Το πρόγραμμα ως τώρα περιελάβανε αρκετά παιχνίδια εντός έδρας, συγκεκριμένα έξι τον αριθμό, και είναι πολύ σημαντικό που η ομάδα κατάφερε να κρατήσει την έδρα της αήττητη. Επιπλέον, οι δύο μόλις εκτός έδρας ήττες, ήταν στα παιχνίδια σε Μόσχα και Βαρκελώνη, που και αυτά ωστόσο χάθηκαν στις λεπτομέρειες. Ειδικότερα η δεύτερη ήττα θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, καθώς ο Ολυμπιακός είχε αρκετές ευκαιρίες να καθαρίσει το ματς, τόσο στην κανονική διάρκεια, όσο και στην παράταση. Το πρόσημο ασφαλώς και είναι θετικό ως τώρα, κάτι που αντικατοπτρίζεται στη βαθμολογία, με τον Ολυμπιακό να φιγουράρει στη δεύτερη θέση. Ωστόσο τώρα ξεκινά η δεύτερη, σαφώς δύσκολη, σειρά αγώνων, που έχει αρκετά ταξίδια εκτός και μόλις ένα ματς στον Πειραιά, και αυτό με την Μακάμπι. Σίγουρα η δουλειά που έχει γίνει στην φετινή offseason παίρνει πολύ καλό βαθμό για αρχή, με την ομάδα να παρουσιάζει υγεία, κάτι που δεν μας είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και εικόνα που γεμίζει αισιοδοξία πως κάτι καλό χτίζεται.
Ας περάσουμε όμως να δούμε αναλυτικά κάποια κομμάτια, και να μιλήσουμε φυσικά και για τη μεταγραφή του Έισι, που έρχεται να ισχυροποιήσει σε απόλυτο βαθμό την αμυντική ικανότητα του φετινού Ολυμπιακού.
Αμυντική λειτουργία
Ο “Coach B” τη φετινή χρονιά έχει εμφανίσει μια από τις καλύτερες του δουλειές στο αμυντικό μισό. Ο Ολυμπιακός δέχεται 101,3 πόντους ανά 100 κατοχές, νούμερο πραγματικά πολύ εντυπωσιακό και με διαφορά μάλιστα από τον δεύτερο Ερυθρό Αστέρα, που παίζει σε πολύ λιγότερες κατοχές, αλλά και τη Ρεάλ που κινείται σε παρόμοιες κατοχές, δηλαδή περίπου 69 ανά αγώνα. Έχουμε τονίσει πολλάκις ότι στο σύγχρονο μπάσκετ δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο τον αριθμό των πόντων που δέχεται μια ομάδα, αλλά και το σε πόσες κατοχές παίζεται ένα παιχνίδι. Επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό, οι Ερυθρόλευκοι δείχνουν μια αξιοθαύμαστη αμυντική συνέπεια στο παιχνίδι τους και αυτό είναι που τους οδηγεί στα υψηλά πατώματα.
Μεγαλύτερη ευθύνη για αυτή την επιτυχία στα μάτια μου έχει η καλύτερη καλοκαιρινή μεταγραφή, ο Τόμας Γουόκαπ, που είναι το “Α και το Ω” των Ερυθρολεύκων. Το ρητό ότι οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια ταιριάζει απόλυτα στην συγκεκριμένη περίπτωση, καθώς ο Τόμας, με το μέγεθος του και τη δύναμη του, δίνει την ευελιξία στον κόουτς Μπαρτζώκα να εναλλάσσει τις άμυνες που επιλέγει κατά τη διάρκεια των αγώνων χωρίς να υπάρχουν μεταπτώσεις. Με αυτόν στο παρκέ οι Κόκκινοι επιλέγουν να αμυνθούν είτε με hedge out ( δυναμική έξοδος του ψηλού), είτε με αλλαγές. Πολλές φορές βέβαια, με την παρουσία του Φαλ υπάρχει μια διαφοροποίηση, ειδικά στις αρχές των αγώνων με το deep switch του Γάλλου σέντερ και τον Τόμας να περνάει over από τα screens, οδηγώντας τον χειριστή στον ψηλό σε μια άμυνα 2v2, που καταλήγει σε αλλαγή στο τέλος. Επιπλέον, ο Γουόκαπ είναι άριστος τόσο στην ατομική, όσο και την ομαδική άμυνα, χρησιμοποιώντας σωστά τα χέρια του καλύπτοντας τους χώρους και έχοντας πολύ δυνατό κορμό, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τον ποστάρουν εύκολα αντίπαλοι ψηλοί.
