Κάπως έτσι λοιπόν, την ώρα που θα έπρεπε να δουλεύω, στο μυαλό μου στριφογύριζε η εξής ιδέα: ποιες θα ήταν οι 12άδες του All Star Game, αν μπορούσαν να συμμετέχουν μόνο παίκτες οι οποίοι δεν έχουν χριστεί all-stars στο παρελθόν; Με λίγα λόγια, ποιοι είναι λίγο χειρότεροι καλύτεροι παίκτες της Λίγκας;
Πάμε λοιπόν στην Ανατολή, και το πιο αινιγματικό ίσως ταλέντο που έχει μαζευτεί εκεί:
Starters
Darius Garland
Fred Van Vleet
LaMelo Ball
Evan Mobley
Jarrett Allen
Υπάρχει μια γενικότερη εντύπωση στον αθλητισμό, πως η εξέλιξη είναι μια πορεία γραμμική και ευθεία. Στην πραγματικότητα όμως αυτό σπάνια συμβαίνει. Όπως εύστοχα μια φίλη αρχιτεκτόνισσα κάποτε που είχε πει “ευθεία γραμμή στη φύση δεν υπάρχει. Η ευθεία είναι η επιβολή του ανθρώπου στη φύση”. Και φαίνεται πως καθώς επιβάλλαμε την ευθεία στη φύση, προσπαθούμε αυτό να το κάνουμε και σε κάθε εκδοχή της ζωής μας. Την ώρα που η πραγματική ζωή έχει ανηφόρες και κατηφόρες, παρακάμψεις, κακοτραχαλους δρομους και κινούμενη άμμο. Πολλές φορές χρειάζονται δύο βήματα πίσω για να γίνει ένα άλμα μπροστά. Στην περίπτωση του Fred Van Vleet όμως, η δημοφιλής παρανόηση ταιριάζει απόλυτα με το αποτύπωμα της εξέλιξής του. Κάθε χρόνο που περνάει εμφανίζεται και καλύτερος, τόσο στο παρκέ, όσο και στους αριθμούς, όπου για χίλιους δυό λόγους (στελέχωση, ρόλος, τραυματισμοί) η συνεχής βελτίωση είναι δυσκολότερο να αποτυπωθεί.
Μιλώντας για στατιστικά, και για την advanced κατηγορία αυτών, η επιρροή του στο offensive και defensive rating των Raptors όταν βρίσκεται στο παρκέ και όταν βρίσκεται στον πάγκο είναι ανήκουστη. Όταν παίζει οι αριθμοί είναι γύρω στο 112/106, ενώ όταν είναι εκτός στο 102/115, στο καθαρό rating δηλαδή είναι μια διαφορά 20 πόντων ανά 100 κατοχές. Πιο σχηματικά, με αυτόν στο παρκέ οι Raptors είναι εφάμιλλοι της τρίτης καλύτερης επίθεσης και τέταρτης καλύτερης άμυνας της Λίγκας, ενώ χωρίς αυτών αντίστοιχοι της 28ης επίθεσης και του πάτου της Λίγκας στην άμυνα. Ο αναθεματισμένος ξέρει όλα τα κόλπα -πέντε χρόνια δίπλα στον Lowry είναι αυτά- και αντιμετωπίζει κάθε κατοχή σαν να είναι rookie που παίζει την καριέρα του σε κάθε αγώνα.
