Παρολίγον φαντασματάκι
Πάρτε για παράδειγμα εκείνη του Γκάσπερ Βίντμαρ, που για ένα γράμμα αποφεύγει συστηματικά τους συνειρμούς για ένα φαντασματάκι. O 30χρονος Σλοβένος σέντερ πέρασε μέχρι σήμερα την καριέρα του ως ένας συμπαθής ξυλοκόπος, του οποίου η παρουσία κρινόταν μεν απαραίτητη για βρώμικες δουλειές , αλλά σίγουρα στο τέλος των παιχνιδιών δεν ήθελε να τον βλέπει κανείς. Αν εξαιρέσουμε την αναβάθμιση του στην Μπάνβιτ και ένα πέρασμα από την Μπεσίκτας, ο Βίντμαρ ήταν πάντα μέρος του plan B. Εκανε κάμποσα φάουλ, η απόσταση του από την στεφάνη σε ευθεία αναλογία με την κατάληξη της προσπάθειας, ενώ οι βολές του κατέληγαν τόσο συχνά στα Τζουμέρκα, ώστε τα σκυλιά που κυνηγάν μανιτάρια να γυρίζουν πολλές φορές με μπάλες του μπάσκετ. Η έλλειψη τεχνικής ήταν εμφανής και η αμυντική σκληράδα δεν έφτανε για να την καλύψει. Στoν τελευταίο του χρόνο στην Φενέρ (2013-14) , ο Ομπράντοβιτς έδινε περισσότερο χρόνο μέχρι και στον ... Ζόριτς, αν είναι ποτέ δυνατόν.
Στην Μπανβιτ βέβαια, όπως προείπαμε, το πράγμα άλλαξε, καθώς άλλος σέντερ δεν υπήρχε και η εναλλακτική του - Σλοβένου - Σάσο Φιλιπόφκσι ήταν ελαφρύτερα σχήματα με σέντερ τον Κούλιγκ. Η παρουσία ενός συμπατριώτη του στον πάγκο της τουρκικής ομάδας και η ανάθεση των περισσότερων καθηκόντων της θέσης σε εκείνον, έκανε για πρώτη φορά τον Βίντμαρ καθαρό "βασικό" και αύξησε την παραγωγικότητα του. Τα ποσοστά στις βολές παρέμειναν στα τάρταρα, όμως οι προσπάθειες αυξήθηκαν και οι δυο γκαρντ σβούρες απορροφούσαν ιδανικά την πίεση, περίπου όπως οι Ντράγκιτς και Ντόντσιτς. Ισως ο Κοκόσκοφ να το έλαβε υπόψη του και αυτό, αν και έτσι κι αλλιώς και εκείνος δεν είχε άλλον. Στην εθνική Σλοβενίας ο Βίντμαρ βρέθηκε εκ νέου σε θέση "διαπραγματευτικής ισχύος": Ήταν ουσιαστικά ο μοναδικός σέντερ. Και τα έκανε όλα λίμπα, με τον δικό του ξεχωριστό και άκομψο τρόπο.
Οι δυο σταρ του πασάρουν σίγουρα ιδανικά την μπάλα στο dive, για αυτό και ο ίδιος σκοράρει 9,5 πόντους με 63% στο Ευρωμπάσκετ. Ομως και ο ίδιος τους βοηθά με το πραπάνω, καθώς καλύπτει τα νώτα τους στην άμυνα. Και δεν μιλάμε τόσο για το πικ εν ρολ, όσο για την προσωπική επίδοση απέναντι στα Ισπανικά θηρία. Τα άσχημα ποσοστά των Πάου (κυρίως) και Μαρκ , ήταν δικό του έργο σχεδόν αποκλειστικά, καθώς ο Σκαριόλο δεν σκρίναρε ιδιαίτερα για τα βαριά χαρτιά του και υπολόγισε στην ατομική υπεροχή. Δύο μόλις βράδια πριν , άλλωστε , ο συμπαθής Γκάσπερ έτρεχε και δεν έφτανε με τον Πορζίνγκις, μόνο που εκείνος δεν έπαιζε με πλάτη και έτρεχε δεξιά και αριστερά στην περιφέρεια. Aυτό ο Πάου πλέον δεν το κάνει.
Η προσφορά του Βίντμαρ στην Σλοβενία δεν περιορίζεται εκεί. Στο Ευρωμπάσκετ δίνει ιδανικά σκριν, τα οποία αν απέναντι τους βρουν ... Γκασόλ , κάνουν την μισή δουλειά. Είναι απορίας άξιο πώς ο Σκαριόλο δεν δοκίμασε κάτι διαφορετικό από την flat κάλυψη στην άμυνα, δεδομένης της μαεστρίας του Ντράγκιτς στο middle post και της δυνατότητας του Σλοβένου σέντερ να κόβει απότομα τον δρόμο των γκαρντ. Τον Βίντμαρ δεν τον πέρασε κανείς και ο Ντράγκιτς έκανε στην αρχή όργια, πριν παραδώσει την σκυτάλη στο παιδί - κομπιούτερ.
