Ξεπερνώντας σχετικά γρήγορα την συνειδητοποίηση του είδους του θεάματος που προτιμούν οι Έλληνες φίλαθλοι, κι ενώ ο τελικός άρχισε να εκτυλίσσεται, σκέψεις άρχισαν να πλημμυρίζουν το μυαλό μου, οι οποίες σταδιακά συνοψίστηκαν στην εξής μία : τι παθαίνει ο K.C. Rivers όταν βλέπει τα ερυθρόλευκα ; Μην ήταν ταύρος σε προηγούμενη ζωή του κ αφηνιάζει μόλις δει κόκκινη (ή έστω ερυθρόλευκη) φανέλα; Γιατί απέναντι σε άλλες φανέλες δεν τον έχουμε δει να κάνει τέτοια πράγματα.
Και ιδού, αγαπητοί αναγνώστες: Σε σύνολο 33 αγώνων στη φετινή Ευρωλίγκα σε 27:39 λεπτά , είχε 11.2 πόντους, σουτάροντας με 48.8% στα δίποντα, 42% στα τρίποντα, 78% στις βολές, με λίγα ριμπάουντ, ασίστ ή κλεψίματα. Το 7.7 PIR, σύμφωνα πάντα με τα στατιστικά της Euroleague, μοιάζει στα μάτια μου κάπως φτωχικό.
Ρίχνοντας μια προσεκτικότερη ματιά σε κάθε έναν απο τους 33 φετινούς ευρωπαϊκούς αγώνες του με τον Παναθηναϊκό, πολύ εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι το φετινό career high του σε αξιολόγηση το πέτυχε στη 16η αγωνιστική κόντρα στον Ολυμπιακό, συγκεντρώνοντας 23 βαθμούς, με 5/9 δίποντα, 3/3 τρίποντα κ 4/4 βολές και 23 συνολικά πόντους. Η αμέσως μεγαλύτερη σε ranking συγκομιδή του ήταν οι 18 βαθμοί την προτελευταία αγνωιστική της regular season κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, κ οι 17 βαθμοί στην αναμέτρηση με την Εφές, την επόμενη μόλις αγωνιστική της αναμέτρησης με τον Ολυμπιακό, όπου είχε μάλιστα 5/10 τρίποντα. Από τους υπόλοιπους 31 αγώνες στην Ευρωλίγκα, μόλις σε έναν έφτασε τους 15 βαθμούς στην αξιολόγηση (με την Brose εκτός, για την 3η αγωνιστική), σε κανέναν άλλον δεν ξεπέρασε τους 14, καταγράφοντας μάλιστα τρεις φορές αρνητική αξιολόγηση (-3, -6, -2 με Ζαλγκίρις, Μακάμπι κ Μπασκόνια την 1η , 6η κ 28η αγωνιστική αντίστοιχα) και άλλες 16 φορές μονοψήφια επίδοση στο ranking. Rollercoaster.
Κάτι άλλο, που λιγότερο βέβαια μας ενδιαφέρει, αλλά αξίζει να αναφερθεί από τη στιγμή που γίνεται λόγος για έναν παίκτη που εξώθησε , παρά την εγκράτεια που είναι γνωστό ότι τον διακρίνει, τον ισχυρό άνδρα της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, να αναφωνήσει στο προσφιλές του μέσο κοινωνικής δικτύωσης “should stay forever!!!”, είναι η ικανότητά του στην crunch time . Για άλλη μια φορά, τον είδαμε να επιδιώκει - πριν δεχτεί την τάπα από τον Παπανικολάου - να πάρει το τελευταίο σουτ, κάτι που επιδίωξε χωρίς επιτυχία, στο δεύτερο ματς με την Φενέρ, αστοχώντας μάλιστα σε ένα ελεύθερο σουτ, που πιθανότατα θα εδινε και τη νίκη στον ΠΑΟ , στέλνοντας τη σειρά στο 1-1. Άλλη μια αποτυχημένη εκ του αποτελέσματος απόπειρά του ήταν η πλέον πρόσφατη στον δεύτερο αγώνα των ημιτελικών του πρωταθλήματος κόντρα στην ΑΕΚ, σε μια επίθεση πάντως τραγικά εκτελεσμένη. Αυτό βέβαια είναι ένα μικρο δείγμα για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα σχετικά με το εάν είναι clutch ή όχι, αλλά έτσι κι αλλιώς μάλλον δεν είναι το στοιχείο στο οποίο πρέπει να δώσουμε την πρωταρχική σημασία. Αυτό είναι μάλλον η συνέπεια - και η συνέχεια.
