Ξεκινώντας, ας δούμε τις επιλογές του κάθε συντάκτη:

Γράφουν οι Νίκος Ραδικόπουλος και Gus Χρυσοχού

Tier 1: Μάχη για την κορυφή της Περιφέρειας

1. Denver Nuggets

Για ένα πράγμα αδημονούν οι φίλοι των Nuggets, και εμείς μαζί τους για να είμαστε ειλικρινείς: Να δούμε την τριάδα Jokic-Murray-Porter Jr. να αγωνίζεται χωρίς προβλήματα τραυματισμών. Οι Nuggets με το υπάρχον ρόστερ στοχεύουν στην κορυφή της Δύσης και –επιτέλους– να πάνε μέχρι το τέλος του δρόμου, όσον αφορά τα Playoffs. Τον Jokic τον εχουμε θαυμάσει και ξέρουμε τι μπορεί να κάνει. Άλλωστε αποτελεί τον MVP της Λίγκας τις τελευταίες δύο σεζόν. Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τους δύο συμπαίκτες του αφορούν καθαρά την υγεία τους. Ο Murray επιστρέφει μετά από μια χαμένη σεζόν εξαιτίας του τραυματισμού του, ενώ ο Porter ελπίζει πως το πρόβλημα με την πλάτη του δεν θα εξελιχθεί σε χρόνιο, αλλά, αντίθετα, πως επιτέλους το ξεπέρασε. Μαζί και όλος ο οργανισμός των Nuggets ελπίζει σε κάτι τέτοιο, αφού όχι απλά τον πιστεύουν και τον στηρίζουν, αλλά αποφάσισαν να του προσφέρουν ένα πενταετές συμβόλαιο αξίας σχεδόν $180 εκατ.

Με δεδομένο πως οι Nuggets θα επιλέξουν σε αρκετές φάσεις της σεζόν να προχωρήσουν σε load management σε αμφότερους, το μεγαλύτερο βάρος θα πέσει και πάλι πάνω στον Jokic, ενώ ενδεχομένως αυτό να αποτελεί και μια χρυσή ευκαιρία και για τον Aaron Gordon, αλλά και για τον δευτεροετή Bones Hyland, ο οποίος έδωσε όμορφα δείγματα γραφής πέρυσι. Ο συνδυασμός των υγιών Big-3 της ομάδας και του υπόλοιπου ρόστερ, δίνει μια αισιόδοξη νότα στη “Mile High City”, αλλά εκτιμώ πως θα πρέπει να προχωρήσουν σε μια ακόμα κίνηση μέσα στη σεζόν για να έχουν βλέψεις για τους Τελικούς του NBA. 

2. Golden State Warriors

Ένα τέταρτο Πρωτάθλημα που τους εδραίωσε ως μια σύγχρονη δυναστεία, o Curry στο πάνθεον των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών, ο Klay επιστρέψας υγιής, ο (Dr Jekyll) Draymond ως ο καλύτερος σύγχρονος αμυντικός του παιχνιδιού, ο Wiggins να έχει πλήρως ενσωματώσει τον ρόλο του all around παίκτη και του σύγχρονου 3&D, ο Poole να διεκδικεί θέση “Splash Cousin” και από πίσω να έρχονται οι Kuminga, Moody (που για να πάρουν extra χρόνο -αλλά και να κρατηθεί κάπως και το μισθολόγιο, “θυσιάστηκαν” οι Payton II και Otto Porter), αλλά και Wiseman, καθώς και ο “θείος Andre” σε ρόλο παίκτη-προπονητή και ο “iron man” Looney, o ένας από τους μόλις πέντε παίκτες που πέρσι αγωνίστηκε και στα 82 παιχνίδια της σεζόν. Τα παραπάνω συνθέτουν το ακριβότερο ρόστερ NBA στην Ιστορία της Λίγκας, με κόστος παρά κάτι χιλιάρικα $ 200 εκατ. Enter Mr Hyde-Green και όλο το οικοδόμημα τινάζεται στον αέρα. Το πρότυπο διαχείρισης κρίσεων και σύγχρονου παραδείγματος πάει περίπατο, πάνω στην κυνική εσωτερική παραδοχή πως η Δυναστεία των Warriors έχει χτιστεί, πρώτα και κύρια, με θεμέλια την αμυντική της λειτουργία (2οι, 5οι, 25οι, 16οι, 1οι, 8οι, 1οι σε defensive rating πηγαίνοντας πίσω ως τη σεζόν 2014-15), οπότε η διατήρηση του Green στο roster φάνταζε ως η κυνική, οπορτουνίστικη απόφαση για τη διατήρηση της ομάδας σε υψηλά ανταγωνιστικά επίπεδα (δεν είναι τυχαίο πως η 25η θέση στο defensive rating έγινε τη χρονιά που ο Green έπαιξε μόλις 43 παιχνίδια, ενώ και πέρσι κατά την απουσία του η άμυνα είχε καταρρεύσει). 

Ωστόσο το τίμημα της διατήρησης της μηχανής που δένει την άμυνα πίσω και βάζει τη μηχανή σε λειτουργία μπροστά, για αρχή κόστισε τουλάχιστον $10 εκατ. παραπάνω στην ανανέωση του Jordan Poole, δευτερευόντως δεν ξέρω πόσο εύκολα δεν θα στοιχίσει σε συνοχή και μέσα στη σεζόν. Και τούτο γιατί η Ιστορία δείχνει πως στα δύο προηγούμενα (γνωστά) “ξεσπάσματα” του Green, στους Τελικούς του 2016 στον LeBron και το 2019 στον αγώνα με τους Clippers κόντρα στον Durant, οι Warriors δεν πήγαν “all the way”. 

Μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες των τελευταίων 20 χρόνων στη Λίγκα, ο Steve Kerr, με την απόφασή της μη τιμωρίας (πόσο δε μη ανταλλαγής του Green) βάζει έναν δεύτερο αστερίσκο δίπλα στο όνομά του, μετά και τις περσινές δηλώσεις του “δεν είχε πέσει κάτι στην αντίληψή μου για την συμπεριφορά του Sarver που καταγγέλλεται”. Μια σεζόν που ξεκινούσε ως σεζόν κυριαρχίας και ομαλής μετάβασης στην επόμενη φάση για τους Warriors, από την αρχή της μετατρέπεται σε σεζόν διαχείρισης κρίσεων και εντάσεων, και απόδειξης αγωνιστικής στόφας, που θα έπρεπε να θεωρείται πια δεδομένη. Πόση μαγεία και χρυσόσκονη (ala Game-4 στους πρόσφατους Τελικούς) έχει ακόμα στα μπαγκάζια του ο Curry για να μασκαρέψει όλα τα παραπάνω και κατά πόσο το “Klay mojo” μπορεί να επηρεάσει θετικά την όλη σεζόν μένει να αποδειχθεί. Αν αποδειχθεί, τότε απλά πάλι θα ψάχνουμε τον δεύτερο. Enter Mr Hyde Draymond… 

3. Memphis Grizzlies

Βλέπω τη γραμμή του over/under νίκες των Grizzlies να έχει διαμορφωθεί στο US στις 48,5 νίκες και προσπαθώ να σκεφτώ για ποιο λόγο μπορεί να είναι σε αυτό το σημείο, σημείο που προσωπικά θεωρώ πολύ χαμηλό. Ναι μεν στη Δύση (στο ΝΒΑ ολάκερο βασικά) φέτος είναι πολλές οι πολύ καλές ομάδες, ωστόσο υπάρχουν δεδομένα έξι ομάδες που κοιτάνε αποκλειστικά τον πάτο. Και οι τέσσερις από αυτές είναι στη Δύση. Άρα προσφέρονται για εύκολες τριάδες και τετράδες νικών, πολλώ δε μάλλον σε μια ομάδα όμως οι Grizzlies που έχουν αποδείξει πως δεν χαρίζουν κάστανα. Μα και πέρα από αυτό, μιλάμε για την ομάδα με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ πέρσι στη Λίγκα (56-26), μόλις μία από τις τέσσερις ομάδες με top-10 τόσο σε offensive (τέταρτοι με 114,3), όσο και σε defensive rating (έκτοι με 108,9) σε όλο το ΝΒΑ (Celtics, Suns και -RIP- Jazz οι άλλες τρεις), αλλά και την ομάδα που δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλη τους Πρωταθλητές Warriors στον δεύτερο γύρο της postseason, και δη χωρίς τον καλύτερό της παίκτη στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς. Μια απουσία με την οποία είχε συνηθίσει να παίζει η ομάδα του Memphis, καθώς ο Morant έχασε και 25 παιχνίδια regular πέρσι. 

Από αυτόν τον δεμένο -και δεδομένα αποτελεσματικό- κορμό αποχώρησαν ο Melton (για το trade asset του συμβολαίου του τραυματία Danny Green και ένα pick πρώτου γύρου) και ο Kyle Anderson, ενώ προστέθηκαν αποκλειστικά παίκτες από το draft, με κύριες επιλογές αυτές του πρώτου γύρου, τους PFs Jake LaRavia (#19) και David Roddy (#23). Οι δυο τους, μαζί με τον στην ίδια θέση αγωνιζόμενο, Santi Aldama (στο #30 στο draft του 2021), θα κληθούν να καλύψουν τόσο την αποχώρηση του “Slo-Mo”, όσο και το κενό που δημιουργεί ο (νέος) τραυματισμός του Jaren Jackson Jr. στην αρχή της σεζόν -πάντα συνεπικουρούμενοι από την πολύτιμη συνεισφορά κυρίως του Brandon Clarke, αλλά και του τίμιου Tillman. Η αποχώρηση του Melton μάλλον υπερκαλύπτεται από την παρουσία του καλύτερου αναπληρωματικού PG της Λίγκας, του Tyus Jones. Τέλος, βάθος στην ομάδα προσφέρουν τόσο ο πρόσφατα υπογράψας επέκταση συμβολαίου Konchar, όσο και ο έτερος φέρελπις Zaire Williams. 

Στο σημείο αυτό οφείλει να αναφερθεί πως το σύνολο του Taylor Jenkins έχει μάθει να ζει με τους τραυματισμούς βασικών στελεχών του. Δεν είναι μόνο τα περσινά 25 χαμένα παιχνίδια του Ja, είναι τα άλλα 50 του δεύτερου σκόρερ της ομάδας, Brooks, που επίσης δεν τους επηρέασαν, ενώ μια σεζόν νωρίτερα, το 2020-21, ο JJJ είχε αγωνιστεί σε 11 παιχνίδια όλα κι όλα. Οπότε, συνεχίζω να αναρωτιέμαι: για ποιον λόγο ξαφνικά όλος ο κόσμος δείχνει να υποτιμά τους Grizzlies;!

4. L.A. Clippers

John Wall, Norman Powell, Luke Kennard, Nicolas Batum, Robert Covington, Terance Mann, Amir Coffey, Moussa Diabate. Ο πάγκος των φετινών Clippers δεν είναι απλά ο ακριβότερος όλων των εποχών (συνολικά σαν roster είναι το δεύτερο ακριβότερο όλων των εποχών, πίσω μόνο από το …φετινό των Warriors!), αλλά είναι και τόσο γεμάτο που δίνει κάθε δυνατότητα, τόσο στον coach Lue, όσο και στο front office. Αγωνιστικά δίνει την ευκαιρία να πάνε προσεκτικά με τους Kawhi και Paul George ως τα Playoffs, αλλά και, με τα τόσα μακρά wings, να παίζει ο coach Lue το λατρεμένο του small ball. Για αυτό τον λόγο ίσως υπάρχει αποκλειστικά ένας center στο roster, ο Zubac, και στη θέση αναμένεται να δούμε να παίζει τόσο ο Morris, όσο και ο Covington, μάλλον κατα κύριο λόγο ο δεύτερος.  Η δε παρουσία τόσων “μεσαίων συμβολαίων”, της τάξης $10 εκατ. με $20 εκατ. τους κάνει δυνητικούς παίκτες για έναν ακόμα star της τάξης των $35+ εκατ. 

