Το μοτίβο πάνω στο οποίο μπορούσαν να πατήσουν οι Celtics για να κυριαρχήσουν σ’ αυτόν τον αγώνα μέσα στην έδρα τους, τον πρώτο που γίνεται στη Βοστώνη σε τελικούς μετά το 2010, φάνηκε εξάλλου από την αρχή και δε διέφερε σε τίποτα απ’ όσα τους έχουν φέρει μέχρι εδώ. Μεγάλα σχήματα, είτε με τους δύο ψηλούς μαζί (Horford-Robert Williams) είτε με τη χρήση του εξαιρετικού Grant Williams που επιτρέπει εύκολες αλλαγές σε κάθε ματσάρισμα, αμυντική προσήλωση που φθείρει διαρκώς τους δημιουργούς και κυρίως τον Green (ο οποίος τα βρήκε ξανά σκούρα και στην απέναντι πλευρά, μαζεύοντας μπόλικα φάουλ που τον ανάγκασαν να ουδετεροποιήσει το physical παιχνίδι του) και μία επιθετική στόχευση στην -ελάχιστη αλλά ποιοτική- κυκλοφορία που θα έφερνε εύκολα γωνιακά τρίποντα σε παίκτες όπως οι Williams, Horford, Smart, αλλά κυρίως ένα διαρκές ‘’mismatch’’ σε όποιον από τους δύο σταρ στα φτερά μπορούσε να βρεθεί με έναν αντίπαλο μπροστά του και χώρο να εφορμήσει στο καλάθι. Οι Jayson Tatum και Jaylen Brown αποδεικνύουν ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδο πως είναι πολύ μεγαλόσωμοι και δυνατοί για τους αντίπαλους περιφερειακούς και ταυτόχρονα πολύ γρήγοροι -σε σκέψη και εκτέλεση- όταν βρίσκεται απέναντί τους ένα μεγαλύτερο κορμί. Το μόνο που χρειαζόταν για όλα τα παραπάνω ήταν ένα δικό τους πρώτο ξέσπασμα, κάποιος να κάνει την αρχή. Γι’ αυτό φρόντισε ο Jaylen Brown: 

Στο παραπάνω play η άμυνα των Warriors μοιάζει ξεχαρβαλωμένη, το επιμέρους σκορ (30-15) το υποδεικνύει άλλωστε και ο κύριος υπεύθυνος για το πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο ήταν ο Brown. Πήρε τις περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες πάνω του, μαζί με τον πάντα ενεργό Marcus Smart, βρήκε πολύ προσωπικό σκορ ακόμη και με απομονώσεις στην περιφέρεια και τρίποντα μετά από ντρίμπλα (μέσες άκρες αν προτιμάς σαν άμυνα να πάρει ένα σουτ ο Brown, είναι εκείνο), ενώ πάσαρε στα κατάλληλα σημεία όταν οι Dubs δίπλωναν πάνω του. 17 πόντοι με 6/9 προσπάθειες, 5 ριμπάουντ και 3 ασίστ στην πρώτη περίοδο, μα πάνω απ’ όλα -και με το βάρος εκείνου του πρώτου ματς στη Βοστώνη μετά από τόσα χρόνια να γεμίζει τον αέρα- η ευκαιρία να ανοίξουν μία διαφορά μεγαλύτερη του +10, σα να ήξεραν ότι θα έπρεπε να κρατήσουν καβάτζα για αργότερα, να μείνουν όρθιοι σ’ αυτό το Game of Runs των τελικών. Πράγματι, διατηρώντας τη ροή στην επίθεσή τους και απορροφώντας το ζέσταμα της μηχανής των Dubs, σ’ ένα αρκετά εύστοχο και μοιρασμένο 35-34 στη δεύτερη περίοδο, οι Celtics μπήκαν στο ημίχρονο μ΄ ένα ωραιότατο +12. Είχαν το γήπεδο με το μέρος τους και τουλάχιστον έναν εκ των σταρ τους σε δυνατή βραδιά, νορμάλ τρίποντη ευστοχία (παιχνίδια που δε βρίσκουν γρήγορα ποιότητα στην περιφέρεια τους προβληματίζουν ιδιαίτερα) και μία δίκαιη διαφορά για να νιώθουν πιο άνετοι. 

