Στη Regular Season
22.01.2024: Boston Celtics 119 @ 110 Dallas Mavericks
01.03.2024: Dallas Mavericks 110 @ 138 Boston Celtics
Η τελευταία φορά που οι Celtics ηττήθηκαν σε επίσημο ματς από τους Mavericks ήταν το Μάρτιο του 2022, έκτοτε τρέχουν σερί 4-0. Αυτό βέβαια δεν λέει και πολλά στην συγκεκριμένη περίπτωση - όχι, δεν πρόκειται για τη γενικότερη θεώρηση πολλών ότι τα ματς της κανονικής περιόδου δεν μετρούν. Απλά, μένοντας στο φέτος που μας απασχολεί παραπάνω, το πρώτο ματς στο Dallas διεξήχθη στις 22 Γενάρη, όταν δηλαδή ακόμα οι Mavericks δεν είχαν προχωρήσει στις ανταλλαγές που έφεραν τους Gafford και Washington στο Texas και άλλαξαν άρδην την εικόνα τους. Κάτι που δεν ισχύει για το δεύτερο ματς στη Βοστώνη. Όμως οι Mavericks ήταν τότε στο τέλος ενός εξαντλητικού μίνι τουρ στην Ανατολή, όπου έπαιξαν σε τέσσερις διαφορετικές έδρες μέσα σε μόλις έξι μέρες (Cavs, Pacers, Raptors, Celtics). Την ίδια στιγμή οι Celtics είχαν διήμερο ρεπό, ενώ νωρίτερα είχαν αντιμετωπίσει τους μισούς 76ers στο Garden. Το 138-110 δηλαδή ήταν εν πολλοίς προιόν του προγράμματος, και όχι αποτύπωση μιας, όποιας, διαφοράς δυναμικότητας των δύο ομάδων.
Η Ιστορία
Ιστορία αναμετρήσεων ανάμεσα στα δύο franchises δεν υπάρχει, είναι η πρώτη συνάντησή τους σε επίπεδο Τελικών. Οι Celtics επιστρέφουν σε Τελικούς δύο χρόνια μετά την ήττα από τους Warriors, ενώ οι Mavericks επανέρχονται 13 χρόνια μετά τα ανδραγαθήματα του Dirk κόντρα στους Heat που έφεραν στην πόλη το μοναδικό της Πρωτάθλημα. Οι μεν Celtics κυνηγάνε το δεύτερο Πρωτάθλημά τους μετά το 1986, αλλά το 18ο τους συνολικά, για την προσπέραση των “συγκατοίκων” στην κορυφή με 17 Lakers. Από την άλλη, το Dallas θέλει να ξεκολλήσει από την τελευταία θέση των ομάδων του Texas, και να πιάσει τους Rockets στα δύο Πρωταθλήματα (απέχοντας σημαντικά ωστόσο ακόμα από τα πέντε του San Antonio).
Ως άξιο καταγραφής ιστορικά για τη Λίγκα, μιας και η ιστορία ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι περιορισμένη, αποτελεί το γεγονός πως, ανεξαρτήτως τον τελικό νικήτη της αναμέτρησης, θα είναι μόλις η δεύτερη φορά στα 78 χρόνια του ΝΒΑ που θα έχουμε έξι σερί διαφορετικούς Πρωταθλητές, μετά τα τέλη των ‘70s, όταν Warriors,Celtics, Blazers, Bullets, Sonics και Lakers φόρεσαν διαδοχικά δαχτυλίδια από το 1975 ως το 1980, πριν περάσουμε στη δεκαετία των κλειστών, exclusive clubs (όπου μόλις μια χούφτα ομάδων έφτασαν καν στους Τελικούς τα επόμενα 10 χρόνια: Lakers, Rockets, Blazers Sixers, Celtics και Pistons). Και αν η διασπορά των Πρωταθλημάτων στα τέλη των ‘70s οφειλόταν περισσότερο στην έλειψη ταλέντου, πλέον η ίδια κατάσταση οφείλεται στον ακριβώς αντίθετο λόγο: στην πλειάδα τέτοιου. Προς επίρρωση της σχετικής θέσης, τις 73 πρώτες σεζόν της Λίγκας, μόλις τρεις ομάδας που είχαν τερματίσει εκτός τετράδας στην Περιφέρειά τους στη regular είχαν καταφέρει να φτάσουν ως τους Τελικούς. Ακριβώς ίδιος είναι ο αριθμός και όσων το έχουν καταφέρει τα τελευταία πέντε χρόνια.
Η διαδρομή τους ως εδώ
Για τους Celtics η χρήση της λέξης “διαδρομή” ακούγεται οριακά ως και υπερβολή, μιας και περισσότερο ως “βόλτα” θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα φετινά παιχνίδια τους στην Ανατολή. Η σεζόν τους έκλεισε με ρεκόρ 64-18, με τρίτη στο κιβώτιο. Ο πρώτος γύρος των Playoffs τους βρήκε να σαρώνουν το Miami (χωρίς Butler) με 4-1. Έδωσαν και το ένα παιχνιδάκι που πάντα χαρίζουν στον αντίπαλο (για να υπάρχει και λίγη γκρίνια και αμφισβήτηση στα social media), είδαν τους Tatum, Brown και Derrick White να μοιράζονται το βραβείο του πρώτου σκόρερ ενός αγώνα, ανάλογα την περίσταση. 4-1 απέναντι και στο Cleveland, με τον Donovan Mitchell να χάνει επίσης μέρος της σειράς. Και εδώ το ίδιο μοτίβο, το Game 2 χάρισμα στον αντίπαλο, μετά ο Tatum μοίρασε δύο 30άρες και η σειρά έκλεισε στο πέμπτο παιχνίδι. Σκούπα στους Τελικούς Περιφέρειας με 4-0 απέναντι στους Pacers, που μάλλον ήταν ευχαριστημένοι απλά με την συμμετοχή για φέτος, ίσως στην πιο γεμάτη σειρά του Jaylen Brown -και με την ελπίδα πως ο Tatum, που βέβαια είναι πρώτος σε πόντους, assists και rebounds στην postseason του συνόλου, έχει κρατήσει το καλύτερο για το φινάλε.