Όλα τα παραπάνω μπορούν να συνοψιστούν στο κάτωθι: οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί αυτή την στιγμή στους Clippers είναι βγαλμένες από το ευαγγέλιο των analytics. Ο Balmer, και το front office που αυτός έστησε, έχουν κάνει τα πάντα άψογα. Μένει πλέον να φανεί η κατάσταση που θα εμφανιστούν οι Kawhi και Paul George στο παρκέ. Τα τελευταία χρόνια έχουμε αρκετά παραδείγματα παικτών που ο ένας χρόνος εκτός τους έχει βοηθήσει να επανέλθουν σε εξαιρετική κατάσταση, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του Horford. Με την πολυτέλεια του βάθους του πάγκου, οι δύο superstars μπορούν να μπουν χαλαρά για να πικάρουν τον Απρίλη στην έναρξη των Playoffs. Έχουν την πολυτέλεια να αγωνιστούν 55 με 60 παιχνίδια ο καθένας ταβάνι, με τους υπόλοιπους να μπορούν να καλύπτουν “τα ρεπό τους” και πάλι η ομάδα να φτάσει τις 55 νίκες. Προσωπικά, μετά την αναμπουμπούλα στους Warriors, τους βλέπω ως το πρώτο φαβορί για να πάνε “all the way” ως τις 20 Ιούνη.    

Tier 2: Playoffs Locks

5. Dallas Mavericks

Οι Mavericks πραγματοποίησαν την καλύτερη πορεία τους σε postseason, μετά από εκείνη του 2011, όταν και κατάφεραν να στεφθούν Πρωταθλητές. Συνεπώς η περσινή αυτή επιτυχία έχει σηκώσει τον πήχη των φιλοδοξιών για την ομάδα του Jason Kidd. Και αν ο ίδιος επέμενε κατά τη διάρκεια της περασμένης σεζόν πως δεν υπήρξε καμία πίεση, είναι σαφές πως φέτος θα υπάρχει –όσο κι αν δεν θα θέλουν να το παραδεχθούν οι ιθύνοντες της ομάδας. Προφανώς (και φέτος) όλα τα φώτα πέφτουν πάνω στον Luka Doncic, ο οποίος θα είναι εντός της συζήτησης για το βραβείο του MVP. Το ζήτημα είναι πώς θα εμφανιστούν οι συμπαίκτες του. Η διοίκηση των Mavs προχώρησε στην επέκταση του συμβολαίου του Dorian Finney Smith ($ 55,5 εκατ. για τέσσερα χρόνια), ο οποίος έδωσε αμυντική ταυτότητα στο σύνολο του Kidd. Η απώλεια του Jalen Brunson θα είναι σημαντική, ωστόσο η προσθήκη του Christian Wood, δίνει μια σοβαρή επιλογή στους Mavs, όσον αφορά τη front court.

Σχετικά με την αποχώρηση του Brunson, το Dallas πρέπει να βρει τρόπο να καλύψει αυτούς του 21,6 πόντους που αυτός έδινε κατά μέσο όρο Η επιστροφή του Tim Hardaway Jr. δίνει σαφώς μια ανάσα στην επίθεση της ομάδας, ιδίως όσον αφορά το μακρινό σουτ. Οι Mavericks, με βάση την περσινή εικόνα, μπορούν να επαναλάβουν μια ανάλογη πορεία, αλλά μάλλον βρίσκονται μακριά για να ονειρεύονται μια παρουσία στους Τελικούς του NBA. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει δεύτερος αστέρας στην ομάδα, σε μια εποχή που κάθε άλλος ανταγωνιστής έχει τουλάχιστον έναν ακόμα, είναι πως δεν καλύφθηκε καν η βασική ανάγκη για τρίτο χειριστή. Αποτέλεσμα, τα πλήρως αποδοτικά σχήματα με έναν εκ των Dinwiddie ή Brunson δίπλα στον Luka να αποτελούν παρελθόν, καθώς απουσία τρίτου PG, αναγκαστικά ο Dinwiddie θα πρέπει να έρχεται από τον πάγκο να δίνει ανάσες στην “Αγνή Σλοβένικη Καύλα”. Στους ψηλούς η (προσυμφωνημένη;) παρουσία του McGee στη θέση του βασικού center, μπερδεύει επίσης κάπως το rotation, αφού τα καλά σχήματα της ομάδας επιβάλλουν την παρουσία του Wood, δίπλα είτε στον ευέλικτο και προσφέροντα spacing Kleber, είτε σε σχήματα με τον FDS στο “4”. Τα παραπάνω ερωτήματα δεν τους επιτρέπουν να μιλάνε για συνέχεια από την περσινή σεζόν, αλλά περισσότερο για νέες εξισώσεις που θα πρέπει να λύσουν. Και ο χρόνος που απαιτείται για να τις λύσουν, μαζί με τις εύλογες ενστάσεις για το αν καν θα καταφέρουν να βρουν τις απαιτήσεις με την τρέχουσα δομή του roster, τους χαμηλώνουν αισθητά το ταβάνι στα μάτια μου. .

6. Phoenix Suns

Θεωρητικά θα μπορούσε κανείς δόκιμα να υποστηρίξει πως την τελευταία διετία οι Suns είναι ενδεχομένως η καλύτερη ομάδα στο NBA. Πρακτικά, αυτό δεν κατάφεραν να το μετουσιώσουν σε τίποτα απολύτως, αφού πρώτα είδαν τους Bucks να κατακτούν σε βάρος τους το Πρωτάθλημα, ενώ πέρυσι είδαν πρώτα τους Pelicans να τους κλυδωνίζουν, και τους Mavericks στη συνέχεια να τους βυθίζουν στον δεύτερο γύρο των Playoffs -και μάλιστα με μια σοκαριστική εμφάνιση στο έβδομο παιχνίδι της σειράς. Είναι αναμενόμενο λοιπόν, το Phoenix να έχει υψηλές βλέψεις και φέτος και ενδεχομένως να υπάρχει μια σκέψη “εκδίκησης” για το άδοξο τέλος που είχε η περσινή σεζόν. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού οι Suns “έδεσαν” τους Booker και Ayton με supermax και max συμβόλαια αντίστοιχα, κάτι που δείχνει τη διάθεσή τους να στηρίξουν το μέλλον της ομάδας στο ντουέτο. Αν ο οργανισμός της Arizona πάντως, θέλει να διεκδικήσει κάτι παραπάνω, πολλά θα εξαρτηθούν από την υγεία του κορυφαίου point guard αυτής της γενιάς, του Chris Paul. Ο ίδιος δεν έψαξε δικαιολογίες για τον αποκλεισμό από το Dallas, αλλά ο τραυματισμός του στον τετρακέφαλο αναμφίβολα τον επηρέασε στη σειρά.

