#1. New Orleans Pelicans: Zion Williamson
Ύστερα από μια σεζόν που σημαδεύτηκε από το δράμα γύρω από τον Anthony Davis, η τύχη χαμογέλασε στην Νέα Ορλεάνη μιας και οι Pelicans θα επιλέξουν πρώτοι το βράδυ της 20ης Ιουνίου. Το βραβείο για το φετινό Νο 1 στο draft είναι δίχως αμφιβολία ο Zion Williamson. Ο Zion δεν είναι απλώς ο καλύτερος παίκτης της φετινής φουρνιάς και το αδιαφιλονίκητο πρώτο πικ, αλλά μοιάζει ως το πιο ταλαντούχο prospect που έχει εμφανιστεί στο προσκήνιο από την εποχή του LeBron (2003).
Ο Williamson είναι ένας φανταστικός αθλητής, ίσως ο καλύτερος που έχει υπάρξει ποτέ στο κολεγιακό μπάσκετ. Η δύναμη, η αλτικότητα και η εκρηκτικότητά του είναι άκρως εντυπωσιακά ειδικά αν λάβουμε υπόψη τα σωματικά χαρακτηριστικά του (2,01 και 140 κιλά). Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στη μία και μοναδική σεζόν του στο Duke έκανε πάταγο κυρίως στο transition, στα επιθετικά ριμπάουντ και γενικώς στις φάσεις πάνω από το στεφάνι. Η αθλητικότητά του ήταν “too much” για το κολεγιακό επίπεδο και ήταν λίγες οι φορές όπου βρέθηκε κάποιος να τον περιορίσει. Ο Zion όμως είναι πολλά περισσότερα από τα «μούσκουλα» και τα εντυπωσιακά καρφώματα. Διαθέτει μεγάλη ικανότητα στην πάσα και στον χειρισμό της μπάλας -πόσο μάλλον για έναν παίκτη των κυβικών του- κάτι που τον κάνει άκομη πιο επικίνδυνο στον αιφνιδιασμό, μιας και εκτός απ΄ το να τελειώνει φάσεις μπορεί και να τις δημιουργήσει. Στο μισό γήπεδο καταφέρνει και επιτίθεται αποτελεσματικά στο καλάθι με πάμπολλους τρόπους. Τρέχει φάσεις pick-and-roll, κόβει προς το καλάθι, ποστάρει, παίζει iso, επιτίθεται στα closeouts. Στο NBA θεωρητικά θα χρησιμοποιηθεί τόσο ως χειριστής όσο και ως screener σε καταστάσεις pick-and-roll, ενώ αναλόγως τον αντίπαλο θα μπορεί να εκμεταλλευτεί πότε τη δύναμη και πότε την ταχύτητά του. Στηριζόμενος στην αθλητικότητα του, μπορεί και κάνει τη διαφορά και στο αμυντικό κομμάτι. Δείχνει ότι μπορεί να μαρκάρει και τις πέντε θέσεις, ενώ μπορεί να αποτελέσει τον ιδανικό αμυντικό που θα δίνει βοήθειες από την αδύναμη πλευρά. Αν και κυρίως θα παίζει στο 4, μπορεί να αγωνιστεί και στο 5 ειδικά στο τέλος των παιχνιδιών, έχοντας τα φόντα να αποτελέσει τον ιδανικό small ball center.
Αν και το μεγάλο μείον του είναι το μακρινό σουτ, ειδικά αυτό μετά από ντρίπλα που ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο, το σημαντικότερο ερωτηματικό που πλανάται πάνω από τον Zion Williamson είναι το κατά πόσο το σώμα του θα μπορέσει να ανταπεξέλθει με συνέπεια και σε βάθος χρόνου στις μεγάλες και με γρήγορο ρυθμό σεζόν του NBA.
