Καλημέρα και καλές γιορτές φίλες και φίλοι. Πριν φτιάξω μελομακάρονα σας ετοίμασα μερικά ειδικά στατιστικά για την Ευρωλίγκα: Ποιες ομάδες κερδίζουν περισσότερα “κλειστά” παιχνίδια; Ποιοι παίκτες είναι “clutch”; Ποιοι παίκτες σκοράρουν περισσότερο χωρίς ασίστ;

Η Ρεάλ Μαδρίτης συνέχισε την ξέφρενη πορεία της τις μέρες που πέρασαν στην Ευρωλίγκα, καταλαμβάνοντας πλέον την πρώτη θέση και δείχνοντας σταθερά εδώ και καιρό ως η καλύτερη ομάδα. Στη διπλή αγωνιστική που ολοκληρώθηκε χθες, η Εφές της παραχώρησε τα σκήπτρα της κυριαρχίας, χάνοντας από την θαυμάσια ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη, που φαίνεται πως αποκτά μέταλλο νικητή με ολοκαίνουριο ρόστερ. Οι Ρώσοι δείχνουν να μαθαίνουν να κερδίζουν σε δύσκολες έδρες, καθώς είχαν περάσει και από τη Βαρκελώνη και αν θέλετε τη γνώμη μου θα παλέψουν για την τετράδα μέχρι το τέλος, κάτι που συνιστά επίτευγμα πρώτου μεγέθους.

Αφού την προηγούμενη εβδομάδα γράψαμε για τη χειρότερη και πιο αδιάφορη εμφάνιση της χρονιάς για τον Ολυμπιακό, ήρθε το χτεσινό παιχνίδι στο Βελιγράδι για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε την άποψη μας κατά το ήμισυ τουλάχιστον. Το δεύτερο ημίχρονο των Πειραιωτών ανέβηκε στην κορυφή της κατάταξης με τα χειρότερα παιχνίδια στη σεζόν. Βλέποντας το πρώτο μέρος του αγώνα άλλωστε, κανείς δεν περίμενε αυτή την ανατροπή του σκορ. Το ματς μας προϊδέαζε για μια εύκολη επικράτηση, αντί αυτού όμως είδαμε μια κατάρρευση μετά την ανάπαυλα για τον Ολυμπιακό, που έπαθε ολικό μπλακ άουτ. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι παίχτες επαναπαύτηκαν στο πολύ καλό πρώτο μέρος, να ένιωσαν σίγουροι με τον εαυτό τους, ωστόσο με την εμφάνιση τους στο δεύτερο ημίχρονο απογοήτευσαν. Θεωρούσα ότι ο Ολυμπιακός θα παλέψει στην κούρσα της φετινής Euroleague, αλλά μάλλον έκανα λάθος.

Με τον ερχομό του Ρικ Πιτίνο στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού, οι πράσινοι έχουν πετύχει τρεις νίκες σε κρίσιμα παιχνίδια, απέναντι σε Μπασκόνια, Ολυμπιακό και Φενέρ εσχάτως, ενώ έχουν μία και μοναδική απώλεια στην Βαρκελώνη, όπου παρέμεναν μέσα στο παιχνίδι μέχρι τα μέσα της τελευταίας περιόδου. Παρόλα αυτά, κάτι δεν δείχνει να πηγαίνει καλά στην ομάδα του τριφυλλιού. Εάν εξαίρεσουμε την εξολόθρευση της Μπασκόνια στο ΟΑΚΑ, στα υπόλοιπα ματς η ομάδα του Παναθηναϊκού έδειξε να αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα σε μεγάλα διαστήματα μέσα στους αγώνες, άλλοτε επιθετικά κι άλλοτε αμυντικά. Τουλάχιστον αυτό δεν έχει συνδυαστεί με βαθμολογικές απώλειες.

