποντα, οι μοναδικοί του πόντοι σ’ όλο το παιχνίδι. To πρώτο μείωσε το σκορ στους τέσσερις (66-70 ) 4’ πριν τη λήξη, σε σημείο που οι πράσινοι έμοιαζαν ικανοί να διατηρήσουν μία διαφορά κοντά στους δέκα πόντους. Το δεύτερο ήταν φυσικά εκείνο που έβαλε τη Μπάγερν μπροστά με έναν, μετά τις δύο χαμένες βολές του Γουάιτ, 28’’ πριν τη λήξη. Αμφότερα τα σουτ μάλιστα με έναν αμυντικό κολλημένο πάνω του και τον Σέρβο να διαβάζει το σημείο, το μισό δευτερόλεπτο, που του έδωσε το πλεονέκτημα να σηκωθεί και να σκοράρει.

Γενικότερα ο Λούτσιτς, ακόμα και στις μέτριες βραδιές, βγάζει μία στόφα clutch ηγέτη που θα πάρει τα σημαντικά σουτ. Στο πλαίσιο του κόουτς Τρινκιέρι έχει εκτοξεύσει την αξία του, χωρίς να του ζητείται να λειτουργεί ως point forward. Αρκεί η ικανότητα στο σουτ και στην κίνηση μακριά από τη μπάλα, σε συνδυασμό με την αθλητικότητά του, για να τον καθιστούν εκ των κορυφαίων στη θέση.

4. Ο σημαντικότερος λόγος πίσω από τις δύο νίκες της Ζαλγκίρις ακούει στο όνομα Εντγκάρας Ουλανόβας. Εντάξει ψέματα, ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι το σύνολο του Ζντοβτς αποφάσισε επιτέλους να παίξει μπάσκετ, με κίνηση μακριά από την μπάλα, ευστοχία από την περιφέρεια και όλα αυτά. Ο Λιθουανός φόργουορντ ήταν συνεπέστατος πάντως και στα δύο παιχνίδια, λειτουργώντας ως πλάγιος initiator επιθέσεων. 11 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 1 κλέψιμο και 0 λάθη με Παναθηναϊκό, 18 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 2 κλεψίματα και 1 λάθος με την Φενέρμπαχτσε, με τις δύο statline να αποτελούν οριακά παιχνίδι ‘’βρείτε τις διαφορές’’. Η Ζαλγκίρις πήγε στο 2-9, ξέφυγε από την άσχημη στάμπα των μηδέν νικών και πλέον κοιτά πώς μπορεί να σώσει το οτιδήποτε από τη φετινή της παρουσία στην Ευρωλίγκα.

5. Λορένζο και Τζον Μπράουν. Το δίδυμο της Ούνιξ ήταν καταλυτικό στη διπλή αγωνιστική με τις ισάριθμες νίκες της ομάδας του κόουτς Περάσοβιτς, που εντελώς αθόρυβα έχει κερδίσει πέντε από τα τελευταία έξι παιχνίδια και έχει πια θετικό ρεκόρ 6-5.

Νίκη με 26 πόντους εναντίον της Αρμάνι την Τετάρτη και με 14 εναντίον της Άλμπα την Παρασκευή, στο αφιλόξενο όπως αποδείχθηκε Καζάν. Η Ρωσική ομάδα αρχίζει και γίνεται αρκετά διασκεδαστική στα παιχνίδια της, προσπαθώντας να τρέξει και να ανοίξει τον ρυθμό -έκτη ομάδα σε κατοχές σύμφωνα με το basketball.real.gm- αφού σε αυτόν βολεύονται οι περισσότεροι σταρ της ομάδας. Οι δύο Μπράουν ήταν εξαιρετικοί, καθένας στο δικό του ματς. Ο Τζον, ο οποίος παράλληλα είναι εκ των κορυφαίων αμυντικών στη διοργάνωση, εναντίον της Αρμάνι είχε 19 πόντους, 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ. Ο συνεπίθετος Λορένζο, απέναντι στην Άλμπα είχε 21 πόντους, 5 ριμπάουντ και 9 ασίστ, με μηδέν λάθη!