Φέρνει λίγο σε: Ένα κράμα Charles Barkley-Blake Griffin
#2. Memphis Grizzlies: Ja Morant
Με την ανταλλαγή Gasol οι Memphis ξεκίνησαν επίσημα την επόμενη μέρα της ομάδας, όπου πρωταρχικό ρόλο θα έχει ο Jaren Jackson Jr. Αναμένεται σύντομα να δώσουν και τον Conley, οπότε η θα χρειαστούν άμεσα τον PG της επόμενης μέρας και για αυτό πιστεύω θα επιλέξουν τον Ja Morant. Πρόκειται για έναν αθλητικό PG, Που έγραψε εντυπωσιακά νούμερα στο κολέγιο (24,5π, 5,7ρ, 10α) ο οποίος έχει τρομερή ντρίμπλα και ικανότητα να πασάρει. Προκειμένου να είναι αποτελεσματικός επιθετικά, θα πρέπει να βελτιώσει είτε το σουτ από μακριά (36,3% σε 4,8 προσπάθειες ανά αγώνα) είτε τα τελειώματά του κοντά στο καλάθι. Προσωπικά πιστεύω ότι θα τα καταφέρει και τα δύο, αφού όσο αφορά το σουτ ήδη είδαμε μεγάλη βελτίωση από την πρώτη στη δεύτερη χρονιά του στο κολέγιο (30,7% σε 2,8 προσπάθειες ανά παιχνίδι την πρώτη χρονιά) ενώ τα τελειώματά του κοντά στο καλάθι, θα βελτιωθούν όταν θα δυναμώσει. Η άμυνα του και η κυρίως η διάθεση που έδειξε σε αυτό το κομμάτι είναι ανησυχητική, αλλά από τη μια ο JJJ θα βοηθήσει να κρύψει αυτά τα κενά και από την άλλη πιστεύω ότι στους Grizzlies θα μπορέσει να βελτιωθεί καθότι είναι ομάδα που πάντα έδινε έμφαση σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού.
Φέρνει λίγο σε: De’Aaron Fox λόγω αθλητικών προσόντων και Trae Young λόγω ικανότητας στην πάσα.
#3. New York Knicks: R.J. Barret
Ο Barrett από πολύ μικρή ηλικία θεωρούνταν ως ένας από τους καλύτερους παίκτες της γενιάς του, έχοντας, μεταξύ άλλων, οδηγήσει τις “μικρές εθνικές” του Καναδά σε δύο μετάλλια. Στην αρχή της σεζόν μάλιστα υπήρχε debate για το αν θα είναι αυτός ή Zion το #1 πικ.
Πρόκειται για έναν αθλητή που έχει το κατάλληλο σώμα για να αποτελέσει έναν σύγχρονο NBA wing, με μεγάλα ατού την εξαιρετική ισορροπία και το footwork. Η ευχέρεια στο χειρισμό της μπάλας τον κάνει εξαιρετικά επικίνδυνο στο transition όπου και είναι το δυνατό του σημείο. Ο μεγάλος διασκελισμός, το εκρηκτικό πρώτο βήμα και η ευκολία με την οποία χρησιμοποιεί τα euro-steps τον βοηθούν να φτάνει μέχρι το καλάθι με άνεση ανεξαρτήτως αντιπάλου.
Παρά το ασταθές μακρινό του σουτ, είναι ένας προικισμένος σκόρερ και τη σεζόν που πέρασε αναδείχθηκε πρώτος στην ACC με 22,6 πόντους ανά αγώνα. Πολύ αποτελεσματικός από μέση απόσταση, ακόμη και μετά από ντρίμπλα, ενώ έχει το potential να εξελιχθεί σε αξιόπιστο σουτέρ και από το τρίποντο. Δεν είναι ο καλύτερος πασέρ, αν και μπορεί να δημιουργήσει υπό προϋποθέσεις ειδικά αν του δοθεί περισσότερος χώρος. Στο Duke είχε την κακή συνήθεια να κατεβάζει το κεφάλι και με φόρα να προσπαθεί να φτάσει ως το καλάθι, κάτι που αρκετές φορές κατέληγε σε επιθετικό φάουλ. Σίγουρα το μισό γήπεδο δεν είναι το φόρτε του στην παρούσα φάση, αλλά η ύπαρξη σουτέρ γύρω του και το κατάλληλο spacing σαφώς και θα φανούν χρήσιμα. Στην άμυνα αν και το σώμα του δείχνει πως υπάρχει potential δεν είναι ακόμη στο επιθυμητό επίπεδο, ειδικά στην ομαδική άμυνα. Το ύψος και το άνοιγμα των χεριών μας προδιαθέτουν πως μελλοντικά θα μπορεί να μαρκάρει ακόμη και από το 1 έως το 4.
Στους Knicks θα έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί και off-ball δίπλα στον Dennis Smith κάτι που ίσως τον βοηθήσει να ενταχθεί πιο ομαλά στο NBA, αλλά και ως αυτός που θα έχει την μπάλα στα χέρια του και θα αποτελεί τον κύριο δημιουργό.