Όπως το είπαμε ... Οι ιστορίες μας διασταυρώνονται.
Λούκα και Γκόραν
Ο Λούκα Ντόντσιτς είναι 18 και η συνύπαρξη του με τον Γκόραν Ντράγκιτς μοιάζει το πιο σύντομο όμορφο παραμύθι της Σλοβένικης μπασκετικής παράδοσης. Η συντομία αυτή του προσδίδει ταυτόχρονα και μία πίκρα. O Ντράγκιτς, βλεπετε, είναι 31 και σε δύο χρόνια στο μουντομπάσκετ θα είναι 33. Ισως εκείνη η διοργάνωση να είναι και η τελευταία που θα συνπάρξουν οι δυο τους, και έτσι θα έχουμε να θυμόμαστε τις ελάχιστες κοινές παραστάσεις τους σαν έναν καλοκαιρινό έρωτα. Η λυρικότητα θυμίζει κάπως Βασίλη Σκουντή, ο οποίος δεν ξέρω καν αν ερωτευτηκε ποτέ καλοκαίρι, αλλά η χρήση της λέξης "ερωτας" δεν είναι τυχαία. Ο τρόπος με τον οποίο ταιριάζουν οι δυο τους στο γήπεδο μοιάζει σχεδόν μοιραίος, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι της τύχης, όπως κάθε ανάλογη γνωριμία.
Ο Ντράγκιτς δεν έχει έμφυτο το χάρισμα της δημιουργίας μέσω της πάσας, ούτε προορίστηκε να γίνει από την αρχή ένας σταρ στο ΝΒΑ, όπως είναι σήμερα. Αν ξαφνικά φαίνεται να δημιουργεί παιχνίδι με ένα σωρό τρόπους, είναι επειδή με τα χρόνια σχεδόν τελειοποίησε το εκτελεστικό του ρεπερτόριο. Aν πάει κανείς πίσω στον χρόνο, θα ανακαλύψει highlights γεμάτα μπούκες, τσαμπουκαλίδικα λέι απ ανάμεσα σε κόσμο και τελειώματα - σφαίρα στον αιφνιδιασμό. Μετά τα τρία - τέσσερα πρώτα χρόνια ωρίμασε, "στρογγύλεψε" το παιχνίδι του, έγινε παιχτούρα στο Φίνιξ και βρέθηκε για πρωτη φορά απολυτος πρωταγωνιστής μόλις πέρυσι, και καθώς ο Γουέιντ αποχώρησε από το Μαϊάμι για το Σικάγο. Στα χέρια του Σπόλεστρα ο Ντράγκιτς σκόραρε περισσότερο από κάθε άλλη σεζόν και ήταν ο βασικός υπαίτιος που οι Χιτ παρολίγον να πετύχουν μια τελείως ανέλπιστη είσοδο στα πλέι οφ. Πλέον μπορεί να κάνει τα πάντα, και για αυτό ακριβώς του δημιουργούνται ευκαιρίες για πάσα. Πριν αρχίσω να γράφω, ήμουν σχεδόν σίγουρος πως πρώτος πασέρ των Σλοβένων θα ήταν ο πολυδιάστατος Ντόντσιτς. Φευ... Οι 5,2 ασίστ του Ντράγκιτς ξεπερνούν κατά πολύ τις 3 κόμμα κάτι του μικρού, μην με βάζετε να ψάχνω. Ξεπερνούν επίσης κατά πολύ τον μέσο όρο των τελικών πασών που είχε ο Γκόραν στις προηγούμενες διοργανώσεις της FIBA. Kαι πολλές από αυτές καταλήγουν μέχρι και στον Λούκα Ντόντσιτς.
Πρόκειται ασφαλώς για μία κάποιου τύπου αντιστροφή, καθώς στο Ευρωμπάσκετ αυτό ο μικρός είναι περισσοτερο σκόρερ και λιγότερο ένας πολυσχιδής πλέι μέικερ. Kαι μάλιστα μοιράζει τις προσπάθειες του σε στυλ moneyball, δηλαδή μεταξύ τριπόντων και λέι απ. Το παρακάτω διάγραμμα το έφερε στην προσοχή μου ο Pete και απεικονίζει τα σουτ του Ντόντσιτς στα τελευταία δύο παιχνίδια.
