Παρατηρώντας τα νούμερα και βλέποντας το παιχνίδι εναντίον των Γάλλων αναρωτιέμαι τι διάολο θέλει να πει ο ποιητής, και με το ποιητής εννοώ όντως πως ο Πόποβιτς είναι ποιητής, κατέχει δηλαδή την φαντασία της δημιουργίας. Οι Αμερικάνοι σούταραν τα λιγότερα τρίποντα που έχουν σουτάρει μέχρι στιγμής στη διοργάνωση, τα έβαλαν σε ποσοστό μόλις 35% και η επιθετική τους παραγωγή περιορίστηκε στους 79 πόντους. Συνήθως, δηλαδή στα προηγούμενα πέντε παιχνίδια, που κάθε άλλο παρά κέρδισαν με δυσκολία (πλην ενός) είχαν ως μέσο όρο τις 30 προσπάθειες, νούμερο που τους έφερνε στην πρώτη θέση μεταξύ των νορμάλ ομάδων και στην τρίτη θέση μεταξύ των νορμάλ ομάδων, του Καναδά και της Νέας Ζηλανδίας. Εν ολίγοις, οι κάτοικοι των ΗΠΑ του Πόποβιτς, που μισεί τα τρίποντα, σούταραν κατά ριπάς πίσω από τα 6,75 και με αυτή τη συνταγή κέρδιζαν, οχι τόσο λόγω καλών ποσοστών, αλλά διότι βάζοντας κάποια (34%) έπαιρναν παραπάνω πόντους. Fucking Mathematics.  

Πάει η μία ερμηνεία, έφυγε, δεν είναι υπέρ του. Όταν οι Αμερικάνοι άφησαν το τρίποντο στην άκρη, έχασαν.

Πάμε στη δεύτερη. Καθώς η Γαλλία του εκπληκτικού Γκομπέρ και του διαβολικού Φουρνιέ είχε επιστρέψει από το κλασικό της επτάλεπτο απερισκεψίας και είχε ξαναπάρει κεφάλι στο σκορ στην crunch time, οι γκαρντ της ΤΕΑΜ USA έριξαν (προφανώς) μια ματιά στο φύλλο της στατιστικής και (μάλλον) παρατήρησαν ότι από το σημερινό βιογραφικό του Γάλλου σέντερ έλειπαν οι τάπες. Ετσι, επιδόθηκαν σε τρεις ατομικές ενέργειες, όλες στο τελευταίο δίλεπτο, τις οποίες και θα βρείτε στο παρακάτω βίντεο με highlights (10.05, 10.17, 10.37).

Ενέργεια Α'. Σολίστ: Κέμπα Γουόκερ. Kατάληξη: Tάπα στο ταμπλό με το αριστερό χέρι.

Ενέργεια Β'. Σολίστ: Ντόνοβαν Μίτσελ. Κατάληξη: Τάπα στο ταμπλό με το δεξί χέρι.

Ενέργεια Γ'. Σολίστ: Ενας τυχαίος της Βοστόνης, που θα έλεγε και ο Μπιλ Σίμονς (δεν μας διαβάζει). Κατάληξη: Aλλοίωση στο ταμπλό με το αριστερό χέρι.

Το όλον; Δυο συν μία "τάπες" για τον Ρούντι Γκομπερ, ως κερασάκι στην τούρτα των 21 πόντων και των 16 ριμπάουντ, από τα οποία τα 7 ήταν επιθετικά. Τέρας! Οι Αμερικάνοι σε αυτά τα σημεία όχι μόνο δεν πάσαραν, αλλά επιτέθηκαν στον καλύτερο αμυντικό ψηλό του κόσμου!

Το όλο κονσεπτάκι βέβαια είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, ήδη από την τρίτη περίοδο. Εκεί η άμυνα της TEAM USA ήταν το δίχως άλλο καταπληκτική, φέρνοντας εύκολους πόντους στο transition, οι οποίοι πιθανολογώ οτι δημιούργησαν μία ψευδαίσθηση: Το ότι η συνταγή "ο Μίτσελ θα τα βάζει μέχρι να σβήσει ο ήλιος" θα τους πήγαινε μέχρι τέλους. Έτσι, όταν ο Γκομπέρ, που έφαγε τα λεπτά του στον πάγκο στο διάστημα αυτό, ξαναμπήκε στο παιχνίδι, μαζί με το δίδυμο Ντε Κολό-Φουρνιέ, που προσωρινά είχε σπάσει, η ανάκαμψη της επίθεσης των Γάλλων βρήκε τους αντιπάλους τους στην ίδια και απαράλλαχτη limbo του καλού τους σερί. Πάμε ίσα ισα με ένα σκρινάκι και τους έχουμε. Αμ δε. Πριν το πάρουν χαμπάρι, είχαν βρεθεί ξανά πίσω και χωρίς καμία ιδέα για το πώς να βγάλουν ελεύθερο σουτ, κι ας ήταν αυτό ... τρίποντο.

Η δεύτερη ανάγνωση λοιπόν, βρίσκει νικητή τον Πόποβιτς και μάλλον τον βρίσκει επιπλέον καβάλα στ'άλογο. Η ομάδα του απέτυχε να πασάρει και ηττήθηκε κατά κράτος.