Φέρνει λίγο σε: DeMar DeRozan
#4. New Orleans Pelicans: Jarret Culver
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το #4 ανήκει ακόμα στους Pelicans, αλλά υπάρχουν έντονες φήμες ότι θα δοθεί ως αντάλλαγμα σε άλλη ομάδα. Εφόσον αυτό δεν αλλάξει, βλέπω την ομάδα της Νέας Ορλεάνης να επιλέγει τον Jarret Culver (εφόσον ο Barret έφυγε στο #3). O guard/forward οδήγησε το Texas Tech στον τελικό του NCAA και τελείωσε τη χρονιά με 18,5π, 6,4ρ και 3,7α. Όπως έλεγε και ο Δημήτρης στην επίθεση το παιχνίδι του θυμίζει λίγο από DeRozan καθότι αρέσκεται σε σουτ από μέση απόσταση και δημιουργεί επιθέσεις και για τους συμπαίκτες του από τα 5-6 μέτρα, όμως επειδή έχουμε 2019 σουτάρει καλύτερα και περισσότερο από τον DeRozan σε αντίστοιχη ηλικία από το τρίποντο (30,4% σε 3,9 προσπάθειες ανά αγώνα). Γενικά στο κολέγιο ήταν ο βασικός δημιουργός του Texas Tech, ρόλο που δεν περιμένω να έχει στο ΝΒΑ άμεσα. Το κομμάτι του παιχνιδιού του που πέρασε κάπως απαρατήρητο φέτος είναι η άμυνα. Σε όσα ματς τον είδα μου άρεσε τόσο ως αμυντικός μακριά από την μπάλα αφού ήταν καλός στις περιστροφές της άμυνας και έδινε έξυπνες βοήθειες, αλλά και ως αμυντικός σε καταστάσεις ένας με έναν. Στους Pelicans, πιστεύω ότι ταιριάζει γιατί θα μπορεί να παίξει ως SF μέχρι να γυρίσει ο Ingram από τον τραυματισμό και μαζί με τον Ingram σε σχήματα που ο δεύτερος θα παίζει ως PF. Γενικά, ποτέ δεν περισσεύουν στο σύγχρονο ΝΒΑ παίκτες που μπορούν να παίξουν στα φτερά, είναι θετικοί στην άμυνα και έχουν ικανότητα στο να δημιουργούν στο ένας εναντίων ενός.
Φέρνει λίγο σε: Jimmy Butler (λίγο είπαμε)
#5. Cleveland Cavaliers: De’Andre Hunter
Όταν οι Cavs θα κληθούν να πάρουν την απόφασή τους, ο Darius Garland ίσως να είναι ο πιο ταλαντούχος διαθέσιμος παίκτης στο draft. Παρόλα αυτά το πιο πιθανό είναι να επιλέξουν κάποιον wing όπως τον Hunter ο οποίος θα μπορέσει να επιδράσει στο παιχνίδι από την πρώτη μέρα ειδικά στο αμυντικό κομμάτι. Ο -πρωταθλητής με το Virginia- Hunter αποτελεί ένα από τα πιο ασφαλή στοιχήματα του φετινού draft μιας και τα 3-D χαρακτηριστικά του ταιριάζουν στο σύγχρονο NBA. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό αμυντικό, ειδικά πάνω στην μπάλα με την ικανότητα να μαρκάρει όλες τις θέσεις. Αγωνιζόμενος σε μια από τις τοπ αμυντικά ομάδες όπως το Virginia, ανέπτυξε την αντίληψή του και στην ομαδική άμυνα, ενώ αναδείχθηκε ως ο αμυντικός της χρονιάς στην ACC. Πολύ βελτιωμένος στο μακρινό σουτ από την πρώτη στη δεύτερη χρονιά, ανέβασε το ποσοστό του από το 38% στο 43% παίρνοντας μάλιστα διπλάσιες προσπάθειες πίσω από τη γραμμή του τριπόντου. Δεν είναι ο καλύτερος πασέρ, ούτε ο δημιουργός που μπορεί να ξεκινήσει την επίθεση της ομάδας, ενώ το ταβάνι του στο επιθετικό κομμάτι μοιάζει προς το παρόν χαμηλό. Παρόλα αυτά, όλες οι ομάδες πλέον έχουν ανάγκη από καλούς two-way παίκτες και ο Hunter είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι υπηρεσίες του στο Cleveland (την χειρότερη αμυντικά ομάδα πέρυσι) θα είναι εξαιρετικά χρήσιμες. Η ικανότητά του να μαρκάρει πολλές θέσεις σε συνδυασμό με το μακρινό σουτ θα του δώσουν αρκετό χρόνο συμμετοχής από την αρχή. Όπως οι περισσότεροι αποτελεσματικοί 3-D παίκτες μπορεί να συνεισφέρει μέσα στο παιχνίδι χωρίς να χρειάζεται να έχει πολύ την μπάλα στα χέρια του ή να πάρει αρκετές προσπάθειες. Με λίγα λόγια μπορεί να εξελιχθεί στον ιδανικό συμπληρωματικό παίκτη για τους Cavaliers.
