"Αγαπητέ πρώην franchise player Kevin Durant,
Μέχρι και το απόγευμα της Δευτέρας σε θεωρούσα τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, κάτι που το πιστεύω από την πρώτη φορά που είχα τη τύχη να σε παρακολουθήσω στην τηλεόραση. Ήταν κάπου προς τα τέλη του 2006 όταν για μία ακόμα φορά, παρακολουθούσα με μανία το Κολεγιακό Πρωτάθλημα. Τότε είχε ήδη αρχίσει να κάνει θραύση το όνομα Kevin Durant (το δικό σου ντε), ως ένας ασύλληπτος πρωτοετής, ο οποίος κάνει παπάδες που δεν έχουν ξαναδεί τα μάτια πολλών με το Πανεπιστήμιο του Τέξας. Η περιέργεια με έφαγε και έτσι μέσα στις επόμενες μέρες έψαξα να δω ένα παιχνίδι του πανεπιστημίου σου για να καταλάβω αν είσαι όντως τόσο μοναδικός. Ήταν Δεκέμβριος του 2006 σε ένα παιχνίδι που παίζατε στο Tennessee απέναντι στους Volunteers. Ακόμα και αν χάσατε και εσύ ουσιαστικά ηττήθηκες από τον Chris Lofton που σκόραρε 32 πόντους εκείνο το βράδυ, εγώ έπαθα πλάκα με το ταλέντο σου. Σκόραρες 25 πόντους, παρότι σχεδόν 2.10 είχες απίστευτο έλεγχο των κινήσεων σου και σουτ που τσάκιζε κόκκαλα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πόσο θανατηφόρος συνδυασμός χαρακτηριστικών ήταν αυτός, και πόσο ταλέντο χωρούσε σε αυτό το πολύ αδύνατο κορμί, με χέρια και πόδια που έμοιαζαν με καλαμάκια.
Από τότε, σε όσους φίλους και γνωστούς είχα που ασχολούνταν με το μπάσκετ, σε διαφήμιζα ως τον μεγαλύτερο παίκτη που ίσως θα δουν τα μάτια όλων μας στο μέλλον. Παρότι δούλευα πρωινά, σημάδευα όλα τα ματς σχεδόν του Τέξας και έψαχνα καλά stream για να τα δω, και κάθε φορά ήταν τόσο συναρπαστικό. Δεν χόρταινα να απολαμβάνω το ταλέντο σου, και παρότι εκείνη τη χρονιά το Τέξας δεν είχε καλή ομάδα, εγώ πίστευα ότι θα μπορούσες να πας την ομάδα σου στο Final 4. Τα παιχνίδια πέρναγαν, η απόδοση σου ήταν συναρπαστική και κάπου στα μέσα του Μάρτη του 2007 ήρθε η ώρα να καταλάβουν άπαντες τι έρχεται. Στον τελικό της Big 12, απέναντι στο Κάνσας, που εκείνη τη χρονιά κατέκτησε και το κολεγιακό τίτλο, χάρισες μία παράσταση άνευ προηγουμένου. 37 πόντους, 10 ριμπάουντ, 6 τάπες, με την ήττα όμως να έρχεται στην παράταση. Σε αυτό το ματς κατάλαβα ότι είσαι ότι καλύτερο κυκλοφορεί εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ. Ένα παιδάκι 18 χρονών, χωρίς μυική μάζα, που είναι 2.10, σουτάρει από παντού με 47% στα σουτ και 40% στα τρίποντα, με όλες τις άμυνες επάνω σου, αλλά το απαράμιλλο ταλέντο σου να είναι πάντα εκεί και να κάνει τη διαφορά.
