Τον Απρίλιο του 2017 κατέκτησε στo "Santiago Martin" το τρόπαιο του Basketball Champions League, στην πρώτη χρονιά της διοργάνωσης της FIBA υπό τη σημερινή της μορφή. Η Τενερίφη τους κόουτς Βιντορέτα - με Μπόγρη, Ντόρνεκαμπ, Γκριγκόνις, μεταξύ άλλων, παικτών δηλαδή που μετέπειτα πήραν μεταγραφή στην Ευρωλίγκα - με όπλο την αμυντική της δύναμη λύγισε στον ημιτελικό την Βενέτσια ενώ στον τελικό βγήκε ζωντανή έναντι της Μπάνβιτ - του νυν παίκτη της ΑΕΚ και τότε MVP της ολόκληρης διοργάνωσης, Τζόρνταν Θίοντορ. Η συγκεκριμένη επιτυχία σε συνδυασμό με την κατάληψη της πέμπτης θέσης στην ACB, αλλά και τη συμμετοχή της ομάδας στο Final Eight του Copa del Rey, αποτέλεσαν την πιο επιτυχημένη σεζόν της ομάδας από τις Κανάριες Νήσους στην ιστορία της. Μια χρονιά που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια στις τάξεις των φίλων της ομάδας. Εκτός κι αν βέβαια στο πρόσφατο μέλλον συμβεί κάτι το παρεμφερές. Σε όλη αυτή την επιτυχημένη πορεία, ο κόουτς Τσους Βιντορέτα είχε βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Έκανε πολύ καλή δουλειά κατά την διετία του (2015-2017) στο σύλλογο κι έχει ουσιαστικά συνδέσει το όνομα του με την ομάδα. Ακόμη, ο Βιντορέτα βοήθησε πολλούς παίκτες στο αναδειχθούν μέσα από το σύνολο κι όχι ατομικά, πραγματοποιώντας "ώριμη" σεζόν υπό τις οδηγίες του.
Πέρσι - κι ενώ ο Βιντορέτα ήταν κόουτς της Βαλένθια στην Ευρωλίγκα - η Τενερίφη με τον Νέναντ Μάρκοβιτς αρχικά, αλλά αργότερα τον Φώτη Κατσικάρη, δεν κατάφερε να επαναλάβει μια εξίσου υψηλή πτήση. Γνώρισε τον αποκλεισμό στη φάση των "16" του Champions League από την Μούρθια και στο πρωτάθλημα μπήκε μεν στα playoffs, αλλά εκκινώντας από την 8η θέση της κατάταξης με χειρότερο ρεκόρ από το αντίστοιχο προπέρσινο (19-17 / 23-12). Γενικώς, παρότι παρέμεινε αξιοπρεπής και ανταγωνιστική για μεγάλο κομμάτι της σεζόν, δεν ήταν ικανή τελικά για κάτι μεγάλο. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Βιντορέτα επέστρεψε στην ομάδα, υπογράφοντας μάλιστα τριετές συμβόλαιο, προκειμένου να την επαναφέρει στα υψηλά ευρωπαϊκά στρώματα, κάτι που μέχρι στιγμής πράττει. Η επιστροφή του έχει αναπτερώσει το σύνολο, αφού είναι φανερό πως αυτή η συνεργασία είναι αρκετά ταιριαστή και για τις δύο πλευρές. Μπορεί να μην τα κατάφερε στο επίπεδο της Ευρωλίγκα, αυτό όμως δε σημαίνει πως έγινε ξαφνικά κακός προπονητής. Άλλωστε επιβεβαιώνει το αντίθετο με βάση τη φετινή σταθερή εικόνα της ομάδας του - όχι μόνο στο BCL, αλλά και στην Liga Endesa.
