Σε δύο μικρά στιγμιοτυπάκια, ένα χαλαρό σημείωμα για κάποια πράγματα που πάνε πολύ καλά για τους Ουόριορς και όχι τόσο καλά για τους Καβς. Πριν τα δείτε , δύο λόγια.

Με τον τρόπο που επικράτησαν οι Ουόριορς στον πρώτο από τους τελικούς του ΝΒΑ, πέταξαν τα roundtable και τις αναλύσεις στα σκουπίδια. Τί είπατε (είπαμε); Πώς οι Καβς θα είχαν τύχη εφ'οσον σταματούσαν την βροχή τριπόντων, τα "τρελά σουτ" και τους Τόμπσον - Κάρι; Ορίστε, το κατάφεραν. Το αποτέλεσμα ήταν μία τρύπα στο νερό και μία άνετη επικράτηση των Πολεμιστών. Μόνο ο Βασίλης με τον Τζόρτζι μας είχαν προιδεάσει για τη δύναμη του πάγκου του Στιβ Κερ, και ας χτύπησε αυτός τις κατά τα άλλα γνωστές αδυναμίες των Καβς.

Το 7ο παιχνίδι της σειράς τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν το πιο δύσκολο για τους Warriors. Κατά την προσωπική μου άποψη, το 6ο ματς ήταν το καθοριστικό και αφού το κέρδισαν μέσα στην έδρα της Οκλαχόμα, πλέον είχαν το ψυχολογικό πλεονέκτημα απέναντι στην ομάδα των Durant και Westbrrok. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι Thunder παραδόθηκαν αμαχητί, τουναντίον έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να κερδίσουν τον αγώνα, όμως όταν η ομάδα που έχει στις τάξεις της τον καλύτερο σουτέρ όλων των εποχών και τον δεύτερο καλύτερο εν ενεργεία σουτέρ στον κόσμο, έχει αυτοπεποίθηση και παίζει στην έδρα της, τότε λίγα πράγματα μπορούν να την σταματήσουν. Είχα πολλά χρόνια να απολαύσω τόσο πολύ μια σειρά μπάσκετ όσο αυτή και η εντύπωση που μου έμεινε, είναι ότι εκτός από μια καταπληκτική σειρά 7 παιχνιδιών και μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, έχουμε τη χαρά να δούμε μπροστά στα μάτια μας την εξέλιξη του αθλήματος και το μέλλον του.

Το 2004 οι Detroit Pistons κατάφεραν κάτι το οποίο θεωρούνταν ακατόρθωτο μέχρι τότε στο NBA: να κατακτήσουν το πρωτάθλημα χωρίς έναν μεγάλο superstar στη σύνθεσή τους. Αυτό φυσικά δεν έπαψε να αποτελεί εξαίρεση και μετά το 2004, μιας και τα αποτελέσματα στα χρόνια που ακολούθησαν δείχνουν λίγο ή πολύ πως η παρουσία all-stars σε μια ομάδα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να φτάσει κανείς ως το δαχτυλίδι.

Μπορεί να βρισκόμαστε εν μέσω αγωνιστικής δράσης στα playoff του ΝΒΑ, αλλά μέσα στην εβδομάδα πέρα από τα αγωνιστικά, είχαμε και την λοταρία του ΝΒΑ Ντραφτ για το 2016 μέσα από την οποία βγαίνουν οι ομάδες που θα διαλέξουν στις πρώτες 14 επιλογές. Οι επιλογές αυτές ανήκουν όλες στις 14 ομάδες οι οποίες δεν κατάφεραν μπουν στα playoffs. Οι πιθανότητες για κάθε μία από αυτές τις ομάδες είναι συνάρτηση του ρεκόρ που κατείχαν τη φετινή χρονιά στη κανονική σεζόν.

Το τελευταίο δωδεκάλεπτο του 6ου παιχνιδιού μεταξύ Οκλαχόμα και Σαν Αντόνιο ξεκίνησε με σχεδόν σίγουρο νικητή, καθώς οι Θάντερ είχαν διαλύσει τους αντιπάλους τους για τρεις συνεχόμενες περιόδους. Μέσα σε λίγα λεπτά οι Σπερς κατάφεραν να πάνε το παιχνίδι από το -26 στο -11, και περίπου στο πεντάλεπτο πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται αν οι παίκτες του Ντόνοβαν θα καταφέρουν να τα θαλασσώσουν άλλη μία φορά στα τελειώματα ενός αγώνα.

