Η πρώτη πεντάδα
1. Η Εφές βρήκε απέναντι στην Άλμπα το τέμπο που μας είχε συνηθίσει την προηγούμενη τριετία, στηριζόμενη κυρίως στον σταρ-γκαρντ Βασίλιε Μίτσιτς. Ο Σέρβος πάτησε το γκάζι στο πρώτο ημίχρονο και στα λεπτά που χρειάστηκε, ανοίγοντας τη διαφορά για την Εφές στο +15 μετά το πρώτο εικοσάλεπτο. Σκόραρε κατα βάση από την περιφέρεια (3/3 τρίποντα στο δεύτερο δεκάλεπτο) με σουτ μετά από ντρίμπλα που πλέον, λόγω του ύψους και της ταχύτητας με την οποία σηκώνεται μοιάζουν αμαρκάριστα, ενώ έδειξε για μία ακόμη φορά ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ‘’πραγματικούς’’ πλειμέικερ της διοργάνωσης, με κύριους αποδέκτες των δημιουργιών του να είναι η τριάδα ψηλών (Πλάις, Πετρούσεφ, Ντάνστον στο μοναδικό του καλάθι του αγώνα) και όποιος άλλος προλάβαινε να τον ακολουθήσει στο τρανζίσιον. 19 πόντοι, 9 ασίστ, 4 ριμπάουντ και 4 κλεψίματα, σε ένα πολύ γεμάτο βράδυ. Η Εφές δείχνει σιγά σιγά να ξεμπλοκάρει συνολικά, αν και οι τρεις νίκες της ήρθαν απέναντι στις -πιο αδύναμες- Ούνιξ, Ζαλγκίρις και Άλμπα.
2. ‘’O οικονομικός Ντανίλο Άντζουσιτς, σε ένα σύνολο που συχνά ερωτεύεται το περιττό’’. Κάπως έτσι τοποθετήθηκε ο εκφωνητής του αγώνα Μονακό-Μπάγερν (νομίζω ο Χρήστος Καούρης) και δεν ήταν μακριά από την πραγματικότητα, αφού όσο το ματς ήταν -σχετικά- κοντά, οι μετρημένες επιλογές του γκαρντ της Μονακό έκαναν τη διαφορά και έφεραν τη Μονακό σε ένα άνετο προβάδισμα, μέχρι να αναλάβει ο Μάικ Τζέιμς (18 πόντοι) να απογειώσει τη διαφορά στο +23. 16 πόντοι για τον Άντζουσιτς στο τελικό 94-71, με 5/6 δίποντα, 2/4 τρίποντα και ένα ενδιαφέρον shot chart, με όλες τις εκτελέσεις του να έρχονται κεντρικά ή τη από τη δεξιά πλευρά του παρκέ και ούτε μισό σουτ από την αριστερή.
3. Μία εβδομάδα μετά την ευρεία νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό, ο Ερυθρός Αστέρας κέρδισε στο γήπεδό του και τη φετινή έκπληξη της Βιλερμπάν, με τον Νίκολα Κάλινιτς να επιτίθεται με την παραμικρή ευκαιρία στο αντίπαλο καλάθι. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ο Σέρβος φόργουορντ επέλεγε συνεχώς να παίξει τον Καχούντι στα πόδια και πριν προλάβουν να σεταριστούν οι ψηλοί της Βιλερμπάν, γεγονός που του απέφερε δύο-τρία εύκολα ντράιβ, αρκετά κερδισμένα φάουλ και ένα ελεύθερο γωνιακό τρίποντο μετά από έξτρα συνεργασία με τον Γουόλτερς. Το ίδιο μοτίβο συνεχίστηκε και στην τρίτη περίοδο, ο Κάλινιτς έκλεισε το παιχνίδι με 22 πόντους (5/8 δίποντα, 2/4 τρίποντα, 6/8 βολές μετά από 8 κερδισμένα φάουλ), 3 ασίστ, 4 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα, για το τελικό 73-67 του Αστέρα.
