Η Εθνική Ελλάδος βρίσκεται στον αστερισμό του Δημήτρη Ιτούδη, με τον καταξιωμένο προπονητή να έχει αναλάβει τη δύσκολη αποστολή της επανόδου της «επίσημης αγαπημένης» στις επιτυχίες, αρχής γενομένης από το Ευρωμπάσκετ, που θα διεξαχθεί από 1 έως 18 Σεπτεμβρίου σε τέσσερις χώρες, τις Γεωργία, Γερμανία, Ιταλία και Τσεχία. Η συγκεκριμένη διοργάνωση ήταν να πραγματοποιηθεί τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά η πανδημία κατέστησε αδύνατη την διεξαγωγή της. Αυτή η αλλαγή πλάνων ίσως έδωσε την ευκαιρία στην ομοσπονδία να πορευτεί με τον δις πρωταθλητή Ευρώπης στον πάγκο και ενδεχομένως με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο ρόστερ. Ο συνδυασμός ενός εγνωσμένης αξίας προπονητή και του κορυφαίου -ίσως- παίχτη του ΝΒΑ κάνει αρκετούς εξ ημών να πιστεύουμε πως ήρθε η ώρα για μία επιτυχία για την Εθνική, μετά από 13 χρόνια και το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας.

Εν μέσω εκκίνησης πολέμου οι ευρωπαϊκές μπασκετικές λίγκες διέκοψαν το πρόγραμμα τους, όχι φυσικά λόγω συμπαράστασης στην πληττομενη Ουκρανία, αλλά για το δεύτερο φετινό παράθυρο των προκριματικών αγώνων για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2023. Φυσικά αυτό έγινε σε όλον τον κόσμο, μιας και τα προκριματικά αφορούν όλες τις επιμέρους συνομοσπονδίες, όμως θα επικεντρωθούμε στους αγώνες της ευρωπαϊκής διοργάνωσης, όχι τόσο γιατί είχαν περισσότερο ενδιαφέρον, αλλά κυρίως επειδή οι αγώνες έγιναν σε ένα πενθήμερο καταιγιστικών εξελίξεων και δεν πρόλαβα να ασχοληθώ πιο σχολαστικά.

H Ελλάδα βρήκε τον τρόπο να ξεπεράσει το σοκ της ήττας από την Μεγάλη Βρετανία, καθώς νίκησε στο Αλεξάνδρειο την Λευκορωσία, στην δεύτερη υποχρέωση της για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2023. Η επιστροφή της Εθνικής Ομάδας στην Θεσσαλονίκη συνδυάστηκε με ένα ροζ φύλλο που υπεγράφη από αρκετούς συντελεστές, απέναντι σε μια ομάδα που δεν έπρεπε να υποτιμηθεί - και πράγματι ο Μανωλόπουλος κι οι παίκτες του διαχειρίστηκαν τον αγώνα με μεγάλη σοβαρότητα.

Aπό τις 13 εώς και τις 18 Ιουλίου, στο ΣΕΦ, διεξάγεται το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Β’ κατηγορίας ανδρών μπάσκετ με αμαξίδιο. Το συναρπαστικό άθλημα, το οποίο διάγει πορεία αργής, αλλά σταθερής ανόδου στη χώρα μας, θα έρθει για πρώτη φορά τόσο κοντά στους φιλάθλους. Η αχανής σάλα του ΣΕΦ, σε συνδυασμό με την επιστροφή του κοινού στα γήπεδα, προσφέρουν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για γνωριμία με το σπορ, καθώς τα υγειονομικά πρωτόκολλα θα τηρηθούν στο έπακρο. Δεν είναι δα πως θα γεμίσει το γήπεδο, το αντίθετο. Άρα, γιατί να μην επιλέξουμε μία νέα εμπειρία θέασης, που εφόσον κατανοηθεί πολύπλευρα, μπορεί να προσφέρει τρομερές αθλητικές συγκινήσεις;

Πάνω από έναν χρόνο μετά την προγραμματισμένη τους διοργάνωση, τα τουρνουά της FIBA που θα κρίνουν την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του επόμενου μήνα ξεκίνησαν το απόγευμα της Παρασκευής. Μέχρι τις 4 Ιουλίου, 24 ομάδες θα αγωνιστούν σε τέσσερα διαφορετικά τουρνουά ανά τον κόσμο για να πάρουν τα ισάριθμα εισιτήρια που θα τους στείλουν στο Τόκιο. Οι τέσσερις αυτές διοργανώσεις θα γίνουν σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις του κόσμου (Κάουνας, Σπλιτ, Βελιγράδι και Βικτώρια), όμως, για την ώρα τουλάχιστον, θα ασχοληθούμε μόνο αυτή της Βικτώρια στην οποία συμμετέχει και η εθνική ομάδα της Ελλάδας μαζί με άλλες πέντε χώρες, τον οικοδεσπότη Καναδά και τις Τσεχία, Τουρκία, Κίνα και Ουρουγουάη.