Το ζήτημα είναι πως κάθε παιχνίδι από τα τρία τελευταία στην Ευρωλίγκα έφερε στο φως κι ένα διαφορετικό πρόβλημα για τους πράσινους. Στο ματς με τον Ολυμπιακό, ένεκα και της αυξημένης πίεσης που ασκήθηκε στην ομάδα, εμφανίστηκαν αρκετά προβλήματα στην άμυνα στο pick ‘n’ roll του Ολυμπιακού, ενώ παράλληλα χάθηκε μία μεγάλη διαφορά μέσα σε λίγα λεπτά και το σύνολο φάνηκε να πάσχει από έλλειψη λύσεων, πέραν του καταπληκτικού ματς του Ράις. Μία εβδομάδα αργότερα, ο Παναθηναϊκός υπέφερε στην Βαρκελώνη, καθώς η γραμμή ψηλών του ηττήθηκε κατά κράτος από τα μεγάλα κορμιά της Μπαρτσελόνα, ενώ η πληθώρα λύσεων της Ισπανικής ομάδας στα γκαρντ έδωσε τη χαριστική βολή. Χθες, απέναντι στην παραπαίουσα Φενέρ, οι πράσινοι είχαν δυο πρακτικά νεκρά δεκάλεπτα, δίνοντας την ευκαιρία στους παίκτες του Ομπράντοβιτς να κλείσουν αμφότερα τα ημίχρονα με καλύτερο τρόπο και στο τέλος να απειλήσουν ανοιχτά για τη νίκη. Παρότι δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα ούτε με την αμυντική προσήλωση της ομάδας, ούτε με την γραμμή ψηλών, που επιβλήθηκε με άνεση απέναντι στην λειψή και ευάλωτη frontline της Φενέρ, ο Παναθηναϊκός υπέφερε όταν βρισκόταν εκτός αγώνα ο αρχηγός του Νικ Καλάθης, η έξοδος του οποίου με 5 φάουλ άλλαξε εντελώς την μορφή του αγώνα.

Χωρίς αυτόν στο μεγαλύτερο διάστημα της τέταρτης περιόδου, ο Παναθηναϊκός έβαλε μόλις δυο καλάθια σε 10 αγωνιστικά λεπτά και η παραλίγο ήττα έγινε νίκη χάρη στην ευστοχία των Φριντέτ, Ράις από τη γραμμή των βολών, τις δυο λάθος επιθέσεις της Φενέρ με τη διαφορά στο ένα καλάθι και τα όσα έγιναν στις δυο τελευταίες επιθέσεις του Ντε Κολό. Η κακή εικόνα της ομάδας με τον Καλάθη καθηλωμένο στον πάγκο αφενός δείχνει την απόλυτη ανάγκη που έχουν οι συμπαίκτες του στην παρουσία του στο παρκέ κι αφετέρου αναδεικνύει την έλλειψη λύσεων που υπάρχει στην περιφέρεια, ακόμη και στο κάθε καλό ματς των έτερων δυο παικτών που υπάρχουν δίπλα του

Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός εμφανίζει ελλείματα τόσο στους ψηλούς, όσο και στους κοντούς, ανάλογα με το κάθε ματς και τις δυνατότητες του εκάστοτε αντιπάλου. Σιγά τα νέα θα μας πείτε, η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση. Το θέμα είναι ότι σε αντίθεση με την περσινή σεζόν, η ομάδα έχει δύο βασικές διαφορές, οι οποίες τριγυρίζουν από τον ερχομό του Πιτίνο στη μέση της σεζόν. Πρώτον, πέρα από το γεγονός πως ο αμερικάνος hall of famer ήρθε νωρίτερα μέσα στην χρονιά, η θέση της ομάδας στην βαθμολογία είναι φέτος πολύ καλύτερη, παρά τις αστοχίες απέναντι σε Βιλερμπάν κι Άλμπα. Επίσης, πέρυσι το σύνολο ήταν έτσι στελεχωμένο ώστε να έχει καλύτερες βάσεις στην άμυνα, με παίκτες που είχαν την εμπειρία από τα γήπεδα της Ευρώπης, αλλά και την όποια συνοχή υπήρχε μετά από τρεις μήνες αγωνιστικής δράσης. Φέτος υπάρχουν αθλητές που είτε δεν έχουν τα σωματικά χαρακτηριστικά να παίξουν την άμυνα που απαιτεί ο προπονητής της ομάδας, είτε δεν έχουν προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, είτε και τα δύο ταυτόχρονα. Σε αντίθεση με πέρσι, τα θέματα που αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός δεν είναι -κυρίως- αγωνιστικά και μοιάζει δύσκολο να καλυφθούν με τον ερχομό ενός ‘’Κιλπάτρικ’’ και με καλύτερη συμπεριφορά των όσων ήδη παίζουν. Τα θέματα που έχει να λύσει ο Πιτίνο είναι μεν πιο εύκολα στον εντοπισμό τους, όμως η λύση τους συμπεριλαμβάνει ριζικές αλλαγές στον τρόπο παιχνιδιού από πολύ ουσιαστικούς παίκτες. Κάπως έτσι εξηγείται άλλωστε κι η συνέχιση στην διακύμανση της απόδοσης της ομαδας, η οποία ακόμη και με τον κόουτς Πεδουλάκη είχε φέρει απρόσμενες ήττες, όπως με την Βιλερμπάν, αλλά και μεγάλες νίκες, σαν κι αυτή απέναντι στην Εφές.

