Μια νίκη επί της Λευκορωσίας σε μια προκριματική φάση δεν μπορεί προφανώς να μείνει στην ιστορία, παρ' όλα αυτά ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο τάιμινγκ που ήλθε. Ένα ροζ φύλλο που επαναφέρει την ηρεμία μετά από μια άσχημη ήττα κι εμφάνιση στο Νιούκαστλ, ενώ παράλληλα ήταν μια όμορφη στιγμή και για τους μπασκετόφιλους της Θεσσαλονίκης, σε μια πολύ γεμάτη μέρα, αφού νωρίτερα στο Ιβανώφειο ο Ηρακλής με αφορμή τα 113 χρόνια του, βράβευε τον σπουδαίο Ντέιβιντ Ίνγκραμ αλλά και την ελληνική "κατσίκα" ή αγγλιστί G.O.A.T., Νίκο Γκάλη.
Οι επί σειρά ετών αντίπαλοι στα παρκέ της Α1 κατά την περίοδο των late 80s-early 90s πήγαν λίγη ώρα αργότερα στο Αλεξάνδρειο - όπου βίωσαν έναν νέο γύρο αποθέωσης - για να δουν την Ελλάδα να υποδέχεται την Λευκορωσία. Με την... αύρα του "Γκάνγκστερ" να περιβάλλει την μητρόπολη, οι διεθνείς καθάρισαν, έστω και με άγχος, τους φιλότιμους κι υπολογίσιμους Λευκορώσους. Η τελική διαφορά των 10 πόντων (77-67) ήταν μάλλον δίκαιη με βάση τα όσα είδαμε στο παρκέ του Παλέ ντε Σπορ, αφού συνολικά η Εθνική έκανε καλύτερα τα "βασικά" και διαχειρίστηκε με επιτυχία το προβάδισμα της στο τέλος. Στηριζόμενη - ως γνωστόν πλέον στις καθιερωμένες διαδικασίες των "παραθύρων" - σε μη Ευρωλιγκάτους και πρωτοκλασσάτους παίκτες τύπου Σλούκα ή Παπαπέτρου, και προφανώς σε μη NBAers, η Εθνική πήρε, με κόπο, αυτό που ήθελε κι είχε ανάγκη.
Όλοι έδωσαν από κάτι
Το απόγευμα της Κυριακής ο Σωτήρης Μανωλόπουλος άνοιξε ξανά το ροτέισον, χρησιμοποιώντας ολόκληρη την δωδεκάδα, κάτι που είδαμε βέβαια να συμβαίνει και στο Νιούκαστλ. Με την διαφορά, βέβαια, πως κόντρα στην Λευκορωσία όλοι οι παίκτες έδωσαν από κάτι, βάζοντας το... λιθαράκι του ο καθένας ξεχωριστά προς την κατάκτηση του ροζ φύλλου. Ήταν εύκολο να διακρίνει κανείς την θετικότατη εμφάνιση του Λεωνίδα Κασελάκη (14π, 4ρ, 1α) ο οποίος με το που ενσωματώθηκε στην Εθνική, επιβεβαίωσε την καλή του φόρμα κι έδειξε πως μπορεί να προσφέρει ουσιαστικά. Οι ψηλοί Αγραβάνης (14π, 7ρ, 1κλ) και Γόντικας (13π, 3ρ, 2α, 2μπλοκ) έκαναν επίσης την διαφορά, ο μεν πρώτος δίνοντας αρκετό σκορ αλλά και ένα καθοριστικό τρίποντο στο φινάλε, ενώ ο δεύτερος έβγαλε ενέργεια και πέρα από τους πόντους που πέτυχε, βοήθησε πολύ και στην άμυνα.
Όσο για τον Μιχάλη Λούντζη, ο οποίος είναι εδώ και μια διετία στις τάξεις της Εθνικής Ανδρών, στην 8η εμφάνιση του έκανε το καλύτερο του παιχνίδι (12π, 2ρ, 2α), ασχέτως αν δεν έχει ρυθμό λόγω της έλλειψης χρόνου δράσης στον Ολυμπιακό. Ο Γκίκας (7π, 6ρ, 4α) είχε το 1/3 των ασίστ της ομάδας κι ήταν αρκετά αξιόπιστος στην θέση «1» κι ως προς τον έλεγχο του ματς. Όλα αυτά τη στιγμή που ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, στο ντεμπούτο του, ήρθε στο δεύτερο μέρος απ' τον πάγκο για να εξελιχθεί σε x factor (5π, 4ρ, 3κλ), βγάζοντας στο παρκέ ενθουσιασμό και θέληση. Ακόμη και τα παιδιά που είτε έπαιξα λιγότερο είτε δεν έκαναν τόσο αισθητή επιθετικά την παρουσία τους, συνέβαλλαν στη νίκη είτε με κάποιο τρίποντο (όπως ο Γιαννόπουλος) και μερικά ριμπάουντ (Καββαδάς, Ρογκαβόπουλος), είτε με πιο σποραδικές βοήθειες (Μουράτος) ή με απλή αποφόρτιση (Κακλαμανάκης) στους λεγόμενους "βασικούς" - αν υπάρχουν τέτοιοι στο συγκεκριμένο ρόστερ.