4. Επιστροφή στις νίκες για την Μπαρτσελόνα με το επιβλητικό 93-67 επί της Μπασκόνια και απόλυτο πρωταγωνιστή τον Νίκολα Μίροτιτς, ο οποίος μάλιστα πριν τον αγώνα βραβεύτηκε ως ο MVP της διοργάνωσης για τον Οκτώβριο. Αυτό το MVP mode ένιωσε για τα καλά η Μπασκόνια, καθώς ο φόργουορντ των Καταλανών έκανε ό,τι ήθελε την αντίπαλη φρόντλαιν, παίζοντας ουσιαστικά ‘’ρολόι’’ και σκοράροντας από κάθε σημείο του παρκέ, με τρομακτική ευστοχία (4/4 δίποντα, 4/4 τρίποντα, 5/6 βολές), φτάνοντας συνολικά τους 25 πόντους στη βραδιά, οριακά ανίδρωτα. Ο Μίροτιτς βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση απ’ όταν γύρισε στην Ευρώπη και εντάξει, γνωρίζαμε την ικανότητά του σε σποτ τρίποντο ή fade-away σουτ μετά από ποστάρισμα, καθώς και την ευκολία με την οποία το σύνολο του Σάρας του δίνει καθαρές εκτελέσεις στο τρίποντο ή διάφορα mis-matches στο ποστ, όμως η άνεση με την οποία επιτίθεται -ξανά- στις close out άμυνες, βάζοντας την μπάλα στο παρκέ, μετατρέπει το μαρκάρισμά του σε εφιάλτη.
5. Η Ρεάλ για τριάντα λεπτά δεν μπορούσε να ξεφύγει από την Ζαλγκίρις και τα υψηλά ποσοστά της στο περιφερειακό σουτ, ο σημαντικότερος λόγος που έμεινε μπροστά στο σκορ ήταν ο Γκερσόν Γιαμπουσέλε. Ανίκητος κοντά στο καλάθι, ειδικά στην τρίτη περίοδο όταν και είχε 4/4 προσπάθειες στο ζωγραφιστό των Λιθουανών, ενώ παρόμοια επιρροή είχε και στην άμυνα, με τις βοήθειες που δίνει χαμηλά να μετατρέπουν το καλάθι της Ρεάλ σε άβατο. Όχι ότι η Ζαλγκίρις ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα βέβαια, συνεχίζοντας να πυροβολεί από την περιφέρεια. 15 πόντοι με 7/10 δίποντα, 6 ριμπάουντ, 1 ασίστ, 2 κλεψίματα και 1 τάπα σε 23’ συμμετοχής.
X-factor
Η ΤΣΣΚΑ διανύει ίσως την πιο περίεργη περίοδο της εποχής Ιτούδη και στην προσπάθεια να αποφευχθεί η τέταρτη σερί ήττα, κομβικό ρόλο έπαιξε ο Ίφε Λούντμπεργκ. Ο Δανός γκαρντ, ικανότατος στο 1v1 λόγω του εκρηκτικού κορμού που διαθέτει, μπορεί να τον χρησιμοποιήσει ώστε να δημιουργήσει απόσταση από τον προσωπικό του αντίπαλο και σκόραρε τους οκτώ από τους δέκα πόντους της ΤΣΣΚΑ στο τελευταίο κρίσιμο πεντάλεπτο, ευστοχώντας σε δύο τρίποντα μετά από ντρίμπλα (τα οποία ήταν και τα μόνα που εκτέλεσε σ’ όλο τον αγώνα) και σ’ ένα mid-range σουτ, που ο -εκπληκτικός στη βραδιά- Ντέρικ Γουίλιαμς ακόμη πρέπει να απορεί για το πώς η μπάλα πέρασε πάνω απ’ το απλωμένο χέρι του. 14 πόντοι συνολικά για τον Λούντμπεργκ, με 6/11 προσπάθειες, και μία απαραίτητη νίκη για την ΤΣΣΚΑ επί της Μακάμπι με 74-73, που την επιστρέφει στην πρώτη οκτάδα της διοργάνωσης.
