Πράγματι, ο Πασκουάλ τα είχε υπολογίσει σωστά. Βάζοντας ένα έξτρα χαμηλό σχήμα να εκτελέσει τη συνταγή (Περπέρογλου στο 4), και έχοντας την τριάδα Σατοράνσκι, Ολεσον και Ρίμπας να παίζει σε διαδοχή εξαιρετικά στην γραμμή του τριπόντου, κατάφερε να μπλοκάρει τελείως την επίθεση των Ρώσων, οι οποίοι είχαν σκοράρει 50 πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Η κάλυψη δε του κέντρου στη γραμμή των βολών ήταν πλήρης, οδηγώντας τον Αντονι Ραντολφ σε διάφορα λάθη. Ο θαυμάσιος Αμερικάνος ψηλός ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής της ομάδας του απέναντι σε αυτή τη ζώνη, την ίδια στιγμή που το 3ο φάουλ του πολύ καλού Ντιλέινι στέρησε από τον Μπαρτζώκα το πιο πολυσχιδές περιφερειακό όπλο του. Το 23-8 υπέρ των Καταλανών στην τρίτη περίοδο τους έβαλε στη θέση του οδηγού και έκανε τους περισσότερους να καταφύγουν στο επιχείρημα της εμπειρίας. Μέχρι και σήμερα άλλωστε , τα δεδομένα έχουν ως εξής.
https://twitter.com/YPsar/status/725028315715768320
Σε όλο αυτό το κακό διάστημα, ο Γιώργος Μπαρτζώκας έμοιαζε να περιμένει καρτερικά να κάνει τις δικές του κινήσεις. Στην πραγματικότητα, ίσως και να μελετούσε. Καθώς ο χρόνος περνούσε και ήρθε μοιραία η αλλαγή στα rotation (Aρόγιο, Αμπρίνες, Ντόρσει και Ντόλμαν πάτησαν παρκέ, ο Ντιλέινι γύρισε), ο Ελληνας κόουτς χαμήλωσε το σχήμα βάζοντας τον Μπρόκχοφ στη θέση 4 και άφησε στην άκρη την προσπάθεια να σπάσει τη ζώνη από το κέντρο της, όπως γράφουν τα βιβλία. Απέσυρε τον Ράντολφ, έβαλε τον Σίγκλετον με πρόσωπο στο καλάθι και ακροβόλισε τους πάντες στην περιφέρεια. Η πρώτη οβίδα έσκασε ως αποτέλεσμα του "κακού μυαλού" του Ντόρσει σε άμυνες που επιζητούν παραπάνω σκεψη.
H δεύτερη ήρθε, λίγο μετά και με τον ίδιο τρόπο, για το 65-64 απέναντι στον Τόμιτς που είχε στο μεταξύ επανακάμψει. Και η τρίτη , πάλι απέναντι στον Κροάτη, με ένα απίθανο ανάποδο καλάθι και φάουλ για το 67-64. Ο Σίγκλετον γύρισε μόνος του το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο, ή για την ακρίβεια, μόνος μαζί με τον προπονητή και τους συμπαίκτες του, οι οποίοι φρόντισαν να τον απομονώσουν σε κάθε δυνατή φάση. Επίσης, φρόντισαν να συνεχίσουν να παίζουν πολύ καλή άμυνα και να σκοράρουν στο γρήγορο transition προτού οι Καταλανοί οργανωθούν. Ετσι ήρθε το τρίποντο του Τζάνινγκ μετά από προσπάθεια τρέξιμο του Ντιλέινι και του... Σίγκλετον.
Σε όλο το διάστημα στο οποίο η Κουμπάν δεν σκόραρε, η ανασταλτική της λειτουργία παρέμεινε τουλάχιστον συνεπής: αλλαγές στο κεντρικό πικ εν ρολ, προσπάθεια για παγίδες στο πλάι. Ετσι, ήρθε και η ανάκαμψη του τέλους, όταν ξανάρχισαν να μπαίνουν τα σουτ. Εκεί, ο Πασκουάλ δοκίμασε εκ νέου τη ζώνη, αλλά πλέον οι 'Ρώσοι' είχαν βρει το χέρι τους. Η απόδοση του αναπληρωματιού σέντερ τους και η ηρεμία του πάγκου, τους είχαν δώσει όση αυτοπεποίθηση χρειάζονταν. Βοήθησε φυσικά και ο γνωστός Ντιλέινι, ο οποίος μετά τη Βαρκελώνη, έκανε ένα ακόμη πολύ καλό παιχνίδι σε ρόλο κυρίως οργανωτικό. Ο καλύτερος πλέι μέικερ της φετινής ευρωλίγκα κατέχει δικαιωματικά αυτό τον τίτλο, πρώτα από όλα διότι στην εξέλιξη της σεζόν καβάλησε για τα καλά την καμπύλη μάθησης και πλέον αναγνωρίζει πού και πότε οφείλει να στέκεται λίγο πιο πίσω.