Δίπλα στον κοντό και χτισμένο σαν μπλόκι, ατσαλωμένο από την αμφισβήτηση Van Vleet, θέση παίρνει ο LaMelo Ball. Όπως ο Trae Young πριν από τρία χρόνια, ο Ja Morant πριν από δύο, έτσι και ο LaMelo πέρσι, προστέθηκε στους Charlotte Hornets σαν μαγικό ξόρκι που πλημμύρισε με χρώμα το προδιαγεγραμμένο πλαίσιό τους. Όλοι τους έχουν αυτό το αδιόρατο “κάτι”, που στον LaMelo εκφράζεται ως μπρίο και τυχοδιωκτισμός, το οποίο κάνει την επιρροή τους να υποσκελίζει το απλό άθροισμα των δυνατότητων που καταθέτουν στο παρκέ. Ας υπάρχει για πάντα το “what-if” των Warriors, η Charlotte είναι ακριβώς αυτή η ομάδα που έδωσε στον LaMelo το πλαίσιο να ανθίσει, σε ένα ρόστερ που χρειαζόταν καλλωπισμό και οξυγόνο. Μέσα σε μιάμιση σεζόν, χωρίς τρομακτικές ενέσεις ποιότητας στο ρόστερ, με καταλύτη τον Ball, o James Borrego μετέτρεψε την 29η επίθεση του πρωταθλήματος στην τρίτη, με την πηγαία δημιουργικότητα του point guard του να ζωγραφίζει πάνω από την πνιγηρή προβλεψιμότητα των τελευταίων ετών.
Και τρίτος guard στην πεντάδα; Σιγά που θα κωλώσουμε! Ο Darius Garland έχει ανεβεί μερικά ακόμα levels στις δυνατότητές του, καθώς τα περσινά επισκιάστηκαν από τη γενική μετριότητα των Cavaliers. Ξαφνικά οι συγκρίσεις για το μέλλον του έχουν φύγει από τη σφαίρα του Mike Conley και φτάνουν σε αυτή του Steve Nash. Ή τουλάχιστον έτσι λέει ο clickbaity τίτλος της πρόσφατης ανάλυσης του Ben Taylor:
Αφήνοντας στην άκρη το namedropping, το οποίο έχει μια σημασία εδώ, ακόμη και πέρα από τα views. Έχει νόημα για να τσιμπήσει κάποιος και να δει λίγο πιο πέρα από τους 20 πόντους του Darius Garland, καθώς η σύγκριση με τον Nash έχει κάποιους βασικούς άξονες πέρα από την εικόνα που αφήνει στο μάτι. Ο guard των Cavaliers δεν διαθέτει τον τυχοδιωκτισμό του LaMelo Ball ή την αδιανόητη λειτουργική έκρηξη του Ja Morant -εξού και αυτουνού του πήρε περισσότερο χρόνο να συστηθεί στο ευρύ κοινό-, αλλά προσφέρει μια αστείρευτη ποικιλία κινήσεων και επιλογών, βασιζόμενος στην τελειοποίηση των fundamentals και τον συνδυασμό τους για να προκαλέσει σύγχυση ή να τσιγκλίσει επαναλαμβανόμενα την αντίπαλη άμυνα. Πίσω από Curry, Kyrie και CP3 ίσως έχει το πιο απέριττο footwork στη Λίγκα -ξέρω, δεν ακούγεται πολύ σέξι, είναι όμως εντυπωσιακό να βλέπεις σε πραγματικό χρόνο παίκτες που δεν σπαταλούν ούτε μισό βήμα, ούτε μισή ντρίμπλα. Ο Garland μπορεί να μην τρέχει εξωφρενικά γρήγορα, αλλά κινείται μπασκετικά πολύ γρήγορα, και αυτό μετράει περισσότερο (Σημείωση 1). Προσωπική αδυναμία; Τα αναχρονιστικά τελειώματά του από δύσκολες γωνίες.
Η μόνη ίσως επιφύλαξη είναι πώς με τους διαδοχικούς τραυματισμούς Sexton και Rubio, οι Cavaliers παίζουν για τον Garland. Ιδίως αν συνυπολογίσουμε ότι βασικά παίζει με τρεις sevenfooters γύρω του, συν τον Kevin Love -τα screens ρέουν άφθονα. Το γεγονός όμως πως αντί τα ποσοστά του να υποφέρουν (παίζει κοντά στο 50/40/90 ο τρελός) ή να σολάρει, διατηρεί λειτουργική την επίθεση των Cavaliers, δείχνουν ότι η πορεία του δεν είναι τυχαία ή αποτέλεσμα καλού φεγγαριού.
