Πάμε να δούμε μερικά πραγματάκια.
Η πρώτη πεντάδα.
1. Καιρός ήταν. Ο Πιέρια Χένρι έκανε μία εμφάνιση αντάξια των περσινών του με τη Μπασκόνια, πετυχαίνοντας 13 πόντους, κατεβάζοντας 6 ριμπάουντ, μοιράζοντας 6 ασίστ και κλέβοντας 5 μπάλες. Ορχήστρα. Η Φενέρ μπορεί να στηρίχτηκε κυρίως στους Ντε Κολό και Γκούντουριτς για να καταβάλει την αντίσταση της Μονακό, όμως ο Χένρι ήταν ξεκάθαρα και σε διάρκεια ο καλύτερος παίκτης της στο παρκέ. Οι Τούρκοι αυτή τη φορά δεν έπαιξαν τσούκου τσούκου και επιτέλους κράτησαν τον Πολονάρα σε ρόλο stretch four για σχεδόν 30 λεπτά, κάτι πρωτόγνωρο για φέτος. Ίσως μάλιστα η συγκεκριμένη επιλογή να ήταν καθοριστική, προκειμένου ο Χένρι να βρει χώρους και να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο. Θα δούμε, ο Σάλε είναι ικανός να επιμένει στον Μπούκερ μέχρι να σβήσει ο ήλιος, αγνοώντας τους κανόνες του σύγχρονου μπάσκετ. Ο Βέσελι παραμένει εξαιρετικός και η Φενέρ παραμένει πίσω, πολύ πίσω.
2. Μια ζωή εκεί. Ο Λούκας Λεκαβίτσιους θα περάσει όλα του τα χρόνια στο Κάουνας και θα θα αποκτήσει προτομή, αν όχι στο γήπεδο, σίγουρα σε κάποια λιθουανική παμπ, ανάμεσα στις μπύρες και τα kepta duona. Οι σταρ κάθε χρόνο θα αλλάζουν, αλλά εκείνος θα παραμένει πιστός στη φανέλα, χρήσιμος και ενίοτε κορυφαίος, όπως προχθές απέναντι στη Μπασκόνια. Η Ζαλγκίρις κέρδισε δύσκολα με 72-68 και ο Λέκα, εκτός από τον εξαιρετικό απολογισμό των 13 πόντων, των 9 ασίστ και των 2 κλειψιμάτων, έβαλε τα δύο κρισιμότερα σουτ, που μετέτρεψαν το 63-63 σε 67-63. Πώς τα έβαλε; Ε, πώς αλλιώς, με ισαριθμα mid range floaters. Old dog, old tricks.
3. Έχουν πλάκα κάτι ομάδες σαν τον Αστέρα, που πρακτικά δεν πάνε για τίποτα και είναι λες και υπάρχουν απλώς για να τη χαλάνε στους άλλους και να λένε - οι άλλοι - "μα καλά, κοίτα από ποιους πήγαμε και χάσαμε". Υποψιάζομαι πως έτσι θα αισθάνονται οι της Ζενίτ, βλέποντας το σύνολο του Πασκουάλ να μην καταφέρνει να φτάσει ούτε τους 60 πόντους σε εντός έδρας αγώνα. Παρά όλα αυτά, δεν γίνεται να μην σταθούμε στο πόσο εκενευριστικά σφιχτό σύνολο έχει φτιάξει ο Ράντονιτς. Ο Αστέρας έχει την τρίτη καλύτερη άμυνα της Ευρωλίγκα σε μέσο όρο πόντων, κάτι το οποίο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον προπονητή. Η Ζενίτ βρίσκεται από πάνω του στην ίδια κατηγορία, όμως αυτό δεν ήταν ματς για να το πάρει από την άμυνα. Ήταν ματς για να σκοράρει 80 πόντους. Αντί αυτού, σκόραρε 58, χωρίς καν να εκμεταλλευτεί το ότι οι Σέρβοι έπαιζαν για 25 λεπτά με σέντερ παλαιάς κοπής και για άλλα 15 με πεντάρι τον ... Μίτροβιτς.