Λοιπόν εντάξει. Είναι πλέον (και) πνευματικό αυτό που γίνεται στην τρίτη περίοδο. Δεν το εννοώ μεταφυσικά, δε βγαίνουν τίποτα φαντάσματα που βάζουν την μπάλα στο καλάθι, ή αντίθετα τοποθετούν ένα καπάκι στην άλλη μεριά ώστε να μην πέφτει τίποτα μέσα. Όμως οι Warriors ξέρουν τι μπορούν να προκαλέσουν μ’ ένα μικρό σερί και αντίστοιχα οι Celtics γνωρίζουν ότι αυτό το σερί έρχεται, το νιώθουν στο δέρμα τους. Οι πρώτοι νιώθουν πιο άνετα, οι δεύτεροι αρχίζουν να προβληματίζονται λίγο, τα σουτ βαραίνουν, οι άμυνες αργούν μισό δευτερόλεπτο. Όσο δηλαδή χρειάζεται για να επιτεθεί αυτός ο διάολος ο Steph Curry, ο οποίος σαφέστατα έχει ξεχάσει πως είναι 34 και κουβαλά πολυετείς πορείες προς τα διάφορα πρωταθλήματα: 

Ο Steph στην τρίτη περίοδο ήταν ξανά μαγικός. Διαρκής κίνηση γύρω από την μπάλα, με τον ίδιο να βρίσκεται μάλλον στην καλύτερη σωματική κατάσταση της καριέρας του, τα γνωστά του give-and-go που προκαλούν έξτρα άγχος στο δίδυμο που αμύνεται πάνω του και μόνιμη απειλή, ειδικά πάνω στη σαφέστατη επιλογή πλέον των Celtics να βυθίζουν τον ψηλό τους και να επιτρέπουν στον Curry λίγο έξτρα χώρο όπως στο τρίποντο παραπάνω, με μοναδικό σκοπό να μη τους διαλύσει ταυτόχρονα με κάθε άλλο δυνατό τρόπο, που παράλληλα θα βάλει και τους υπόλοιπους στο παιχνίδι. 

Μόνο που ο Curry δε θα ψαρώσει και πολύ (1,7 points per possession πάνω στις drop άμυνες πριν καν ξεκινήσει το Game 3), θα κολλήσει τα τρίποντα και μετά άντε βγάλε άκρη. Οι Warriors ολοκλήρωσαν μέσω εκείνου ένα μεγάλο σερί σχεδόν πέντε λεπτών στην τρίτη περίοδο στα οποία υπερείχαν και πέρασαν μπροστά με 83-82. Ειλικρινά εκείνη τη στιγμή στο Garden μάλλον μπορούσες να ρίξεις κέρμα στο πάτωμα και ν’ ακουστεί. ‘’Ήσουν εκεί μεγάλε;’’, σας ακούω να ρωτάτε. Δυστυχώς όχι, όμως η σιωπή μεταφερόταν ακόμη και μέσα απ’ τα ακουστικά, μία απόλυτη παύση ήχου που θα ζήλευαν μεγάλοι διευθυντές ορχήστρας την ώρα της παράστασης τους. 

Το ζήτημα είναι πως ακριβώς εκείνη την ώρα, πριν καν χρειαστεί να μπούμε στην τέταρτη περίοδο, οι Celtics θυμήθηκαν το μοτίβο τους. Bigger, faster, stronger. Μεγάλα σώματα που μπορούν να μικρύνουν το γήπεδο, νεαρότεροι πρωταγωνιστές που μπορούν να επιτεθούν με ταχύτητα, συνολικά ένα πιο δυνατό σύνολο. Αν ψάχνουμε μία στιγμή που ένιωσαν ότι μπορούν να ανοίξουν εκ νέου το σκορ, ίσως την έδωσε η διστακτικότητα του Jordan Poole. Αυτόν τον άμοιρο τον έχει καταπιεί η συνθήκη, είναι πολύ μακριά από το θάρρος και το θράσος που έδειξε ως τώρα στην postseason. Με το ματς στον πόντο κέρδισε ένα φάουλ που περισσότερο το κυνήγησε για να μην πετάξει μία ακόμη επίθεση, έχασε και την πρώτη βολή. Δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό στην οικονομία του αγώνα, με τον Curry όμως να παίρνει μερικά λεπτά ξεκούρασης οι Celtics είπαν ‘’οκ, εδώ είναι η ευκαιρία, πάμε να χτυπήσουμε’’. Επανέφεραν τα μεγάλα σχήματα και έκρυψαν κάθε σπιθαμή στη δική τους ρακέτα, εκεί που ο Robert Williams κυριάρχησε απόλυτα με 4 μπλοκ και αρκετές αλλοιώσεις, ενώ έβαλαν τον Draymond Green στη χειρότερη δυνατή συνθήκη που μπορεί να βρεθεί. Εκείνη δηλαδή που παγώνει το δημιουργικό του παιχνίδι, με τους Celtics να μπλοκάρουν σχεδόν κάθε διαθέσιμο passing lane, και με παραχώρηση δύο, τριών, πέντε εκατοστών όταν η μπάλα κολλούσε στα χέρια του που του δημιουργούν το σαράκι της προσωπικής εκτέλεσης. Ο Green δίστασε κάθε φορά, οι Celtics είχαν πετύχει. Και στην επίθεση; Ψύχραιμες επιλογές από τον -ξανά εξαιρετικό- Marcus Smart (24 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ) και έλεγχος του τέμπο που δε θα επέτρεπε στους Warriors να αποδομήσουν ξανά τα πάντα, ενέργεια και κάποια σημαντικά σουτ από τον Grant Williams, κυρίως όμως μπόλικος και ηγετικός Jayson Tatum: 

