Στον Παναθηναικό, για να λέμε την αλήθεια, κόστισε πολύ κάτι που κόστισε και στον Ολυμπιακό - απλά εκεί σε μικρότερο βαθμό. Ο βασικός του πλέι μέικερ δεν είχε το σουτ στο ρεπερτόριο του1. Αντίθετα, οι αντίπαλοι του είχαν δύο γκαρντ που ανά πάσα στογμή συνιστούσαν απειλή από διάφορα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Σε συνδυασμό με την παρουσία του Μπουρούση και με την αδιάλειπτη προσπάθεια να ανοίξουν το πλάτος του γηπέδου στο γρήγορο transition , οι Βάσκοι εμφάνισαν μία πολύ πληρέστερη επιθετική εικόνα, η οποία έκανε εν τέλει και τη διαφορά. Σαφώς, την πλάστιγγα έγειραν ακόμη περισσότερο και τα τρίποντα των Ανταμς και Τζέιμς πάνω από απλωμένα χέρια. Αλλά και αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι, και δη το εκτελεστικό.
Ο Νικ Καλάθης από την άλλη, δεν κατάφερε ποτέ να βγάλει στο γήπεδο την εικόνα ενός γκαρντ που θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να γίνει απειλητικός. Οι ψηλοί του Περάσοβιτς έμεναν στη θέα του μονίμως κολλημένοι στη ρακέτα, ακόμη και όταν εκείνος πήγαινε σε σουτ από μέση απόσταση. Για να αλλάξει κάπως την εικόνα χθες, ο Τζόρτζεβιτς έδωσε την μπάλα στα χέρια του Ουίλιαμς στη τρίτη περίοδο, αλλά δεν τόλμησε να ανακατέψει τη σύνθεση δίπλα του. Η καλύτερη εμφάνιση του Γιάνκοβιτς στη σεζόν επιβραβεύτηκε μόλις με 16 λεπτά συμμετοχής. Αυτό δεν λέγεται προσαρμοστικότητα.
Γενικώς, χθες ο Παναθηναικός έμοιαζε αδικαιολογητα απροετοίμαστος. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν τα post-up του Μπουρούση το μαρτυρά. Λες και δεν είχαν παίξει τα προηγούμενα δύο παιχνίδια οι πράσινοι έδωσαν στον σέντερ της Λαμποράλ βοήθειες, αφήνοντας τη ρακέτα τους απροστάτευτοι στα drive των κοντών και πέφτοντας συνεχώς στην παγίδα ενός συγκεκριμένου σκριν. Tα δύο παραδείγματα που ακολουθούν είναι χαρακτηριστικά. Στο πρώτο (αριστερά), ο Τιλί δίνει σκριν στον Μπέρτανς και ο Λετονός κόβει από την αντίθετα πλευρά μπερδεύοντας την άμυνα. Ο Φώτσης που ντουμπλάρει τον Μπουρούση δεν προλαβαίνει να επανακάμψει. Στο δεύτερο (δεξιά), το ίδιο σκριν γίνεται προς όφελος του Τζέιμς στην περιφέρεια για σουτ τριών πόντων. Και πάλι ο Ελληνας σέντερ της Λαμποράλ έχει δύο παίκτες κοντά του.
Oι Βάσκοι χτύπησαν έτσι ξανά και ξανά και καθ'ολη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Επίσης βρήκαν drive απέναντι σε μία άμυνα που για κάποιο λόγο άνοιγε κάμποσο στην περιφέρεια, φοβούμενη προφανώς τα σουτ των Ανταμς και Τζέιμς αμέσως πίσω από τα σκριν. Ο φόβος αυτός , αν κοιτάξει κανείς τη γενικότερη προσέγγιση της Λαμποράλ στο παιχνίδι ή πώς μπήκαν τα χθεσινά τρίποντα, ήταν μάλλον αδικαιόλογητος.
Και εδώ, όπως και στην περίπτωση της επίθεσης, ο Παναθηναικός βρέθηκε (εκτός της τακτικής) προδομένος από την στελέχωση του. Σε ένα βράδυ που ο αντίπαλος του χρησιμοποιούσε σκριν για να βγάλει ελεύθερους τους γκαρντ σε drive ή τρίποντο, το τριφύλλι δεν είχε τον ψηλό που θα συνέβαλε προς μία διαφορετική αμυντική κατεύθυνση, και συγκεκριμένα σε καθαρές αλλαγές στα σκριν. Οταν για ένα διάστημα αυτό συνέβη με τον Χάντερ, το -12 έφτασε στο -5 και οι Βάσκοι δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα. Όμως ο νεαρός δεν ήταν τόσο έμπειρος για να μείνει μακριά από άλλα λάθη και ως γνωστόν η υπόλοιπη (και βασική) φροντ λάιν της ομάδας δεν προσφέρει δυνατότητες για ποικιλία στην αμυντική τακτική.