4. Από τη θέση του σέντερ, ο Όγκουστιν Ρούμπιτ αντιπαρεταξε δύναμη, εξυπνάδα και τεχνική, απέναντι στην αθλητικότητα του ρόστερ της Βιλερμπάν, κερδίζοντας κατά κράτος τους προσωπικούς του αντιπάλους, στην πολύτιμη νίκη οκτάδας της Μπάγερν. 19 πόντοι, 12 ριμπάουντ (τα 5 επιθετικά) και τα πιο σημαντικά καλάθια στην crunch time. O Ρουμπιτ κάνει θραύση στα τελευταία παιχνίδια των Βαυαρών, έχοντας εκτοπίσει τον Οθέλο Χάντερ από τον ρόλο του βασικού σέντερ. Είναι λογικό, διότι ο Τρινκιέρι ούτε φέτος έχει πληθώρα δημιουργικών γκαρντ - το αντίθετο - και έτσι χρειάζεται σημεία-αναφοράς στην επίθεση. Η Μπάγερν είναι από τις ομάδες που δεν μοιράζουν και ιδιαίτερα την μπάλα, σε συνέχεια της περσινής της βερσιόν και έτσι ο Ρούμπιτ θα συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο, μέχρι να κουραστεί. Αν μαζί του θα κουραστεί και όλο το σύνολο, μένει να το διαπιστώσουμε. Ωραία νίκη για τον Αντρέα πάντως, την ώρα που ο Οκόμπο τελευταία το παρακάνει. Τα φώτα πέφτουν πάνω του, όμως ο Τζόουνς είναι καλύτερος.
5. Αν πρόκειται σύνολο του Σάρας να σουτάρει περισσότερα τρίποντα, ας γίνει και έτσι. 4/5 είχε ο τρομερός Σερτάκ Σανλί απέναντι στην παλιά του ομάδα, κάνοντας επί της ουσίας την πρώτη καλή εμφάνιση της σεζόν. Ο Τούρκος σέντερ έχει δυσκολευτεί κάμποσο να βρει ρόλο στο rotation των Καταλανών, κυρίως επειδή ο προπονητής δίνει τεράστια έμφαση στο παιχνίδι ρακέτας, κάτι που δεν είναι το φόρτε του απαραίτητα. Φαίνεται όμως πως ο Γιασικεβίτσιους έχει και να μάθει από τον παίκτη του, προκειμένου να παρουσιάσει πιο μοντέρνες ιδέες. Η Μπαρτσελόνα είναι κάπως καλύτερη από περυσι στο μάτι, έτσι κι αλλιώς θα είναι στο φάιναλ φορ.
X Factor
Πάμε στο ντέρμπι Ρεάλ - Μακάμπι, το οποίο κρίθηκε στο νήμα υπέρ των Μαδριλένων, μετά απο αλλεπάληλες απερισκεψίες των γκαρντ των Ισραηλινών, που δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων στην crunch time. Και άντε πες από τον Έβανς δεν το περιμέναμε, παρά την πολύ καλή του εμφάνιση συνολικά. Από τον Γουίλμπεκιν όμως; Ο Σκότι ήπιε θάλασσα, εκδηλώνοντας επιθέσεις ατομικές, πολύ νωρίς στον χρόνο επίθεσης, εκνευρισμένος από την καταπληκτική άμυνα του Φαμπιέν Κοζέρ. Ο Κοζέρ καθόλη τη διάρκεια του αγώνα δεν πρέπει να έμεινε πίσω ούτε σε ένα σκριν, καταφέρνοντας να τα σπάσει σχεδόν όλα, βγαίνοντας διαρκώς μπροστά από τον αντίπαλο του και υποχρεώοντας τον σε 4/14 σουτ. Μπορεί ο Ερτέλ να έβαλε τα κρίσιμα τρίποντα, όμως η Ρεάλ χρωστά περισσότερα στον έτερο Γάλλο γκαρντ. Ας μείνουμε στο ίδιο ματς και ας πάμε σε τρίτο Γάλλο και σε έναν Ισπανό.
