Το πιο όμορφο παιχνίδι της φετινής Ευρωλίγκα διεξήχθη χθες βράδυ στη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα, εκεί όπου η Μπασκόνια κέρδισε την ΤΣΣΚΑ στο νήμα με 95-93, καταφέρνοντας να αναχαιτίσει δύο απόπειρες ανατροπής των Ρώσων σε μεγάλες διαφορές. Οι Βάσκοι είχαν διαστήματα εκπληκτικού μπάσκετ στην πρώτη και στην τρίτη περίοδο. Εκλεβαν μπάλες, έβγαζαν φαντεζί αιφνιδιασμούς και επιτίθονταν γενικώς ακαριαία, ακόμη και στη σετ επίθεση. Πατώντας πάνω σε αυτές τις εκλάμψεις διαρκείας άντεξαν τελικά μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, την ώρα που η ΤΣΣΚΑ έδειχνε να στοχεύει σωστότερα τα αδύνατα σημεία της άμυνας, να βγάζει καλά σουτ και (κυρίως) να εκμεταλλεύεται τα μις ματς. Μπρίο, στρατηγική, ρυθμός και εντυπωσιακές φάσεις υπήρξαν καθόλη τη διάρκεια της αναμέτρησης, σε ένα θέαμα επιτέλους αντάξιο κορυφαίας διοργάνωσης.

Ο περσινός MVP του EuroCup, Πιέρια Χένρι, βίωσε φέτος τις δυσκολίες της μετάβασης στην Ευρωλίγκα κι οι απόψεις συχνά διίστανται αναφορικά με την αγωνιστική αξία του. Η αλήθεια που δεν κρύβεται είναι πως ο Αμερικανός πλειμέικερ δεν έχει θέλξει με την εν γένει απόδοση του ως μέλος της Μπασκόνια, ωστόσο δύσκολα θα έλεγε κάποιος πως πρόκειται για έναν κακό παίκτη. Τι ισχύει τελικά με την περίπτωση του πολυδιάστατου γκαρντ;

Ενα φάιναλ-φορ σε πόλη με αμιγώς μπασκετικό κοινό, που όμως δεν «μύριζε» ούτε στο ελάχιστο φάιναλ-φορ ήταν αυτό της Βιτόρια, που πέρασε και δεν ακούμπησε τους ανθρώπους της πόλης, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ασχολήθηκαν καν με αυτό. Συνηθίζουμε μετά από τόσα χρόνια στα φάιναλ-φορ να «βαθμολογούμε» μεταξύ μας τις επιδόσεις κάθε διοργάνωσης πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι και αυτό ίσως παίρνει τον χειρότερο βαθμό από κάθε προηγούμενο.

Ο θάνατος. Οι φόροι. Η ΤΣΣΚΑ που δεν χάνει σειρά πλέι-οφ. Ξέρω, δεν πρωτοτύπησα αλλά αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια. Όταν καλείται κάποιος να σχολιάσει το «ζευγάρωμα» της ΤΣΣΚΑ με (όποια) άλλη ομάδα στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκα ξεκινάει από κάτι δεδομένο. Κάτι που δεν έχει αλλάξει σχεδόν δύο δεκαετίες πλέον. Και αυτό είναι η πρόκριση της «ομάδας του στρατού», όπως την αποκαλούσαμε εμείς οι old school πριν τρεις δεκαετίες, στα φάιναλ-φορ.

21 Ιουνίου 2014. Η Μπασκόνια ανακοινώνει την απόκτηση του Γεωργιανού πάουερ φόργουορντ Τόρνικε Σενγκέλια, ο οποίος τις προηγούμενες σεζόν έπαιζε στο ΝΒΑ, αλλά είχε αντιμετωπίσει ουκ ολίγα προβλήματα τραυματισμών. Η είδηση της απόκτησης του γίνεται πρώτο θέμα σε πολλά ΜΜΕ, όχι μόνο της Ισπανίας, αφού ο Σενγκέλια θεωρείτω και όχι άδικα, ένας από τους πιο περιζήτητους και ανερχόμενους ψηλούς στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ούτε, φυσικά η τελευταία. Σίγουρα όμως ήταν η πιο μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας που έχει σημειωθεί ποτέ σε γήπεδο αγώνα της Ευρωλίγκα εναντίον μίας ομάδας ως εκπροσώπου ενός έθνους και μάλιστα υπό την ανοχή της γηπεδούχου, που όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει όσα συνέβησαν, αλλά επί της ουσίας επέτρεψε να συμβούν, εν γνώσει της ότι θα τιμωρηθεί.