Την ίδια στιγμή πάντως ο Παναθηναϊκός έχει (πρακτικά) σταθερή θέση στην πρώτη οκτάδα, απέχει αρκετές νίκες από τις ομάδες που βρίσκονται στα πρόθυρα της και μάλιστα έχει κερδίσει τις περισσότερες εξ αυτών. Εάν το θέσουμε αριθμητικά, οι πράσινοι έχουν πετύχει κάτι παραπάνω από το μίνιμουμ που χρειαζόταν ώστε να μπορέσουν να καλύψουν τις δυσκολίες που έρχονται στα ματς που ακολουθούν, απέναντι σε Μακάμπι, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ κι Αρμάνι. Με βάση αυτά, το πρόσημο που μπαίνει στην μέχρι τώρα πορεία της ομάδας είναι απόλυτα θετικό, ειδικά για μία ομάδα που άλλαξε προπονητή στη μέση της σεζόν, για πολλοστή φορά στα τελευταία χρόνια.

Έχοντας συμπληρώσει κάτι παραπάνω από το πρώτο τρίτο της σεζόν, η εικόνα που συμπληρώνεται για την πράσινη ομάδα είναι μάλλον καλύτερη από τις αρχικές προβλέψεις, χωρίς μάλιστα να έχει εντυπωσιάσει με την απόδοσή της στο παρκέ. Σε μία διοργάνωση που δεν έχει επιβεβαιώσει το βελτιωμένο επίπεδο που αναμενόταν, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να έχει πλέον αυξημένες πιθανότητες να εμφανίσει μετά από αρκετά χρόνια την πρόοδο που επιζητούν οι διοικούντες του. Αυτή πλέον καθορίζεται από την όποια βελτίωση μπορεί να παρουσιάσει, άρα και τα όσα θα μπορέσει να πετύχει ο προπονητής της με ή χωρίς ενίσχυση.

Καλησπέρα σας αγαπητοί και αγαπητές, από το βροχερό κέντρο της Αθήνας. Η ολοκλήρωση της 13ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκα έφερε δυο αναμενόμενες ήττες για τις ομάδες μας. Δείξτε μου μια πιο παράταιρη χρήση προσωπικής αντωνυμίας από το "μας" στην παραπάνω πρόταση, και θα πιστέψω ότι υπάρχει έστω κι ένας Παναθηναϊκολυμπιακός. Τα σημεία των καιρών μας έχουν ωθήσει στην αναζήτηση προσήμων στις ήττες, οπότε μάλλον η ήττα των "πράσινων" στη Βαρκελώνη ήταν λίγότερο "ήττα" από αυτή των "ερυθρόλευκων" στη Μαδρίτη.

Το χτεσινό παιχνίδι στη Μαδρίτη μας έδειξε για ακόμη μια φορά χαρακτηριστικά, πόσο ασταθής είναι η ομάδα του Ολυμπιακού. Η εμφάνιση του ίσως ήταν η χειρότερη και πιο αδιάφορη της φετινής χρονιάς. Βλέποντας τους παίχτες στο πρώτο ημίχρονο, ήταν σαν να ήταν συμβιβασμένοι με την ήττα εξαρχής και το ματς ήταν αγγαρεία για εκείνους. Η Ρεάλ μπορεί να έπαιζε με σβηστές μηχανές, αλλά από την πλευρά τους οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν διάθεση να παίξουν, λογικά πήγαν για εκδρομή στην όμορφη Μαδρίτη, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς οσα είδαμε. Πιθανολογώ ότι η απουσία του Σπανούλη έδωσε ένα μεγάλο άλλοθι στους παίχτες, αλλά και πάλι θεωρώ αδιανόητη την εικόνα μες στο παρκέ.