Η Εθνική Ελλάδας προκρίθηκε στο επερχόμενο EuroBasket του 2022, παίζοντας τόσο - όσο απέναντι στην αδύναμη Βουλγαρία. Η εικόνα της σε ορισμένα σημεία της αναμέτρησης ήταν αποκαρδιωτική, αλλά στο τέλος ο Αθηναίου έσωσε τα προσχήματα κι επανέφερε κάπως την ηρεμία, που χάθηκε μετά το πατατράκ που προκάλεσε η Λετονία. Το "διήμερο" στο Σεράγεβο έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα (δηλαδή πρόκριση), όμως η οσμή που άφησε δεν ήταν κι η πιο ευχάριστη.

Αυτό που κυκλοφορούσε σαν φήμη το τελευταίο διάστημα, τελικά επιβεβαιώθηκε και με επίσημο τρόπο την Παρασκευή. Ο Ρικ Πιτίνο θα είναι ο επόμενος προπονητής της Εθνικής ομάδας, που θα προσπαθήσει να προκριθεί από το προ-Ολυμπιακό τουρνουά για να βρεθεί στου Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν δεν είχε μπει στη ζωή μας στο περσινό εξάμηνο, ως προπονητής του Παναθηναϊκού, θα μιλούσαμε για μια βόμβα μεγατόνων, μια επιλογή πέρα από κάθε προσδοκία. Ο τρόπος όμως που εισχώρησε στα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα και ο επικοινωνιακός του χαρακτήρας, τον έχουν κάνει να θεωρείται ένας από εμάς, οπότε η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής, ειδικά από το σημείο που δεν βρήκε δουλειά στα μέρη του, δεν αποτελεί και τεράστια έκπληξη.

Το κείμενο αυτό θα μπορούσε κάλιστα να ονομαστεί «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι». Ή απλώς, η Εθνική ομάδα μέσα από την πορεία της Ομοσπονδίας και άλλα κουλουβάχατα της ιστορίας. Θα προσπαθήσω λοιπόν να τα βάλω όλα όσο γίνεται σε μία τάξη αν και δεν υπόσχομαι ότι θα το πετύχω.

Άλλη μια μεγάλη διοργάνωση τελείωσε με μια ακόμα αποτυχία για την «επίσημη αγαπημένη». Όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις ο Έλληνας φίλαθλος που δεν δέχεται την ήττα, ξεσπάει πάνω σε δίκαιους και αδίκους, ξεπερνώντας κατά πολύ τα εσκαμμένα στο ύφος της κριτικής του. Σε αυτό το κείμενο δεν θα ψάξουμε για εξιλαστήρια θύματα, αλλά θα βάλουμε μια ακόμα οπτική που αφορά τους παίκτες και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει εμφανιστεί πουθενά ή τουλάχιστον δεν έχει εμφανιστεί επαρκώς στην αρθρογραφία των τελευταίων ημερών.

Η μικροοικονομία του αποκλεισμού και της αποτυχίας της εθνικής στο Μουντομπάσκετ περιστρέφεται σίγουρα γύρω από τα δύο ανύπαρκτα φάουλ του Γιάννη Αντετοκούνμπο (τρίτο και πέμπτο) απέναντι στην Τσεχία. Ειδικά το δεύτερο, σε σημείο που η ομάδα έδειχνε ικανή όχι μόνο να φτάσει το +12, αλλά και να το ξεπεράσει, ήταν απόλυτα καθοριστικό. Καθαρά μπασκετικά, το να αφαιρεθεί (με το έτσι θέλω) από το παρκέ ο ακρογωνιαίος λίθος της αμυντικής προσπάθειας (έπαιζε στο 5) και το βασικότερο σημείο της επιθετικής βαρύτητας σε ένα κλειστό ντερμπι, αποτελεί το μεγαλύτερο δυνατό εμπόδιο για οποιοδήποτε σύνολο μπάσκετ στη γη και το πιο γαλαντόμο δώρο για τον αντίπαλο. Φανταστείτε τον Ολυμπιακό χωρίς Σπανούλη στα κρίσιμα ημιτελικά παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ ή τον Παναθηναϊκό χωρίς Διαμαντίδη στη σειρά του '11 απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Γίνεται; Δεν γίνεται.