Με έναν υγιή CP3 οι Suns μπορούν να φτάσουν ακόμα και στους Τελικούς. Αυτό που έχει αποδειχθεί όμως τα τελευταία αρκετά χρόνια, αυτό είναι ένα μεγάλο “αν”. Ωστόσο πολλά δείχνουν να έχουν αναταρραχθεί σε σχέση με πέρσι. Ο Alvarado έδειξα μάλλον τον τρόπο για την απενεργοποίηση του Chris Paul στα 37 του, με πίεση σε όλο το γήπεδο, ο Ayton έμεινε μεν, χωρίς να θέλει δε (υπέγραψε στους Pacers και στους Suns επέστρεψε αποκλειστικά επειδή ήταν restricted free agent και είχαν δικαίωμα να ματσάρουν το συμβόλαιό του), ενώ η απαίτηση για trade του Crowder, επειδή θα έχανε τη θέση του βασικού από τον Cam Johnson, τους στερεί ένα σημαντικότατο γρανάζι της μηχανής τους της τελευταίας διετίας. Προβληματάκια αρκετά δηλάδή συνολικά για να θεωρήσει κανείς πως μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα και απρόσκοπτα.  

Κλείνοντας, θα πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός της υπόθεσης του Robert Sarver, ο οποίος ψάχνει αγοραστή για τους Suns και τις Mercury. Οι κατηγορίες περί ρατσιστικών και μισογυνιστικών σχολίων στους υπαλλήλους του τα τελευταία 17 χρόνια, έριξαν μια μεγάλη σκιά πάνω από το Phoenix και με την απόφαση να πουλήσει τις ομάδες, μάλλον φεύγει και ένα τεράστιο εξωαγωνιστικό βάρος από τους παίκτες. Η συγκεκριμένη εξέλιξη, μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει στην πορεία της ομάδας.   

7. Minnesota Timberwolves

Towns, Edwards, Russell, Gobert. Μια τετράδα που σαφώς ιντριγκάρει, αλλά μέχρι να δούμε το πως “κολλάνε” οι συγκεκριμένοι παίκτες μεταξύ τους, το εγχείρημα των Timberwolves μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως πείραμα. Φυσικά αυτό δεν γράφεται με αρνητική χροιά. Ίσα-ίσα. Η Minnesota είχε καιρό να δει μια τέτοια τετράδα παικτών (αν έχει ξαναδεί και ποτέ δηλαδή), η οποία μπορεί σαφώς να οδηγήσει την ομάδα σε μεγάλες βραδιές. Η παρουσία του Gobert εκεί σε πρώτη φάση μοιάζει να πλαισιώνει ιδανικά τον KAT. Ο Γάλλος center δεν θέλει πολύ την μπάλα στα χέρια του και μπορεί να ζήσει με λίγες κατοχές, σημειώνοντας τους πόντους του από τα επιθετικά rebounds και τις βολές. Παράλληλα, η παρουσία του θα σημάνει και την -ακόμη περισσότερο- stretch αγωνιστική παρουσία του Towns. Ο ίδιος ποτέ δεν έκρυψε την επιθυμία του να μην αγωνίζεται ως center και πλέον με τον Gobert συμπαίκτη μπορεί να απαλλαγεί από αυτό το βαρίδι. 

Οι γρίφοι που έχουν να λύσουν στη Minnesota, ωστόσο είναι τρεις: αφενός, αν μπορεί ο Edwards να κάνει το step-up και να εμφανιστεί ως το potential All-Star που ξέρουμε ότι έχει, σε συνέχεια των εντυπωσιακών σχετικών εμφανίσεών του στην περσινή post season, και επιπλέον αν μπορεί να διαχειριστεί το βάρος αυτό, πνευματικά. Τα πρόσφατα ομοφοβικά σχόλια του στο Instagram δεν ήταν καλό δείγμα, με αποτέλεσμα το NBA να του επιβάλει πρόστιμο ύψους $40,000, με τον ίδιο να επιδίδεται σε ανασκευή των σχολίων του λέγοντας πως σέβεται τους πάντες. Συνεπώς έχει ένα ενδιαφέρον να δούμε πως θα προχωρήσει ο ίδιος από εδώ και πέρα, αλλά και το πως θα το διαχειριστούν τα αμερικανικά Μedia. Αφετέρου, καθαρά αγωνιστικά, ο δεύτερος γρίφος έχει να κάνει με το αν Gobert και Towns μπορούν να συνυπάρξουν μαζί στα Playoffs –με δεδομένο πως θα φτάσουν εκεί οι Timberwolves. Όσο ο Γάλλος αγωνιζόταν στους Jazz, οι αντίπαλοι εκμεταλλεύονταν τα αργά του πόδια και τον εξέθεταν. Φέτος η Minnesota πρέπει να βρει τον τρόπο να κρύψει αυτό το μειονέκτημα του Gobert. Αν το κάνει, ίσως δούμε μαγικά πράγματα στην postseason. Τέλος, με τον D’Angelo Russell να περιμένει στην ουρά για το επόμενο, επίσης τεράστιο, συμβολαιό του, πρέπει να φανεί αν είναι αυτός ο guard που μπορεί να μοιράσει αποτελεσματικά τις μπάλες και να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις ώστε το όλο οικοδόμημα, τουλάχιστον επιθετικά, να λειτουργήσει αποδοτικά. Χωρίς λοιπά assets να τον ντύσουν σε ενδεχόμενο trade αντικατάστασής του, η αποτελεσματικότητά του ίσως είναι το κρίσιμο λιθαράκι που θα στηρίξει ή θα οδηγήσει σε κατάρρευση το όλο (πανάκριβο…) οικοδόμημα. 