Το δυνατό σημείο τους είναι η άμυνα και μέσω αυτής προσπαθούν να βρουν ρυθμό και να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο, σε καταστάσεις πρωτεύοντων ή δευτερευόντων αιφνιδιασμών. Ο Λορένζο ως χειριστής ξεχωρίζει σε αυτό, ο Τζον εκμεταλλεύεται τα αθλητικά του χαρίσματα, ακολουθεί και κυριαρχεί κοντά στο καλάθι.

X-factor

Η πρώτη περίοδος στο Βιλερμπάν - Ρεάλ Μαδρίτης βρήκε τον Έλι Οκόμπο να σκοράρει 16 πόντους, διαλύοντας οποιονδήποτε αμυντικό έβρισκε μπροστά του μέχρι αυτό το σημείο. Μπαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο με ένα σημαντικό +8, η Ρεάλ έψαξε τον τρόπο ώστε να τον περιορίσει και να κλειδώσει γρήγορα τον αγώνα. Enter Άνταμ Χάνγκα.

Ο Ούγγρος φόργουορντ, παρ’ ότι 32 και με γκρίζους κροτάφους πλέον, έδωσε ρεσιτάλ 1v1 άμυνας απέναντι σ’ έναν από τους πιο εκρηκτικούς παίκτες της Ευρωλίγκας, όσο η υπόλοιπη τετράδα της Ρέαλ έπαιζε -εξαιρετική- άμυνα χώρου. Ο Οκόμπο δεν μπόρεσε να βρει τις επαφές που ήθελε, τα σουτ δυσκόλεψαν και η επίθεση της Βιλερμπάν περιορίστηκε σε τραβηγμένες επιθέσεις, κυρίως σε βιαστικά σουτ του Κρις Τζόουνς (0/4 στην τρίτη περίοδο). Το μοναδικό καλάθι του Οκόμπο στο τρίτο δεκάλεπτο ήταν η τρίποντη βόμβα που βλέπετε στο βίντεο παραπάνω (πάλι με καλή άμυνα του Χάνγκα), συν δύο πόντους από βολές, που κέρδισε όταν -επιτέλους- κατάφερε να περάσει στο πρώτο βήμα τον φόργουορντ της Ρεάλ. Πέντε πόντοι σε ένα δεκάλεπτο δεν είναι αμελητέα παραγωγή, ειδικά όταν συνδυάζονται με δύο ασίστ στα κοψίματα των Γκιστ και Λακόμπ προς το καλάθι, όμως ο γκαρντ της Βιλερμπάν ήταν σε κατάσταση να φτιάξει 10 και 15 έξτρα προσωπικούς πόντους, που θα έφερναν τον αγώνα σε ισορροπία. Η χρησιμοποίηση του Χάνγκα από τον κόουτς Λάσο ως man-to-man στόπερ απέτρεψε κάτι τέτοιο, και έφερε τη Ρεάλ σε ένα +13, που τελικά έγειρε και τη ζυγαριά του αγώνα στη μεριά της για τα καλά.

Η all-around προσφορά του Χάνγκα φάνηκε και στον αγώνα απέναντι στον Ερυθρό, όπου συνδύασε την επιρροή στην άμυνα με σημαντικές βοήθειες στην επιθετική κυκλοφορία της Ρεάλ. 11 πόντοι (σε 5 οικονομικές προσπάθειες, με 3/3 από την περιφέρεια), 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 2 κλεψίματα και 2 τάπες, για το τελικό 22 PIR. Ο απόλυτος x-factor του τετραήμερου, στο 2/2 των Μαδριλένων.

Το avatar

Το βραβείο του άβαταρ της αγωνιστικής δυστυχώς θα λάβει ο Οκάρο Γουάιτ του Παναθηναϊκού, καθώς στο κρίσιμο σημείο, με το σκορ να είναι στο 74-76 υπέρ των πρασίνων, αστόχησε στο ζευγάρι των ελευθέρων βολών. Η Μπάγερν έμεινε σε απόσταση ενός σουτ, ενώ ακολούθησε το τρίποντο του Λούτσιτς που έδωσε το προβάδισμα στους Γερμανούς. Μοιραίος ο φόργουορντ της ελληνικής ομάδας, που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε 10/10 εύστοχες βολές στη διοργάνωση-οκ, όχι μεγάλο δείγμα σαφέστατα. Συμβαίνουν αυτά και στους καλύτερους όμως, σωστά Ραμούνας;

Η φάση

Η Ούνιξ έφερε την μπάλα στα χέρια του Χεζόνια με όμορφο τρόπο και αλλαγές. Εκείνος, για να τους τιμήσει, αποφάσισε να καρφώσει στο πρόσωπο του Κουμάντζε, σέντερ ύψους 2.23μ, λέγοντας του και μερικά ψηλά για τη σφαλιάρα που του έδωσε mid-air.