Φέρνει λίγο σε: De Mare Carroll, OG Anunoby
#6. Phoenix Suns: Darius Garland
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα όσο αφορά το τι σκέφτονται οι Suns. Προς τα έξω βγαίνουν φήμες ότι θα δώσουν το πικ, αλλά και ότι θα το κρατήσουν, ότι θέλουν έναν νεαρό PG, αλλά και ότι τους αρέσουν οι forward. Καλή τακτική, αρκεί να υπάρχει σχέδιο. Πιστεύω ότι τελικά θα διαλέξουν guard και ανάμεσα από τον Darius Garland και τον Coby White, θα προτιμήσουν τον πρώτο. Πρόκειται για έναν παίκτη ύψους 1,88 που πρόλαβε να παίξει μόλις πέντε παιχνίδια για την ομάδα του Vanderbilt πριν τραυματιστεί στο γόνατο. Σε αυτό το μικρό δείγμα αγώνων είχε 16,2π, 3,8ρ, 2,6α, όμως αυτό για το οποίο ξεχώρισε είναι η ικανότητα του στο τρίποντο (47,8% σε 4,6 προσπάθειες ανά αγώνα). Ναι, είναι μικρό το δείγμα για να του δώσουμε μεγάλη βαρύτητα, αλλά βλέποντας την ευκολία με την οποία σκοράρει από πολύ μακριά και σε σουτ μετά από ντρίμπλα, με κάνει αισιόδοξο ότι θα είναι ένας πολύ καλός σουτέρ και στο ΝΒΑ. Το δεύτερο μεγάλο του προσόν είναι η ντρίμπλα. Θεωρώ ότι μετά τον Morant είναι ο δεύτερος καλύτερος παίκτης του draft στο συγκεκριμένο τομέα και αν αυτό το συνδυάσουμε με το σουτ, τότε έχουμε έναν παίκτη με πολύ μεγάλο επιθετικό ταβάνι. Αν και οι Suns έχουν τον Booker που έπαιξε σε μεγάλα διαστήματα PG πέρυσι, ανέκαθεν ήταν ομάδα που δεν φοβόταν να παίξει με 2 guard ταυτόχρονα (Dragic, Thomas, Bledsoe υπήρξαν συμπαίκτες την ίδια χρονιά). Ο Garland θα μπορούσε να είναι ο PG των αναπληρωματικών και κατά διαστήματα να παίζει και μαζί με τον Booker δίνοντας περισσότερους χώρους στον δεύτερο, αφού καμιά ομάδα δεν θα ρισκάρει να τον αφήσει αμαρκάριστο στο τρίποντο. Στο δίλημμα, γιατί να πάρουν τον Garland και όχι τον Coby White (που επίσης μου αρέσει για τους Suns), η απάντηση είναι το σουτ. Θεωρώ αρκετά πιθανό ο Garland να εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους σουτέρ της λίγκας, ενώ για τον White δεν βλέπω να έχει μια δεξιότητα που τον ξεχωρίζει ήδη από τους υπόλοιπους παίκτες. Αυτή τη στιγμή είναι καλός σε πολλούς τομείς (πχ είναι καλύτερος σε άμυνα) αλλά πουθενά δεν είναι elite όπως λένε στο χωριό μου.
Φέρνει λίγο σε: Πιο εύστοχος Jamal Crawford, με λιγότερο φαντεζύ ντρίμπλα.
#7. Chicago Bulls: Coby White
Εφόσον ο White καταλήξει στο Σικάγο, οι Bulls θα αποκτήσουν όχι μόνο τον καλύτερο διαθέσιμο παίκτη εκείνη τη στιγμή, αλλά και αυτόν που φαίνεται ότι ταιριάζει περισσότερο στις ανάγκες του ως ομάδα. Ο guard από το North Carolina έκανε το ξεπέταγμα του μέσα στη σεζόν και με όπλα το μακρινό σουτ και την ταχύτητα αποτέλεσε τον κύριο εκφραστή μιας από τις καλύτερες επιθέσεις στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Καταπληκτικός στο transition, έδειξε ότι μπορεί να διασχίσει όλο το γήπεδο πολύ γρήγορα ακόμη και μετά από καλάθι του αντιπάλου. Πολύ καλός σουτέρ είτε υποδέχοντας την μπάλα είτε και μετά από ντρίπλα. Στο παιχνίδι μισού γηπέδου υστερεί κυρίως λόγω ότι δεν διαβάζει ακόμη καλά το παιχνίδι ώστε να βάλει τους συμπαίκτες του στην εξίσωση. Η γρηγοράδα και το πρώτο βήμα του επιτρέπουν να φτάνει μέχρι το καλάθι με σχετική ευκολία. Στην άμυνα έχει τα φόντα να αποτελέσει έναν αξιοπρεπή αμυντικό κυρίως λόγω μεγέθους, αλλά ειδικά στην αρχή θα δυσκολευτεί να τα βάλει με πιο δυνατούς αντιπάλους guard.