Αυτά είναι και τα πράγματα που κόστισαν στον Τζόρτζεβιτς τη θέση του στον πάγκο. Ο πρώην πλέον κόουτς του ΠΑΟ δεν πήγε γενικά άσχημα στο κομμάτι του μοιράσματος του παιχνιδιού και των επιθετικών ιδεών στο μισό γήπεδο, και εμφάνισε μία ομάδα που είχε διάθεση να πασάρει και να βρει λύσεις μέσω της ομαδικότητας. Εκεί που ο Σάλε έκανε τα λάθη του ήταν στο κομμάτι του αρχικού καταρτισμού του ρόστερ και της διαχείρισης αυτού. Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν συστήματα, στο γήπεδο δεν βρισκόταν πάντα ο σωστός συνδυασμός παικτών για να τα εκτελέσει. Επίσης, η εμμονή σε συγκεκριμενες μονάδες εβγαζε μάτι, το ίδιο και ο ανεξήγητος παραγκωνισμός κάποιων άλλων. Ακόμη και όταν οι προσθήκες των Ουίλιαμς και Χέινς έφεραν νέα στοιχεία και μία αναμενόμενη βελτίωση, εκείνη υπονομεύτηκε αργότερα από την υποχώρηση παικτών που εώς τότε προσέφεραν (Γιάνκοβιτς, Φελντέιν). Και για να το πούμε και πιο απλά: το τριφύλλι έπεσε με τα μούτρα στον Ουίλιαμς.
Τέλος πάντων κάποια από όλα αυτά φαίνονταν και από το καλοκαίρι, αλλά η ουσία είναι πως για τρίτη σερί χρονιά ο Παναθηναικός αλλάζει προπονητή την άνοιξη. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, άσχετα αν η απόλυση του Τζόρτζεβιτς είναι δικαιολογημένη. Όπως και στην περίπτωση του Ολυμπιακού , και εδώ ισχύουν πάνω κάτω τα ίδια. Το τριφύλλι οφείλει να βρει ένα μακροχρόνιο πλάνο και να μείνει πιστό σε αυτό. Οι εξαγγελίες περί ελληνοποίησης και προώθησης των μικρών χάθηκαν μαζί με το φάντασμα του Ιβάνοβιτς. Ο Μαυροβούνιος, με όλα τα λάθη του, προσέφερε στην ομάδα δύο έτοιμους παίκτες, τον Νίκο Παππά και τον Βλάντο Γιάνκοβιτς, ενώ πράλληλα έδωσε πολύ περισσότερες ευκαιρίες στους πιτσιρικάδες που έρχονταν από πίσω. Εφ'οσον η μοίρα του ήταν να φύγει, και μαζί του να φύγουν και τα απομεινάρια της εποχής Πεδουλάκη, ο αντικαστάτης του θα έπρεπε να είχε επιλεγεί προσεκτικότερα, και με βάση ένα κάποιο όραμα για το μέλλον.
Ας ελπίσουμε πως και οι δυο αιώνιοι δεν θα περιμένουν το πρωτάθλημα για να μας σερβίρουν φούμαρα και θα δουν την μπασκετική αλήθεια κατάματα. Αλλιώς οι αποκλεισμοί από τα φάιναλ φορ θα γίνουν ο κανόνας, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους πράσινους εδώ και τέσσερα χρόνια. Αν σε αυτό το διάστημα είχαν φροντίσει να βρουν το υλικό κορμού τους, να εμπιστευθούν Ελληνες νεαρούς και να τους αναπτύξουν, πιθανώς δεν θα είχαν πετύχει τίποτε λιγότερο και θα είχαν ήδη βάλει τις βάσεις ώστε από του χρόνου να πετύχουν πολλά πολλά περισσότερα. Τώρα, και με την αποχώρηση του Διαμαντίδη, είμαστε πίσω στην αρχή.
Σημείωση.
1. Aναφέρομαι στον Σπανούλη, ο οποίος φέτος παρουσιάστηκε κουρασμένος και δεν συνιστούσε διαρκή επιθετική απειλή. Φυσικά, γενικά το σουτ πίσω από τα σκριν ήταν πάντα στο ρεπερτόριο του.
