Πάμε όμως να δούμε αναλυτικότερα τι είδαμε στα δύο Αοράκια.

Γενική προσέγγιση των πάγκων

Όπως πάντα μετά από κάθε ντέρμπι θα ξεκινήσουμε με την αγαπημένη μου μάχη των πάγκων. Σε αυτό το επίπεδο το scouting είναι υψηλό και οι δύο προπονητές γνωρίζουν άριστα σχεδόν το παιχνίδι ο ένας του άλλου. Η μόνη ειδοποιός διαφορά σε κάθε παιχνίδι είναι οι προσαρμογές που γίνονται στα επιθετικά plays των αντιπάλων. Ξεκινώντας από την μεριά των νικητών, ο κόουτς Μπαρτζώκας στο κομμάτι της άμυνας στο πρώτο μέρος επέλεξε να αμυνθεί με high flat, με τον Φαλ στα pick and roll και με τα 4αρια του σε ένα one step hedge ή και αλλαγές. Οι περιφερειακοί, ειδικά στην περίπτωση του Νέντοβιτς έπαιζαν shadow (σκιά) δηλαδή ακολουθούσαν πίσω από την πλάτη τον Σέρβο με στόχο να εμποδίσουν το σουτ του και φυσικά προσπαθούσαν να τον οδηγήσουν αριστερά. Όταν απέναντι τους έβρισκαν τους Μέικον, Γιόβιτς ή κάποιον άλλον, η οδηγία ήταν να πάει δεξιά ο χειριστής, καθώς και οι δύο αρέσκονται να εκτελούν από τον αριστερό διάδρομο. 

Στο δεύτερο ημίχρονο τώρα, η εντολή του κόουτς ήταν switch everything. Ο Ολυμπιακός άλλαζε σε οποιοδήποτε screen στην μπάλα ή ακόμη και στις floppy actions (pin down, staggered), δράσεις που χρησιμοποιεί ο Πρίφτης για να ελευθερωθεί ο Νέντοβιτς για να εκτελέσει από την περίμετρο. Επιπλέον, μετά τις αλλαγές και στα παιχνίδια απομόνωσης των πράσινων, ο Ολυμπιακός προστάτευε το καλάθι με την pack line άμυνα του (έκλεινε τους διαδρόμους στο καλάθι και έμπαινε στις γραμμές πάσας), ωστόσο η διαφορά με τα προηγούμενα ματς είναι ότι δεν χρησιμοποίησε μια μορφή ζώνης στην πρώτη γραμμή άμυνας.

Στην αντίπερα όχθη τώρα ο κόουτς Πρίφτης ήταν απόλυτα διαβασμένος στο παιχνίδι των Πειραιωτών. Στην άμυνα πίεσε πολύ καλά τις εισαγωγικές πάσες των αντιπάλων και σταμάτησε την γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας. Είχε για τριάντα λεπτά εξαιρετικό αμυντικό transition και δεν επέτρεψε παρά ελάχιστους πόντους στον αιφνιδιασμό. Στα πολλά pick and roll που έχει ο Ολυμπιακός ήθελε να δώσει τον δεξι διάδρομο στον Σλούκα, παίζοντας άρνηση στο καλό του χέρι με τον Σαντ Ρος και στις περισσότερες φορές το κατάφερε. Μετά την δεύτερη περίοδο επανέφερε την αγαπημένη του ζώνη φέτος, μετά από sideline out ή και baseline out, με στόχο να μπερδέψει και να καθυστερήσει τους αντιπάλους του. Επιθετικά ήταν απόλυτα στοχευμένος ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας του, παρά τα μεγάλα και πολύ δύσκολα σουτ στα οποία ευστόχησε ο Σέρβος παικταράς. Είχε διαβάσει την αδυναμία του Ολυμπιακού στο αμυντικό transition και χτύπησε αρκετά με early offense στα πρώτα δευτερόλεπτα των επιθέσεων, ειδικά στο πρώτο μέρος.