Το θετικό για τον White (εφόσον καταλήξει στο Σικάγο) είναι ότι μπορεί να κερδίσει χρόνο στο παρκέ είτε ως ο βασικός δημιουργός είτε ως off-ball guard δίπλα στον Dunn, ενώ παρόλο που δεν έχει ακόμη ανεπτυγμένη την ικανότητα του playmaker μπορεί να αποτελέσει σταδιακά τον βασικό δημιουργό μιας 5αδας με Lavine-Porter-Markkanen-Carter Jr.
Φέρνει λίγο σε: Jamal Murray x 1.5 speed
#8. Atlanta Hawks: Cam Redish
Αν και υπάρχουν αρκετές φήμες που θέλουν τους Hawks να κάνουν κίνηση να ανέβουν στο draft (έχουν το #8, το #10 και το #17) προκειμένου να επιλέξουν τον Jarret Culver, προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Μετά και την ανταλλαγή του Taurean Prince στους Nets, πιστεύω ότι το πρώτο πράγμα που θα ψάξουν στο draft είναι ένας SF που θα πλαισιώσει τους Young και Huerter και στη συνέχεια έναν ψηλό που θα μπορεί να παίξει δίπλα στον John Collins. Με αυτά τα δεδομένα, νομίζω πως η επιλογή τους θα είναι ο Cam Redish. Ο πρωτοετής από το Duke μπορεί να μην έδειξε όλα όσα περίμεναν οι ειδικοί φέτος, όμως σε αυτό έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι βρέθηκε στην ίδια ομάδα με τους Zion Williamson και R.J Barret. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχει φέτος 13,5π, 3,7ρ και 1,9α. Στο λύκειο είχε δείξει στοιχεία ότι θα μπορούσε να είναι ένας point forward, όμως φέτος στο κολέγιο δεν το είδαμε αυτό. Ίσως επηρεάστηκε και αυτός από το κακό spacing του Duke που είχε σαν αποτέλεσμα οι άμυνες να είναι μονίμως μέσα στη ρακέτα, όμως εδώ θα πρέπει να πούμε ότι το 33,3% στα τρίποντα που είχε και ο ίδιος ήταν επίσης μέρος του προβλήματος. Είναι ιδιαίτερα καλός με την μπάλα στα χέρια και πιστεύω ότι θα μπορεί να επιτεθεί στα close out στο ΝΒΑ. Με προβληματίζει κάπως το γεγονός ότι δεν είναι σούπερ αθλητικός, κάτι που είναι απαραίτητο στη θέση. Οι Hawks προς το τέλος της σαιζόν μας έδειξαν μια ομάδα που θέλει να παίζει γρήγορα, να έχει πολλούς παίκτες που μπορούν να χειριστούν την μπάλα και με άξονα το pick and roll ανάμεσα σε Young και Collins να έχει γύρω αρκετούς σουτέρ και παίκτες που θα μπορούν να επιτεθούν στο καλάθι. Ο Redish ταιριάζει σε αυτή την περιγραφή και εφόσον είναι διαθέσιμος στο #8, νομίζω θα είναι και η επιλογή της ομάδας της Atlanta.
Φέρνει λίγο σε: Otto Porter Junior με λίγο χειρότερο σουτ (αν και ο OPJ είχε μόλις 22% στα τρίποντα ως πρωτοετής στο Georgetown), αλλά καλύτερη ντρίμπλα και ικανότητα να επιτεθεί στο καλάθι.
#9. Washington Wizards: Sekou Doumbouya
Οι Wizards μάλλον είναι από τις πιο δύσκολες ομάδες να προβλέψεις τι μπορεί να κάνουν με το πικ τους μιας και μεταξύ άλλων δεν έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με τον επόμενο GM της ομάδας. Παρόλα αυτά μια από τις πιο δημοφιλείς επιλογές για τους Wizards είναι ο Γάλλος Sekou Doumboya ο οποίος θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ο international παίκτης που θα ακούσει πρώτος το όνομα του τη βραδιά του draft. Ο Doumboya ξεχωρίζει για την αθλητικότητά του, αλλά και το potential να καλύψει με άνεση και τις δύο θέσεις των forward. Πολύ καλός στο transition, εξαιρετικός πάνω από το στεφάνι μιας και διαθέτει την ταχύτητα και την αλτικότητα που χρειάζεται. Από τα λίγα που είδαμε όσο αγωνίστηκε στη Λιμόζ, έχει τα φόντα να μαρκάρει πολλές θέσεις και να αντιμετωπίσει γρηγορότερους αντιπάλους μιας και τα πόδια του το επιτρέπουν. Σε αυτή τη φάση της καριέρας του μοιάζει κάπως άγουρος μιας και στερείται τεχνικής ειδικά στη δημιουργία και το σουτ. Το μακρινό σουτ είναι δίχως αμφιβολία αυτό που πρέπει να βελτιώσει αν θέλει να παίξει στο NBA.