Σταθερή πορεία, ξεκούραστη πρόκριση
Η Τενερίφη δεν έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες σε αυτήν την πρώτη φάση του Champions League. Εξάλλου ήταν το φαβορί του ομίλου, προτού αυτός ξεκινήσει. Μέχρι στιγμής έχει 9 νίκες σε 10 αγωνιστικές κι η μοναδική της ήττα σημειώθηκε από τον ΠΑΟΚ! Η ελληνική ομάδα είχε καταφέρει να αποδράσει με ένα σπουδαίο αποτέλεσμα (65-66) από την έδρα των Ισπανών, στα τέλη Νοεμβρίου. Ένα αποτέλεσμα, πάντως, που δεν επηρεάζει ιδιαίτερα την βαθμολογική θέση της Τενερίφης, αφού κατάφερε να καλύψει αυτή την απώλεια κερδίζοντας μονίμως εκτός έδρας. Το σύνολο του Βιντορέτα φαίνεται πως θα κατακτήσει σχετικά εύκολα την πρώτη θέση, επιβεβαιώνοντας την ποιότητα και την εμπειρία που χαρακτηρίζει το υλικό της. Κατάφερε να περάσει από τις έδρες των Βενέτσια και Ναντέρ, οι οποίες θεωρητικά ήταν κι οι πιο δύσκολες αποστολές της. Στο σπίτι της πιάνει καλό επιθετικό τέμπο και συχνά αγγίζει ή ξεπερνά τους 80 πόντους (μόνο ο ΠΑΟΚ κατάφερε να την περιορίσει), ενώ σε συνδυασμό με την αμυντική της συνοχή (με παθητικό μόλις 67.2 πόντους επιτρέποντας στον αντίπαλο 38% εντός πεδιάς) πανηγυρίζει συνήθως άνετες νίκες, με μεγάλες διαφορές (μ.ο. διαφορών στις νίκες: 16 πόντοι).
Γενικώς, η Τενερίφη είναι αρκετά σοβαρή ως τώρα και είτε πιάσει υψηλή απόδοση, είτε βρεθεί σε ένα μέτριο βράδυ, έχει τον τρόπο να κερδίζει. Σκοράρει κατά μέσο όρο σχεδόν 82 πόντους με 59% στα δίποντα, 38% πίσω από την άρκτο και 73% από την γραμμή των προσωπικών. Επίσης έχει διπλάσιες ασίστ έναντι λαθών (22.1-11.5) με τους κλασικούς άσσους Μπάσας και Σαν Μιγκέλ να προσφέρουν αρκετές λύσεις και να κάνουν την διαφορά στον δημιουργικό τομέα με 5.5 και 3.2 τελικές πάσες αντίστοχια. Με αφορμή την παρουσία αυτών των δύο, ένα άλλο στοιχείο το οποίο είναι εξίσου σημαντικό και πρέπει να το τονίσουμε, είναι πως η Τενερίφη έχει έναν σταθερό κορμό παικτών εδώ και κάποιες σεζόν. Πέρα από τους πλειμέικερ της, οι ψηλοί Αμπρομάιτις και Νιανγκ, καθώς κι οι Ριτσότι και Νταβίν Ουάιτ (παρότι φέτος δεν είναι τόσο ενεργοί), βρίσκονται χρόνια στην ομάδα και αυξάνουν σημαντικά τον βαθμό ομοιογένειας του συνόλου. Άλλωστε η Τενερίφη είναι μια ομάδα που δεν προχωρά τα καλοκαίρια με ευκολία σε σαρωτικές αλλαγές στο ρόστερ της, εμπιστεύομενη συνήθως αυτούς που ξέρει.
ΜακΦάντεν, Κόλτον Άιβερσον και Ζιλέ
Μετά την περσινή breakout season του στην Κύμη, αρχικά ο ΜακΦάντεν πήρε ένα συμβόλαιο στην Κίνα και μετά ήρθε η "καλή" μεταγραφή στην Ισπανία. Ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο πως ο Αμερικανός σκόρερ δεν θα μπορούσε πια να βάζει κοντά στους 20 πόντους ανά παιχνίδι, όπως έκανε συχνά στην Ελλάδα, αφού πια ανήκει σε ένα πιο απαιτητικό επίπεδο, ωστόσο παραμένει ένας συνεπής επιθετικός. Στις 8 εμφανίσεις του μετρά 10.9 πόντους με 38% στα τρίποντα και είναι αρκετά πολύτιμος για το σκοράρισμα της ομάδας του, χωρίς να έχει αντιμετωπίσει ιδιαίτερα δυσκολίες ως προς την προσαρμογή του. Από εκεί και πέρα, ο Άιβερσον, το παλιό πεντάρι των Μπασκόνια και Μακάμπι, έχει εξελιχθεί στην "κολώνα" του συνόλου εντός της ρακέτας και έχει καλύψει το κενό του βετεράνου Φραν Βάσκες, που έκανε κάμποση δουλειά την τελευταία διετία. Ο 29χρονος ψηλός μπορεί να μην είναι κορυφαίος, αλλά σίγουρα είναι αξιοπρεπής και στο συγκεκριμένο λέβελ μπορεί να προσφέρει πάρα πολλά. Ήδη άλλωστε ξεχωρίζει με πολύπλευρη παρουσία 10 πόντων, 5.9 ριμπάουντ και 1.4 ασίστ ανά 18 λεπτά δράσης.
