Δεν είναι φυσικά πως κανείς δεν περίμενε ότι οι Wolves θα βγάλουν στη αγορά τον Τowns.Oύτε πως δεν θα έκαναν κάτι αντίστοιχο οι Knicks με τον Randle. Οι φήμες για αμφότερες τις κινήσεις υπήρχαν καιρό τώρα στα socials. Tην ευθεία αντιστοίχιση των συγκεκριμένων κινήσεων ήταν που δυσκολευόμασταν οι περισσότεροι/ες να δούμε.

Αυτή η συναστρία προέκυψε για τους Knicks μάλλον από τους τραυματισμούς του Mitchell Robinson, που θα παραμείνει και πάλι εκτός ως το τέλος της τρέχουσας χρονιάς, αλλά και του ίδιου του Randle, που ήταν συζητήσιμος αν θα είναι υγιής μετά τον περσινό τραυματισμό του στον ώμο κόντρα στους Heat, για την έναρξη της σεζόν. Οι ανωτέρω τραυματισμοί, σε συνδυασμό με την απώλεια του Hartenstein, που αντικειμενικά ήταν ο πιο χρήσιμος ψηλός τους κατά την περσινή σεζόν, αλλά αποχώρησε για τα € 30 εκατ. τον χρόνο της Oklahoma (ποσό που δεν μπορούσαν να ματσάρουν οι Knicks, έχοντας απλά τα early bird rights του), άφηνε μια μεγάλη τρύπα στην frontcourt τους που έπρεπε να καλυφθεί.

Βέβαια, πέρα από την αγωνιστική τρύπα, σημαντικό ρόλο στην απόφαση πρέπει να έπαιξε και το γεγονός πως το συμβόλαιο του Randle είχε γίνει επεκτάσιμο, και μάλλον ο δύο φορές All NBA και τρεις All Star ζητούσε αρκετά παραπάνω από τα σκάρτα € 30 εκατ. τον χρόνο του τρέχοντος συμβολαίου του (που έχει αυτήν και την επόμενη σεζόν διάρκεια). Κάπως έτσι, Randle και DiVincenzo, παρέα με το (ψευτο)pick πρώτου γύρου των Pistons (top-13 protected για το 2025 που γίνεται top-12 protected το 2026, αλλιώς δύο δεύτερα picks το 2027) μετατράπηκαν σε Karl – Anthony Towns. Για να ολοκληρωθεί το trade θα χρειαστεί και η συνδρομή των Hornets, καθώς οι Knicks πρέπει να στείλουν κάπου κάποια εκατομμύρια salary ακόμα, εν προκειμένω μάλλον του DaQuan Jeffries, πλέον κάποια picks β' γύρου (που ακόμα δεν έχουν γίνει γνωστά) για την εξυπηρέτηση που παρέχουν.

Στα χαρτιά πρόκειται για τρομερή κίνηση από πλευράς Knicks. Κατάφεραν να μετατρέψουν έναν πολύ χρήσιμο ψηλό, που όμως δεν φάνηκε να ταιριάζει γάντι με τον superstar της ομάδας -και top-5 σε MVP votes πέρσι- Brunson, συν έναν πέρα για πέρα αξιόπιστο ρολίστα, και σε εξαιρετικό συμβόλαιο μάλιστα (τρεις σεζόν για $ 36 εκατ. ακόμα) DiVincenzo σε έναν από τα ηχηρά ονόματα της Λίγκας. Έναν center που (αυτό)αποκαλείται ο καλύτερος ψηλός στην Ιστορία (Dirk says “hello” ωστόσο), άρα μπορεί να προσφέρει μια απόλυτα five out επίθεση, με όσο spacing χωράει ο νους του μαέστρου Brunson και τέσσερις παίκτες που δεν έχει η αντίπαλη άμυνα επιλογή να αφήσει κανέναν τους ελεύθερο (Mikal Bridges, OG Anunoby, Josh Hart και φυσικά Towns). Παρά τη φήμη όμως και το αντικειμενικά καλό περιφερειακό σουτ του Towns, αυτός δεν είναι ακριβώς ο volume shooter που κανείς θα περίμενε, με μόλις 5,3 προσπάθειες πίσω από τα 7,25 πέρσι. Μάλιστα δεν ξέρω αν πια μπορεί να χαρακτηριστεί καθαρό center, αφού, ιδίως στην άμυνα, σπάνια τα τελευταία χρόνια μαρκάρει τους αντίπαλους ψηλούς (πηγαίνοντας στο συγκεκριμένο με το αξίωμα «η θέση σου στο παρκέ είναι αυτή που μαρκάρεις»).