Μιλώντας για την άμυνα στα pick and rolls, ο Ολυμπιακός κατά βάση αμύνεται με hedge out ή αλλαγές. Στην πρώτη περίπτωση τα τεσσάρια της ομάδας, παίζουν one step hedge και, ανάλογα τον χειριστή της μπάλας, ο αμυντικός του περνάει under ή over από το hedge. Ο κόουτς Μπαρτζώκας θέλει να ελέγξει κάθε πιθανό drive προς το καλάθι με αυτόν τον τρόπο. Στις αλλαγές τώρα, η διαφοροποίηση με την περυσινή χρονιά είναι ότι ο ψηλός οδηγεί χαρακτηριστικά στο αδύναμο χέρι του χειριστή και οι υπόλοιποι παίζουν ανοιχτό deny στον παίχτη τους με διάθεση help and recover (δηλαδή σε κάθε διείσδυση προς το καλάθι) έχουν σκοπό να σταματήσουν την μπάλα και να επιστρέψουν γρήγορα στον παίχτη τους, σε μια μορφή ζώνης. Όλο αυτό απαιτεί μεγάλη ταχύτητα, ειδικά στα πλάγια βήματα, οι παίχτες να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι και να μπορούν να βγουν έγκαιρα στις περιστροφές.
Σε συνέχεια αυτής της άμυνας, περνάμε στο κομμάτι “ζωγραφιστό και hustle plays”. Σε κάθε διείσδυση προς το καλάθι, οι παίχτες είναι έτοιμοι να προστατέψουν την ρακέτα:
Έχουν οδηγία για pack the paint και η μπάλα να πάει προς τα έξω, να ωθήσουν τον χειριστή σε κακή πάσα προς την περιφέρεια. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν χέρια διαρκώς ανοιχτά να κόψουν τις γραμμές πάσας και η μεταγραφή του Έισι έρχεται πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση. Με αυτήν την άμυνα οι ερυθρόλευκοι αναγκάζουν τους αντιπάλους να σουτάρουν με 45,4% στον σταθμισμένο δείκτη eFG%, που λαμβάνει υπόψη τα τρίποντα, τα δίποντα μαζί και την έξτρα αξία του σουτ πίσω από την γραμμή του τρίποντου, ποσοστό που είναι το καλύτερο της Λίγκας, με την πρωτοπόρο Αρμάνι να έχει το δεύτερο καλύτερο με 47,8%. Μοναδικό ψεγάδι, αν μπορούμε να βρούμε τέτοιο μέχρι τώρα, στις αμυντικές εμφανίσεις των Πειραιωτών είναι τα σχετικά λίγα κλεψίματα ανά αγώνα με βάση τα νούμερα που έχουν, και η ταυτόχρονη παρουσία Πρίντεζη-Μάρτιν και Σλούκα στο παρκέ, που δείχνει να αποδυναμώνει αρκετά την αμυντική συνέπεια της ομάδας, όταν κατά τη συνύπαρξη αυτών στο παρκέ βλέπουμε αρκετά κενά διαστήματα.
Επιθετική λειτουργία
Μεγάλη διαφοροποίηση σε σχέση με την περασμένη χρονιά υπάρχει φυσικά και στην επίθεση της ομάδας. Είχαμε γράψει αρκετά για την στατικότητα που υπήρχε, το overdribbling, καθώς και ότι πολλά plays της ομάδας δεν ταίριαζαν απόλυτα με τα χαρακτηριστικά των παιχτών. Τη φετινή σεζόν παρατηρούμε μια άλλα τακτική, καθώς υπάρχει μια κατεύθυνση επιθετικά που εκμεταλλεύεται κάθε φορά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παικτών που βρίσκονται τη δεδομένη στιγμή στο παρκέ. Πολλές φορές θα δούμε post up play για τον Φαλ για να δημιουργήσει από μέσα προς τα έξω, είτε με hand off στην περιφέρεια με τους guards.
Επιπλέον, υπάρχει μια τάση στο σύγχρονο μπάσκετ για αρκετή κίνηση της μπάλας με pitch back (επιστροφή μπάλας άμεσα στον πασέρ από τον παραλήπτη) και αλλαγή θέσεων των παιχτών. Ο κόουτς μέσα από staggered screens εισαγωγικά και με διάφορες παραλλαγές με step up pick and rolls , elbow pin down για τον Ντόρσει, ή veer με κατάληξη hand off για Σλούκα ή Γουόκαπ.
