Η τελευταία (;) ευκαιρία του Σόφο
Ο Σχορτσανίτης άρχισε τη χρονιά στον Αστέρα ως επίδοξος αντικαταστάτης του Μαριάνοβιτς, ή εν πάσει περιπτώσει περίπου. Υποσκελίστηκε γρήγορα από τον Τσίρμπες και εν τέλει αποχώρησε, χωρίς να καταφέρει να προσφέρει σε μία ομάδα η οποία τον υπολόγιζε ως πρωταγωνιστή. Η συνύπαρξη με τον Μέκελ δεν ήταν καθόλου παραγωγική και το παιχνίδι των Σερβων σταματούσε στα χέρια του. Για τον Ελληνα σέντερ διαχρονικό πρόβλημα παραμένει η διάρκεια που μπορεί να αγωνιστεί στο παρκέ, καθώς και η μικρή συνεισφορά στον τομέα των ριμπάουντ. Aγωνίστηκε μόλις σε 2 παιχνίδια και μετακίνηθηκε στον ΠΑΟΚ. Φετος το καλοκαίρι γίνεται 31.
Ο Τρέι Τόμπκινς
Θεωρήθηκε ως μία από τις καλύτερες δυνατές κινήσεις του καλοκαιριού, αλλά τελικά πέρασε και δεν ακούμπησε. Ισως δεν φταίει ο ίδιος. Ο Λάσο είχε μία περίεργα στελεχωμένη φροντ λάιν, και ανέθεσε στους Ρέγες και Νοτσιόνι τις περισσότερες αρμοδιότητες στη θέση 4, επιλέγοντας στην επίθεση να δώσει όλο το βάρος στους γκαρντ και τον Αγιόν. Η Ρεάλ ήταν και φέτος πολύ καλή στην επίθεση, και έτσι ο Τόμπκινς κατέστη περιττός, μιας και στην άμυνα ο Ισπανός και ο Αργεντίνος θεωρήθηκε ότι μπορουν να προσφέρουν περισσότερα. Για όποιον πάντως βγει στην φετινή αγορά ψάχνοντας stretch four , ο παίκτης που εντυπωσίασε με την Νίζνι εξακολουθεί να παραμένει μία αληθινά καλή επιλογή.
Η άμυνα του Ολυμπιακού
Οι ερυθρόλευκοι στελεχώθηκαν με τρόπο που προιδέαζε για τη δημιουργία μία αμυντικής μηχανής με πρωτοφανή ένταση και δύναμη. Κάτι ο τραυματισμός του Γιανγκ, κάτι η ανελαστική τακτική που πολλές φορές έβγαζε τον Μιλουτίνοφ να κυνηγά στην περιφέρεια, και κάτι ακόμη οι κακές επιθετικές επιλογές, ο Ολυμπιακός τελικά έφτασε να δέχεται 78,93 πόντους ανά παιχνίδι στο τοπ-16. Η ΤΣΣΚΑ δεχόταν περισσότερους, αλλά εκείνη είχε και μία επίθεση που πέταγε φωτιές. Για το σύνολο του Σφαιρόπουλο με την μέτρια επιθετική συγκομιδή, η κατάρρευση των αμυντικών μηχανισμών σε παιχνίδια όπως με την Μπάμπεργκ στο ΣΕΦ και την Χίμκι στη Ρωσία σήμανε και την αυτόματη απορρύθμιση όλης της ομαδικής λειτουργίας. Το ζήτημα ήταν σαφώς πιο σύνθετο, αλλά εδώ είμαστε στη μέση μίας λίστας.
Η επίθεση του ΠΑΟ με τον Νικ Καλάθη
Βλέποντας τον Καλάθη στην σύνθεση, οι αντίπαλοι του τριφυλλιού έπαιρναν κάποιες λογικές αποστάσεις και επικεντρώνονταν σε άλλους χώρους του γηπέδου. Το under πήγαινε σύννεφο, όπως και οι βοήθειες στους ψηλούς από την αδύνατη πλευρά. Δεν φταίει όμως μόνο ο παίκτης, εξ'ου και ο τίτλος της ενότητας δεν είναι "ο Νικ Καλάθης". Ο βασικός γκαρντ των πράσινων έπαιζε συχνά στην ίδια πεντάδα με τους Γκιστ και Ουίλιαμς , δύο παίκτες που επίσης δύσκολα ανοίγουν το γήπεδο. Καθώς το μπάσκετ εξελίσσεται , τα γκαρντ που δεν σουτάρουν εύκολα χρειάζεται να συμμετέχουν σε συνθέσεις με συνεχή κίνηση και σε ομάδες που είναι διατεθιμένες να τους δημιουργήσουν χώρο στον κεντρικό διάδρομο ή να τρέξουν.
Η Μακάμπι Τελ Αβίβ
Τι ήταν τούτο; To δίδυμο Ροτσέστι - Φάρμαρ δεν λειτούργησε ποτέ, και τουλάχιστον την πλήρωσε ο δεύτερος. Αμυνα δεν έπαιζε σχεδόν κανείς και οι επιλογές στους ψηλούς αποδείχθηκαν κυριολεκτικά ο,τι να ναι. Ο Γκούντες δεν έκανε τίποτε καλό και ο Τάμπακ συνέχισε περίπου στα ίδια. Δεν έχω ιδέα τι συνέβη εκεί και για ποιο λόγο.