Σε αντίθεση με την Μεγάλη Βρετανία, την Κυριακή λειτούργησε το μοντέλο "λίγα απ' όλους" κι οι διεθνείς φρόντισαν να μην απογοητεύσουν το κοινό στην Θεσσαλονίκη. Η Εθνική επέστρεψε στη συμπρωτεύουσα για επίσημο αγώνα μετά από 34 ολόκληρα χρόνια κι ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθεια με την παρουσία του στις εξέδρες του Αλεξάνδρειου - παρότι το μπασκετικό ματς της Εθνικής επισκιάστηκε από το ποδοσφαιρικό ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρης που φυσιολογικά συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην πόλη. Ο μπασκετικός αγώνας δεν ήταν τόσο ποιοτικός αλλά είχε ένταση, δύναμη κι ενδιαφέρον.
"Άσφαιρη" ξανά στο σουτ, αλλά...
Ένας από τους λόγους της ήττας στο Νιούκαστλ και των μόλις 69 πόντων στην επίθεση, ήταν πως η "γαλανόλευκη" με 25.8% στο τρίποντο (8/31) θα έπρεπε να κάνει κάποια άλλα πράγματα τέλεια, προκειμένου να κερδίσει. Το μετριότατο αυτό ποσοστό επαναλήφθηκε στην Θεσσαλονίκη (26.1%, 6/23 τρίποντα) για δεύτερο σερί ματς και ουσιαστικά η Εθνική δεν επέτρεψε στον εαυτό της να "καθαρίσει" νωρίτερα. Ο Γκίκας έβαλε δύο τρίποντα κι οι ικανοί σουτέρ του ρόστερ μόλις τέσσερα συνδυαστικά. Η λογική υπαγορεύει πως με μια στοιχειώδη ευστοχία από κάποιον εκ των Γιαννόπουλου, Λούντζη, Αγραβάνη (όλοι είχαν 1/4) ή του Κασελάκη (1/5), τα πράγματα θα είχαν κυλήσει αρκετά πιο ήσυχα. Δεν συνέβη και σίγουρα πρέπει να προβληματίσει ενόψει των επόμενων υποχρεώσεων.
Ωστόσο οφείλουμε να επισημάνουμε πως παρά την αναποτελεσματικότητα στο μακρινό σουτ, οι παίκτες του Μανωλόπουλου βρήκαν τα συστατικά της νίκης μέσα σε έναν πολύ χαμηλό αριθμό λαθών (8 έναντι 17 της Λευκορωσίας) αλλά και προκαλώντας φθορά στην αντίπαλη άμυνα με κερδισμένα φάουλ. Τα οποία από ένα σημείο κι ύστερα έστελναν μονίμως την Εθνική στην γραμμή των προσωπικών (29/45 βολές). Ως εκ τούτου, οι διεθνείς έπαιρναν επιθετικές ανάσες μέσω των βολών, σε διαστήματα που δυσκολεύονταν να σκοράρουν από το πάτωμα. Οι χαμένες δεν ήταν λίγες, αλλά θα λέγαμε σε γενικές γραμμές πως στο επιθετικό σκέλος έγιναν τα απολύτως απαραίτητα για να έλθει η νίκη. Όχι φαντεζί πράγματα, αλλά τόσο-όσο, με έναν κάπως... διεκπαιρεωτικό τρόπο, προκειμένου να φτάσει η ομάδα σε μια συγκομιδή όπου δεν θα ήταν εύκολο να πλησιάσει ο αντίπαλος.
