Η Έρευνα του Έλαμ και τα ευρήματά της

Ο Αμερικανός καθηγητής θεωρεί ότι η προσφιλής συνήθεια των εκούσιων φάουλ στο τέλος των αγώνων από την ομάδα που κυνηγάει το σκορ είναι αφενός αναποτελεσματική, αφετέρου καταστροφική για το ενδιαφέρον των θεατών που παρακολουθούν το παιχνίδι. Κάποια στιγμή λοιπόν ο Έλαμ, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τον Τζον Μάγκαρ (στον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω) ως “problem solver”, αποφάσισε να βρει μία λύση σε αυτό που θεωρούσε «πρόβλημα» και φρόντισε να παρακολουθήσει τα τελευταία τρία λεπτά 1.196 αγώνων του ΝΒΑ και τις 87 παρατάσεις που προέκυψαν από αυτά τις σεζόν 2014-15, 2015-16, 2016-17 και 2017-18. Το ίδιο έκανε και για το NCAA τις τέσσερις αυτές σεζόν, όπου προέκυψαν 1.362 παιχνίδια και 105 παρατάσεις. Από το δείγμα αυτό, ο Έλαμ έφτασε στα συμπεράσματα που βλέπετε στην παρακάτω εικόνα, που δανειστήκαμε από την παρουσίαση της δουλειάς του στο MIT SLOAN Sports Analytics Conference¹.

Παρατηρούμε ότι στο ΝΒΑ και στο προαναφερθέν δείγμα αγώνων, σε 535 περιπτώσεις που χρησιμοποιήθηκε η στρατηγική late game fouling από τις ομάδες που κυνηγούσαν στο σκορ, είχαμε μόλις δύο περιπτώσεις όπου η ομάδα που έχανε τελικά κέρδισε (0,2% επί του συνόλου), ενώ σε 16 περιπτώσεις ο αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση (3% του συνόλου). Είναι χαρακτηριστικό ότι το 81,5% των ομάδων που έκαναν φάουλ για να ξαναμπούν στη διεκδίκηση της νίκης, δεν κατάφεραν καν να μειώσουν τελικά τη διαφορά. Στην δεξιά πλευρά του πίνακα βλέπετε την αντίστοιχη «πίτα» για το NCAA, με τα νούμερα να κυμαίνονται σε παρόμοια επίπεδα.

Τα ευρύματα της έρευνάς του, οδήγησαν τον Έλαμ στο συμπέρασμα πως ο χρόνος στα τελευταία λεπτά του αγώνα αλλοιώνει την ίδια τη μορφή του παιχνιδιού, αφήνοντάς μας να παρακολουθούμε μία ομάδα να τρέχει πανικόβλητη να μειώσει τη διαφορά με γρήγορες ή και βιαστικές επιθέσεις, και μία να προσπαθεί να «χειραγωγήσει» τον χρόνο υπέρ της, καθυστερώντας σε κάθε ευκαιρία και εκτελώντας βολές από τα σκόπιμα φάουλ των αντιπάλων. Διαπίστωσε επίσης πως στα 205 παιχνίδια του ΝΒΑ τα οποία ολοκληρώθηκαν με σουτ (είτε στο τέλος της κανονικής διάρκειας, είτε στο τέλος της παράτασης) που θα μπορούσε είτε να οδηγήσει τον αγώνα σε (νεα ή πρώτη) παράταση, είτε να δώσει τη νίκη στην ομάδα που βρισκόταν πίσω στο σκορ, είχαμε μόλις 16 επιτυχείς προσπάθειες, δηλαδή ένα ποσοστό στο 7,8% του συνόλου αυτών των προσπαθειών, το οποίο μεταφράζεται σε 0,2 πόντους/κατοχή.

Διευρύνοντας δε το δείγμα στα 494 παιχνίδια στα οποία η επιτιθέμενη ομάδα ήταν είτε ισόπαλη με την αμυνόμενη, είτε πίσω με 1-3 πόντους και με το χρονόμετρο επίθεσης απενεργοποιημένο, ανεξαρτήτως αν το σουτ εκτελέστηκε ακριβως πριν το buzzer λήξης του αγώνα ή 3, 5, ή 10 δευτερόλεπτα νωρίτερα, τα αποτελέσματα δεν αλλάζουν αρκούντως δραστικά: 106 εύστοχες προσπάθειες, που μεταφράζονται σε 21,5% και 0,63 πόντους/κατοχή. Ενδεικτικά και συγκριτικά, παρατίθεται πως ο μέσος όρος πόντων ανά κατοχή στο ΝΒΑ για τη σεζόν 2016-17, ήταν στο 1,05.