Το avatar
Σε μία παλαβομάρα ευθύνονται πάντα όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές, οπότε η εξαιρετική άμυνα της Αρμάνι θα έχει την αναφορά που της αξίζει παρακάτω, όμως...Η Φενέρμπαχτσε των Ντε Κολό, Γκούντουριτς, Χένρι, Βέσελι, Σάγιοκ, Πιέρ και Μπούκερ είχε στην πρώτη περίοδο 3 ολόκληρους πόντους (ολογράφως: τρεις), πρώτο καλάθι στο 9’, 0/9 σουτ ως εκείνο το σημείο και 5 λάθη.
Είμαι ο πρώτος που θα σημειώσω τις τρέλες του κόουτς Τζόρτζεβιτς στην πρώτη διαθέσιμη ευκαιρία, όμως εδώ μιλάμε για κορυφαία ομάδα Ευρωλίγκας που έπιασε νούμερα ομάδας τοπικού πρωταθλήματος. Βασικά ούτε εκεί, ποιος σκοράρει τρεις πόντους σε δέκα λεπτά, και με τα πόδια να χτυπήσεις την μπάλα, έχεις αυξημένες πιθανότητες να μπει δύο φορές στο καλάθι. Παρόλο που η δεύτερη περίοδος τους βρήκε να μειώνουν, η τρίτη άνοιξε ξανά με επιμέρους σκορ 9-25 και συνολικό 29-60, με τη γιούχα να πηγαίνει σύννεφο. Τονίζω, μετά από 30 λεπτά η Φενέρ είχε σκοράρει 29 πόντους και έχανε με 33. Τζόρτζεβιτς τεράστιε, τι χαβαλέ τους κάνεις.
Θερμη παράκληση, υπογεγραμμένη από διάφορα μέλη του σάιτ: Νάντο Ντε Κολό, παιχταρά μου, φύγε από εκεί να χαρείς, σε περιμένουμε σ’ όλη την Ευρώπη με ανοιχτή αγκαλιά.
Οι φάσεις
Στο ματς της Μαδρίτης, ο Τρίσταν Βούκσεβιτς αποφάσισε να κονιορτοποιήσει τον Μάρεκ Μπλάζεβιτς.
Από εκεί και πέρα, πριν περάσουμε στα αμυντικές ομορφιές της Αρμάνι, ας τους δούμε να κρύβουν την μπάλα για μερικά δευτερόλεπτα και να την εμφανίζουν στα χέρια του Τζανπάολο Ρίτσι για γωνιακό τρίποντο. Παρεμπιπτόντως, σκόραραν πέντε ελεύθερα από τις γωνίες, ενώ η αίσθηση που σου άφηναν είναι ότι εβαλαν περίπου 170.
Η τακτική
Η άμυνα της Αρμάνι λοιπόν, εκείνη που ανάγκασε τη Φενέρ να έχει 3 πόντους και 5 λάθη σε δέκα αγωνιστικά λεπτά. Το αρχικό σχήμα με Χολ, Σιλντς, Ντατόμε, Μέλι, Χάινς λειτούργησε άψογα, με σημαντική πίεση πριν περάσει η πρώτη πάσα χαμηλά, απλωμένα χέρια παντού και αλλαγές με άνεση καλοστημένης χορογραφίας.
Η άμυνα της Μιλάνο ανάγκασε τη Φενέρ σε ένα πόντο μέχρι το 9’, από μία βολή του Βέσελι. Ακόμη και αυτό ήρθε μετά από φάουλ των Ιταλών, που οριακά φώναζε ‘’απόψε δε βάζετε τίποτα, ακόμη και αν πλησιάσετε, απλά θα παίρνετε βολές’’.
