Πρώτη στάση λοιπόν, ήταν το draft και η επιλογή του Dereck Lively, με το 12ο πικ που φρόντισαν να εξασφαλίσουν μετά από την ανταλλαγή θέσεων με τους Thunder (που πήραν το νο.10 και επέλεξαν τον Cason Wallace). Να σημειώσουμε ασφαλώς πως η έκδηλη προσπάθειά τους να πετύχουν την πρώτη 10άδα του ντραφτ, τιμωρήθηκε από τη λίγκα με πρόστιμο 750 χιλιάδων δολαρίων. Ένα μικρό βύθισμα ωστόσο σε μία σεζόν που ούτως ή άλλως χανόταν, άξιζε για να έρθει ο κατάλληλος rim-runner δίπλα στον Luka και τον Kyrie. Οι Mavericks είχαν δει το πρώτο πείραμα με τον Dwight Powell, έναν υπέροχο undersized ψηλό μετά τα σκριν και με ικανότητα πάσας μετά το short-roll, απόλυτα λογικά δοκίμασαν και με την παρουσία του (πολύ πιο ικανού, all-star επιπέδου) Kristaps Porzingis και όταν άκουσαν το ρολόι του Luka να χτυπά επίμονα έστειλαν τον Λετονό, κοίταξαν πως μπορούν να φτιάξουν ‘’από μέσα’’ στόχευσαν στο κέντρο. Διάνα. Ο Lively ρολάρει γρήγορα γύρω από τις δημιουργίες του Σλοβένου Μάγου, βάζει σκληράδα και αθλητικότητα γύρω από το καλάθι, ενώ τρέχει το παρκέ με τη φούρια του 20χρονου -ξέρετε, που νομίζει ότι έχει δύο έξτρα πνευμόνια μέχρι να καταλάβει ότι δεν έχει, κι εκεί τους λέμε «καλώς ήρθες στο κλαμπ φίλε, όλα ήταν ένα ψέμα» αλλά ήδη έχει προλάβει…τέλος πάντων, πιάνετε το νόημα.

Σε ένα ρόστερ το οποίο είναι απόλυτα (και αρμονικά) χτισμένο γύρω από τη δημιουργία του Doncic και την καλλιτεχνική εμπειρία του Irving, η διοίκηση των Mavericks πήρε το ‘’ελεγχόμενο ρίσκο’’ με έναν πρωτοετή ψηλό, ποντάροντας ότι θα βγάζει στο παρκέ όσα χρειάζεται το σύνολο, χωρίς να απαιτούνται από εκείνον έξτρα ευθύνες. Ο Lively ήταν φανταστικός απέναντι στους Thunder και αυτή την ομορφιά κουβάλησε και κόντρα στους Timberwolves. 9,5π / 7,8ρ / 2,5α κατά μέσο όρο, όντας απόλυτα εύστοχος από το παρκέ σε τέσσερα παιχνίδια -δεν έπαιξε στο Game 4, στη μόνη ήττα του Dallas δηλαδή. Και ναι, σούταρε μόνο 16 φορές και ναι, κατά βάση σκοράρει πάνω από το στεφάνι. Τα έβαλε όλα; Τσεκ. Είναι τόσο εκπληκτικό το δικό του timing που κάνει τα πάντα να μοιάζουν πιο εύκολα; Επίσης τσεκ.  Το σύνολο των χαρισμάτων του (ίσως πλην της πάσας στο short-roll, ψήγματα της οποίας ήδη βλέπουμε) εμφανίζονται παρακάτω, σε 35 δευτερόλεπτα.