Λίγο αργότερα μας έδωσε και ένα windmill κάρφωμα για να ολοκληρωθεί το σόου. Ο Κροάτης ήταν, μαζί με τον Λορένζο Μπράουν, ο κομβικότερος παίκτης (22 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 2 κλεψίματα) σ’ ένα ματς που η Ούνιξ επέστρεψε από το -18 και επιβλήθηκε της Άλμπα Βερολίνου, δύο ημέρες μετά τη σαρωτική νίκη επί της Αρμάνι Μιλάνο.

Η τακτική

To ματς Μπαρτσελόνα-ΤΣΣΚΑ ήταν στην πραγματικότητα αγώνας playoffs. Γεμάτο γήπεδο, φωνές, γκρίνιες, ωραίο μπάσκετ εκατέρωθεν -στο δεύτερο ημίχρονο περισσότερο, στο πρώτο οριακά χρειαζόμασταν ένα εσπρεσσάκι- άμυνες στα όρια του φάουλ, ή και λίγο παραπάνω από τα αυτά τα όρια. Συνολικότερα ένα απολαυστικό παιχνίδι, στο οποίο είδαμε και δύο διαφορετικές τακτικές προσεγγίσεις από τους δύο προπονητές.

Η ΤΣΣΚΑ, μετά την άσχημη εικόνα στα πρώτα είκοσι λεπτά του αγώνα, έπαιξε ολοκληρωτικό μπάσκετ στην τρίτη περίοδο, με μια αίσθηση από τα προσεχώς, καθώς για πρώτη φορά ύστερα από αρκετό καιρό βρέθηκε πλήρης. Επιτέλους είδαμε -έστω και για λίγο χρόνο- σε πλήρη δράση το πλάνο του κόουτς Ιτούδη για μετατόπιση του βαρυτικού κέντρου στη γραμμή των ψηλών, όχι όμως με τον τρόπο που περιμέναμε. Δεν μεταφέρθηκε η μπάλα κοντά στη ρακέτα, αλλά οι παίκτες της frontline ήταν εκείνοι που επωμίστηκαν τη λήψη των αποφάσεων.

Διατάξεις 5-οut, με τους πέντε παίκτες να βρίσκονται εκτός ρακέτας, στο τρίποντο, δημιουργία από μέσα προς τα έξω με κύριους πόλους σε αυτό το κομμάτι τους Σενγκέλια και Φόιγκτμαν.

Ο Γερμανός προσφέρει το stretch στοιχείο μεταξύ άλλων, ενώ ο Γεωργιανός, στα επτά μόλις ματς που έχει αγωνιστεί, σουτάρει με 42% από την περιφέρεια. Αν αυτό συνεχιστεί, έστω και σε λίγο μικρότερο ποσοστό, θα είναι ασυναγώνιστος. Το κοινό στοιχείο και των δύο είναι πως στέκονται άνετα ως “point bigs”. Εξαιρετικές αποστάσεις για τους Ρώσους, γρήγορες επιθέσεις με αρκετά ποιοτικά σουτ είτε στο ζωγραφιστό , είτε από τρίποντο.

Στην αντίπερα όχθη η Μπαρτσελόνα, ως κλασική ομάδα Γιασικεβίτσιους, αντιπαράθεσε στην ορμή των Μοσχοβιτών δύναμη, άμυνες στο όριο του φάουλ και μετατόπιση των δράσεων στη ρακέτα. Όπως μπορείτε να δείτε στο shot chart της τέταρτης περιόδου, μόλις τέσσερις προσπάθειες των Καταλανών προήλθαν από το τρίποντο και μόλις μία εκτός ζωγραφιστού.

