Αν δεν ενοχλεί, θα εξαιρέσω από την παρακάτω κατηγοριοποίηση τη Μακάμπι, η οποία λόγω αγωνιστικών υποχρεώσεων δεν έχει κινηθεί ακόμη στην αγορά. Οι Ισραηλινοί αναμένονται πάντως σταθεροί. Aκόμη, δεν θα ασχοληθώ με μεταγραφές που δεν έχουν ολοκληρωθεί, ούτε με φήμες. Μπορεί να μου χουν ξεφύγει κάποιες εξελίξεις, όπως και να έχει πάμε.

Ομάδες που έχουν κάνει σούπερ μεταγραφές

Στο Μιλάνο συντελείται - όπως κάθε χρόνο - κοσμογονία. Για να κρίνω τις ομάδες του Μεσίνα, κοιτάζω πάντα πώς στελεχώνει την θέση 4. Φέτος έφυγε ο Σκόλα και ήρθε σε αυτή ο Λεντέι, που με Μπλατ και Σάρας έπαιζε σέντερ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Αρμάνι θα είναι περισσότερο stretch, επιτέλους. Από τη θεωρία στην πράξη βέβαια, υπάρχει μία απόσταση, το μέγεθος της οποίας καθορίζεται από τα μυαλά του Ιταλού δασκάλου. Θα δούμε κάτι αντάξιο παλαιότερων εγχειρημάτων του; Ασφαλής πρόσθεση ο Ντιλέινι, εγγύηση ο Χάινς παρά τα χρόνια του και μεγάλη υπόθεση η επιστροφή του Ντατόμε στα πάτρια εδάφη. Αν παρακολουθούσε τη Φενέρ ο Έτορε, θα τον βάλει και αυτόν στο 4, έστω για λίγο, προκειμένου να εκσυγχρονιστούν οι επιθετικές λειτουργίες. Μέσα στον όλο χαμό, πόσες μπάλες θα περισσεύουν άραγε για τους Σαβόν Σιλντς και Κέβιν Πάντερ; Να σας πω πάντως και τι δεν μου αρέσει. Είναι σαν να τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά, αναζητείται μια πρέζα φρεσκάδας.

Ο Αστέρας εγκατέλειψε τη συνταγή των κωλοπετσωμένων σταρ σε ελεύθερη πτώση (Γκιστ, Περπερογλου και δε συμμαζεύεται) και στράφηκε στην αγορά ως ομάδα που όντως διεκδικεί. Νόκο και Λόιντ κατέθεσαν διαπιστευτήρια πέρυσι με Άλμπα και Βαλένθια αντίστοιχα και δεν θα δυσκολευτούν να βρουν ρόλο. Το ίδιο ισχύει και για τον Σιμόνοβιτς, που επιστρέφει. Τα ακόμη πιο ενδιαφέροντα όμως, συναντώνται στις επιλογές του γνωστού μας Λάνγκστον Χολ (Προμηθέας) και του Κόρεϊ Γουόλντεν στην περιφέρεια. Για τον πρώτο δεν χρειάζονται συστάσεις, μπορεί άνετα να ενισχύσει ομάδα της Ευρωλίγκα. Σε ό,τι αφορά τον δεύτερο (1,88, 27), πρόκειται κατά τη γνώμη μου για μία από τις πιο σωστά στοχευμένες κινήσεις του καλοκαιριού. Ο Γουόλντεν προέρχεται από την Παρτίζαν και το βασικό του προτέρημα είναι η άμυνα στη μπάλα και στο σώμα. Θα έλεγα πως μοιάζει με τον Τζένκινς, μόνο που αυτό τον καιρό είναι καλύτερος. Παρατηρήστε τον, μπορεί να δέσει ένα σύνολο. Το εγχείρημα των Σέρβων αναμένεται με ενδιαφέρον.

