Ξεκινάμε σήμερα φίλες και φίλοι τα previews των ζευγαριών της Ευρωλίγκα, με εκείνο που αναμένεται θεαματικότερο και πιο αμφίρροπο - έστω στα χαρτιά. Ρεάλ και Παρτίζαν παίζουν επιθετικά, δεν φοβούνται να σουτάρουν και βάζουν στην πρώτη γραμμή το ταλέντο των μονάδων τους, στην υπηρεσία όλων μας. Αν περιμένετε Ολυμπιακό, θα διαβάσετε πρώτα όλα τα υπόλοιπα. Ας ξεκινήσουμε.

Αν υπάρχει μία ομάδα μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό στερέωμα που έχει κατορθώσει εδώ και πολλά χρόνια να «επιμηκύνει» την αθλητική παρουσία των έμπειρων παιχτών της, συνδυάζοντας αρμονικά το παλιό με το νέο αίμα, χωρίς να μένει πίσω όσον αφορά τους στόχους της, αυτή είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι τέτοια η διαχείριση που έχει επιδείξει ολόκληρος ο οργανισμός των Καστιγιάνων, που ακόμα και στα μπασκετικά «γεράματα», οι πιο μεγάλοι ηλικιακά παίχτες είναι απαραίτητοι και σημαντικοί. Με το πέρας της σεζόν, κατά την οποία τον χαμένο τελικό της Ευρωλίγκα γλύκανε η κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος, επήλθε η συμφωνία για ανανέωση της συνεργασίας με την «παλιοφρουρά» των γερόλυκων Σέρχιο Γιουλ, Φαμπιάν Κοζέρ και Ρούντι Φερνάντεθ, ενώ επισημοποιήθηκε η επιστροφή του Σέρχιο Ροντρίγκεθ μετά από μία εξαετία. Oι τρεις Ισπανοί παίχτες είχαν υπάρξει ξανά συμπαίχτες στη Ρεάλ Μαδρίτης κατά την περίοδο 2012-2016, όταν και κατέκτησαν τρία πρωταθλήματα και μία Ευρωλίγκα.

Η φετινή αγωνιστική περίοδος για τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πολύ δύσκολη. Σημαντικοί παίχτες αποχώρησαν, όπως ο Φακούντο Καμπάτσο και πιο πρόσφατα ο Γκάμπριελ Ντεκ, λίγο πριν τους αγώνες για τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα, με τους δύο Αργεντινούς να αγωνίζονται πλέον στο ΝΒΑ. Ακόμη, τον Δεκέμβρη ο Άντονι Ράντολφ έκοψε τον αχίλλειο τένοντα στο ματς εναντίον του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, χάνοντας έτσι το υπόλοιπο της σεζόν, ενώ πρόσφατα ο πιο σταθερός παίχτης των Μαδριλένων, Τρέι Τομπκινς, λόγω αρθροσκόπησης θα μείνει εκτός για την τελική φάση του Ισπανικού πρωταθλήματος. Παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, με την πρόκριση στα πλέι οφ να έρχεται μόλις την τελευταία αγωνιστική, ήταν το μεγάλο σουτ του Σιμόν στον πέμπτο αγώνα της σειράς εναντίον της Εφές αυτό που στέρησε την πρόκριση στο φάιναλ φορ της Κολωνίας.

Το δεύτερο ζευγάρι που θα σχολιάσουμε σήμερα είναι αυτό μεταξύ της Εφές και της Ρεάλ Μαδρίτης. Στον δρόμο για τη διεκδίκηση του τροπαίου που της στέρησε πρόπερσι η ΤΣΣΚΑ στη Βιτόρια και ο covid19 πέρυσι, η Εφές βρίσκει την αποδυναμωμένη Ρεάλ, που για πρώτη φορά εδώ και χρόνια θα έχει τον ρόλο του αουτσάιντερ σε προημιτελική σειρά. Ο Αταμάν θα θελήσει να στεφτεί αυτοκράτορας της Ευρώπης, ενώ ο Λάσο θα προσπαθήσει να βγάλει ξανά «λαγό από το καπέλο», μετά και την πρόσφατη αποχώρηση του Γκάμπριελ Ντεκ για τον ΝΒΑ και την Οκλαχόμα.

Ένας δυο φίλοι μου στο σάιτ θα είναι περήφανοι για τον ηλίθιο τίτλο. Αφορά την είδηση της υπογραφής του Γκάμπριελ Ντεκ με τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, λίγες ώρες αφότου ολόκληρη η Ρεάλ είχε πατήσει πάνω του, προκειμένου να προκριθεί στα πλέι οφ της Ευρωλίγκα. Κοντά στις 12 τα μεσάνυχτα, ο έγκυρος δημοσιογράφος Τσέμα Ντε Λούκας έβγαλε το νέο, που δεν ήταν ακριβώς νέο, συζητιόταν για καιρό. 