Οι Μπράντον Ντέιβις και Νίκολα Μίροτιτς δίδαξαν λίγη από την τέχνη του ‘’οld fashioned’’ ποστ παιχνιδιού. Είτε στόχευαν στην αλλαγή της άμυνας για κάποιο miss match, είτε με καθαρό παιχνίδι ένας εναντίον ενός χαμηλά, κέρδισαν κατά κράτος τους αντίπαλους ψηλούς σ’ αυτά τα σημεία. Ειδικά για τον Μίροτιτς, μάλλον δεν τονίζεται αρκετά πόσο φανταστικός παίκτης όταν παίρνει τη μπάλα χαμηλά.

O Παναθηναϊκός…

0/2 για τους πράσινους, που έδωσαν στη Ζαλγκίρις την πρώτη νίκη της στη σεζόν, μετά από ένα συνολικά κακό παιχνίδι, ενώ την Πέμπτη έχασαν και το οριακό ματς με την Μπάγερν στο Μόναχο.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ματς βέβαια, έμοιαζε βελτιωμένη. Λογικό όταν κερδίζεις για αρκετή ώρα στα επίπεδα του +8-10, σε μία χρονιά που τα πράγματα έχουν ξεκινήσει στραβά. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Μπάγερν για την ώρα δεν εχει τα συνήθη χαρακτηριστικά ομάδας Τρινκιέρι, είναι πιο αργή στην κυκλοφορία και πηγαίνει και εκείνη σε πολύ 1v1 και προσωπικές κατοχές, είτε μέσω του Χίλιαρντ στην περιφέρεια, είτε με τους Ντεσόν Τόμας και Ρούμπιτ -πιο- κοντά στο καλάθι.

Ο Παναθηναϊκός το εκμεταλλεύτηκε, κατάφερε να περιορίσει τη -μεγάλη εντός της τρέχουσας σεζόν- ζημιά στη ρακέτα. H Μπάγερν ζορίστηκε να σκοράρει χαμηλά πλην της δεύτερης περιόδου (εκεί που όμως βρήκε μηδέν πόντους από την περιφέρεια, με 0/5 προσπάθειες). Με τα μεγάλα κορμιά και τον Σαντ-Ρος να ξεχωρίζει, πιέζοντας αρκετά πάνω στην μπάλα, είδαμε ενέργεια και έλεγχο στην αμυντική πλευρά του παρκέ.

Το πρόβλημα είναι ότι η στατικότητα στην επίθεση βασιλεύει κανονικότατα. Έχω μεγάλη συμπάθεια για τον Ντάριλ Μέικον, έναν αθλητή που έκανε το step-up στην Ευρωλίγκα και πολύ σύντομα βοηθά την ομάδα του να μένει όσο πιο κοντά στα παιχνίδια γίνεται. Σούταρε με συνέπεια, έχει βελτιώσει και το timing στην πάσα (εξαιρετικό το πέρασμα στον Γουάιτ στο πρώτο ημίχρονο). Είναι όμως αρκετά δεσμευτικό οι κινήσεις και τα σκριν μακριά από την μπάλα να περιορίζονται στο μοτίβο ‘’να βγάλουμε τον Μέικον κεντρικά, να αρχίσει να ντριμπλάρει κάτω απ’ τα πόδια και εμείς να τον κοιτάμε απλωμένοι’’. Οι πράσινοι, από τη δεύτερη περίοδο ακόμη, έπαιζαν με τον Μέικον (και τον Παπαπέτρου) σε κατοχές που θύμιζαν….τέταρτο δεκάλεπτο, crunch time και ματς στην κόψη του ξυραφιού. Σαφώς υπάρχει η ανάγκη για νίκη, όσο μάλιστα τα πράγματα πήγαιναν καλά οι φίλοι του Παναθηναϊκού δίκαια αισιοδοξούσαν, όμως αυτό το μπάσκετ έχει ταβάνι. Όχι λόγω Μέικον, αλλά ακόμη και αν έχεις χειριστή τον Λίλαρντ.

Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να αποδιοργανώσει την Μπάγερν σε ματς που ουσιαστικά τον παρακαλούσε να το κάνει. Ακόμη και σ’ ένα κακό βράδυ, οι Βαυαροί βρήκαν 12 επιθετικά ριμπάουντ και συνολικά 11 σουτ περισσότερα ανάμεσα στις κατοχές. Στο τέλος μάλιστα από κάποιες λεπτομέρειες (0/2 του Γουάιτ σε κρίσιμες βολές, δύσκολα τρίποντα του Λούτσιτς) πήραν και τον αγώνα, παρ’ ότι χάρισαν αφελή φάουλ στο φινάλε τουλάχιστον τριών κατοχών (φάουλ του Ντεσόν στον Γουάιτ, του Ρούμπιτ -σε προσπάθεια για κλέψιμο!- στον Μέικον και του Λούτσιτς στον Γουάιτ ξανά).