Σενγκέλια και Μιλουτίνοφ αρκούν για να τοποθετήσουν εκ νέου την ΤΣΣΚΑ στα γκραν φαβορί της διοργάνωσης. Μετά από μία μεταβατική σεζόν, οι Ρώσοι δείχνουν και πάλι θηρία, φτιάχνοντας την ισχυρότερη φροντ λάιν της διοργάνωσης και περιμένοντας τον υγιή Κλάιμπερν να ηγηθεί. Λογικά ο ρόλος του Τζέιμς θα είναι διαφορετικός φέτος, με τόσους ποιοτικούς συμπαίκτες γύρω του και με τον Ιτούδη να του πιπιλάει το μυαλό για δεύτερη συνεχή σεζόν. Επίσης λογικά, θα προστεθεί ένας ακόμη καλός παίκτης στην περίμετρο, κάτι μοιάζει να λείπει. Σίγουρα πάντως δεν θα λείψει ο Σαντ Ρόος, κι ας διαβάσαμε κάτι γραφικότητες περί του πώς τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Στη ζωή όχι, στο μπάσκετ, εμ... ναι.

Και μόνο που πήρε τον Σλούκα, ο Ολυμπιακός θα είναι καλύτερος. Είμαι κάμποσο ψημένος για τον Χάρισον και ενθουσιασμένος που έμεινε ο Βεζένκοφ, ειλικρινά. Δεν θα λείψει σε κανέναν ο Μιλουτίνοφ, βάζω υπογραφή. Ερωτηματικό; Όσο και αν μοιάζει περίεργο, ο Σακίλ Μακίσικ. Άλλο πέρυσι, άλλο φέτος. Προσοχή όμως: Οι προσδοκίες οφείλουν να μην εκτιναχθούν.

Κακός χαμός στη Βαλένθια, που αν καταφέρει και δέσει σωστά το ανανεωμένο υλικό της, θα παρουσιαστεί πολύ ισχυρότερη από πέρυσι. Για να σε δούμε κύριε Πονσαρνάου. Κάλινιτς, Χέρμανσον, Ντέρικ Γουίλιαμς και Πρέπελιτς συνιστούν μία "τετράδα Ευρωλίγκα", που συνδυάζει εμπειρία, σταριλίκι, δίψα για διάκριση και ενέργεια. Το υπόλοιπο ρόστερ παρουσιάζει συνέχεια σε σχέση με πέρυσι, με κάποιες από τις αναχωρήσεις (Αμπάλδε) να στοιχίζουν περισσότερο από άλλες (Μότουμ, Ντόνερκαμπ). Η ζυγαριά ευνοεί τη φετινή στελέχωση και ένα μικρό κενό που διακρίνεται στη θέση 5, λογικά κάποια στιγμή θα καλυφθεί.

Βλέπω τον Γκουντάιτις στο ρόστερ του Πασκουάλ και αναρωτιέμαι αν η Ζενίτ έχει καταφέρει ένα από τα μεγαλύτερα κόλπα του καλοκαιριού. Ο Λιθουανός σέντερ, αν έχει ανακάμψει πλήρως, θα συγκαταλαχθεί σχεδόν σίγουρα στα εγκλήματα του Μεσίνα κατά του μπάσκετ. Από εκεί και πέρα, Πάνγκος, Μπάρον, Φριτζόν και Ρίβερς βγήκαν από τον φούρνο μικροκυμάτων, με την ελπίδα δύο στους τέσσερις να έχουν παραμείνει φρέσκοι, ενώ ο Άλεξ Πόιθρες αποτελεί το ασφαλές στοίχημα της επόμενης ημέρας. O 26χρονος (2,06) μπορεί να λάμψει αν βρει σταθερό περιβάλλον, ενώ έχει προοπτικές να εξελιχθεί με τρόπο παρόμοιο του Γκιλ. Τι σημαίνει αυτό; Πως αν ο προπονητής ασχοληθεί εκτενώς μαζί του, τότε θα αρχίσει να σουτάρει παραπάνω από την περίμετρο. Η θέση του είναι η θέση 4 γενικά, αλλά θα περιμένουμε και άλλα. Για να κλείσουμε με τους Ρώσους, ο γκαρντ Ζαχάροφ λογικά θα πάρει λίγα λεπτά στο rotation, στο οποίο θα υπάρχει από φέτος και ένας νεαρός σκόρερ, ο 22χρονος Ιγκόρ Βόλκιν. Κάποιος θα έχει άποψη για αυτόν, να ρωτήσουμε.

