Φανταστείτε πως το μπάσκετ στην Ευρώπη είναι ένα μεγάλο βαρέλι, μέσα στο οποίο υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις. Στις κορυφαίες του, ας τοποθετήσουμε νοητά τους σταρ που κατά βάση στελεχώνουν την EuroLeague, ενώ πηγαίνοντας προς τα κάτω θα συναντήσουμε παίκτες πρωταθλημάτων φθίνουσας, ως προς την ποιότητα τους, δυναμικής. Λίγο - πολύ, έχουμε την εντύπωση πως "πιάσατε" το νόημα αυτής της εναλλακτικής ταξινόμησης. Ο κύριος Alessandro Gentile, έφτασε προ μερικών μηνών να κοιτά από τα χαμηλά στρώματα του βαρελιού, με τάσεις περισσότερο να βυθίζεται αβοήθητος στον πυθμένα, παρά να αναδύεται ξανά προς την κορυφή του. Τις απαντήσεις σε ερωτήσεις του τύπου "πως" και "γιατί", προφανώς τις γνωρίζει καλύτερα από εμάς ο ίδιος. Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να καταγράψουμε την πρόοδο του στην μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλει εσχάτως στον δρόμο της επανόδου στα υψηλά στρώματα, εκεί που ανήκει.

Όταν στις 19 Δεκεμβρίου ο Παναθηναϊκός ανακοίνωνε τον δανεισμό του εκδιωχθέντα από το Μιλάνο Σάντρο Τζεντίλε, προκλήθηκε ένας μικρός πάταγος στο ευρωπαϊκό και κυρίως στο ελληνικό μπασκετικό στερέωμα. Το όνομά του είχε τρομερή απήχηση στους οπαδούς του Παναθηναϊκού και οι (όχι και τόσο μακρινές) μνήμες ενός μεγάλου, ανερχόμενου ταλέντου έκαναν πολλούς να πιστέψουν πως ίσως ο Παναθηναϊκός βρήκε στα "σκουπίδια" τον επόμενο... franchise player του. Οι συνθήκες στα τέλη του Δεκέμβρη έδειχναν ότι ο Παναθηναϊκός αναλαμβάνει να εμπλακεί σε ένα πρότζεκτ από το οποίο θα έβγαινε στην καλύτερη κερδισμένος, στη χειρότερη απλά αδιάφορος. Απ' όπου και να το έπιανες, πιθανότητα ζημίας δεν προέκυπτε. Το σκεπτικό έλεγε πως "είτε μας βγαίνει και διαπραγματευόμαστε το καλοκαίρι την παραμονή του, είτε δε μας βγαίνει και τον αφήνουμε να βρει την άκρη αλλού, πάλι το καλοκαίρι".

Ο Παναθηναϊκός είναι ασταθής, κάτι που είναι φυσιολογικό. Ο Τζεντίλε μπήκε τώρα στην ομάδα, ο Πασκουάλ δεν πολυξέρει τι να κάνει με τον Παππά, δεν έχει επιλέξει το ρόστερ, και έχασε τον πολύτιμο Γκιστ, ο οποίος του σέταρε εν πολλοίς την επίθεση μακριά από την μπάλα. Οι πράσινοι δείχνουν σε πολλά παιχνίδια εξαιρετικά στοιχεία (Ρεάλ, ΟΣΦΠ κύπελλο, Φενέρ μέσα) και σε άλλα πελαγοδρομούν (Φενέρ έξω, Εφές, Ούνιξ). Η υπομονή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αρετή διότι μπορεί το πράγμα να τραβήξει σε μάκρος. Όταν ο Καταλανός φτιάξει το δικό του σύνολο θα μπορέσουμε να εστιάσουμε επάνω του περισσότερο.

Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε καλά την έκδοση της Μπαρτσελόνα του 2010. Κατά την ανάλυση που μας έδωσε πρόσφατα ο Μπιλ, οι μπλαουγκράνα εκείνης της χρονιάς ήταν η μόνη ομάδα την τελευταία που κυριάρχησε στατιστικά σε άμυνα και επίθεση από την αρχή μέχρι και το τέλος της διοργάνωσης , και ταυτόχρονα κέρδισε το τουρνουά. Ο Πασκουάλ είχε τότε φτιάξει μία πλήρως αυτοματοποιημένη μηχανή παραγωγής ασίστ και πόντων, η οποία παράλληλα σταματούσε όλους της τους αντιπάλους στα μετόπισθεν. Η Μπαρτσελόνα είχε τότε πάει τρένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο παιχνίδι, κάτι αληθινά σπάνιο. Οι επόμενες δυο τρεις βερσιόν απλώς επιβεβαίωσαν την παρουσία της στην κορυφή, με συνεχόμενες παρουσίες σε φάιναλ φορ μέχρι και το 2014. Εξαίρεση αποτέλεσε το 2011, δηλαδή η χρονιά κατά την οποία έλειπε ο Πιτ Μάικλ, και εμφανίστηκε η box and one ζώνη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. 

Μία από τις πιο αγαπημένες συνήθειες των φιλάθλων και των οπαδών, είναι να αποτελούν κριτές του χαρακτήρα του εκάστοτε παίκτη. Συνήθως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ότι δεν τον ξέρουν προσωπικά, συχνά δεν τον έχουν δει καν από κοντά, ωστόσο θα σχολιάσουν (καθόλου εξαιρουμένου του υποφαινόμενου) το ποιόν του, με ύφος που παραπέμπει σε συν-φανταριλίκι των δύο (παίκτη-φιλάθλου). Η κριτική γίνεται φυσικά εντονότερη όταν ο παίκτης δεν αποδίδει τα αναμενόμενα και χαλαρώνει, όταν για να βάλει 30 πόντους πρέπει πρώτα να πιει ένα καφάσι μπύρες, όπως ο μεγάλος Ρόι Τάρπλει ο οποίος επέβαλε τις πρωινές Άμστελ του ακόμα και στον Ιωαννίδη.