Ο Παπαπέτρου συνεχίζει να κάνει τη διαφορά με το all-around παιχνίδι του (17 πόντοι, 3 ριμπαουντ, 2 ασίστ) και ο Μέικον είναι όαση σε μία προβληματική περιφέρεια, αμφότεροι όμως καλούνται να κάνουν όργια σ’ ένα σύνολο που δεν έχει μοιράσει καλά την υπόλοιπη τράπουλα με τους ρόλους, ενώ παίκτες όπως οι Παπαγιάννης και Νέντοβιτς απενεργοποιούνται, με ελάχιστες ποιοτικές επαφές. Όσο δε η ζυγαριά διπόντου-τριπόντου γέρνει συντριπτικά προς το πρώτο (33 δίποντα, 18 τρίποντα) και οι εκτελέσεις από την περιφέρεια περιορίζονται σε στατικά σουτ στο τέλος των επιθέσεων, χωρίς η αντίπαλη άμυνα να έχει μετακινηθεί εκατοστό, ο Παναθηναϊκός θα έχει μόνιμο ζήτημα spacing. Μία βόλτα στο shot chart του αγώνα της Πέμπτης ίσως σας πείσει περισσότερο. Κάθε εύστοχη προσπάθεια των πράσινων στο τρίποντο είναι κεντρικά και οριακά προς τα φτερά, μία πάσα μακριά δηλαδή από τον κεντρικό χειριστή που έχει την μπάλα και ντριμπλάρει. Σ’ ένα μπάσκετ που -καιρό τώρα- προσπαθεί να μετακινήσει την άμυνα και να βρει εύκολα τρίποντα στη γωνία, ο Παναθηναϊκός είχε ένα γωνιακό μηδενικό. Μηδέν προσπάθειες, όχι εύστοχα.

...και ο Ολυμπιακός

Μία από τις πιο κλισέ εκφράσεις στο μπάσκετ ισχυρίζεται πως ‘’ένας αγώνας μπάσκετ κρατά σαράντα λεπτά’’. Ευχαριστούμε πολύ captain obvious, θα μου πείτε, το βλέπουμε και στο χρονόμετρο. Τέλος πάντων, το νόημα της ατάκας είναι πως ό,τι και αν συμβεί, δεν κρίνεται ένας αγώνας από ένα κακό πεντάλεπτο, ή ένα σούπερ δεκάλεπτο. Μόνο που καμιά φορά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ο Ολυμπιακός σ’ αυτή τη διπλή αγωνιστική είναι μία ιστορία δύο δεκαλέπτων, εκ διαμέτρου αντίθετα. Αρχικά, η τέταρτη περίοδος του αγώνα της Κωνσταντινούπολης, εναντίον της Εφές. Δέκα λεπτά που κυριολεκτικά ήταν απερίγραπτα άσχημα, με τους Πειραιώτες να σκοράρουν τρεις ολόκληρους πόντους, αδικώντας όσα έκαναν στο παρκέ τα προηγούμενα τριάντα λεπτά.

Κακές επιλογές στην επίθεση, αρκετό overdribbling από τους περιφερειακούς, μηδενικό αμυντικό transition και κακές βοήθειες στην αδύνατη πλευρά, με αποτέλεσμα αρκετά εύκολα τρίποντα για τους Τούρκους. Όχι πως εντός ρακέτας τα πράγματα πήγαν καλύτερα, με τον Μάρτιν να περνά ένα εφιαλτικό αμυντικό πεντάλεπτο, στο οποίο έμοιαζε να μην μπορεί να ακολουθήσει βασικές κινήσεις, στα κοψίματα των αντιπάλων προς το καλάθι.