Oμάδες που μέσες άκρες παραμένουν ίδιες

Η Άλμπα έχει ενδιαφέρον και δεν νομίζω πως θα αποδυναμωθεί ουσιαστικά, όταν τελειώσει το πανηγύρι. Θα εξαρτηθεί από το πώς θα ολοκληρώσει την στελέχωση της περιφέρειας, που έχασε τον Χέρμανσον και πρόσθεσε τον Λο. Θα μείνει άραγε ως έχει η γραμμή; Οι δύο πιο ουσιαστικές προσθήκες πάντως, μοιάζουν οι Λάμερς (2,08, 24 ετών) στη θέση του σέντερ και Φοντέκιο (2,03, επίσης 24) στο πλάι. Ο Λάμερς είναι κάπως άμπαλος και δεν σουτάρει ποτέ, όμως τρέχει το γήπεδο γρήγορα (και σε μικρό χώρο) και έχει μία τρομερή αίσθηση στην προστασία της στεφάνης - αυτό που λέμε rim protector. Με τη Μπιλμπάο πέρυσι και πρόπερσι έκοβε σχεδόν 1,9 σουτ ανά ματς. Ο Φοντέκιο τώρα, μετά την τραυματική εμπειρία στη Μιλάνο, ανέκαμψε στην Ρέτζιο Εμίλια και σούταρε με 40% στο τρίποντο, παίρνοντας πρωτοβουλίες. Not Bad. O Ρενέσες πρόσθεσε και τον 22χρονο Λουίς Ολίντε (2,05) από την Μπάμπεργκ για να πιάνει δυο θέσεις, κάτι που προδιαθέτει για ακόμη περισσότερη κίνηση στην επίθεση. Νιάτα, φρεσκάδα και ball movement εν ολίγοις, όπως είχαμε συνηθίσει, με την κλασική έλλειψη ενός γκαρντ που θα τα κάνει λίμπα. Τα μάτια μου πάνω της.

Ο Ντιλέινι έφυγε, ο Καλάθης ήρθε, αλλά αν είναι να γίνει η διαφορά στην Μπαρτσελόνα, θα γίνει από τον πάγκο και τον Σάρας. Θα καταφέρει άραγε ο Λιθουανός να παρουσιάσει κάτι ελκυστικό; Οι Καταλανοί θα φτάσουν πολύ μακριά φυσικά και δείχνουν πανίσχυροι, απλώς οι δικές μου προσδοκίες είναι κάπως μεγαλύτερες. Δεν γίνεται να μην δούμε ωραίο μπάσκετ με τόσους παιχταράδες.

Ελάχιστα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν στη Χίμκι, η οποία στη θέση του Έβανς επανέφερε τον Τζόρνταν Μίκι και πρόσθεσε τον έμπειρο Βορόνοφ στις θέσεις των forwards. Μέχρι στιγμής αυτά φυσικά, αν και το ρόστερ δείχνει πλήρες και η τακτική συνταγή δεν αναμένεται να διαφοροποιηθεί. Εκκρεμότητα αποτελεί ο αντικαταστάτης του Άντονι Γκιλ, εκτός αν κάτι δεν έχω καταλάβει καλά.

H Μπασκόνια ακολουθεί δρόμο ... Παναθηναϊκού. Έχασε έναν από τους καλύτερους παίκτες των ευρωπαϊκών γηπέδων και φυσικό ηγέτη της (Σενγκέλια) και προσπαθεί να ανακτήσει ισορροπίες, απλώνοντας το ταλέντο στο ρόστερ. Ο Αλεκ Πίτερς και ο μαχητικός Ρόκας Γκεντράιτις συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον στο πλάι, ενώ ο Ιβάνοβιτς φαίνεται να θέλει να βγάλει λαγό από το καπέλο, με την ένταξη του γκαρντ (1,88,24) Καντίν Κάρινγκτον, που αποτελεί ένα κράμα Μπομπουά και Γιούιν (αυτόν τον γυρολόγο που τον θυμάμαι κυρίως στην Πρόκομ). Αριστερόχειρας, με το κλασικό χαρακτηριστικό του step back από το κακό χέρι, με καλά ποσοστά σε τρίποντα και ικανοποιητική (εώς καλή) δημιουργία, αναμένεται να αναλάβει πρωτοβουλίες όταν προσαρμοστεί. Στην Λούντβιχσμπουργκ σκόραρε πολύ. Κατά τα λοιπά το ρόστερ έχει πολύ ύψος (κατέφτασε και ο Τζεκίρι), αλλά είναι ακόμη λειψό στα φτερά. Αναμονή.