Πρέπει πάντως να αναφερθούμε και στον Βέλγο διεθνή, Πιέρ Αντουάν Ζιλέ, ο οποίος μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό, ωστόσο κουβαλά πίσω του ορισμένες καλές σεζόν σε Γαλλία (Σαλόν) και Βέλγιο (Οστάνδη). Σε αυτούς τους πρώτους του μήνες στην ομάδα αποδεικνύεται μια σημαντική και χρήσιμη προσθήκη. Ουσιαστικά είναι ένα πολυεργαλείο που μπορεί κατά διαστήματα να καλύψει και τις τρεις θέσεις των φόργουορντ, αν και πρόκειται για ένα μάλλον κλασσικό τεσσάρι. Θυμίζει μια κάπως πιο κοντή βερσιόν του γνωστού σε όλους μας Κιμ Τιλί, υπό την έννοια πως κι εκείνος είναι ρολίστας, συνεπής κι υπάκουος παίκτης ομάδας, αρκετά αξιόπιστος σουτέρ (39%) κι έχει έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ - από τα 3.4 που μαζεύει συνολικά, τα 1.6 είναι επιθετικά. Ο Ζιλέ έχει ακόμη 7.6 πόντους και 1.8 ασίστ στις φετινές του εμφανίσεις για κάθε 19' που περνά στο παρκέ και παρότι δεν είναι ένας σταρ, βοηθάει πάρα πολύ με τον τρόπο του κι αποτελεί ένα "κρυφό" πλην πολύτιμο όπλο στην φαρέτρα του Βιντορέτα.
Ο Σάιθ είναι παίκτης που αξίζει να προσέξουμε
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες στη φετινή Τενερίφη είναι σίγουρα εκείνη του Σεμπάστιαν Σάιθ, ενός Μαδριλένου σέντερ 24 ετών με καταβολές από την Δομινικανή Δημοκρατία. Είναι ένας undersized ψηλός (2.02μ.) που έπαιξε μπάσκετ κολλεγιακά στο Ole Miss κι από πέρσι ανήκει στην Ρεάλ Μαδρίτης η οποία του προσέφερε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο της καριέρας του. Η ομάδα του Λάσο τον δάνεισε στην Μπούργκος με την οποία άφησε καλές εντυπώσεις (9.1 πόντοι, 4.9 ριμπάουντ) στην ACB. Στην Ρεάλ θα χωρούσε μόνο ως συμπλήρωμα, επομένως φέτος επαναλήφθηκε η ίδια τακτική, με τον Σάιθ να μετακομίζει στις Κανάριες Νήσους για να ψηθεί ακόμη περισσότερο. Παρότι ο χρόνος συμμετοχής του στο BCL δεν ξεπερνά τα 17 λεπτά, εκείνος καταφέρνει να έχει θετικότατη επιρροή στην front line της ομάδας με εξαιρετικά νούμερα αναλογικά με τα λεπτά του. Σκοράρει 10.7 πόντους με 65% στα δίποντα και 69% στις βολές. Επίσης γράφει 5.3 ριμπάουντ δίνοντας λύσεις και στις δύο μεριές του παρκέ.
Το ranking του αγγίζει τις 15 μονάδες (κορυφαίος παίκτης της Τενερίφης βάσει αυτού) και έχει να επιδείξει ορισμένα εντυπωσιακά παιχνίδια, ιδίως κόντρα στην Βώννη όπου είχε 19 πόντους με 3/4 τρίποντα (!) καθώς κι ένα double-double απέναντι στην Οπάβα (15 πόντοι, 10 ριμπάουντ). Ο Σάιθ συμπληρώνει τον Άιβερσον και προσφέρει ποικιλία στην θέση "5" με τον τρόπο που αγωνίζεται, αφού έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά κι είναι σαφώς πιο μοντέρνος σε σύγκριση με τον έμπειρο Αμερικανό. Δεν ξέρουμε αν μελλοντικά θα καταφέρει να στεριώσει στην Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά αναμφίβολα η φετινή του παρουσία στο επίπεδο αυτό είναι αρκετή για να κάνει κάμποσες ομάδες να ασχοληθούν μαζί του. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα θετικά του στοιχεία και το γεγονός πως δείχνει να έχει καλό potential. Εφόσον συνεχίσει να δουλεύει και να βελτιώνεται, δεν αποκλείεται να τον δούμε να κάνει το step up, αργά ή γρήγορα.