Είμαι 100% μαζί του φυσικά, κι ας φωνάζουν οι δαρβινιστές του σπορ περί της σπουδαιότητας του τριπόντου. Αδιαμφισβήτητα κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει την πολύ αυξημένη του επίδραση στο παιχνίδι, κάτι που μεταξύ μας δεν έκαναν ούτε οι διαστημικοί Σπερς του '14. Όμως γαμώτο, το μπάσκετ είναι ένα σπορ κι όσο κι αν η στατιστική το παρουσιάζει ως συνεχές, δημιουργώντας μετρήσιμα σύνολα, εκείνο δεν παύει να αποτελείται από μία αλληλουχία ρήξεων. Τι συνιστά μία ρήξη; Μα φυσικά, το κάθε ματς, το οποίο είναι διαφορετικό. Εν προκειμένω, πιστεύω ο Πόποβιτς γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως μέσα σε τέτοια ποικιλομορφία, ο ασφαλέστερος τρόπος για να φτάσεις στην νίκη δεν είναι η τυποποίηση, αλλά η έκπληξη της στιγμής. Mε άλλα λόγια, "το ελεύθερο σουτ και ο καλύτερος τρόπος να το πετύχετε".

 Η Γαλλία ήταν αληθινά εκπληκτική σήμερα για 20 λεπτά, όμως στα κρίσιμα σημεία την βοήθησε εξίσου και ένας αντίπαλος-δικός της καθρέφτης, που έβγαλε ένα πεντάλεπτο απόλυτης θάλασσας. Άξιζαν μια φορά και οι παίκτες του Κολέ να μην τα κάνουν όλα τέλεια και αυτό να μην τους κοστίσει είτε ήττα (Αυστραλία), είτε αμφισβήτηση (Λιθουανία). Είναι, κατά τη γνώμη μου, η πληρέστερη ομάδα του τουρνουά, που έχει δείξει μόνο κατά διαστήματα τι μπορεί να καταφέρει. Το αν θα φτάσει μέχρι τέλους εξαρτάται φυσικά και από τις συγκυρίες, καθώς μένουν δύο ρήξεις ακόμη. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μόλις πριν λίγο, τελείωσε ένα άρθρο φίλες και φίλοι. Τώρα αρχίζει ένα άλλο, υπό τη ίδια θεματική ομπρέλα, δηλαδή την αδυναμία του ακριβούς καθορισμού του πλαισίου του παιχνιδιού, αυτή τη φορά σε επίπεδο στελέχωσης. Πείτε πως βρίσκεστε στην ταινία "Στιγμιότυπα" του Ρόμπερτ Άλτμαν πχ, όπου οι ήρωες είναι (σχεδόν) παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, όμως μοιράζονται το κοινό ότι λίγο εώς πολύ την έχουν κάτσει τη βάρκα, όπως και το ότι αποτελούν πρόσωπα διαφόρων βιβλίων του Ρέιμοντ Κάρβερ.

Αραγε, τι να πει κανείς για τα δυνατά σύνολα που αποκλείστηκαν ως τώρα; Η Ελλάδα δεν είχε κλασικούς σουτέρ, όμως όσο να ναι τρεις δημιουργούς πρώτης κλάσης τους είχε, μαζί με άλλους δυο τρεις δεύτερης. Δεν είχε βάθος στα γκαρντ σίγουρα, όπως και πιθανώς να είχε μέτριο προπονητή. Είχε σίγουρα μάκρος. Η USA τωρα, είχε μάλλον τον καλύτερο προπονητή στον κόσμο, παίκτες που ξέρουν τα βασικά, δημιουργούς ΑΑ, εκτελεστές - δολοφόνους, αλλά δεν είχε ψηλό-σκιάχτρο και ομαδικότητα, κάτι που σίγουρα είχε η Ελλάδα. Η Σερβία δε, είχε δημιουργία από παντού,τρομερούς ψηλούς, προπονητή-θίασο και πλέι μέικερ με μέτριο σουτ, εκτός αν μία χρονιά του Μίτσιτς σας έπεισε. Η Λιθουανία, μια πολύ καλή ομάδα, είχε μεν τον Καλνιέτις, όμως σίγουρα υπήρχαν στο ρόστερ της snipers και ένας καταπληκτικός Βαλανσιούνας.

Η καθε μία από τις παραπάνω εθνικές αποκλείστηκε με τον τρόπο της. Καταλαβαίνω την ανάγκη να κανονικοποιηθεί το σπορ και να βγουν συμπεράσματα, μάλιστα είναι εκείνη ακριβώς που ωθεί και εμάς εδώ στο γράψιμο, όμως ίσως είναι τελικά να προτιμότερο να αναρωτιέσαι. Τέλος παντων, συγχωρήστε μου την αμπελοφιλοσοφία, αλλά δεν ήταν να επιμεληθώ εγώ το σημερινό κείμενο. Προέκυψε ξαφνικά έλλειψη στην ομάδα και καμμία φορά, χρειάζεται απλώς κάτι να γράψεις. Α, κέρδισε και η Αυστραλία.