Δίπλα στον αυτοσχεδιασμό του Ντράγκιτς, ο Ντόντσιτς λειτουργεί όχι ως πλέι μέικερ, αλλά ως ένας killer με μυαλό υπολογιστή. Οι δυο γκαρντ αλληλοσυμπληρώνονται με ένα τρόπο κάπως αναπάντεχο , κάτι στο οποίο σίγουρα έχει βάλει το μυαλουδάκι του ο πολύ καλός κόουτς που βρίσκεται στον πάγκο. Ο Κοκόσκοφ, πέραν του να ενθαρρύνει τους αιφνιδιασμούς και να τοποθετεί τον Ντόντσιτς ως έναν computerized off guard με ικανότητα στις δεύτερες αποφάσεις, κάνει και διάφορες άλλες μαγκιές, εκ των οποίων η αγαπημένη μου είναι η εξής: σε διατάξεις horns (σκριν επιλογής) ή staggered σκριν (δυο συνεχόμενα σκριν ... κάπου) , μαζί με τον ψηλό εμπλέκει έναν γκαρντ ως σκρίνερ, με εντολή για pop out. Μισό, για να μην μιλάμε στον αέρα.
Δεν μπαίνει, αλλά το νόημα το πιάνετε. Ο Ντόντσιτς γίνεται συχνά ο ίδιος βοηθός του Ντράγκιτς. Σκρινάρει για εκείνον, του δίνει hand offs, βρίσκεται δίπλα του για την πρώτη πάσα ή κάθεται και περιμένει στην αδύνατη πλευρά. Ο,τι χρειαστεί. Τα καθήκοντα του είναι - αν επιτρέπεται - πρωταγωνιστικώς υποβοηθητικά, με την αρμονική αυτή συνύπερξη να πιστώνεται σαφώς και στον προπονητή.
Από τον Κοκόσκοφ , εξάλλου, εξαρτάται εν πολλοίς και η συνέχεια του παραμυθιού, ακόμη και αν είναι σύντομη. Ο Ντράγκιτς δήλωσε πρόσφατα πως για τον κόουτς θα επέστρεφε σίγουρα στην εθνική για την επόμενη διαργάνωση. Τότε ο Ντόντσιτς θα είναι σχεδόν βετεράνος, 20 χρονών, και βάσει των όσων έχουμε δει φέτος, το πιο πιθανό ενδεχόμενο είναι να δούμε τα ίδια και καλύτερα. Αρκεί, είπαμε, να είναι εκεί ο Κοκόσκοφ, με τον οποίο ο Ντράγκιτς είχε δουλέψει στο Φίνιξ για περίπου 4 χρόνια και μετά την αποχώρηση του Ντ'Αντόνι.
Οι ιστορίες τέμνονται πάλι, καθώς οι πρωταγωνιστές τους συναντώνται εκ νέου....
Ο κόουτς των γκαρντ
Ο μεσότιτλος δεν αποτελεί υπερβολή. Σε ένα (περιέργως) κατατοπιστικότατο άρθρο, το επίσημο σάιτ της FIBA κάνει ένα σύντομο πέρασμα από τους σταθμούς της καριέρας του Σερβου προπονητή, οι οποίοι τον βρήκαν κατά κύριο λόγο στην θέση του βοηθού σε NCAA και ΝΒΑ. Στο ΝΒΑ όμως, αυτή η θέση μετράει και μετράει πολύ, καθώς οι βοηθοί είναι κάτι σαν τους σχεδιαστές μόδας. Τα φορέματα και τα κοστούμια είναι δικές τους δημιουργίες , και ας αναλαμβάνει το ξεδιάλυμα και την επιλογή ο επικεφαλής του οίκου. Στην γκαρνταρόμπα του Κοκόσκοφ συναντά κανείς κυρίως δαντέλα, καθώς ο κόουτς - με εξαίρεση τους πρωταθλητές Πίστονς του 2004 - πάντα προσέφερε στις ομάδες του επιθετικές ομορφιές. Αν βάλετε το όνομα του στο ψαχτήρι του youtube , θα βρείτε ολόκληρα σεμινάρια επάνω σε επιθετικά plays, και δη plays για την transition επίθεση και την εκμετάλλευση των γκαρντ. Όσοι έχουν όρεξη ας το τολμήσουν, εδώ διηγούμαστε μια ιστορία που ξεκίνησε από ένα ατύχημα.