Όλα τα παραπάνω έχουν για τον δρ. Έλαμ μία πολύ απλή εξήγηση. Ο χρόνος είναι αντίπαλος των παικτών. Αλλοιώνει τις επιλογές τους, τους κάνει είτε να προσπαθούν να «φάνε» χρόνο και όχι να παίξουν μπάσκετ μπροστά στη δόξα της νίκης, είτε να καταφεύγουν σε «τσαπατσούλικες», βεβιασμένες επιλογές μπροστά στο φάσμα του τέλους του χρόνου και της συνεπαγόμενης ήττας. Η λύση προέκυψε μόνη της: Αν θέλουμε στα τελευταία λεπτά να παίζεται «κανονικό» μπάσκετ, θα πρέπει να καταργήσουμε το χρονόμετρο. Ας ρίξουμε μια ματιά στον παρακάτω πίνακα, στον οποίον βλέπουμε με τι «γεγονός» ολοκληρώθηκαν τα παιχνίδια του δείγματος που χρησιμοποίησε στην έρευνά του ο Έλαμ.

Βλέπουμε πως αθροίζοντας το κομμάτι της «πίτας» που αφορά και τις δύο ομάδες του εκάστοτε αγώνα, στο 75,9% των περιπτώσεων στο ΝΒΑ και στο 68,7% στο NCAA, η κόρνα της λήξης ηχεί τη στιγμή που παίκτης είτε της ομάδας που κερδίζει, είτε αυτής που χάνει, απλώς ντριμπλάρει περιμένοντας την κόρνα, ενώ συμπαίκτες και αντίπαλοι ανταλλάσσουν χαιρετούρες. Οι περιπτώσεις που το ματς ολοκληρώνεται με καλάθι καθοριστικό για το αποτέλεσμα του αγώνα ειναι 0,8% και 1% σε ΝΒΑ και NCAA αντιστοίχως. Πριν προχωρήσουμε στην πρόταση του Νικ Έλαμ, νομίζω πως σε αυτό το σημείο έχουμε όσα δεδομένα χρειαζόμαστε για να συμφωνήσουμε πως αξίζει να ρίξουμε μια διευρευνητικότερη ματιά σε όσα έχει να πεί ο Αμερικανός καθηγητής.

Ο κανόνας που φιλοδοξεί να αλλάξει το φινάλε των αγώνων

Η αλλαγή στον κανονισμό που προτείνει ο δρ. Έλαμ είναι πολύ απλή, και ταυτόχρονα πολύ δραστική. Σύμφωνα με το «Elam Ending», όπως αργότερα ονομάστηκε από τον Τζον Μάγκαρ, στον οποίον θα φτάσουμε σύντομα, ένα παιχνίδι μπάσκετ θα ολοκληρώνεται ως εξής: Ακριβώς τη στιγμή που το χρονόμετρο φτάσει στα 3:00 πριν το τέλος του αγώνα, σβήνει και βγαίνει εκτός της εξίσωσης. Τόσο το χρονόμετρο του συνολικού εναπομείνατα χρόνου, όσο και το 24άρι της επίθεσης. Ο χρόνος σταματάει να παίζει τον παραμικρό ρόλο στην έκβαση του αποτελέσματος και πλέον το υπόλοιπο παιχνίδι παίζεται με Target Score, το οποίο ορίζεται στους +7 πόντους, από το σκορ της ομάδας που προηγείται, ακριβώς τη στιγμή που το ρολόι θα δείξει 3’ για τη λήξη.