Η Αρμάνι Μιλάνο.
Αστεία πράγματα. Ο Ρέπεσα δεν πήγε καλύτερα από τον Μπάνκι. Πήρε ένα σωρό καλούς παίκτες , αλλά οι Μιλανέζοι στα πρώτα παιχνίδια κοίταζαν τον Τζεντίλε. Από τις κλασικές ομάδες που αφήνουν τον "ηγέτη" τους να κάνει ο,τι θέλει και να παίρνει όσες προσπάθειες θέλει. Η Αρμάνι δεν είχε ρόστερ για να αποκλειστεί τόσο νωρίς, αλλά δεν είχε και έναν γκαρντ - σημείο αναφοράς που να τρέξει σωστά τις επιθέσεις και να μοιράσει το παιχνίδι. Ταυτόχρονα, ο Τζαμέλ Μακλίν άργησε πάρα πολύ να γίνει ο ψηλός που ήταν πέρυσι στην Αλμπα. Στο ιταλικό πρωτάθλημα αργότερα βελτιώθηκε, αλλά και πάλι...
Η άμυνα της Ρεάλ Μαδρίτης
Από ένα σημείο της σεζόν και ύστερα, ο Λάσο είχε στα χέρια του το ίδιο ενεργό ρόστερ με πέρυσι, μείον τον Μάρκους Σλότερ. Είναι δυνατόν τα 26 λεπτά του Γκουστάβο Αγιόν να ευθύνονται τόσο για μία αμυντική κατάρρευση που έφερε τους Μαδριλένους στο τοπ-16 στην δεύτερη χειρότερη θέση του defensive ratting πίσω μόνο από τη Ζαλγκίρις; Iσως. Ο Μεξικάνος μπήκε στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα της ευρωλίγκα από τους "φωστήρες", την ώρα που στην πικ εν ρολ άμυνα ήταν κατάμαυρη τρύπα. Βέβαια, σε μία ομάδα παίζουν κι άλλοι και γενικώς οι "βεντέτες" της Ρεάλ παρουσιάστηκαν φέτος μάλλον βαριεστημένοι ή ίσως κουρασμένοι. Ο Τζεφρι Τέιλορ επίσης ήταν μία κακή επιλογή, όχι τόσο για την είσοδο του στο ρόστερ, όσο για τα λεπτά που πήρε από άλλους.
Η επίθεση της Μπαρτσελόνα με τον Αρόγιο
Ο βετεράνος Πορτορικάνος ήταν μία επιλογή που ξένισε από την αρχή, εντούτοις είχε τη λογική της. Ο Αρόγιο είναι πολύ επικίνδυνος πίσω από τα σκριν, και ισως ο καταλληλότερος (πλην Ναβάρο) από τους γκαρντ των Καταλανών να παίξει πικ εν ρολ σε καθαρό two man game με ψηλό που "δεν ξέρει μπάσκετ". Kάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ και ο Πασκουάλ είδε τον πρώην παίκτη της Γαλατά απλά να καταστρέφει την παροιμιώδη κυκλοφορία της μπάλας της ομάδας του. Δώστου τρίπλα και πάρ΄του την ψυχή. Στο 3-2 της Κουμπάν ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες των Ρώσων.
Η Ζαλγκίρις
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, οι Λιθουανοί παρουσίασαν ένα μπάσκετ που ουδεμία σχέση έχει με την συναρπαστική σχολή τους. Αργόσυρτη, με έμφαση στο παιχνίδι με πλάτη και το "ξύλο", η Ζαλγκίρις προσέφερε χειρότερο θέαμα και από ομάδες που αποκλείστηκαν νωρίς νωρίς. Ο Σάρας φυσικά δεν ευθύνεται για όλα αυτά, αλλά είναι υποθέτω στη διακριτική του ευχέρεια να χτίσει το προπονητικό όνομα πάνω στα χνάρια που έχτισε το αθλητικό.
H Εφές του Ντούντα
Ισως η μεγαλύτερη αγωνιστική απογοήτευση όλης της σεζόν. Στελεχωμένη από πολύ καλούς παίκτες σε όλες τις θέσεις, γεμάτη αθλητικότητα και ταχύτητα, η Εφές έδειχνε πως θα μπορούσε να είναι το επόμενο επιτυχημένο εγχείρημα του Ιβκοβιτς. Τελικά έπαιξε ένα μπάσκετ απόλυτα δέσμιο των ορέξεων των παικτών , πολλοί από τους οποίους παρουσιάστηκαν πολύ χειρότεροι του αναμενομένου. Πρώτος πρώτος ο αλλοπρόσαλος Ερτέλ και μαζί του οι Ντάνστον και Τάιους , οδήγησαν τους Τούρκους στο γκρεμό με τον Ιβκοβιτς να παρακολουθεί από την άκρη του πάγκου. Η Αναντολού ήταν στο μυαλό μου μία από τις πιθανές διεκδικήτριες του τροπαίου. Μέσα έπεσα.