Το play
Μετά από τάιμ άουτ, ο Πάμπλο Λάσο σχεδίασε την τελευταία επίθεση του αγώνα με τρόπο μεγαλοπρεπή, όσο και απλό. Μέσω ένος pin down παρέταξε την ομάδα του σε five out, χωρίς σέντερ και η μπάλα πήγε άμεσα εκεί που έπρεπε να πάει: στον κατά συνθήκη ψηλό του, Γκέρσον Γιαμπουσέλε.
Θεωρώ αυτό το play ιδιοφυές. Ο Λάσο έχει προβλέψει την αντίπαλη σύνθεση, έχει δημιουργήσει τους τέλειους χώρους για εκμετάλλευση του μις ματς και έχει αφήσει εκτός εξίσωσης όλους τους καλούς αμυντικούς της Μακάμπι, οι οποίοι είναι φανερό ότι περίμεναν κάτι τελείως διαφορετικό. Βασικά, ο καθένας θα περίμενε κάτι τελείως διαφορετικό. Είμαστε τόσο συνηθισμένοι στα plays μισού γηπέδου και στους γκαρντ-κουβαλητές, που κάθε τέτοια πινελιά μας ξαφνιάζει. Αλήθεια, πόσες ομάδες μπορείτε να σκεφτείτε, που όταν έρχεται η κρίσιμη επίθεση, δεν είναι εύκολο να προβλέψετε πού θα πάει η μπάλα; Στην ΤΣΣΚΑ θα πάει στον Κλάιμπερν, στην Εφές στον Μίτσιτς ή στον Λάρκιν, η Μπάρσα έχει ως πρώτη επιλογή τον Μίροτιτς. Η Ρεάλ;
H τακτική
Εδώ και λίγα χρόνια η Ευρωλίγκα έχει ξεχάσει καπως την τάση των mobile bigs με χαμηλό ύψος και έχει επιστρέψει σε πανύψηλους σέντερ, που τρέχουν πολύ καλά το γήπεδο και αποτελούν σημεία-αναφοράς στη ρακέτα. Για την αντιμετώπιση τους οι προπονητές πρέπει να πάρουν ρίσκα, ειδικά εφόσον δεν διαθέτουν παίκτες με ανάλογα χαρακτηριστικά. Θα πάνε σε παγίδες, προκειμένου να μην επιτρέψουν το εύκολο σκορ και τη φθορά από φάουλ ή θα επιχειρήσουν να παίξουν στα ίσα, για να μην δεχτούν τρίποντα; Η απόφαση εξαρτάται από το μομέντουμ του αγώνα, όπως και από το ποιοι άλλοι βρίσκονται στο παρκέ. Για παράδειγμα, η Ούνιξ, απέναντι στον Ολυμπιακό, δεν έστειλε στον Φαλ νταμπλ τιμ, όταν ήταν μέσα οι Ντόρσεϊ και Βεζένκοφ. Αντίθετα, η Μακάμπι και ο Σφαιρόπουλος, επέλεξαν να μη αφήσουν τον Ταβάρες σε χλωρό κλαρί, βλέποντας πως η Ρεάλ τοποθετούσε στη weak side τον Ρούντι. Ο Περάσοβιτς την πάτησε, ο Έλληνας κόουτς όχι (δεν έχασε από αυτό η Μακάμπι). Σε άλλες περιπτώσεις όμως, θα μπορούσε να συμβεί το αντίθετο. Τέλος πάντων, δεν είναι τόσο ότι έχω να πω κάποια τρομερή σοφία επάνω σε όλο αυτό, όσο ότι οι αμυντικές προσεγγίσεις γύρω από τους σέντερ-κολόνες θα είναι φέτος στην πρώτη γραμμή της τακτικής και αξίζει να τις παρακολουθούμε, διότι πολύ συχνά δίνουν τον τόνο στα παιχνίδια, σε ό,τι αφορά τον ρυθμό και τις επιλογές των σουτ.