Αξίζει βέβαια εδώ να προσθέσουμε, ότι ένας λόγος που ήρθε το τελικό meltdown, ήταν η on-ball αμυντική συνέπεια των παικτών της Εφές. Ο Λάρκιν επί παραδείγματι πίεσε πάρα πολύ τον Κώστα Σλούκα, στερώντας του διαδρόμους και πάσες, και σε συνδυασμό με μία πεντάδα του Ολυμπιακού που δεν είχε ως χαρακτηριστικό το σουτ, ώστε με δύο-τρία τρίποντα να μείνει κοντά στο σκορ, όσο αγκομαχούσε αμυντικά, η πλάστιγγα έγειρε γρήγορα.

H ισορροπία στο σύμπαν του Ολυμπιακού αποκαταστάθηκε στα δέκα μπασκετικά λεπτά που ακολούθησαν, εκείνα της πρώτης περιόδου δηλαδή απέναντι στην Μακάμπι. Καλώς ή κακώς, ο Ολυμπιακός είναι ομάδα έδρας. Το ρεκόρ του ως τώρα στην Ευρωλίγκα το αποδεικνύει πλήρως, με 7 νίκες στο Φάληρο και 4 νίκες μακριά απ’ αυτό. Καθώς λοιπόν το χθεσινό παιχνίδι έγραφε ΣΕΦ, η Μακάμπι πλήρωσε όλα τα σπασμένα των δύο προηγούμενων εμφανίσεων των ερυθρόλευκων.

35-8 ήταν το επιμέρους σκορ της πρώτης περιόδου. Ο Ολυμπιακός μπήκε με το πόδι στο γκάζι, πίεσε σε κάθε κατοχή, επηρέασε όλα τα σουτ των Ισραηλινών (3/13 δίποντα, 0/6) τρίποντα) που κατέληξαν να χάνουν απλά tip-ins κοντά στο καλάθι. Έτρεξε στο τρανζίσιον, έβγαλε γρήγορους συνδυασμούς και εκτελέσεις, κυρίως με τους Βεζένκοφ-Ντόρσι και γενικά τα έκανε όλα άψογα, μ’ όλους όσους μπήκαν στο παρκέ να προσφέρουν τα μέγιστα. 35 πόντοι (8/10 δίποντα, 5/9 τρίποντα, 4/5 βολές), 12 ριμπάουντ, 10 ασίστ, 4 κλεψίματα και 0 λάθη. Ονειρικό. Αυτό το πρώτο δεκάλεπτο ουσιαστικά κλείδωσε τη νίκη από νωρίς, με τον Ολυμπιακό να φτάνει στο τελικό 90-73 με απλή διαχείριση.

Αν ξεχωρίζουμε κάποιον αυτό το ερυθρόλευκο τετραήμερο, ή και γενικότερα στη σεζόν για να είμαστε ακριβείς, αυτός είναι ο Μουσταφά Φαλ. Ίσως ο ουσιαστικότερος παίκτης του Ολυμπιακού, με επιρροή και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Γάλλος σέντερ, παρ’ ότι έχει τεράστιο κορμί σε ύψος και όγκο, καλύπτει τα πάντα με τις τακτικές τοποθετήσεις και τα απλωμένα χέρια του, δυσκολεύοντας στο 1v1 ακόμη και με περιφερειακούς αντιπάλους, με σαφώς γρηγορότερα πόδια από τον ίδιο. Το εντυπωσιακό είναι πως η επιθετική προσφορά ισορροπεί επάξια στη ζυγαριά, με τον Φαλ να έχει ασφαλή χέρια χαμηλά, να μπορεί να τελειώσει προσωπικές φάσεις -συνήθως με ποσταρίσματα, ενώ παράλληλα λειτουργεί και ως ένα μίνι-δίκτυο δημιουργίας, με έγκαιρες μικρές πάσες σε συμπαίκτες που κόβουν προς το καλάθι ή είναι απλωμένοι στις γωνίες.

15 πόντοι και έλεγχος της ρακέτας για τρία δεκάλεπτα απέναντι στην Εφές, double-double με την Μακάμπι (12 πόντοι, 11 ριμπάουντ), μαζί με 5 ασίστ και 2 κλεψίματα, σε μία απόλυτα γεμάτη εμφάνιση. Αυτή τη στιγμή, με τον Μάρτιν να βρίσκεται σε κακή κατάσταση και τον Έισι να μην έχει μπει ενεργά στο ροτέισον, τα 30λεπτα του Φαλ είναι οριακά επιβεβλημένα, ο Ολυμπιακός με εκείνον στο παρκέ είναι ασύγκριτα καλύτερο σύνολο.