Όπως είπαμε, από τους περισσότερους ειδικούς θεωρείται ένα τοπ-10 ταλέντο της φετινής φουρνιάς και η επιλογή του από την Washington βγάζει νόημα ακόμη και από πλευράς αναγκών της ομάδας στα «φτερά» ειδικά μετά τη φυγή των Porter και Oubre.
Φέρνει λίγο σε: Jerami Grant
#10. Atlanta Hawks: Jaxson Hayes
Όπως είπαμε και πιο πάνω, οι Hawks αφού καλύψουν το κενό στο SF, λογικά θα κοιτάξουν για ψηλό και το μεγάλο πλεονέκτημα που έχουν είναι ότι ο Collins έδειξε ότι στην επίθεση μπορεί να παίξει τόσο ως PF όσο και ως C. Ο μόνος τομέας που ο John Collins υστερεί σημαντικά ως παίκτης είναι η άμυνα και ειδικά η άμυνα κοντά στο καλάθι (rim protection). Σε αυτή την επιλογή ήμουν ανάμεσα στον Brandon Clarke και τον Jaxson Hayes και παρότι προτιμώ περισσότερο τον Clarke ως παίκτη (τον θεωρώ μέσα στους πέντε καλύτερους παίκτες του draft) νομίζω οι Hawks θα επιλέξουν τον δεύτερο. O βασικός λόγος είναι ότι ο Hayes με ύψος 2,11μ είναι παίκτης που έχει τα προσόντα να παίξει ως σέντερ. Το βασικό του προσόν στο κολέγιο ήταν η άμυνα κοντά στο καλάθι (2,2 τάπες/αγώνα) και επίσης έδειξε πολύ καλά στοιχεία ως rim runner και καλά ποσοστά στις βολές (74%). Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ο πατέρας του Hayes είναι ο Jonathan Hayes, πρώην παίκτης του NFL και νυν βοηθός προπονητής στους Cincinnati Bengals (ομάδα του NFL). Ο Jaxson πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ηλικίας του παίζοντας American football, μέχρι που έφτασε τα 2,11μ τον τελευταίο χρόνο του Λυκείου ενώ ήταν μόλις 1,83μ στην πρώτη λυκείου. Το γεγονός ότι ξεκίνησε αργά να παίζει μπάσκετ με κάνει να αισιοδοξώ ότι θα βελτιωθεί αρκετά τα επόμενα χρόνια, ειδικά σε μια ομάδα όπως οι Hawks που έδειξαν να εστιάζουν πολύ στο κομμάτι της εξέλιξης των νεαρών παικτών. Από όσους παίκτες επιλέξαμε στη δεκάδα, ίσως να είναι ο λιγότερο έτοιμος να παίξει άμεσα στο ΝΒΑ, αλλά μόλις δυναμώσει το σώμα του, θα είναι σε θέση να παίξει σημαντικό ρόλο για κάποια ομάδα της λίγκας, που θα ψάχνει από τον σέντερ να είναι καλός στην άμυνα κοντά στο καλάθι και στην επίθεση να παίζει καλά το pick and roll. Μαζί το ο Collins θα βρει έναν παίκτη να καλύψει την αδυναμία του στην άμυνα και επειδή ο ίδιος είναι καλός rebounder θα καλύψει την αδυναμία του Hayes να παίρνει αμυντικά rebound (μόλις 3,3 ανά παιχνίδι).