Ακριβώς αντίθετα, ως προς τη χαλαρότητα δηλαδή, οι Mavericks έβαλαν το τελευταίο τους ποντάρισμα στην trade deadline (με τους Gafford και Washington Jr.) και πίεσαν για να φτάσουν στο ρεκόρ 50-32 (που για τη Δύση σημαίνει μόλις 5η θέση). Επικράτησαν των πολυδιαφημισμένων Clippers (με τον Kawhi να είναι στο διαρκές μέσα-έξω) με 4-2 στον πρώτο γύρο, παρότι είδαν την ομάδα του L.A. να σπάει την έδρα τους στο Game 4 και να επαναφέρει, για λίγο, το πλεονέκτημα στην Καλιφόρνια. Σεμινάριο απέναντι στους νεανικούς Thunder, με τους Lively και Gafford να χτυπούν την (κάπως άδεια) frontline της Oklahoma και τον Luka να καθαρίζει τα δύο τελευταία παιχνίδια για το 4-2. Ακόμη μεγαλύτερο σεμινάριο στους τελικούς περιφέρειας, εκεί που ξεχαρβάλωσαν τη συντονισμένη άμυνα των Timberwolves που είχε βάλει δύσκολα σε όλη την υπόλοιπη Δύση. Κορυφαία σειρά για τον Doncic με 32,5 πόντους μέσο όρο και νούμερα που άγγιξαν το triple-double, από κοντά και ο χορευτής Irving, ένα σαρωτικό 4-1 και τώρα…Τελικοί!
Γιατί θα το πάρουν οι Celtics
Αλέξανδρος Μήτσιου: Ένα μεγάλο ατού των Μάβερικς ως τώρα ήταν η κυριαρχία πάνω από την στεφάνη με τους Lively και Gafford σε πρώτο πλάνο. Πόσες και πόσες κατοχές εξασφάλισαν στη δική τους πλευρά σκεπάζοντας το καλάθι του Dallas, δίνοντας μομέντουμ και βαθιές ανάσες στην ομάδα τους. Οι Porzingis και Horford όμως δεν είναι κατά συνθήκη stretch ψηλοί όπως ο Chet, βγάζουν το ψωμί τους έτσι. Η άμυνα του Kidd θα ξαπλώσει στο κρεβάτι του Προκρούστη και οι χώροι θα ανοίξουν διάπλατα. Πεδίον δόξης λαμπρόν για τους Tatum και Brown ώστε να επιτεθούν στο καλάθι. Και αν οι ψηλοί μείνουν μέσα ένα δύο βήματα για να προλάβουν ακριβώς αυτό, κινδυνεύουν με βομβαρδισμό. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Δημήτρης Βούρδας: Εάν κάτι χαρακτηρίζει τους φετινούς Celtics, εκτός από την εύκολη πορεία τους στα Playoffs της Ανατολής και τις μόλις δύο (εντός έδρας κιόλας) ήττες, αυτό είναι η ετοιμότητα και η προσαρμοστικότητα τους τόσο μέσα στους αγώνες, όσο και σε βάθος μίας σειράς. Το ρόστερ των Playoffs δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτό, οι μπάλες πάλι θα περνάνε μόνο από τους Tatum-Brown, όμως η δυνατότητα να αντιμετωπίσουν είτε μια πολύ καλή άμυνα, είτε μια πολύ καλή επίθεση και να φέρουν κάθε ματς στα μέτρα τους, είναι χαρακτηριστική. Οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν από τους Mavericks σίγουρα είναι πιο έντονες απ' ότι βρήκαν στις τρεις σειρές μέχρι τους Tελικούς, αλλά δεν είναι ότι είχαν κι όλα τα όπλα τους διαθέσιμα.
Δημήτρης Χ.: Γιατί είναι η πιο έτοιμη ομάδα. Μπορεί συνολικά (και ειδικά στην Ελλάδα) να μην εκτιμούμε ιδιαίτερα την πορεία αν εκείνη δεν φέρνει τον τίτλο, ή έστω Tελικούς, όμως με τους δύο Js (Tatum & Brown) οι Celtics έχουν φτάσει πέντε φορές μίνιμουμ τους τελικούς περιφέρειας, ενώ μία απ’ αυτές τις πορείες τους βρήκε στους Tελικούς -δύο με τη φετινή. Είναι πάντα εκεί κοντά, να διεκδικούν. Ίσως ήρθε η ώρα, στην πιο ξεκούραστη διαδρομή τους μέχρι τώρα. Επίσης, το ποντάρισμά τους για ανταλλαγή του Marcus Smart και επαν-επένδυση στους Porzingis και Holiday πέτυχε. Είναι επτά παίκτες πρακτικά, αλλά δυνατοί επτά. Επίσης ναι, οι Kyrie και Luka δεν σταματιούνται εύκολα, ή και καθόλου. Εάν ένα δίδυμο μπορεί να τους πιέσει πραγματικά ωστόσο, είναι εκείνο των Holiday και White. Το δικό τους δίδυμο είναι ίσως το έξτρα βήμα για τον Τίτλο.