Οι εποχές που ο Καρύδας περίμενε τον Πιτίνο στο αεροδρόμιο όπως οι αμετανόητοι island hoppers τον Σκοπελίτη, έχουν περάσει ευτυχώς ανεπιστρεπτί. Μετά το φιάσκο του Ρικ και την αποχώρηση (;) Γιαννακόπουλου, ο Παναθηναϊκός πορεύεται με τον σωστό προπονητή στον πάγκο και χωρίς τυμπανοκρουσίες, προσπαθώντας να μοιράσει αρμοδιότητες και να παρουσιαστεί ομαδικός. Η θεωρία των τριών σημείων δημιουργίας βέβαια, μένει να φανεί και στην πράξη, κάτι μάλλον δύσκολο με το παρόν ρόστερ. Θα χρειαστεί έξτρα ενίσχυση στα γκαρντ και φυσικά ένα stretch four, που μάλλον δεν γίνεται να είναι μόνο stretch, πρέπει να έχει και άλλα στοιχεία (πόδια κυρίως). Έχω καλό προαίσθημα για τον Νέντοβιτς, πολύ καλό για τον Σαντ-Ρόος, νορμάλ για τον Όγκαστ και ... τίποτα για τον Φόστερ. Καλός παίκτης είναι ο τελευταίος, αλλά ξέρετε πώς είναι. Η μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο δεν συμβαίνει πάντα αρμονικά. Σημειωτέον, το τριφύλλι πρέπει να ενισχυθεί αμυντικά και αν είναι δυνατόν να ξεφορτωθεί τον Φρεντέτ, πράγμα που ως τώρα μοιάζει δύσκολο. Ποιος ξέρει, μπορεί να παίξει και να τα διαλύσει όλα.

Δεν βγάζεις άκρη με τη Βιλερμπάν, πρέπει να είσαι κυνηγός ταλέντων ή εντελώς καμμένος. Η οικογένεια Πάρκερ άπλωσε τον βραχίονα της και στον πάγκο (Τι Τζέι), στελεχώνοντας το σύνολο σχεδόν από την αρχή. Πάμε στη ρακέτα: Ενδιαφέρουσα περίπτωση αποτελεί ο μπλοκέρ Κεβάριους Χέιζ (23, 2,05), που κατέφτασε από την Καντού. Ο Μουσταφά Φολ (2,18, 28) είναι πιο γνωστός. Τεράστιος, γυρολόγος, με καλές παρουσίες σε ό,τι ομάδα αγωνίστηκε, αλλά χωρίς σταθερότητα και με αργά πόδια. Ό,τι πρέπει για το fantasy. Μένοντας στους ψηλούς, ο Ματ Μαρς (18, 2,11) υπέγραψε για δύο χρόνια και θα αποτελέσει ένα μυστικό πρότζεκτ, μήπως βγουν κάποια λεφτά στο μέλλον. Έπαιζε στη Μπάρτσα, δεν έχω ιδέα. Πιο έξω: Νόρις Κόουλ, nothing to see here. Γουίλιαμ Χάουαρντ (27, 2,03), D-Leaguer με καλή θητεία στο Eurocup, σουτέρ ρόλου, που σίγουρα θα βοηθήσει από το πλάι. Άλερικ Φρίμαν (25,1,91), κλασική περίπτωση σκόρερ του τουρκικού πρωταθλήματος που κάνει το επόμενο βήμα, με μια διαφορά. Είναι ισορροπημένος. Τον περιμένω με ανυπομονησία, νομίζω πως κάτι υπάρχει εδώ. Μέσα σε όλα, γύρισε και ο Λακόμπ... Η προπονητική κατεύθυνση θα κάνει τη διαφορά, αν την κάνει. Τι τον ήθελαν τον Κόουλ, σοβαρά τώρα.

Ομάδες που αποδυναμώνονται ως τώρα

... έμφαση στο "ως τώρα" αν γίνεται.