Tier 3: Στη Μάχη των Play-ins

8. Los Angeles Lakers

Οι Lakers στα μάτια μου κινήθηκαν το καλοκαίρι σαν να έχουν ήδη δώσει τον Westbrook για δύο καλά 3&D φτερά. Ή σαν να μην τον είχαν πάρει ποτέ και να είχαν ακόμα Caruso, KCP και Kuzma στο roster. O Schroder επέστρεψε, ο Beverley κατέφτασε, μαζί με τον υγιή ξανά Nunn για να συνθέσουν την backcourt παρέα με την μόνη θετική έκπληξη της περσινής σεζόν, τον Austin Reaves, ενώ στα φτερά ήρθαν οι -ούτε ακριβώς “3” ούτε ακριβώς “D”- Lonnie Walker (ο τέταρτος), Troy Brown και Juan Toscano-Anderson. Στη δε θέση που δεν θέλει να παίζει ο Davis, αυτή του center, επέστρεψε ο θετικός Damian Jones, καθώς και -η ληστεία της offseason αν επιστρέψει στα υγιή, ημερών Wizards, επίπεδά του- o Thomas Bryant. Ο τραυματισμός του, εμφανώς ξενερωμένου και εντελώς εκτός κλίματος ομάδας, Westbrook, στο τελευταίο παιχνίδι της preseason, ίσως αποδεχτεί blessing in disguise στα χέρια του rookie coach Darvin Ham, μιας και σταματάει, έστω προς στιγμή, τη συζήτηση για το αν ο Russell θα πρέπει να ξεκινάει βασικός ή να έρχεται από τον πάγκο. Την ώρα που -με άνεση- η σωστή απάντηση είναι πως απλά πρέπει να κάθεται στο άνω διάζωμα έως ότου να φύγει. Kαι να μην κουνιέται από εκεί.. 

Μιας και το ότι θα φύγει είναι πια δεδομένο, μένει να απαντηθεί το πότε. Άμεσα σε  πακέτο με τα picks πρώτου γύρου της ομάδας του 2027 και 2029 (απαραίτητα non-protected λόγω του Stepien Rule), ή ως ελεύθερος το επόμενο καλοκαίρι; Η ανανέωση του LeBron ως το 2025, στην πιο θετική εξέλιξη για τον οργανισμό κατά την offseason, δείχνει πως μάλλον τα picks θα ανταλλαχθούν εντός της σεζόν. Το πρόβλημα είναι πως και αυτό το trade θα το διαχειριστεί ο Rob Pelinka, ο GM της ομάδας και υπαίτιος για τα ανοσιουργήματα που παρουσιάζουν ως rosters οι Lakers τα τελευταία δύο χρόνια, ο οποίος, -στην χειρότερη δυνατή εξέλιξη για τον οργανισμό την φετινή offseason- επίσης ανανέωσε με την ομάδα, ως το 2026. 

Τραβώντας μια γραμμή και πηγαίνοντας στα καθαρά αγωνιστικά, το ταβάνι της ομάδας θα καθοριστεί και φέτος από την υγεία και την απόδοση του Anthony Davis. Θα μπορέσει αυτός να μείνει στο παρκέ και να παίξει ως top-10 παίκτης; Την τελευταία φορά που το έκανε αυτό, ο κόσμος βίωσε ξαφνικά μια πανδημία, η σεζόν διακόπηκε για τρεις μήνες και συνεχίστηκε χωρίς παρουσία θεατών. Οι τρεις μήνες κενό μάλλον ήταν απαραίτητοι για να ανταπεξέλθει το σώμα του Davis και η απουσία θεατών απαραίτητο στοιχείο για να έχει τα υψηλότερα ποσοστά ευστοχίας της καριέρας του. Οπότε; Οπότε μάλλον υγιής top-10 Davis δεν θα ξαναϋπάρξει, άρα ξανά Play-ins και βλέπουμε. Ως τότε, ας απολαύσουμε την προσπέραση του LeBron στον Kareem στη θέση του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών στη Λίγκα, ήτοι την κατάκτηση μιας κορυφής που θεωρούσαμε πως δεν θα άλλαζε χέρια ποτέ μα ποτέ.   

9. New Orleans Pelicans

Αν κάτι έδειξε η πορεία της περσινής σεζόν των Pelicans ήταν πως στη διαδρομή αυτής κατάφεραν να βρουν μια βάση, τα σημαντικά των θεμελίων πάνω στα οποία μπορούν να χτίσουν. Ξεκινώντας με το απαράδεκτο 1-12 στα πρώτα 13 παιχνίδια της σεζόν, κατάφεραν στο υπόλοιπο αυτής να έχουν θετικό ρεκόρ 35-34 και να μπουν στα Playoffs, όπου ναι μεν αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο από την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ της Λίγκας, τους Suns, ωστόσο μέχρι να συμβεί αυτό σφυριλάτησαν χαρακτήρα και ανέβασαν επίπεδο τόσο σε συγκεκριμένους παίκτες μεμονωμένα (τρανό σχετικό παράδειγμα ο Alvarado, που έδειξε σε όλη τη Λίγκα πως η απενεργοποίηση του Chris Paul, στα 37 του πια, είναι να “τον τρέξεις” σε όλο το γήπεδο αμυντικά), όσο και σαν ομάδα συνολικά. Κρίσιμο σημείο της όλης επιταχυντικής διαδικασίας ωρίμανσης, το trade που έφερε τον McCollum στην ομάδα στο trade deadline, και που έδωσε την απαραίτητη δόση ορθής καθοδήγησης εντός και εκτός παρκέ. Παράλληλα, άξιο αναφοράς πως το τελευταίο δίμηνο της περσινής σεζόν ο rookie coach Willie Green κατάφερε να παρουσιάσει μια top-10 defense. 

