Το τροπάριο της στελέχωσης αλλάζει (;) φέτος, καθώς οι Λιθουανοί υπέγραψαν τρεις Αμερικανούς, τους Μπράντον Ντέιβις, Άαρον Γουάιτ και Ντι Μποστ. Δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά από τη στιγμή που το περσινό "σκαρί" υπέστη σημαντικές απώλειες, με αυτές των Βέστερμαν, Λεκαβίτσιους (Λεκάβιτσους για τον γνώστη Λιθουανικών που θα διορθώσει στα comments) και Μότουμ, να "τσούζουν" περισσότερο, ενώ αποχώρησαν και οι Γιαφτόκας, Σεϊμπούτις και Λίμα. Άλλα νέα πρόσωπα ο Άξελ Τουπάν, ένας 25χρονος αθλητικός swingman που πέρασε την περσινή σεζόν στις εξέδρες τou Smoothie King Center της Νέας Ορλεάνης και ο ανερχόμενος Βασίλιε Μίτσιτς, πρώην της Τόφας, που επιστρέφει στην Euroleague μετά από ελάχιστες εμφανίσεις παλιότερα, με τον Ερυθρό Αστέρα.

Υπέρ

• Μα φυσικά ο Σάρας. Ο πρώην υπερ-παίκτης δείχνει να εξελίσσεται σε έναν πολυμήχανο προπονητή. Δεν είναι νέο το ότι ο Σάρας είναι ίνδαλμα στη Λιθουανία και το δέος που προκαλεί στους παίκτες του είναι αναμφίβολο. Από άποψη ψυχολογίας, θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με το impact του Παναγιώτη Γιαννάκη στην εθνική μας το 2006, ένας legend με μια ομάδα γηγενών. Μάλιστα κατά την προσωπική μου άποψη, ο Σάρας έχει τα φόντα να γίνει ένας πολύ καλύτερος προπονητής από τον "Δράκο", συνολικά. Οκ, είναι ήδη. Θα μπορούσε κάλλιστα να εργαζόταν ήδη σε club πολύ μεγαλύτερου βεληνεκούς (Παναθηναϊκό παλιότερα, Μπαρτσελόνα, Μακάμπι), όμως ο ίδιος δείχνει αποφασισμένος να το πάει "βήμα - βήμα" και οι φανζ του αναμένουμε με αγωνία να δούμε τη νέα βερσιόν της ομάδας του εν δράσει.
• Εκτός παρκέ μπορεί να μιλάμε για "την ομάδα του Σάρας", όσο όμως παίζεται το παιχνίδι, η Ζαλγκίρις είναι η ομάδα του Παούλιους Γιανκούνας. Ο Λιθουανός παικταράς θα παραμείνει και φέτος ο μακράν ποιοτικότερος παίκτης της ομάδας και η Ζαλγκίρις μπορεί να νιώθει ανακούφιση που τον διατηρεί στις τάξεις της. Δέκατος στο ranking και τρεις θέσεις χαμηλότερα στους πόντους ανά παιχνίδι στην περσινή διοργάνωση.
• Η έλλειψη πίεσης. Μην κοροϊδευόμαστε αγαπητοί φανζ, η Ζαλγκίρις είναι μία από τις ομάδες που παίζουν στη διοργάνωση χωρίς να έχουν τίποτα να χάσουν. Η πίεση για αποτελέσματα είναι (σχεδόν) μηδενική, οπότε προχωράμε με το δόγμα "οτι και να 'ρθει, για καλό θα 'ναι".
• Τέταρτη καλύτερη ομάδα της περσινής διοργάνωσης σε true shooting percentage με 49,7%. και πέμπτη σε αναλογία ασίστ/λαθών, η Ζαλγκίρις στα χέρια του Σάρας αναμφίβολα θα προσπαθήσει να παραμείνει μία ομάδα που είτε χάσει είτε κερδίσει, θα το έχει κάνει παίζοντας με τις σωστές επιλογές. Η αίσθησή μου είναι ότι φέτος θα δούμε ακόμα ομορφότερο μπάσκετ από τους Λιθουανούς.