Για παράδειγμα, έστω ότι το σκορ είναι στο 100-95 υπέρ της ομάδας Α όταν φτάσουμε στο τρίλεπτο πριν τη λήξη. Σε αυτό το σημείο απενεργοποιούνται τα χρονόμετρα, και το Target Score ορίζεται στους 107 πόντους (το σκορ της ομάδας που προηγείται, +7). Οι δύο ομάδες έχουν στην διάθεσή τους όσο χρόνο χρειαστεί, μέχρι κάποια από τις δύο να φτάσει στο Target Score των 107 πόντων εν προκειμένω, και να πάρει τη νίκη. Στο NCAA το ρολόι απενεργοποιείται στα 4:00 πριν τη λήξη. Το τάιμινγκ της απενεργοποίησης των χρονομέτρων δεν είναι τυχαίο. Στο ΝΒΑ τα 3 λεπτά αντιστοιχούν στο 1/16 του συνολικού χρόνου του αγώνα (48’), ενώ οι 7 πόντοι στους οποίους ορίζεται το Target Score, αντιστοιχούν επίσης στο 1/16 του μέσου όρου των πόντων που επιτυγχάνονται ανά αγώνα του ΝΒΑ, στο δείγμα του Έλαμ. Η δε αντιστοιχία για το ΝCAA είναι στο 1/10 τόσο του χρόνου, όσο και των συνολικών πόντων.

Ας ρίξουμε μια ματιά σε όσα χαρακτηριστικά των τελευταίων λεπτών ενός αγώνα, φιλοδοξεί να εξαλείψει το Elam Ending, όπως ακριβώς τα απαριθμεί ο ίδιος ο Έλαμ στο msportfans.org:

• Εσκεμμένα φάουλ από την ομάδα που χάνει
• Καθυστέρηση της ροής του αγώνα από την ομάδα που κερδίζει
• Βιαστικές, «τσαπατσούλικες» επιθέσεις από την ομάδα που χάνει
• Έλλειψη ανατροπών στο σκορ λόγω των παραπάνω
• Αβίαστη αποδοχή της ήττας από την ομάδα που χάνει
• Διαφωνίες επί της χρονομέτρησης, τεχνικές δυσλειτουργίες, καθυστερήσεις λόγω reviews
• Απογοητευτικές παρατάσεις
• Έλλειψη στιγμών-οροσήμων και αξιομνημόνευτων φάσεων, ακόμα και σε αγώνες από τους οποίους θα περίμενε κανείς τέτοιες.
• Απότομα και «ωμά» φινάλε, χωρίς συναισθήματα
• Εξουθενωτικά, για το ενδιαφέρον των θεατών, τελευταία λεπτά
• Ελεύθερα λέι άπ, τα οποία επιτρέπει η ομάδα που προηγείται
• Εσκεμμένα άστοχες ελεύθερες βολές
• Ντεσαβαντάζ της ομάδας που χάνει, όταν τις απομένουν φάουλ «να δώσει»
• Αποβολές παικτών λόγω φάουλ τακτικής
• Χαζές τακτικές, όπως «τσουλιμα» της μπάλας στην επαναφορά ώστε να καθυστερήσει η έναρξη του χρονομέτρου, πέταγμα της μπάλας στον αέρα για καθυστέρηση κ.α.

Οι παραπάνω λόγοι είναι αρκετοί τόσο για τον Νικ Έλαμ, όσο και για αρκετούς υποστηρικτές της πρότασής του, ώστε να υιοθετηθεί ένας κανόνας που θα αλλάξει τον τρόπο που τελειώνουν τα παιχνίδια. Φυσικά, το αν είναι αρκετοί και για το κοινό, είναι ένα θέμα που τίθεται προς συζήτηση, και σκοπός αυτού του κειμένου είναι να το θέσει και στο δικό μας «διαπραγματευτικό τραπέζι». Ο προσανατολισμός του Έλαμ προσεγγίζει ξεκάθαρα το παιχνίδι από την πλευρά του θεατή και δε δείχνει να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο πως προσλαμβάνουν την αλλαγή οι άμεσα εμπλεκόμενοι (παίκτες, προπονητές). Λίγο παρακάτω θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε και την δική τους πρώτη εντύπωση για τον κανόνα.

