Ημουν 14 χρονών το 1994. Μετά τον κερδισμένο ημιτελικό στο Τελ Αβίβ απέναντι στον ΠΑΟ , είχα βγει με τον πατέρα μου βόλτα στην παραλία της Ισραηλινής μεγαλούπολης. Θα σας πω για αυτή τη βόλτα σε λίγο.

Εκείνο τον Απρίλιο στη χώρα είχε τρομερή ζέστη , περίπου 40 βαθμούς, ήταν δύσκολο να σταθείς. Τα εισιτήρια μας στο γήπεδο ήταν με τους Παναθηναϊκούς, μόνο εκεί είχαμε καταφέρει να βρούμε, και για να πάω στην κερκίδα που ήθελα έπρεπε να πηδήξω πάνω από κόσμο και να περάσω κάτι κάγκελα. Ευτυχώς το αεροπλάνο προς το Τελ Αβίβ ήταν γεμάτο από τους ομοίους μου, τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Όταν προσγειωθήκαμε μέσα σε ντουμάνι, το πρώτο πράγμα που ήχησε ήταν η τρομπέτα του Ατίλιο, του πιο επιφανή συνεπιβάτη μας. "Ολυμπιακός, Ολυμπιακός!". Ήταν η πιο καλτ προσγείωση όλων των εποχών.

Η τελευταία χρονιά της Ευρωλίγκας με τη μορφή που την ξέραμε τις περασμένες σεζόν, ολοκλήρώθηκε με έναν ιδανικό τρόπο για την διοργάνωση και για το ίδιο το άθλημα. Ο καλύτερος ίσως τελικός που έχουμε δει ποτέ, τολάχιστον στη σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας, αλλά και ο συναρπαστικός ημιτελικός μεταξύ Φενέρμπαχτσε και Λαμποράλ Κούτσα αποτελούν ζωντανή διαφήμιση για τον θεσμό και θα μνημονεύονται για χρόνια. Αφού διαβάσατε το κείμενο του Giorgos για τα πολύ σημαντικά πράγματα που πέτυχε φέτος η ΤΣΣΚΑ με τον Δημήτρη Ιτούδη, πάμε να δούμε κάποιες σκόρπιες σημειώσεις από το τριήμερο του Final 4.

Aυτά που κατάφερε φέτος ο Δημήτρης Ιτούδης με την ΤΣΣΚΑ και η ΤΣΣΚΑ με τον Ιτούδη είναι πολύ σημαντικά πράγματα.

Πρώτα απ'ολα οι Ρώσοι έδωσαν ένα καλό μάθημα σε όσους βλέπουν το μπάσκετ ως ένα παιχνίδι με απαράβατους κανόνες και αδιαμφισβήτητες αρχές που συνοδεύονται από βαρύγδουπες μεγαλοστομίες. Μέσα σε όλα αυτά ανήκει και η θεώρηση πως η άμυνα κερδίζει τα πρωταθλήματα. Η πρόσφατη πρωταθλήτρια Ευρώπης δέχτηκε φέτος στο τοπ-16 περισσότερους πόντους ανά αγώνα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Κάποιος θα μπορούσε να πει (αν και δεν είναι ακριβώς έτσι) πως η ΤΣΣΚΑ είχε τη χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης, και πως το δίδυμο Τεόντοσιτς-Ντε Κολό θα ήταν μαύρη τρύπα για όποιον είχε βλέψεις να φτάσει μέχρι την κορυφή. Αυτό ίσχυε μέχρι πέρυσι, όταν δίπλα τους υπήρχαν άλλοι συμπαίκτες. Την φετινή χρονιά , ο κοουτς της αρκούδας είχε την άνεση να κάνει τις αλλαγές του όπως ακριβώς ήθελε, ώστε να φτιάξει ένα σύνολο που θα στηρίζεται στην επιθετική δημιουργία και ακρίβεια σε τέτοιο βαθμό , ώστε η ανασταλτική του λειτουργία να προσφέρει απλά ένα κατιτίς παραπάνω, αν αυτό θα ήταν απαραίτητο. Όπως π.χ. μία άμυνα βοήθειας ψηλά από τον Βίκτορ Χριάπα, ή ένα κόψιμο του Τεόντοσιτς στον Ούντο.

Η ΤΣΣΚΑ ήρθε αντιμέτωπη με τους εφιάλτες της κι όμως επιβίωσε, με τον Nando De Colo να της δίνει το... φιλί της ζωής και μαζί το εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής.
Αλήθεια, πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, είχα αρκετές απορίες για το πως θα επιλέξουν οι δύο προπονητές να παραταχθούν αυτή τη φορά. Εξάλλου, ΤΣΣΚΑ και Λοκομοτίβ είναι αντίπαλες και στη VTB league και πάνω κάτω ξέρει καλά η μία το παιχνίδι της άλλης. Είναι δύο διαφορετικές ομάδες κι ας ανήκουν στη "Ρωσική σχολή" (που μάλλον δεν υπάρχει). Όπως ήταν λογικό, δεν εξεπλάγην και πολύ, με την ΤΣΣΚΑ να ακολουθεί πιστά ένα πλάνο που εξουθένωσε την ομάδα του Μπαρτζώκα.