Μέσα από αυτές τις δράσεις o coach B θέλει να δημιουργήσει αποστάσεις και κίνηση στην άμυνα με σκοπό να την μπερδέψει αν δεν υπάρχει επικοινωνία, ή να αλλάξουν τον παίχτη που θα κάνει tag (βοήθεια) στο roll του ψηλού στο καλάθι. Οι υπόλοιποι παίχτες κινούνται διαρκώς και μεταφέρουν γρήγορα την μπάλα στη weak side, ψάχνοντας το κάθετο ρήγμα σε close out επίθεση. Με τον Ντόρσει στο παρκέ, ο Ολυμπιακός έχει έναν τρίτο πόλο επιθετικά, πέρα από τον Σλούκα και τον Σάσα, που με το σουτ του και το range που εκτελεί τεντώνει τις αποστάσεις και ανοίγει τους διαδρόμους. Οι κόκκινοι βασίζονται πάρα πολύ στο spacing, στην κίνηση χωρίς την μπάλα και στο τρίποντο. Παρότι δεν έχει πάρα πολύ υψηλό ποσοστό ευστοχίας από μακριά, η ομάδα πετυχαίνει εννέα τρίποντα ανά αγώνα και διαθέτει την τέταρτη καλύτερη επίθεση στη διοργάνωση με 113,1 πόντους ανά 100 κατοχές. Βέβαια, υπάρχουν στιγμές που η επίθεση έχει κάποια νεκρά διαστήματα και για αρκετή ώρα παθαίνει blackouts, με την άμυνα να προσπαθεί να κρατήσει εκείνες τις στιγμές τις ισορροπίες, ωστόσο με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας δεν το καταάφερε και το πλήρωσε.
Οι παίχτες
Ο MVP του Ολυμπιακού στις πρώτες αγωνιστικές δεν είναι άλλος από τον Ντόρσει, που ταυτόχρονα αρχίζει να γίνεται από τους αγαπημένους της εξέδρας. Αναμφίβολα είναι ένας αθλητής που έλειπε από το ρόστερ των Ερυθρόλευκων, και που με το επιθετικό του ρεπερτόριο λύνει τα χέρια των συμπαικτών του και των προπονητών του. Ο Τάιλερ, από τη θητεία του στην Μακάμπι, μας είχε δείξει δείγματα ενός αθλητή off ball κυρίως, με την μπάλα φυσικά να είναι εκεί και τότε κυρίως στα χέρια του Γουίλμπεκιν. Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχει αρκετή ώρα την μπάλα στα χέρια του, για αρκετές early offense στο transition και πολύ iso καταστάσεις. Έχει αυτοπεποίθηση στα χέρια και μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να επιτεθεί κάθετα. Από εκεί και πέρα, μιλήσαμε για τον Γουόκαπ ειδικά στην άμυνα, στην επίθεση, όμως, είναι διστακτικός και σουτάρει άσχημα από την περίμετρο. Αν αυξήσει το ποσοστό του, κοντά στο 35% περίπου, ο Ολυμπιακός θα έχει πολλαπλά οφέλη, καθώς θα αυξηθούν οι χώροι και για τους υπόλοιπους. Η άλλη μεταγραφή του καλοκαιριού, ο Φαλ, δεν έχει λάβει ακόμα σημαντικό χρόνο συμμετοχής, παιχνίδι με το παιχνίδι όμως ανεβάζει διαρκώς την απόδοση του. Είναι ένα φόβητρο κάτω από το καλάθι και προσφέρει πολλά σε επίθεση και άμυνα. Δίνει ανάσες όταν η μπάλα ακουμπάει σε αυτόν στο low post και πασάρει ικανοποιητικά όταν κλείνουν πάνω του οι αντίπαλες άμυνες. Επίσης, παρά το ύψος του, είναι αρκετά γρήγορος, τόσο στο βύθισμα στην επίθεση, όσο και στις αλλαγές. Αλλοιώνει φάσεις και δεδομένα καλύπτει απόλυτα τα “θέλω” του κόουτς.
Στους παλιούς τώρα, σταθερή αξία, παρότι είναι άστοχος από το τρίποντο, είναι ο Σάσα, που έχει τελείως διαφορετική νοοτροπία φέτος. Γνωρίζει ότι είναι σημαντικός ο ρόλος του, ότι πρέπει να βγει μπροστά, και η παρουσία του και μόνο στο παρκέ δίνει άλλη διάσταση στο παιχνίδι της ομάδας. Επιπλέον, τρεις βασικοί πυλώνες της ομάδας είναι ο ανανεωμένος Παπανικολάου, που αρχίζει να θυμίζει τον παίχτη του παρελθόντος. Σουτάρει με κοντά στο 44% από το τρίποντο και στην άμυνα είναι πραγματικός ογκόλιθος. Για όποιον διαφωνεί, ας δει το δεύτερο ημίχρονο με την Μονακό και ειδικά την τρίτη περίοδο. Οι άλλοι δύο είναι ο Ζαν Σαρλ, με αλλαγμένο ρόλο, και ο Λάρυ, που έρχονται από τον πάγκο, δίνοντας hustle plays, ενθουσιασμό και ένταση και στις δύο πλευρές του παρκέ. Αμφότεροι έχουν βρει ρόλους και έχουν γίνει απαραίτητοι.