Περίμενα πως και πως το τελικό τουρνουά και τα Draft για να δω που θα καταλήξει όλο αυτό. Πρώτος γύρος απέναντι στο New Mexico, άλλη μία μέρα στη δουλειά, 27 πόντοι, 8 ριμπάουντ και εύκολη νίκη. Μετά ήρθε η απογοήτευση, όχι τόσο επειδή εσύ δεν έπαιξες καλά, αλλά επειδή δεν είχες βοήθειες και έπεσες απέναντι σε ένα πολύ καλό USC, που είχε σε σπουδαία μέρα τους Taj Gibson, NickYoung και τους δικούς μας Daniel Hackett και Gabe Pruitt. Εύκολη ήττα με σχεδόν 20 πόντους διαφορά, παρότι εσύ έβαλες 30 με πάνω από 50% στα σουτ και 8 ριμπάουντ, και το όνειρό μου να σε δω πρωταθλητή στο Κολεγιακό αποδείχτηκε μακρινό. Παρόλα αυτά ήρθε η μέγιστη διάκριση, καθώς έγινες ο πρώτος πρωτοετής στην ιστορία του Κολεγιακού μπάσκετ που κέρδισες το Naysmith Award για τον καλύτερο παίκτη της χώρας. Μόνο εσύ και μερικά χρόνια μετά ο Anthony Davis το έχετε καταφέρει αυτό, κάτι που έδειχνε το πόσο ξεχωριστός ήσουν. Στα Draft επιλέχτηκες στο Νούμερο 2, κάτι που δεν το πίστευα, αφού στα δικά μου μάτια ήσουν ξεκάθαρα νούμερο 1, αλλά μάλλον έπαιξε το ρόλο του ο αποκλεισμός τόσο νωρίς από το τελικό τουρνουά.
Δεν πτοήθηκα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να παραγγείλω ένα φούτερ των Longhorns του Texas, για να θυμάμαι αυτό το πολύ ωραίο μπασκετικό ταξίδι που μου προσέφερες. Οχτώ χρόνια μετά ακόμα φυλάω αυτή την μπλούζα και όσες αναμνήσεις αυτή ξυπνάει.
Σε επέλεξε το Seattle και αμέσως πίστεψα ότι αυτή η ομάδα, που παρότι δεν την υποστήριζα θα είναι το νέο μεγάλο franchise. Πρώτη σου χρονιά και είσαι ο τρίτος rookie στο ΝΒΑ μετά τους Lebron και Carmelo που έχεις πάνω από 20 πόντους μέσο όρο και κερδίζεις εύκολα το βραβείο του Rookie of the Year.
Το 2010 στην πρώτη σου απόλυτη παράσταση πήρες από το χεράκι τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Παγκόσμιο της Τουρκίας και τους οδήγησες στο χρυσό μετάλλιο, κάνοντας ένα απίστευτο Τουρνουά, δείχνοντας για πρώτη φορά ποιος είναι ο πραγματικός κυρίαρχος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η έτσι πίστευα τουλάχιστον...
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, το Seattle μετακόμισε στην Oklahoma και έγινε Thunder, η ομάδα μέσω της παρουσίας σου άρχισε να μπαίνει στα playoff και φαινόταν ότι ερχόταν η ώρα σου για να σηκώσεις ένα πρωτάθλημα. Ακόμα και αν έπεσες πάνω στο τρομερό San Antonio, το 2012 κατάφερες να οδηγήσεις την ομάδα σου στους τελικούς. Ακόμα με θυμάμαι να λέω ότι ήρθε η ώρα που θα έδειχνες σε όλο τον κόσμο ότι είσαι καλύτερος από τον Lebron, αλλά η ομάδα στους τελικούς ξεφούσκωσε. Ο Harden ήταν σκιά του εαυτού του και εσύ δεν ήσουν όπως έπρεπε. Ο Lebron κέρδισε την προσωπική μονομαχία και εγώ είχα αρχίσει να τα ρίχνω στους συμπαίκτες σου με πρώτο και καλύτερο τον Westbrook.Ποτέ δεν τον συμπάθησα γιατί ήθελε πάντα να σε καπελώνει, παρακάλαγα να φύγει και να έρθει στη θέση του ο Chris Paul, για να δείξεις ποιος πραγματικά είσαι, με έναν συμπάικτη που θα βλέπει γήπεδο και δεν τρακάρει με αντιπάλους και το καλάθι, ούτε κάνει 10 σουτ παραπάνω από σένα ακόμα και αν εσύ είχες ξεκάθαρα μεγαλύτερο ρόλο, επιρροή και ταλέντο στην ομάδα.
Παρόλα αυτά εσύ συνέχιζες να αποδεικνύεις το ταλέντο σου. Τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος, παιχνίδια που ισοπέδωσες τους πάντες, αλλά πάντα στα playoff κάτι γινόταν. Το 2014, η καλύτερη ομάδα που έχει εμφανιστεί στα παρκέ, οι Spurs που ισοπέδωσαν τους Heat με 4-1 στους τελικούς, παίζοντας ασύλληπτο μπάσκετ, έφτυσαν αίμα για να σε αποκλείσουν στους τελικούς της Δύσης, παρότι ο Westbrook για μία ακόμα φορά δεν σε βοήθησε.