Η 12η αγωνιστική της Ευρωλίγκα πέρασε σαν κρύος χειμωνιάτικος αέρας και αυτό όχι επειδή κρύωσε κάπως ο καιρός. Διάφορες ομάδες (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Εφές) ανέβασαν το τέμπο της επιθετικής παραγωγής, πραγματοποιώντας εντυπωσιακές εμφανίσεις, ενώ κάποιες ακόμη προσέφεραν ταυτόχρονα σκορ και συγκινήσεις (Φενέρ, Άλμπα). Κερδισμένος του διημέρου πάντως αναδεικνύεται μάλλον ο ταπεινός Ερυθρός Αστέρας, που πήρε μεγάλη νίκη επί της Μιλάνο, όπως και ο ελληνικός πολιτισμός, ο οποίος από ο,τι φαίνεται εσχάτως ανέκαμψε. Ναι σου λέει, αυτά τα ντέρμπι θέλουμε, λες και δεν υπήρχαν εξαιρέσεις στο παρελθόν και λες και πρόκειται για κανένα φοβερό κατόρθωμα να μην πλακωθούν οι πάντες μεταξύ τους στις σφαλιάρες ή στα μπινελίκια. Τέλος πάντων, πάμε μια βόλτα στα όσα κυριότερα συνέβησαν το διήμερο.

Ένα από τα καλύτερα και πιο συναρπαστικά παιχνίδια ανάμεσα στους δύο αιωνίους τα τελευταία χρόνια έλαβε χώρα στο ΟΑΚΑ για τη 12η αγωνιστική της Euroleague. Οι δύο μονομάχοι κατέθεσαν στο παρκέ δίψα και κίνητρο για τη νίκη, προσφέροντας θέαμα αντάξιο των προσδοκιών μας. Από τη μια μεριά, ο γηπεδούχος Παναθηναϊκός ερχόταν με τη ψυχολογία στα ύψη μετά την πρόσληψη του Ρικ Πιτίνο στην άκρη του πάγκου, με σερί νικών, καθώς και με διάθεση να διαλύσει τον αντίπαλο του. Από την άλλη μεριά, ο φιλοξενούμενος Ολυμπιακός φιλοδοξούσε να συνεχίσει το σερί των καλών εμφανίσεων, για να δείξει ότι η ανάκαμψη που παρουσιάζει εσχάτως το τελευταίο διάστημα δεν ήταν μια αναλαμπή και να αποδείξει ότι μπορεί να παλέψει για μια θέση στην οκτάδα.

Παρά τα διάφορα ενδιαφέροντα ματς απ, η 11η αγωνιστική της Ευρωλίγκα κύλησε χωρίς το μεγάλο παιχνίδι, πέραν του συναρπαστικού φινάλε στο Αστέρας-Βαλένθια. Περιελάμβανε παρόλα αυτά αξιοσημείωτες ομαδικές επιδόσεις από πλευράς ελληνικών ομάδων, μία καταπληκτική εμφάνιση της ΤΣΣΚΑ μέσα στη Βαρκελώνη και φυσικά την ανεπανάληπτη επίδοση του Σέιν Λάρκιν, που έβαλε 10/12 τρίποντα απέναντι στη δύστυχη Μπάγερν. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Δημήτρης Χ., τέτοιοι παίκτες είναι ο βασικός λόγος για να βλέπεις μπάσκετ. Διαφωνώ πλήρως βέβαια, οπότε πάμε στις κατηγορίες μας, χωρίς να ασχοληθούμε με κάποια παιχνίδια που παραήταν αδιάφορα.

Από το "φακ γιου Τζίτζι Ντατόμε" μέχρι το "μέι άι πλιζ γιου του πλέι ε λιτλ μπιτ ντίφενς", ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς χρησιμοποιεί κάθε μορφή διαπροσωπικής επικοινωνίας, προκειμένου να κάνει τους παίκτες του να παίξουν καλύτερα. Το αναπάντεχο ρεκόρ 3-7 των Τούρκων μετά τις πρώτες 10 αγωνιστικές σηκώνει από μπινελίκια μέχρι στοχαστικές βόλτες εσωτερικής αναζήτησης σε πάρκα με λιμνούλες και πάπιες, καθώς το γκραν φαβορί της φετινής διοργάνωσης ακροβατεί μεταξύ των τελευταίων και προτελευταίων θέσεων.