Και αν η προηγούμενη παράγραφος ξεκίνησε με το ζευγάρι λέξεων «στα χαρτιά» είναι γιατί στα μάτια μου δεν ξετρελάθηκα με την συγκεκριμένη κίνηση των Knicks. Ο Towns κατ'εμέ έχει πολλά μειονεκτήματα, με το βασικότερο να είναι οι αγωνιστικές του μεταπτώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα περσινά Playoffs, που στον πρώτο γύρο ανταγωνιζόταν τον Durant στα ίσια για το ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης της σειράς σε κάθε παιχνίδι κόντρα στους Suns, έκανε κατάθεση ψυχής κόντρα στους Nuggets και τον καλύτερο παίκτη του πλανήτη τα τελευταία χρόνια, τον Jokic, και μετά στους τελικούς περιφέρειας κόντρα στους Mavs, περιφερόταν σαν να του είχαν κλέψει τις αγωνιστικές ικανότητες και την ψυχή οι εξωγήινοι των Monstars.

Επιπλέον, αν κάτι χαρακτήριζε την επίθεση των Knicks, ήταν η έφεσή τους στο επιθετικό rebound. Ο Mitchell Robinson ήταν τρομερός σχετικά (20,7% των διαθέσιμων επιθετικών rebounds κατέβαζε πέρσι όσο ήταν στο παρκέ), κατάσταση που βοηθούσε σημαντικά την αναποτελεσματική σε πρώτο χρόνο επίθεση των Knicks να αποδώσει (πρώτη στη Λίγκα, μαζεύοντας το 29,4% των rebounds στο ταμπλό των αντιπάλων τους πέρσι). Ο Τowns, ιδίως αγωνιζόμενος μακριά από το ζωγραφιστό, δεν μπορεί να καλύψει το συγκεκριμένο κενό. Επιβάλλεται συνεπώς με την παρουσία του να βοηθήσει στην ευστοχία σε πρώτο χρόνο της ομάδας.

Μία ακόμα σημείωση που αξίζει να καταγραφεί είναι ως προς την ευπάθειά του. Ironman κατά τις τέσσερις πρώτες του σεζόν στη Λίγκα, έχοντας χάσει μόλις πέντε παιχνίδια από το maximum των 328, στην πρώτη του συνάντηση με τον εκ νέου προπονητή του Thibodeau, και το μόνιμο ξεζούμισμα που αυτός κάνει στους παίκτες του, φαίνεται να του άφησε πολλούς σωματικούς μώλωπες που ποτέ έκτοτε δεν φάνηκε να καταφέρνει να ξεπεράσει: μια σεζόν με 74 παιχνίδια, μια με 62 και άλλες τρεις με 50, 35 και 29 έκτοτε. Αφού έγινε αναφορά στην προηγούμενη συνύπαρξή τοιυς, να σημειωθεί ακόμα πως υπό το βλέμμα του Thibs είχε λάβει χώρα και εκείνη η περιβόητη προπόνηση των Wolves το 2018, όπου φημολογείται ότι ο Jimmy Buttler, μέσες – άκρες, ψιλοξεφτίλισε τους Towns και Wiggins, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την εκ νέου συνεργασία τους.

Φτάνουμε κάπως έτσι στο βασικό σημείο σκεπτικισμού που προσωπικά μου προκαλεί το συγκεκριμένο trade: οι Knicks δίνοντας όλο τους το βάθος για τον Anunoby, όλη τους την περιουσία σε picks για τον Bridges, και τώρα δύο πολύ χρήσιμους παίκτες του rotation τους, συν ό,τι ψιλά τους είχαν μείνει από picks, για τον Towns, έμειναν με ένα roster 6,5 παικτών στα μάτια μου: οι πέντε -εξαιρετικοί- βασικοί που προαναφέρθηκαν, ο έτοιμος για το ξεπέταγμα McBride και ο Achiuwa. Τελεία. Τίποτα άλλο. Με δεδομένο λοιπόν, πως Anunoby και Towns έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια πως είναι επιρρεπείς σε τραυματισμούς, φοβάμαι πως ο Thibs, απόλυτα συνεπής στην εγκληματική για την υγεία των παικτών του λογική του (που είχα αναλύσει σε σχετικό άρθρο τον προηγούμενο Μάη «Το safe space του Thibs, η κόλαση των παικτών του») θα στίψει μέχρι στραγγίσματος και την τελευταία ικμάδα ενέργειας των (ξαναλέω: 6,5 ΝΒΑ level όλων κι όλων) παικτών του στη regular, αδιαφορώντας για καταπόνηση και τραυματισμούς, που όταν θα έρθουν τα σοβαρά και ο Απρίλης, οι Knicks θα θυμίζουν το ίδιο νοσοκομείο που θύμιζαν προ λίγων μηνών στον δεύτερο γύρο κόντρα στους -μέτριους- Pacers. Άρα, όσο «στα χαρτιά» και αν φαίνονται κερδισμένοι από το trade, το κόστος σε βάθος που αποτελεί η απώλεια δύο παικτών για έναν, προσωπικά φοβάμαι πως θα τους στοιχίζει στον μαραθώνιο που είναι μια NBA season.