Μαζί του, εξελίχθηκε και η ομάδα του, απαντώντας εμφατικά στο απόλυτα λογικό ερώτημα του πώς θα ξεπερνούσε σκοπέλους που είχαν να κάνουν με εναλλακτικά πλάνα επίθεσης πλην του τριπόντου. Στα δύο τελευταία παιχνίδια η "Λόκο" παρουσίασε μια ισορροπημένη λειτουργία χωρίς κατάχρηση προσπαθειών, χρησιμοποιώντας το άνοιγμα του γηπέδου για να υποβοηθήσει επιπλέον τα drive στη ρακέτα. Το παιχνίδι της ήταν πλήρες και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα ατομικά χαρακτηριστικά ενός πολύ καλά στελεχωμένου ρόστερ.
Η φετινή επιτυχία του Γιώργου Μπαρτζώκα ξεκινάει από εκεί. Ο προπονητής της Κουμπάν έφερε στο Κράσνονταρ παίκτες που μπορούν να παίξουν το άθλημα με σύγχρονο τρόπο. Βρήκε τους Ντιλέινι και Ράντολφ να τον περιμένουν και τους συμπλήρωσε έτσι ώστε να επιτύχει δύο πράγματα. Πρώτον (και κύριον) να έχει μία ευέλικτη φροντ λάιν που να μπορεί να αλλάζει σε όλα τα σκριν. Οι Κλαβέρ, Ράντολφ και Σίγκλετον αυτό το κάνουν, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο καλά. Δεύτερον , να έχει ανά πάσα στιγμή στο γήπεδο ένα σωρό σουτέρ και μία επίθεση που να μπορεί να ανοιχτεί όσο περισσότερο γίνεται σε πλάτος, χωρίς παράλληλα να χάνει την προοπτική εκτέλεσης κοντά στο καλάθι2. Κάποιες φορές, και ιδιαίτερα απέναντι σε άμυνες με αλλαγές, η λειτουργίες της ομάδας έδειχναν να μπλοκάρουν. Τις περισσότερες όμως, η ευελιξία και η ποικιλία στο βεληνεκές των ψηλών αποτελούσαν πραγματικό εφιάλτη για τους αντιπάλους, οι οποίοι έβαζαν τους δικούς τους ψηλούς να κυνηγούν αναγκαστικά στην περίμετρο. Η Μπαρτσελόνα έχασε τη σειρά κυρίως από τη ζημιά που της έκαναν πρώτα ο Ράντολφ και μετά ο Σίγκλετον.
Ιδιαίτερη μνεία οφείλει επίσης να κάνει κανείς και για το ταίριασμα των δύο βασικών γκαρντ , Ντιλέινι και Ντρέιπερ, οι οποίοι αλληλοσυμπληρώνονταν ιδανικά χωρίς η ομάδα τους να χάνει σε άμυνα ή δημιουργία στη σκυταλοδρομία των αλλαγών τους1. Και ακόμη, στις επιλογές των Μπρόκχοφ και Τζάνινγκ. Ο πρώτος αποτέλεσε τον λόγο για τον οποίο ήταν πολύ δύσκολο για κάθε αντίπαλο να πάει σε βαθειές περιστροφές ή σε ντουμπλαρίσματα μέσα στη ρακέτα, και ο δεύτερος ήταν εκείνος που έδωσε το κάτι παραπάνω στην συνέχεια της επιθετικής και αμυντικής απόδοσης, προσθέτοντας το απαραίτητο βάθος που δεν προσέφερε το ρώσικο υλικό.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και το στατιστικά υπολογισμένο μπάσκετ που πρεσβεύει (έμφαση στην ελύθερη προσπάθεια και στα μαρκαρισμένα σουτ των αντιπάλων) πέτυχαν απόλυτα. Δεν ξέρω αν η επιτυχία του προπονητή οφείλεται σε κάτι μη μετρήσιμο, όπως π.χ. η ψυχική ηρεμία που βρήκε στο Κράσνονταρ. Αυτό που γνωρίζω είναι πως δεν κέρδιζε τον βάζελο ρε φίλε.
Σημείωση
1. Στην συνύπαρξη αυτή εξάλλου είχαμε αναφερθεί και νωρίτερα στη σεζόν.
2. Για το πόσο ρόλο έπαιξε το σουτ χθες π.χ., δείτε και τα four factors του Λεό.