Σημείο αναφοράς, μετά τον Κάιλ Χάινς που πρέπει να τοποθετήσει το όνομα του δίπλα από τη λέξη ‘’λίμπερο’’ και ας πρόκειται για άλλο άθλημα, ο Νικολό Μέλι, ο οποίος με 3 κλεψίματα και 3 ριμπάουντ στην πρώτη περίοδο (6 και 6 αντίστοιχα στο σύνολο του παιχνιδιού), βρήκε και την ευκαιρία για γρήγορο προσωπικό σκορ, σε έναν 2-way συνδυασμό που δίνει έξτρα σημαντική ποιότητα στο φετινό σύνολο της Αρμάνι. Παρεμπιπτόντως, η δυνατότητα να φέρνουν από τον πάγκο Μήτογλου-Ταρζέφσκι και να μένει η δυναμική αμυντικά κοντά στο καλάθι, ενώ παράλληλα ο Σέρχι μπαίνει να κάνει τον επιθετικό game changer, όπως έχουμε συνηθίσει τα τελευταία -πολλά- χρόνια, συνθέτει ένα συνδυασμό πραγματικού διεκδικητή του τίτλου. Μέσες άκρες, η καλύτερη Μιλάνο που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα.
Ο Παναθηναϊκός…
Από το ξεκίνημα της σεζόν πίστευα πως ο Παναθηναϊκός θα είχε κάποια λογικά πάνω-κάτω, βραδιές που θα πάνε σούπερ καλά ή πολύ άσχημα. Εκείνο το σύνολο που μπορεί να ρίξει τριάντα πόντους στον Ερυθρό Αστέρα και να φάει αντίστοιχους από την Εφές μερικά βράδια αργότερα. Οι πράσινοι εν τέλει το έκαναν αντίθετα, αλλά δεν έχει και τόση σημασία, το συμπέρασμα παραμένει.
Το ζήτημα είναι πως εννιά αγωνιστικές μετά, αυτό το σύνολο απλά δε λειτουργεί αρμονικά, βασιζόμενο ακόμη σε ατομικό παιχνίδι του κάθε παίκτη που βλέπει τη βραδιά να βγαίνει. Για την ακρίβεια, απέναντι στην Ούνιξ δε συνέβη ούτε αυτό, καθώς η πολύ δυναμική παρουσία του Παπαγιάννη (14 πόντοι και 17 ριμπάουντ, εκ των οποίων τα 7 ήταν επιθετικά) δεν αξιοποιήθηκε στο φινάλε, πέραν του μοτίβου ‘’διώξε την μπάλα προς τα έξω, να συνεχίσουμε να σουτάρουμε με 25% από το τρίποντο’’. Πως αλλιώς να συμβεί άλλωστε, όταν ο Παναθηναϊκός δεν φαίνεται να έχει δουλέψει για κάτι τέτοιο και ουσιαστικά ο Έλληνας ψηλός βρίσκει λεπτά λόγω καλής κατάστασης, ενώ στο ξεκίνημα της σεζόν ήταν οριακά παροπλισμένος.
Δεν είναι πως η Ούνιξ έπαιξε κάτι σπουδαιότερο. Οι τέσσερις νίκες που έχει βρει στη διοργάνωση έχουν έρθει με παρόμοιο τρόπο, η τριάδα Κέιναν-Λορένζο Μπράουν-Χεζόνια κουβαλά με ξεσπάσματα το επιθετικό παιχνίδι, ουσιαστικά λες και τραβούν χαρτάκι για το ποιος έχει σειρά για σόλο επιθέσεις. Ο Παναθηναϊκός πέφτει στην ίδια παγίδα σχεδόν σε κάθε αγώνα, πηγαίνει σε αντίστοιχες προσωπικές εκτελέσεις μετά από ένα κεντρικό σκριν και ελάχιστη κίνηση μακριά από την μπάλα, κυρίως από Μέικον-Πέρι ή από τον Παπαπέτρου, που υποδέχεται την μπάλα ως πλάγιος δημιουργός. Δίνεται η εντύπωση πως έφτασε να παίζει ένα ματς στο όριο, στο τελευταίο σουτ, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να έχει διεκδικήσει κάτι με συνέπεια στα προηγούμενα 39 λεπτά. Δεν υπάρχουν σημεία που να ανοίγει ο ρυθμός και να ξεφεύγει στο σκορ, σουτέρ γρήγορων επιλογών επίσης δεν υπάρχουν, η άμυνα συνεχίζει να τρυπιέται κεντρικά με ευκολία. Αν έρθουν ξεσπάσματα, όπως πχ. οι 34 πόντοι του Μέικον με την Εφές, καλώς. Προχθες δεν ήρθε κανένα, ο Παπαπέτρου ήταν άστοχος (2/11 τρίποντα), ο Παπαγιάννης βρίσκει τους πόντους του πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τους ‘’δίνει’’ η ομάδα σε εκείνον, η Ούνιξ έφυγε μ’ ένα εκνευριστικό διπλό. Δε θα άλλαζαν και πολλά από την τελευταία κατοχή, είτε το σουτ έμπαινε, είτε έφτανε έγκαιρα η μπάλα στα χέρια του Μέικον. Προφανώς η νίκη θα είχε όφελος, ειδικά με ένα μεγάλο τελευταίο σουτ, τα ζήτημα πάντως παραμένουν.