Πόσο δε, όταν ο «ένας» δεν δείχνει να είχε ιδέα για το ότι θα καταλήξει στους Knicks. Και ούτε φάνηκε να πολυενθουσιάζεται κιόλας με το που έμαθε τα μαντάτα:

…

— Karl-Anthony Towns (@KarlTowns) September 28, 2024

Kλείνοντας το κομμάτι των σκέψεων που αφορά τους Knicks, πρέπει να γίνει αναφορά στο συμβόλαιο του Towns, καθώς αυτό τώρα ξεκινάει να τρέχει, και δη με $ 220 εκατ. για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Ήτοι, σε τέσσερα χρόνια, στα 32 του, με το ιστορικό τραυματισμών που προαναφέρθηκε, ο Towns έχει λαμβάνειν $ 62 εκατ. Δεν ξέρω αυτό κατά πόσο καλύτερο είναι από την όποια επίφοβη ανανέωση του Randle με περισσότερα από $ 30 εκατ. τον χρόνο που αυτός ζητούσε, για να πω την αμαρτία μου. Δεν θέλω να φανώ άδικος ωστόσο. Οι Knicks υπό τη διοίκηση του Leon Rose μέσα σε τέσσερα χρόνια έχουν καταφέρει να μεταμορφωθούν από ένα από τα franchises – ανέκδοτα της Λίγκας, σε μια ομάδα που θέλει να συγκαταλέγεται στις διεκδικήτριες του Τίτλου. Ανεξαρτήτως αν εγώ διατηρώ τις σχετικές αμφιβολίες μου για τους λόγους που παραπάνω κατέγραψα, η διαδρομή, με κάθε κίνηση ως τώρα, στην μεγάλη κλίμακα, είναι τέτοιες που αξίζουν σεβασμό και επευφημίες. Η ομάδα των Knicks -η μόνη που η πόλη της Νέας Υόρκης αναγνωρίζει- είναι υπολογίσιμη και αυτό όταν συμβαίνει είναι εξαιρετικά καλό για τη Λίγκα. Πάλι όμως κάπου εδώ πρέπει να μπει ένας αστερίσκος και να σημειωθεί πως αυτό φαίνεται να αποτελεί για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια το end product της πρώτης προσπάθειας της συγκεκριμένης διοίκησης: τα assets τελείωσαν, ο Josh Hart είναι πολύτιμος για να θυσιαστεί, οικονομικά φτάνουν με αυτό το trade στο second apron και δένουν τα χέρια τους για όποια πρόσθετη κίνηση. Μόνο αν καταφέρουν να μετατρέψουν σε οτιδήποτε χρήσιμο τα $ 14 εκατ. του μόνιμα τραυματία Mitchell Robinson μπορούν πλέον να προσθέσουν λίγο βάθος. Πράγμα που με την κατάσταση της υγείας αυτού φαντάζει μάλλον αρκετά δύσκολο.

Περνώντας τώρα στον παρτενέρ των Knicks στο συγκεκριμένο trade, υπάρχουν αντίστοιχα πολλά να καταγραφούν. Ξεκινώντας ανάποδα αυτή τη φορά, από τα οικονομικοδιοικητικά, οι Wolves από το συγκεκριμένο trade εξοικονομούν $26,5 εκατ. για τη σεζόν που ξεκινά σε μισθούς και φορολογικά πρόστιμα, παραμένοντας ωστόσο $14,5 εκατ. πάνω από το second apron των $ 188,9 εκατ. Οι περσινοί φιναλίστ της Δύσης, διανύοντας μια παρατεταμένη περίοδο διοικητικής αβεβαιότητας αναφορικά με το διοικητικό καθεστώς τους, μετά την όπως φαίνεται αδυναμία των Alex Rodriguez και Marc Lore να ολοκληρώσουν την εξαγορά της ομάδας (και των Lynx μαζί) από τον Glen Taylor. O τελευταίος, όντας πλέον στα 83 του, δεν φαίνεται διατεθειμένος να αλλάξει τα χούγια μας ζωής: ήτοι την σπαγγοραμενίασή του. Συνεπώς, δεν γίνεται να μην εξεταστεί η συγκεκριμένη κίνηση και υπό αυτό το πρίσμα. Ακόμα και ως πρωταρχικά υπό αυτό.