Η Εφές θα είναι φυσικά φαβορί, απλώς πρέπει να δούμε πώς θα γεμίσει το ρόστερ, πράγμα που δεν έχει κάνει ως τώρα. Θα χρειαστεί ενίσχυση στο πλάι, καθώς έφυγε ο Πίτερς και ίσως χρειαστεί κάτι έξτρα κοντά στο καλάθι. Ο Ντάνστον μεγαλώνει. Το μομέντουμ ήταν δικό της πέρυσι, αλλά ευτυχώς ο Αταμάν δεν κατέληξε πρωταθλητής. Φέτος θα είναι δύσκολο να αναπτύξει μεγάλες αποστάσεις από τους διώκτες της, αν δεν κάνει κάποιες προσαρμογές.

Nέος κόουτς για την Μπάγερν, αλλά ακόμη τίποτα από πλευράς ενίσχυσης. Δεδομένων των ηχηρών αποχωρήσεων (Μονρό, Μπάρτελ, Λο), ο Αντρέα Τρινκιέρι έχει μπροστά του ένα βουνό, καθώς τα σημεία αναφοράς στο ρόστερ έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα. Οι Βαυαροί θα ενισχυθούν φυσικά, όμως η διαδικασία απόκτησης χημείας δεν θα είναι εύκολη. Για να δούμε πάντως τον 22χρονο Σλοβένο πόιντ γκαρντ Ζαν Μαρκ Σίσκο, τον οποίο ο Ιταλός κόουτς ψάρεψε από τη διετή θητεία του στην Αδριατική Λίγκα. Να πω ότι ξέρω πολλά για αυτόν, θα χαρακτηριστώ σκάουτερ και δεν θέλω.

Η Φενέρ αποτελεί περίεργη περίπτωση. Και μόνο που αποχώρησαν οι Ζοτς, Σλούκας, Ντατόμε και Γουίλιαμς, μοιάζει μία κλάση κάτω. Παρόλα αυτά, με αυτούς (και τον Κάλινιτς) παρόντες, πέρυσι πάλευε για να μπει στην οκτάδα, σημάδι κύκλου που κλείνει. Ο νέος που ανοίγει τη βρίσκει με έναν θιασώτη της ελεύθερης επίθεσης στον πάγκο και παίκτες από διάφορες ... σχολές. Κατά τη γνώμη μου, ο Κοκόσκοφ θα ευνοήσει πολύ το παιχνίδι του Ντε Κολό και από εκεί και πέρα θα δώσει πολλές μπάλες στους Λορένζο Μπράουν και Νταϊσόν Πιερ. Ποιος είναι ο Πιερ; Ένας forward (1,98, 26) που ποστάρει πολύ και σουτάρει καλά, γεμάτος ενέργεια και αθλητικότητα. Η Φενέρ τον πήρε από τη Σάσαρι, όπου έκανε τρομερή χρονιά σε σκορ και ριμπάουντ και μένει να δούμε αν θα προσαρμοστεί στην Ευρωλίγκα. Πολύ ενδιαφέρουσα και η προσθήκη του Τζόνι Χάμιλτον (2,13, επίσης 26) που έκανε θραύση πέρυσι στην Νταρουσάφακα και στο Eurocup, όπου κύριος ρόλος του ήταν να τελειώνει φάσεις και να ανανεώνει επιθέσεις. Μαζί με τους προαναφερθέντες κατέφτασαν στην Πόλη οι Ουλάνοβας και Μπάρτελ, για να προσδώσουν την απαραίτητη λογική στον χαμό της περιφέρειας. Κάτι δεν μου κάθεται καλά στο μίγμα.