Το avatar
Ο Μεσίνα έχει σίγουρα μία πολύ καλή δικαιολογία για το κακό σερί της Μιλάνο (0-4). Η περιφέρεια του σχεδόν ποτέ δεν είναι πλήρης. Υπό αυτή τη συνθήκη, θα περίμενε κανείς πως ο (γνωστός μας) Τζέριαν Γκραντ θα είχε βρει ένα τρόπο να μπει ουσιαστικά στο rotation των Ιταλών. Τζίφος. Για τα λίγα λεπτά που αγωνίζεται, εμφανίζεται υπέρ το δέον διστακτικός, σουτάρει στον βρόντο και από άμυνα ... λίγα πράγματα. Χωρίς Ντιλέινι, χωρίς να παίζει ο Ντάνιελς, κι όμως ο Γκραντ δεν έχει κάνει το step up. Οκ, έπεσε το κουραδόκαστρο, θα μου πείτε, εδώ ο Μπάλντγουιν θα βυθίσει σχεδόν μόνος του κοτζάμ Μπασκόνια. Σύμφωνοι, απλώς σε παιχνίδι απέναντι στην Άλμπα, που πάνω-κάτω παίζει τον ίδιο ρόλο στη διοργάνωση με τον Αστέρα (δηλαδή να αβαντάρει τον Ολυμπιακό), θα έπρεπε οι Ιταλοί να μπορούν να ενεργοποιούν τον πάγκο τους, με τρόπο που να τους βοηθά να ισχυροποιούν την βαθμολογική θέση τους, όχι να την υπονομεύουν.
Ο απροσδόκητος ήρωας
Το μεγάλο ντέρμπι της Κωνσταντινούπολης είχε ότι μπορούσαν να ζητήσουν οι αγνότεροι φίλαθλ...
(δυστυχώς χθες εκείνη την ώρα με έπιασε γαστρεντερίτιδα, μιλάμε ήμουν χάλια μέχρι σήμερα το πρωί, ένα ράκος. Συνεπώς ας γράψει ο Δημήτρης Χ. και συνεχίζουμε σε λίγο).
Η Εφές μπήκε στην τέταρτη περίοδο με το σκορ στο 68-62 υπέρ της, γρήγορα όμως βρέθηκε να κυνηγάει τους Καταλανούς, γιατί...Σερτάκ Σανλί. Ο Τούρκος σέντερ βρέθηκε στο παρκέ σε μία απόλυτα stretch πεντάδα, πέτυχε 3 τρίποντα (το τρίτο μάλιστα off balance και με πλάγιο βήμα, σαν περιφερειακός) και συνολικά 11 πόντους εντός δεκαλέπτου, φτάνοντας τη διαφορά στο +5, ενάμιση λεπτό πριν το φινάλε του αγώνα.
Κάπου εκεί ο Μίτσιτς έβαλε ένα τεράστιο τρίποντο, έκλεψε την μπάλα στην άμυνα και ο Μίροτιτς χάρισε το τέταρτο φάουλ του πάνω στον Λάρκιν, ο οποίος ισοφάρισε στις βολές, 80-80. Η παράνοια είχε μόλις ξεκινήσει. Αίρμπολ του Μίροτιτς στην τελευταία κατοχή και παράταση. Πέμπτο φάουλ για τον Λάρκιν και μεγάλα σουτ του Κούριτς που έφεραν την Μπαρτσελόνα μπροστά, με το ματς να μοιάζει κλειδωμένο στο σημείο που οι διαιτητές χρέωσαν με διπλή τεχνική ποινή τον Αταμάν, για διαμαρτυρία σε -αυστηρό- φάουλ του Πλάις πάνω στον Ντέιβις. Μέχρι εδώ ο πίνακας έγραφε 84-91, 2.45’ πριν τη λήξη και με τον Λάρκιν εκτός παρκέ. Το μπασκετικό κάρμα ωστόσο, δε θέλησε χθες βράδυ αστείες παρεμβάσεις. Ντράιβ Μίτσιτς, τρίποντο Σιμόν από τη γωνία και 90-91. ‘’Αν θέλεις να κλειδώσεις αυτόν τον παλαβό αγώνα αγαπητή Μπαρτσελόνα, πρέπει να πετύχεις κάτι μεγάλο, καθαρό και αθλητικό’’. Κάποιος να κρατήσει την μπύρα του Ρόκας Γιοκουμπάιτις:
Η Εφές δεν το παράτησε ποτέ, έφτασε μέχρι το 93-94 με τρίποντη βόμβα του Μοερμάν 2’’ πριν τη λήξη, ήταν όμως ήδη αργά. Πίσω στον Γιώργο.
