Μπάσκετ δεν ήξερε τότε σχεδόν κανείς, μόνο όσοι έπαιζαν, άντε και όσοι είχαν αποφασίσει μετά το '87 ότι θα ακολουθούν το άθλημα. Γινόμασταν βέβαια όλο και περισσότεροι, αλλά και πάλι η εμπειρία επτά μόλις χρόνων δεν ήταν αρκετή για την κατανόηση του αθλήματος, ειδικά για όσους ήταν χρωματισμένοι ερυθρόλευκα. Ο προπονητής στον πάγκο δεν βοηθούσε και ιδιαίτερα, αφού αν και αληθινός γνώστης, προτιμούσε προς τα έξω να ασχολείται με παναγίες, σακάκια, μαύρες γάτες και διαιτησίες. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο, πως αφού είχαμε τελειώσει με τον ημιτελικό, την επόμενη μέρα η Βηθλέεμ βάφτηκε κόκκινη, το ίδιο και η Ιερουσαλήμ. Ο μπροστινός μου στην ουρά για το προσκύνημα είχε μαζί του το ΦΩΣ, το οποίο εναπόθεσε ευλαβικά στο σημείο που γεννήθηκε (;) ο Χριστός.

Ενα χρόνο μετά το Τελ Αβίβ έπαψα να πιστεύω σε οποιαδήποτε θρησκεία και οποιονδήποτε θεό, αλλά τότε όλα ήταν υπέροχα. Οι ποδοσφαιρικές φανέλες του Θρύλου άγγιζαν τα ιερά χώματα, τα ιερά μονοπάτια, τα ιερά λείψανα και ό,τι άλλο ιερό τέλος πάντων υπήρχε εκεί γύρω. Δεν ήταν και λίγα. Ο Κορνίλιους Τόμπσον δεν είχε εμφανιστεί ακόμη. Δεν είχε τσακωθεί ο Παπαδάκης με τον Τάρπλει, δεν είχε γίνει κουνουπίδι ο Ρόι από τις μπύρες, δεν είχαν ανέβει στην κερκίδα να γιουχάρουν τον Ζάρκο οι Αλβέρτης και Οικονόμου. Τα πάντα ήταν κυριολεκτικά στη θέση τους, όπως τα είχε ταξινομήσει η μπασκετική φύση. Το ίδιο βράδυ μάλιστα, στο ξενοδοχείο είχαν κανονίσει προβολή του τελικού κυπέλου ποδοσφαίρου, ανάμεσα στους βάζελους και τα χανούμια. Εκατσα και τον είδα παρέα με τους πρώτους, ήρθε 3-3 και η τριφυλλάρα (τους) κέρδισε τελικά στα πέναλτι. Δεν είχε σημασία, εμείς ήμασταν στον τελικό.

Ανάμεσα στα ερυθρόλευκα προσκυνήματα και στην πράσινη παρηγοριά, είπαμε να δούμε λίγο την πόλη. Η παραλία της ήταν ωραία, είχε πεζόδρομο, είχε φοίνικες, είχε σκόνη. Ο Στιβ Γιατζόγλου περπάταγε αμέριμνος και καμαρωτός και μάλλον πρέπει να με άκουσε. "Ωχ, κοίτα μπαμπά, ο Γιατζόγλου". Για την ακρίβεια δεν έγινε ακριβώς έτσι, καθώς τον πατέρα μου πάντα τον φώναζα με το όνομα του. Δεν θα σας πω ποιο είναι, γιατί μπορεί να με αναγνωρίσετε στο δρόμο και να μου πετάτε τσουρέκια. Όμως ο Στηβ ήταν αγέρωχος, ένας μπασκετικός ημι-μύθος που είχε τη θέση του στην ολυμπιακή ιστορία, και σίγουρα καταλάμβανε περίοπτο χώρο στο μυαλό των μασόνων του αθλήματος. Δεν ήταν μόνο οι ικανότητες του, αλλά και το πώς πρόφερε το όνομα "Σκάρι". Κάρεϊ Σκάρι.

Ετσι τον θυμόμουν τον Γιατζόγλου, και με αυτές τις μνήμες τον απολάμβανα σε κάθε εμφάνιση του στην τηλεόραση μέχρι και πέρυσι. Από χθες, δεν τον θυμάμαι με κανέναν τρόπο. Ο Στιβ Γιατζόγλου είναι πλέον απέναντι στο μπάσκετ και όσα πρεσβεύει ο αθλητισμός, δεν είναι μέλος του. Ο παλιός παίκτης και προπονητής δεν είναι τίποτε από όσα θυμάμαι. Οι υπόλοιπες εικόνες από το Τελ Αβίβ θα μείνουν φυσικά εκεί, υπέροχα ζωντανές.