Στη φετινή σεζόν μπαίνουν με ακριβώς τον ίδιο κορμό, τους έμπειρους McCollum και Valanciunas, τον πιο ώριμο (και με το καλύτερο μαλλί της ως τώρα καριέρας του) Ingram, το “μαμούνι” Alvarado, τον αμυντικό βράχο (-λαχείο στον περσινό δεύτερο γύρο) Herbert Jones, αλλά και τους Larry Nance Jr., Devonte Graham, Jaxson Hayes και τον -ώρα να δείξει κάτι- Kira Lewis. Μόνη αξιοσημείωτη προσθήκη, ο επίσης με προοπτικές πολύ καλού αμυντικού, Dyson Daniels στο #8 του φετινού draft. Φυσικά η πιο σημαντική προσθήκη σε σχέση με πέρσι είναι ο, όπως όλα δείχνουν, πιο υγιής και στην καλύτερη κατάσταση της ως τώρα διαδρομή του Zion  Williamson. Ο Zion έχει παίξει μόνο δίπλα στον Ingram από τους υπόλοιπους projected βασικούς των φετινών Pelicans και ίσως χρειαστεί λίγο χρόνο για να βρει πατήματα. Αν το κάνει όμως… Στα μόλις 85 παιχνίδια του ως τώρα στη Λίγκα (από το maximum των 226 των προηγούμενων τριών σεζόν) έχει καταφέρει να γίνει ο μοναδικός παίκτης με πάνω από 25 πόντους μέσο όρο με 61% ευστοχία. Στα 20 του… Παρά το μικρό δείγμα, αυτό κρίθηκε αρκετό για να πάρει μια max επέκταση συμβολαίου ύψους κατ’ελάχιστον $193 εκατ. (και δυνητικά ως και $231 εκατ.). Αξίζει να σημειωθεί πως οι Pelicans έχουν 11 first round picks στα επόμενα πέντε drafts, οπου, μέρος αυτών, μαζί με τα συμβόλαια των Graham, Temple και Lewis θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν για την περαιτέρω ενίσχυση της ομάδας. Τομείς που ενδεχομένως να χρήζουν περαιτέρω ενίσχυσης μάλλον αποτελούν το playmaking και το περιφερειακό σουτ. Προσωπικά, με Zion να παίζει 60 με 65 παιχνίδια, δεν θα μου κάνει εντύπωση να είναι η αντίστοιχη των περσινών Grizzlies έκπληξη στη Δύση.  

10. Portland Trail Blazers

Η περσινή χρονιά τους ήταν σαφώς περίεργη. Όχι μόνο γιατί έχασαν το τρένο των Playoffs για πρώτη φορά μετά από οκτώ συνεχόμενες παρουσίες, αλλά και γιατί έμαθαν να ζουν χωρίς τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη τους, τον Damian Lillard. Ο βετεράνος guard υποβλήθηκε σε εγχείρηση στους κοιλιακούς, γεγονός που τον περιόρισε σε μόλις 29 παιχνίδια στη σεζόν. Από την στιγμή που οι ιθύνοντες και ο coach Chauncey Billups κατάλαβαν πως δεν πάει πουθενά η χρονιά, πάρκαραν τον Jusuf Nurkic στον πάγκο, ώστε να μη ρισκάρουν τυχόν τραυματισμό του. Έδωσαν ευκαιρίες σε νεαρού παίκτες, με αποκορύφωμα την περίπτωση του Anfernee Simons, του οποίου η χρονιά μπορεί να χαρακτηριστεί ως “breakout”. Φέτος, τα πράγματα είναι διαφορετικά, πιο “ταπεινά” αν θέλετε. Οι προσδοκίες δεν είναι μεγάλες –και δικαιολογημένα– ωστόσο αυτό μπορεί να αποδειχθεί ως κάτι καλό για το Portland. Πολύ μεγάλο μέρος της χρονιάς θα κριθεί από το πως θα επιστρέψει ο Lillard από τον τραυματισμό του, που τον κράτησε εκτός δράσης σχεδόν για όλη τη σεζόν πέρυσι. 

Το δεύτερο είναι η άμυνα. Μία άμυνα που ήταν η χειρότερη του NBA για το 2022-23, με το defensive rating να φτάνει στο 116.9. Και αν δεχτούμε πως για μεγάλο μέρος αυτού ευθύνεται η ολική κατάρρευση της ομάδας στο τέλος της χρονιάς, να θυμίσουμε πως η κουβέντα για την κακή λειτουργία των Blazers είχε ξεκινήσει πολύ πριν. Ωστόσο, οι προσθήκες των Jerami Grant και Gary Payton II, είναι αρκετές για να αισιοδοξούν οι φίλοι της ομάδας -στα χαρτιά τουλάχιστον. Το δεδομένο είναι πως ο General Manager της ομάδας, Joe Cronin, δεν βρίσκεται εκεί για να μπει σε διαδικασία tanking. Ανέφερε από την πρώτη στιγμή πως θέλει να πλαισιώσει τον Lillard με ένα ανταγωνιστικό σύνολο και μέχρι στιγμής τα πρώτα δείγματα είναι θετικά (Grant και Payton). Αν οι Blazers μείνουν υγιείς, ενδεχομένως να μπορούν να αποτελέσουν απειλή για τον καθένα. Σε μια τόσο γεμάτη Δύση, όμως, δεν βλέπω πως αυτό το σύνολο μπορεί να ελπίζει σε κάτι περισσότερο από μια διαδικασία των Play-ins.

11. Sacramento Kings

“One kiss is all it takes” τραγουδάει η Dua Lipa, “one spot, is all it takes” είναι το αντίστοιχο γραμμένο στα αποδυτήρια των φετινών Kings. Με τους Thunder, Rockets, Spurs και Jazz να συναγωνίζονται για τον αρχι-tank commander της Δύσης, το πάτωμα των Kings είναι η 11η θέση. Οπότε θέλουν μία, μόλις μία θέση, για να πιάσουν την “μαγική” (για τη διοίκηση του οργανισμού) 10η θέση, εκείνη που θα τους χαρίσει -τουλάχιστον- ένα παιχνίδι μετά το πέρας της regular, ύστερα από 16 ολόκληρα χρόνια. Και με το δεδομένο ότι οι Seattle Mariners του MLB μπήκαν στα Playoffs μετά από 20 χρόνια, οι Kings κρατάνε πλέον το μακροβιότερο αρνητικό ρεκόρ, απουσίας δηλαδή από τα Playoffs, σε όλες τις επαγγελματικές αμερικάνικες λίγκες. 