Ανταποκρίνονται όλα τα παραπάνω στην εικόνα του υπερ-παίχτη, αρχισκόρερ κ σουτέρ, τον μανδύα του οποίου φορά στις πέντε τελευταίες αναμετρήσεις με τον Ολυμπιακό, σε όλες τις διοργανώσεις (21,2 πόντοι με εξαιρετικά ποσοστά στα σουτ); Εγώ νομίζω πως όχι.
Αυτό στο οποίο αξίζει να επικεντρωθεί κανείς είναι τι ακριβώς τον κάνει να ξεχωρίζει απέναντι κυρίως στη συγκεκριμένη ομάδα ή , από την άλλη όψη του νομίσματος, ποιο είναι αυτό το τόσο σοβαρό μειονέκτημα αυτής της άμυνας που του επιτρέπει να της έχει βάλει 106 πόντους σε 5 παιχνίδια. Τα συγκριτικά με αυτόν πιο κοντά κ αδύνατα γκαρντ (συν Λοτζέσκι), που έβγαιναν στο μαρκάρισμά του μετά από off-ball screens ή pick n roll switch, δίνοντας του το χώρο και το χρόνο να εκτελέσει; Δεν ήταν μόνο αυτό όμως. Στον ημιτελικό Κυπέλλου τον είδαμε να σκοράρει με ένα σωρό τρόπους: ποστάροντας τον Γκριν ή τον Σπανούλη, με σουτ μετά απο ντρίμπλα απέναντι σε Μάντζαρη και Γιανγκ , με μπάσιμο απέναντι στον Παπανικολάου και τις βοήθειες, μετά από επιθετικό ριμπάουντ, ακόμα και στον αιφνιδιασμό μετά από δικό του κλέψιμο!
Στον πλέον πρόσφατο πρώτο τελικό, τον είδαμε να βάζει, πέραν του γνωστού ρεπερτορίου, δύσκολα καλάθια απέναντι σε σωστές άμυνες ή στο τέλος της επίθεσης, χάρη στα οποία ο Παναθηναϊκός μπόρεσε να μείνει κοντά στο σκορ, ή και να προσπεράσει ακόμα (στο 45-46), δείχνοντας ότι έχει αναπτύξει μοναδική σχέση στοργής με το πλεχτό της ερυθρόλευκης ρακέτας.
Πάντως, η χρησιμοποίηση στο τεταρτο δεκάλεπτο του χθεσινού αγώνα του Παπαπέτρου, ενός δυνατού και ψηλού κορμιού που κόλλησε πάνω του σαν βεντούζα και δεν έφαγε τα σκριν, μην αφήνοντάς του χώρο να σουτάρει και αναγκάζοντάς τον είτε να δώσει την μπάλα είτε να επιχειρήσει ένα άστοχο λέι απ, ένα κάποιο αποτέλεσμα το είχε. Και κουράστηκε, και επιτέλους αστόχησε, κ τάπα έφαγε. Είχε πρόγραμμα.
Eδώ που τα λέμε βέβαια, αυτά συμβαίνουν αν η επιθετική σταθερά είναι μόλις μία. Kατά τα άλλα, η εξήγηση για την εξαιρετική επίδοση του Ρίβερς απέναντι στον Ολυμπιακό δεν δείχνει τόσο απλή. Από την άλλη, ίσως απέναντι στους ερυθρόλευκους απλώς να παίζει καλύτερα.