Οι Κάρλος Αλοσέν και Αλμπέρτο Αμπάλδε είναι οι μοναδικές προσθέσεις του Λάσο μέχρι στιγμής στη Ρεάλ. Αμφότεροι παρουσιάζουν τρομερό ενδιαφέρον ως προοπτική και κατά μία έννοια η άφιξη τους σηματοδοτεί μία κάποια ανανέωση. Ο πρώτος είναι 19 ετών και έχει ανακυρηχθεί καλύτερος νέος παίκτης της ACB. 1,94, θρασύτατος, ένα κράμα Ρούντι και Γιουλ και με πολλά περιθώρια βελτίωσης στο σουτ και στο σώμα. Έτσι όπως είναι το ρόστερ της Ρεάλ, μάλλον θα έχειευκαιρίες. Τον δεύτερο τον γνωρίζετε από τη Βαλένθια, όπου είχε το συνήθειο να εμφανίζεται στα δύσκολα. Δεν κωλώνει πουθενά και ας μην είναι σπουδαίος παίκτης, κάτι που δεν είναι απαραίτητο για να παίξεις υπό τον Λάσο εδώ που τα λέμε. Γιατί έβαλα τη Ρεάλ εδώ; Διότι μέχρι αποδείξεως του εναντίου στερείται περιφερειακής δεινότητας, διότι οι παίκτες της μεγαλώνουν, διότι δεν έχει πάρει ακόμη σέντερ στη θέση του Μίκι. Τρίχες. Ομαδάρα θα είναι και φέτος, αρκεί να μην ψάχνεται ξαφνικά με τον Καμπάτσο.

Η Ζαλγκίρις μάλλον θα είναι χειρότερη, ειδικά από την έκδοση που παρουσίασε τις τελευταίες δέκα αγωνιστικές, πριν μας βρει ο κορονοϊός. Μετά από χρόνια, το εγχείρημα του Σάρας διακόπηκε απότομα και ο νέος προπονητής, Μάρτιν Σίλερ, έχει να κολυμπήσει σε πολύ βαθειά νερά. Το βιογραφικό του δεν είναι σπουδαίο, όμως ούτε του Γιασικεβίτσιους ήταν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η μετάβαση σε μία νέα εποχή. Αυτή τη στιγμή, μοιάζει καθοριστικό το πώς θα ενσωματωθούν στο σύστημα οι Ντίμσα και Βαστούρια, δυο γκαρντ που προέρχονται από τα πρωταθλήματα Λιθουανίας και Γερμανίας αντίστοιχα, είναι σε καλή ηλικία (26 και 25) και έχουν το ίδιο ύψος (1,96), αλλά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πιο πλάγιος και εσχάτως βρωμόχερο ο Λιθουανός, πιο "κοντός" ο Αμερικάνος, χωρίς όμως ο διαχωρισμός να είναι τόσο ξεκάθαρος, όσο αυτός των Ουλάνοβας-Μιλάκνις. Ο Λεντέι ταίριαζε σε αυτή την ομάδα, ο Ρούμπιτ είναι σαφώς υποδεέστερος και (σόρι κιόλας) ο Λοβέρν μοιάζει με πρώην παίκτη. Δύσκολα τα πράγματα, χωρίς όμως το εγχείρημα να είναι εξ αρχής καταδικασμένο. Aν υπογράψει ο Γκαρίνο, θα έχουμε επιπλέον λόγο να τη συμπαθήσουμε.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Λοιπόν, ας τα αφήσουμε αυτά στην άκρη τώρα και μιας και είναι το τελευταίο μου κείμενο πριν τις διακοπές, ας μεταφέρω μια ιστορία καλοκαιρινής τρέλας, χωρίς καθόλου έρωτα. Η Ε. μου έδωσε την άδεια να τη γράψω τρεις μέρες πριν, όταν τη συνάντησα τυχαία για πρώτη φορά μετά απο πολλά χρόνια, μαζί με τα δυο παιδιά της. Ποιος ξέρει, μπορεί να έχει γραφτεί ήδη κιόλας.

Με την Ε. υπήρξαμε ζευγάρι (ή κάτι τέτοιο) για λίγο, την άνοιξη του 2006. Ταιριάζαμε με καρμπόν στα του έρωτος, όμως δεν τη πολυσυμπαθούσα σαν άτομο, ούτε εκείνη εμένα. Μέχρι να κατανοήσουμε την αμοιβαιότητα των αισθημάτων μας, περάσαμε δυο ξέφρενους μήνες και ύστερα το διαλύσαμε συνοπτικά, με τις μικρότητες που άρμοζαν στην περίσταση. Μετά τον τσακωμό, που δεν ήταν ακριβώς τσακωμός, αλλά ένας ορυμαγδός από κακιούλες, δεν ήθελα ούτε να τη βλέπω στα μάτια μου. Αντίστοιχα, ένιωθα ότι με απεχθανόταν.