Ένας αντίπαλος που ναι μεν τις προάλλες έβαλε 84 πόντους στην Τουρκία, την οποία και νίκησε με χαρακτηριστική άνεση, εντούτοις προχθές είχε προβλήματα από την άμυνα της Εθνικής. Ήταν αναμενόμενο πως οι ποιοτικοί Σαλάς (για τον οποίο έχουμε αναφερθεί δις στο παρελθόν στον ιστότοπο) και Παραχούσκι θα σκόραραν αρκετά, επομένως το ζητούμενο ήταν να μην εμφανίσουν οι Λευκορώσοι άλλους κρυφούς άσους. Ο Μπλίζνιουκ έβαλε κάποια καλάθια (17π) που στην οικονομία του ματς δεν πλήγωσαν την Εθνική, ενώ ο Μπελιάνκου που έκανε ζημιά στην Τουρκία περιορίστηκε στα 0/3 εντός πεδιάς. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των φιλοξενούμενων, πάντως, ήταν κάτω από τα καλάθια, κι ουσιαστικά ότι έχτιζαν από την περίμετρο (42%) το χαλούσαν όταν έκαναν επιθέσεις από "μέσα" (35%). Η Ελλάδα σε κανένα δεκάλεπτο δεν δέχθηκε περισσότερους από 19 πόντους και γενικώς αν εξαιρέσουμε κάποιες μεμονωμένες φάσεις, αμυντικά έδειξε συνέπεια.
Έγινε η δουλειά και τώρα... Τουρκία
Αυτό που κρατάμε είναι πως στο Αλεξάνδρειο, η δουλειά έγινε. Η Εθνική δεν ενθουσίασε, αλλά ήταν αποτελεσματική. Θα ήταν άσχημος - αν κι όχι καταδικαστικός - οιωνός το 0/2. Η Ελλάδα στα τέλη Φλεβάρη θα κοντραριστεί με την Τουρκία, η οποία επίσης είναι στο 1-1. Από τον όμιλο, μπορεί να περνούν τρεις από τις τέσσερις ομάδες, αλλά έχει σημασία η συγκομιδή, καθώς τα αποτελέσματα "μεταφέρονται" σε νέο όμιλο, στην επόμενη φάση. Επομένως, οι back-to-back μονομαχίες με τους γείτονες στο επόμενο "παράθυρο" σε περίπου 90 μέρες, θα έχουν μεγάλη βαθμολογική σημασία στον όμιλο Β'.
Η Τουρκία - έχοντας τον Λάρκιν στη σύνθεση της - νίκησε πιο δύσκολα απ' ότι μαρτυρά το τελικό σκορ (84-67) την Μεγάλη Βρετανία κι έτσι διατήρησε την απόλυτη ισορροπία στο γκρουπ. Ο σκόρερ της Εφές είναι "too much" για την διαδικασία των προκριματικών, αφού λιγοστές ομάδες θα έχουν στην διάθεση τους έναν παίκτη αυτού του βεληνεκούς. Τα επερχόμενα ματς με την ομάδα του Ορούν Ενέ δεν θα θυμίζουν εκείνο του Προολυμπιακού το περασμένο καλοκαίρι (η Εθνική του Ρικ Πιτίνο είχε επικρατήσει πανάξια στον Καναδά με 81-63), αφού τα ρόστερ αναμένεται να είναι πολύ διαφορετικά.
Δεν πρέπει, από την άλλη, να υποτιμηθεί η σημασία της νίκης επί της Λευκορωσίας, καθώς είναι πολύ πρόσφατο το παράδειγμα του αποκλεισμού της Σλοβενίας (2019). Και με βάση αυτό, πρέπει να γίνει αντιληπτό πως οι αναμετρήσεις με την Τουρκία όχι μόνο θα "ζυγίσουν" τη συγκεκριμένη Εθνική σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά θα καθορίσουν - ως ένα βαθμό, αφού υπάρχει και τρίτο παράθυρο, τον Ιούνιο - το μέλλον της στην προκριματική διαδικασία. Υπάρχει αρκετός δρόμος, βέβαια, ως τα τέλη του Φλεβάρη και μένει να δούμε αν θα υπάρξουν εκπλήξεις-νέες προσθήκες στο δυναμικό της Εθνικής.
Υγ. Ο Μανωλόπουλος προσφάτως με το Περιστέρι αντιμετώπισε δύο φορές την Τσμόκι Μινσκ, την μόνιμη πρωταθλήτρια της Λευκορωσίας, στο FIBA Europe Cup. Η συγκεκριμένη ομάδα τροφοδοτεί με παίκτες την Εθνική Ομάδα της χώρας και στο εν λόγω ματς βρίσκονταν επτά παίκτες της, στην δωδεκάδα των φιλοξενούμενων. Ο 51χρονος τεχνικός γνώριζε αρκετούς εξ' αυτών και σίγουρα αυτό το στοιχείο είχε τη χρησιμότητα του.