Μένοντας στα διοικητικά, ο ιθύνων νους και αρχιτέκτονας, τόσο των Πρωταθλητών Nuggets (ασχέτως αν αποχώρησε από το Denver για τη Minnesota το καλοκαίρι πριν την έναρξη της σεζόν της κατάκτησης), όσο και της τρέχουσας αναγέννησης των Wolves (πρώτη φορά που πέρασαν τον πρώτο γύρο των Playoffs από το μακρινό 2001), Tim Connelly, φαίνεται πως κατάφερε και να σπάσει την -δεδομένα όχι απόλυτα πετυχημένη- συνύπαρξη Gobert και Τowns, θυσιάζοντας προφανώς τον πιο ανταλλάξιμο εκ των δύο, αλλά δεδομένα και τον χειρότερο αμυντικό εκ των δύο. Με την δεδομένη αναβάθμιση του Edwards στο πρώτο βιολί της ομάδας, η επιθετική συνεισφορά του Towns και είχε περιοριστεί, και όπως ήδη αναφέρθηκε, δεν χαρακτηριζόταν από συνέπεια. Είτε καθαρά συνέπεια ως προς την αποτελεσματικότητα, όσο και προς την παρουσία του στο παρκέ γενικά, λόγω συχνότητας τραυματισμών. Τα παραπάνω, εύλογο είναι να μην δικαιολογούν τα $ 220 εκατ. του συμβολαίου του Towns. Το ότι κατάφερε αυτό να το μετατρέψει σε δύο χρήσιμους παίκτες και σε ένα επιπλέον asset (το pick των Pistons) στα μάτια μου φαντάζει ως εξαιρετική δουλειά -και πάλι. Έχοντας δεχτεί τη χλεύη για την τιμή που έδωσε για τον Gobert και βιώνοντας την αβεβαιότητα της ιδιοκτησιακής κατάστασης της ομάδας, ο Connelly πρέπει να ισορροπεί στους οικονομικούς περιορισμούς που του υποδεικνύονται, στα άμεσα αποτελέσματα, έχοντας υποθηκεύσει σημαντικό μέλλον της ομάδας στην απόκτηση του Γάλλου center, διατηρώντας σε όλο αυτό την ευελιξία για την πλαισίωση του Edwards με όσο το δυνατόν καλύτερα κομμάτια. Το συγκεκριμένο trade καταφέρνει να τικάρει εξαιρετικά κάθε ένα από τα προαναφερθέντα κουτάκια κατ'εμέ.

Αγωνιστικά, στα μάτια μου πιο χρήσιμη φαντάζει η απόκτηση του DiVincenzo παρά το αντίθετο που φαίνεται να καταγράφεται διαδικτυακά σαν πρώτη αντίδραση. DDV είναι ένας εξαιρετικά εργατικός combo guard και στις δύο πλευρές του παρκέ και έρχεται να προσφέρει μία ακόμα δικλείδα ασφαλείας στα guards, όπου δίπλα στον Edwards υπηρχαν ο 37χρονος και σε εμφανή αγωνιστική πτώση Conley, o rookie Rob Dillingham και ο αξιόπιστος -αλλά ως εκεί- Nickeil Alexander-Walker. Θέλω να πω πως μπορώ να δω τον DiVincenzo στο backcourt μαζί με τον Edwards σε καταστάσεις Playoffs πιο εύκολα από κάθε άλλον εκ των προαναφερθέντων. O 27χρονος guard έρχεται από την μακράν καλύτερη σεζόν του, με το σημείο που θα ήθελα να τονίσω να αποτελούν τα 8,7 τρίποντα ανά αγώνα και δη με πάνω από 40% ευστοχία σε αυτά κατά την περσινή σεζόν. Και τονίζω το συγκεκριμένο στοιχείο, γιατί με την παρουσία των Randle και Gobert στους ψηλούς και του McDaniels στα φτερά, θα χρειαστεί και φέτος να σουτάρει και πολύ και καλά από μακριά.