Φέρνει λίγο σε: Ελπίζω να γίνει κάτι κοντά στον Clint Capela
#11. Minnesota Timberwolves: Brandon Clarke
Ο Clarke έκανε μια καταπληκτική χρονιά στο Gonzaga όπου αγωνιζόταν και ως PF και ως C. Στο NBA για αρχή θα χρησιμοποιείται περισσότερο στο 4 μιας και δεν έχει το μέγεθος για να ανταπεξέλθει στο 5, κάτι που σε συνδυασμό με την ηλικία του είναι αυτό που ρίχνει κάπως τις μετοχές του στο φετινό draft. Ο Clarke είναι φοβερός μπλοκέρ (έκανε και την τάπα της χρονιάς), εξαιρετικός στο να δίνει βοήθειες ειδικά από την αδύναμη πλευρά (α λα Zion) λόγω της ταχύτητας και του πολύ καλού timing που διαθέτει και θεωρητικά μοιάζει ένα καλό fit δίπλα στον Karl Anthony Towns. Επιπλέον αμύνεται σωστά στα pick-and-roll, είναι πρόθυμος να κάνει τα hustle plays, είναι καλός screener και έχει μάθει να διαβάζει το παιχνίδι. Από την άλλη το ασταθές μακρινό σουτ δεν ενδεικνυται για ένα σύγχρονο 4αρι πλέον στο NBA, κάτι που σημαίνει πως στην επίθεση θα λειτουργεί κυρίως μετά από pick-and-roll είτε τελειώνοντας τη φάση είτε πασάροντας στον ελεύθερο συμπαίκτη.
Το πιο πιθανό βέβαια είναι το ξεκίνημα της σεζόν να τον βρει να έρχεται από τον πάγκο και να αγωνίζεται ακόμη και ως small ball center μέχρις ότου τουλάχιστον βελτιώσει το μακρινό σουτ. Η ικανότητά του στο αμυντικό κομμάτι και θα του αποφέρει τα περισσότερα λεπτά στο παρκέ, όμως η συνεισφορά του στην επίθεση θα είναι αυτή που θα τον πάει στο επόμενο επίπεδο. Όπως και να χει οι Wolves έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν ένα –θεωρητικά τουλάχιστον- εξαιρετικά ταιριαστό δίδυμο για την frontline τους.
Φέρνει λίγο σε: Pascal Siakam
#12. Charlotte Hornets: Nassir Little
Οι Hornets είναι από τις πιο δύσκολες ομάδες να ψυχολογήσω τι θα κάνουν και πλέον μετά το #11 και τον Brandon Clarke υπάρχουν πολλοί παίκτες οι οποίοι βράζουν στο ίδιο καζάνι. Νομίζω ότι τελικά θα επιλέξουν τον Nassir Little, ο οποίος τη χρονιά που μας πέρασε έπαιξε στο διπλανό UNC. Ο Little ήταν από τους πιο περιζήτητους παίκτες που βγήκαν από το high school τη χρονιά που μας πέρασε, αλλά η παρουσία του στο UNC δεν δικαίωσε τη φήμη που τον ακολουθούσε. Πρόκειται για έναν πολύ αθλητικό forward ύψους 1,98μ. (με 2,15 άνοιγμα χεριών!) ο οποίος ως πρωτοετής στο UNC είχε 9,8π, 4,6ρ και μόλις 26,9% στο τρίποντο. Στα θετικά, είναι τα φυσικά του προσόντα και οι επιδόσεις του στο draft combine όπου επιβεβαίωσαν ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους αθλητές της φουρνιάς. Στα αρνητικά, το ερωτηματικό στο σουτ και οι πολλές φάσεις όπου φαινόταν εντελώς χαμένος μέσα στο γήπεδο. Προς το τέλος της χρονιάς έδειξε κάποια μικρά σημάδια βελτίωσης, αλλά σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως PF, μια θέση που μάλλον δύσκολα θα παίξει στο ΝΒΑ. Οι Hornets πιστεύω θα τον πάρουν ποντάροντας ότι θα μπορέσουν να χτίσουν πάνω στα αθλητικά του προσόντα (είναι μόλις 19 χρονών) και ποντάροντας στο γκελ που θα μπορεί να κάνει στους οπαδούς,, αφού προέρχεται από ένα κολέγιο της περιοχής. Τον φαντάζομαι να κάνει δίδυμο με τον Miles Bridges και θα μπορούσαν να είναι από τα πιο εντυπωσιακά και δίδυμα forward στο NBA. Όμως, όπως είδαμε πρόσφατα και με την περίπτωση Marquese Chriss (#8 pick 2016), το να ποντάρεις μόνο στα αθλητικά προσόντα δεν είναι πάντα συνταγή επιτυχίας.
Φέρνει λίγο σε: Jae Crowder. Έχει τα προσόντα να γίνει καλύτερος, πάντως.