Pete Seizis: Δεν έχω σκοπό να πρωτοτυπήσω σε σχέση με τις απαντήσεις των υπολοίπων. Η σταθερότητα καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, η εξαιρετική εικόνα που παρουσίασαν τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση οι Κέλτες είναι που τους καθιστά φαβορί για το δαχτυλίδι. Η παρουσία του καλικάντζαρου από τη Λετονία είναι ικανή να αφαιρέσει λίγη από τη δύναμη των Mavs στο ζωγραφιστό, ακόμα και το stretch στοιχείο που έχει αυτός και ο Horford να τους τραβήξει έξω από τη ρακέτα και να δώσει τους χώρους που θέλουν οι Brown, Tatum για να εφορμούν στο καλάθι. Και φυσικά, το δίδυμο White-Holiday στην περιφέρεια μπορεί να βάλει δύσκολα στο αντίστοιχο των αντιπάλων τους. Όσα τρικς και αν θέλει το προπονητικό επιτελείο του Dallas στο να προστατεύσει τον Doncic στην άμυνα, το αντίστοιχο των Boston έχει πλειάδα παικτών που μπορούν να τον στοχεύσουν και να τον ταλαιπωρήσουν.
Gus Χρυσοχού: Αν μιλήσουμε για μια τύπου “δικαιοσύνη” - όσο αυτός ο όρος μπορεί να είναι δόκιμος σε ένα αθλητικό γεγονός πριν καν ξεκινήσει -γιατί θεωρητικά οι Celtics είναι η καλύτερη ομάδα. Φάνηκαν πιο δυνατοί και πιο σταθεροί από τους αντιπάλους του καθόλη τη διάρκεια της σεζόν - και όχι μόνο. Ας μην ξεχνάμε πως αυτή είναι η δεύτερη παρουσία τους σε Tελικούς τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ πέρυσι πήγαν και μέχρι τους τελικούς της Ανατολής για να αποκλειστούν από το Miami. Επιπλέον, σε αγωνιστικό επίπεδο τα φτερά τους στα πρόσωπα Tatum και Brown δεν έχουν αντίπαλο. Δεν μπορώ να φανταστώ τα αμυντικά τρικ του Kidd που θα φέρουν σε μια επιθετική αμηχανία αμφοτέρους. Οι Celtics, εκτιμώ, πως θα επιχειρήσουν να ανοίξουν τόσο πολύ τους χώρους στην επίθεση με την αθλητικότητα και το σουτ τους, κίνηση που ενδεχομένως θα αποτελέσει έναν άλυτο γρίφο για τους Mavs σε όλη τη διάρκεια της σειράς.
Νίκος Ραδικόπουλος: Πιάνοντάς το από εκεί που το άφησε ο Gus, ενώ πολύς λόγος γίνεται για την άμυνα των Celtics, φαίνεται πως υποτιμάται κάποως συλλογικά η επιθετική του αποτελεσματικότητα. Συγκεκριμένα, ήταν πρώτοι σε offensive rating τόσο στη regular (123,2 πόντοι ανά 100 κατοχές), όσο και στα Playoffs ως τώρα (120,1), ευστοχώντας στα περισσότερα τρίποντα ανά αγώνα και στις δύο περιπτώσεις (16,8 regular, 15,8 postseason ανά 100 κατοχές). Συνεπώς, δεν τους είναι άγνωστο ή δύσκολο, αν τα ματς φύγουν σε ψηλά σκορ να είναι εκείνοι που θα βάλουν τους περισσότερους.
Γιάννης Χάτσιος: Από την πλευρά μου νομίζω πως, ενώ θα γίνονται φυσικά τακτικές προσαρμογές και θα δοκιμάζονται ιδέες κατά τη διάρκεια της σειράς, η σκηνή των Τελικών και το στήσιμο των ομάδων θα κριθούν από τον “ποσοτικό” παράγοντα. Νομίζω πως πρόκειται για μια σειρά που δεν υπάρχουν mismatches ή ευάλωτα σημεία. Στην πλευρά της επίθεσης, οι Celtics έχουν περισσότερους παίκτες οι οποίοι αν βρεθούν με την μπάλα στα χέρια τους στα δύσκολα μπορούν να βρουν προσωπικό σκορ ή να δημιουργήσουν με καλές προϋποθέσεις. Στην απέναντι πλευρά της άμυνας, οι Celtics έχουν “περισσότερο κορμί”, δηλαδή κανείς από τους παίκτες του κλειστού rotation τους δεν στερείται δύναμης, και είναι όλοι τους “κωλοπετσομένοι” - άρα λιγότερο εύκολα θύματα για τον λειτουργικό όγκο του Luka Doncic, ο οποίος αποδείχτηκε ανυπέρβλητο -κυριολεκτικά- εμπόδιο για τους αμυντικούς των Timberwolves.
Γιατί θα το πάρουν οι Mavericks
Αλέξανδρος Μήτσιου: Σε μια σειρά Τελικών που ενδεχομένως να κριθεί σε ένα άτυπο 2 νs 2, οι Mavericks έχουν το καλύτερο δίδυμο της σειράς. Κανένα diss στους παικταράδες του Mazzulla, απλώς το Doncic και Irving ρολάρει ιστορικά καλά αυτή την στιγμή. Για παράδειγμα, τα ποσοστά προσπαθειών των δύο παικτών στα τρίποντα και στο ζωγραφιστό είναι σχεδόν αντίστροφα: 44-38 ο Luka, 36-47 ο Kyrie. Δεν μιλάμε απλώς για ένα one-two punch ούτε για λογική “μία σου και μία μου”, αλλά για ένα ιδανικά αλληλοσυμπληρούμενο δίδυμο. Τα ένστικτά τους είναι φονικά, μιλάμε για κορυφαίους winners. Δηλαδή μπροστά στους Tatum και Brown φαίνονται μεγαλύτεροι στα μάτια μου, και αυτό μπορεί να επηρεάσει τους τελευταίους ψυχολογικά. Για το τι θα τραβήξουν οι Porzingis, Horford ας μη μιλήσουμε καλύτερα.