Τα φερε έτσι όμως και συναντήθηκαμε τυχαία τον Αύγουστο, πάνω στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Ήμουν με δυο φίλους και ήταν με δυο φίλες και έπεσα επάνω της στο κυλικείο. Είπαμε την τυπική καλημέρα και αμέσως μετά έσκασε η βόμβα.

- Πού πηγαίνετε; ρώτησα

- Στην Αμοργό. Εσείς;

- Κι εμείς. Πού θα μείνετε;

- Στη Χώρα. Εσείς;

- Κι εμείς. Μάλιστα ...

- Άκου Γιώργο, είναι κάπως περίεργη η φάση. Θα πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο συνέχεια και δεν ξέρω αν έχω όρεξη για αυτό, πάω διακοπές.

- Ούτε εγώ έχω.

Αρχίσαμε να το σκεφτόμαστε εν μέσω αμηχανίας και τότε, βρίσκοντας πάτημα στα ειλικρινή λόγια της, το ξεστόμισα. "Μπορούμε να κάνουμε το εξής. Να ανταλλάξουμε και πάλι τηλέφωνα και να ειδοποιούμε ο ένας τον άλλον για το πού θα είμαστε, ώστε να αποφεύγουμε τις συναντήσεις και να περάσουμε τέλεια. Δεν χρειάζεται να απαντάει κανείς σε κανέναν, απλώς να υπάρχουν οι ειδοποιήσεις. Και όποιος ενημερώνεται πρώτος, δεν έχει υποχρέωση να στέλνει ενημέρωση στον δεύτερο".

Δέχτηκε σχετικά άκοπα. Έφυγα ανακουφισμένος και ανακοίνωσα τα νέα στους φίλους μου. Με έβρισαν λίγο που απέφυγα το blend in με παρέα κοριτσιών, όμως κατανόησαν τα παράπλευρα προβλήματα που θα δημιουργούνταν από τις συναντήσεις ανθρώπων, που ο ένας για την άλλη (και αντίστροφα) ένιωθαν απέχθεια.

Από το ίδιο απόγευμα, το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή. Ξεκίνησα εγώ, εννοείται με sms. "Απόψε θα πάμε στα Θολάρια για φαγητό, μετά λέμε να αράξουμε εκεί, δεν το χουμε για ποτό". Καμία απάντηση, καμία συνάντηση. Την επόμενη το πρωί συνέχισα στο ίδιο μοτίβο για το μπάνιο και η Ε. πήρε τη σκυτάλη στο βράδυ. "Σήμερα εμείς θα πάμε στα χωριά". Ούτε εγώ απάντησα φυσικά.

Μην τα πολυλογώ, κύλησαν έτσι τέσσερις μέρες. Είχαμε καταφέρει να μην συναντηθούμε πουθενά, επιλέγοντας διαφορετικά μπαρ, διαφορετικές βόλτες και διαφορετικές παραλίες. Αν εκείνη πήγαινε στην Αγία Άννα, εμείς θα κολυμπούσαμε στον Mούρο και θα πείθαμε επιπλέον τις νέες παρέες μας (πάντα κάνεις νέες παρέες) να μας ακολουθήσουν. Τα sms ήταν τακτικά, η απόσταση παρέμενε ασφαλείας και, αν θέλετε το πιστεύετε, τίποτε από όλα αυτά δεν παρήγαγε βάρος. Το αντίθετο, είχαν την σουρεαλιστική πλάκα τους. 

Το τελευταίο βράδυ όμως, συνέβη το μοιραίο. Δεν είχα μπαταρία στο κινητο και είχα ξεχάσει τον φορτιστή σε ένα άλλο δωμάτιο, με αποτέλεσμα να μην στείλω, ούτε φυσικά να δεχτώ ειδοποίηση. Οι φίλοι μου είχαν βαρεθεί να ασχολούνται, επέλεξαν μπαρ χωρίς να με λάβουν υπόψη και λίγο αργότερα βρεθήκαμε να περνάμε τη στενή πορτούλα του #@$#% (δεν το θυμάμαι) και να αντικρίζουμε την παρέα των κοριτσιών, μαζί με άλλους δυο τύπους. Ήταν κάπως άβολο, ούτε εμείς ήμασταν μόνοι.