Ωστόσο στα μάτια μου το roster τους δεν είναι κακό, μάλλον το αντίθετο. Δίπλα στον αναγεννημένο μετά την αποχώρηση Haliburton, Fox, ήρθαν οι Huerter και Monk στο “2”, και μαζί με τους Davion Mitchell και Terance Davis (συν ό,τι μπασκετικό έχει απομείνει στον πάντα στην τσίτα από πλευράς ενέργειας Dellavedova) συνθέτουν μία πληρέστατη backcourt. Στο “3” πίσω από τον Harrison Barnes ήρθε ο KZ Okpala από τους Heat, ενώ στο draft έκαναν μια ακόμα εντελώς Kings κίνηση, προσπερνώντας τον Ivey για τον Keegan Murray, που ωστόσο στα πρώτα δείγματά ο τελευταίος δείχνει η συγκεκριμένη κίνηση να είναι σωστή. Ο Murray, μαζί με τον Sabonis, τον πιο άτυχο παίκτη της περσινής σεζόν, Richaun Holmes, αλλά και τους Lyles, Metu και Alex Len, συνθέτουν μια επίσης πλήρη γραμμή ψηλών, με παίκτες διαφορετικών χαρακτηριστικών που μπορούν να καλύψουν διαφορετικές αγωνιστικές απαιτήσεις. Όλα τα παραπάνω μένει να τα συνθέσει σε κάτι παραπάνω από απλά αξιοπρεπές ο coach Brown, που μετά από τέσσερα χρόνια ως head assistant του Kerr στους Warriors ξανακάθεται σε θέση πρώτου προπονητή. Ένας αμυντικής κυρίως φιλοσοφίας προπονητής  χωρίς όμως τα κατάλληλα εργαλεία για να παίξει η ομάδα του άμυνα. Μένει να δούμε τι από την επιθετική φιλοσοφία των Warriors έχει ενσωματώσει, μιας και οι φετινοί Kings δείχνουν ικανοί να πηγαίνουν το σκορ στους 130 πόντους. Είναι από τις πιο fun to watch ομάδες για εμένα στην έναρξη της χρονιάς και θεωρώ πως εύκολα θα είναι πάνω τουλάχιστον από τους Blazers. Kαι γιατί όχι και από τους Lakers ή όποια ακόμα ομάδα έχει έναν σοβαρό τραυματισμό και αποφασίσει να πάει να συναντήσει τους tank commanders ως αποτέλεσμα;! Πάμε ωρέ Kings! 

Tier 4: Στον Πάτο της Περιφέρειας, στη Μάχη του Lottery

12. San Antonio Spurs

Οι Spurs πάτησαν επισήμως το κουμπί του rebuild. Μπορεί αυτό να το έδειχναν ούτως ή άλλως τα πρόσφατα αποτελέσματά τους, με τον πολυνίκη προπονητή του NBA, Gregg Popovich να μετράει αρνητικά ρεκόρ τις τρεις τελευταίες σεζόν, ωστόσο η κίνηση που έπεισε τους πάντες πως το San Antonio μπαίνει σε rebuild mode, ήταν η ανταλλαγή του Ιουνίου που έστειλε τον Dejounte Murray στην Atlanta. Σε ένα ρόστερ που ο καλύτερος παίκτης είναι ο Keldon Johnson, τον οποίο οι Spurs αντάμειψαν με ένα τετραετές συμβόλαιο αξίας $80 εκατ., είναι σαφές πως θα υπάρξουν ευκαιρίες για τους νεαρούς παίκτες, όπως τον rookie Jeremy Sochan. Σημειωτέον, η επιλογή του Sochan στο #9 του πρόσφατου draft είναι η υψηλότερη που έχει κάνει ποτέ το San Antonio από τη χρονιά που επέλεξε τον Tim Duncan στο #1. 

Ποιες είναι οι βλέψεις της ομάδας για φέτος; Είναι σαφές πως αυτές δεν είναι υψηλές. Αν ζητούσε κάποιος να πούμε ποιο είναι το ταβάνι τους, αυτό θα ήταν η 12η θέση της Δύσης που τους έχουμε τοποθετήσει. Ωστόσο, αυτό δεν δείχνει να ενοχλεί τον Popovich, ο οποίος μάλλον έχει εναρμονιστεί πλήρως με τον ρόλο του μέντορα του νεαρού τους κορμού. Ενδεχομένως οι φίλοι της ομάδας να περίμεναν κάτι καλύτερο για να γιορτάσουν την 50ή επέτειο του οργανισμού τους στο NBA, όμως την δεδομένη στιγμή η εξέλιξη και η πρόοδος των παικτών τους είναι το μάλλον το μόνο στο οποίο μπορούν να επικεντρωθούν. Johnson, Vassell, Jones και Primo αποτελούν το μέλλον των Spurs, αλλά κατά πάσα πιθανότητα η απουσία από την postseason θα συμβεί για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Μεταξύ μας, δεν πειράζει. Οι Spurs είναι φτιαγμένοι για να επιστρέφουν.

13. Houston Rockets

Στη θεωρία οι Rockets ετοιμάζονται για μια καλύτερη χρονιά σε σχέση με την περσινή. Θα πείτε “αυτό έλειπε, 20 νίκες έκαναν”. Δεν το θέτουμε όμως αποκλειστικά με βάση τον αριθμό των νικών, αλλά και στην πρόοδο που θα κάνουν οι νεαροί τους παίκτες. Ο Jalen Green έδειξε με το “καλημέρα” πως δικαίως συγκαταλέγεται στους μελλοντικούς αστέρες της Λίγκας. Φέτος θα έχει δίπλα του ακόμα ένα όνομα που θεωρητικά θα κάνει θόρυβο στο μέλλον, αυτό του Jabari Smith Jr, κάτι που κάνει τους φίλους της ομάδας να ελπίζουν πως οι δυο τους θα αποτελέσουν ένα εκρηκτικό ντουέτο. Όσον αφορά τους στόχους του franchise, αυτοί δεν μπορεί να είναι υψηλοί, ειδικά σε μια Δύση όπου υπάρχει πληθώρα ομάδων που έχουν βλέψεις για βαθιά πορεία στην postseason. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να δούμε πως ο νεαρός κορμός του Houston θα αντιμετωπίσει τις πιο έτοιμες ομάδες της Λίγκας και πως ο προπονητής του Stephen Silas θα προσεγγίσει τα παιχνίδια.