Ταυτόχρονα, ο Randle, χωρίς να διαθέτει το εξωτερικό σουτ του Towns σε καμία περίπτωση, είναι πολύ καλύτερος χειριστής και πασέρ από αυτόν, στοιχεία που από τη θέση “4” θα τους έλειπαν, ιδίως μετά την απώλεια και του Kyle Anderson. Να σημειωθεί πως ο Randle έχει ξανασυνεργαστεί με τον coach Finch στις κοινές τους μέρες στους Pelicans, όπου ο τελευταίος ήταν assistant coach τότε, όταν και είχε καταφέρει να συνυπάρξει εξαιρετικά αποτελεσματικά με τον Anthony Davis, παρά τις αμφιβολίες που υπήρχαν σχετικά. Ίσως η τότε χρησιμοποίησή του να αποτελεί τον οδικό χάρτη για τo πως θα τον δούμε τη σεζόν που ξεκινά.

Παράλληλα, η απομάκρυνση του Towns φαίνεται να αποτελεί και μια ισχυρή δήλωση εμπιστοσύνης στον περσινό Καλύτερο Έκτο Παίκτη της Λίγκας, Naz Reid, που έχει δείξει πως μπορεί να αγωνιστεί με την ίδια άνεση, είτε ως δεύτερος, είτε ως μόνος ψηλός, διατηρώντας σταθερή την αποτελεσματικότητά του σε κάθε κατάσταση. Οι Timberwolves έχουν πλέον μια ξεκάθαρη οκτάδα καλών παικτών, στα πρόσωπα των Conley, Edwards, McDaniels, Randle, Gobert ως βασικούς και τους DiVincenzo, Alexander-Walker και Reid, η οποία δίνει πλειάδα δυνατοτήτων και λύσεων σε αμφότερες πλευρές του παρκέ στον coach Finch. Ό,τι προσφέρουν επιπλέον οι Ingles, Miller, Dillingham θα αποτελεί ένα παραπάνω από ευπρόσδεκτο bonus. Ωστόσο, προφανώς δεν αποτελούν το φαβορί για την κατάκτηση και φέτος της κορυφής της -άγριας- Δύσης, όπως πέρσι. Οι Thunder είναι το σχετικό φαβορί. Εχουν όμως καταφέρει να συνθέσουν ένα βαθύ ρόστερ, χωρίς απαραίτητα να καλύψουν το κενό στο σουτ έξω από τα 7,25 που είχαν, αλλά να περιορίσουν κάπως αυτό ακριβώς το κενό με την απόκτηση του DiVincenzo.

Κλείνοντας το παρόν κείμενο, θα ήθελα να κάνω και μια αναφορά σε ένα tweet που είδα αναφορικά με τον Randle:

Just two days ago, at a groundbreaking ceremony for a new school in the Bronx, Julius Randle—the longest-tenured player on the team—was honored for donating $1.3 million to help that effort. Leon Rose and Thibodeau were present, among others. Now he’s headed to Minny. Incredible.

— Chris Herring (@Herring_NBA) September 28, 2024

 Όσα εκατομμύρια και να παίρνεις διάολε, το να σου αλλάζουν έτσι, με το χτύπημα δύο δακτύλων τη ζωή, τον περίγυρό σου, το σχολείο των παιδιών σου ή την καθημερινή επαφή σου μαζί τους αν αλλάξεις πόλη μόνος σου, ε, είναι βάρβαρο. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγαλώνω, αλλά ο κυνισμός του "just business" που το NBA μας έχει εκπαιδεύσει ως κοινό του, να αποτιμάμε κάθε trade για το αγωνιστικό fit, το salaryακο match/τα aprons, ακόμα και την αλλαγή στις fantasyακες αξίες, υποτιμώντας εντελώς πώς αλλάζουν ζωές ανθρώπων, έτσι σαν εικόνα κουκλοθεάτρου, όπου οι άνθρωποι που συζητάνε να αλλάξουν την καθημερινότητα του Randle ήταν δίπλα του όταν αυτός προσέφερε στην πόλη που ζούσε και του χαμογέλαγαν σαν να μην τρέχει τίποτα μια μέρα πριν, κάπως με ενόχλησε παραπάνω αυτή τη φορά. Το πως το βιώνουν όλο αυτό οι αθλητές και οι οικογένειές τους, το είχε περιγράψει πέρσι σε ένα open letter της η γυναίκα του Jrue Holliday όταν έμαθαν, επίσης από τις ειδήσεις, πως είχε ανταλλαχθεί ο σύζυγός της, αρχικά τότε στο Portland. Τέλος πάντων. Αυτά. Καλή σεζόν να έχουμε, καλά να είμαστε να συζητάτμε τα αγωνιστικά, τα εξωαγωνιστικά, τα της σαπουνόπερας γύρω από τη Λίγκα, και τις σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα που όλα αυτά μας γεννούν.