Γενική εικόνα παιχνιδιού

Για τρία δεκάλεπτα λοιπόν, ο απόλυτος κυρίαρχος του ματς ήταν ο Παναθηναικός. Με το European ball motion (η δράση που εκτελείται με side pick και έπειτα η μπάλα μεταφέρεται στην απέναντι πλευρά) που χρησιμοποιεί για transition, ο Πρίφτης ξεχαρβάλωσε το αμυντικό πλάνο των κόκκινων. Παρότι εκείνοι επέλεξαν να κάνουν μεγάλο jump to the ball από τον ψηλό του high post και να δίνουν βοήθεια ρισκάροντας την άμεση εκτέλεση από τα αντίπαλα forwards ή και τον Παπαγιάννη, η δράση δεν ήταν αρκετά σκληρή και ο Νέντοβιτς βρήκε γρήγορα ρυθμό και οργίασε στο πρώτο μέρος.

Οι αντιδράσεις ήταν καθυστερημένες και ο Παναθηναικός διάβασε αυτήν την αδυναμία. Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του είχε σαν στόχο να ακουμπήσει την μπάλα στον Φαλ στην εκκίνηση, με τον ίδιο να μην είναι σε καλό επιθετικό βράδυ και να αστοχεί σε τρία lay up ανενόχλητος  - και όχι εξαιτίας της άμυνας του Παπαγιάννη, όπως βροντοφώναζαν συνεχώς οι σχολιαστές της συνάντησης. Στην πορεία η κατεύθυνση ήταν να ψάξουν μετά από τα κεντρικά pick and roll την skip πάσα στην αδύνατη πλευρά και να επιτεθούν σε καταστάσεις close out με kick out πάσες, όπως συνηθίζει την φετινή χρονιά ο Ολυμπιακός.

Το πρώτο μέρος έληξε στο +6 για τους πράσινους με την διαφορά να αντικατοπτρίζει την εικόνα του παιχνιδιού.

Η εικόνα μετά την ανάπαυλα δεν άλλαξε δραστικά και παρότι οι παίχτες του Μπαρτζώκα βελτίωσαν το αμυντικό τους transition, συνέχιζαν να χωλαίνουν στις αλλαγές. Η ομάδα δεν μπορούσε να βρει ρυθμό, δεχόμενη σε κάθε επίθεση σχεδόν καλάθι από τους αντιπάλους της. Μια μικρή παρατήρηση εδώ ήταν η περίεργη οδηγία για αλλαγές σε όλα τα screen ακόμη και σε μια πεντάδα με Γιοβιτς-Σαντ Ρος-Κασελάκη-Γουάιτ-Έβανς, μονάδες δηλαδή που δεν διαθέτουν και το καλύτερο σουτ από μακρινή απόσταση για να το θέσουμε και κομψά. Τα spread pick and roll (μια δράση με τρεις παίχτες έξω από την γραμμή του τριπόντου, δύο στις γωνίες και στις 45) του Νέντοβιτς και του Μέικον συνέχιζαν να αποδίδουν και μπήκαμε στην τελική ευθεία, που εκεί πλέον είδαμε ένα διαφορετικό παιχνίδι.

Η είσοδος του Γουόκαπ-ΜακΚίσικ άλλαξε τα επίπεδα έντασης στο αμυντικό κομμάτι. Ο πρώτος έπαιξε φανταστική άμυνα πάνω στον Νέντοβιτς, κολλώντας διαρκώς πάνω του. Η αμυντική του προσήλωση συντέλεσε στο να αποκόψει τον Σέρβο από τους συμπαίκτες του και τον Παναθηναϊκό να βγει τελείως έξω από το πλάνο του. Ο Ολυμπιακός πίεζε διαρκώς και μέσα από την άμυνα βρήκε σκορ και στην επίθεση, χτυπώντας την αδυναμία του Παπαγιάννη να αμυνθεί όταν φορτώθηκε με φάουλ και ακουμπώντας την μπάλα στα χέρια στον ΜακΚίσικ, που με την ντρίμπλα δισταγμού και την αλλαγή ρυθμού προκάλεσε μεγάλη ζημιά στους πράσινους. Ο Μπαρτζώκας δεν άλλαξε την πεντάδα του, αφού το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Άφησε την μπάλα στα χέρια του Μέικον που έκανε κατάχρηση ντρίμπλας στα όρια του εκνευρισμού για τους συμπαίκτες του. Μετά τις αλλαγές στον Νέντοβιτς, ο παίχτης που τον μάρκαρε (ειδικά ο Σάσα) κόλλαγε πάνω του και δεν έδινε καν βοήθειες, σαν να γινόταν μια επίθεση 4vs4 και το ματς γύρισε με τα μεγάλα σουτ του Ντόρσει. Ο Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικός στο τελείωμα του αγώνα και απόλυτα δίκαια έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου.