Κάθε drive του Tatum (26 πόντοι, 9 ασίστ, 6 ριμπάουντ) στην τέταρτη περίοδο ήταν ένα μικρό κομψοτέχνημα, ειδικά μετά από απομόνωση μετά τις αλλαγές και στην οποία έπαιζε τον αντίπαλο στα πόδια, με πλήρη χρήση του μεγέθους που του επέτρεψε καθαρά τελειώματα. Το σημαντικότερο κομμάτι είναι πως ο Tatum διάβασε σωστά κάθε κατάσταση, πασάροντας αντίστοιχα στα σωστά σημεία, περίπου όπως έκανε και ο Jaylen Brown στο ξεκίνημα της αναμέτρησης, ίσως με ακόμη μεγαλύτερη κλάση. Οι Celtics χρειάζονταν ένα μεγάλο τέταρτο δεκάλεπτο από τον καλύτερο τους παίκτη και εκείνος θα καθόριζε το νικητή, όμως αυτό δε σήμαινε απαραίτητα πως έπρεπε να σκοράρει κάθε πόντο. 

Στο τέλος της ημέρας, αυτή η βερσιόν του Tatum είναι πολύ πιθανό να δώσει δώσει στο σύνολο της Βοστώνης το πάνω χέρι, μάλλον και τον τίτλο. Η σειρά έχει πολύ μέλλον μπροστά της για να βγει βέβαιο συμπέρασμα ως προς τον πρωταθλητή, αν στο επόμενο παιχνίδι άλλωστε οι Warriors ισοφαρίσουν παίρνουν ξανά το πλεονέκτημα έδρας, όμως παρά την εξωφρενική κατάσταση του Steph και το μαγνητισμό που -δίκαια- δημιουργεί η επίθεση του Golden State, ενός franchise που οι περισσότεροι από εμάς αγαπάμε και σωστά περιμένουμε ν’ αντιδράσει εκ νέου, οι Celtics είναι καλύτεροι. Ήταν καλύτεροι απ’ όλο το ΝΒΑ μέχρι αυτό το σημείο και ως τώρα υπερέχουν και στους τελικούς. Μπορούν να αντέξουν τα σερί, να δημιουργήσουν τα δικά τους, ν’ απαντήσουν άμεσα σ’ ένα ενδεχόμενο μέτριο παιχνίδι ή ένα κακό ημίχρονο, όπως συνέβη στο Game 2. Όσο ο Tatum παραμένει ψύχραιμος στην αστοχία του (9/23 σήμερα, 33% στους τελικούς) και συνεχίζει να επηρεάζει θετικά το παιχνίδι σ’ όλους τους τομείς, για παράδειγμα ως ένας πολύ βελτιωμένος point forward και ταυτόχρονα φοβερό αμυντικό όπλο, αλλά και με δεδομένο πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα υπόλοιπα για τους πράσινους λειτουργούν σε ικανοποιητικό βαθμό, οι Celtics είναι μισό βήμα μπροστά. Τόσο μπορείς να κερδίσεις άλλωστε απ’ αυτήν τη δυναστεία απέναντι. 2-1 και ελπίζουμε σε ακόμη μεγαλύτερο έπος παρακάτω.