Ο Κοκόσκοφ κανονικά θα γινόταν επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, αλλά ένα πολύ βαρύ τροχαίο διέγραψε κάθε τέτοια πιθανότητα και τον έστρεψε από πολύ μικρό στην προπονητική. Στα 18 του το γόνατο του διαλύθηκε, και η ανάρρωση ήταν τόσο αργή που κατέστρεψε κάθε ελπίδα. Αντιγράφω από ένα κείμενο της Salt Lake Tribune: "Ηξερα από εκείνο το σημείο ότι δεν θα μπορώ να παίξω το παιχνίδι. Αλλά πάντα ήμουν ερωτευμένος με αυτό, τόσο που είπα στον εαυτό μου ότι θα μείνω κοντά του. Ποτέ μου δεν αμφάβαλα ότι θα μείνω στο μπάσκετ, έχοντας δυνατότητες". Τα όσα ακολούθησαν ίσως να τα έχετε ήδη διαβάσει και αποτελούν παράσημο. Ο σημερινός του προϊστάμενος στην Γιούτα, Κουίν Σνάιντερ, ήταν και εκείνος που του πρωτοέδωσε δουλειά στην Αμερική, την σεζόν 1999-2000 στο κολέγιο του Μιζούρι, χρίζοντας τον ως τον πρώτο Ευρωπαίο σε ανάλογη θέση, με τον αντίστοιχο τίτλο τιμής να του αποδίδεται αργότερα και στο ΝΒΑ.
Οι δυο τους επανενώθηκαν εδώ και δυο χρόνια στην Γιούτα και τώρα ο Σλοβένος βρίσκεται αντιμέτωπος με μία πρόκληση: να αναβαθμίσει το άγριο επιθετικό παιχνίδι του Ρίκι Ρούμπιο, με τον τρόπο που αναβάθμισε αυτό του Τζορτζ Χιλ. "Tα πράγματα που με βάζει να κάνω είναι διαφορετικά από ο,τι έχω συνηθίσει. Αλλά ο,τι με βάζει να εφαρμοζω είναι καταπληκτικό, μικρά πράγματα που δεν ήξερα οτι θα με βοηθήσουν να γίνω καλύτερος σουτέρ ή καλύτερος εκτελεστής μετά από τρίπλα". Κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται και ο Ρίκι από εδώ και πέρα; Στο διεθνές μπάσκετ της FIBA οι άμυνες δεν του πολυδίνουν σημασία στα πικ εν ρολ και έτσι συχνά οι Ισπανοί το αφήνουν στην άκρη και το γυρίζουν στα post up. Ειδικά φέτος το παράκαναν, με τον Σκαριόλο να αφήνει για τεράστια διαστήματα μέσα στο παρκέ τους αδερφούς Γκασόλ, οι οποίοι στην άμυνα αποτέλεσαν στον ημιτελικό μαύρη τρύπα. Και ιδιαίτερα ο Πάου.
Μισό λεπτό, ο Πάου Γκασόλ τρύπα;
Ο χρόνος κυλάει
Είναι αδιαμφισβήτητο. Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο ανακοίνωσε μόλις χθες την αποχώρηση του από την εθνική Ισπανίας, με τους παρευρισκόμενους να τον αποθεώνουν, σε μία στιγμή που περισσότερο φέρνει αναμνήσεις , παρά μελαγχολία.
Adiós ? #Capi7án...
— SeBaloncesto - FEB (@baloncestofeb) September 16, 2017
Navarro anuncia su despedida de la #SelMAS ?? Ésta siempre será tu #LaFamilia ???#SomosEquipo pic.twitter.com/DBvJgJl9kt
Η μεγάλη γενιά της Ισπανίας σιγά σιγά κατεβαίνει από το πάλκο, για να δώσει την θέση της σε νέα φυντάνια και πιθανώς - πάντως όχι σίγουρα - σε πρωταγωνιστές με άλλη φανέλα. Οι σκούρες πράσινες εμφανίσεις του σλοβένικου διδύμου περνούσαν σαν σφαίρες δίπλα από τα αργοκίνητα πόδια του ψηλού - έμβλημα, και ένιωθες ότι παρά την ορμή τους, το έκαναν με τον δέοντα σεβασμό. Ο Πάου Γκασόλ , εξουθενωμένος στην άλλη άκρη από τα σπρωξίδια του Γκάσμπερ Βίντμαρ , έβλεπε τους Ντόντσιτς και Ντράγκιτς να τον χτυπούν ανελέητα στα πικ εν ρολ, να τελειώνουν τις φάσεις και να πασάρουν δεξιά και αριστερά στους ελεύθερους συμπαίκτες. Τον στόχο τον είχε βάλει ο προπονητής Ιγκόρ Κοκόσκοφ. Ετσι, για να βρεθούν όλοι σε ένα σταυροδρόμι πριν ξαναπάρει ο καθένας τον δρόμο του. Στο τέλος του, όλοι θα εύχονται να κουβαλάν μαζί τους κάτι από την κληρονομιά του Χουάν Κάρλος Ναβάρο και του μεγάλου Πάου Γκασόλ.