Η δεύτερη στάση ήρθε στη φετινή trade deadline. Ένα double-down, που λένε, στην ιδέα. Οι Mavs είδαν την ενέργεια του Lively και αποφάσισαν να γεμίσουν τη frontline τους με τον Daniel Gafford. Με ακόμη πιο αμυντικό προφίλ σε πρώτο πλάνο (οι Mavs κατα τη διάρκεια της σεζόν είχαν βελτιωμένους δείκτες ανα 100 κατοχές στα λεπτά που ο Gafford ήταν στο παρκέ) αλλά και με παρόμοια ικανότητα πάνω από το στεφάνι, το Dallas πέτυχε να έχει ανα πάσα στιγμή ένα ψηλό στο παρκέ που μπορεί να τρέχει το γήπεδο, να είναι οικονομικός όσον αφορά τις επαφές του και να έχει ζε κάθε κατοχή τα δάχτυλα στα χέρια (και τα ελατήρια στα πόδια) διαθέσιμα για τις πάσες των Doncic και Irving. Μοιάζει τόσο απλό, μα ταυτόχρονα τόσο ταιριαστό. Ακόμη και στο τελευταίο δευτερόλεπτο να πασάρουν οι δύο δημιουργοί του συνόλου ο Gafford, όπως και ο Lively, είναι διαθέσιμος και ξεκλειδώνει μία έξτρα επιλογή στην επίθεση -συνήθως μάλιστα, δύο εύκολους πόντους. Μπορεί να μην είχε το απόλυτο του Lively στο σκορ, όμως σε 24’ μέσο όρο στους αγώνες κόντρα στη Minnesota, o Gafford είχε 25/32 εύστοχες προσπάθειες. Μία άμυνα απόλυτα προσηλωμένη απέναντι στους δύο γκαρντ ξέχασε τα δύο μεγάλα κορμιά, κι εκείνα με τον τρόπο τους ξεχαρβάλωσαν το αμυντικό ‘’άβατο’’ της Minnesota, ενώ ταυτόχρονα έβαλαν με τη σειρά τους πίεση στα μεγάλα κορμιά των Gobert και Towns -όπως έκαναν και απέναντι στον Holmgren, όπως έκαναν κι απέναντι στον ηρωικό Zubac. Μία ολόκληρη λίγκα που πλέον αναζητά τα πάντα από τους ψηλούς, άμυνα κι επίθεση, σκορ ψηλά από το στεφάνι αλλά και προσωπική εκτέλεση, δίποντο και τρίποντο, μοιάζει να ξέχασε την απάντηση στο απλό ερώτημα: «Και τι κάνουμε ρε παιδιά, με το θηρίο που τρέχει και καρφώνει;» Οι Mavs, σύμφωνα και με τις ανάγκες του δικού τους rotation, διάβασαν σωστά το δωμάτιο και φρόντισαν μέσω του draft, αλλά και με μία φθηνή ανταλλαγή με τους Wizards, να έχουν ό,τι χρειάζονται. Θησαυροί άλλωστε, υπάρχουν παντού.

Κι αφού κουβεντιάζουμε για θησαυρούς, χωμένους μέσα στην άμμο κι εκεί που δεν πιάνει το μάτι, μάλλον πρέπει να συζητήσουμε και για τον PJ Washington Jr. Βαθιά μέσα στη μετριότητα των Charlotte Hornets και τις αποφάσεις μίας διοίκησης που διαχειρίζεται μπάτζετ ΝΒΑ και παρουσιάζει σύνολα EuroCup, υπήρχε ένα υβρίδιο forward-big με ικανότητα στο σκορ, κορμί που μπορεί να τα βάλει με αρκετούς αντιπάλους (ειδικά στο ‘4’) και μία ψιλο-κρυφή μα τελικά εκρηκτική δυναμική από το τρίποντο. Οι Mavs το είδαν, και όταν o Kyle Kuzma τους είπε «μπα δεν ψήνομαι, ωραία είναι εδώ στο νεκροταφείο μπασκετικών ψυχών των Wizards» έφτιαξαν ένα ωραίο πακέτο με τους Seth Curry, Grant Williams (είπαμε, δεν πετυχαίνουν όλα τα πονταρίσματα) κι ένα πικ πρώτου γύρου για τα μάτια του 25χρονου Washington. Για τα μάτια, αλλά και τα χέρια. Και το σουτ. Και τη διάθεση, επιτέλους, να βρίσκεται σε σύνολο που έχει όντως διάθεση να κερδίσει.

Αποκορύφωμα ήταν φυσικά η σειρά του απέναντι στους Thunder. Οι αντίπαλοι επέλεξαν, δίκαια και λογικά, να στέλνουν κάθε φορά έξτρα κορμιά πάνω στους Doncic και Kyrie, εκείνοι έβρισκαν στην πρώτη ευκαιρία τον PJ στη γωνία κι εκείνος απαντούσε με 47% σε 8,2 τρίποντες προσπάθειες ανά αγώνα. Αποδοχή του ρόλου, ικανότητα αλλά και θάρρος. Δεν είναι και το πιο απλό πράγμα ξέρετε, όταν όλη σου η καριέρα έχει συνδεθεί με το…κάτι σαν μπάσκετ που παίζεται στη Charlotte. Η προσαρμογή του Washington στο σύνολο ήταν παροιμιώδης για την ηλικία του και η παρουσία του στους τελικούς περιφέρειας έβαλε τη σκέψη στους Timberwolves. Το σαράκι, ότι «αυτόν εκεί στη γωνία πρέπει να τον προσέχουμε». Κάπως έτσι, παρ’ ότι ο ίδιος ο Washington δεν ήταν εξίσου εύστοχος (25% ανά 6 προσπάθειες) δημιουργούνται εκείνα τα δύο, τρία δευτερόλεπτα που χρειάζονται οι δύο παιχταράδες του Dallas για να σε διαλύσουν. Κι αν δεν τον κάνουν εκείνοι, θα το κάνουν οι δύο ψηλοί που έρχονται σαν τρέιλερ. Η Minnesota ήταν η άτυχη που έπρεπε να διαχειριστεί όλο το πακέτο, στην καλύτερη κατάσταση και στην τοπ ψυχολογία. Κατά πάσα πιθανότητα, με μία μικρή εξαίρεση για τους υγιείς Nuggets, θα τη πατούσε όλη η Δύση.