Για τις σεκόγιες του Cleveland έχουμε γράψει επανειλημμένα, και δεν μπορούν να λείψουν από αυτή τη λίστα. Ο Evan Mobley έχει και αυτός την αύρα μαγικού φυλαχτού που φέρνει ευημερία, σε ένα μάτσο από αρθρώσεις και μακριά κόκκαλα που κινείται με πολύ περισσότερη χάρη από όση του αναλογεί, με θράσος και αυτοπεποίθηση που δεν αρμόζει στην ηλικία του. Δίπλα του ο Jarrett Allen λειτουργεί ως ο καλύτερος δυνατός enabler. Ένας παίκτης που δεν θα διστάσει να μπει σε καμία φάση στην άμυνα και θα χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά κάθε προσόν που έχει στην επίθεση χωρίς να ακροβατεί μακριά από αυτά που κάνει καλά. Είναι αυτός που στην άμυνα θα αναλάβει και τα matchups που ακόμα δεν ταιριάζουν στον Mobley αλλά και στην επίθεση, η αποτελεσματικότητά (>70% FG) είναι που εξισορροπεί τη φύρα που σημαίνει για την ομάδα η εξερεύνηση των δυνατοτήτων του -δικού μου τουλάχιστον- Rookie of the Year. Όταν δε αποφασίζουν να συνδυαστούν μεταξύ τους από το high στο low post ακούγονται άγγελοι να τραγουδάνε από τον μπασκετικό παράδεισο.
Reserves
Seth Curry
Tyler Herro
Lonzo Ball
O.G. Anunoby*
Miles Bridges*
Scottie Barnes
John Collins
Στην Philadelphia, όλα τα φώτα και τον θόρυβο αξίζει ο Tyrese Maxey, o oποίος, παίρνοντας τη φανέλα του starter, απάντησε όλα τα ερωτηματικά σχετικά με τη βιωσιμότητά του ως βασικός playmaker. Το τρίποντό του ανέλπιστα κυμαίνεται γύρω στο 38%, ενώ κάνει ελάχιστα λάθη στη δημιουργία, ομολογουμένως όμως χωρίς μεγάλο όγκο. Ωστόσο λιγότερη προβολή, αλλά μεγαλύτερη επίδραση, έχει ο Seth Curry. Ήταν οργιαστικά εύστοχος στην αρχή της χρονιάς όταν ακόμα ο Embiid ήταν κρύος, βοηθώντας στο δυνατό τους ξεκίνημα, ενώ είναι και πάλι άχαστος στο πρόσφατο σερί τους. Δεν είναι συχνό φαινόμενο για παίκτη να καθιερώνεται στο NBA στα 28 του, μετά από χαμένη χρονιά λόγω τραυματισμού, ούτε και να κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του στα 31 του, αλλά ο γαμπρός του Doc Rivers τα καταφέρνει. Άξια στο sub All-Star game o Δημήτρης Τσαλδάρης του NBA.
