Το πρώτο δεκάλεπτο επί της ουσίας μας έδωσε τις τέσσερις λέξεις που λογικά θα συζητάμε για κανα μήνα ως το σημείο του ντέρμπι, ίσως όχι άδικα: Η ζώνη του Παναθηναϊκού.
Η αλήθεια είναι πως δεν δηλώνω μεγάλος φαν της συγκεκριμένης λογικής, τουλάχιστον όχι όταν γίνεται ως έκτακτη λύση σε μία σεζόν που κινδυνεύει να κατρακυλήσει, μακριά από αρχική στόχευση, αλλά ποιος νοιάζεται, από την στιγμή που λειτουργεί. Ο κόουτς Πρίφτης κλήθηκε να βρει μία λύση στη ζημιά που δημιουργείται σταθερά κοντά στο καλάθι από ομάδες με καλύτερο επιθετικό ρυθμό. Είτε με τη χρήση του ‘’2-3’’, για συνεχόμενες κατοχές, είτε με προσαρμογές και τον Παπαγιάννη σε περισσότερο υβριδικό ρόλο -καθώς υπάρχει και ο Φαλ απέναντι-, οι Πράσινοι προσπάθησαν να μπλοκάρουν την κυκλοφορία των ερυθρόλευκων, που συνήθως δίνει ξεσπάσματα και τους επιτρέπει να ανοίγουν το σκορ στο ΣΕΦ από το ξεκίνημα.
Το 12-3 των πρώτων έξι λεπτών ήρθε σε ισορροπία, η ζώνη του Παναθηναϊκού λειτούργησε όπως έγινε και την Παρασκευή με την Μπάγερν, ακόμη και αν οι παίκτες του Ολυμπιακού έπεσαν στην παγίδα των πιο μεγάλων κατοχών και αργού τέμπο σχετικά μόνοι τους .
Μίνι προοικονομία: Η πρώτη περίοδος κλείνει στο 14-15, με τρίποντη βόμβα του Νέντοβιτς, χωρίς ιδιαίτερη κυκλοφορία ή κάποιο εξωφρενικό μομέντουμ για τον Παναθηναϊκό. Απλώς, ένα μεγάλο σουτ, από τον παίκτη που ψήθηκε να βρει και το επόμενο.
Το μοτίβο δεν άλλαξε ιδιαίτερα ούτε στη δεύτερη περίοδο, ο Παναθηναϊκός συνέχισε να χρησιμοποιεί τη ζώνη και ο Ολυμπιακός μπλόκαρε, ειδικά στα λεπτά που έλειπε από το παρκέ ο Μουσταφά Φαλ. Ο Γάλλος σέντερ είναι ξεκάθαρα το σημείο αναφοράς στη φρόντλαιν του Ολυμπιακού, για την ακρίβεια, οποιοδήποτε σχήμα δεν τον συμπεριλαμβάνει μοιάζει οριακά δυσλειτουργικό, στατικό, ειδικά στην κατάσταση που βρίσκεται ο Χασάν Μάρτιν. Η πεντάδα με Σλούκα, ΜακΚίσικ, Βεζένκοβ, Πρίντεζη και Ζαν Σαρλ είχε ελάχιστη κίνηση μακριά από την μπάλα, μετρημένη περιφερειακή απειλή (μήπως και στρετσάρει τη ζώνη των Πράσινων) και όχι τον δεύτερο χειριστή-δημιουργό που θα προσπαθήσει να μετακινήσει την άμυνα. Επίσης, σε περίπτωση που δεν τονίστηκε αρκετά, δεν είχε τον Φαλ. Σε εκείνο το σημείο, ο φαν του Ολυμπιακού μέσα μου έκανε την σκέψη που μάλλον πέρασε από το μυαλό όλων: Γιατί απλά δεν τον βάζει στο παρκέ;
‘’Μπορεί να παίξει σαράντα λεπτά σε αυτό το επίπεδο; Έπαιξε τριάντα και δεν έπαιξε στην δεύτερη περίοδο. Είναι απόφαση του προπονητή. Μερικές φορές είναι σωστή, άλλες όχι’’. Η παραπάνω δήλωση του κόουτς Μπαρτζώκα αφορούσε τη χρησιμοποίηση του Τάιλερ Ντόρσι στο ματς με την ΤΣΣΚΑ, βρίσκει όμως εφαρμογή και στον χθεσινό αγώνα. Ο Φαλ επέστρεψε για το τελευταίο λεπτό της δεύτερης περιόδου βέβαια, και παρότι ο Ολυμπιακός ήταν δυσλειτουργικός χωρίς εκείνον, δεν είχε πάθει κάποια σοβαρή ζημιά. Για την ακρίβεια, το ματς ήταν ισόπαλο, μέχρι να βρει δύο μεγάλα σουτ ο Ιωάννης Παπαπέτρου, που έφεραν το σκορ στο 31-36 (στο δρόμο για το 33-36 του ημιχρόνου).