Όπλο το περιφερειακό σουτ
Οι παίκτες της Τενερίφης προτιμούν αρκετά το σουτ από την περιφέρεια, το οποίο αποτελεί βασικό όπλο στο επιθετικό τους παιχνίδι. Νωρίτερα αναφέραμε πως σουτάρουν με 38% (110/289) στα σουτ τριών πόντων, επίδοση που ομολογουμένως είναι αρκετά καλή. Σε αυτή συνεισφέρει το μεγαλύτερο κομμάτι του ρόστερ, αφού η ομάδα απειλεί σχεδόν από όλες τις θέσεις (θα λέγαμε κι από το "5" θεωρητικά, γιατί ακόμη κι ο Σάιθ προσπαθεί σιγά σιγά να εντάξει το τρίποντο στο παιχνίδι του). Πολύ σημαντική, πάντως, είναι η δουλειά των δύο σμολ φόργουορντ της ομάδας: Μπειράν (44%, 19/43) και Μπρουσίνο (42%, 15/36) σχεδόν μοιράζονται λεπτά και προσπάθειες στο παρκέ κι είναι εξίσου κομβικοί - ικανοί στο μακρινό σουτ. Οι δύο τους είναι αυτοί που ξεχωρίζουν περισσότερο και κάνουν αρκετά απειλητικά τα φτερά της Τενερίφης.
Το καλοκαίρι η ομάδα του Βιντορέτα απέκτησε τον άλλοτε Ευρωλιγκάτο (5 σεζόν) πρώην παίκτη της Μπάμπεργκ, Λούκα Στάιγκερ, έναν σουτέρ με ποσοστό καριέρας που ξεπερνά το 41%, όμως ο Γερμανός δεν έχει καταφέρει να μεταφέρει τα νούμερα του στα Κανάρια - στο BCL έχει 32%. Έχει ξεκλειδώσει ορισμένα ματς με κάποια σουτ του, αλλά η προσφορά του δεν είναι τόσο μεγάλη. Ωστόσο, αυτό δεν κοστίζει ιδιαίτερα στην Τενερίφη, η οποία όπως προείπαμε βρίσκει λύσεις από παντού (ΜακΦάντεν, Ζιλέ, Αμπρομάιτις, Μπάσας). Η μέτρια σεζόν του Στάιγκερ συγκριτικά με παλαιότερες του στο συγκεκριμένο τομέα δεν αποτελεί - στην παρούσα φάση τουλάχιστον - τόσο μεγάλο πρόβλημα καθώς αυτό κρύβετε πολύ εύκολα από την δραστηριότητα των συμπαικτών του.
Άμυνα τότε, άμυνα και τώρα
Όπως και τη "χρυσή" σεζόν 2016-17, έτσι και φέτος, η Τενερίφη βασίζεται στην άμυνα προκειμένου να είναι αποτελεσματική. Τότε δεχόταν στην Regular Season 67.7 πόντους, τώρα επιτρέπει 67.3 στον εκάστοτε αντίπαλο. Εκείνη τη σεζόν οι Ισπανοί απέκλεισαν τον ΠΑΟΚ του Σούλη Μαρκόπουλου στους "16" δεχόμενοι μόλις 120 πόντους και στα δύο παιχνίδια (66 στην Πυλαία, 54 στην Santiago Martin). Στα προημιτελικά έσφιξαν ακόμη περισσότερο τον κλοιό, κρατώντας στους 113 την Βιλερμπάν, ενώ στο Final Four πήγαν και τα δύο ματς εκεί ακριβώς που ήθελαν και τους βόλευε: 58 πόντοι από την Βενέτσια στον ημιτελικό, 59 από την Μπάνβιτ στον τελικό.