#13. Miami Heat: P.J. Washington
Ο forward από το Kentucky παρουσιάστηκε αρκετά βελτιωμένος στη διάρκεια της δεύτερης σεζόν του και αποτέλεσε τον βασικό πυλώνα στην επίθεση της ομάδας. Διαθέτει τα σωματικά προσόντα και τις ικανότητες να ταιριάξει σε αρκετές ομάδες και το όνομά του εμφανίζεται στα διάφορα Mock draft από το #9 έως και εκτός της λοταρίας. Ο Washington είναι ένας ικανός σκόρερ ειδικά στο ποστ, αλλά μπορεί να απειλήσει και από μεση-μακρινή απόσταση. Μετά την πρώτη χρονιά στο κολλέγιο ο κόουτς Calipari του είπε πως πρέπει να βελτιώσει το μακρινό του σουτ. Έτσι μετά το 24% σε 0,8 προσπάθειες πήγε στο 42% σε 2,2 τρίποντα ανά αγώνα. Η βελτίωση και η θέληση που έδειξε σίγουρα μαρτυρούν πολλά και για το ποιόν του ως αθλητής. Είναι επίσης ικανός πασέρ κάτι που το αξιοποίησε κάθε φορά που δεχόταν double team. Στην άμυνα δεν έχει το μέγεθος να τα βάλει με τους ψηλούς center του NBA και τα περισσότερα λεπτά του θα είναι στη θέση 4. Δείχνει πάντως να έχει τη δυνατότητα να μαρκάρει μετά από αλλαγές στα σκριν και να μαρκάρει κοντύτερους και πιο γρήγορους αντιπάλους, κάτι που μοιάζει απαραίτητο αν θέλει να βρει χρόνο συμμετοχής.
Όπως και να χει εφόσον καταφέρνει να είναι αξιόπιστος στα μακρινά σουτ που θα παίρνει και να κυκλοφορεί την μπάλα όταν πρέπει θα μπορεί να μένει στο παρκέ παραπάνω ώστε στη συνέχεια να αρχίσει αξιοποιείται και στο post. Στους Heat μπορεί να δουλευτεί και ως ένας big-SF εφόσον αποκτήσει ευχέρεια στο χειρισμό της μπάλας, κάτι που θα τον μετατρέψει αμέσως σε πιο χρήσιμο, σύγχρονο και πολυδιάστατο παίκτη.
Φέρνει λίγο σε: Taj Gibson με καλύτερο σουτ
#14. Boston Celtics: Grant Williams
Αν και τα περισσότερα mock draft αναφέρουν ότι ο Grant Williams θα πέσει στο τέλος του πρώτου γύρου (#25 στο TheRinger και στο Tankathon, #31 στο The Athletic), προσωπικά πιστεύω ότι θα φύγει νωρίτερα, αφού μου είναι δύσκολο να βρω 14 παίκτες καλύτερους από τον πρώην παίκτη του Tennessee. Ο τριτοετής παίκτης, είχε πέρυσι 18,π, 7,5ρ, 3,2α και 1,9 τάπες σε μία από τις καλύτερες ομάδες. Με εξαίρεση το τρίποντο όπου σούταρε με 32,6% είχε πολύ καλά ποσοστά τόσο εντός πεδιάς (56,4%) όσο και στις βολές (81,9%). Πρόκειται για έναν από τους πιο έτοιμους παίκτες να παίξει στο ΝΒΑ τόσο λόγω της πολύ καλής αίσθησης του παιχνιδιού (άριστες περιστροφές στην ομαδική άμυνα, πολύ καλές επιλογές στην επίθεση είτε ποστάροντας είτε σε καταστάσεις pick and roll) όσο και σωματικά αφού θα μπει στη λίγκα όντας ήδη ένας από τους πιο δυνατούς παίκτες αν και είναι μόλις 20 χρονών! Αν απορείτε γιατί ένας τόσο καλός παίκτης ακούγεται ότι θα πέσει τόσο χαμηλά, η απάντηση είναι το ύψος και το σουτ. Στο κολέγιο διέπρεψε χρησιμοποιώντας αρκετά τη δύναμη του και ποστάροντας πιο αδύναμους παίκτες κάτι που θα είναι δύσκολο να κάνει τακτικά στο ΝΒΑ, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι με ύψος 2,01μ είναι λίγο κοντός για να παίξει ως PF. Αν επίσης το σουτ του δεν βελτιωθεί, ίσως θα έχει πρόβλημα στο να βοηθήσει μια ομάδα στην επίθεση. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι οι Celtics θα τον επιλέξουν αφού με τον Marcus Morris να είναι free agent, θα έχουν ένα κενό στη θέση 4. Ο Brad Stevens θα βρει στο πρόσωπό του έναν ακόμα παίκτη που θα μπορεί να ανταπεξέλθει στα πολλά διαφορετικά σχήματα και συστήματα τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση.
Φέρνει λίγο σε: Paul Milsap