Μετά τις τέσσερις πρώτες στροφές της Ευρωλίγκα, τα περισσότερα από τα βαριά χαρτιά της διοργάνωσης έχουν ξεκινήσει άσχημα. Η Μακάμπι, η Ρεάλ και η Εφές βρίσκονται στο 1-3, ενώ λίγο πιο πάνω, η ΤΣΣΚΑ δείχνει επίσης να ψάχνεται, σε ένα διόλου πειστικό 2-2. Συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο; Όχι απαραίτητα, αν και οι περιπτώσεις είναι μεταξύ τους διαφορετικές. Για παράδειγμα, Ισπανοί και Τούρκοι δύσκολα μπορούν να επικαλεστούν προβλήματα χημείας, κι ας λείπει ο Λάρκιν στους δεύτερους. Αντίθετα, τόσο η Μακάμπι, όσο και η ΤΣΣΚΑ, μάλλον βρίσκονται σε φάση αναγνώρισης των νέων τους ρόστερ, τα οποία δημιουργούν πολύ συγκεκριμένες προκλήσεις. Πάμε να δούμε μερικά βασικά πραγματάκια για τις ομάδες, σε μία προσπάθεια να διελευκάνουμε το μυστήριο της μέτριας εκκίνησής τους (στατιστικά από την Ευρωλίγκα και το Real Gm).

Το χτεσινό παιχνίδι στη Μαδρίτη μας έδειξε για ακόμη μια φορά χαρακτηριστικά, πόσο ασταθής είναι η ομάδα του Ολυμπιακού. Η εμφάνιση του ίσως ήταν η χειρότερη και πιο αδιάφορη της φετινής χρονιάς. Βλέποντας τους παίχτες στο πρώτο ημίχρονο, ήταν σαν να ήταν συμβιβασμένοι με την ήττα εξαρχής και το ματς ήταν αγγαρεία για εκείνους. Η Ρεάλ μπορεί να έπαιζε με σβηστές μηχανές, αλλά από την πλευρά τους οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν διάθεση να παίξουν, λογικά πήγαν για εκδρομή στην όμορφη Μαδρίτη, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς οσα είδαμε. Πιθανολογώ ότι η απουσία του Σπανούλη έδωσε ένα μεγάλο άλλοθι στους παίχτες, αλλά και πάλι θεωρώ αδιανόητη την εικόνα μες στο παρκέ.

Μια από τις πιο συχνές κουβέντες που θα ακούσει κανείς παρακολουθώντας έναν αγώνα μπάσκετ της Ρεάλ Μαδρίτης είναι το ζήτημα του ‘’ταβερνιάρη’’ προπονητή της, σύμφωνα με το ελληνικό κοινό κατά κύριο λόγο. Απολαμβάνοντας λοιπόν τον καφέ μου την προηγούμενη εβδομάδα στην καφετέρια, χαζεύοντας μαζί με φίλους τον αγώνα της Ρεάλ Χίμκι,οι αντιδράσεις όλων με προκάλεσαν να προσεγγίσω το ζήτημα του Πάμπλο Λάσο. Άλλωστε η συζήτηση για προπονητολογία έχει εξελιχθεί σε ένα από τα αγαπημένα μας σπορ στην Ελλάδα.

Χαίρετε. Ναι, ξέρω, ή μάλλον μπορώ εύκολα ν’ αντιληφθώ πως πολλοί από εσάς και μόνο που διαβάζετε αυτό το όνομα σιχτιρίζετε, ενθυμούμενοι γκριμάτσες ή οσκαρικά φλόπινγκ του κυρίου, αλλά δε βαριέσαι. Ας απομονώσουμε για λίγο στην άκρη του μυαλού μας τον πολυσυζητημένο χαρακτήρα του παίκτη που για μια σειρά από αιτίες και γεγονότα (σκέφτηκα για μια στιγμή να απαριθμήσω μερικά έτσι στα πρόχειρα, για το τζέρτζελο, αλλά είναι πράγματι πολλά και λέω άστο) δεν είναι αρεστός στην πλειοψηφία του μπασκετικού κοινού ανά την Ευρώπη. Ας επικεντρωθούμε αποκλειστικά και μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, το οποίο είναι και το πιο «καυτό» της υπόθεσης κι άξιο μιας κάπως πιο σοβαρής κουβέντας (sic).

Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε ακόμα μια διπλή αγωνιστική στην Ευρωλίγκα, στην οποία ξεχώριζαν οι δύο ελληνοϊσπανικές μονομαχίες της Τετάρτης και στη συνέχεια τα δύο τοπικά ντέρμπι σε Ελλάδα και Ισπανία. Ο Ολυμπιακός και η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν οι δύο κερδισμένοι καθότι κάνανε το 2-0, όμως ο τρόπος με τον οποίον η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε μέσα στη Βαρκελώνη ήταν εντυπωσιακός και έκλεψε την παράσταση. Κι αν τα όργια που κάνει ο Sergio Llull φέτος, ήταν αναμενώμενα, σιγά σιγά θα πρέπει να συνηθίσουμε και τις μεγάλες εμφανίσεις από την frontline των Μερένγκες η οποία αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη σε όλη την Ευρώπη.