Τα ως τώρα δείγματα γραφής μας έχουν δείξει πως η αντιμετώπιση των παικτών του είναι ένας συνδυασμός ενθάρρυνσης των ικανοτήτων τους, αλλά και σκληρής προπόνησης και μέχρι στιγμής ο κόσμος του Houston μοιάζει ικανοποιημένος με την τρέχουσα κατάσταση. Οι Rockets είναι σε μια διαδικασία εκμάθησης και σε μια τέτοια δεν μπορούν να ζητηθούν πολλά, παρά μόνο διάθεση. Και αν κρίνουμε από την περσινή εικόνα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην συμβεί το ίδιο και φέτος.

14. Utah Jazz

Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν το front office είδε τις εμφανίσεις της φετινής σεζόν και είπε “πρέπει να φτιάξουμε αγωνιστικά κάτι που να τους ταιριάζει” ή στα πλαίσια του σχεδιασμού είπαν στους γραφίστες της Nike “του χρόνου θα είμαστε χάλια, φτιάξε μας να φοράμε κάτι ασορτί”. 

In the aftermath the Utah Jazz unveiling their new uniforms, sources say I am “unsettled, unnerved and wondering what it means for the franchise’s future.” pic.twitter.com/DVXayBObz1

— Andy Bailey (@AndrewDBailey) June 17, 2022

Όπως και να έχει, “το κουμπί πατηθηκε”. Η προηγούμενη κατάσταση, όσο επιτυχημένη και αν ήταν στη regular (η μόνη ομάδα μαζί με τους Bucks που ήταν top-5 σε defensive και offensive rating κατά την τελευταία πενταετία αθροιστικά όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο John Schuhmann του nba.com) στην post-season δεν κατάφερε ποτέ να οδηγήσει κάπου ουσιαστικά την ομάδα. Κάπως έτσι, οι Rudy Gobert, Donovan Mitchell, Bogdan Bogdanovic και Royce O’Neal, μαζί με τον coach Quin Snyder μετατράπηκαν μέσα σε ένα καλοκαίρι σε οκτώ μελλοντικά picks πρώτου γύρου, εκ των οποίων μάλιστα τα έξι unprotected, συν δύο επιλογές πρώτου γύρου του πρόσφατου draft, την 14η, τον Ochai Agbaji και την 22η, τον Walker Kessler. Δίπλα σε αυτούς έλαβαν και μια σειρά από αξιόλογους νέους παίκτες, τους Sexton, Beasley, Vanderbilt, Horton-Tucker, Markkanen και Bolmaro, ενώ υπέγραψαν και τον Ιταλό Fontecchio. Όλοι οι παραπάνω, μαζί με τους παραμένοντες βετεράνους Conley, Gay, Claxton, αλλά και τους Alexander-Walker και Azubuike, συν την προσωπική αδυναμία του GM Ainge, το (για τους μυημένους “πυρηνικό όπλο”) Kevin Olynyk, θα αποτελούσαν μια πολύ ενδιαφέρουσα βάση στα χέρια ενός από τους πιο ενδιαφέροντες rookie coaches των τελευταίων ετών, του προερχόμενου από το Spurs Tree του Popovich, με τελευταία στάση τη Βοστώνη, Will Hardy. Ωστόσο, κάθε -μα κάθε- από τα προαναφερθέντα ονόματα έχει κολλημένο στο κούτελο ένα τεράστιο “διατίθεται”, οπότε ακόμα και αν κάποιος παίζει καλά, δεν θα αργεί να αμπαλαριστεί και να μετακομίσει σε άλλες πολιτείες. Κοντολογίς, το μόνο ενδιαφέρον στη φετινή Utah είναι το πόσες πιθανότητες θα έχει μαζέψει για τα picks #1 και #2 αθροιστικά του επόμενου draft. 

Υ.Γ.: Ρε οι εμφανίσεις τους, μα τον όποιον, είναι χειρότερες και από εκείνες τις πιτζάμες με τα μανίκια που έβγαζε η adidas προ εξαετίας. 

15. Oklahoma City Thunder

Καταφέρνοντας να αντισταθώ στον πειρασμό απλά να αντιγράψω το περσινό preview τους, το μόνο που μπορώ να αλλάξω είναι μάλλον το win totals τους. Από τις 22 προπέρσινες νίκες τους και τις 24 περσινές, φέτος τους βλέπω οριακά να φτάνουν τις 20. Ο τραυματισμός του #2 του φετινού draft, Chet Holmgren, τον Αύγουστο, που θα τον αφήσει εκτός για όλη τη σεζόν, μπορεί να μας στερεί την ένοχη απόλαυση των “Slim Brothers” (Chet & Poku), αλλά μας ενθουσιάζει μπροστά στις πιθανότητες που αυξάνει για να απολαύσουμε του χρόνου το “Slim Trio”, ήτοι τους δύο προαναφερθέντες, παρεα με τον εκ Γαλλίας Βίκτωρα. 

Κατά τα λοιπά, ο coach Daigneault (προφανώς και το πήρα με copy-paste) έχει δείξει πολύ θετικά στοιχεία στα δύο του πρώτα χρόνια στον πάγκο της ομάδας, όταν τουλάχιστον ο Sam Presti δεν του παίρνει από το παρκέ τους παίκτες για να τους παρκάρει ξεδιάντροπα στην injury list. Κάπως έτσι, σε αυτό το χυδαίο tanking από την αποχώρηση των Paul George και Westbrook κι ύστερα, έχουν καταφέρει να έχουν μια αξιολογότατη βάση, στα πρόσωπα των SGA, Dort, Giddey και Chet, έχουν ρίξει ζαριές που ελπίζουν κάποια από όλες να τους βγει: Bazley, Robinson-Earl, Tre Mann, Poku, αλλά και το σύνολο των υπόλοιπων φετινών picks, Ousmane Dieng στο #11, Jalen Williams στο #12 και Jaylen Williams στο #34. Ρίσκο στο όλο πλάνο η ενδεχόμενη αγανάκτηση του Gilgeous-Alexander, o οποιος εύλογα στα 24 του ενδέχεται να βαρεθεί να φοράει υποχρεωτικά στολή νοσηλευόμενου και να θελήσει να κάνει αυτό που του αρέσει, το απλό δηλαδή, να παίξει μπάσκετ. Ήδη οι σειρήνες από την πατρίδα του τον Καναδά και τους Raptors έχουν αρχίσει να ηχούν.