Το TBT και το «test drive» του Elam Ending

Όλα τα παραπάνω θα βρίσκονταν ακόμα σε έναν φάκελο στο συρτάρι του Νικ Έλαμ, αν δεν υπήρχε ο Τζον Μάγκαρ και το ΤΒΤ, ένα ανεξάρτητο πρωτάθλημα στο οποίο συμμετέχουν 72 ομάδες κατόπιν αιτήσεων, που διεξάγεται κάθε καλοκαίρι στις ΗΠΑ με το σύστημα των νοκ άουτ αγώνων και προσφέρει έπαθλο 2 εκατ. δολαρίων στον νικητή. Ιδρυτής και διευθυντής του ταχέως αναπτυσσόμενου τουρνουά που «τρέχει» από το 2014 είναι ο Μάγκαρ, ο οποίος, και εδώ είναι το παράδοξο, παρότι δηλώνει «συντηρητικός» ως προς τις αρχές του μπάσκετ, αποτέλεσε τον άνθρωπο που έδωσε την πρώτη ευκαιρία στο Elam Ending, αφού μελέτησε την 67σέλιδη έρευνα που του έστειλε με mail το 2016 ο Έλαμ (την οποία είχε ήδη επικοινωνήσει σε πάμπολλους ανθρώπους επιρροής στο αμερικανικό μπάσκετ), εφαρμόζοντάς το πιλοτικά στα play-in παιχνίδια του τουρνουά για το 2017. Ο Μάγκαρ είναι μάλιστα ο άνθρωπος που «βάφτισε» τον νέο κανόνα ως «Elam Ending». Η ανταπόκριση του κοινού ήταν σύμφωνα με τον ίδιο τόσο θετική, που ο «κομισάριος» του τουρνουά έθεσε τον κανόνα σε ισχύ για όλα τα παιχνίδια της διοργάνωσης για το 2018. Και μαντέψτε, στο ΤΒΤ 2018 δεν χρησιμοποιήθηκε η στρατηγική late game fouling σε κανένα παιχνίδι. Μπορεί ο νέος κανονισμός να έκανε ένα σημαντικό πρώτο βήμα βρίσκοντας πεδίο εφαρμογής, ωστόσο προκύπτει το εξής ερώτημα: Είναι σε θέση το ΤΒΤ να αποτελέσει πεδίο πειραματισμού εντός του εύρους της προσοχής μίας λίγκας με το μέγεθος του ΝΒΑ; Η απάντηση είναι πως μάλλον όχι, τουλάχιστον άμεσα.

Είναι χρήσιμο εδώ να παραθέσουμε μερικά δεδομένα σχετικά με το ΤΒΤ, ώστε να κατανοήσουμε το στάτους του στην αμερικανική μπασκετική κοινότητα. Πρόκειται για ένα τουρνουά το οποίο μεταδίδεται απευθείας από το ESPN και ανάμεσα στους παίκτες που συμμετείχαν σε αυτό το περασμένο καλοκαίρι, βρίσκει κανείς 60 παίκτες που έχουν αγωνιστεί στο παρελθόν στο ΝΒΑ και 11 δαχτυλίδια πρωταθλητή του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ του πλανήτη, ενώ οι περισσότερες ομάδες έχουν χορηγούς που χρηματοδοτούν το κόστος συμμετοχής και τον εξοπλισμό τους με αθλητικά ήδη κλπ. Καταλαβαίνει επομένως κανείς μάλλον εύκολα, πως πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα ιδιωτικό πρωτάθλημα στο οποίο παίζουν παρέες για τον χαβαλέ τους.

Από το Καράτε Κιντ στο NCAA, μέσω ΤΒΤ

Φυσικά συζήτηση για εφαρμογή του κανονισμού στο ΝΒΑ δε θα μπορούσε να γίνει εάν το μέτρο δε δοκιμαζόταν πρώτα στα χαμηλότερα κλιμάκια. Το NCAA αποτελεί για το καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη ένα πρώτης τάξεως πεδίο τέτοιας χρησιμότητας. Η απόδειξη πως το ΤΒΤ βρισκόταν ήδη εντός του βεληνεκούς του «ραντάρ» του NCAA δεν ήταν η υιοθέτηση κάποιου κανόνα, αλλά αυτή ενός πανηγυρικού τελετουργικού. To TBT έχει υιοθετήσει από την πρώτη χρονιά λειτουργίας του ένα έθιμο: η νικήτρια ομάδα κάθε αγώνα τοποθετεί το όνομά της στο bracket του επόμενου γύρου, στον οποίο μόλις προκρίθηκε. Fan fact, την ιδέα αυτήν ο Μάγκαρ την πήρε από το τελετουργικό το οποίο όλοι αγαπήσαμε (sic) μέσω του Καράτε Κιντ² και του All Valley Karate Tournament, του τουρνουά το οποίο κέρδισε ο θρυλικός πια Ντάνι ΛαΡούσο.
Το συγκεκριμένο τελετουργικό εκτός από τους έφηβους των 80ies και των 90ies, λάτρεψε μέσω του ΤΒΤ και ο δημοσιογράφος του Yahoo Sports επι θεμάτων κολεγιακού μπάσκετ, Jeff Eisenberg, ποστάροντας σε ανύποπτο χρόνο το παρακάτω tweet.