Οι δύο ψηλοί λοιπόν, ο PJ Washington και φυσικά μία φαρέτρα επιλογών στα φτερά, με τους Derrick Jones Jr, Jaden Hardy, Josh Green, Dante Exum πάντα διαθέσιμους, και τον Tim Hardaway Jr στο μέσα-έξω. Δεν είναι άπειροι, όμως κανένα ρόστερ στα Playoffs δε στηρίζεται σε περισσότερους από 8, μάξιμουμ 9 παίκτες. Δεν είναι τοπ λέβελ, όμως είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται. Γιατί στην τελική, το μεγαλύτερο ποντάρισμα των Mavericks έγινε εκείνον τον Φεβρουάριο του 2023, το raise με το φύλλο που έγραφε Kyrie Irving.

Το ταλέντο του είναι ασφαλώς αδιαμφισβήτητο, όμως εκείνη την εποχή ο Ky ερχόταν από ένα σωρό μαλακίες συνδεδεμένες με τ’ όνομά του. Άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο σοβαρές, από ερωτήματα περί επίπεδης Γης μέχρι ασαφείς ανοησίες για τον εμβολιασμό κατά του Covid, η λίστα θεωριών και συνομωσιών δεν τελείωνε. Να σας πω την αλήθεια κιόλας, δεν ξέρω αν έχουμε φύγει τελείως από το... λιβάνισμα, δεν παρακολουθώ την κάθε κίνηση του Kyrie. Πριν σταθώ όμως στο προφανές, που είναι το απελευθερωμένο μπάσκετ που παίζει δίπλα στον Luka Doncic, να σας πω ότι έκανα ένα πέρασμα από τα All-Access βίντεο που υπάρχουν στο επίσημο κανάλι των Mavericks για τις πρώτες δύο σειρές των Playoffs, απέναντι σε Clippers και Thunder δηλαδή. Εκεί λοιπόν γίνεται παραπάνω από σαφές πως ο Kyrie είναι η φωνή του συνόλου. Το huddle είναι δικό του. Τα λόγια είναι δικά του, πριν το σύνολο βγάλει την κραυγή νίκης και πριν εκείνος στραφεί προς τον Doncic. Ευτυχώς εκεί μέσα, δεν υπάρχουν θεωρίες συνωμοσίας. Μόνο ένας μπασκετμπολίστας που έχει κερδίσει το πρωτάθλημα, και το ξέρει. Έχοντας πετύχει ένα τεράστιο σουτ και την ανατροπή από το 3-1 απέναντι στην υπερομάδα των Warriors, και το ξέρει επίσης. Με συμπαίκτες που δεν έχουν φτάσει ούτε καν κοντά στη σκέψη ενός τέτοιου πρωταθλήματος -και το ξέρει και αυτό, και προσπαθεί με τα λόγια του να το μετατρέψει σε πηγή ενέργειας για το σύνολο.

Κάνει μερικές φορές τον μπασκετικό πάστορα; Ναι, εννοείται. «Ό,τι κι αν γίνει στο τέλος της ημέρας, είμαστε αδέρφια και θα προχωρήσουμε μαζί» και περιμένεις να βγει το εκκλησιαστικό όργανο από τη γωνία και να αρχίσει η όμορφη τελετή. Έλα όμως που δουλεύει γιατί οι υπόλοιποι ακούνε, και γιατί πιθανότατα και ο ίδιος o Luka χρειαζόταν κάτι τέτοιο -μία φωνή που ξέρει, που μπορεί και ο ίδιος να ακολουθήσει, μα κυρίως που παίρνει από πάνω του την άδικη, αχρείαστη φιγούρα του μπασκετικού μεσσία σε όλα. Οι Mavericks, πέραν από το χάρισμα του Kyrie με την μπάλα στα χέρια, εκεί που ασφαλώς είναι ένας από τους κορυφαίους εδώ και δεκαετίες, πίστεψαν και στην προσωπικότητα. Ένας σταρ που ξέρει, που είδε την περσόνα του να διαλύεται, που ψάχνει ξανά τον δρόμο προς την κορυφή, που πιθανότατα δεν έρχεται με τα bullet points άλλων κορυφαίων. Ήταν ένα ρίσκο ασφαλώς, που έπρεπε να λειτουργήσουν όλα μαζί ταυτόχρονα για να πετύχει. Ε, λειτούργησαν.