Η στόχευση ήταν ο Ολυμπιακός να βρεθεί στο παρκέ με όλη του τη δυναμική στο τρίτο δεκάλεπτο, εκεί όπου πράγματι είδαμε τα χαρακτηριστικά που έχουν φέρει το αήττητο στο ΣΕΦ, τουλάχιστον μέχρι χθες το βράδυ. Με πόλο τον Γάλλο ψηλό πίεσε ακόμη περισσότερο αμυντικά, εξαφανίζοντας τη ρακέτα (και με τους Γουόκαπ-Ντόρσι παράλληλα να αμύνονται ενεργά πάνω στην μπάλα), βρήκε επαφές κοντά στο καλάθι είτε με εκείνον, είτε με τα κοψίματα Σλούκα (που ενεργοποιήθηκε νωρίτερα από το σύνηθες ροτέισον) και Βεζένκοβ, και κατάφερε επιτέλους να τρέξει στον αιφνιδιασμό περισσότερο. Η διαφορά, καθόλου παράλογα, άγγιξε το +14 προς το φινάλε της τρίτης περιόδου, με τον Παναθηναϊκό να βλέπει ξανά όλη τη ζημιά κοντά στο καλάθι που τον έχει φέρει σε αυτή την προβληματική κατάσταση.
Ο Φαλ μπόρεσε, λόγω της διαχείρισης, να επιστρέψει στο παρκέ στο πρώτο προβληματικό σημείο. Ενώ ο Παναθηναϊκός μάζεψε τη διαφορά στην αρχή της τέταρτης περιόδου, το μομέντουμ του κράτησε μόνο μέχρι να ξαναπάρει την μπάλα στα χέρια του ο Γάλλος σέντερ: ρολάρισμα, στον Έβανς, καλάθι. Το ίδιο και στον Παπαγιάννη. Άμυνα και μπλοκ στον Μέικον, ξανά ρολ στον Παπαγιάννη, 67-55, με έξι λεπτά να απομένουν. Η ιδέα της στόχευσης στο τρίτο δεκάλεπτο και το πρώτο πεντάλεπτο της τέταρτης λειτούργησε. Έμενε όμως μισή περίοδος ακόμη.
Η σκέψη μου επιστρέφει σε ένα σημείο προς το φινάλε της τρίτης περιόδου, που τότε μου φάνηκε οριακά εμμονικό: με τον Ολυμπιακό να κρατά ξεκάθαρα τα ηνία του αγώνα, ο Πρίφτης ζητούσε από τους παίκτες του όσο μεγαλύτερες επιθέσεις γινόταν, σχεδόν 24αρες. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι έκρινε πως σε εκείνο το σημείο, οποιαδήποτε προσπάθεια του Παναθηναϊκού να ακολουθήσει το τέμπο θα ήταν καταστροφική, από την στιγμή που ο Ολυμπιακός πετυχαίνει με μεγαλύτερη συνέπεια να τρέχει το γήπεδο και να ανοίγει την δική του άμυνα.