Η απάντηση του Διευθυντή Τύπου και Στατιστικής του NCAA Ντέιβιντ Γουόρλοκ ήταν άμεση και κατηγορηματική. Κάτι σαν «ευχαριστούμε, θα το πάρουμε». Για όσους δεν έχουν ακόμα καταλάβει για τι μιλάμε, το τελετουργικό πάει κάπως έτσι:

Αυτή είναι η ιστορία πίσω από την εμφάνιση του Bracket Celebration στην φετινή March Madness του NCAA, και παρότι όλο αυτό μπορεί εκ πρώτης άποψης να φαντάζει ασήμαντη λεπτομέρεια, στην πραγματικότητα δημιουργεί ένα ιστορικό δεδομένο, το οποίο είναι ότι το NCAA υιοθέτησε μια ιδέα που εφαρμόστηκε στο ΤΒΤ, και αυτό για τον Έλαμ είναι μια βεβαίωση πως ο κανόνας του μπορεί να βρει εφαρμογή και στις υψηλότερες βαθμίδες του αθλήματος στις ΗΠΑ, πρώτα στο NCAA και στη συνέχεια, γιατί όχι, και στο ίδιο το ΝΒΑ.

To Elam Ending από την οπτική των πρωταγωνιστών

«Σε πηγαίνει πίσω στην εποχή που ήσουν πιτσιρικάς και έπαιζες “μονά”, όπου πάντα παίζεις με Target Score, στους όσους πόντους και αν οριστεί αυτό. Το βλέπω σα να πηγαίνει το μπάσκετ πίσω στην αγνότητα του παιχνιδιού», λέει ο Ερλ Μπόικινς, ένας άνθρωπος με 13 σεζόν καριέρας στο ΝΒΑ ο οποίος συμμετέχει στο ΤΒΤ με την ομάδα Paul Champions. Μπορεί αυτό να ακούγεται συναρπαστικό, όμως ο Μπόικινς έχει κάτι να πει και για την «σκοτεινή» πλευρά του εγχειρήματος: «Εάν κερδίζεις, είναι απαίσιο. Εάν χάνεις, είναι υπέροχο! Πιστεύεις ότι η ομάδα που προηγείται (όταν απενεργοποιηθούν τα χρονόμετρα) ευνοείται από αυτόν τον κανόνα; Δεν ευνοείται, γιατί πρέπει να παίξουν κι άλλο μπάσκετ. Σε ένα κανονικό παιχνίδι, αν σε εκείνο το σημείο προηγείσαι με 10 η 12 πόντους, θα κερδίσεις. Μου αρέσει το Elam Ending μόνο από την πλευρά της ψυχαγωγίας του θεατή».

Σύμφωνα με τον Μπόικινς καμία ομάδα που προηγείται στο σκορ δεν θα αντάλλαζε την ασφάλεια του χρονικού countdown, με την ανάγκη να παράξει κι άλλο σκορ για να φτάσει στη νίκη. Και ένας νέος κανονισμός, σύμφωνα με τον ίδιο, οφείλει να ευνοεί το ίδιο όλους τους παίκτες ενός αγώνα, ανεξαρτήτως αν βρίσκονται στην πλευρά που προηγείται, ή που βρίσκεται πίσω στο σκορ. Σε τελική ανάλυση, ο βετεράνος γκαρντ αναρωτιέται αν υπάρχει εξ αρχής κάποιο πρόβλημα που χρίζει διόρθωσης, από τη στιγμή που η σεζόν 2017-18 ήταν για το ΝΒΑ η πιο επιτυχημένη για τη λίγκα από την ίδρυσή της, το 1946 (περισσότερα εδώ: https://www.forbes.com/sites/bradadgate/2018/04/25/the-2017-18-season-was-great-for-the-nba/#45dce22d2ecb ).

