Γεια σας! Είχαμε καιρό να τα πούμε είναι η αλήθεια, για διάφορους λόγους. Για σήμερα έχουμε ένα κείμενο «παραλίας» για τους δέκα παίκτες-απογοητεύσεις της φετινής Ευρωλίγκα. «Βόμβες» που τελικά έσκασαν στα χέρια της ομάδας τους, πρώην mvp φάιναλ φορ που φέτος είναι για να του κλαιν’ οι ρέγγες, μεταγραφές win-win, σέντερ φόβητρα που έγιναν αρνάκια και άλλα τέτοια. Πάμε να τους δούμε έναν έναν. Φυσικά, προσθέστε ελεύθερα τις ιδέες σας για όσους μας ξέφυγαν.

Η ώρα του μεγάλου τελικού έφτασε. Ο βασιλιάς «πέθανε» (ΤΣΣΚΑ) και οι επίδοξοι μνηστήρες θα δώσουν τη μεγάλη τους μάχη σε λίγες ώρες για το ποιος θα κάτσει στο θρόνο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πιο ιντριγκαδόρικο τελικό δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε στην αρχή της χρονιάς. Ελληνοτουρκικός τελικός στην Κωνσταντινούπολη, Ολυμπιακός εναντίον Φενερμπάχτσε, Σπανούλης εναντίον Ομπράντοβιτς, ο Τομ Κρουζ και οι όρχεις του σε άλλη μία mission... (im)possible. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά στον πρόλογο, ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο σχολιάζοντας κάποια πράγματα για το μεγάλο τελικό. Φύγαμε!!!

Ενας αγώνας είναι μία ιστορία, και όπως συμβαίνει με τις ιστορίες υπάρχουν πολλοί τρόποι να τις διηγηθεί κανείς. Η γραμμική αφήγηση στις ταινίες π.χ. ήταν ένα κλασικό μοντέλο, μέχρι που ο Ταραντίνο άρχισε συστηματικά να πειράζει την σειρά των επεισοδίων , επηρεάζοντας από ένα σημείο και ύστερα το αφηγηματικό σύμπαν του Χόλιγουντ. Εκτός από όμορφες αντιγραφές ή εξελίξεις (Νόλαν) , γεννήθηκαν μεταξύ άλλων και εκτρώματα, τα οποία όμως ήταν και αυτά πολλές φορές απολαυστικά. Ετσι, η ταινία άρχιζε με τον Τομ Κρουζ να κάθεται δεμένος χειροπόδαρα απέναντι από έναν εγκληματία με προφορά πιο ηλίθια και από κομοδίνο. Ο τελευταίος , αφού έβγαζε ένα λογύδριο, ήταν πανέτοιμος να του την αστράψει ή να κόψει το λαρύγγι της αγαπημένης του, και όλοι μέναμε με την απορία "μα πως στο διάολο την πάτησε έτσι ο Τομ, ο οποίος είναι βασικά ο γαμάω". Το πλάνο κοβόταν απότομα, και γυρνούσαμε περίπου 15 χρόνια πριν στις Ιταλικές Αλπεις, εκεί που ξερωγω άρχισαν όλα.

Κάποια στιγμή στα γνωστά μίζερα χρόνια της εφηβείας, ξεφυλλίζοντας ένα «Τρίποντο», έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα για τον Grant Hill. Βλέπετε, τότε, το σωτήριο έτος 1998, παρουσιάζονταν ένας προς ένας οι παίκτες που θα στελέχωναν την τέταρτη εκδοχή της Dream Team/Team USA, που θα αγωνιζόταν στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας . Τελικά, η ομάδα δεν αγωνίστηκε ποτέ λόγω του lockout που είχε ήδη αποφασιστεί, οπότε στην Αθήνα κατέβηκε ένα συνοθύλευμα κολεγιόπαιδων τύπου Brad Miller και τίμιων βετεράνων που αγωνίζονταν στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Wendell Alexis της Άλμπα Βερολίνου και Michael Hawkins του Ολυμπιακού.

Σε ο,τι αφορά τον δεύτερο ημιτελικό (ο πρώτος εδώ), αρχικά να αναφέρουμε ότι στις δύο αναμετρήσεις που συναντήθηκαν οι δυο ομάδες μες στη σεζόν οι νίκες μοιράστηκαν. Στην Κωνσταντινούπολη, με ένα αμφιλεγόμενο σφύριγμα στο τέλος πάνω στον Κάρολ, η Φενέρ έκαμψε δύσκολα την αντίσταση των Ισπανών με 78-77, με τον Νάναλι και τον Ούντοχ να πραγματοποιούν εξαιρετική εμφάνιση με 18 και 14 πόντους αντίστοιχα. Στον δεύτερο γύρο αντίστοιχα, οι Ισπανοί πήραν τη νίκη με ένα πολύ χαμηλό σκορ 61-56, με τον Γιουλ να καθαρίζει τη μπουγάδα και με καταπληκτική άμυνα στο τέλος να δίνει τη μεγάλη νίκη.