Πέντε λεπτά πριν τη λήξη ο Παπαπέτρου πέτυχε, μετά από επιθετικό ριμπάουντ του Παπαγιάννη, τρίποντο που έφερε τον αγώνα στο 67-62. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο κόουτς του Παναθηναϊκού άφησε τις μεγάλες επιθέσεις στην άκρη και όλοι μας μπήκαμε σε μία διαφορετική ζώνη, εκείνη του Νεμάνια Νέντοβιτς. Δεν ξέρω κατα πόσο ήταν απόλυτα δική του στόχευση να τραβήξει ο Σέρβος πάνω του τις -γρήγορες- κρίσιμες επιθέσεις, ή αν λειτούργησε περισσότερο το ένστικτο του ίδιου του αθλητή. Μάλλον μία ισορροπία των δύο, με δεδομένο όμως πως ο Νέντοβιτς μπορούσε να χτυπήσει με συνεχόμενα ντράιβ πάνω στην -κουρασμένη πλέον- φρόντλαιν του Ολυμπιακού, καθώς τα συνεχόμενα λεπτά, μοιραία φάνηκαν πάνω στο βαρύτερο κορμί του Φαλ, ο οποίος δεν μπόρεσε να κρύβει με τον ίδιο τρόπο το καλάθι για σερί επιθέσεις.
Οκτώ συνεχόμενοι πόντοι του Σέρβου λοιπόν, έφεραν τους Πράσινους μπροστά, μέχρι να έρθει το ‘’επόμενο μεγάλο σουτ’’.
Ο Παναθηναϊκός βρήκε ένα πολύ σημαντικό διπλό για την πορεία της χρονιάς, τουλάχιστον σε επίπεδο ψυχολογίας, γιατί βαθμολογικά, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, αυτοί οι δύο θα βρίσκονται στους τελικούς της Basket League όπως και να ‘χει. Σημαντικό για τους χθεσινούς νικητές είναι να ενεργοποιήσουν περισσότερο αυτό που είδαμε στα τελευταία λεπτά: καλώς ο κόουτς Πρίφτης έχει επιλέξει σε αυτό το σημείο να περιορίζει την αμυντική ζημιά με ζώνη, όμως σε συνδυασμό με την ανάγκη για ξεσπάσματα επιθετικά και τις αργές κατοχές, αυτό που εμφανίζει στο παρκέ έχει ταβάνι. Το άνοιγμα των τελευταίων επιθέσεων είναι εικόνα για παρακάτω, πως ο -λίγο- μεγαλύτερος ρυθμός στο τρανζίσιον και οι πιο γρήγορες εκτελέσεις θα χαρίσουν λύσεις σε μία επίθεση που για την ώρα δυσλειτουργεί.
Από την άλλη, για τον Ολυμπιακό είναι μάλλον δεσμευτικό η πρώτη ήττα της σεζόν στο Φάληρο να έρχεται από τον μεγάλο αντίπαλο και σίγουρα το meltdown των τελευταίων λεπτών προβληματίζει, καθώς ο Παναθηναϊκός, με όλα του τα ζητήματα, σκόραρε 33 πόντους στην τέταρτη περίοδο. Κυρίως όμως, πρέπει να εστιάσει στο γιατί οι συνθήκες ενός ντέρμπι επηρέασαν, ψυχολογικά και αγωνιστικά, ένα ολόκληρο πρώτο εικοσάλεπτο. Η εικόνα του στην τρίτη περίοδο είναι η πιο αντιπροσωπευτική της σεζόν. Όσο και αν χτυπά άσχημα το +14 που έγινε -5, πάντα θα υπάρχουν μπασκετικά ‘’runs’’ σε ζεστές βραδιές ενός-δύο αθλητών που θα βάζουν κάθε μεγάλο σουτ. Το ζήτημα είναι πώς θα εμφανίζεται και στα ντέρμπι του ΣΕΦ, η ένταση που εμφανίζει απέναντι σε κάθε αντίπαλο που κατεβαίνει στην έδρα του.
Κλείνοντας, μία προσωπική παράκληση: αν γίνεται να βρεθεί μία λύση, σε μία γραμμή ψηλών με 5-6 παίκτες πλέον, για τα λεπτά που ο Φαλ απουσιάζει. Η ζυγαριά της επιδραστικότητάς του αρχίζει και γέρνει επικίνδυνα.