O Tyler Herro είναι η εκτελεστική σταθερά των Heat, που διατηρούνται στην τετράδα της Ανατολής με τον Bam Adebayo να έχει χάσει πάνω από τη μισή σεζόν ως τώρα, τον Jimmy Butler να οδεύει προς τα εκεί, και τον Duncan Robinson να βαράει όπου να‘ναι στο πρώτο μισό της regular. Η αποφασιστικότητα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για τον Herro και το παιχνίδι του λειτουργεί και επειδή παίρνει γρήγορες αποφάσεις -άλλωστε αν του ζητούσαν να πάρει όλες τις προσπάθειες ενός αγώνα μάλλον δεν θα χαλιόταν, ούτε και θα έχανε πολύ σε αποτελεσματικότητα. Δεν είναι εύκολο για παίκτη ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό να του εμπιστευθούν πέντε σουτ ανά αγώνα επιπλέον σε παρόμοια λεπτά και να διατηρήσει την αποτελεσματικότητά του, μα ο Herro κάνει ακριβώς αυτό. Το μυστικό βρίσκεται στη συσσώρευση οριακών βελτιώσεων. Είναι λίγο δυνατότερος και πιο εκρηκτικός από πέρσι, σε καλύτερη φυσική κατάσταση, κινείται λίγο καλύτερα μακριά από την μπάλα στο φλιπεράκι των Heat και ακόνισε ακόμα περισσότερο το floater στο οποίο καταφεύγει ακόμη συχνότερα φέτος.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η πρώτη εντύπωση και οι προσδοκίες που αυτή δημιουργεί μας κρατούν αιχμάλωτους, σε όποια πλευρά της και αν βρισκόμαστε. Στην περίπτωση του Lonzo Ball ίσως το κοινό είναι ακόμη περισσότερο αιχμάλωτο των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί από το φαινόμενο “Lonzo” πριν πατήσει παρκέ στο NBA, έχοντας δημιουργήσει μια εικόνα για τον παίκτη που θα πρέπει να γίνει. Ο ίδιος ο Ball φαίνεται εδώ και χρόνια να αισθάνεται άνετα στο καλούπι μέσα στο οποίο εξελίσσεται, αναπτύσσοντας τα στοιχεία του παιχνιδιού που τον κάνουν χρησιμότερο στις ομάδες που αγωνίζεται. Σαν κοινό όμως, ακόμη φαίνεται να έχουμε κάπου αυτό το ολόγραμμα του Ball ως βασικού χειριστή και superstar, περίπου σαν τις ανώφελες προσδοκίες που ένας ερωτευμένος φορτώνει στον άνθρωπό του, στερώντας στον εαυτό του την ευκαιρία να είναι χαρούμενος δίπλα σε έναν άνθρωπο που εξελίσσεται.
O.G. Anunoby και Scottie Barnes θα πρέπει πλέον να λογιζονται ως αδιαχωριστοι. Οι Raptors έχουν επανέλθει μετά την περσινή ξενέρα της Tampa σαν η ομάδα που κανείς δεν ψήνεται να βρει απέναντί του, και η οποία βρίσκει τον τρόπο να κάνει κάθε ντερέκι να φαίνεται βιώσιμη επιθετική επιλογή. Το λιγότερο, αν σκεφτούμε ότι ο Anunoby βάζει κοντά 20 πόντους. O Scottie Barnes μπήκε στο NBA ως ένας πολυσύνθετος, αν και άγουρος επιθετικά, forward, όμως στο πρώτο μισό της χρονιάς μας τσιγκλάει διαρκώς να του δώσουμε την σκυτάλη που γράφει “unicorn”. Mένει να δούμε τι θα σκαρώσουν με αυτούς στο επίκεντρο οι δαιμόνιοι Nurse και Ujiri.
Ο Μiles Bridges ίπταται προς το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη της σεζόν, μεταμορφώνοντας μέσα σε ένα καλοκαίρι το παιχνίδι του από κατά βάση play finisher σε ένα wing που ο Borrego αισθάνεται άνετα να ακουμπήσει επιθέσεις, έναν παίκτη που μπορεί να παίξει σε τροχιά γύρω από τον LaMelo ή να απορροφήσει επιθέσεις. Μπορεί να έχει ηρεμήσει λίγο σε σχέση με το τρομακτικό ξεκίνημά του (τρεις τριαντάρες στα πρώτα πέντε παιχνίδια), καθώς έχουν επιστρέψει και οι υπόλοιπες επιλογές των Hornets στο “3” και στο “4” και το τρίποντο άρχισε να μην μπαίνει με την ίδια ευκολία, αλλά φέτος αποδεικνύει ότι είναι ένας παίκτης που δεν αφαιρεί τίποτα από την εξίσωση όσο βρίσκεται στο παρκέ, και όντας πρώτος σκόρερ μιας ομάδας που παλεύει για τα playoffs, σύντομα θα αναζητήσει ένα (κοντά στο) max συμβόλαιο. Η γνώμη μου είναι ότι ιδανικά θα έπρεπε να είναι δευτερότριτη επιλογή, κάτι σαν τον Dillon Brooks, αλλά μάλλον τον έχει ήδη αφήσει πίσω του skill development, και αντί να μπαίνουμε σε αναλύσεις κόστους-ωφέλειας, καλύτερα να απολαύσουμε μερικά από τα υπερφυσικά καρφώματά του.