Με το φάιναλ φορ τον προσεχή Μάιο να διοργανώνεται στη Βιτόρια, οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές, τόσο για μας για να διοργανώσουμε ένα ταξίδι στη χώρα των Βάσκων με σκοπό να συνδυάσουμε το τερπνόν ( γαστρονομικές απολαύσεις) μετά του ωφελίμου (μπάσκετ), όσο και για την τοπική ομάδα να επιστρέψει στην τελική φάση της Ευρωλίγκα. Ο Πέντρο Μαρτίνεθ είχε την ευκαιρία να δουλέψει εξαρχής με την ομάδα, να βάλει τις δικιές του πινελιές στο ρόστερ, που βρίθει ποιότητας και ξεκάθαρων ρόλων, με αποτέλεσμα η πρώην Τάου και νυν Κιρολμπετ Μπασκόνια να μοιάζει από τα «μαύρα άλογα» της φετινής διοργάνωσης.

Πριν ο Βέλγος ποδοσφαιριστής Μποσμάν διεκδικήσει την ελεύθερη διακίνηση του ίδιου και των επαγγελματιών συναδέλφων αθλητών του στα ευρωπαϊκά γήπεδα το μακρινό πια 1996, τη φράση «ήταν ένας Ιταλός, ένας Αργεντίνος, ένας Γερμανός και ένας Δανός» την ακούγαμε μόνο σε… ανέκδοτα που σκάρωναν οι… ειδικοί και μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα.

Κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι κατά πόσο είχε δίκιο ο Καβάφης για την αξία του ταξιδιού και του προορισμού. Σημασία τι έχει τελικά; Το ταξίδι; Ο προορισμός; Στη συγκεκριμένη περίπτωση η απάντηση αλλάζει. Ο προορισμός, το Βελιγράδι, είναι τρεις νίκες μακριά από τις οκτώ ομάδες των προημιτελικών. Στο τέλος της ημέρας - πλην ελαχίστων περιπτώσεων - κανείς δε θα θυμάται το ταξίδι, όσο την αποτυχία να φτάσουν οι ομάδες στον προορισμό. Στο τελευταίο μας preview θα ασχοληθούμε με τις αναμετρήσεις των πρωταθλητών Ευρώπης με τους Βάσκους της Μπασκόνια και την προσδοκία αυτών να φτάσουν στη δικιά τους Ιθάκη. Μια αναμέτρηση που έχει μεγάλο φαβορί αλλά και ένα δυνατό αουτσάιντερ κατά την ταπεινή μου άποψη. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός στις κρίσεις για ήττα του ΠΑΟ στην έδρα της Μπασκόνια, η οποία έχει πλέον στον πάγκο κανονικό προπονητή και όχι μαθητευόμενο. 50'' πριν το τέλος οι πράσινοι ήταν αγκαλιά με την νίκη και οι περισσότεροι αγκαλιά με μελωμένα πληκτρολόγια. Κύριε Τσάβι μας το ένα , καλέ μας Πασκουάλ το άλλο. Επίσης 50'' πριν το τέλος "αυτός του οποίου το όνομα δεν προφέρουμε" ήταν για ακόμη μια φορά κάτι σαν μασκοφόρος εκδικητής, τώρα μπορεί κάλλιστα να είναι ο Παππάς. Ενα νικηφόρο αποτέλεσμα από μία ήττα είναι συχνά δύο μαλακίες δρόμος, και αυτές φρόντισε να κάνει ο Παναθηναϊκός στο τέλος.