Και για το μπάσκετ, τι να πούμε ρε παιδιά;

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι απλά ένα (ακραίο) εύστοχο καλάθι από τον πρώτο γύρο. Οι Mavericks δεν είχαν καν κερδίσει εκείνο το παιχνίδι. Είναι όμως η καλύτερη απεικόνιση αυτού του μπασκετμπολίστα και πώς μπορεί να προσφέρει 26,5-27 πόντους κατά μέσο όρο σε μία σειρά 6-7 αγώνων. Με καλάθια αριστοτεχνικά, ιδιοφυή, που μοιάζουν με ένα αξιοπρόσεκτο μπρέικ στην αυστηρή μουσικο-μπασκετική φόρμα. Ο Ky θα σταματήσει στον αιφνιδιασμό για να σουτάρει τρίποντο, αλλά μπορεί και να ντριμπλάρει τον αμυντικό του σε νεκρό χρόνο και να τελειώσει με αλλαγή χεριών κοντά στο καλάθι. Ή να πασάρει τελευταία στιγμή στον ψηλό που έρχεται, ανάμεσα σε μία θάλασσα από χέρια που πασχίζει να σταματήσει τη δική του εκτέλεση. Θα κάνει στην άκρη, με ευχαρίστηση, όταν ο Luka πρέπει να πάρει τα ηνία, θα βγάλει τις άμυνές του και όταν η μπάλα επιστρέψει στα χέρια του, ανοίξτε τον λευκό καμβά και δώστε το πινέλο στον Πικάσο. Είναι αυτή η δημιουργικότητα που παίζει με το μυαλό κάθε άμυνας απέναντι, που ούτως ή άλλως έχει τα δικά της άγχη και τους δικούς της υπολογισμούς -που συνήθως συμπεριλαμβάνουν τον Σλοβένο με το #77. Στα 32 του, ο Irving μοιάζει πληρέστερος από ποτέ, σε άψογη σωματική κατάσταση και με την πνευματική ηρεμία να ηγηθεί ενός νεανικού συνόλου, που θα τρέξει για εκείνον, θα πιέσει στην μπάλα για εκείνον, θα εξασφαλίσει κάθε ριμπάουντ και θα του δώσει την μπάλα απλόχερα.

Το Dallas κάπως έτσι, λίγο ανορθόδοξα, σίγουρα ινκόγκνιτο, έχτισε έναν πραγματικό διεκδικητή. Χωρίς τις παλαβές κινήσεις μετά από το μπλοκμπάστερ γύρω από τον Irving, με σωστό ποντάρισμα στις δυναμικές του συνόλου -και τελικά, με μία άψογη διαχείριση από τον κόουτς Kidd. Και τώρα η Βοστώνη, το απόλυτο φαβορί με ένα δίδυμο γκαρντ που δύναται να γείρει τη σειρά προς την πράσινη μεριά, οι επάγρυπνοι φρουροί Holiday και White, δίπλα από τους Tatum και Brown. Για να απαντήσω στο ερώτημα που ήδη σχηματίζεται, όχι, δεν μπορούν να εξουδετερώσουν τους Irving και Luka -είναι όμως το πιο ασφαλές χαρτί που μπορείς να παρουσιάσεις απέναντί τους. Να τους φθείρουν, να αναλάβουν και οι δύο Js μέχρι να λυγίσουν, έστω κι αν αυτό απαιτεί την παρουσία των δύο συνόλων σε Game 7.

Οι Mavericks από τη μεριά τους, έχουν ήδη καταθέσει στο παρκέ το πώς θα παίξουν. Κέρδισαν τρεις σειρές με μειονέκτημα έδρας, κι έμεινε μία ακόμη. Το σύνολο είναι εκεί, όπως το συζητήσαμε, και μαζί του ο παίκτης που σε αυτό το κείμενο έχει αναφερθεί μονάχα ονομαστικά: Ο Luka Doncic. Μάλλον ο καλύτερος παίκτης που θα πάρει θέση σε αυτούς τους τελικούς. Ίσως τελικά εκείνος που θα σηκώσει το καπέλο του στον υπόλοιπο οργανισμό του Dallas και θα πει «Σας ευχαριστώ πολύ που βοηθήσατε να φτάσουμε ως εδώ, ώρα να βγω ένα βήμα πιο μπροστά».

Πάμε για υπέροχους τελικούς. Καλά ξενύχτια!