Θα λέγαμε πάντως πως αυτό το χαρακτηριστικό αφορά περισσότερο την ταυτότητα που έχει αποκτήσει η ίδια η ομάδα τα τελευταία χρόνια, παρά είναι ένα... Βιντορέτα effect. Άλλωστε και πέρσι η Τενερίφη είχε τα εργαλεία στο ρόστερ της, ώστε να είναι σφιχτή και στιβαρή αμυντικά. Είναι ένα στοιχείο - σήμα κατατεθέν πια αυτής της ομάδας. Μπορεί η άμυνα από μόνη της να μην μπορεί να εγγυηθεί μια επιτυχία, όμως αν συνδυαστεί με μια καλή επίθεση, τότε αυτή μπορεί να έρθει. Στην προκειμένη περίπτωση, η Τενερίφη δείχνει να τα διαθέτει και τα δύο σε ικανοποιητικό βαθμό. Πάντως, το πιο σημαντικό είναι πως φαίνεται να ξέρει καλά την κατάλληλη λέξη - κλειδί που συνδέει αυτά τα δύο: ισορροπία.
Είναι τελικά η Τενερίφη τόσο ισχυρή όσο δείχνει;
Το παραπάνω είναι ένα καλό ερώτημα που θα χρειαστεί ωστόσο χρόνος για να απαντηθεί. Από την μια, η ισπανική ομάδα συμμετέχει ίσως στον πιο εύκολο όμιλο της φετινής διοργάνωσης. Σε αυτόν υπάρχουν δύο αρκετά αδύναμες ομάδες (Φρίμπουργκ και Οπάβα) που δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικές. Επίσης, αν εξαιρέσει κανείς την Βενέτσια που είναι αρκετά υπολογίσιμη, οι υπόλοιπες ομάδες βράζουν περίπου στο ίδιο καζάνι. Ο ΠΑΟΚ μαζί με τη Χολόν, αλλά και την Ναντέρ κι υπό (πολλές) προϋποθέσεις την Βώνη κυνηγούν τις θέσεις 3-4 της πρόκρισης και φαίνεται να βρίσκονται σε παρόμοιο αγωνιστικό επίπεδο, με όχι ιδιαίτερα μεγάλες διαφορές. Δεν έδειξε κάποια από αυτές τις ομάδες πως είναι πραγματικά ικανή να απειλήσει την πρωτιά της Τενερίφης μέχρι τώρα.
Από την άλλη, στο Champions League της τρέχουσας περιόδου βλέπουμε κι άλλες αρκετά δυνατές ομάδες στους υπόλοιπους ομίλους, που μπορούν να θεωρηθούν ως διεκδικητές του τροπαίου. Σίγουρα μια από αυτές είναι κι η ΑΕΚ, ενώ δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε κι εκτός συζήτησης τις Χάποελ Ιερουσαλήμ, Μούρθια, Μπάμπεργκ και Αβελίνο, που έχουν όλες τους αρκετά ποιοτικά ρόστερ τηρουμένων των αναλογιών της λίγκας. Με απλά λόγια, η Τενερίφη ναι μεν ξεχωρίζει κάνοντας περίπατο στο γκρουπ της, αλλά γενικά δεν παίζει μόνη της. Υπάρχουν αντίπαλοι που μπορούν να την απειλήσουν. Είναι δεδομένο πως όσο προχωρά η διοργάνωση ο ανταγωνισμός που θα κληθεί να αντιμετωπίσει θα ανέβει αισθητά, όπως και το επίπεδο δυσκολίας των αγώνων στις νοκ άουτ φάσεις. Επομένως, το ότι τώρα πηγαίνει τρένο αφενός μπορεί να λέει αρκετά για την ίδια ως ομάδα, αφετέρου μπορεί να μην λέει και τίποτα, αναφορικά με τα όσα έπονται.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και πέρσι η Τενερίφη έκανε παρέλαση στον όμιλο της (με ρεκόρ 12-2), αλλά στη φάση των "16" γνώρισε έναν κατά πολλούς απρόσμενο αποκλεισμό από την Μούρθια, η οποία αντίστοιχα στο δικό της γκρουπ πήρε οριακή πρόκριση καθώς τερμάτισε στην τέταρτη θέση, προσπερνώντας στην ισοβαθμία την Ντινάμο Σάσαρι. Άρα λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η αντοχή της δυναμικής που παρουσιάζει μέχρι τώρα η Τενερίφη θα δοκιμαστεί για τα καλά στους γύρους που θα ακολουθήσουν. Βρίσκεται σίγουρα μέσα στα πρώτα φαβορί για μια θέση στο Final Four αλλά τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο.