Ο GM των Ρόκετς, Ντάριλ Μόρει έχει πολύ λιγότερες ενστάσεις: «Είναι ένας φανταστικός τρόπος να τελειώνουν τα παιχνίδια, θα το έκανα εδώ και τώρα. Ο τρόπος που τελειώνουν τα παιχνίδια του ΝΒΑ είναι για μένα ένας ‘’μπαμπούλας”. Δεν αντέχω τα φάουλ και τα τάιμ άουτ, είναι μία κακή εμπειρία για τον θεατή ενός αγώνα» είπε στο thetournouament.com.

Τα «what ifs» και η κουλτούρα του θεατή

Φυσικά, ο Ντάριλ Μόρει γνωρίζει πως κάποιες από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις που μας έχει προσφέρει το ΝΒΑ, δε θα τις είχαμε βιώσει ποτέ εάν ίσχυε το Elam Ending. Ένα από τα εμφατικότερα «what if» των τελευταίων χρόνων το οποίο πέρασε το Ringer από το «φίλτρο» του Target Score, είναι ο 6ος τελικός του 2013 ανάμεσα στο Σαν Αντόνιο και το Μαΐάμι. Ο Τόνι Πάρκερ το παίρνει πάνω του και με λιγότερα από δύο λεπτά για τη λήξη, βάζει ένα τρίποντο στη μούρη του Λεμπρόν, κλέβει μια πάσα του Τσάλμερς στην άλλη πλευρά του γηπέδου, τρέχει με όλες του τις δυνάμεις και σκοράρει το παρακάτω καλάθι, το οποίο είναι ξεκάθαρα προιόν ποιότητας, αλλά και βιασύνης.

via GIPHY

Ακολουθούν δύο εύστοχες βολές του Μάνου για το 93-89, με τους Σπερς να θέλουν πλέον έναν μόλις πόντο για να φτάσουν το Target Score, που σε εκείνο το παιχνίδι θα ήταν οι 94 πόντοι. Στη συνέχεια ο Ρέι Άλεν κάνει νέο φάουλ στον Τζινόμπιλι για να σταματήσει τον χρόνο, πράγμα που δε θα έκανε ποτέ αν οι Σπερς ήθελαν μόλις έναν πόντο για να πάρουν τη νίκη, και το πρωτάθλημα. Στην πραγματικότητα αυτό ελάχιστη σημασία έχει αφού οι Σπερς με το Elam Ending θα κέρδιζαν το πρωτάθλημα είτε έκανε είτε όχι το φάουλ ο Άλεν στον Μάνου, καθώς το Σαν Αντόνιο βρισκόταν σε κατάσταση αιφνιδιασμού 4 on 1 ψάχνοντας έναν πόντο για να πιάσει το Target Score, επομένως ήταν πρακτικά αδύνατο να μην έπαιρνε ούτε έναν πόντο από αυτήν την επίθεση. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι δε θα είχε συμβεί ποτέ αυτό:

Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα παιχνίδι, από τα λίγα ομολογουμένως, το σασπενς των οποίων ενισχύθηκε από το late game fouling. Με το σκορ στο 93-89 το Μαΐάμι έπρεπε να κάνει φάουλ σε δυο συνεχόμενες κατοχές, το Σαν Αντόνιο να χάσει τις δύο από τις τέσσερις βολές, και εν συνεχεία το Μαΐάμι να ευστοχήσει σε δύο τρίποντα. Ε, όλα αυτά συνέβησαν και το Μαΐάμι ισοφάρισε τη σειρά κερδίζοντας με 103-100 στην παράταση, με τον Μπος να δίνει τάπα στον Ντάνι Γκριν που προσπάθησε να σουτάρει τρίποντο. Ως γνωστόν, στη συνέχεια κατέκτησε και το πρωτάθλημα.

Όλο αυτό είναι ένα ωραίο παιχνίδι που δεν έχει τέλος, καθώς ο καθένας μπορεί να βρει ένα σωρό ιστορικά (ή λιγότερο ιστορικά) παιχνίδια, τα οποία δε θα είχαμε δει ποτέ εάν τα παιχνίδια παίζονταν με το φινάλε του Target Score.