Δημήτρης Βούρδας: Γιατί βγήκαν πρακτικά άβρεχτοι και κυρίαρχοι από την κόλαση των δυτικών Playoffs. Η κορυφαία επίθεση της περιφέρειας βρισκόταν στην Οκλαχόμα και ισοπεδώθηκε από την άμυνα του Dallas, ενώ μια εβδομάδα αργότερα η κορυφαία άμυνα των τελευταίων ετών, αυτή των Wolves, διαλύθηκε στις ορέξεις των Doncic, Irving. Ο συνδυασμός τους μοιάζει τρομακτικός απέναντι στην οποιαδήποτε αντίπαλη ομάδα και ο περιορισμός τους, μέσα σε ένα ρόστερ με πολύ σουτ και ιδανικούς ψηλούς που κόβουν στο καλάθι, δίνοντας μέγεθος στη ρακέτα είναι και ο λόγος που οι Mavericks έχουν κάτι παραπάνω από τύχη απέναντι σε μια από τις πιο εμφατικά κυρίαρχες ομάδες των τελευταίων ετών.
Δημήτρης Χ.: Γιατί έχτισαν έναν διεκδικητή όταν η υπόλοιπη Λίγκα δεν τους παρακολουθούσε. Το μίνι βύθισμα πέρυσι, το tanking των τελευταίων αγωνιστικών, κράχτηκε από αρκετούς (και από εμένα) ήταν εκείνο που τους έδωσε το δικαίωμα να επιλέξουν τον απόλυτα ταιριαστό rookie Dereck Lively, και με το double-down και τις προσθήκες των Gafford και Washington Jr. στη frontline, οι Μavs έχουν ακριβώς τα κορμιά που χρειάζονται. Μέγεθος, ταχύτητα γύρω από το καλάθι, μακριά άκρα και ενέργεια στην άμυνα. Έντυσαν με τον κατάλληλο συμπληρωματικό μανδύα τον δημιουργό Doncic και έχουν απελευθερώσει τον καλλιτέχνη Kyrie. Σάρωσαν τρεις γύρους στα Playoffs με μειονέκτημα έδρας, και όποιος τους υποτίμησε το πλήρωσε. Μπαίνουν υγιείς στους Τελικούς, με τον Irving να πετάει και τον Luka να παίζει άψογα, όσο τα πόδια του αντέχουν. Ο ορισμός του ‘’δεν θέλω να σας βρω απέναντί μου’’ και με απόλυτο στόχο να προηγούνται 3-2 όταν έρθει το Game 6 στο Dallas. Κι εκεί...
Pete Seizis: Γιατί πάνε στους Τελικούς «κωλοπετσωμένοι». Μειονέκτημα έδρας με Clippers, με Thunder, με Wolves; Κανένα πρόβλημα. Το δίδυμο Irving - Doncic είναι ασταμάτητο, το διαπίστωσαν άλλωστε και κορυφαίες άμυνες όπως των Oklahoma, Minnesota, συνεπικουρούμενοι από το υπόλοιπο ρόστερ. Ο Jason Kidd και το επιτελείο του, παρότι δέχεται τη χλεύη για την προπονητική του αξία, κυρίως λόγω των προηγούμενων περασμάτων του σε Nets και Bucks, έχει αποδείξει πως έχει ανέβει επίπεδο: τα triple switches τους στην άμυνα, τα nextings για να προστατευτούν οι περιφερειακοί δίνουν και παίρνουν, αποτελεσματικά ως επί το πλείστον, ενώ όσες παγίδες και να βάλουν στον Σλοβένο παιχταρά, ουδείς στο ΝΒΑ μπορεί να είναι τόσο αποδοτικός και ικανός στη δημιουργία όσο αυτός. Ελάτε παιδιά, ο καλύτερος pick ‘n roll χειριστής είναι ο τύπος. Πιο ανοιχτό rotation από τους αντιπάλους, με παίκτες που μπορούν να έρθουν από τον πάγκο και να συνεισφέρουν περισσότερο από ότι οι Celtics.
Gus Χρυσοχού: Οι Mavs είναι οι πιο fun to watch ομάδας σε αυτά τα Playoffs, όπως αυτά εξελίχθηκαν. Η κίνηση να αποκτήσουν τον Kyrie, όχι μόνο τους δικαιώνει, αλλά τους φέρνει ένα βήμα πριν το δαχτυλίδι. Και ακριβώς αυτή η παρουσία είναι που θα δώσει την ώθηση που θέλουν οι Mavs για να φτάσουν στη δεύτερη κατάκτηση του Πρωτάθληματος. Το Dallas έχει ακολουθήσει σε όλη την ως τώρα πορεία του ένα πολύ συγκεκριμένο πλάνο, το οποίο το έχει εκτελέσει κατά γράμμα και απαρέκλητα. Τα picks που στήνονται ουσιαστικά, λίγο κάτω από το κέντρο, δίνουν το δικαίωμα τον Irving είτε να κάνει split στους αμυντικούς με τις ικανότητές του, είτε να πασάρει γρήγορα σε έναν ελεύθερο συμπαίκτη, θα είναι κάτι που θα δούμε σε μεγάλο βαθμό και στους τελικούς. Μέχρι στιγμής, καμία ομάδα δεν έχει καταφέρει να σταματήσει αυτό το απλό play του Kyrie και έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον αν θα μπορέσουν να έχουν μια απάντηση οι Celtics. Το Dallas, επίσης, θα επιχειρήσει να ανοίξει τους χώρους, καθώς μπορεί - και θέλει, όπως έδειξε - να κυνηγήσει το ελεύθερο σουτ. Η αποτελεσματικότητα στο σουτ είναι αυτή που θα οδηγήσει την ομάδα του Kidd και σε αυτή τη σειρά. Aν εμφανιστούν τόσο καλοί σε αυτό το κομμάτι, όσο και στα προηγούμενα παιχνίδια, έχουν μεγάλες πιθανότητες να σηκώσουν το δεύτερο λάβαρό τους στο American Airlines Center.