Αν ανακηρύσσαμε τους Atlanta Hawks την απογοήτευση της σεζόν μέχρι τώρα, νομίζω πως δεν θα συναντούσαμε ενστάσεις ούτε από τον GM τους. Οι Hawks είναι ο ορισμός της φράσης “Όσα φάμε κι όσα βάλουμε”, πίσω μονάχα από την ιστορικά αποδοτική επίθεση των Jazz στην επίθεση και καλύτεροι μόνο από τους Rockets και τους Blazers στην άμυνα, που οριακά δεν έχουν κάνουν καθιστική διαμαρτυρία όταν πρέπει να παραταχθούν κοντά στο καλάθι τους. Εκ πρώτης όψεως θα έλεγε κανείς ότι ένας παίκτης σε σημαντική αμυντικά θέση σε μια τόσο κακή άμυνα δεν μπορεί να επιβραβευθεί, και πώς ευθύνεται γι’ αυτή την εικόνα. Αν και ενέχει δόση αλήθειας, ο John Collins είναι περισσότερο λόγος για τον οποίο οι Hawks δεν έχουν ακόμα χειρότερο ρεκόρ, καθώς αποτελεί τον πιο επιδραστικό παίκτη της ομάδας στο net rating. Σύμφωνα με τους αριθμούς, όταν ο Trae Young αγωνίζεται, η επίθεση των Hawks είναι η καλύτερη στο NBA και η άμυνα ακόμα χειρότερη από ό,τι συνολικά -με την επίθεση να καταρρέει εντελώς όταν κάθεται, ακυρώνοντας το μεγάλο κέρδος στην άμυνα. Η παρουσία του Collins στο παρκέ -συνήθως βέβαια με τον Young- διατηρεί την επίθεση σε παρόμοια επίπεδα, αλλά η άμυνα βρίσκεται σε πιο ανθρώπινα επίπεδα. Ο Collins αποτελεί το σημείο σταθερότητας των Hawks, και είναι ο υπόλοιπος κορμός που πρέπει να βγει μπροστά για να βελτιωθεί η θέση τους, και όχι το δίδυμο stars της ομάδας.
Οι ανωτέρω επιλογές για πρωτοεμφανιζόμενους All Stars για την Ανατολή, με τις αντίστοιχες για τη Δύση να ακολουθούν τις επόμενες μέρες, πέρα από μια καταγραφή των εξαιρετικών επιδόσεων αυτών την τρέχουσα σεζόν, αποτελεί και μια σκιαγράφηση της επόμενης γενιάς stars της Λίγκας. Που ακόμα και αν αυτό δεν εφαρμόζει τέλεια στους κοντά ή πέρα από τα 30 τους, VanVleet και Curry, δεδομένα ωστόσο το κάνει για τους υπόλοιπους. Μένει να φανεί στο -άμεσο- μέλλον, αν θα δικαιώσουν τις προσδοκίες που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, αλλά και το ποιοι ενδεχομένως θα ξεπεταχθούν για να τους προσπεράσουν
Σημείωση 1: Παράδειγμα εσκεμμένης εξέλιξης σε αυτόν τον τομέα ο Donovan Mitchell, ο οποίος έριξε το τέμπο των επιθέσεων του με τα χρόνια, καθιστώντας την εκρηκτικότητα όπλο κι όχι νόρμα, κάνοντας τη χρήση της απρόβλεπτη.