To ντιμπέιτ γύρω από το Elam Ending αποτελεί εδώ και κάποιον καιρό ένα από τα πιο «καυτά» θέματα της εξω-αγωνιστικής μπασκετικής ζωής των ΗΠΑ. Διαπερνάει τα στεγανά της «νομοθετικής» γραφειοκρατίας του αθλήματος και προεκτείνεται στη φιλοσοφία εκείνου που πραγματεύεται το ζήτημα, του αθλητή, του παράγοντα, και ακόμα περισσότερο του θεατή, γύρω από το από το άθλημα ως θέαμα. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει η ιδιαιτερότητα αυτής της αλλαγής κανονισμού, ότι δηλαδή αποσκοπεί αποκλειστικά στη βελτίωση του «προιόντος» όπως το αντιλαμβάνεται ο θεατής, συνεπώς καμία σχέση δεν έχει με αλλαγές που εφαρμόζονται λόγω της ίδιας της προόδου του αθλήματος και των αθλητών (ψηλότερες μπασκέτες, μεγαλύτερο γήπεδο, λιγότερος χρόνος επίθεσης κλπ). Πέραν αυτών, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα άθλημα σε παρακμή που «ξεθώριασε» και πειραματίζεται προσπαθώντας να ξαναβρεί την αίγλη του, όπως για παράδειγμα συνέβη στο μποξ με την εμφάνιση και την κυριαρχία του ΜΜΑ.

 Ίσως τελικά ο πυρήνας του αντικειμένου της συζήτησης να αφορά στην πραγματικότητα τις θεμελιώδεις αρχές πρόσληψης του μπάσκετ από το άτομο. Το ανθρώπινο μάτι εκπαιδεύεται συστηματικά στα όλο και ταχύτερα εναλασσόμενα ερεθίσματα και οι φρενήρεις ρυθμοί ζωής δεν παραχωρούν ούτε δευτερόλεπτο για ξόδεμα.  Το αδηφάγο κοινό έχει ανάγκη απο θέαμα, αδιάκοπο και σταθερό, το «καύσιμο» να ρέει σταθερά, όπως από τη μάνικα προς το ντεπόζιτο. Πληρώνω άρα οφείλω να αποκομίσω, εν προκειμένω τα συναισθήματα που μπορεί να προσφέρει ένας αγώνας μπάσκετ. Και όπως η δική μου συμβολή είναι συνεπής, πρέπει και η ανταπόδοση να είναι το ίδιο.

Για τον Νίκ Έλαμ και πολλούς ακόμα ανθρώπους, τα συναισθήματα που προσφέρει ο αθλητισμός οφείλουν να προσφέρονται σε συστηματοποιημένες μικροδόσεις και όχι σε ακανόνιστες χρονικά και ποσοτικά μερίδες. Αρκετοί άλλοι ωστόσο, θα υπέμεναν υπομονετικά τους «μπαμπούλες» του Μόρει προκειμένου κάποια στιγμή να γίνουν μάρτυρες εκείνης της μοναδικής στιγμής όπου οι πορτοκαλί πλανήτες θα ευθυγραμμιστούν, το αδύνατον θα γίνει δυνατό, η απογοήτευση θα γίνει πανηγύρι, τα συναισθήματα θα φουσκώσουν και θα μπλεχτούν σαν κουβάρι και στο μυαλό θα ακουστεί εκείνο το «κλικ», που ακούγεται όταν η μνήμη λατρέψει τόσο πολύ μια στιγμή, που αποφάσισε αυτοβούλως να την κάνει δική της για πάντα.

1. Ολόκληρη την παρουσίαση της δουλειάς του Νικ Έλαμ σχετικά με το Elam Ending, μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο msportsfans.org, ή στο ακόλουθο λινκ: https://www.youtube.com/watch?v=NZaun3BZ0Uk

2.Με αφορμή την αναφορά στο Karate Kid, οφείλω μια αναφορά στην σειρά «Cobra Kai» η οποία είναι ένα πραγματικό διαμάντι κρυμμένο στη λάσπη.

 Πηγές: thetournament.com                                                                              

            Msportsfans.org

            Si.com