Νίκος Ραδικόπουλος: Ενδεχομένως επειδή η μια βδομάδα ρεπό ως τους Τελικούς να ήταν πιο κρίσιμη από όλους (ακόμα και από τον Porzingis) για το κορμί του Luka, που ξεκίνησε με μισό πόδι την postseason, και σαν σε ηλεκτρονικό παιχνίδι, κάθε νίκη του αύξανε την ενέργεια και την υγεία, αντί, όπως στην πραγματική ζωή, να του τις μειώνει. Παρότι το αφήγημα “η ομάδα με τον καλύτερο παίκτη στο ΝΒΑ, κερδίζει” στατιστικά εφαρμογή βρίσκει εφαρμογή μόλις σε ένα ποσοστό κοντά στο 70% (stat από Thinking Basketball), εδώ ο καλύτερος παίκτης της σειράς είναι μάλλον ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Και αν το πιο πρόσφατο αντιπαράδειγμα είναι ο LeBron κόντρα στους Warriors, μάλλον ο Luka είναι πιο κοντά στον LeBron από ό,τι οι Celtics στους Warriors του 2017 και 2018. Και ο Luka από τα 16 του αποδεικνύει πως ευκαιρίες στο υψηλότερο επίπεδο όχι μόνο δεν τις αφήνει να περνάνε, αλλά αντίθετα, του γυαλίζουν το μάτι παραπάνω, κάνοντάς τον να λάμπει συνολικά εντονότερα.
Γιάννης Χάτσιος: Όπως ανέφερα και στο επιχείρημα υπέρ των Celtics, οι Tελικοί στα μάτια μου φαντάζουν το καλύτερο παράδειγμα του “μπείτε, παίξτε, και ο καλύτερος ας κερδίσει”. Φαίνεται υπεραπλουστευτικό να ανάγουμε τη σειρά σε αφηγήματα ή μεταφυσικούς παράγοντες, αλλά ειλικρινά εκεί βλέπω την υπεροχή των Mavericks. Ο Kyrie Irving έχει αποδείξει ότι είναι ένας από τους καλύτερους σκόρερ της Iστορίας σε αυτό το επίπεδο, έχοντας τη δημιουργικότητα να δραπετεύσει κάθε αμυντικής μέγγενης, και μοιάζει να γυρίζει έναν ψυχολογικό διακόπτη στα δύσκολα. Κυρίως όμως, ο Luka Doncic μοιάζει να έχει το άστρο, το αφήγημα του παίκτη που διεκδικεί τον τίτλο του κυρίαρχου NBAer σηκώνοντας το Tρόπαιο και αποκαθηλώνοντας τον προηγούμενο “Bασιλιά” -ένα αφήγημα που λείπει από τους Celtics, οι οποίοι φαντάζουν μια εκπληκτική ομάδα, χωρίς ο Tatum -μέχρι τώρα- να έχει, ηθελημένα ή όχι, βάλει το όνομα του στην κάλπη της κυριαρχίας. Ίσως να το κάνει, αλλά αυτή τη στιγμή η μεταφυσική λέει “Luka”.
Οι x-factors
Αλέξανδρος Μήτσιου: Ως τώρα ο Kidd έχει διαχειριστεί θεσπέσια τους ψηλούς του. Φροντίζει ώστε στο παρκέ να βρίσκεται σε κάθε δεδομένη στιγμή ένας εκ των Gafford, Lively. Αυτό αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για τους Celtics όταν βρεθούν στο παρκέ οι second units. Θα μου πείτε, πόσα λεπτά θα είναι αυτό σε Τελικούς. Όσα και αν είναι, ο δυσκίνητος Luke Kornet αποτελεί ιδανικό θήραμα για τους ταχύτατους ψηλούς των Mavericks. Επομένως, αν ο κοντύτερος αλλά θηριώδης Xavier Tillman πάρει λεπτά και κερδίσει αυτές τις μονομαχίες θα είναι ο αθέατος ήρωας της σειράς. Wild guess το ξέρω, αλλά μου αρέσει.
Δημήτρης Βούρδας: Εφόσον ο Porzingis εμφανιστεί -και παραμείνει- υγιής στο παρκέ των Τελικών, το πλεονέκτημα των Celtics είναι τέτοιο που δεν αφήνει πολλούς x-factors με την ευρεία έννοια του όρου. Δεν θα ξαφνιαστεί δηλαδή κανείς εάν ο Derrick White ή ο Jrue Holiday ή ακόμη ο Al Horford γείρει την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του, γύρω από τη μάχη των δύο καλύτερων διδύμων στο ΝΒΑ. Άλλωστε εάν το κάνουν σε βάθος αγώνων, ο Tίτλος θα καταλήξει στη Βοστώνη, μάλλον. Για το Dallas τα πράγματα είναι λιγότερο στρωτά, κάτι που θεωρητικά αφήνει περιθώρια εκπλήξεων αναφορικά με τις επιδόσεις των παικτών. Εκτός από τα προφανή παραδείγματα, ακόμη και ένα-δύο απλώς καλά παιχνίδια από τον Josh Green ή (δύσκολα) του Tim Hardaway Jr. ίσως δώσουν ένα πλεονέκτημα στους Mavericks.