Πάμε και στο + 2....
Οι δηλώσεις για τη διαιτησία από δύο "Ελληνες προπονητές".
Ο όρος είναι σε εισαγωγικά διότι προσωπικά λίγο με απασχολεί η εθνικότητα. Από εκεί και πέρα, είναι λίγο παράταιρο για τον Δημήτρη Ιτούδη να χάνει από την Λαμποράλ και στη συνέντευξη τύπου να μνημονεύει τον ... Ολυμπιακό. Κάποιοι θα πούνε ότι αυτά είναι στα πλαίσια των "mind games" και μέρος του παιχνιδιού, αλλά όλα αυτά εξαρτώνται από το πώς εννοεί κανείς το "παιχνίδι". Και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος όμως αναφέρθηκε σε μία πλειάδα ανθρώπων στην ευρωλίγκα (προπονητές , παίκτες, παράγοντες), που μιλούσαν για την άμυνα του Ολυμπιακού με τέτοιο τρόπο, ώστε να επηρεάσουν τους διαιτητές για να σφυρίζουν ευκολότερα. Η αληθεια είναι πως η ΤΣΣΚΑ έχασε δίκαια στη Βασκονία, πως πήρε τα σφυρίγματα απέναντι στον Ολυμπιακό στη Μόσχα και πώς οι ερυθρόλευκοι δεν έπαιζαν γενικά καλή άμυνα.
Η ευρωλίγκα που έρχεται
Μετά από το πιο συναρπαστικό τοπ-16 που είδαμε ποτέ, και μετά από ένα final four στο οποίο συμμετέχουν δύο ελκυστικά αουτσάιντερ, μας έρχεται η κλειστή λίγκα (χωρίς εισαγωγικά) των πλουσίων ή των ευνοούμενων. Αν του χρόνου η Μακάμπι π.χ. παρουσιάσει τα ίδια σαπάκια, θα πάει αναγκαστικά μέχρι τέλους. Ο Μπερτομέου κλείνει ερμητικά τις πόρτες σε όλους τους υπόλοιπους πλην των εκλεκτών του, ετοιμάζεται να δώσει wild cαrd μέχρι και στη Νταρουσάφακα και δημιουργεί μία μπασκετική ελίτ που, για όποιον δεν εθελοτυφλεί, είναι φανερό ότι ενδιαφέρεται μόνο για την τσέπη της. Στα επόμενα χρόνια, και αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, είναι μοιραίο πως ο κόσμος θα της γυρίσει την πλάτη. Τα επιτυχημένα παραδείγματα του ΝΒΑ και της UEFA δεν φαίνεται να απασχολούν κανέναν και το κακό είναι πως το αντίπαλον δέος (FIBA) παρουσιάζεται εξίσου αναξιόπιστο. Γενικώς, το μπάσκετ δεν πρέπει να διοικείται από πολύ έξυπνους ανθρώπους. Θα μου πείτε, εσύ περνιέσαι για Αινστάιν ρε φίλε; Όχι.
Α, και ο Αντρέα Τρινκιέρι. Είναι προπονητής που δεν κάνει για μεγάλους συλλόγους και για το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού. Ποιά Μπάμπεργκ;
Σίγουρα ξέφυγαν διάφορα. Εσείς τι λέτε;
Η Ρώμη πάντως δεν απογοήτευσε καθόλου. Παρά το γεγονός ότι περάσαμε το τριήμερο παρέα με περίπου ένα εκατομμύριο τουρίστες (ίσως υπερβολή, ίσως και όχι), η ξεχωριστή αυτή πόλη έδωσε ο,τι ήταν να δώσει. Το Κολοσαίο ήταν εντυπωσιακό, η Καπέλα Σιστίνα αληθινό κομψοτέχνημα και η βόλτα στη γειτονιά του Campo di Fiori αξέχαστη. Η κορυφαία βέβαια στιγμή ήρθε το δεύτερο βράδυ και λίγο έξω από το χαμό και τα όρια του κέντρου. Σε μία συνοικιακή ταβέρνα, την La Tavernaccia Da Bruno, φάγαμε ιταλική πίτσα στην καλύτερη βερσιόν της, συνεχίσαμε με παπαρδέλες με ραγού χωρίς σάλτσα και καταλήξαμε σε ένα χοιρινό με κρούστα την πέτσα του, και μία ουρά μοσχαριού με λαχανικά άλλο πράγμα. Αυτή απεικονίζεται παρακάτω, ακριβώς δίπλα σε ένα διαμάντι.
Pelissero Barbera D'Alba Tulin 2012, με 15% αλκοολικό βαθμό. Όταν το ανοίξαμε ήταν πραγματική θύελλα, αλλά μέχρι να έρθει η ώρα της ουράς ηρέμησε και έγινε αυγουστιάτικο μελτεμάκι. Τα βλέπεις Λεό; Οταν έρθω Βαρκελώνη θα σου λέω τέτοια και θα φέρω και άλλους μαζί να με κοροιδεύουνε. Πλάκα θα έχει.