Τη στιγμή που στο San Antonio και στην Oklahoma πέφτουν κορμιά, οι Raptors με τους Heat ετοιμάζονται να παίξουν άλλες 4-5 παρατάσεις και οι Warriors πέρασαν δύσκολα στους τελικούς της Δύσης (σόρρυ Blazers, αλλά “Curry is back”), οι Cleveland Cavaliers πάιρνουν κάποιες έξτρα μέρες ξεκούρασης και προετοιμασίας για τη συνέχεια. Στους μόλις 8 αγώνες που έχουν δώσει οι Cavs μέχρι στιγμής στα playoffs έχουν δείξει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο γιατί θεωρούνται οι απόλυτοι κυρίαρχοι της Ανατολής από τη στιγμή που ο Lebron επέστρεψε σπίτι το καλοκαίρι του ‘14. Παρά το μέτριο (έως κακό) μπάσκετ που έχουν παρουσιάσει σε ορισμένα διστήματα αυτών των 2 χρόνων, δεν επάψαν στιγμή να θεωρούνται το αδιαφιλονικητο φαβορί της Ανατολής.

Ήταν καλοκαίρι του 1999, τότε που το Filmnet μεσουρανούσε και είχε ταινίες, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, είχε με λίγα λόγια τα πάντα. Ήταν το καλοκαίρι που είδα για πρώτη φορά ζωντανά στην τηλεόραση NBA Playoffs. Και σήμαινε πάρα πολλά για μένα, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα προηγούμενα χρόνια έπρεπε να περιμένεις δύο μέρες για να διαβάσεις τι έγινε στο “Sportime” ή μήπως πετύχαινες στο ραδιόφωνο τα αποτελέσματα.

Ημουν φανατικός οπαδός των Knicks, τους οποίους έπαιρνα από το πρώτο μου NBA Live 1995 (με Dino Radja στους Celtics!)

Η φετινή χρονιά για την ομάδα της Βοστώνης μπορεί να τελείωσε στον πρώτο γύρο των playoffs ίσως κάπως άδοξα, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως τρέχουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα το πιο ενδιαφέρον project σε ολόκληρο το NBA. Αν έψαχνα μια μόνο λέξη για να χαρακτηρίσω τη φετινή σεζόν των Celtics, αυτή θα ήταν “ενθαρρυντική”, μιας και το καλοκαίρι που έρχεται ενδέχεται να αποβεί κομβικό για το μέλλον της ομάδας τα επόμενα χρόνια.

Το καλοκαίρι του 1992 οι Μπλέιζερς για μένα ήταν οι "κακοί". Πριν ακόμα αποκτήσω συνείδηση και γνώση γύρω από τα μπασκετικά δρώμενα, είχα πειστεί από τους διάφορους ειδικούς (τα μεγαλύτερα παιδιά στη γειτονιά) ότι εκείνο το καλοκαίρι ο Τζόρνταν έπρεπε να κερδίσει τους τελικούς και η Ντριμ Τιμ να σαρώσει στη Βαρκελώνη. Και αν για το δεύτερο είχα ήδη ανεπτυγμένα αντισώματα και άποψη (λόγω του μεγάλου θαυμασμού για τον Ντράζεν) ώστε να διαφοροποιηθώ από την υπόλοιπη παρέα, το θέμα με τους Μπλέιζερς το έφαγα αμάσητο και συμφώνησα με τους μεγαλύτερους που πάντα ξέρανε περισσότερα¹. Άσε που οι Μπλέιζερς ήταν η ομάδα που δεν χρησιμοποιούσε καθόλου τον Ντράζεν την προηγούμενη χρονιά. Τελικά τόσο ο Τζόρνταν όσο και η Ντριμ Τιμ εκείνο το καλοκαίρι αναδείχθηκαν νικητές προς δικαίωση των "ειδικών" και για μένα έμεινε η χαρά των 2 συνεχόμενων τριπόντων του Ντράζεν στο πρώτο παιχνίδι ανάμεσα στην Ντριμ Τιμ και την Κροατία. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα μας σήμερα;