Δημήτρης Χ.: Σε μία αναλογία με τη μπασκετική Ρεάλ Μαδρίτης εδώ στα δικά μας, νομίζω πως οι Celtics δεν έχουν στην πραγματικότητα x-factors. Εάν ένας, δύο, εκ των δεύτερων ρόλων βγουν ακόμη πιο μπροστά, η Βοστώνη δύσκολα αντιμετωπίζεται. Οπότε θα πάω με το Dallas και τον Derrick Jones Jr. Στη σειρά απέναντι στους Thunder έκανε μαγικά πράγματα, ειδικά στα τελευταία παιχνίδια που άγγιζε τους 20 πόντους ανα αγώνα με 60 και 67% από το τρίποντο. Κόντρα στους Wolves επανήλθαμε στις εργοστασιακές, οπότε περιμένουμε να δούμε ποια βερσιόν του θα εμφανιστεί. Εάν είναι και πάλι σημαντική επιθετική μετοχή, βάζοντας και το κορμί του πάνω στους Js για όση ώρα χρειαστεί, οι Mavs ξεκλειδώνουν έναν ακόμη άσο στις θέσεις των forwards.
Pete Seizis: Να διαλέξω έναν από κάθε πλευρά. Από τους Celtics θα πω τη γάμπα του Porzingis. Ο Λετονός, πάλαι ποτέ Unicorn, νυν πιο κοντά σε μπασκετικό καλικάντζαρο, έχει αγωνιστεί σε μόλις τέσσερα παιχνίδια στα Playoffs και αυτό στα τέλη Απριλίου. Σε μία γραμμή ψηλών, όπως αυτή των Mavericks, είναι υπεραπαραίτητος τόσο για την ικανότητα να τραβήξει έξω από το ζωγραφιστό τους Gafford, Lively όσο και για τον έλεγχο του εναέριου χώρου. Θα παραμείνει υγιής, ή πάλι θα αποσυρθεί στα pits; Για τους Mavericks, θα πω τον P.J. τον Washington. Ο παίκτης που έχει βοηθήσει τα μάλα στην αλλαγή εικόνας της ομάδας από την trade deadline και έπειτα. Τα γωνιαία τρίποντά του κατά τα Playoffs βρίσκουν στόχο με ποσοστό 41% κάτι που είναι απόλυτα κομβικό στον τρόπο παιχνιδιού τους. Εξαιρετικός rim runner, θα κληθεί να μαρκάρει πιθανολογώ και τον Tatum και να τον περιορίσει όσο είναι αυτό δυνατόν. Με τις πεντάδες που έχουν οι Celtics, εφόσον οι ψηλοί βγαίνουν και στο τρίποντο να απειλήσουν ίσως είναι αυτός που θα μαρκάρει εκεί ή να μένει στην πίσω ζώνη άμυνας ως help defender.
Gus Χρυσοχού: Για τους Celtics θα πάω αποκλειστικά με την άμυνα του Jrue Holiday. Είναι σίγουρο πως θα κληθεί να αναλάβει τον Kyrie, ενώ δεν νομίζω πως θα φοβηθεί ο Mazzula να τον ρίξει και πάνω στον Doncic, σε ορισμένες περιπτώσεις. Από πλευράς Mavericks, είναι αρκετοί που είναι υποψήφιοι για αυτόν τον “τίτλο”. Ωστόσο, η παρουσία του Daniel Gafford είναι εκείνη που θα κλειδώσει την επιτυχία του Dallas. Αποτελεί έναν από τους πιο “οικονομικούς” παίκτες των φετινών playoffs, με σωστές επιλογές στην επίθεση, τη στιγμή που η έφεσή του στα rebounds και στα blocks, είναι ιδιαίτερα υψηλή.
Νίκος Ραδικόπουλος: Αναφέρθηκαν αμφότερα αλλά να τα αναφέρω πιο συγκεκριμένα εγώ: α) τα τρίποντα από τις γωνίες του Dallas. Είναι η ομάδα με τα περισσότερα εύστοχα τέτοια στην φετινή postseason (πάνω από τέσσερα ανά αγώνα), την ίδια ώρα που η άμυνα των Celtics δέχεται μόλις 1,5 γωνιακό ανά αγώνα. Δεύτερο, οι τρίτοι ρόλοι του Dallas, Derrick Jones Jr, και P.J. Washinghton. Όπως σωστά αναφέρθηκε, κόντρα στους Thunder, που κατά τρόπο παρομοιάζουν στο τι κλείνουν και τι επιτρέπουν στην αντίπαλη ομάδα, τους δόθηκαν οι χώροι και τα σουτ και αυτοί τα έβαλαν σχεδόν όλα. Αν και πάλι εκμεταλλευθούν τους χώρους και τα σουτ που θα τους δωθούν, θα αποτελέσουν και τώρα τον κομβικό παράγοντα της σειράς.
Γιάννης Χάτσιος: O Πρωταθλητής Jrue Holiday, των 15 σεζόν στο ΝΒΑ και των δύο Αll-Star Games, δεν είναι ακριβώς ο ορισμός της έννοιας “x-factor”. Παρόλαυτα, στο παρόν σύνολο των Celtics έχει αναλάβει έναν “τόσο-όσο” ρόλο, τον οποίο εκτελεί στην εντέλεια. Αυτό ίσως είναι κάτι το οποίο οι αντίπαλοι λαμβάνουν ως δεδομένο. Το να αναλάβει περισσότερες εκτελεστικές πρωτοβουλίες, και να σουτάρει περισσότερα από τα πέντε τρίποντα ανά αγώνα στα οποία ευστοχεί με 40%, μπορεί να αποτελέσει την επιθετική σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι των αμυντικών λύσεων των Mavericks.