X-Factors

Αν υπήρχαν δύο βραβεία που έπρεπε να μοιραστούν στο τέλος της συνάντησης, έπρεπε το ένα να το λάβει ο Ντόρσει φυσικά και το άλλο ο Γουόκαπ. Οι δύο αυτοί παίχτες - παρέα με τον Βεζένκοφ - ήταν οι καταλύτες της ανατροπής των Πειραιωτών. Ξεκινώντας από τον Γουόκαπ, ήταν εκείνος που ηρέμησε την ομάδα με την είσοδο του στην τρίτη περίοδο, ευστοχώντας και σε ένα μεγάλο τρίποντο την ώρα που ο Ολυμπιακός είχε πιει λίγη από την θάλασσα της Κρήτης. Στην τέταρτη περίοδο έδωσε ρεσιτάλ άμυνας. Ειδικά η φάση με το μεγάλο close out και την τάπα στον Νέντοβιτς στο τρίποντο είναι χάρμα ιδέσθαι.

Επίσης στην επίθεση δεν υστέρησε, καθώς μοίρασε ιδανικά την μπάλα στους συμπαίκτες του και ήταν επιθετικός με την μπάλα και όχι διστακτικός, όπως μας είχε συνηθίσει μέχρι πρόσφατα. Ωστόσο, επειδή στο μπάσκετ κερδίζει αυτός που βάζει την μπάλα στο καλάθι, εγώ θα πω ότι ο Ντόρσει δίκαια κατέκτησε τον τίτλο του πολυτιμότερου παίχτη. Παρότι του έγινε ένα μικρό σκωτσέζικο ντους στην εκκίνηση του ματς, όταν πέτυχε 8 πόντους στα πρώτα 8’ και μετά δεν έπαιξε μέχρι την ανάπαυλα, έδωσε την απάντηση στο δεύτερο μέρος που έκαιγε η μπάλα. Με μεγάλα σουτ και προσωπικές ενέργειες έφερε τον τίτλο στον Ολυμπιακό. Μπορεί να καθυστερεί την επίθεση, μπορεί να αργεί να πασάρει, μπορεί να σπάει λίγο τα νεύρα των συμπαικτών του, αλλά η τρέλα του, η επιθετική του ικανότητα, το pull up σουτ του και η προσωπικότητα του μες στο παρκέ μόνο καλό μπορεί να προσφέρει στους κόκκινους.

Συμπερασματικά ήταν ένας τελικός που τα είχε όλα, διακύμανση του σκορ, ωραίο θέαμα και από τις δύο πλευρές και μεγάλους πρωταγωνιστές. Το γεμάτο ρόστερ και η ποιοτική διαφορά του Ολυμπιακού καθιστά φαβορί τους νικητές και στο εγχώριο πρωτάθλημα, με τον Παναθηναϊκό από την άλλη να βελτιώνεται και με την επιστροφή του Παπαπέτρου θα προσπαθήσει να ‘’κλέψει’’ τον τίτλο. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ευχαριστηθήκαμε επιτέλους ένα Final Four αυτό το τριήμερο και μακάρι του χρόνου να δούμε ένα γεμάτο γήπεδο από φιλάθλους όλων των ομάδων, όπως για παράδειγμα στην Ισπανία και την Ιταλία.