Όμως, παρά την πολύ θετική ως τώρα πορεία, δεν είναι όλα ρόδινα στην ομάδα. Ο ΜακΚίσικ σε μικρότερο βαθμό και ο Μάρτιν σε μεγαλύτερο, φαίνονται ως τώρα να μην έχουν βρει τους ρόλους τους. Παρουσιάζονται κατώτεροι των απαιτήσεων και, αν για τον μεν Μάρτιν υπάρχει η δικαιολογία του τραυματισμού του, για τον Σακίλ χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια και να σταθεροποιηθεί στην επίθεση. Πιστεύω ακράδαντα ότι το καλοκαίρι η ομάδα χρειαζόταν ένα 3αρι με σουτ και μέγεθος στα φτερά, παίχτης που θα ήταν πιο λειτουργικός από τον Σακίλ, αλλά η ομάδα επέλεξε να πορευτεί έτσι. Στα μέχρι τώρα παιχνίδια βλέπουμε το Σακίλ να καθυστερεί την μπάλα πολλές φορές, να μην ενεργεί γρήγορα, και να κουτουλάει επιθετικά.
Για το τέλος άφησα τον ηγέτη του Ολυμπιακού, όπως τον χαρακτήρισε και ο coach, τον Σλούκα και τον αρχηγό, Γιώργο Πρίντεζη. Ο μεν Σλούκας μέχρι στιγμής δεν είναι ιδιαίτερα καλός, με εξαίρεση τα ματς με Ζάλγκιρις και Φενέρ. Φέτος δεν έχει όλη την ώρα την μπάλα στα χέρια του και τον βλέπουμε αρκετές φορές off ball, παρότι είναι παίχτης που επιζητά να έχει την μπάλα. Φαίνεται πως χρειάζεται χρόνο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Από την άλλη, ο Πρίντεζης, σε έναν ρόλο πιο βοηθητικό, έρχεται από τον πάγκο ως πέμπτος ψηλός να δώσει ανάσες και να πλησιάσει η μπάλα στο ζωγραφιστό, με σκοπό να φορτώσει τους αντιπάλους. Ο ίδιος γνωρίζει ότι δεν διαθέτει πια την ταχύτητα να ακολουθήσει στην περίμετρο και έχει αποδεχτεί πλήρως -και αποτελεσματικά- τον ρόλο του.
Κατακλείδα
Ο Ολυμπιακός δείχνει εξαιρετικά στοιχεία στο πρώτο κομμάτι της χρονιάς. Άπαντες αισθάνονται πολύτιμοι και με αυτοπεποίθηση, ενώ φαίνεται πως υπάρχουν συγκεκριμένοι ρόλοι και κατεύθυνση. Η ομάδα παίζει με ταχύτητα, σύγχρονο μπάσκετ, που βασίζεται στο pace and space. Η προσθήκη του Έισι έρχεται να δώσει ένα πρόσθετο αμυντικό boost, ενισχύοντας το ήδη πλούσιο σχετικό οπλοστάσιο, καθώς, αν είναι υγιής, θα ανεβάσει ακόμα ένα επίπεδο την άμυνα των Πειραιωτών. Τούτο καθώς ο Έισι είναι ένας ογκόλιθος που μπορεί να υποστηρίξει την άμυνα με αλλαγές, ενώ είναι ενεργός σε κάθε κομμάτι αυτής. Σύμφωνα με το InStat Scout, η Μακάμπι δεχόταν μόλις 0,79 πόντους ανά κατοχή όταν ο Έισι μάρκαρε έναν παίχτη στο ένας με έναν και ανάγκαζε σε ποσοστό κάτω από 50% τον αντίπαλο του κοντά στο ζωγραφιστό. Διαθέτει τεράστιο άνοιγμα χεριών και μπορεί να απειλήσει και από μακριά. Δεν είναι αμελητέα τα ποσοστά του, έχει σουτ από τα πέντε με έξι μέτρα και αν φτάσει στα επίπεδα που ήταν μετά από την αποχή του θα μιλάμε για μεταγραφή Final-4 για τον Ολυμπιακό, όσο πρώιμο και αν κάτι τέτοιο μπορεί να ακούγεται τώρα. Κατ’ εμέ ωστόσο, ο κόουτς καλείται να βρει μια ισορροπία με αυτόν στις πεντάδες και να μην μπερδέψει την ομάδα. Θα επανέλθω φυσικά σε λίγες εβδομάδες, μετά το πέρας της σειράς των εκτός έδρας αγώνων.
Σημείωση: τα στατιστικά είναι από το basketball.realgm.com .