Ας μπούμε κατ΄ευθείαν στο θέμα, καθώς το παρακάτω κείμενο δεν είναι ένα αναλυτικό pre-game, αλλά επικεντρώνεται κυρίως σε μία πολύ σημαντική πτυχή του παιχνιδιου της αντιπάλου του Ολυμπιακού.

Η ΤΣΣΚΑ είναι πιθανώς η καλύτερη επιθετική ομάδα της Ευρωλίγκα, μαζί με την Ρεάλ. Σε άλλες στατιστικές κατηγορίες υπερισχύει η μία και σε άλλες η άλλη. Οι Ρώσοι πάνε τα παιχνίδια τους σε υψηλό σκορ, και ακόμη και αν δυσκολεύονται, υπό αυτή την συνθήκη συνήθως κερδίζουν. Σίγουρα ακούγεται κλισέ, όμως η άμυνα του Ολυμπιακού είναι επιφορτισμένη με περισσότερες ευθύνες από την επίθεση, όσο και αν η δεύτερη είναι εξίσου (ή και περισσότερο) απαραίτητη για να κερδηθεί ένα παιχνίδι μπάσκετ. Όταν απέναντι βρίσκεται ένας αντίπαλος που σκοράρει πολύ και σκοράρει αποτελεσματικά, τότε κάθε καλή αμυντική προσπάθεια μετράει.

Για το ελληνικό μπάσκετ, η ιστορία των φάιναλ φορ της δεκαετίας μας έχει χρώμα κυρίως ερυθρόλευκο. Στην εποχή της ταχύτητας, των πλούσιων μεγαθηρίων και των κλειστών συμβολαίων, ο Ολυμπιακός ανέπτυξε ένα μοντέλο με βάση το γηγενές υλικό και την εξέλιξη κάποιων ξένων της πίσω γραμμής. Δούλεψε πλήρως, χαρίζοντας στους Πειραιώτες δύο τρόπαια και άλλες δυο συμμετοχές σε τελική φάση μετά από αυτά. Εκτός από την διαχρονική ΤΣΣΚΑ, δύο νέες υπερδυνάμεις αναδείχτηκαν. Η "παλιά" Ρεάλ και η ζάμπλουτη Φενέρ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δυο παλιότερα τέρατα, παρά το γεγονός ότ σημάδεψαν τα πρώτα τρόπαια της δεκαετίας, έχουν προς το παρόν πάει πίσω. Μπαρτσελόνα και Παναθηναϊκός θα επανέλθουν κάποια στιγμή , και η ρόδα θα συνεχίσει να γυρίζει.

Μετά τα πρώτα φάιναλ φορ (δείτε πρώτο μέρος) και την καθίζηση των σκορ, η Ζαλγκίρις ήρθε να φέρει την επανάσταση και μια στροφή προς το ποιοτικότερο. Αυτή σημαδεύτηκε τα επόμενα χρόνια από την παρουσία των μεγάλων γκαρντ της σύγχρονης εποχής. Παπαλουκάς, Σάρας, Διαμαντίδης, Ναβάρο, Σπανούλης άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους στα ΄00s, ένα αποτύπωμα που είναι έντονο μέχρι και σήμερα. Τα φάιναλ φορ της ενηλικίωσης (μου) ακολουθούν.

Nα μαστε πάλι λοιπόν εδώ αγαπητοί φανζ, για να συζητήσουμε τέσσερα καυτά ερωτήματα γύρω από την ευρωλίγκα και το φετινό φάιναλ φορ, που αρχίζει αύριο. Αυτή την φορά είμαστε πέντε, και ιδού με τι αποφασίσαμε να καταπιαστούμε.

Καθώς πλησιάζει το φάιναλ φορ, είναι εποχή για τοπ. Μια πρώτη λίστα σήμερα, με τους πάικτες που έπαιξαν καλύτερα από ο,τι περιμέναμε στην ευρωλίγκα. Σε αυτήν δεν υπάρχει ο Λούκα Ντόντσιτς , ούτε ο Αντε Ζίζιτς. Οι δυο θαυμάσιοι μικροί θα παίξουν λίγο ακόμη στα μέρη μας και μετά θα πάνε εκεί που τους αξίζει. Ισως μάλιστα, αν τα σενάρια βγουν , να βρεθούν και συμπαίκτες στην Βοστώνη. Ο Κροάτης έχει ήδη επιλεγεί από τον Έιντζ. Δεν τους έβαλα για να μην έχει η λίστα σημαδεμένα χαρτιά, αλλά και διότι θα γίνουν παιχταράδες. Καμμία έκπληξη λοιπόν με τα όσα έκαναν φέτος. Πάμε να δούμε τους υπόλοιπους, σε μια εντελώς προσωπική αντίστροφη μέτρηση, και περιμένοντας και τις δικές σας επιλογές αν θέλετε να κάνουμε κουβέντα.