Κατά:

• Η απώλεια σημαντικών παικτών. Οι Βέστερμαν, Λεκαβίτσιους και ο γοητευτικός Μπροκ Μότουμ ανέβασαν αρκετά τις μετοχές τους πέρσι, ώστε να προκύψει το step up στην καριέρα τους και να υπογράψουν σε ομάδες μεγαλύτερης δυναμικής, δηλαδή σε ΤΣΣΚΑ, Παναθηναϊκό και Εφές, αντίστοιχα. Step up κάνουν και οι αντικαταστάτες τους, οπότε αυτή η κατάσταση δημιουργεί από μόνη της μια συνθήκη ρίσκου, παρότι η Ζαλγκίρις είναι μια ομάδα που παραδοσιακά γνωρίζει να παίρνει τέτοια ρίσκα, με υψηλές πιθανότητες επιτυχίας. Ο Πάνγκος παραμένει εξασφαλίζοντας ένα (αρκετό η όχι, θα φανεί στην πορεία) μίνιμουμ ποιότητας στις θέσεις των guards και μένει να δούμε αν ο Ντι Μποστ, πέρσι στη Μονακό, θα μπορέσει να αντικατοπτρίσει στο παρκέ το επιθετικό παιχνίδι του Σάρας όσο η συμπάθειά του κόουτς, Λούκας Λεκαβίτσιους. Κατά την άποψή μου άλλωστε, τα κενά στην frontline εύκολα η δύσκολα θα καλυφθούν.
• To overachieving της περσινής σεζόν. Οι Λιθουανοί τερμάτισαν 10οι στην περσινή διοργάνωση, θέση αρκετά υψηλότερη από αυτήν που περίμεναν οι περισσότεροι και εκ των πραγμάτων, για να θεωρηθεί επιτυχημένη η φετινή σεζόν, θα πρέπει να διατηρηθούν στη μέση του πίνακα των final standings, αν όχι και ένα "τσακ" ψηλότερα. Όχι και εύκολη αποστολή.
• Θα ήθελα έναν καλύτερο γκαρντ από τους υπάρχοντες για τη στελέχωση της περιφέρειας της ομάδας. Εξαιρώντας τον Πάνγκος, μένουμε με τους Μποστ, Μιλάκνις, Μίτσιτς, Αρλάουσκας (17χρ) και Βαλίνσκας (22χρ). Ακόμα και ένας παίκτης σαν τον Φελντέιν, για παράδειγμα, νομίζω ότι θα έβρισκε χώρο στην περιφέρεια των Λιθουανών.

Το "ταμείο" των μεταγραφών

Σε γενικές γραμμές ένα πράγμα φαίνεται δεδομένο ως προς τις αλλαγές που μπορούν να επιφέρουν στην ομάδα οι νέοι της παίκτες: η αυξημένη αθλητικότητα. Αφήνουμε τον Ντι Μποστ στην άκρη, που αν και πιο δυνατός, δύσκολα θα αποδειχθεί πιο σπιρτόζος από τον Λεκαβίτσιους και πιάνουμε κυρίως τους Τουπάν, Γουάιτ και Ντέιβις. Ειδικά οι δύο πρώτοι, είναι παίκτες με πολύ αυξημένα αθλητικά προσόντα ενώ ο Ντέιβις, είναι ένα center των 208εκ, καλός rim protector, με παιχνίδι και με πλάτη και με πρόσωπο, αλλά και αρκετά αξιόπιστο mid range και γενικά ένας ψηλός που μπορεί να είναι αποτελεσματικός, παρά τα άγαρμπα μερικές φορές τελειώματά του. Όπως και να 'χει, πρόκειται για μια τριάδα που συχνά θα εκπροσωπείται στο top10 highlights της αγωνιστικής.

Αν ήμουν ο coach,θα...

Κρατούσα τον Λούκας Λεκαβίτσιους. Οκ, ο "κοντορεβυθούλης" ήρθε στην Πανάθα, οπότε δε χανόμαστε κιόλας, αλλά δεν σας κρύβω ότι η σταθερή άνοδός του την τελευταία διετία, συν το ότι ο Σάρας έδειχνε να τον θεωρεί κάτι σαν "προσωπικό" του prospect,με είχαν κάνει να ανυπομονώ να τον δω να βελτιώνεται για τρίτη συνεχή σεζόν στο "οικογενειακό" του περιβάλλον και με την απουσία πλέον του Βέστερμαν, να παίρνει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στην ομάδα. Στον Παναθηναϊκό λογικά θα είναι ψάρι έξω από το νερό για ένα διάστημα, αλλά για να φτάσει κανείς ψηλά στον πρωταθλητισμό, χρειάζεται και φιλοδοξία. Τουλάχιστον δε θα αλλάξει χρώματα.

Στο τέλος MVP θα είναι ο...

Παούλιους Γιανκούνας. Ο ηγέτης της ομάδας, ο go-to-guy της και αρχηγός της. Σε περίπτωση που το "παράσημο" αυτό αποδοθεί σε άλλον παίκτη στο τέλος της σεζόν, η Ζαλγκίρις σχεδόν δεδομένα θα έχει ξεπεράσει και φέτος τις προσδοκίες.

Πολύ πρώιμη πρόβλεψη

Ίδια μέ περυσι. Ο,τι έρθει έξτρα θα είναι καλο. Την Ζαλγκίρις πλέον την περιμένουν.

Μια ωραία πεντάδα