Αγαπητές γκρούπιζ, αγαπητοί φανζ, καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, ανάλογα, τι ώρα διαβάζετε αυτές τις γραμμές (δεν άρχισα καλά, θα έχω φάει ήδη κόψιμο από τον Guru). Αν λοιπόν αυτές φτάσουν τελικά στα χέρια σας, θα ήθελα να σας πω πως τον τελευταίο καιρό παρουσιάζονται μπροστά μας διλήμματα. Γενικότερες απορίες. Φιλοσοφικά ερωτήματα αν θέλετε, και ήθελα να σας μιλήσω γι’ αυτά. Θέλω τη γνώμη σας και την οπτική σας.

Ζούμε κινούμενοι από μία οργανική, βιομηχανική κοινωνία, προς ένα πολύμορφο πληροφορικό σύστημα - από τα πάντα ως εργασία στα πάντα ως παιχνίδισμα, παιχνίδι θανατηφόρο.*

Όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή του αφιερώματος, η Κυβερνητική (cybernetics) απέτυχε να εγκαθιδρυθεί ως επιστημονικός κλάδος, κατ'αρχήν διότι είχε υπέρμετρες φιλοδοξίες. Τα κοινωνικά φαινόμενα είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθούν με συστημικούς όρους, ούτε να ασκηθεί επάνω τους απόλυτος έλεγχος. Το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να προσπαθήσει. Από την άλλη, η διαδικασία της αρνητικής ανατροφοδότησης ("δεν οδηγώ το πλοίο εκεί που υπάρχει βράχος") μπορεί να αποδειχθεί απόλυτα χρήσιμη σε επιμέρους δίκτυα ή τομείς. Στο μπάσκετ, για παράδειγμα, η (συνεχής, επαναλαμβανόμενη και ποσοτική) πληροφορία για το πώς κινείται ένας ψηλός στα όρια της ρακέτας την ώρα του pick n roll, καθορίζει εν πολλοίς και την στρατηγική του επιτεθέμενου σε τέτοιες καταστάσεις. Ακούγεται απλοϊκό, όμως δεν είναι, διότι η κίνηση του ψηλού αποτελεί μόλις ένα από τα πολυπληθή γεγονότα που αναλύονται από τα προπονητικά τιμ και μεταφράζονται σε οδηγίες στους παίκτες. Ο όγκος της μελέτης είναι πλέον τόσο μεγάλος, που η οπτικοποίηση χάρην της απλοποίησης έχει σημασία.

Είναι μια κρύα, χειμωνιάτικη βραδιά στο Pittsburgh της Πενσiλβάνια. Το παιχνίδι του κολεγιακού πρωταθλήματος ανάμεσα στο πανεπιστήμιο του Pittsburgh και σε αυτό του Marshall έχει μόλις ολοκληρωθεί. Ο Dan D’ Antoni , προπονητής του Marshall, παίρνει την θέση του για την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα. Το παιχνίδι χάθηκε στις λεπτομέρειες, το κλίμα είναι τεταμένο και ο D’ Antoni είναι φανερά εκνευρισμένος. Μια ερώτηση ενός δημοσιογράφου στέκεται αρκετή για να ανάψει την σπίθα μιας έντονης αντιπαράθεσης. Φανταστείτε τον παρακάτω διάλογο:

(Ο Leon T. είχε γράψει ένα πολύ ωραίο κομμάτι για τον ρόλο των σύγχρονων ψηλών. Το παρακάτω έρχεται ως ένα φιλοσοφικό συμπλήρωμα)

Είναι άραγε για να πέφτει κανείς από τα σύννεφα όταν βλέπει τη λίστα με τους πιο αποτελεσματικούς παίκτες του περυσινού ΝΒΑ, ή αλλιώς εκείνους που βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις του λεγόμενου player offensive rating ("παραχθέντες" πόντοι ανά 100 κατοχές); Ο Στεφ Κάρι είναι εκεί , αλλά στην πλειοψηφία τους τα μέλη της σχετικής λίστας είναι ψηλοί, και μάλιστα πολλοί από αυτούς από το είδος εκείνο που δεν ξέρει μπάσκετ και σουτάρει βολές στα Τζουμέρκα. Για να μην ψάχνετε τζάμπα, ας δούμε κάτι πιο απλό, τους πόντους ανά κατοχή, έτσι όπως τους παρουσιάζει το (υπέρ)αξιόπιστο ESPN.