Το ρεκόρ έχει πάει πλέον στο 2-7. Ο Παναθηναϊκός, σύμφωνα με τα στατιστικά του realgm, έχει μία από τις χειρότερες επιθέσεις στη διοργάνωση ανα 100 κατοχές, τα ίδια και στην άμυνα (το net rating είναι στο -9,5, πάνω μόνο από Ζαλγκίρις και Μπασκόνια), σουτάρει με χαμηλή ευστοχία (οι αυξημένες κατοχές δε βοηθούν, αφού ο Παναθηναϊκός δεν παράγει αρκετά ποιοτικα σουτ, ειδικά από την περιφέρεια με κυκλοφορία μπάλας) και έχει εξίσου χαμηλούς δείκτες δημιουργίας, που μαρτυρούν ότι αυτό το ‘’σόλο παιχνίδι’’ είναι πλέον στόχευση, καθώς το AST% είναι πάνω μόνο από εκείνο της Βιλερμπάν. Μαντέψτε όμως, οι Γάλλοι έχουν έναν από τους καλύτερους σκόρερ ως τώρα στην Ευρωλίγκα (Έλι Οκόμπο) και δίπλα του τον Κρις Τζόουνς. Εκεί τα υλικά ταιριάζουν, εδώ όχι και τόσο. Εικόνα στο παρκέ, νούμερα και θέση στην κατάταξη της λίγκας, συμφωνούν για την ώρα σε απόλυτο βαθμό.
Με την όποια σκέψη για οκτάδα να έχει απομακρυνθεί επί της ουσίας, ο Παναθηναϊκός πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσει να παίζει μπάσκετ και όχι mexican standoff με τον εκάστοτε αντίπαλο που παρουσιάζεται απέναντι. Η δυναμική του πράγματι βρίσκεται στο all-around παιχνίδι του Παπαπέτρου, όπως και τις επαφές που μπορεί να βρει ο Παπαγιάννης κοντά στο καλάθι (ειδικά τώρα που ο Έλληνας σέντερ φαίνεται να βρίσκεται σε πολύ καλή σωματική κατάσταση), συν το άμεσο σκορ που μπορεί να δώσει ο Μέικον, όχι όμως υπό τη μορφή του ‘’your turn, my turn’’ που βλέπουμε ως τώρα.
Ίσως και να δοκιμαστεί πραγματικά ο Γιόγκι Φέρελ κάποια έξτρα λεπτά ως βασικός δημιουργός, μήπως και ξεκολλήσει έστω και για συγκεκριμένες περιόδους η πολύ στατική επίθεση. Δε μας έχει σκλαβώσει η εικόνα του προφανώς (31’ έχει παίξει όλα κ όλα), όμως το DNP πέντε αγωνιστικές μετά την προσθήκη του, σε μία ομάδα που δεν έχει τις δημιουργικές λύσεις ούτως ή άλλως, μοιάζει προβληματικό.