Την επόμενη χρονιά τραυματίστηκες και η ομάδα σου δεν κατάφερε καν να μπει στα playoff. Και φτάνουμε στη χρονιά που μας πέρασε, που μέσα σε ένα μήνα οδήγησες στα πρόθυρα του αποκλεισμού τους Warriors, αφού νωρίτερα είχες αποκλείσει τους Spurs, που στην κανονική περίοδο έγραψαν και αυτοί το καλύτερο ρεκόρ της ιστορίας τους. Με τον Westbrook να είναι καλύτερος από κάθε άλλη φορά. Άλλη μία χρονιά όμως χωρίς πρωτάθλημα, η όγδοη, τεράστιο χρονικό διάστημα χωρίς να έχεις γίνει πρωταθλητής. Διάστημα που δεν το περίμενα με τίποτα όταν φόραγες τη πορτοκαλί φανέλα του Texas. Ήσουν free agent, και δεν το κρύβω, ήθελα να φύγεις από την Oklahoma, να πας κάπου όπου θα αναγνωριστείς ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και θα οδηγήσεις μία ομάδα στο μονοπάτι των τίτλων. Αν ήθελα κάπου να πας, θα ήταν η Βοστώνη, μαζί με τον Isiah Thomas και τον Al Horford, να τα βάλεις στα ίσια στην Ανατολή ξανά με τον Lebron και να τον κερδίσεις. Να χτίσεις το δικό σου franchise. Ακόμα και στο Σικάγο ή τους Spurs δεν θα με χάλαγε, ομάδες που θα εκτιμούσαν αυτό που θα τους συνέβαινε και θα έχτιζαν επάνω σου.
Αλλά ακόμα και στην Oklahoma να έμενες δεν θα με πείραζε. Θα τα έβαζες ξανά με αυτούς που σε νίκησαν και πιστεύω ότι θα είχες τον τρόπο να τους βάλεις από κάτω αυτή τη φορά. Εξάλλου ούτε ο Reggie Miller άφησε ποτέ την Indiana, ούτε οι Starks και Εwing τη Νέα Υόρκη, ούτε ο Malone και ο Stockton την Utah, ούτε ο Kemp και ο Payton το Seattle την εποχή που ο Jordan τους κέρδιζε όλους, κάθε μα κάθε χρόνο. Αυτοί ήταν εκεί και επέμεναν να πολεμήσουν να τον νικήσουν με τις ομάδες τους, με τις ομάδες που τους θεωρούσαν franchise players.
Αντί αυτού εσύ επέλεξες να πας στους Warriors. Σε αυτούς που σε έκαναν να βάλεις για μία ακόμα φορά το κεφάλι κάτω, και να πας σπίτι σου νωρίτερα. Αποφάσισες να πας σε μία ομάδα που εχει franchise players και δεν έχει ανάγκη εσένα. Αλλά εσύ φαίνεται πως το μόνο που θες, είναι να πάρεις το πρωτάθλημα. Ακόμα και αν αυτό είναι με μία ομάδα που το στίγμα σου στην ανοικοδόμηση της είναι θα είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, αφού έχει ήδη ένα πρωτάθλημα και μία συμμετοχή στους τελικούς. Προτίμησες να πας σε μία ομάδα που δεν θα είσαι ο ηγέτης, και να ξέρεις ένα πράγμα: το στίγμα που θα αφήσεις στο μπάσκετ θα είναι πολύ μικρότερο, όσα δαχτυλίδια και αν βάλεις στα χέρια σου. Γιατί προτίμησες τον εύκολο δρόμο, τον δρόμο που δεν ακολουθεί ένας ηγέτης του μεγέθους σου, ένας ηγέτης όπως τον γνώρισα τον Δεκέμβρη του 2006 στο παιχνίδι απέναντι στο Tennessee.
Με ξενέρωσες ρε φίλε, ότι και αν καταφέρεις πλέον δεν θα μπορέσω να σε παραδεχτώ, γιατί στο μυαλό μου, όπως και πολλοί άλλοι είσαι ακόμα ο καλύτερος στον κόσμο. Και ο καλύτερος δεν πάει ποτέ στη καλύτερη και πιο έτοιμη ομάδα για να κερδίσει τίτλους.
Λυπάμαι, τα ξενύχτια για πάρτη σου δεν θα είναι ποτέ πια ίδια. Ξενέρωσα
Φιλικά Πάνος."