Πρόγραμμα
Game 1: Dallas Mavericks @ Boston Celtics, Παρασκευή 07 Ιουνίου, TD Garden, 03:30
Game 2: Dallas Mavericks @ Boston Celtics,, Δευτέρα 10 Ιουνίου, TD Garden, 03:00
Game 3: Boston Celtics @ Dallas Mavericks, Πέμπτη 13 Ιουνίου, American Airlines Center, 03:30
Game 4: Boston Celtics @ Dallas Mavericks, Σάββατο 15 Ιουνίου, American Airlines Center, 03:30
Game 5: Dallas Mavericks @ Boston Celtics, Τρίτη 18 Ιουνίου, TD Garden, 03:30 (αν χρειαστεί)
Game 6: Boston Celtics @ Dallas Mavericks, Παρασκευή 21 Ιουνίου, American Airlines Center, 03:30 (αν χρειαστεί)
Game 7: Dallas Mavericks @ Boston Celtics, Δευτέρα 24 Ιουνίου, TD Garden, 03:00 (αν χρειαστεί)
Τι θέλουμε να γίνει
Αλέξανδρος Μήτσιου: Φίλοι, ειλικρινά δεν ξέρω τι θέλω (καμία έκπληξη εδώ). Οι Celtics εδώ και χρόνια φτάνουν στην πηγή και νερό δεν πίνουν, πρέπει κάποια στιγμή να ξεδιψάσουν. Αν όχι φέτος, πότε; Οι Mavericks από την περσινή παρακμή, βρίσκονται πλέον τέσσερις νίκες μακριά από ένα ανεπανάληπτο Πρωτάθλημα. Και οι δύο το αξίζουν, και οι δύο πρέπει να το πάρουν. Ειλικρινά θα είμαι ικανοποιημένος ό,τι κι αν γίνει. Ίσως έχω λίγο παραπάνω συναίσθημα για το Dallas.
Δημήτρης Βούρδας: Θέλω κυριαρχία του Τριφυλλιού σε Ευρώπη και ΝΒΑ, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Φάγαμε τη λεζα το 2022 με τον Curry και τον μετεωρίτη Jordan Poole, που έκανε τη χρονιά της ζωής του και έκτοτε παίζει σαν να παράτησε το μπάσκετ. Η κατάκτηση ενός Τίτλου για το δίδυμο Brown-Tatum θα είναι το επιστέγασμα μιας κοινής πορείας που έχει χτιστεί μέσα από εκπληκτικά έντονες και εντυπωσιακές, αλλά και τελικώς απογοητευτικά λειψές, πορείες στα Playoffs, τώρα είναι η ώρα τους. Από το 2008 και μετά η Βοστώνη δεν είχε ποτέ τέτοιας τάξεως ευκαιρία να επιστρέψει στα Πρωταθλήματα. Και ίσως να είναι δύσκολο να την ξαναβρεί.
Δημήτρης Χ.: Να το πάρουν οι Mavericks, με μία μεγάλη σειρά του Kyrie Irving. Πολύ μακριά από τις ακρότητες του παρελθόντος και το μπουρλότο που έφερε η παρουσία του σε Βοστώνη (για δες!) και Brooklyn, o Ky έχει γίνει η φωνή των αποδυτηρίων στο Dallas, εκείνος που κουβαλά την εμπειρία ενός Πρωταθλήματος (και ενός πρωταθληματικού σουτ, ίσως του μεγαλύτερου σε εκείνο το Game-7 απέναντι στο Golden State) και στέκεται άξιος συμπαραστάτης εκτελεστικά, δίπλα στον Luka Doncic. Δεν τραβάει το σόου επάνω του, προσπαθεί στην άμυνα, διαβάζει το παιχνίδι πολύ σωστότερα από κάθε άλλη φορά στη μεγάλη καριέρα του και όταν τελικά παίρνει την μπάλα στα χέρια για να εφορμήσει στο καλάθι, εκεί συμβαίνουν μαγικά. Απομένει μία δυνατή σειρά τελικών για την απόλυτη μπασκετική αιωνιότητα.
Pete Seizis: Όχι κύριε Βούρδα. Δεν θέλουμε “τριφυλιακή κυριαρχία” και στο ΝΒΑ. Φτάνει στην Ευρωλίγκα, το πήρατε, να το χαρείτε. Μέχρι εκεί. Πως να το κάνουμε δηλαδή, αγνοί φανζ του Σλοβένου παιχταρά είμαστε από τα χρόνια του στη Μαδρίτη. Βαλκάνιοι, με το δικό μας, νευρικό παιδί, με τον φωνακλά μας. Τον τύπο που γυρίζει και λέει στον Snoop Dogg ‘’Who’s crying now motherfucker?‘’. Και ας μην είναι η γη επίπεδη κύριε Kyrie, που παίζεις ίσως το πιο ώριμο μπάσκετ στην καριέρα σου. Εξάλλου, το καλοκαίρι που πίστεψα και έγραψα ότι οι Mavericks θα μας απογοητεύσουν φέτος, διαψεύστηκα απόλυτα. Και είναι κάτι που με χαροποιεί. Μακάρι τώρα που έφτασαν μέχρι την πηγή, να ξεδιψάσουν κιόλας. Τόσα χρόνια πέρασαν από το 2011.
Gus Χρυσοχού: Συγγνώμη από τους φίλους των Celtics, αλλά θέλω να το πάρουν οι Mavericks. Όχι μόνο λόγω της συμπάθειας προς τον Luka, αλλά και γιατί όλοι χρειάζονται ιστορίες εξιλέωσης. Και ο Kyrie ανήκει σε αυτή την κατηγορία -με τα στραβά του και τα καλά του. Οι Mavericks τζόγαραν πέρυσι με την απόκτησή του, λοιδωρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό (δεν βγάζω τον εαυτό μου εκτός), αλλά με υπομονή και επιμονή κατάφεραν να χτίσουν ένα περιβάλλον για τον παίκτη, το οποίο του ταιριάζει και μπορεί να ανθίσει αγωνιστικά. Και μεταξύ μας, αυτός είναι ο πιο ώριμος Irving που έχουμε δει ποτέ.