Χαιρετηθήκαμε φευγαλέα. Η Ε. μου έγνεψε κάτι σαν "σου έστειλα ρε μαλάκα", κρατώντας το κινητό ψηλά. Σχημάτiσα με τα χείλη έντονα τη λέξη μπαταρία και έκανα την κλασική κίνηση των χεριών, που κάνουν οι άνθρωποι όταν λένε "τετέλεσται, καπούτ". Καθίσαμε σε απόσταση δύο μέτρων. Αυτός ήταν ο διαθέσιμος χώρος και σε αυτόν έπρεπε να προσαρμοστούμε, παίρνοντας το αναγκαίο μέτρο του γυρίσματος της πλάτης. Δεν πήγαινε καθόλου άσχημα και κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω δυο γενναία, τεράστια βήματα και να βρεθώ στο μπαρ να παραγγείλω ποτό.

Ήταν περασμένες δύο. Η κοπέλα ήρθε δίπλα μου μονομιάς και από το βλέμμα της κατάλαβα ότι είχε τα νεύρα της, μάλλον με έναν τύπο που φλέρταρε. Ούτε η δική μου βραδιά είχε εξελιχθεί πολύ καλά, για διαφορετικό λόγο, που τώρα μου διαφεύγει. 

- Είχε πλάκα όλο αυτό πάντως, μου είπε.

- Τι σου είναι ε; της απάντησα.

- Βαριέμαι. Eίμαι μεθυσμένη.

- Κι εγώ βαριέμαι, αλλά δεν έχω πιει σχεδόν τίποτα, μάλλον είσαι καλύτερα.

Η Ε. μου έδωσε το ποτό της.

- Πιες το όλο, παρήγγειλε άλλα δυο και πάμε βόλτα.

Το ήπια, παρήγγειλα, ήταν φανταστική.

Χαιρέτησα τους ηλίθιους και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε στα σοκάκια. Η νύχτα δεν είχε τίποτε το όμορφο. Το φεγγάρι έκρυβε τα αστέρια, το μελτέμι είχε παραμείνει ασυνήθιστα δυνατό για την ώρα και προκαλούσε αυτό το περίεργο κυκλαδίτικο κρύο, που φέρνει το φθινόπωρο μέσα στο κατακαλόκαιρο. Περπατήσαμε μέχρι την άκρη της Χώρας και κάτσαμε σε ένα πεζούλι, που έβλεπε προς τα Κατάπολα. Ο αέρας έκοβε κάπως σε αυτό το σημείο, αλλά και πάλι ο θόρυβος από τα πατζούρια και τα στενά συνεχιζόταν αμείωτος. Ήταν αδύνατο να τον αγνοήσεις. Αρχίσαμε να μιλάμε κοιτώντας τη θέα και συνεχίσαμε για περίπου τρεις ώρες, σχεδόν τουρτουρίζοντας.

Ήταν μία από τις πιο όμορφες κουβέντες της ζωής μου. Ξεκίνησε με κάτι ξεκούδουνες βλακείες, πέρασε από το σινεμά, έστριψε στην λογοτεχνία, έξυσε την υπερφίαλη σχέση μας και κατέληξε σε κάτι υπαρξιακά του αλκοόλ, που ανάθεμα κι αν έβγαλαν πουθενά. Στο τέλος, καθώς είχε αρχίσει πια να ξημερώνει, της έκανα μια αγκαλιά. Την ανταπέδωσε με ζεστασιά.

- Ό,τι να ναι, της είπα.

- Ό,τι να ναι, απάντησε και σηκώθηκε και έφυγε. Ο αέρας δυνάμωσε κι άλλο, η πρώτη αχτίδα του ήλιου σημάδεψε ένα άσπρο σπίτι στον απέναντι λόφο και το καλοκαίρι ξεκίνησε πάλι.

Θα αναλάβουν τα παιδιά την ύλη τις επόμενες λίγες ημέρες. Να περνάτε καλά, τα λέμε στο τέλος Αυγούστου αγαπημένες και αγαπημένοι.