...και ο Ολυμπιακός
Στη χθεσινή συνολικότερη ανασκόπηση των ερυθρόλευκων, ο κόουτς του σάιτ Άλεξ Σεϊζης ανέλυσε την προσπάθεια για άνοιγμα της αντίπαλης άμυνας και δημιουργία ελεύθερων σουτ μέσω hand-off συνεργασιών, όσο στην άμυνα πιέζουν πάνω στην μπάλα με συνεχή ενέργεια και πρώτο όπλο τον Τόμας Γουόκαπ.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με παρόμοιο τρόπο τον αγώνα με τη Ζενίτ, μόνο που οι Ρώσοι κατάφερναν να αμυνθούν αρκετές φορές πάνω στα ομαδικά πλέι του Ολυμπιακού, όσο στην επίθεση σκόραραν με δύσκολες προσπάθειες και υψηλή ευστοχία. Ενισχύοντας το παράδοξο της συνθήκης, ο Ολυμπιακός έμεινε κοντά στο σκορ με τον Τόμας Γουόκαπ, ο οποίος πήρε 8 σουτ και σκόραρε 12 πόντους (3/4 δίποντα, 2/4 τρίποντα) στην πρώτη περίοδο, πιο επιθετικός από ποτέ στα περιφερειακά σουτ μετά από ντρίμπλα. Ζήτω η τρέλα δηλαδή, αν και πέραν της πλάκας πιστεύω πως και ο ίδιος ο αθλητής χρειαζόταν ένα τέτοιο επιθετικό ξέσπασμα.
Το πρόβλημα ήταν πως οι Ζενιταίοι είχαν ήδη ζεσταθεί, και μόλις ο Ολυμπιακός έχασε -καθόλου παράλογα- λίγο από το αμυντικό του πρες, πήραν ξεκάθαρο προβάδισμα (62,5% δίποντα, 50% τρίποντα) κυρίως πίσω από τη σούπερ βραδιά του Κόνερ Φρανκαμπ, με 16 πόντους στο ημίχρονο (2/3 τρίποντα, 4/5 τρίποντα).
Σημαντικό στοιχείο ωστόσο του φετινού συνόλου του κόουτς Μπαρτζώκα είναι η επιμονή στις αρχικές στοχεύσεις, αμυντικά κυρίως, για όλο το πλάτος του εκάστοτε αγώνα. Ακόμη και στα παιχνίδια που ηττήθηκε, ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο ματς, έμεινε κοντά στο σκορ και διεκδίκησε. Μακριά από ψυχές, αυταπάρνηση και όλους τους υπόλοιπους ‘’χρωματισμούς’’, αλλά με συνέπεια και μεθοδικότητα. Έτσι συνέβη και χθες, κυρίως μέχρι τα τελευταία λεπτά της τέταρτης περιόδου.
Στο δια ταύτα βέβαια, ο Ολυμπιακός έχασε. Η Ζενίτ συνήλθε από τους μόλις 9 πόντους της τρίτης περιόδου και με σημαντικά σουτ του Λόιντ και χτυπήματα του Πονίτκα κοντά στο καλάθι, βρήκε το τελικό 84-78, με ευστοχίες κοντά σ’ αυτές του πρώτου ημιχρόνου (65% δίποντο, 40% τρίποντο). Εδώ τίθεται και το πρώτο μεγάλο ερώτημα της σεζόν, καθώς το -πολύ θετικό- ρεκόρ του Ολυμπιακού στο 6-3, κρύβει από πίσω του 6 νίκες στο ΣΕΦ και 3 ήττες μακριά απ’ αυτό. Πόσο ικανό είναι το σύνολο να κερδίσει εκτός Φαλήρου;
Η απάντηση θα έρθει σχετικά σύντομα, καθώς ο Ολυμπιακός δίνει 4 από τους 5 επόμενους αγώνες εκτός έδρας (Εφές, Αρμάνι, Ούνιξ, Ερυθρός Αστέρας), με μόνη επιστροφή στο ΣΕΦ στις 19 Νοέμβρη, απέναντι στην Μακάμπι. Οποιοδήποτε λογικό ρεκόρ σ’ αυτούς τους αγώνες, πιστεύω πως θα καθιερώσει τους ερυθρόλευκους ως ομάδα οκτάδας.