Νίκος Ραδικόπουλος: Κυνικά; Να μην πάρουν οι Celtics το 18ο τους. Όλη αυτή η δημοσιογραφική και μη κουστωδία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, δεν θα αντέχεται για τις βδομάδες που θα ακολουθήσουν. Σε πιο μπασκετικό επίπεδο, αν όχι και απόλυτα καθαρά τέτοιο, κάθε κατάκτηση μπασκετικής κορυφής από βαλκάνιο τσόγλανο (ή και λιγότερο τσόγλανο στην περίπτωση του Jokic) αποτελεί αγαλίαση, τόσο αναφορικά τις βασικές αρχές του αθλήματος, όσο και από άποψη ομορφιάς και συμπαντικής ισορροπίας. Με την “Αγνή Σλοβένικη Καύλα” συνεπώς.
Γιάννης Χάτσιος: Η μετά Allen-Garnett-Pierce εκδοχή των Celtics έχει, κατά κάποιον τρόπο, πάρει την ταμπέλα του “loser”, ή, τέλος πάντων, του “καλοί, αλλά”. Θεωρώ πως αυτό είναι άδικο, και, ενώ οι stars τους δεν είναι παρά 26 και 27 ετών αντίστοιχα, μια ήττα στους Τελικούς θα τους φορέσει οριστικά αυτή την άδικη ταμπέλα, και θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την επόμενη μέρα. Οι Celtics εν πολλοίς χτίζουν σωστά, με λελογισμένα ρίσκα, και αρκετές κυνικές αποφάσεις, όπως αυτή του αποχωρισμού από τον Isaiah Thomas, στις απαρχές της συγκεκριμένης προσπάθειας. Για όλους όσους δεν τα κατάφεραν σε αυτή τη δεκαετία, και για όσους είναι εδώ, θα ήθελα να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο, που να έχει γραμμένο το “NBA Champions” δίπλα τους.
Τι θα γίνει
Αλέξανδρος Μήτσιου: Σε γενικές γραμμές πιο πιθανό μου φαίνεται να σπάσει το American Airlines Center παρά το Boston Garden. 4-2 οι Celtics με απονομή στο Dallas. Αν όμως πάει σε έβδομο παιχνίδι, η μενταλιτέ του Kyrie τους έχει δώσει το δαχτυλίδι.
Δημήτρης Βούρδας: Εάν οι Celtics εμφανιστούν όπως σε όλη τη σεζόν, μου φαίνεται απίθανο να χάσουν τέσσερις φορές σε επτά αγώνες, δεν το έχουν κάνει ποτέ σε όλη τη σεζόν. Δεν έχουν χάσει ούτε μια φορά εκτός έδρας στα φετινά Playoffs και έχουν δείξει εντυπωσιακά καλή εικόνα σε clutch καταστάσεις, που υποτίθεται ότι είναι το τρωτό τους σημείο. Εάν ο Porzingis είναι υγιής, θεωρητικά η σειρά γέρνει σημαντικά υπέρ τους. Στην πράξη όμως, τα πάντα θα κριθούν στα δύο πρώτα ματς του Dallas. Εάν η Βοστώνη επιστρέψει με πλεονέκτημα έδρας από εκεί, θα έχει τον πρώτο λόγο. Αλλιώς… ας μην το σκέφτομαι καλύτερα.
Δημήτρης Χ.: Game-7. Εκεί ασφαλώς έχει τον πρώτο λόγο η Βοστώνη -και μάλλον το αξίζει το πρωτάθλημα, έστω και με αυτό το πολύ σκληρό 4-3. Ακόμη κι εκεί, δεν μου πάει το χέρι να ποντάρω με σιγουριά κόντρα στους Doncic και Irving.
Pete Seizis: Σίγουρα ξέρω τι θα γίνει στα ενδότερα του σάιτ. Ο Δημήτρης Β. θα φωνάζει υπέρ των Κελτών, ο Νικόλας θα μιλάει για τις διαιτητικές αποφάσεις που θα φέρνουν όλο και πιο κοντά την ομάδα της Βοστώνης στο να ξεπεράσουν τους Lakers σε Τίτλους και εμείς θα καλοπερνάμε με αυτό. Μαντικές ικανότητες δεν έχω, η «λογική» λέει Celtics, αλλά επειδή πάντα ακούω την καρδιά, θα πω Mavericks. Και μετά ελάτε κύριε Finley να μας πάρετε τη μπύρα από τα χέρια.
Gus Χρυσοχού: Συμφωνώ με τον Δημήτρη Χ. παραπάνω, στο γεγονός πως δεν μου πάει και μένα το χέρι να κοντράρω το Dallas. Ωστόσο, όπως ανέφερα και παραπάνω, οι Celtics - μαζί με τους Nuggets και τους Heat - είναι οι πιο σταθερές ομάδες της τελευταίες τριετίας. Και επειδή κάποια στιγμή έρχεται - και πρέπει να έρχεται - η δικαίωση για το πλάνο σου, οι Celtics θα είναι οι φετινοί Πρωταθλητές του NBA.
Νίκος Ραδικόπουλος: Κάθε λέξη του Gus δυστυχώς και από εμένα. Δεν βλέπω πως το πολύ πιο σταθερά χτισμένο και σε βάθος χρόνου project των Celtics δεν θα μπορέσει να βρει τις λύσεις που χρειάζεται για να κατακτήσει φέτος το Πρωτάθλημά. Μακάρι ο Σλοβλένος να με αναγκάσει να φάω αυτές τις γραμμές εντός του επόμενου διβδόμαδου.
Γιάννης Χάτσιος: "Celtics in 7", και οι πιο δραματικοί τελικοί από το 4-3 των Cavs το 2016.