Ο Ολυμπιακός
O Ολυμπιακός ήταν γαμάτος χθες και κύριος λόγος είναι πως δεν φοβάται καθόλου να σουτάρει, ασχέτως ποσοστών ημέρας. Δεν είναι ότι οι παίκτες του Μπαρτζώκα κάνουν μονίμως τις καλύτερες των επιλογών - το αντίθετο. Δεν υπολογίζουν όμως και πάρα πολύ τις συνθήκες, παίρνοντας ό,τι ευκαιρία για σουτ τους δίνεται. Επίσης, ακόμη και αν το παιχνίδι είναι στο νήμα, δεν έχουν κανέναν δισταγμό να κυνηγήσουν τον αιφνιδιασμό και το τρίποντο από το πλάι, νωρίς στον χρόνο επίθεσης. Το είδαμε χθες με τον Βεζενκοφ και κάποια drive του Σλούκα, το χωνέψαμε όταν ο Λαρεντζάκης πήρε πάνω του μία εκ των κρισμότερων επιθέσεων της παράτασης.
Είναι πολύ βασικό που στην ομάδα υπάρχουν τέτοια ένστικτα, διότι πλέον δεν υπάρχει ο Σπανούλης και δεν γίνεται ως διά μαγείας να ανατεθούν τα πάντα στον Σλούκα. Θα είναι λάθος, διότι συνολικά οι ερυθρόλευκοι παίζουν πολύ διαμοιραστικά και με ταχύτητα. Δεν πρέπει να μεταμορφώνονται στην ομάδα των προηγούμενων ετών, όταν τα παιχνίδια πάνε στον πόντο. Θυσία υπάρχει και είναι τα περιβόητα "νεκρά διαστήματα", στα οποία η ομάδα παρασύρεται από την ορμή της. Για να δούμε όμως... σε τι έχουν κοστίσει ακριβώς; Σε τίποτα. Την επόμενη εβδομάδα δε, όταν απέναντι θα βρεθεί ο σπαστικός, αμυντικός Αστέρας, η νίκη θα περάσει μέσα από το τέμπο. Τρία γρήγορα τρίποντα στο πρώτο δεκάλεπτο, δύο καλοί αιφνδιασμοί και οι εκτός έδρας νίκες θα γίνουν τρεις συνεχόμενες.
Ο Παναθηναϊκός
Στενάχωρη εμφάνιση του τριφυλλιού στη Μόσχα, που πρακτικά ολοκληρώθηκε μετά το πρώτο μόλις δεκάλεπτο. Στο διάστημα αυτό, η ΤΣΣΚΑ πέτυχε 31 πόντους, με 6/7 τρίποντα, εκ των οποίων 2/2 είχε ο Αντόνοφ και 3/3 ο μπουκωμένος Αλεξέι Σβεντ, που τελείωσε με 17 πόντους και 13 ασίστ. Οι πράσινοι δεν ανέκαμψαν ποτέ, αντιθέτως βυθίστηκαν επιπλέον, αγκιστρωμένοι στις πελαγωμένες επιλογές των Μέικον και Πέρι. "Βυθίστηκαν", "αγκιστρωμένοι", "πελαγωμένες".... Σαν να φυσάει θαλασσινό αγέρι και να μας παίρνει την ψυχή.
